Książka The World of Islam in Research Perspectives of Oriental Studies and Political Science pod redakcją Michała Dahla, Pawła Hanczewskiego i Magdaleny Lewickiej to niezwykle interesująca monografia ukazująca w wielu przypadkach nieznane aspekty kultury świata islamu, w innych zaś proponująca odmienne interpretacje problemów już znanych i – zdawałoby się – rozwiązanych. [...] Zgodnie z tytułem praca ukazuje podejmowane zagadnienia z punktu widzenia dwóch dyscyplin naukowych – nauk o polityce i orientalistyki. Istotne jest uwypuklenie tych dwóch aspektów, bowiem mimo że dyscypliny te od dawna ze sobą współdziałają, to rzadko jest to podkreślane w tak jednoznaczny sposób. [...] teksty dotyczą rozmaitych istotnych zagadnień blisko-wschodnich, od starożytności po współczesność. Wewnętrzny podział zastosowany przez redaktorów naukowych wskazuje, które dziedziny rzeczywistości tego regionu zostały uwzględnione. Książka będzie zatem pożyteczną lekturą dla czytelników zainteresowanych najrozmaitszymi aspektami przeszłości i współczesności świata islamu. Odnoszą się one zasadniczo do trzech subregionów, czy też kultur, muzułmańskiego Bliskiego Wschodu: arabskiego, tureckiego i perskiego, ale znajdujemy tu także teksty dotyczące Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. [...] Ze względu na różnorodność poruszanych zagadnień książka będzie stanowić istotny wkład w rozwój polskich badań nad szeroko pojętym Orientem w rozmaitych ujęciach metodologicznych. Publikacja stać się zatem może punktem wyjścia dla ważkich dyskusji naukowych w zakresie badań nad islamem.
Z recenzji prof. dra hab. Marka M. Dziekana
Książka The World of Islam in Research Perspectives of Oriental Studies and Political Science pod redakcją Michała Dahla, Pawła Hanczewskiego i Magdaleny Lewickiej to niezwykle interesująca monografia ukazująca w wielu przypadkach nieznane aspekty kultury świata islamu, w innych zaś proponująca odmienne interpretacje problemów już znanych i – zdawałoby się – rozwiązanych. [...] Zgodnie z tytułem praca ukazuje podejmowane zagadnienia z punktu widzenia dwóch dyscyplin naukowych – nauk o polityce i orientalistyki. Istotne jest uwypuklenie tych dwóch aspektów, bowiem mimo że dyscypliny te od dawna ze sobą współdziałają, to rzadko jest to podkreślane w tak jednoznaczny sposób. [...] teksty dotyczą rozmaitych istotnych zagadnień blisko-wschodnich, od starożytności po współczesność. Wewnętrzny podział zastosowany przez redaktorów naukowych wskazuje, które dziedziny rzeczywistości tego regionu zostały uwzględnione. Książka będzie zatem pożyteczną lekturą dla czytelników zainteresowanych najrozmaitszymi aspektami przeszłości i współczesności świata islamu. Odnoszą się one zasadniczo do trzech subregionów, czy też kultur, muzułmańskiego Bliskiego Wschodu: arabskiego, tureckiego i perskiego, ale znajdujemy tu także teksty dotyczące Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. [...] Ze względu na różnorodność poruszanych zagadnień książka będzie stanowić istotny wkład w rozwój polskich badań nad szeroko pojętym Orientem w rozmaitych ujęciach metodologicznych. Publikacja stać się zatem może punktem wyjścia dla ważkich dyskusji naukowych w zakresie badań nad islamem.
