Wszyscy lubimy rzeczy, które są The Best, czyli najlepsze z najlepszych, wyjątkowe. Ta zasada dotyczy wszystkich aspektów życia, a kiedy myślimy o muzyce, to jest to już całkowicie oczywiste, że chcemy słuchać największych przebojów ulubionych wykonawców. Starannie wyselekcjonowane płyty z tej serii to największe hity a każdy album to kilkanaście dobrze znanych kompozycji, które na trwałe zapisały się w historii polskiej muzyki. W tym przypadku są to słynne utwory, do których teksty napisała niezapomniana Agnieszka Osiecka. Wśród nich znalazły się m.in. takie piosenki jak „Bossanova do poduszki” w wykonaniu Maryli Rodowicz i grupy Alibabki, zaśpiewana przez Stana Borysa „Dziś prawdziwych cyganów już nie ma”, oraz słynny utwór „Na całych jeziorach ty” w interpretacji Doroty Osińskiej. Agata-Sałata Bossanova do poduszki Damą być Sing, sing Wielka woda W powietrzu wyrzeźbiłem twoją twarz Weselne dzieci Nie ma jak pompa Dziś prawdziwych cyganów już nie ma Na całych jeziorach ty Szukam wiatru w polu Ludzkie gadanie Cyrk nocą Miłość w Portofino Uciekaj moje serce Melancholie

Wszyscy lubimy rzeczy, które są The Best, czyli najlepsze z najlepszych, wyjątkowe. Ta zasada dotyczy wszystkich aspektów życia, a kiedy myślimy o muzyce, to jest to już całkowicie oczywiste, że chcemy słuchać największych przebojów ulubionych wykonawców. Starannie wyselekcjonowane płyty z tej serii to największe hity a każdy album to kilkanaście dobrze znanych kompozycji, które na trwałe zapisały się w historii polskiej muzyki. W tym przypadku są to słynne utwory w wykonaniu zespołu Top One. Oprócz doskonale znanych już wersji przebojów grupy na wydawnictwie znalazły się ich alternatywne wersje. Wybaczę Ci Ciao Italia Wróć yesterday Puerto Rico Wejdziemy na top Fred Kruger Moja miła Bliska moim myślom Granica Taka mała Santa Maria Biały miś Wiatr Złoty krążek

Każdy zna Bolka i Lolka, Reksia czy Baltazara Gąbkę, ale nie każdy wie, że wszystkie te postaci są efektem pracy jednego Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej miejsca pełnego pasjonatów, którzy w szarych latach PRL-u poruszali masową wyobraźnię. A co działo się za zamkniętymi drzwiami? Pojawiali się i znikali tajemniczy milionerzy, a wraz z nimi obiecane pieniądze, rozgrywały się sceny zazdrości, w niewyjaśnionych okolicznościach zniknął też sam dyrektor. A może to tylko fikcja wymyślona przez królów bajek? Jedno jest pewne: w studiu działy się rzeczy nadzwyczajne. Podział na bolkowców i reksiowców, tajna ściana otwierana na ustalone hasło, wykorzystywanie sztucznego miodu zamiast kleju.Ta książka to nostalgiczna opowieść o nieposkromionej wyobraźni i o twórcach, którzy na stałe wpisali się do historii polskiej animacji.

