Książka Apolonii Ptak stanowi konstelację krótkich tekstów, które pod względem gatunkowym są opowiadaniami, niejednokrotnie pisanymi prozą poetycką. Jest to czuła i osobista podróż przez uwewnętrzniony świat, własną pamięć i wspomnienia. Obserwacja życia codziennego i bliskość natury stają się dla autorki punktem wyjścia do refleksji metafizycznej.
Książka "Pani Kołodziej. Kawki i gołębie" to zbiór 66 krótkich opowiadań autorstwa Mariusza Sambora, autora wydanej w 2023 r. książki "Nieoczekiwane przestoje w chmurach". Jej bohaterami są Pani Kołodziej i Pan Ryba, których obserwacje otaczającej rzeczywistości i z pozoru zwykłych zjawisk stają się źródłem refleksji nad światem, jego złożonością i przemijalnością
No… popatrzcie, kobitki, na świat z męskiej perspektywy. Z perspektywy Ławskiego albo Krzysztofa Beśki. Wiecie, że oni też są zdolni do uczuć wyższych? Może następnym razem nie zapytacie, jakim jeździ autem. Albo dlaczego nie zapłacił rachunku. Gwiazda? To zła kobieta była… A ja świetnie się bawiłam!
Joanna Jagiełło
Miłośnicy kryminałów Krzysztofa Beśki mogą poczuć się zawiedzeni tą książką, bo zamiast kolejnej sensacyjnej fabuły otrzymują powieść o miłości. Jej bohater, tzw. korpoludek, próbuje jakoś urządzić się w stolicy i zmaterializować śmiały sen o szczerych uczuciach, lecz marzenia swoją drogą, a życie swoją. Aż po ostatni fajerwerk – ale nie tylko dla niego przeczytać warto. Zbigniew Zbikowski
O autorze:
Krzysztof Beśka – ur. 2.04.1972 w Mrągowie. Prozaik, dziennikarz, autor tekstów piosenek i słuchowisk radiowych, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jego pierwsze powieści krytyka zaliczyła do nurtu polskiej prozy, która ukazuje w krzywym zwierciadle nową, wolnorynkową rzeczywistość. Za Fabrykę frajerów, wspomnienia ze szkoły wojskowej, otrzymał w 2010 roku dwie nagrody: Wawrzyn – Literacką Nagrodę Warmii i Mazur oraz Wawrzyn Czytelników. Od 2012 roku opublikował kilkanaście powieści sensacyjno-historycznych oraz kryminalnych. Tango z gwiazdą to powrót twórcy do literatury obyczajowej.
FRAGMENT
Ławski znów spojrzał na swoje pytania. A potem podniósł wzrok na Gwiazdę. Zauważył, że jej powieki dziwnie wolno opadają. Może się nie wyspała. Tak naprawdę to od tamtej chwili, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy na żywo na Pradze, zastanawiał się, czy ma męża albo przy-najmniej oficjalnego narzeczonego. Czy zwyczajny facet może w ogóle dzielić życie z aktorką albo piosenkarką? – zastanawiał się. Aktorka na towarzysza gehenny najczęściej wybiera sobie innego aktora, często kolegę ze studiów. Piękna, wzruszająca historia do wywiadu albo artykułu w kolorowym tygodniku z ploteczkami. Albo jeszcze lepiej: aktorka wybiera na życie reżysera. Żeby miała gdzie grać (…).
Jest to druga część zbioru wywiadów Elżbiety Wojnarowskiej z ludźmi kultury, głównie związanymi z Krakowem (cz. I ukazała się w 2020 r.). Są to takie postacie jak: Andrzej Sikorowski, Zygmunt Konieczny, Adam Zagajewski, Ernest Bryl, o. Jan Andrzej Kłoczowski, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Aleksander Krawczuk, Krzysztof Jasiński i inni.Książka ta stanowi cenne uzupełnienie pierwszej części, ale jednocześnie zawiera omówienie nowych zagadnień związanych ze zmieniającą się historią oraz upływającym czasem.