Z recenzji prof. dra hab. Marka M. Dziekana
Socjolog moralności-jeśli ma być wierny swej profesjonalnej roli-nie tworzy żadnych ideałów moralnych ani nie buduje systemów etycznych z pominięciem historycznych warunków miejsca i czasu. Ale sprzeniewierzeniem postawie obiektywnego badacza faktów moralnych staje się nie tylko popadnięcie w absolutyzm (dogmatyzm etyczny), lecz także postawa, którą można nazwać błędem socjologizmu, prezentyzmu lub też socjologizmem moralnym [...], sprowadzająca się do udzielenia mocy obowiązującej aktualnie przeważającym w danej zbiorowości praktykom czy sądom moralnym. Te dwie postawy-w różny wprawdzie sposób, ale równie nieuprawniony-zamazujące granicę między sferą stwierdzanych faktów a wypowiedziami o charakterze normatywnym, stanowią pułapki, których uniknięcie staje się największym wyzwaniem socjologa moralności, gdy chce uprawiać swoją subdyscyplinę jako naukę empiryczną.Andrzej Tarczyński
„Nową Wiarę”, która zstąpiła z nieba na ziemię, podnosząc świat z ruin i proponując możliwość ponownego zaufania filozofii w ogóle, łatwo było przyjąć. […] Człowiek po wojnie w tym systemie myślenia musiał stać się Prometeuszem. W czasach powojennych Kołakowski proponuje przyjąć prometejską koncepcję braterstwa, osiągnięcia wolności przez każdego człowieka, uniezależnienia się od ograniczeń zewnętrznych i stworzenia przez niego „ziemskiego raju”. […] Skok ludzkości z „królestwa konieczności” do „królestwa wolności” to odzyskanie raju utraconego, który może urzeczywistnić się „na ziemi”. Kołakowski stawał się wyznawcą „świeckiej” religii. „Heglowskie ukąszenie” Kołakowskiego da się sprowadzić do następującego schematu: „Hegel” zawierał się w „Marksie”, „Marks” miał zawierać się w „Stalinie”. Kołakowski nie był stalinowcem. Był stalinistą. Chciał, aby komunizm był kontynuacją myśli społecznej Marksa. Kołakowski miał być „inżynierem dusz ludzkich” na usługach władzy. Czy była to wiara w komunizm, instynkt samozachowawczy, partykularny interes, racjonalność, czy po prostu głupota? Analiza jego twórczości w latach 1945–1955 dla wielu interpretatorów będzie nadal poświadczeniem jego „hańby”. Jak się wydaje, nie ma tu jednoznacznej odpowiedzi. Kołakowski jest zatem buntownikiem. W jego „ukąszeniu” zawiera się walka o poszanowanie godności i praw człowieka. U źródeł idei Kołakowskiego odnajdujemy wiarę w człowieka w sposób absolutny, wiarę w samozbawienie przez rozum i ludzkie zdolności tworzenia. […] Był to Kołakowski zawsze potrafiący „grzebać” siebie, „grzebać” poprzedniego „Kołakowskiego” w imię owej absolutnej wartości. Człowieka.
Fragment Zakończenia
Kultura bezpieczeństwa jest wszystkim tym, co człowiek myśli, czyni oraz posiada w obszarze bezpieczeństwa. Jest to, z jednej strony, sfera indywidualnych decyzji każdego z nas, z drugiej natomiast, zinstytucjonalizowana warstwa odpowiedzialności władz lokalnych, państwowych i międzynarodowych. Zdefiniowanie tego pojęcia nie jest łatwe. Termin ten został po raz pierwszy użyty w dokumencie opracowanym po katastrofie w Czarnobylu, w którym wskazano zespół ludzkich cech i postaw jako całość. Komisja Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej ( MAEA) badająca wypadek doszła wówczas do wniosku, że przyczyną wtórną wobec głównej - błędów konstrukcyjnych - były błędy proceduralne wynikające z zaniedbania w obszarze kultury bezpieczeństwa zarówno na etapie budowy, jak i eksploatacji elektrowni. Od tego czasu wiele osób i instytucji stosuje ten termin, modyfikując często jego zakres.