Dla szerokiej publiczności Katarzyna Kozyra stała się poniekąd ucieleśnieniem i twarzą nowych strategii artystycznych dochodzących do głosu w polskiej sztuce po 1989 roku. Była to twarz artystki skandalistki, przekraczającej w swoich pracach obyczajowe normy, naruszającej społeczne tabu i atakującej wrażliwość widza drastycznymi obrazami, niezabezpieczonymi cudzysłowem artystycznej umowności. Sensacjonistyczna recepcja twórczości Kozyry oznaczała oczywiście banalizację jej intencji i dokonań, ale ? jak się później okazało ? skandale towarzyszące kolejnym wystąpieniom artystki w ostatecznym rozrachunku poszerzały przestrzeń dyskusji o sztuce i pole swobody artystycznej wypowiedzi.  Kozyra zdobyła dwuznaczny rozgłos już na początku swojej artystycznej kariery za sprawą dyplomowej pracy „Piramida zwierząt”, zrealizowanej w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego na warszawskiej ASP, czyli w tzw. Kowalni, postrzeganej jako kuźnia radykalnych postaw, laboratorium, w którym wypracowywano nowe strategie obrazowania, kojarzone później z tzw. sztuką krytyczną. Za kulminację kontrowersji wokół twórczości Kozyry ? a pars pro toto, wokół sztuki z kręgu Kowalni i sztuki krytycznej w ogóle ? należy uznać udział artystki w Biennale w Wenecji w 1999 roku. Kozyra była na tej imprezie oficjalną reprezentantką Polski, wystawiającą w Pawilonie Narodowym. Artystka przedstawiła „Łaźnię męską” ? wideoinstalację, na którą złożyły się filmy nakręcone w publicznej łaźni w Budapeszcie. Projekt był kontynuacją realizacji „Łaźnia” z 1997 roku. Obydwie prace opierały się na materiałach filmowych nakręconych ukrytą kamerą w miejscu, w którym rozluźnione zostają zasady intymności, regulujące wystawianie ciała i nagości na spojrzenia innych. W „Łaźni męskiej” Kozyra weszła z kamerą na terytorium zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Aby tego dokonać, artystka musiała przejść fizyczną metamorfozę ? wkroczyła do łaźni ucharakteryzowana na mężczyznę, włącznie z protezą męskich organów płciowych.  Praca Kozyry wywoływała wątpliwości natury etycznej ? artystka sfilmowała nagich mężczyzn w publicznym miejscu bez ich wiedzy i zgody. Jeszcze większe kontrowersje związane były z faktem prezentowania projektu w polskim Pawilonie. Prawicowa prasa pytała retorycznie, czy Polskę może reprezentować kobieta z doczepionym penisem i czy taka reprezentacja nie uwłacza godności naszego kraju. Kozyra tymczasem dostała za swoją wystawę w Wenecji wyróżnienie honorowe, a cała realizacja spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem międzynarodowej krytyki. Był to fakt w sensie symbolicznym przełomowy. Pomimo sprzeciwu środowisk konserwatywnych, wytypowanie Kozyry ? i to z taką pracą jak „Łaźnia męska” ? do udziału w Biennale w Wenecji, było aktem ostatecznej instytucjonalizacji sztuki krytycznej, która do tej pory była przedmiotem kontrowersji i negocjacji. Wyjazd Katarzyny Kozyry na Biennale można uznać za moment oficjalnej akceptacji strategii artystycznych, którym jeszcze kilka lat wcześniej odmawiano miana „prawdziwej sztuki”. W grę wchodziła także akceptacja używanego przez artystkę języka i reprezentowanej przez nią postawy oraz prawa twórcy do wykonywania operacji na żywej, pozaartystycznej rzeczywistości. Projekt Kozyry współbrzmiał z myślą feministyczną, która zdobywała sobie właśnie rację bytu na scenie artystycznej ? jako teoria inspirująca artystki, jako temat prac i jako metoda krytyczna. W „Łaźni męskiej” w nowoczesny sposób podjęte zostały zagadnienia polityki płci oraz tożsamości i wolności do jej autodefiniowania. To między innymi dzięki sukcesowi Katarzyny Kozyry w Wenecji problematyka ta zyskała pełnoprawne miejsce w polskiej sztuce. Proces akceptacji był w tym wypadku burzliwy i trudny, ale po pokazaniu „Łaźni męskiej” w Wenecji dyskusje o granicach sztuki nie były już tak burzliwe, a ich przedmiotem stawały się raczej sprawy merytoryczne niż kwestia wystawiania artystom świadectw moralności.

