"Flashback. Rozmawiają Elżbieta Sikora i Krzysztof Stefański" to druga publikacja z reaktywowanej po latach serii "Ludzie Świata Muzyki"."Flashback" oznacza nie tylko wspomnienie - to także tytuł utworu Elżbiety Sikory, który był dla niej swoistym powrotem do minionych czasów. A echa przeszłości rozbrzmiewające w rozmowie Elżbiety Sikory i Krzysztofa Stefańskiego składają się na barwny portret kompozytorki. Artystka wspomina, jak los rzucił jej rodzinę ze Lwowa nad Bałtyk, opowiada o młodzieńczych podróżach autostopem po całej Europie, o reżyserii dźwięku, o poznawaniu w Paryżu tajników muzyki elektroakustycznej, o założeniu grupy KEWprzecierającej szlaki dla muzyki nowoczesnej w Europie Środkowej, o nauczaniu kompozycji, o tym, jak pojawienie się komputerów wpłynęło na tworzenie muzyki, jak powstawała opera "Madame Curie" i o wielu innych ciekawych sprawach. Historia życia i twórczości wybitnej kompozytorki spisana przy herbacie i jagodziankach jest ciepła niczym gościnny dom.
Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku, autorstwa Błażeja Ciarkowskiego z Politechniki Łódzkiej i Krzysztofa Stefańskiego z Uniwersytetu Łódzkiego, jest pierwszym, nowatorskim opracowaniem ważnego dla dziejów miasta zagadnienia. W usystematyzowany, chronologiczny sposób prezentuje pojawienie się i rozwój w architekturze Łodzi modernizmu nurtu, który odcisnął piętno na sztuce XX wieku, a szczególnie ważny był dla architektury.Modernizm oznaczał zerwanie z formami historycznymi i przy wykorzystaniu nowych technologii: żelbetu, stali i szkła, wprowadzał estetykę prostych, kubicznych form i odejście od ornamentu. Był także swoistą rewolucją w budownictwie mieszkaniowym, mającą poprawić katastrofalną sytuację bytową niższych warstw ludności.Publikacja podzielona jest na trzy części. Pierwsza opisuje początki łódzkiego modernizmu pojawienie się secesji i nowych konstrukcji żelbetowych przed I wojną światową. Część druga ukazuje triumf modernizmu w latach międzywojennych, kiedy nowe formy zaczęły przekształcać architektoniczny obraz miasta. Część trzecia to modernizm czasów PRL-u, zwany też socmodernizmem, który zmienił istotnie obraz miasta, zarówno w centrum, jak i na obrzeżach, w formie wielkich osiedli mieszkaniowych (blokowisk). Autorzy zwracają też uwagę na architektów związanych z tym nurtem, twórców o dużym i ważnym dorobku.Książka przedstawia znaczenie modernizmu dla architektury Łodzi. Pozwala na zerwanie ze stereotypowym spojrzeniem na miasto przez pryzmat jedynie architektury XIX wieku: kamienic, fabryk i fabrykanckich rezydencji. Ukazuje inne oblicze Łodzi, która konsekwentnie w ciągu XX wieku zmieniała swój wizerunek.Całość ilustrują liczne unikalne plany i zdjęcia.
