KIM JEST DUCH ŚWIĘTY I CO DOKŁADNIE ROBI? Dla wielu osób Duch Święty jest tajemniczy, wprawiający w zakłopotanie, a nawet kontrowersyjny. Dlaczego ta trzecia osoba Boga – ta, o której Jezus powiedział, że będzie ostatecznym źródłem prawdy i pocieszenia dla wierzących – jest źródłem takiego zamieszania? W Bóg, jakiego nie znałem Robert Morris w wyraźny sposób tłumaczy, że głównym pragnieniem Ducha Świętego jest relacja z nami, w której jako zaufany przyjaciel może zachęcać nas i prowadzić. Ta wnikliwa i oparta na Biblii książka wykracza poza teologiczny żargon, religijną tradycję i kulturowe nieporozumienia oraz wyjaśnia te rzeczy, które Duch Święty obiecuje dokonać w twoim życiu: trwać w tobie wprowadzić ciebie we wszelką prawdę modlić się za ciebie nigdy nie opuścić ciebie być twoim pomocnikiem pocieszać ciebie pokazywać tobie rzeczy, które mają nadejść Nadszedł czas, abyś zaczął doświadczać Ducha Świętego w nowy, świeży sposób – abyś poznał Boga, jakiego mogłeś nie znać do tej pory. ZAWIERA PRZEWODNIK DLA MAŁEJ GRUPY   ROBERT MORRIS jest założycielem i pastorem przełożonym kościoła Gateway, wielokampusowego kościoła w Dallas, Fort Worth Metroplex. Od rozpoczęcia swojej działalności w 2000 roku kościół urósł do ponad dziewiętnastu tysięcy aktywnych członków. Można go oglądać w cotygodniowym programie telewizyjnym The Blessed Life, który jest oglądany w blisko dziewięćdziesięciu milionach domów w Stanach Zjednoczonych i w ponad dwustu krajach na całym świecie. Jest autorem dziewięciu bestsellerów, wśród nich są: Blessed Life (Błogosławione życie), From Dream to Destiny i The Power of Your Words. Robert i Debbie są małżeństwem od ponad trzydziestu lat. Mają troje dorosłych dzieci. Odwiedzając kilkakrotnie Kościół Gateway, którego pastorem jest Robert Morris, za każdym razem doświadczałem głębokiej świadomości obecności Ducha Świętego. Odczuwałem Go, zanim rozpoczynało się nabożeństwo, poruszał On moje serce podczas uwielbienia, wpływał na moje myśli i serce, gdy słuchałem kazania, był ze mną, gdy chodząc korytarzami kościelnego budynku spotykałem innych uczestników nabożeństwa, a co najważniejsze, pozostawał we mnie, gdy wracałem do domu. Jak to się działo? Książka „Bóg, jakiego nie znałem” jest odpowiedzią.

Książka powstała z myślą o tych, którzy pragną przezwyciężyć swój homoseksualizm, ale przekazuje także wiele prawd ogólnych dotyczących akceptacji i rozwoju męskiej tożsamości. Autor proponuje nam przejście przez kolejne etapy rozwojowe dorastania do męskości, bez dróg na skróty. Jeżeli nie uczyniliśmy tego, będąc chłopcami, musimy zrobić to w wieku dojrzałym. Pokazuje na czym polega męskość i jakie ma znaczenie oraz jak ją realizować w zgodzie z uniwersalnym Bożym planem.

Abel, Hiob, Noe, Daniel... Legendarne postaci. Święci. Na swój sposób przynajmniej. Bo choć opisani zostali w Biblii, nie przynależą ani do chrześcijaństwa, ani do judaizmu. A więc święci, ale nieoficjalni. Jak więc ich traktować? Przede wszystkim jako przykłady postaw, z których możemy się uczyć. Prawości, sprawiedliwości, uczciwości, mądrości i tego, dlaczego cierpienie ma sens. O tym właśnie są rozważania Jeana Denielou. "Święci 'poganie' Starego Testamentu" to mądra książka, która pokazuje, że każdy musi odnaleźć własną drogę zbawienia. Jean Daniélou - urodzony w 1905 roku w Neuilly-sur-Seine we Francji. W roku 1927 ukończył uniwersytet La Sorbonne, dwa lata później wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Był doktorem w zakresie literatury i teologii. W 1967 w Instytucie Katolickim w Paryżu założył Institut de science et de théologie des religions. Brał udział w posiedzeniach II Soboru Watykańskiego (1962-65). W roku 1969 wyniesiony do godności kardynalskiej. Był członkiem Academie Française, laureatem Légion d'honneur (1972). Zmarł w1974 roku w Paryżu.

