Polska publicystyka emigracyjna, nawet ograniczona cezurą „po 1945 roku”, stanowi bardzo zróżnicowany temat badawczy, mający już świetne opracowania i analizy motywów, charakteru, problemów, gatunków, twórców, wpływu. Ciągle jednak jesteśmy raczej na etapie wyznaczania kolejnych celów badawczych (mapowania), niż syntezy ułatwiającej choćby rozpoznanie zależności pomiędzy publicystyką emigracyjną i krajową (w kontekście skomplikowanych losów pisarzy, takich jak miedzy innymi Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Teodor Parnicki, Maria Kuncewiczowa).
Właściwie każdy człon frazy „polska publicystyka emigracyjna” wymaga objaśnień i dopracowania terminologicznego . „Polska” to znaczy pisana przez Polaków, na tak zwane polskie tematy, przez Polaków przebywających na emigracji. „Publicystyka”, czyli rodzaj pisarstwa lokowanego, jak mówił Adolf Bocheński, „piętro wyżej” od informacji, a zatem zawierającego opinie i komentarze wiarygodnego autora (eksperta); pozostaje kwestia kryteriów wiarygodności/autorytetu nadawcy, stosunek odbiorców do treści publicystycznych, rodzaju mediów (prasa, radio, telewizja, ale także książki, druki ulotne, broszury), stylu i języka gatunków publicystycznych. „Emigracyjna” wreszcie – tworzona przez emigrantów czy także krajowców przemycających swoje artykuły i książki do wydawnictw emigracyjnych. Te dość oczywiste konotacje stanowią zaledwie zalążek zbioru wątpliwości i pytań związanych z szerokimi możliwościami interpretacji pojęcia obejmującego wymiar miejsca i przestrzeni twórczej autorów, genealogię dziennikarską, historię i zadania emigracji.
Ze Wstępu
Seria „Współczesne Media”, którą zainicjowałyśmy w 2009 roku i którą opiekujemy się w niemal corocznym rytmie, została przez nas zaprojektowana jako forum kształtowania się i wymiany myśli medioznawczej. Seria ta w czasie 12 lat jej oddziaływania stała się wizytówką lubelskiego ośrodka medioznawczego, którego instytucjonalne ramy określane są współcześnie działalnością Instytutu Nauk o Komunikacji Społecznej i Mediach Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. [...] kolejne dwa tomy serii „Współczesne Media” […] zaproponowałyśmy jako spojrzenie na media z wykorzystaniem kategorii dyskurs – tak ważnej dla dwóch dziedzin, dla których medioznawstwo ma znaczenie kluczowe – nauk społecznych i humanistycznych.
Ze Wstępu
Iwona Hofman
Danuta Kępa-Figura
Współcześnie coraz trudniej odróżnić informację i dezinformację, fakty i fake newsy. Bywa, że wiedza jest traktowana jako opinia, którą można zignorować, a opinie, które powinno się zignorować jako wiedza. Nicią Ariadny w tym medialnym labiryncie jest nauka, w tym interdyscyplinarne badania, których efekty przedstawia monografia
Współczesne media. Współczesne dyskursy medialne. Zawarte w niej artykuły zasługują na uwagę nie tylko ze względu na ich wartość merytoryczną, ale też przydatność w pogłębianiu kompetencji medialnych, bez których XXI wiek może stać się dla niektórych nowym średniowieczem.
Z recenzji
prof. dr hab. Aliny Naruszewicz-Duchlińskiej
Seria „Współczesne Media”, którą zainicjowałyśmy w 2009 roku i którą opiekujemy się w niemal corocznym rytmie, została przez nas zaprojektowana jako forum kształtowania się i wymiany myśli medioznawczej. Seria ta w czasie 12 lat jej oddziaływania stała się wizytówką lubelskiego ośrodka medioznawczego, którego instytucjonalne ramy określane są współcześnie działalnością Instytutu Nauk o Komunikacji Społecznej i Mediach Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. [...] kolejne dwa tomy serii „Współczesne Media” […] zaproponowałyśmy jako spojrzenie na media z wykorzystaniem kategorii dyskurs – tak ważnej dla dwóch dziedzin, dla których medioznawstwo ma znaczenie kluczowe – nauk społecznych i humanistycznych.
Ze Wstępu
Iwona Hofman
Danuta Kępa-Figura
Współcześnie coraz trudniej odróżnić informację i dezinformację, fakty i fake newsy. Bywa, że wiedza jest traktowana jako opinia, którą można zignorować, a opinie, które powinno się zignorować jako wiedza. Nicią Ariadny w tym medialnym labiryncie jest nauka, w tym interdyscyplinarne badania, których efekty przedstawia monografia
Współczesne media. Współczesne dyskursy medialne. Zawarte w niej artykuły zasługują na uwagę nie tylko ze względu na ich wartość merytoryczną, ale też przydatność w pogłębianiu kompetencji medialnych, bez których XXI wiek może stać się dla niektórych nowym średniowieczem.
