Tom Koniec półświni, na który składają się wybrane teksty Helmuta Kajzara z lat 1966?1982, jest pierwszą od niemal trzydziestu lat edycją książkową jego utworów. Podstawowym celem publikacji jest wprowadzenie do czytelniczego i kulturowego obiegu zapomnianej i trudno dostępnej twórczości Kajzara. Siedem pomieszczonych w tomie utworów literackich Kajzara obejmuje mniej więcej połowę jego publikowanego dorobku. Łączy je figura odmieńca i temat inności jako nadrzędnej perspektywy, z której Kajzar spogląda na kulturowe mechanizmy i dokonuje ich dekonstrukcji. Tę perspektywę uznaję za podstawowy i najważniejszy rys twórczości Kajzara, obecny ? jak pokazuje prezentowany wybór ? w całym jej przekroju: od debiutanckiego Paternoster po ostatni ukończony utwór, Wyspy Galapagos. Utworów literackich i esejów Kajzara nie oddziela sztywna granica: ani gatunkowa, ani merytoryczna; należą do jednego, wspólnego obszaru myślenia. Dlatego decyzja, by obok ?tekstów dla teatru? w tomie zamieścić również ?teksty o teatrze?, była oczywista. Prezentowany wybór esejów i wypowiedzi Kajzara ma zatem charakter refleksji złożonej, dotyczącej szerokiego spektrum zjawisk artystycznych i kulturowych. Zestaw pomieszczonych w tomie tekstów służyć ma jako swoisty ?reader?: zbiór drogowskazów pomocnych w rozpoznaniu terytorium osobnego teatru Kajzara i poruszaniu się po nim.

Życie Modiglianiego to metafora tragicznego losu artysty przeklętego – skupionego na sztuce, bezkompromisowego outsidera niezrozumianego i niedocenionego przez otoczenie. Gdyby nie przedwczesna śmierć, zapewne doczekałby się sławy i majątku. Jego portrety i akty, zainspirowane modną na początku XX stulecia rzeźbą afrykańską, nasycone silnym ładunkiem smutku i wyobcowania, porywają kunsztem i siłą wyrazu. Wykreowana przez niego malarska rzeczywistość z jednej strony wydaje się bliska sztuce tradycyjnej, z drugiej, dotrzymuje kroku poszukiwaniom eksperymentatorów początku ubiegłego wieku.

Z perspektywy 500 lat, jakie upłynęły od dnia śmierci Rafaela, jego życie jawi się jako pasmo nieprzerwanych sukcesów, a on sam wydaje się być wybrańcem bogów. Jego wielkość dostrzegali już jemu współcześni, podziwiano jego talent i osiągnięcia, ujmujący charakter oraz duchową i zewnętrzną urodę. Mimo krótkiego życia pozostawił obfity i dojrzały dorobek artystyczny, wyróżniający się charakterystyczną manierą niebiańskich Madonn oraz bogatą galerią postaci, które dla kolejnych pokoleń artystów stały się wyznacznikiem sztuki wysokiej i niedoścignionym ideałem.

Brawurowe wspomnienia jednej z największych gwiazd HollywoodGeena Davis, laureatka Oscara i ikona amerykańskiego kina, opowiada o swojej zaskakującej przemianie - od niezwykle grzecznej dziewczynki do jednej z największych gwiazd Hollywood.W wieku trzech lat oznajmiła, że zostanie aktorką filmową. Dzisiaj, mając na koncie wiele kreacji, w tym kultową tytułową rolę w filmie Thelma i Louise, zrealizowała marzenie z dzieciństwa - lecz droga do odnalezienia samej siebie nie była prosta. Z niezwykłą szczerością i w przewrotnie dowcipny sposób Geena Davis opowiada o dorastaniu, karierze, związkach miłosnych oraz o działalności na rzecz równouprawnienia płci w Hollywood.A także o tym, jak - wraz z kolejnymi rolami - uczyła się żyć na własnych zasadach. Podobnie jak wykreowana przez nią Thelma podczas wyprawy ze swoją przyjaciółką Louise.Umrzeć przez grzeczność to wzruszająca opowieść o drodze życiowej kobiety, która najpierw walczyła w swoim imieniu, by nauczyć się walczyć w imieniu innych kobiet.