W niniejszej publikacji Autorka proponuje nowe spojrzenie na amerykański musical, zestawiając go z pojęciem groteski. Przygląda się temu gatunkowi scenicznemu i filmowemu z interdyscyplinarnej perspektywy, podkreślając, że podobnie jak groteska ma on w sobie wiele sprzeczności. Autorka określa relację między musicalem a groteskowością jako pojęciem estetycznym i formą przedstawiania rzeczywistości. Dowodzi istnienia takiej korelacji, jednocześnie badając, na jakich płaszczyznach, w jakich warstwach dzieła musicalowego się ona objawia. Barbara Pitak-Piaskowska - doktor nauk humanistycznych, teatrolożka i kulturoznawczyni. Specjalizuje się w historii musicalu jako gatunku, szczególnie zważając na jego rozwój na tle kultury Stanów Zjednoczonych. W pracy badawczej zajmuje się powinowactwem sztuk, szeroko rozumianą kulturą popularną, a także sztuką okresu dwudziestolecia międzywojennego w Polsce i na świecie. Aktywna uczestniczka wielu ogólnopolskich i zagranicznych konferencji naukowych. Autorka sztuk teatralnych i recenzji. Jest stałą współpracowniczką Centrum Badań nad Teatrem Muzycznym UAM oraz członkinią Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych.

Poland ? Japan. Contemporary Art and Artistic Relations has been prepared in connection with the international conference Jikihitsu. The Signature of the Artist. The Presence of Japanese Tradition in Contemporary Polish Art organised by the Institute of Art Education of the Maria Grzegorzewska University in Warsaw, the Polish Institute of World Art Studies and the Association of Polish Architects in Warsaw in 2019. The volume is consists of 28 articles devoted to the contemporary interpermeation and mutual influence of Polish (European) and Japanese culture. The publication features reflection on the nature of Polish(European)-Japanese relations today in an era of worldwide mobility, globalisation, transculturalism, new media, and new communication channels. It examines the phenomenon of the unwavering (since the second half of the nineteenth century) European and Polish fascination with the culture and art of the Land of the Cherry Blossom, the contemporary meaning of Japonism and japonaiserie, as well as the inspiration and influence of Far-Eastern art, philosophy and religion on the creative process of contemporary artists (in printmaking, sculpture, digital media, dance, etc.). Contemporary Polish-Japanese relations are examined through the prism of meetings, cyclical events, thematic presentations, exhibitions, festivals, artistic exchanges and residencies as well as the ongoing presence of Polish artists and their works in Japan or of Japanese artists and their productions in Poland in addition to traces of Japan in Polish museum collections. The context of works by selected Polish artists active in France in ‘symbiosis’ with Japanese art and culture is also an important topic of discussion.

The current issue of The Artistic Traditions of Non-Europeans Countries is devoted to African cultures and it addresses matters which go beyond issues related to visual arts. In this volume the authors rather search for relations between arts and communication in differentAfrican settings.Over millennia people have applied different ideas with the view to make ephemeral oral communication, or at least the ideas carried by spoken words, last longer. The tools applied to different thoughts have changed and developed, but the main aims remained the same since the most ancient times. They are: to be able to remember what was once said, to freeze and save what was once said or thought for future generations and also to use simple signs to make references, so that the others think about exactly the same ideas in the same context as expected.This volume offers a glimpse into different aspects of how people communicated in the past and how they communicate today in Africa with the use of a wide spectrum of different tools and methods using art, orality and writing. In the centre of interest of the authors remains the area which is common to all these manners of passing on information and conveying messages, the area which reflects how orality and visuality influence each other.