By wzmocnić efekt pocieszenia, uzdrowienia i odporności. Ostatnie dekady to odrodzenie zainteresowania klinicystów rolą religii i duchowości w dziedzinie zdrowia. Niniejsza książka stanowi odpowiedź na coraz większe potrzeby w tym zakresie. Autor, psychiatra i neurolog, sięga do neurobiologii i socjobiologii, by czerpać stąd inspirację i zająć się złem, które pojawia się, gdy życie religijne zamiast przynosić ulgę w cierpieniu, staje się jego przyczyną. Griffith pokazuje, jak niektórzy, odwołując się do swoich przekonań religijnych, odmawiają leczenia. Bo chcą "pozostać wiernym Bogu". "Religia, która uzdrawia, religia, która szkodzi: w praktyce klinicznej" to nie tylko katalog zachowań klinicznych, ale przede wszystkim doskonały podręcznik ilustrujący rozmaite sposoby wykorzystywania w psychoterapii doświadczeń z życia religijnego konkretnej osoby. To książka, dzięki której sfera duchowa staje się inspirującym elementem zdrowego życia. JAMES L. GRIFFITH - profesor psychiatrii i neurologii, wiceprzewodniczący Wydziału Psychiatrii i Nauk o Zachowaniu w Centrum Medycznym George Washington University w Waszyngtonie. Obecnie zajmuje się leczeniem psychiatrycznym imigrantów, uchodźców i ocalałych ofiar tortur politycznych w Centrum Pomocy Rodzinie w Północnej Wirginii w Falls Church, w stanie Wirginia.

W monografii - zatytułowanej zgodnie z tradycyjnymi nazwami teologicznych traktatów - Hamartiologia ks. Marek Uglorz przedstawia zwarty i uporządkowany wykład dotyczący problematyki grzechu i grzeszności człowieka (greckie hamartia - grzech), łącząc refleksję z różnych dziedzin teologii i akcentując kwestie antropologiczne. Zarys własnego stanowiska autor rozwija, ujmując grzeszność z perspektywy personalnej. Dr hab. Marek Rembierz

Skąd wzięło się zło? Dlaczego diabeł się zbuntował? Czy jego decyzja może nam szkodzić? Jak szatan może na nas wpływać? Jakimi metodami nas kusi? W książce znajdziesz próbę odpowiedzi na te i wiele innych pytań. Są one stale aktualne. I będą tak długo, jak długo człowiek będzie żył na ziemi, jak długo jego egzystencja będzie poprzedzana wyborem między dobrem, które czasem może jest mało atrakcyjne, a złem podawanym przez szatana zawsze, jako pozór dobra. Szatan jako źródło zła jest syntetyczną monografią wyjaśniającą korzenie, czyli źródło zła, stając się jednocześnie próbą całościowego ujęcia genezy oraz istnienia zła. Książka może być pomocnym opracowaniem dla protologii, antropologii, teologii dogmatycznej, a także pastoralnej czy katechetyków, jak również dla każdego, kto szuka odpowiedzi na podobne pytania.

250 stron, które zmienią Twój światNajpierw sformułuj cel. Potem dokonaj właściwych wyborów związanych z pracą i związkiem. I wreszcie uczyń każdy dzień ważnym i pięknym. Prawda, że łatwe? Dla Chrisa Lowneya te trzy wskazania to droga do sukcesu. Prosta. Co nie znaczy, że banalna. Autor prowadzi czytelnika przez meandry niepewnego świata powoli i cierpliwie. Pokazując szanse, jakie daje rzeczywistość, odciąga nas od egoizmu, tymczasowych zachcianek czy łatwych przyjemności. Swój wywód ilustruje konkretnymi przykładami z kariery zawodowej i życia osobistego.Jego książka to współczesna wersja ""Ćwiczeń duchownych"" Ignacego Loyoli. Dowód na to, że pracą i wytrwałością każdy może dojść do obranego celu.