Teatr jest bez wątpienia ważnym składnikiem życia społecznego, jego obserwatorem, lecz i uczestnikiem. To właśnie skłoniło autora do nadania temu teatralnemu kalendarium 1918 roku formy nieco odmiennej od tradycyjnych kronik, umieszczania obok informacji stricte teatralnych także i tych, które są świadectwem życia ówczesnego miasta: jego gospodarki, ważnych wydarzeń poza teatrami, czasem ciekawostek, a więc próby zbudowania silva rerum, szczególnej formy utrwalania przeszłości, w której różne wydarzenia pomieszczane są koło siebie a to w nadziei, że stworzy to cząstkowy choćby obraz ówczesnego miasta. Stąd też i narracja tej kroniki, sprawiająca czasem wrażenie czysto subiektywnej, będąca próbą spojrzenia na rok 1918 oczyma mieszkańca Warszawy, bywałego w teatrach, w intencji autora nigdy jednak nie wkraczająca na nieprzeznaczony dlań obszar beletrystyki. Także fragment recenzji prof. Komorowskiego: O roku ów! Kto ciebie widział w naszym kraju? Warszawski teatr 1918, nowa książka Tomasza Mościckiego sprawia nieodparte wrażenie, że jej Autor w istocie widział ów niepowtarzalny rok polskiej Niepodległości na własne oczy. Ot tak po prostu, biegał od teatru do kabaretu, oklaskiwał Ursteina i Osterwę, gwizdał na pikielhauby i czekał na Piłsudskiego jak wszyscy. I cóż, że to niemożliwe, że tak naprawdę oglądał i badał dokumenty, relacje, gazety i czasopisma (w trzech językach), fotografie, teksty, co tylko mógł i gdzie mógł, wyżymając źródła do imentu wrażenie pozostaje niezmienne. Już we wstępie zatytułowanym Prowizorium Autor stawia pytanie o zasadniczym znaczeniu dla naszych teatralnych dziejów: kiedy w warszawskim teatrze naprawdę dobiegł końca wiek XIX i rozpoczął się wiek XX, czyli inaczej mówiąc, jaka jest umowna data początku nowoczesności naszego teatru? I odpowiada niebanalnie, i jak się zdaje trafnie: to nie otwarcie Teatru Polskiego, lecz ucieczka Rosjan i tym samym likwidacja Warszawskich Teatrów Rządowych w czerwcu 1915. Czasowi Wielkiej Wojny od 1915 r. poświęcony jest zresztą ów wstęp, przygotowujący do dania głównego. Tomasz Mościcki wie bowiem doskonale, że historii teatru nie da się pisać bez szerokiego kontekstu historii politycznej, społecznej czy militarnej, zwłaszcza w latach tak burzliwych. Wie i nie żałuje czytelnikowi owego pożywnego kontekstu ani na początku, ani w całej książce, na tyle dyskretnie, by nie przeszkadzał, i na tyle wyraziście, by pozostawał w pamięci. Relacja wydarzeń teatralnych, artystycznych, politycznych i takich sobie jest, jak Autor zdążył nas już przyzwyczaić, znakomicie napisana i precyzyjna jak warszawska straż pożarna, która na ćwiczeniach przybyła pod Teatr Rozmaitości w 8 minut 56 sekund (w warunkach bojowych mało mu to zresztą pomogło). Na podkreślenie zasługuje nieskąpe na szczęście cytowanie wydobytych z niepamięci tekstów wierszy, piosenek czy skeczów, wzbogacających i uprzyjemniających lekturę. No bo jak się nie uśmiechać na słynne Pikusiowe Uj, wiosna ta! [] Ogrodnik szczypi dżywki i nie sympatyzować z przemyślną aluzją: Okupant to! w teatrze Miraż (tym razem władze się odgryzły). Jest taka formuła, której kiedyś kazano mi użyć w recenzji, że książka mieści się w pierwszych 10 czy 20 procentach książek z zakresu teatrologii obecnych na rynku wydawniczym, czy jakoś tak. I że zainteresuje szeroki krąg czytelników, od miłośniczki teatru poprzez studenta po profesora. Panienka, młodzian, dziad Książka Tomasza Mościckiego niewątpliwie i w całej rozciągłości jest taka właśnie ale formułę wolę jednak inną, pożyczoną od Własta, z rewii tym razem w teatrze Morskie Oko: Cała Warszawa przeczytać musi to.