Drugi tom Europejskiego kina gatunków stanowi kontynuację pionierskiej publikacji z 2017 roku. Jego redaktorzy podjęli się odważnej próby zaprezentowania wielu niezwykle interesujących i dotychczas bardzo rzadko opisywanych gatunków filmowych, takich jak poliziotteschi, macaroni combat, peplum czy ballada filmowa. Większość omówionych w niniejszej książce fenomenów pozwala postawić pod znakiem zapytania klasyczne kategorie filmowej rozrywki i komercji, które zazwyczaj przeciwstawia się konwencjom i typologizacjom spod znaku kina autorskiego i artystycznego. Za sprawą analiz poszczególnych badaczy – zarówno profesjonalnych filmoznawców, jak i doświadczonych entuzjastów popularnej sztuki filmowej – gatunkowe produkcje autorów takich jak Mario Bava, Jean Rollin, Lars von Trier, Just Jaeckin czy Sergio Sollima jawią się jako skarbce wiedzy historycznej, nośniki istotnych kontekstów kultury europejskiej oraz źródła inspiracji dla współczesnych filmowców na całym świecie. „Autorzy prac wywodzą się z różnych środowisk, co pozwala podkreślić skomplikowaną naturę sposobów funkcjonowania kina gatunków w Europie, ale także zapoznać się z różnorakimi perspektywami analitycznymi i interpretacyjnymi, które nie zawsze i z niejakim trudem mają okazję pojawiać się w filmoznawczym obiegu akademickim (…). Ten zbiór tekstów jest pracą, która – choć na różne sposoby – zainteresuje zarówno filmoznawców, jak i pasjonatów kina. To lektura, która uświadamia, że debata o filmie toczy się nie tylko w Akademii, lecz również w innych obszarach specjalistycznej komunikacji i ma ona walor poznawczy, którego nie można nie docenić”. Z recenzji dr hab. Barbary Gizy, prof. USWPS

Wacław Rapak czyta teksty Michaux z tego okresu (1927--1929) systematycznie i niespiesznie, respektuje następstwo diarystycznych notacji, rekonstruuje bardzo swoistą logikę tego wymykającego się wszelkim gotowym kategoriom dzieła, które określa mianem egzystencjalnego i literackiego do-świadczenia"", czyli świadczenia o tym, czego się doświadczyło"". Rozwija przy tym (naprzemiennie bądź równolegle) kilka komplementarnych strategii interpretacyjnych.Z recenzji prof. Jerzego FranczakaWacław Rapak, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego związany od czterdziestu lat z Instytutem Filologii Romańskiej. Literaturoznawca, w swojej działalności naukowej zajmuje się głównie nowoczesną i współczesną literaturą francuską. Wśród jego zainteresowań warto wymienić również teorię literatury i metodologię badań literackich. Znawca twórczości Henriego Michaux, któremu poświęcił do tej pory wiele artykułów, zagranicznych wykładów i wystąpień na naukowych konferencjach. W zamyśle autora Henri Michaux - dzieło wyobraźni. Czas wielkich podróży (1927-1929) ma stanowić kontynuację poprzedniej poświęconej temu poecie i artyście książki (Henri Michaux - dzieło wyobraźni. Okres zielony"" 1922-1927) o początkach jego twórczości.

Ślady teatru. Księga ofiarowana Joannie Walaszek wpisuje się w najlepsze tradycje tomów jubileuszowych i stanowi dowód wielogłosowości polskich badań nad teatrem, widowiskami i sztukami performatywnymi. Powstała spójna, a zarazem utrzymana w dialogicznym duchu całość, dająca obraz współczesnej polskiej teatrologii jako dyscypliny, która nie zapomina o swych tradycjach, a jednocześnie otwiera się na nowe tematy i nowe metodologie. Z recenzji dr hab. Ewy Partygi, prof. IS PAN Różnorodność materiału badawczego jest ogromna, tak jak zróżnicowane są poetyki tekstów – od krótkich szkiców i przyczynków do historii teatru, przez eseje, studia przypadków i wspomnienia, po artykuły przekrojowe czy o charakterze syntez. Twórczość Swinarskiego, przywoływana po latach i na nowo interpretowana, stanowi mocne ogniwo książki, nic więc dziwnego, że została wyodrębniona jako osobna część. Jako całość książka Ślady teatru jest niezwykle wartościowa, przynosi wiele cennych odkryć, oryginalnych interpretacji oraz sporo materiału do przemyśleń. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wąchockiej Na książkę składa się dwadzieścia siedem tekstów napisanych z myślą o Joannie Walaszek oraz jej ofiarowanych. Autorami są przede wszystkim jej przyjaciele, często wybitni naukowcy z różnych ośrodków uniwersyteckich i teatralnych w Polsce. Największy blok tekstów dotyczy Konrada Swinarskiego. Nowe świadectwa (niepublikowane listy), nowe odczytania pozwalają po raz kolejny spojrzeć na życie i twórczość tego reżysera. Kolejne rozdziały książki – „Przedstawienia”, „Aktorzy”, „Nowe przestrzenie”, „Obyczaje” – zawierają interesujące teksty dotyczące historii, krytyki i teorii teatru. Tytuł tomu – Ślady teatru – w oczywisty i bezpośredni sposób nawiązuje do zbioru recenzji Joanny Walaszek Ślady przedstawień, wydanego w 2008 roku. Punkt wyjścia obu książek jest podobny – ocalamy ślady. Przy tym, pisząc recenzje, komponując teksty naukowe, ślady po sobie też pozostawiamy... Od redaktorów tomu