Brytyjski biolog, Rupert Sheldrake, i amerykański duchowny, Matthew Fox, mają wspólne zainteresowanie w sięganiu poza istniejące ograniczenia, zinstytucjonalizowaną naukę i mechanistyczną religię. Obaj wyrażają przekonanie, że u zarania nowego tysiąclecia potrzebna jest nowa wizja łącząca naukę i duchowość. W przełomowych dialogach zaprezentowanych w książce Naturalna łaska odnajdziemy niezwykłą harmonię między tymi dwoma pozornie przeciwstawnymi obozami. W jaki inny sposób można obudzić nadzieję, jeżeli nie dzięki połączeniu tych dwóch potężnych tradycji, które zostały rozdzielone w XVII wieku? Odnajdziemy tu nową kosmologię przemawiającą zarówno do naszych serc, jak i umysłów.

Imię-Ojca, ależ sukces! To przemawia do wszystkich. Ojcostwo ma tylko niewiele z naturalnej oczywistości, jest przede wszystkim faktem kultury. Imię-Ojca, mówi Lacan, kreuje funkcję ojca. Lecz wówczas, ta liczba mnoga, skąd ona się bierze? Ona nie jest pogańska, ona jest w Biblii. Ten, który przemawia w krzewie gorejącym, mówi o samym sobie, że On nie ma tylko jednego imienia. Słuchajcie: Ojciec nie ma Imienia własnego, To nie jest postać, to funkcja. Ojciec ma tyleż Imion, co owa funkcja podpór.

Po wybuchu niektórych Supernowych pozostaje „popiół” w postaci jąder pierwiastków węgla, tlenu, azotu, wapnia i żelaza. Z tego kosmicznego popiołu po miliardach lat powstanie ŻYCIE. Tak powstaliśmy my, dzięki skrupulatnemu planowi STWÓRCY. Nasza świadomość jest JEGO ŚWIADOMOŚCIĄ. Dał nam możliwość uczestniczenia w Jego dziele STWORZENIA. Możemy z tej możliwości skorzystać. Jeżeli nie skorzystamy to wraz z nasza przestrzenią i czasem znikniemy na zawsze… O tym właśnie jest ta książka. Blask Popiołów jest przeznaczony dla każdego – można go czytać nawet przed snem. Sprawy uważane powszechnie za trudne – szczególna teoria względności, mechanika kwantowa, świadomość – przedstawiłem tak, aby Czytelnik mógł się do nich „przyzwyczaić”. Wracam do nich w książce kilkakrotnie – stąd może powstać wrażenie powtórzeń – ale są one potrzebne i zamierzone. Repetitio est mater studiorum. Wiem o tym jako „nauczyciel nauczycieli” i wieloletni wykładowca uniwersytecki w Polsce i za granicą. Mirosław Kozłowski - profesor Uniwersytetu Warszawskiego dr hab. Mirosław Kozłowski specjalizuje się w badaniach materii w ekstremalnych warunkach, ze szczególnym uwzględnieniem procesów przebiegających w materii jądrowej oraz w skali astronomicznej. Jest autorem 350 prac naukowych z dziedziny fizyki wysokich energii i astrofizki. Na Uniwersytecie Warszawskim utworzył Nauczycielskie Kolegium Fizyki, którym kierował przez 10 lat. W Kolegium wykształcił 300 licencjatów i 180 magistrów fizyki. Autor jest członkiem American Scientific Affiliation skupiających amerykańskich i kanadyjskich naukowców-chrześcijan.