W najważniejszych amerykańskich muzeach dzieła sztuki autorstwa mężczyzn stanowią 87 procent kolekcji.W National Gallery w Londynie dzieła kobiet stanowią 1 procent zbiorów.Dopiero w 2020 roku zorganizowano pierwszą solową wystawę artystce klasycznej - była to Artemisia Gentileschi, której dzieła pokazała londyńskaNational Gallery.Dopiero w 2023 roku w Royal Academy of Arts w Londynie odbyła się pierwsza duża solowa wystawa poświęcona współczesnej artystce - była to Marina Abramović.Historia sztuki, jaką znamy, to opowieść o dziełach i prądach tworzonych przez mężczyzn. Katy Hessel, kuratorka i historyczka sztuki, postanowiła napisać ją na nowo, uwzględniając perspektywę artystek - od renesansu po współczesność. Autorka przygląda się sylwetkom twórczyń z fascynacją i powagą, na które zasługują, i umieszcza ich twórczość w kontekście dominujących w danej epoce prądów artystycznych. Ukazuje je zarówno jako uczestniczki współczesnego im życia artystycznego, jak i buntowniczki, które wykorzystywały swoją nieuprzywilejowaną pozycję do eksplorowania nowych obszarów sztuki."Setki nieznanych lub mało znanych kobiet, o których pisana przez mężczyzn historia sztuki zapomniała bądź w ogóle ich nie odkryła. Teraz przypominają o sobie głosami niestrudzonych badaczek, takich jak Katy Hessel, która opracowała to poręczne kompendium. Świetny punkt wyjścia do bardziej szczegółowych badań dla każdego chętnego" - Anda Rottenberg

Bunkier jest schronem dla sztuki. Przestrzenią, w której możemy odciąć się na chwilę od kontekstów towarzyszących nam na co dzień lub je wyciszyć i w niezakłócony sposób przebywać ze sztuką. To miejsce spotkań, które uwrażliwia, gdzie stykają się ze sobą: historyczny charakter otoczenia oraz odważna, modernistyczna wizja architektki Krystyny Tołłoczko-Różyskiej; sztuka artystów i artystek krakowskich oraz światowe trendy artystyczne; sztuka ugruntowana i o określonej pozycji oraz świeże, młode spojrzenie, które nie boi się eksperymentować.

The Kisokaido route through Japan was ordained in the early 1600s by the country’s then-ruler Tokugawa Ieyasu, who decreed that staging posts be installed along the length of the arduous passage between Edo (present-day Tokyo) and Kyoto. Inns, shops, and restaurants were established to provide sustenance and lodging to weary travelers. In 1835, renowned woodblock print artist Keisai Eisen was commissioned to create a series of works to chart the Kisokaido journey. After producing 24 prints, Eisen was replaced by Utagawa Hiroshige, who completed the series of 70 prints in 1838. Both Eisen and Hiroshige were master print practitioners. In The Sixty-Nine Stations along the Kisokaido, we find the artists’ distinct styles as much as their shared expertise. From the busy starting post of Nihonbashi to the castle town of Iwamurata, Eisen opts for a more muted palette but excels in figuration, particularly of glamorous women, and relishes snapshots of activity along the route, from shoeing a horse to winnowing rice. Hiroshige demonstrates his mastery of landscape with grandiose and evocative scenes, whether it’s the peaceful banks of the Ota River, the forbidding Wada Pass, or a moonlit ascent between Yawata and Mochizuki. Taken as a whole, The Sixty-Nine Stations collection represents not only a masterpiece of woodblock practice, including bold compositions and an experimental use of color, but also a charming tapestry of 19th-century Japan, long before the specter of industrialization. This TASCHEN volume is sourced from one of the finest surviving first editions and revives the series in our compact anniversary edition.