Szkice o twórczości autorów
Spis treści:
- Bartosz Woźniak. Słowo wstępne
- Anna Mochalska - Poeta kompletny, poeta uparty. Twórczość Kacpra Płusy od "Ze skraju i ze światła" do "Kobiet Polskich"
- Piotr Wiktor Lorkowski - Bożeny Ptak osobna wspólność
- Wojciech Kaliszewski - Krok po kroku. O poezji Macieja Bieszczada
- Michał Piętniewicz - Niech spadnie różany deszcz. Kilka uwag na temat poezji Bartłomieja Kucharskiego OCD
- Kamila Dzika-Jurek - Wiersze w ogniu: Jan Paweł Krasnodębski
- Michał Piętniewicz - Od popiołu do ogrodu. O poezji Małgorzaty Misiewicz
- Robert Gawłowski - Dotykanie tajemnic. O poezji Jana Strządały
- Tadeusz Karbowicz - Pierścień z Truso. O poezji Eryka Ostrowskiego
- Magdalena Węgrzynowicz-Plichta - Liryczne zapętlenie czasoprzestrzeni - poetyckie wędrówki Marzeny Dąbrowy Szatko
Książka ta, jak każdy zbiór komponowany nie kluczem odgórnego zamysłu, lecz przekrojowo, w całej swej różnorodności daje wgląd w literaturę tworzoną przez młodych autorów , a wydanych w ramach Krakowskiej Biblioteki Młodych Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Są to literackie portrety twórców zrzeszonych w Kole Młodych SPP działającym przy Oddziale Krakowskim Stowarzyszenia. Powstał zbiór ukazujący wycinek najnowszej literatury polskiej, którego autorami są znakomici znawcy tematu tacy jak Marta Stefańczyk, Jurij Zawadski, Krzysztof D. Szatrawski, Piotr Lamprecht, Karolina Górnicka, Michał Piętniewicz, Maciej Bujanowicz
Do-jo, szacunek, hołd dla materii i antymaterii Wszechświat, rozwojowa, pulsująca klaustrofobia. Ale nie jest to kolejna, znana nam z różnych klasykierów, ponura, melancholijna trasa w przestrzeń straconego czasu. Raczej jedno wielkie, wyjątkowo opisane, ziemskie kumite. Opowieść o zakonnikach wytrwale trenujących półksiężyc, szukających światła w kamiennych grotach lub (paradoksalnie) na dachach drapaczy chmur, gdzieś, gdzie dochodzi lub nie dochodzi światło (obojętnych nam?) gwiazd. Sceneria potężna. Rozbudowana. Słynne miej świadomość!. Od Rękopisu Wojnicza po wschodnie klimaty. Graniczą tu one z zapisem pełnym (pozornie) znanych nam kulturowych kodów, czyli światem zachodnim, gdzie (podobno) fizycznie nadal oddychamy/trawimy, zabawiamy się. Upadek geometrii euklidesowej i oceany czasu. Szablon i hologram. Bauhaus, a zaraz (szybko!) obsesja totemiczna Jorna? Gdzieś w oddali Das Trauma der Geburt und seine Bedeutung fr Psychoanalyse. Albo nasz odległy przestrzennie Thomas Hobbes? Ta ewidentnie istotna książka Mariusza Sambora z miejsca skojarzyła mi się także z obrazem Edwarda Hoppera Coast Guard Station. Warto pożeglować do tego chłodu i gorączki nieba. Jasne, że pustynni bracia pełni są czasem nieoczekiwanego optymizmu. A jednak ich hasło wrzuć szczęściarza do Nilu, a wypłynie z rybą w ustach wydaje mi się niezwykle rozsądne. Wszystko jest przegrane, ale nie wszystko jest przegrane do końca.-z posłowia Grzegorza Wróblewskiego
Wspomnienia nauczycielki pracującej w podkrakowskich szkołach w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Znajdują się w niej celne spostrzeżenia i refleksje dotyczące ówczesnych warunków życia i pracy w tym środowisku, jak również opis relacji między kierownictwem szkoły, nauczycielami, rodzicami i uczniami. Jest to świat miniony, ale wart poznania. Walorem książki jest jej autentyzm i interesujący, wciągający czytelnika, sposób prowadzenia narracji.
Krzysztofa Lisowskiego nie trzeba – w Krakowie! – nikomu przedstawiać. Jest autorem wielu tomów poetyckich i także, kontynuując najlepsze tradycje polskiej poezji (Zbigniew Herbert, Jarosław Iwaszkiewicz) pisze książki podróżnicze, eseje z podróży, czyli uprawia gatunek szlachetny…
Adam Zagajewski
I taką właśnie książkę, zawierającą wspomnienia i refleksje z podróży do Grecji, prezentujemy czytelnikowi.