Praca porusza tematykę praktycznie niezbadaną, a czyni to w sposób nowatorski, łącząc problematykę teologiczno-liturgiczną prawosławia z kulturą ludową. Takie połączenie otwiera nowe perspektywy – wyprowadza dogmatyczne i katechetyczne myślenie o czasie liturgicznym, sakralnym z ograniczonych ram oficjalnej religijności i konfrontuje je z przełożeniem na żywy odbiór w ludzie, z drugiej strony – przestaje patrzeć na duchową kulturę ludową jak na skansen, a ukazuje dynamikę odbioru, przetwarzania i zwrotnego inspirowania kultury „wysokiej”. Zarówno aspekt kalendarza liturgicznego, jak i jego odpowiednika ludowego jest oparty na solidnych kwerendach i badaniach terenowych w Rumunii. Rumuńska kultura duchowa stanowi wartość zamkniętą. Należąc do Pax Bizantina i w, dużej mierze, uczestnicząc w Slavia Orthodoxa, pozostaje na uboczu zainteresowań zarówno bizantynistów, jak i paleoslawistów. Leżąc na skrzyżowaniu kultur i interesów politycznych, Rumunia własnymi wyborami nieraz doprowadzała do zaniedbania lub wręcz obumarcia części tradycji narodowej. Wiele takich wyrw w pamięci kulturowej praca p. Ewy Kocój zapełnia. Praca porządkuje bowiem ogromny materiał: omawia źródła i strukturę prawosławnego kalendarza juliańskiego i ery bizantyjskiej i trzy główne cykle tego kalendarza, a także źródła, typologie i cechy charakterystyczne kalendarza ludowego prawosławnych Rumunów i odbicie cyklów cerkiewnych w obrzędowości ludowej. W ten sposób czytelnik otrzymuje przegląd obecności na ziemiach rumuńskich piśmienniczego dziedzictwa bizantyńsko-słowiańskiego i lokalnych wariantów tradycyjnych typów ksiąg, a także dzieł pseudokanonicznych, legendarnych, beletrystycznych i magicznych Z recenzji Prof. dr hab. Aleksandra Naumowa

W RELIGII DLA ATEISTÓW deklarujący pełną szacunku niewiarę autor sprawdza – z właściwym sobie przewrotnym humorem – w jaki sposób doświadczenia różnych religii mogą się przydać świeckiemu umysłowi w tak rozmaitych dziedzinach jak kształtowanie więzi społecznych, tworzenie nowych koncepcji studiów wyższych i muzeów, wzbogacanie oferty turystycznej czy zachowywanie należytego dystansu wobec własnych ułomności. „Niniejsza książka jest próbą wydobycia z religii, przede wszystkim z chrześcijaństwa i, w mniejszym stopniu, z judaizmu i z buddyzmu, elementów głębokiej mądrości, które dałoby się zastosować także w życiu świeckim i które pomogłyby nam sprostać wyzwaniom życia w społeczeństwie oraz poradzić sobie z psychicznym i fizycznym cierpieniem. Główna teza nie brzmi, że zeświecczenie jest złe, lecz że nazbyt często zostało źle przez nas przeprowadzone – że pozbywając się nieprawdopodobnych idei, niepotrzebnie zrezygnowaliśmy także z wielu przydatnych i przyjemnych aspektów religii” [fragment].

Książka Bóg i człowieczeństwo w niemieckich obozach koncentracyjnych jest ważną próbą wydobycia prawdy o człowieku z zapisów przeżyć obozowych. Skierowana jest ona do czytelnika współczesnego, który coraz rzadziej ma możliwość poznania bezpośredniej relacji więźniów i więźniarek obozów koncentracyjnych. Dlatego autorka w sposób wyczerpujący zarysowuje historię reżimu nazistowskiego oraz historię istnienia obozów koncentracyjnych, co ma być wstępem do rozważań nad postawami więźniów i więźniarek wobec wartości człowieczeństwa, a także kwestii religijnych. Wiara religijna i wiara w człowieczeństwo, które tak w obozowym życiu zostało poniżone, to były siły niejako konkurujące ze sobą, ale często działające także na jednej linii, we wzajemnym wspomaganiu człowieka odartego z nadziei i tym bardziej bezbronnego, im mniej posiadał tego ładunku duchowej mocy, płynącej z religii i z godności ludzkiej, która ostała się mimo wysiłków czynionych w celu jej pełnej dewastacji. Ks. prof. dr hab. Zygmunt Zieliński Studium Sabiny Bober do naszej dotychczasowej wiedzy o »świecie za drutem kolczastym« wnosi jakże ważny aspekt antropologiczny: kwestię, czy oraz w jakim stopniu przekonanie o sensie życia (w tym i wiara w Boga/siłę nadprzyrodzoną) wspierało wolę przeżycia w nieludzkich warunkach. Prof. dr hab. Hubert Orłowski Doktor Sabina Bober jest absolwentką studiów historycznych i teologicznych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Specjalizuje się w dziejach najnowszych Kościoła katolickiego w Polsce. Z tego zakresu opublikowała szereg prac w tym wraz z ks. prof. dr hab. Zygmuntem Zielińskim monoigrtafię pt. „Kościół w Polsce 1944-2008”. Książka została wydana przez Wydawnictwo Nauka i Innowacje sp. z o.o.