Ta poręczna publikacja jest praktycznym wprowadzeniem do historii zachodnioeuropejskiego malarstwa, przekazującym wiedzę poprzez prezentację ciekawych i nierzadko słynnych obrazów. Każde przedstawione w tej książce dzieło sztuki jest nośnikiem pewnych aspektów artystycznej gramatyki, która, po odszyfrowaniu, pozwala dużo pełniej docenić piękno i wewnętrzną wartość prac, a także uczy, jak w ogóle odczytywać treść obrazów. Przewodnik po malarstwie zawiera informacje niezbędne przy oglądaniu dzieł sztuki wiszących na ścianach w galerii, a także przydatne tym wszystkim, którzy chcą się dowiedzieć czegoś więcej o historii zachodniej sztuki.Jak czytać obrazy pomoże wam poznać pięć kluczowych właściwości obrazów - kształt i podłoże, farby i materiały, kompozycję, styl i technikę oraz znaki i symbole - co pozwoli lepiej rozumieć malarstwo i bardziej świadomie się nim cieszyć. W książce omówiono szczegółowo i w sposób chronologiczny pięćdziesiąt obrazów wybranych z długiej historii sztuki zachodnioeuropejskiej, pogrupowanych według pięciu głównych rodzajów: portret, pejzaż, malarstwo narracyjne, martwa natura i abstrakcja. Przegląd zaczyna się od dzieł z epoki wczesnego renesansu, a kończy na XXI wieku. Wszystkie obrazy zapraszają czytelnika do fascynującej podróży przez krainę rozmaitych stylów, gatunków, kolorów i technik.

Zamki niegdyś dominowały w krajobrazie jako siedziby władców, symbole potęgi, bogactwa i wysokiego statusu; ułatwiały kontrolowanie granic, dróg i brodów. Skupiając się na okresie od X do XVI w. i przybliżając czytelnikowi fortyfikacje na całym świecie, od walijskiego motte-and-bailey do japońskiego hirajiro, książka ta jest źródłem wiadomości o architekturze obronnej i znakomitym przewodnikiem dla zwiedzających. Pomoże odkryć historię zamków i dowiedzieć się, jak średniowieczni budowniczowie radzili sobie z problemami powstającymi podczas wznoszenia, często w niezwykłych miejscach, olbrzymich budowli pełniących jednocześnie funkcje obronne i mieszkalne. Książka Jak czytać zamki przede wszystkim dostarcza podstawowych wiadomości o typach zamków, stylach i materiałach budowlanych, a kolejne jej rozdziały ułatwiają identyfikację poznanych cech w konkretnych architektonicznych elementach - od krenelaży i sklepień, do baszt i mostów zwodzonych - uzbrajając zwiedzających w kluczowe wskazówki, przybliżające im dzieje każdego zamku.

Prezentujemy tom "Nowel filmowych" Wernera Herzoga, literackich wersji scenariuszy najdonioślejszych i najbardziej intrygujących filmów niemieckiego reżysera. Po raz pierwszy po polsku "Aguirre", "Stroszek", "Nosferatu", "Tam, gdzie śnią zielone mrówki", "Kaspar Hauser", "Cobra Verde" oraz wznowienie wydanego w 1988 roku przez PIW "Fitzcarralda". Nieprzegadane, lakoniczne arcydziełka o jednostkach mierzących się ze światem, przekraczających siebie, pozbawione patosu traktaty o zagadce, jaką jest człowiek.