Dotychczasowy stan wiedzy dotyczący problematyki komunikacji niewerbalnej odnosi się przede wszystkim do niewerbalnych zachowań ludzkich rejestrowanych i analizowanych w kontekście psychologicznych prawidłowości zachodzących podczas interpersonalnych relacji. Niniejsza książka wskazuje natomiast zakres praktycznego stosowania treści niewerbalnych w przekazie reklamowym emitowanym w telewizji. Fakt wykorzystywania tych treści poddawany jest analizie ich postrzegania przez społeczeństwo, co w efekcie stanowić ma przyczynek do identyfikacji skuteczności reklamy. Głównym celem opracowania jest ujawnienie czynników determinujących stosowanie treści niewerbalnej w reklamie telewizyjnej, a w konsekwencji opisanie wpływu skuteczności wykorzystania treści niewerbalnych w przekazach komercyjnych, politycznych i społecznych na percepcję audytorium. Autor opracowania skupił uwagę m.in. na:istocie procesu komunikacji w ujęciu społecznym i biznesowym,realizacji działalności reklamowej i wykorzystaniu treści niewerbalnych w tym procesie,metodach badania skuteczności reklamy,omówieniu czynników determinujących skuteczność aktywności reklamowej,szczegółowym scharakteryzowaniu elementów komunikacji niewerbalnej w reklamie telewizyjnej,ukazaniu wpływu stosowania treści niewerbalnych w reklamie telewizyjnej na świadomość oraz zachowania audytorium.Książka jest przeznaczona dla studentów marketingu, komunikacji społecznej i psychologii, jak również praktyków zajmujących się na co dzień reklamą.... Autor twórczo wykorzystał nie tylko publikacje z zakresu marketingu (zwłaszcza reklamy i badań marketingowych) i zarządzania, ale także źródła z innych dziedzin naukowych, takich jak psychologia czy socjologia, a nawet neurologia. Do podstawowych zalet pracy należy zaliczyć umiejętność samodzielnego zaprojektowania i przeprowadzenia badań empirycznych i wykorzystania ich wyników w pisanej rozprawie (...) Na szczególne podkreślenie zasługuje podjęcie tematu o wysokim stopniu oryginalności i trudności (niespotykanego w polskiej literaturze) ...prof. dr hab. Stanisław Kaczmarczyk... Szczegółowym zagadnieniem poruszanym w recenzowanej pracy są niewerbalne aspekty komunikacji oraz ich zastosowanie w reklamie telewizyjnej. Autor analizuje skuteczność poszczególnych elementów niewerbalnych i stawia tezę, że intencjonalny dobór treści niewerbalnych zwiększa skuteczność przekazu. Swoje spostrzeżenia obrazuje przykładami, co nadaje pracy wymiar praktyczny i aplikacyjny. (...) Według mojej wiedzy jest to najbardziej kompleksowe ujęcie problematyki komunikacji niewerbalnej, jakie można spotkać na polskim rynku wydawniczym ...dr hab. Joanna Pietrzak, prof. nadzw.