Fragment wstępu
Uczestnictwo w aktywności fizycznej wynika z odczuwanych potrzeb człowieka i jest swoistym antidotum na negatywne skutki rozwoju cywilizacji. Problem uwarunkowań społecznych rozwoju somatycznego i motorycznego dzieci budzi coraz większe zainteresowanie instytucji edukacyjnych i naukowców zajmujących się kulturą fizyczną. Prawidłowy stan zdrowia dzieci w wieku szkolnym oraz ich zachowania prozdrowotne stanowią podstawową wartość w tej grupie społeczności. To od nich w dużej mierze będzie zależeć w przyszłości kreowanie zdrowego stylu życia i edukacja zdrowotna. W takim ujęciu problem zdrowia i zachowań prozdrowotnych ma wymiar społeczny. Zdaniem dr Anny Niteckiej-Walerych poprawę zdrowia przez zwiększenie aktywności fizycznej zauważa się w wielu krajach, natomiast wyniki badań w Polsce świadczą o spadku uczestnictwa młodzieży w różnych formach aktywności fizycznej. Nieodpowiednie nawyki żywieniowe, niska jakość snu, zbyt niski poziom aktywności fizycznej są jednymi z czynników wpływających negatywnie na stan psychofizyczny dzieci. Zdrowotna kultura fizyczna w coraz to większym stopniu staje się jednym z podstawowych czynników zdrowego stylu życia. Badania naukowe ostatniego dziesięciolecia i do-świadczenie praktyczne przekonująco świadczą o tym, że istnieje duże zapotrzebowanie na doskonalenie różnych form aktywności fizycznej i środków stosowanych w ramach obligatoryjnych zajęć wychowania fizycznego, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Przykładem takiego opracowania jest właśnie publikacja Wychowanie fizyczne w klasach 1–3 szkoły podstawowej.
Prof. dr hab. Stanisław Sawczyn
Katedra Sportu Powszechnego
Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu
im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku
„Animatorzy artystycznej kultury studenckiej w środowisku akademickim. Typologia” to książka autorstwa Jerzego Norberta Grzegorka, która może pobudzić dialog nad rolą i funkcjami animacji, a szczególnie animatorów artystycznej kultury środowiska studenckiego, z którego zwykle rekrutują się przyszli animatorzy kultury – profesjonalni i nieprofesjonalni, jako inicjatorzy i kreatorzy aktywności kulturalnej. Autor stworzył i zaprezentował niezwykle interesującą typologię animatorów: chóralnego, teatralnego, kabaretowego, klubowego, senioralnego, dydaktycznego, radiowego, filmowego i literackiego.
Dr hab. Bogdan Idzikowski, prof UZ
Katalog opracowany przez biskupa Andrzeja Suskiego wyszczególnia przedtrydenckie libri ordinarii i ich fragmenty w łącznej liczbie 858 rękopisów przechowywanych w archiwach i bibliotekach kościelnych lub państwowych oraz w zbiorach różnych instytucji, zwłaszcza uczelnianych (razem w ok. 260 miejscach). Poszczególne jednostki katalogu zawierają sumaryczny opis rękopisu z odnośną bibliografią. W licznych przypadkach precyzyjnie podano zawartość treściową manuskryptu. Pozwala to na uzyskanie podstawowych danych, które mogą być poziomem wyjściowym do dalszych badań i opracowań. Na bibliografię przedmiotową, oprócz ogólnej, składa się ok. 800 pozycji. Wielce użyteczne są też dwa indeksy: chronologiczny (od XI do XVI wieku) oraz topograficzny, wskazujący miejsca pochodzenia kodeksów z 16 krajów europejskich. W odróżnieniu od wykazów cząstkowych, sporządzanych według przynależności tych ksiąg do określonych kościołów, diecezji lub zakonów, niniejszy katalog jest wykazem znacznie poszerzonym, ułożonym według miejscowości przechowania rękopisów.