Drugi tom kazań jednego z największych i najbardziej kontrowersyjnych mistyków średniowiecza. Bądzcie pewni, Bóg nie omieszka dać nam wszystkiego i gdyby nawet przysiągł coś innego, nie mógłby się powstrzymać od dawania nam. Bóg jest we wszystkich rzeczach. A im bardziej jest w nich, tym bardziej poza nimi; im bardziej wewnątrz, tym bardziej na zewnątrz, a im bardziej na zewnątrz, tym bardziej wewnątrz. Historia dzieł Mistrza Eckharta sama w sobie jest fascynująca, od jego wielkiego ucznia – XV-wiecznego mistyka Mikołaja z Kuzy począwszy, a na współczesnej kontynuacji edycji rozpoczętej przez Josefa Quinta (jego następcy to G. Steer i W. Klimank) skończywszy. Wydawnictwo W drodze nadając niniejszej edycji tytuł Dzieła wszystkie, odnosi tę formułę do dzieł wszystkich Mistrza Eckharta (dotąd odnalezionych i wydanych w Niemczech), które powstały w języku niemieckim (Spätmittelhochdeutsch). Oprócz tego istnieje cały zbiór dzieł łacińskich (Die latteinischen Werke, wyd. A. Zimmermann, L. Sturlese, t. 1-5).

Przedmiotem rozprawy, usytuowanej na pograniczu literaturoznawstwa, filozofii i teologii, jest próba nakreślenia nowego statusu figury – zwłaszcza metafory – w podwójnym kontekście: hermeneutyki biblijnej oraz postmetafizycznych nurtów refleksji po Nietzschem i Heideggerze (od Levinasa do Mariona). Interdyscyplinarnym rozważaniom towarzyszą pytania o kondycję europejskiego chrześcijaństwa w epoce uznawanej powszechnie za pochrześcijańską: Czy zmierzch metafizycznego paradygmatu w kulturze Zachodu nie otwiera paradoksalnej szansy na reinterpretację biblijnego dziedzictwa? Czy postulowana przez Ricoeura ontologia metafory nie umożliwia wyjścia poza fatalną antynomię znaczenia dosłownego (zobowiązującego etycznie) i niedosłownego (sprowadzanego do retorycznej gry)? Refleksję dopełnia przegląd uprzywilejowanych figur współczesnej humanistyki (Daru, Kenozy i Wydarzenia) oraz próba ich transpozycji w figuralnej lekturze zapisków św. Teresy z Lisieux, Simone Weil i Emila Ciorana.

CIELESNOŚĆ CZŁOWIEKA UTKANA JEST Z DUCHA Fabrice Hadjadj pokazuje, że sama rzeczywistość płci jest bardziej uduchowiona niż wiele uczonych dysput i naszych wyobrażeń na jej temat. Z wnikliwością analizuje zależność między płciowością a duchowością, udowadniając, że relacja fizyczna i duchowa są ze sobą ściśle powiązane. Co więcej, nie boi się włączyć w ten temat wiary, mówiąc o pojmowaniu ciała przez różne religie i poszukując śmiało odpowiedzi na odważne pytania, na przykład: Czy gdziekolwiek ludzka nagość jest bardziej uderzająca niż w konfesjonale?

Kto odpowiada za istnienie świata? Głównym podejrzanym jest Bóg. Horodeński przedstawia nowych świadków i nowe dowody, które mogą nas przybliżyć do rozwiązania odwiecznej zagadki. Przeszukując archiwa fizyków i kosmologów, kognitywistów, genetyków oraz badaczy procesu ewolucji, pokazuje, jak wiele zmieniło się w naszym rozumieniu świata w ciągu ostatnich stu lat.