A bohater tej książki, Tom Waits? Cóż, jak zwykle wymyka się wszelkim podziałom. Historia Toma Waitsa pełna jest wzlotów i upadków, arcydzieł i przełomowych, wybitnych utworów z jednej strony, chybionych, nieudanych projektów z drugiej; płyt oraz filmów z punktu widzenia recenzenckiego, krytycznego czasem po prostu dobrych, czasem złych, a czasem może i brzydkich - lecz z perspektywy szerszej, kulturoznawczej, tak czy inaczej zawsze chyba mówiących coś ważnego, tym samym zaś wartych obejrzenia bądź przesłuchania. Nie tylko bowiem - jak przekonuje nas sam Tom Waits - "piękne melodie opowiadają okropne historie", bywa i na odwrót: okropnym melodiom mogą towarzyszyć piękne historie. Tomasz Rabsztyn - ukończył filologię polską na Uniwersytecie Śląskim. Na stałe współpracuje z Kwartalnikiem Kulturalnym "Opcje". Autor książki "Pająk malezyjski, pająk szklany i pająk z Marsa. David Bowie" (Warszawa 2013).

Książka prezentuje historię Konkursu Chopinowskiego opowiedzianą z perspektywy antropologiczno-kulturoznawczej i opartą na obszernym materiale źródłowym. Dzięki temu autorki i autorzy mogli opisać mało dotychczas znane aspekty dziejów najważniejszego w Polsce i jednego z najważniejszych na świecie konkursów muzycznych. ****** The Chopin games. The history of the International Fryderyk Chopin Piano Competition, 1927–2015 The book presents the history of the Chopin Competition told from the perspective of anthropological and cultural studies, and based on extensive source material. Thanks to this, the authors were able to describe the so far little-known aspects of the history of the most important Polish music competition and one of the most important ones in the world.

W prezentowanej książce omówione zostały różne budynki i budowle, zarówno te, które budowane są i użytkowane obecnie, jak i takie, które swoje funkcje pełniły dawniej, a dzisiaj są obiektami do zwiedzania i nauki o przeszłości. Wśród omówionych budowli są między innymi budynki mieszkalne, użyteczności publicznej, budowle sakralne, dawne siedziby władców, budowle obronne, budynki dawniej spełniające funkcje użytkowe, obiekty hotelarskie, budowle ogrodowe i gospodarskie, związane ze zbiornikami wodnymi oraz ozdobne.

Na fałszywych papierach w Chile"" to reportaż, skondensowana opowieść o sześciu tygodniach mrówczej pracy chilijskiego reżysera, figurującego na liście pięciu tysięcy wygnańców pozbawionych prawa powrotu do własnego kraju, który w warunkach absolutnej konspiracji przebywał sześć tygodni w Chile i rejestrował tamtejszą rzeczywistość po dwunastu latach rządów wojskowej dyktatury.Ten porywający reportaż, bogaty w obserwacje, obrazy, zdarzenia, okraszony niekiedy wisielczym poczuciem humoru, stanowi najwybitniejsze osiągnięcie w dziennikarskiej twórczości Marqueza. Wydawany po raz pierwszy w polskim przekładzie, będzie dla polskiego Czytelnika równie interesującą lekturą jak ""Raport z pewnego porwania"" czy ""Opowieść rozbitka"".

BTS w ciągu kilku lat z gwiazdy K-popu przerodził się w jeden z najpopularniejszych zespołów na świecie. Ich albumy podbijają listy przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Bilety na koncerty wyprzedają się błyskawicznie. Grupa ma na koncie wiele rekordów Guinnessa. BTS to fenomen, jakiego nigdy nie widzieliśmy.Bez względu na to, czy jesteś początkującym fanem BTS, czy zagorzałym członkiem fanklubu ARMY, ta książka jest dla ciebie.Znajdziesz tu mnóstwo zdjęć, faktów i statystyk (Koreańczycy kochają statystyki!).A ponadto:Przeczytasz zestawienia najbardziej wciągających piosenek, epickich teledysków i najśmieszniejszych klipów na YouTube.Przypomnisz sobie najzabawniejsze i najbardziej urocze chwile z życia swoich idoli.Nauczysz się najbardziej spektakularnych ruchów tanecznych i wrócisz do najbardziej kultowych przebojów.