ks. prof. Jerzy Stefański
Instytucjonalne formy zarządzania zmianą w zakwaterowaniu żołnierzy Wojska Polskiego w XXI wieku. Część pierwsza. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa"".Pierwsza część publikacji o charakterze identyfikującym podjęty temat, wyjaśniającym i koncepcyjnym jest oparta na literaturze krajowej i zagranicznej z zakresu teorii zarządzania, marketingu i usług, stanowiąc merytoryczny punkt odniesienia do drugiej, badawczej części. Przedmiotem rozważań rozdziałów 15 jest identyfikacja tematu zarządzania zmianą na przykładzie agencji wykonawczej realizującej zadania na rzecz Ministerstwa Obrony Narodowej. Skupiono się kolejno na: teoretycznych aspektach zarządzania zmianą, etapach tego procesu, jego specyfice, uwarunkowaniach psychologicznych podejmowanych przedsięwzięć, partycypacji pracowniczej oraz barierach we wdrażaniu zarządzania zmianą. W rozdziałach 69 przedstawiono całokształt problematyki zasobu mieszkaniowego Wojska Polskiego od chwili przejęcia go przez cywilną parabudżetową strukturę gospodarczą do połączenia Wojskowej Agencji Mieszkaniowej i Agencji Mienia Wojskowego w jeden organizm.
Książka przedstawia raport z badań młodzieży polskiej realizowanych w odstępie 13 lat. Jest to kolejny autorski projekt A. Szczurek-Boruty obejmujący diagnozę zadań rozwojowych i społecznych warunków edukacji szkolnej, a jednocześnie pierwszy o charakterze komparatywnym próba uchwycenia zmian kojarzonych z upływem czasu i przekształceniami warunków życia. Książka jest swoistym zapisem próby poszukiwania czynników porządkujących i wyznaczających obraz wychowania. Przedstawia interesującą i wartościową poznawczo propozycję rozpatrywania wychowania jako układu termodynamicznego, w którym zachodzą energetyczne przemiany w zakresie osobowości wychowanka i w działaniach pedagogicznych. Praca może zainteresować osoby, którym bliska jest problematyka młodzieży, szkoły, głównie pedagogów, nauczycieli praktyków, ale także psychologów, socjologów, badaczy kultury oraz osoby odpowiedzialne za kształtowanie polityki oświatowej i społecznej.
Już teraz czytelnicy są pod głębokim wrażeniem ogromu i bogactwa chińskiej porcelany i związanej z nią kultury. Podczas gdy ceramika odzwierciedla zbiorową mądrość całego świata, porcelana jest raczej wyłącznym skarbem Chińczyków.
Zebrane w tym tomie opracowania wybitnych znawców problematyki samorządu terytorialnego i zarządzania jednoznacznie przekonują, jak ogromne znaczenie ma dostosowanie mechanizmu i zasad sterowania rozwojem wilkich miast i jednostek osadniczych wokół nich do ich realnych potrzeb rozwojowych. Książka ta skłania także do refleksji nad tym, czy polskie środowiska polityczne będą w stanie uruchomić nowe czynniki prorozwojowe w najbliższym czasie, czy również metropolitalny projekt modernizacyjny zostanie zaniechany w atmosferze ostrej walki politycznej?