O budowaniu PRAWDZIWYCH relacji z dzieckiem. Czy dzieci i ryby faktycznie głosu nie mają? to know-how relacji, które każdy z nas od rodzica po pedagoga powinien posiadać w swojej biblioteczce. Książka to zestaw osobistych spostrzeżeń Autora, pedagoga, a przede wszystkim ojca trójki dzieci na temat współczesnej szkoły, współczesnych dzieci i współczesnych dorosłych we współczesnym świecie.Gorąco zachęcam nie tylko do zapoznania się z tą lekturą, ale przede wszystkim do osobistych refleksji, dyskusji nad szeroko pojętą pedagogiką. Dopiero umiejętność wglądu w siebie, modyfikacja przetartych schematów doprowadzą do zmiany samej pedagogiki, o czym między innymi pisze Autor w swojej publikacji.dr Dagmara Gloc doktor nauk o kulturze fizycznejJeśli ktoś lubi czytać książki bazujące na doświadczeniach praktycznych nauczyciela, to książka p. Piotra Dąbkowskiego może być ciekawą lekturą. Pisze on o tym, co wydaje mu się ważne i jak zmieniać rzeczywistość szkolną, głównie w obszarze komunikacji z uczniami, żeby lepiej zaspokajać potrzeby młodych ludzi.prof. dr hab. Jacek Pyżalski Uniwersytet im. A. Mickiewicza w PoznaniuMówi się, że każdy z nas tworzy własną historię. Historię, która jak wszystkie ma swój początek i koniec. Tworzymy ją od naszych narodzin, ważne jest zatem, aby zacząć budować i nadawać jej sens już od najmłodszych lat. Co jest dobre dla dziecka? Książka Piotra Dąbkowskiego jest autorefleksją zmierzającą do szukania rozwiązań i odpowiedzi na to pytanie. Zaczyna od tego, co jest najważniejsze, nie tylko w szkole, ale też między rodzicem a dzieckiem, od fundamentu, jakim jest relacja. Zbudowanie jej z dzieckiem wymaga zaledwie empatii, otwartości i szacunku. Jest podstawą do nauczania w szkole i rozumienia uczniów. Autor kładzie nacisk na problem u dzieci dotyczący braku akceptacji na wyrażanie trudnych emocji, niezgody na zdanie dorosłego, co w konsekwencji uniemożliwia dziecku rozpoznawanie drogi do swojej prawdziwej tożsamości.To książka, która może nas prowokować do dialogu z sobą, głosami rodziców, nauczycieli, które nabyliśmy w trakcie życia, która próbuje sprawdzić naszą prawdziwość w relacji z dziećmi. Zawiera twierdzenia zmierzające do niepewności. Ich celem jest podważenie dotychczasowej pewności siebie, ale po co? Po co nam dyskusja z własnym zachowaniem? Aby żyć świadomie, czyli tak, aby wiedzieć, co oznacza, że tworzę historię, która nosi tytuł ,,Życie w zgodzie ze sobą.Wiktoria Waliczek psycholog, terapeuta uzależnieńPiotr DąbkowskiSzczęśliwy mąż i ojciec trójki dzieci: Hanny (2013), Pawła (2014) i Tymoteusza (2018), nauczyciel wychowania fizycznego i edukacji dla bezpieczeństwa. Jest pomysłodawcą i założycielem Akademii Sportu Kuźni Talentu, w której w ciągu roku szkolnego organizowane są zajęcia dla kilkuset dzieci przedszkolnych na całym Śląsku, od wielu lat organizuje też kolonie letnie dla dzieci ze szkół podstawowych. Propaguje relacyjne i nieszablonowe podejście do dzieci. Zrywa ze stereotypowymi metodami, starając się wyjść poza schematy w pracy z dzieckiem. Fascynuje się neurodydaktyką, psychologią dzieci oraz propaguje empatyczną komunikację opartą na metodach NVC (porozumienie bez przemocy). Jego autorytetami w edukacji są Janusz Korczak oraz Jesper Juul, a współcześnie prof. Marek Kaczmarzyk oraz prof. Jacek Pyżalski.Jak sam mówi: Zawsze staram się stawać w obronie dzieci, bronię ich perspektywy patrzenia na codzienność, co niestety czasami nie podoba się niektórym dorosłym.