Julian Bartosz analizuje, jak w pracach włoskich, amerykańskich, niemieckich i polskich watykanistów, historyków Kościoła oraz ojców jezuitów opisuje się i ocenia politykę Watykanu w ciągu ostatnich stu lat. Trudne sprawy tej polityki były odsłaniane stopniowo, etapami. Dla polskich czytelników ważne jest pytanie o stanowisko Watykanu wobec spraw polskich przed wybuchem II wojny światowej i po napaści III Rzeszy na nasz kraj 1 września 1939 roku. Wreszcie jest pytanie o niejednakowy stosunek papieży, do dwóch różnych, ale równie nieludzkich, zbrodniczych systemów w "stuleciu totalitaryzmów". Problemy przedstawione przez badaczy archiwów watykańskich zostały przez autora uzupełnione wynikami prowadzonych pół wieku temu własnych badań w Archiwum Archidiecezjalnym we Wroławiu.

Jest sierpień 1991 r. Dwudziestoletni Massimiliano Tresoldi ulega wypadkowi samochodowemu i zapada w śpiączkę. Diagnoza lekarzy jest nieubłagana: stan wegetatywny. W jednym momencie życie pełnego radości i planów na przyszłość młodzieńca wali się w gruzy. Ale rodzina i przyjaciele nie zamierzają tego tak zostawić. Zaczyna się ich wielka batalia o wybudzenie Maksa. Są przy nim obecni 24 godziny na dobę przez 365 dni w roku, zapewniając możliwie najlepszą opiekę, pokonując rozliczne bariery, także te zakorzenione w mentalności społecznej, i nigdy nie tracąc nadziei. ?To była terapia miłości? ? powiedzą, kiedy po dziesięciu latach czuwania, ku zdziwieniu i ogromnej radości wszystkich, 28 grudnia 2000 r. Maks ?wraca do żywych?, a jego pierwszym gestem jest z trudem uczyniony znak krzyża. Książka to wspaniałe, wzruszające świadectwo osób, które niezmordowanie towarzyszyły mu w wychodzeniu ze śpiączki. Poruszająca serca historia wiary, miłości i przyjaźni. ?Nigdy nie myślałem o śmierci, nawet kiedy byłem w szpitalu. Bo życie jest wspaniałe. Mam nadzieję, że również ci, którzy nie doświadczyli stanu śpiączki, mogą być tak radośni, jak ja teraz?. Massimiliano Tresoldi ?Najbardziej niewiarygodna chwila? Kiedy po osiemnastu latach usłyszałam jego głos: Mamo, chcę kawy??. Lucrezia Tresoldi