Alfred Lutrzykowski
Wielką zaletą prezentowanej książki jest zebranie wszelkich publikacji poświęconych zarówno klasztorowi w Międzyrzeczu, jak i problematyce związanej z eremem Pięciu Braci Eremitów. (...) Dokonując krytycznego rozbioru dotychczasowej literatury, Autor szczególną uwagę poświęca pracom Gerarda Labudy. (...) Marceli Tureczek systematycznie polemizuje z poglądami Gerarda Labudy dotyczącymi lokalizacji eremu w Kaźmierzu koło Szamotuł. Nie opiera się w tym wypadku na analizie zapisek rocznikarskich, ale poddaje krytyce inne elementy, zwłaszcza „nijakość” miejscowej tradycji i brak jakichkolwiek argumentów. Ukazuje słabe punkty dowodów Labudy w sposób merytoryczny i elegancki, w niczym nie ujmując wielkości poznańskiego mediewisty. (...) Sięgnięcie do starych, zapomnianych opracowań, do starodruków i archiwaliów, sprawozdań oraz akt wizytacyjnych pozwoliło (...) nakreślić na nowo (...) zwłaszcza historię stosunków kościelnych, tamtejszych patrociniów, translokacji etc., co jest i będzie niezwykle pomocne w dalszych badaniach nad analizowaną problematyką, a w tym też nad najstarszą historią państwa polskiego. To wielkie osiągnięcie tej pracy, gdyż żaden historyk nigdy nie zdołałby dotrzeć do tych lokalnych źródeł. Za cenne uważam także zanalizowanie na nowo niektórych aspektów dzieła Brunona „Żywot Pięciu Braci Męczenników” (np. terminologii monasterium etc.).
Fragment recenzji prof. Tomasza Jasińskiego
Niniejszy szkic nie jest całościową syntezą nauczania św. Jana Pawła II, lecz jedynie wprowadzeniem i zachętą do lektury jego encyklik, adhortacji i listu apostolskiego, w których poruszane są sprawy społeczne w świetle misji zbawczej Kościoła. Aby właściwie odczytać myśl społeczną Papieża z Polski, nie sposób nie uwzględnić jej wymiaru religijnego, duchowego i nadprzyrodzonego. Cały jego pontyfikat odznaczał się bowiem głębokim zdumieniem wobec wartości i godności człowieka. Z tej przesłanki Papież potrafił wyprowadzić wnioski, które kryją w sobie nie tylko treść religijną, ale także społeczną, polityczną, a nawet ekonomiczną. Jego myśl jaśnieje prawdą o Bogu i człowieku, o Kościele i społeczeństwie, a zwłaszcza o rodzinie jako najbardziej podstawowej wspólnocie życia i miłości.
ależy podkreślić, że zarówno konstrukcja metodologiczna badań, jak i zgromadzony oraz zaprezentowany przez Autorkę materiał empiryczny budzą uznanie. [...] Tak skomponowana struktura badań zasługuje na pochwałę ze względu na jej logikę, a jednocześnie otwartość oraz adekwatność wobec założonych celów badawczych. [...]
Uzyskane wyniki skłoniły ponadto Autorkę do wyprowadzenia kilku interesujących wniosków dotyczących możliwości praktycznego doskonalenia Sił Zbrojnych RP jako militarnej organizacji uczącej się. Zaliczyła do nich: analizę i wykorzystanie doświadczeń żołnierzy uczestniczących w misjach wojskowych, liberalizację praktyk dowódczych polegającą na stopniowym włączaniu podwładnych w proces decyzyjny, kształtowanie nowych wzorów praktyk dowódczych (m.in. dwustronna komunikacja na linii dowódca–podwładny), dobór i kształcenie dowódców niższego szczebla w duchu służenia przykładem podwładnym. Na podstawie powyższych wniosków sformułowała również kilka trafnych zaleceń selekcyjno-szkoleniowych w zakresie stanowisk dowódczych w jednostkach liniowych.
dr hab. Mariusz Kubiak, prof. UPH
Znawcy problematyki współczesnych Chin są zgodni w opisie sytuacji duchowej kraju w kategoriach dwuznacznych, ambiwalentnych. Z jednej strony podkreślają skutki długiego okresu propagowania ideologii ateistycznej i antyreligijnej, rozbicie tradycyjnych wartości społecznych i moralnych prowadzi do gonitwy za rozwojem ekonomicznym, szerzącej mentalność nie mniej materialistyczną jak poprzednio. Także tradycyjna więź rodzinna i równowaga demograficzna zostały mocno zakłócone przez politykę „jednego dziecka”.