Literacki zapis życia wielkiego mistrza skrzypiec. Tuż przed śmiercią ten wspaniały artysta opowiada o swoim dzieciństwie, okresie dorastania, największych sukcesach oraz porażkach i błędach. W powieści wiele jest przemyśleń odnośnie sztuki, geniuszu, miłości, samotności i innych pojęć ściśle związanych z człowiekiem i człowieczeństwem.

Lektura Bilikiewicza pokazuje, że wartości teoretyczne, jakie współdzieli społeczność naukowa baroku, były silnie związane z ideałem empiryzmu. Embriolodzy cenili więc między innymi dokładność, pomysłowość w projektowaniu doświadczeń, owocność, obszerność danych, powtarzalność i spójność wewnętrzną. Ponieważ w epoce tej całą dostępną wiedzę usiłowano przedstawić w postaci systemu, na liście wartości teoretycznych musiały znajdować się spójność zewnętrzna oraz szeroki zasięg. Tym, co z pewnością różni ją od współczesnego zbioru wartości teoretycznych, jest dezyderat zgodności z objawieniem. Barokowy wzór prowadzenia badań naukowych nakazywał poznawanie przyrody środkami empirycznymi. Tylko w ten sposób, jak wyjaśniał już Francis Bacon, można osiągnąć cel, którym było opanowanie natury. (…) obserwacje prowadzone post mortem uzupełniła anatomia animata, która stała się „ośrodkiem wszystkich rozważań”. Stwierdzenie, jaka jest na przykład kolejność wykształcania się poszczególnych narządów, było możliwe dzięki metodzie znanej już w starożytności, a polegającej na systematycznym otwieraniu zapłodnionych kurzych jaj. Po wiekach powraca do niej późnorenesansowy anatom Ulisses Aldrovandi, a potem stosuje i udoskonala ją jego uczeń, Volcher Koyter. Takie obserwacje prowadzono w całym omówionym przez Bilikiewicza okresie, od Harveya po Caspara Wolffa (fragment Wprowadzenia Artura Koterskiego). Historia embriologii od Arystotelesa do Harveya doczekała się dzięki Brunowi Blochowi bardzo gruntownego opracowania monograficznego. Jeszcze bardziej atrakcyjny okres baroku i Oświecenia nie został, poza pojedynczymi esejami, jeszcze opracowany. Dlatego było dla mnie wielką radością, gdy młody uczony, dr Tadeusz Bilikiewicz [z Instytutu Historii Medycyny na Uniwersytecie w Krakowie] przyjechał do mnie w 1930 roku do Lipska i z wielkim zapałem podjął się opracowania tego problemu. Powstała interpretacja, która traktuje o historii embriologii od Harveya do Karla Ernsta von Baera, i która przedstawia embriologię nie w oderwaniu, lecz w szerokim kontekście prądów umysłowych tych fascynujących stuleci. Rzadko zdarza mi się, by uczeń tak dobrze rozumiał moje zamiary. Wyniki tej pracy zostały po raz pierwszy przedstawione jesienią 1930 roku na Międzynarodowym Kongresie Historii Medycyny w Rzymie i zyskały powszechne uznanie (fragment Przedmowy Henry’ego Sigerista).