Pieśń polska nie jest ani monografią, ani podręcznikiem czy kompendium historycznym. To starannie wyselekcjonowany wybór tekstów na temat liryki wokalnej Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki, Mieczysława Karłowicza i Karola Szymanowskiego. Dla Tomaszewskiego to postacie szczególnie bliskie, ponieważ - jak wskazuje Stefan Kisielewski - ""weszły w krew"" polskiego życia i polskiej kultury.Twórczość czterech wybitnych kompozytorów pomaga określić skalę zjawiska jakim są dzieje pieśni polskiej, które dzięki swej wartości i niepowtarzalności na trwałe wpisały się w dzieje pieśni europejskiej.

Publikacja przedstawia osobę i dzieło Moniuszki w możliwie najpełniejszy sposób. Uwzględnia wszystkie ważne aspekty związane z kompozytorem jego biografię, twórczość i znaczenie.Kompendium składa się z czterech części. Pierwsza z nich to Biografia, czyli syntetyczne ujęcie faktów z życiorysu twórcy oraz rozdział opisujący zainteresowania i poglądy Moniuszki, jego otoczenie kulturalne oraz wszczepione mu tradycje i postawy estetyczne. Problematyka drugiej części książki, zatytułowanej Opera, zawiera analizę tekstów operowych, omawia opery pod kątem estetycznym oraz literackim. Część trzecia poświęcona jest innym gatunkom i nurtom twórczości kompozytora a część czwarta analizuje obecność twórczości Moniuszki i jej rezonans.

Dziś budzę się i coś szepcze mi w głowie: pisz. Tak intrygująco zaczyna się książka Aleksandry Koniecznej. Ale nie jest to biografia, jakich wiele na rynku. Tu dzieje się coś magicznego. Efemeryczne sceny, kadry z życia wybitnej polskiej aktorki, która zasłynęła z niezapomnianych kreacji teatralnych i filmowych. Zaprasza nas do swego świata, ale nie pokazuje wszystkiego. Wprowadza za kulisy teatru, życia i duszy. Intrygujący język, niepowtarzalny styl. Sceny opowiedziane przez wrażliwą i nieodgadnioną kobietę.Spotkanie Oli Koniecznej, to dla mnie, zawsze święto. Oglądanie jej w filmach, jest jak obracanie kolorowego kalejdoskopu. W każdym jest zupełnie inna, z ról drugoplanowych, od niechcenia, robi role pierwszoplanowe, bo ma wielki, widoczny z daleka aktorski talent. Hipnotyzuje nim od pierwszej, do ostatniej chwili filmu. W życiu jest wesołą wiewiórką, w pracy, profesjonalnym kameleonem. Bardzo polecam jej pełną zakamarków, szczerą jak autorka, książkę.Hanna BakułaOla, Oleńka... Kobieta kameleon... Wybitna aktorka, wspaniała kobieta... Radością ma jest poznanie Jej bliżej, zarówno zawodowo, jak i prywatnie...Aneta Hickinbotham

Monografia wprowadza czytelników w zagadnienia związane z tożsamością i miastami Ameryki Łacińskiej, wskazując najważniejsze latynoamerykańskie teorie kultury miejskiej i zmiany kulturowej (transkulturacja, kultura hybrydowa, heterogeniczność). Następnie, łącząc dwa poziomy analizy przestrzeni miasta, przedstawia badania terenowe w nieformalnym osiedlu oraz analizuje przykłady kultury popularnej pojawiające się w dzielnicach klas średniej i wyższej Limy. Kultura popularna z jej najbardziej żywiołowymi reprezentacjami, jakimi są m.in. muzyka chicha, popularna grafika i nowe miejskie fiestas, dziś najlepiej definiuje tożsamość kulturową migrantów miejskich i ich dzieci, a także zmienia oblicze peruwiańskiej stolicy i wnosi nowe wątki w dyskusję nad tożsamością narodową.