Z recenzji
prof. dr hab. Aliny Naruszewicz-Duchlińskiej
Listy Giedroycia i Ungera poszerzają wiedzę o Kulturze, ale przede wszystkim stanowią istotny przyczynek biograficzny obu korespondentów. Ich postaci zyskują ludzki wymiar, na czym Redaktorowi i Brukselczykowi zależało. Schodzą z koturnów, a stają się uczestnikami życia emigracyjnego, także w codziennych odsłonach.Listy są kroniką wydarzeń absorbujących ich uwagę, we właściwej dla pracy Redaktora kolejności.Iwona Hofman
Krzysztof Pomian, po wydaniu książki Autobiografia na cztery ręce, w 1994 roku powiedział, że Redaktor „ma głębokie poczucie niespełnienia planów, programów, projektów. Koniec końców »Kultura« nie obaliła ustroju komunistycznego. Krążyła, czytano ją. Ale czy naprawdę oddziaływała? Jako historycy wiemy, jak trudno ustalić, co to znaczy – naprawdę oddziaływać. Jerzy Giedroyc zadaje sobie te pytania. Po dziś dzień”.
Jerzy Giedroyc zmarł 14 września 2000 roku; „Kultura” przestała się ukazywać. W 2017 roku mija znacząca rocznica 70-lecia pisma. Wątpliwości Redaktora są nadal aktualne. „Kultura”, mitologizowana już za życia Giedroycia, docierała do Polski i oddziaływała raczej na wąski krąg odbiorców. Była elitarna, jak treści w niej zawarte. Na łamach „Kultury” wysoko równoważyły się literatura i myśl polityczna. Wielu badaczy uznaje pierwszeństwo „Kultury” w świecie emigracji po 1945 roku dzięki spójnym koncepcjom politycznym i tzw. linii krajowej (miesięcznik stał się trybuną opozycji demokratycznej).
Współcześnie politycy i publicyści reprezentujący różne poglądy chętnie cytują „Kulturę”, dostrzegając potencjał myśli politycznej. Fenomen Jerzego Giedroycia i „Kultury” trwa, a problem recepcji wymaga analizy w kontekście historycznym, politycznym i medialnym.
Książka zawiera wybór wypowiedzi Jerzego Giedoroycia (1906-2000) i po raz pierwszy zebrane w całości "Notatki Redaktora", czyli systematycznie ukazujące się od 1994 roku na łamach "Kultury" Jego autorskie komentarze. Wypowiedzi, najczęściej wywiady lub analizy, były publikowane w prasie w Polsce głównie po 1989 roku. Jerzy Giedroyc przechowywał je w formie wycinków lub maszynopisów w swoim podręcznym archiwum w Maisons-Laffitte. Myślał o ich uporządkowaniu, a wykonanie tego zadania powierzył - w zapisie testamentowym - Leopoldowi Ungerowi. Tematyczny podział wycinków odzwierciedla stałe zainteresowania Redaktora. Wypowiedzi i "Notatki", czytane po 10 latach od śmierci Giedroycia i zamknięciu "Kultury", zaskakują przenikliwością obserwacji i aktualnością diagnoz. Stanowią rodzaj alfabetu politycznego, nie tylko dla polityków.
Analiza publicystyki paryskiej Kultury w segmencie dotyczącym stosunków polsko-niemieckich stanowi dopełnienie badań nad koncepcjami politycznymi pisma. Jerzy Giedroyc miał głębokie przekonanie o wadze tego problemu w kontekście procesów jednoczenia Europy oraz prognozowanych ruchów niepodległościowych w ZSRR. Z tych powodów już w 1951 roku poszukiwał korespondenta Kultury w Berlinie a autorom miesięcznika m.in. Juliuszowi Mieroszewskiemu, Bohdanowi Osadczukowi, Jerzemu Stępowskiemu, zalecał sondowanie szans na normalizację stosunków politycznych oraz pojednanie Polaków i Niemców. Książka prezentuje w układzie chronologicznym nurty myślenia o przyszłości Polski i Niemiec, obecne na łamach Kultury w publicystyce politycznej, kronikach, recenzjach, wspomnieniach. Interpretację tych tekstów wzbogacają wnioski z korespondencji Jerzego Giedroycia (częściowo niepublikowanej) oraz równoległa analiza porównawcza dokumentów Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