Choć możemy nie zdawać sobie z tego sprawy, prawie nigdy nie jesteśmy sami. Otaczają nas liczne istoty obdarzone potężną mocą. Nie bez powodu różne typy duchowych przewodników, bo o nich mowa, od stuleci są obecne w bardzo wielu kulturach na Ziemi. Choć trudno jest ich ujrzeć na własne oczy, mają na nasze życie ogromny wpływ. Jak wiele mogą dla nas zrobić i w jaki sposób możemy skorzystać z ich wstawiennictwa dowiesz się z najnowszej publikacji Teda Andrewsa. Ten znany i ceniony autor oraz nauczyciel metafizyki i parapsychologii ujawnia prawdziwe oblicze aniołów i duchowych przewodników. Niezależnie, czy mówimy o uskrzydlonych stróżach, duszach zmarłych bliskich czy duchach natury ? już dzisiaj możesz nawiązać z nimi kontakt. Nie musisz być medium by skorzystać z ich duchowego wsparcia. Wszystko za sprawą sprawdzonych i w pełni skutecznych technik kontaktowania się z innymi światami. W nawiązaniu tych relacji pomoże Ci magia kryształów, zapachów oraz łatwe do zastosowania medytacje. Każdy z nas może zyskać na komunikacji ze sferą duchową. Często nawiązujemy z nią kontakt nie zdając sobie z tego sprawy. Teraz możemy to robić w pełni świadomie i skorzystać z otrzymanego wsparcia do osiągnięcia codziennych sukcesów. Istoty duchowe inspirują, wzbudzają kreatywność, pomagają otworzyć się na bogactwo, chronią i służą jako przyjaciele zawsze gotowi wesprzeć cenną radą. A to dopiero niewielka próbka ich możliwości. Poznaj swoich duchowych sprzymierzeńców! Wybrany fragment książki Obcowanie z aniołami... Przyjaźń z duchami natury    Wszędzie, gdzie istnieje człowiek, tam są istoty spoza    W świata fizycznego. Wiele osób obawia się kontaktu -lub nawet możliwości kontaktu - z niewidzialną sferą życia. Być może dlatego, iż ludzie napotykają dostatecznie dużo problemów z tym, co widzialne, i nie chcą dodatkowo komplikować sobie życia rym, co niewidzialne.     Pozostawiając obawy za sobą, wszyscy możemy skorzystać na kontaktach ze sferą duchową, co często robimy, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Istoty żyjące w sferach duchowych sprawują różne funkcje i przybierają różne formy w życiu każdego z nas. Inspirują naszą kreatywność, pomagają otworzyć się na bogactwo, kształtują poglądy i wiedzę, chronią nas i służą nam jako towarzysze.     W książce tej, przeanalizujemy realia i mity dotyczące sfery duchowej. Omówimy bezpieczne i łatwe metody kontaktu ze wspaniałymi istotami subtelnych wymiarów, żyjącymi z nami i dookoła nas. Następnie, zrobimy pierwsze kroki przez korytarze życia istniejącego poza światem fizycznym. Rozbudzimy poprzez to nasze zmysły uświadamiania, wyeliminujemy lęki i wzmocnimy kontrolę nad własnym życiem.     Jeśli pragniesz zbliżyć się do aniołów, uprzyjemnić swoje życie spotkaniami z duchami natury, odkryć swój totem siły zwierzęcej, lub zwyczajnie, zaznać pełnego uczucia dotyku tych, którzy opuścili życie fizyczne, ta książka jest właśnie dla ciebie. Dostrzeganie niewidzialnego    Jeżeli to prawda, że duchowi przewodnicy mogą nam towarzyszyć i pomagać w każdym przedsięwzięciu, dlaczego w takim razie ich nie dostrzegamy? Dlaczego nie są bardziej zauważalni? Dlaczego musimy prosić o pomoc medium lub parapsychologa żeby ich spotkać? Dlaczego ukazują się akurat im a nie nam osobiście? I dlaczego niektórzy ich widzą, podczas gdy inni nie?    Te pytania pojawiają się, kiedy ludzie zaczynają badać niewidzialne sfery życia. Odpowiedzi na nie są tak różnorodne, jak różni są ludzie je zadający. Niektórzy mogli zatrzasnąć drzwi przed tymi delikatnymi bytami. Inni mogli nie rozpoznać kontaktu z nimi. Często tak właśnie dzieje się w przypadku dzieci: dorośli zwykle uważają, że ci „nie do końca wyimaginowani" przyjaciele dzieci, są zwyczajnie wynikiem ich niekontrolowanej dziecięcej fantazji. Zazwyczaj jednak jest zupełnie inaczej, a osądy dorosłych, powodują zamknięcie dziecięcej zdolności percepcji. Ludzie nie są zazwyczaj przygotowani, by dostrzegać duchowe istoty. W świecie cywilizacji zachodniej, istoty duchowe są często traktowane jak aniołowie, demony, święci lub diabły z powodu fundamentalnego, religijnego podłoża, które przenikają społeczeństwo. Z tego powodu, ludzie, którzy mieli kontakt z przewodnikami są często traktowani jak niezrównoważeni lub nawiedzeni.    