Olbrzymia część zabudowy Łodzi w okresie najbardziej dynamicznego rozwoju miasta, do wybuchu pierwszej wojny światowej, wzniesiona została dzięki inwestorom reprezentującym stosunkowo wąską i zawodowo jednorodną grupę ludzi łódzkich przedsiębiorców.Książka przybliża w dużej mierze zapomnianą rolę łódzkich fabrykantów w budowaniu miasta. Przedstawia ich sylwetki jako inwestorów, fundatorów i mecenasów sztuki. Książka skupia się na prezentacji dokonań wielkich rodów istotnych z punktu widzenia historii sztuki. Bez inicjatywy i hojności fabrykantów oraz nawiązywanych przez nich kontaktów artystycznych Łódź byłaby pozbawiona większości obiektów, które uważane są obecnie za jej najcenniejsze dziedzictwo. Autor zwraca szczególną uwagę na to, że miasto rosło i piękniało dzięki samym łodzianom. Dobrze oddaje to sentencja umieszczona na jednym z piękniejszych budynków dawnej Łodzi, siedzibie Towarzystwa Kredytowego przy obecnej ulicy Pomorskiej Viribus unitis Wspólnymi siłami.Na całość publikacji składa się sześć rozdziałów, w których opisana zostanie działalność takich rodów, jak: Geyerowie, Scheiblerowie, Poznańscy, Heinzlowie i Kindermannowie.
Seria wydawnicza Sztuka Polski Środkowej powstała z inicjatywy pracowników naukowo-dydaktycznych Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego.
Publikowane od roku 2000 kolejne tomy ukazują się w dwóch równoległych seriach – Studia i Monografie. Prezentowane wyniki badań poświęcone są zjawiskom artystycznym zachodzącym na obszarach szeroko pojmowanego regionu łódzkiego i samej Łodzi.
Socrealizm (realizm socjalistyczny) to doktryna artystyczna wypracowana w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 30. XX wieku, a po 1945 roku narzucona innym krajom podporządkowanym sowieckiej dominacji. Jej zadaniem była polityczna indoktrynacja i propagowanie komunistycznych idei. W Polsce ogłoszona i wprowadzana od 1949 roku miała objąć wszystkie dziedziny działalności artystycznej: literaturę, muzykę, kino, teatr i sztuki plastyczne.Szczególne znaczenie miała w tym dziele architektura kształtująca przestrzeń codziennego życia. Władze Polski Ludowej, oczekiwały od architektów tworzenia na wielką skalę: projektowania w tym stylu i budowania całych dzielnic, osiedli mieszkaniowych czy też gmachów użyteczności publicznej. Miała to być architektura, jak głosiło propagandowe hasło: "socjalistyczna w treści, narodowa w formie", choć nikt nie był w stanie w pełni odpowiedzieć, jak ma się realizować owa "socjalistyczna treść", ani jaka ma być "narodowa forma". Okres panowania socrealizmu był krótki - niespełna sześć lat - jednak zostawił on trwały ślad w krajobrazie architektonicznym większości polskich miast.Prezentowana książka w klarownej, zwięzłej formie przybliża historię kształtowania się doktryny socrealizmu, jej wprowadzenia w Polsce, charakteryzuje podstawowe formy stosowane w tym czasie, a także rysuje szeroką panoramę architektury tamtych lat, skupiając się na wybranych budowlach - zarówno wielkomiejskich, jak i znamiennych dla mniejszych ośrodków - reprezentatywnych dla stylu socrealistycznego.
Książka jest efektem wieloletnich badań Autora nad dziejami łódzkiej architektury, dzięki czemu jest ona w wielu zakresach pracą pionierską, opartą na nowych źródłach, wykorzystującą przy tym dorobek badawczy innych historyków architektury. W efekcie powstała publikacja, którą należy uznać za najpełniejsze, na obecnym etapie badań, omówienie twórczości bardzo ważnej grupy łódzkich architektów, których łączyło żydowskie pochodzenie. Jej istotną zaletą jest także dobra, przejrzysta i dynamiczna narracja […].
Praca jest publikacją o charakterze naukowym, ale sposób prezentacji materiału historycznego jest bliski narracjom popularnonaukowym, w czym widzę jej zaletę jako książki skierowanej do wielu grup czytelników – nie tylko historyków sztuki, lecz także historyków oraz badaczy i miłośników dziejów miasta. Warto podkreślić dobre, plastyczne i, mimo swej skrótowości, celne opisy dzieł architektonicznych.
Z recenzji prof. Jerzego K. Kosa
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