W rezultacie wielu mówi o przeraźliwej pustce duchowej i kryzysie moralnym, które drążą głęboko społeczeństwo współczesnych Chin. Z drugiej strony właśnie na tej pustyni wielu, zwłaszcza spośród młodego pokolenia, sygnalizuje głębokie pragnienie wiarygodnych odpowiedzi na ich głód wewnętrzny. Dlatego w Chinach mówi się też o „odrodzeniu religijnym”, wyrażającym się zainteresowaniem różnego rodzaju przejawami religijności obecnymi w kraju. Chrześcijaństwo w tym kontekście jawi się jako szczególnie atrakcyjne. Także władze są świadome, że trzeba uznać wymiar religijny jako stały czynnik rzeczywistości życia, jako istotny składnik harmonii i zwartości społeczeństwa.
Przenika się tu wymiar specyficznie religijny i duchowy refleksji ogólnoludzkiej i chrześcijańskiej kierowanej do Chin przez Kościół, reprezentowany dziś przez Papieża Franciszka. Jego istotą jest orędzie miłosierdzia Boga przeznaczonego dla wszystkich. Staje się ono źródłem pojednania wobec ran przeszłości i ufności wobec przyszłości. Papież zaskakuje nie ograniczając tego orędzia miłosierdzia do katolików, ale rozciąga je na cały naród chiński, wzywając do pojednania ze swoją historią, włącznie z punktami światła i cieni, włącznie z błędami. Franciszek sugeruje „zdrowy realizm”, który po tym, jak „będzie się pojednanym ze sobą”, będzie prowadził ku „poprawie rzeczywistości i zmianie kierunku”, żyjąc sytuacją twórczego „napięcia” między „problemem współczesnym” a „przeszłością dawnej mądrości”. To napięcie niesie „owocność spojrzenia ku przyszłości”. Papież jest przekonany, że „wielkość Chin dzisiaj tkwi w patrzeniu na przyszłość z perspektywy obecnej wspieranej przez pamięć swojej kulturowej przeszłości”.
o. Federico Lombardi S.I.
Praca J. Wadowskiego jest zarówno interesująca, jak i oryginalna. Po pierwsze, dlatego że w osobisty sposób porusza ważne problemy filozoficzne, zwracając uwagę na rosnące zagrożenie związane z dominacją myślenia naturalistycznego, sprowadzającego człowieka do roli „egoistycznego genu” czy też „nagiej małpy”, której cała aktywność sprowadza się do pogoni za kolejną rozrywką, będącą w istocie inną formą „zabijania czasu”. Po wtóre, Autor spróbował przedstawić własną koncepcję, będącą remedium na bolączki współczesności. Wprawdzie odwołuje się do bogatej literatury współczesnej (najbliżsi są mu przedstawiciele filozofii dialogu, egzystencjalizmu chrześcijańskiego czy poszukiwacze „nowego paradygmatu”), to jednak w efekcie przed-stawił własną, oryginalną diagnozę współczesności i koncepcję filozofii intualnej, będącą propozycją ponownego „zaczarowania świata” i nadania sensu ludzkiej egzystencji.
Z recenzji dr. hab. Leszka Kleszcza, prof. Uwr
Historia powstania i działalności Stadttheater Stettin przy dostojnym Königsplatz 13 została gwałtownie zakończona w czasie nalotów dywanowych w 1944 roku. Z zachowanej dokumentacji wynika, że uszkodzone zostały jedynie górne partie teatru, który pierwotnie przeznaczono do odbudowy. Ostatecznie w wyniku licznych dyskusji i współcześnie trudnej do zrozumienia argumentacji podjęto decyzję o jego wyburzeniu. […] miasto pozbawiono nie tylko cennego architektonicznego dziedzictwa, ale także samodzielnego budynku opery, mogącego spełniać funkcje artystyczne, społeczne, kulturotwórcze i reprezentacyjne na poziomie porównywalnym z możliwościami teatru zaprojektowanego przez Carla Ferdinanda Langhansa.
Fragment Podsumowania
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