Zachodnie społeczeństwo jest też bardzo racjonalne. Wszystko, czego nie można poddać natychmiastowej weryfikacji, jest ignorowane, wyszydzane lub uważane za wymysł wyobraźni. Na szczęście, tajemnice ludzkiego umysłu odsłaniają więcej sił percepcji niż wcześniej. W tym zawiera się percepcja innych bytów i wymiarów życia. Innym powodem, dla którego ludzie łatwo nie doświadczają spotkań ze sferą duchową jest fakt, iż nasi przewodnicy nie zawszę są z nami. Nie chodzą za nami krok w krok. Dlatego też, musimy nauczyć się określać konkretne pory i sposoby komunikacji i odbioru, aby je dostrzec. By szerzej rozwinąć umiejętność kontaktu ze sferą duchową, musimy ciągle rozwijać nasze zdolności paranormalne. Stopień percepcji będzie się oczywiście różnił, gdyż będzie zależał od indywidualnych starań i uporu, jaki włożymy w działania.    Często zdarza się, że dochodzi do kontaktu duchowego, lecz nie potrafimy go prawidłowo zidentyfikować. Świat duchowy może objawiać się nam poprzez wszystkie organy sensoryczne. Możemy ujrzeć mieszkańców sfer duchowych fizycznie, jako zwykłe istoty, kolory, obrazy, zwierzęta, stworzenia lub nawet symbole. Mogą ukazać się nam jako przechodzący cień lub delikatna, niewyraźna forma. Mogą być dostrzeżone fizycznie lub intuicyjnie. Również te działania będą się różniły ze względu na stopień rozwoju umiejętności parapsychicznych poszczególnych ludzi.     Możemy również usłyszeć naszych przewodników duchowych - zewnętrznie lub wewnętrznie. Często zdarza się, że ludzie dopiero zaczynający słyszeć duchy (jasnosłyszenie) odbierają miękkie bzyczenie, szept, dzwonienie, cichy wystrzał lub skrzypnięcie, które nie może być wyjaśnione jako powszechnie znane zjawisko fizyczne, typowe dla odgłosów domu. W końcu dźwięki stają się wyraźnymi głosami*. Nie jest czymś niezwykłym dla ludzi z rozwiniętą umiejętnością jasnosłyszenia, że budzą się w nocy, bo wydawało im się, że słyszeli jakiś głos. Kiedy już adrenalina opadnie i kiedy upewnią się, że nikt obcy nie wtargnął do ich domu, wtedy powinni zrozumieć, że po prostu zaczęli postrzegać słyszalne dźwięki. Zazwyczaj dzieję się to wtedy, gdy jest się w tym specyficznym stanie pomiędzy jawą a snem. Ten rodzaj hipnagogicznego stanu sprzyja słyszeniu delikatnych głosów spoza naszego świata.     Również wielu ludzi odczuwa istoty duchowe poprzez zmysł węchu. Istnieje wiele przypadków, kiedy ludzie czuli konkretny zapach perfum zmarłego krewnego, lub też wychwycili woń utożsamianą albo z przewodnikiem, albo ze zmarłym członkiem rodziny. To może stanowić świetną formę identyfikacji i weryfikacji. Kiedy mój dziadek przychodzi do mnie w postaci ducha, rozpoznaję go po silnej woni tytoniu. Ten zapach był częścią jego samego i pokoju w domu, w którym dorastałem. Kiedy wyczuwam ten niepowtarzalny zapach, wiem, że dziadek jest gdzieś blisko.     Niektórzy ludzie doświadczają bytów duchowych poprzez dotyk. To całkiem naturalne odczucie, kiedy się jest gdzieś na otwartej przestrzeni i nagle zaczyna się otrzepywać twarz z niewidzialnych pajęczyn. Jedynym problemem jest to, że... pajęczyny nie mogą znajdować się na otwartej przestrzeni na poziomie twarzy. To czego wtedy się doświadcza to właśnie dotyk duchów natury. Kiedy wchodzimy w kontakt z naszym przewodnikami, mogą nas po prostu dotykać swoją energią. Możemy poczuć gęsią skórkę na ramieniu. Mogą sprawić, że będziemy czuć przesuwające się od ręki w górę mrowienie, lub po prostu otoczą nas ciepłem albo chłodem. Miękko otrą się o głowę, niczym mała muszka, lub też ujawnią się jako ciągłe swędzenie w określonej części ciała. Ćwicząc, możemy nauczyć się identyfikować poszczególnych przewodników zwracając uwagę na miejsca, w które nas dotykają. Możemy nawet pokierować nimi tak, aby dotykały konkretne miejsca i w określony sposób tak, abyśmy zawsze mogli zidentyfikować danego przewodnika. Obszerniej przeanalizujemy to zagadnienie w dalszej części książki.