Valentino Garavani to ikona współczesnej mody. Jego projekty wzbudzają zachwyt od lat 50. XX wieku, kiedy to w Rzymie powstał dom mody Valentino. Oszałamiające suknie w charakterystycznej czerwieni Valentino są uwielbiane od ponad pół wieku, stanowiąc synonim szyku i blasku czerwonego dywanu. Valentino. Historia kultowego domu mody opowiada historię tej najbardziej eleganckiej marki - od debiutu Garavaniego w świecie haute couture w Paryżu lat 50. XX wieku, przez błyskotliwą karierę wśród śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku lat 70. i wysoką pozycję Valentino w Hollywood od lat 80. aż do dziś, gdy dyrektorem kreatywnym domu mody jest Pierpaolo Piccioli.Karen Homer opisuje kultowe projekty sukni wieczorowych domu mody Valentino, a także przybliża życie prywatne i inspiracje wielkiego projektanta. Książka jest bogato ilustrowana zdjęciami z wybiegów oraz sesji dla magazynów modowych, a także dużym wyborem fotografii ukazujących samego projektanta i zaprzyjaźnionych z nim celebrytów.

Nowa, pełna nieznanych informacji biografia geniusza malarstwa. Edycja kolekcjonerska z barwionymi brzegami. Książka Naifeha i White Smitha rzuca nowe światło na głębokie zainteresowanie artysty literaturą i sztuką, jego nieobliczalne i burzliwe życie miłosne, ataki depresji i choroby psychicznej, a także niejasne okoliczności śmiertelnego postrzelenia w wieku trzydziestu siedmiu lat. Autorzy dzięki współpracy z Muzeum Vincenta van Gogha w Amsterdamie uzyskali dostęp do dotychczas niewykorzystanych materiałów - wśród nich do nieopublikowanych listów członków rodziny malarza. Choć na temat van Gogha powstało wiele książek, a jego tragiczny los jest od dawna obecny w kulturze popularnej, to nikt nie podjął próby zbadania życia tego twórcy w sposób tak poważny i ambitny. Naifeh i White Smith odtworzyli je w sposób zdumiewająco żywy i przenikliwy psychologicznie. Gregory White Smith i Steven Naifeh są absolwentami Wydziału Prawa Uniwersytetu Harvarda. Naifeh, który publikuje w czasopismach poświęconych sztuce i wygłasza wykłady w licznych muzeach, studiował także historię sztuki w Princeton, a w Fogg Art Museum na Harvardzie obronił pracę dyplomową w tej dziedzinie. Cztery napisane przez nich wspólnie książki trafiły na listę bestsellerów The New York Timesa. Biograficzna książka ich autorstwa Jackson Pollock: An American Saga otrzymała Nagrodę Pulitzera, a także znalazła się w finale National Book Award.

Dokumentacja sezonu 2020/2021

Design trudno zdefiniować, choć wszyscy jesteśmy jego konsumentami, od samochodów, którymi jeździmy, i produktów, które kupujemy, po grafikę użytkową w naszym otoczeniu. Historia designu stanowi fascynujący przewodnik ukazujący wyrafinowane starania producentów, którzy kuszą nas wysoką funkcjonalnością i imponującym wyglądem swoich produktów, a także trudną do zdefiniowania obietnicą nowoczesności.Ta napisana przez międzynarodowy zespół ekspertów, w tym projektantów i krytyków książka opisuje style projektowe w kontekście zmian kulturowych i społecznych, zawiera ilustrowane linie czasu, które definiują najważniejsze wydarzenia oraz inspiracje. Przedstawia projektantów, którzy najlepiej reprezentują swoje czasy, dokładnie analizując, dlaczego właśnie ich projekty wyróżniają się na tle innych.

Celem tej książki jest opisanie fenomenu zamieszkiwania w Warszawie. Przedstawiamy go na tle historii i współczesności miasta, przez pryzmat skomplikowanych biografii ludzi, rzeczy i miejsc. Osoby, które odwiedziliśmy w trakcie pracy nad publikacją, są samoświadomymi i kreatywnymi użytkownikami mieszkań, a te ostatnie przedmiotem ich zabiegów i praktyk wnętrzarskich oraz elementem identyfikacji tożsamościowej. Przestrzeni przyglądaliśmy się z perspektywy badawczej historyków sztuki, pytaliśmy o historię, motywacje i zakres przekształceń, próbowaliśmy uchwycić relacje pomiędzy biografiami rozmówczyń i rozmówców a ich strefą codziennego funkcjonowania, rozmawialiśmy o domowych praktykach i rzeczach, pośród których żyją. Korduba Piotr, Trybuś Jarosław

Nietłumaczony dotąd na język polski ostatni tom esejów, który ukazał się za życia amerykańskiej intelektualistki. Teksty powstałe w latach 1982–2001 dotyczą literatury, filmu, teatru, sztuki oraz tańca współczesnego. Sontag porusza się po tych tematach ze znawstwem i dociekliwością. Najwięcej miejsca poświęca literaturze. Przygląda się językowi poezji i prozy, interpretuje dzieła tych, których podziwiała i których zachłannie, choć niebezkrytycznie, czytała (Cwietajewej, Gombrowicza, Sebalda, Walsera, Zagajewskiego, Machado de Assisa, Barthes’a), oraz pisarzy i pisarek, z którymi łączyła ją przyjaźń (Kiš czy Hartwick). Poprzez teksty kultury przygląda się nowym trendom, żegna ze światem wielkich narracji (jej ukochane kino!), próbuje zajrzeć pod powierzchnię tego, co polityczne – gdy opisuje wyzwania związane z wystawieniem Czekając na Godota w Sarajewie. By zbadać związki między tym, co rzeczywiste, i tym, co nierzeczywiste, sięga do bunraku, a gdy chce oddać hołd radosnej energii twórczej, przywołuje obrazy Howarda Hodgkina. Z jej zapisków przebija pasja odkrywania i opisywania świata, ale i niepokój o to, co przyniesie przyszłość. „Dziś książki są gatunkiem zagrożonym. Przez książki rozumiem także takie warunki czytania, w których literatura może istnieć i wpływać na duszę” – pisze w datowanym na 1996 rok bardzo osobistym liście do Borgesa.

Błękitny fin de siecle Kolor niebieski w kulturze i literaturze Młodej Polski (Gabriela Zapolska – Kazimierz Przerwa-Tetmajer – Stanisław Wyspiański) Błękitny fin de siecle zabiera nas w niezwykłą podróż, opisując fenomen koloru niebieskiego w kulturze młodopolskiej. Przenosi błękitną atmosferę przełomu wieków XIX i XX z Francji do Polski, ukazując funkcjonowanie błękitu w wybranych przestrzeniach życia i sztuki. Historia znaczenia koloru i jego użycia jest pretekstem do przyjrzenia się wybranym dziełom Gabrieli Zapolskiej, Kazimierza Przerwy-Tetmajera i Stanisława Wyspiańskiego, w których twórczości błękit zaznaczył się wyraźnie. Autorka zwraca szczególną uwagę na kobiety uwikłane w rozmaite relacje międzyludzkie, których kontekstem kulturowym jest panująca moda oraz estetyka przedmiotów użytkowych. Nie brakuje też odniesień do znanych europejskich projektantów czy takich symboli luksusu, jak warszawski Dom Mody Bogusław Herse. Elegancja, erotyzm, sztuka i literatura łączą się w tej monografii w barwną mozaikę. To spotkanie z ludźmi, którzy w błękicie odnajdywali inspirację, wyraz artystyczny i manifest swojej epoki. Opowieść o świecie, który – wydaje się – nie mógł bez błękitu istnieć. W książce zamieszczono blisko sto ilustracji prezentujących wykorzystanie koloru niebieskiego w sztuce i literaturze na przełomie wieków. Ponadto, znalazły się w niej słownik francuskich nazw pigmentów i ich odcieni, terminów związanych z modą oraz wyjaśnienia symbolicznego znaczenia kwiatów. Na wewnętrznej stronie obwoluty czytelnik odkryje wzornik kolorów pokazujący różnice między błękitem kwiatu cykorii, błękitem upierzenia jaskółki, błękitem królewskim, mórz południowych i kilkudziesięcioma innymi.