To, co w nas zapisane, to transcendentna potrzeba streszczenia czasu i próba powiązania tego z podświadomością. Dniewnik Waldemara Okonia to dowód zatrzymania w słowie tego, co nasyca nas w ciągu dnia światłem, doświadczenie mijającego życia, traktowanego jako fenomen twórczej pamięci.Gabriel Leonard KamińskiLektura Dniewnika Waldemara Okonia jest wtajemniczeniem. Jest odczytaniem otaczającego nas świata w taki sposób, jakby autor tej księgi znalazł się po drugiej, magicznej stronie lustra. Takie lustra znajdziemy w borgesowskim Uqbarze, trafimy na nie w skromnym lizbońskim mieszkaniu Fernada Pessoi, ale najpewniej przejrzymy się w nich, czytając wielkie literackie diariusze zapisujące rzeczywistość poetyckim szyfrem. Siła tego dziennika nie polega jednak na tym, że z jego pomocą możemy wrócić do tego, co minęło. Dniewnik potrafi bowiem zatrzymać czas; jak każde genialne dzieło.Krzysztof RudowskiO autorze: Waldemar Okoń - poeta, historyk sztuki, krytyk artystyczny, kurator wystaw sztuki współczesnej, absolwent filologii polskiej i historii sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalizuje się w historii sztuki XIX i XX wieku. Opublikował szereg książek oraz kilkadziesiąt artykułów poświęconych tej epoce. Wydał również dziewięć tomów poezji - ostatni, Jeszcze jeden tom wierszy (wersja polsko-francuska) w roku 2021, scenariusz widowiska teatralnego Antoni S., czyli Wieża Babel (1995) i cztery wybory prozy poetyckiej. Poza tym książki prozatorskie: Max z drugiej strony ulicy (2015), Jestem jak echo. Rok 1983 (2017), baśń dla dzieci i dorosłych Michaś i Księżyc (2019), monografie Jan Matejko i Stanisław Wyspiański (1998) oraz Kresy w malarstwie polskim (2006). Stypendysta Fundacji Lanckorońskich i Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej. Od 1996 roku członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Profesor, pracuje w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego.
Opowiadania wracają do łask. Po latach, kiedy w Polsce uważano je za rodzaj literackich wprawek, wreszcie wydawcy zaczęli rozumieć, że to ważny gatunek prozy. Dający wiele możliwości autorowi, a jeszcze więcej przyjemności czytelnikowi. Cywińska jest mistrzynią dialogu, budowania napięcia, ale też bawienia czytelnika nonsensem, groteską i żartem. Nawet jeśli dotyka spraw ważnych i poważnych jak śmierć, czy przemoc domowa. Jeśli coś w życiu nie jest możliwe, ona opisuje to tak, że wierzymy, iż istnieje - jak podniebny lot kanapą czy znikające ściany. Mamy tu duże miasta, miasteczka, wsie i ich mieszkańców: czasem buraczanych i zaściankowych, ale zawsze z krwi i kości. Nam bliskich, bo przecież każdy z nas zna kogoś takiego.Małgorzata Karolina PiekarskaO ludziach można różnie, na serio i z przymrużeniem oka. Jolanta Cywińska, która przez lata pracy dziennikarskiej poznała dobrze nie tylko aspirujących do nowych elit mieszkańców warszawskich blokowisk, ale i ambitnych obywateli prowincjonalnych miasteczek, postanowiła uczynić z ich opisu groteskę. I o ile jedne jej opowiadania jedynie zbliżają się do granic pure nonsense'u, a inne otwarcie ją przekraczają, to w niemal wszystkich odnajdujemy mrożkowskie klimaty. Bo choć czasy się zmieniają, ludzie pozostają w gruncie rzeczy tacy sami i Autorka zdaje się nam o tym na każdej stronie swego zbioru przypominać.Zbigniew ZbikowskiO autorce: Jolanta Cywińska - pisarka, dziennikarka i terapeutka. Ukończyła Etnologię i Antropologię Kulturową na Uniwersytecie Warszawskim oraz studium psychoterapii w Instytucie Psychologii Stosowanej w Warszawie.Fascynuje się człowiekiem i prawami rządzącymi ludzką naturą. W swojej twórczości ukazuje ludzi targanych wątpliwościami i zmagających się z niełatwymi wyborami. Autorka jest również psychoterapeutką, a akcje jej książek są niejednokrotnie tłem dla ukazania najskrytszych zakamarków ludzkiej duszy.Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.Opublikowała książki: Stracić głowę - 12 opowiadań (2002), Zamek na skraju światów (2006), Etiuda matrymonialna (2009), Trzy kroki od miłości dwa kroki od śmierci (2016).Na jej autorskiej stronie www.cywinska.waw.pl znajdują się m.in. recenzje i streszczenia wydanych książek.
W świecie przedstawionym tegoż zbioru jawią się sytuacje znane z życia dorosłych ludzi lub je przypominające, autor prowadzi nas do krainy seksualności i współżyć, roztwierając przed nami jak wytrawny karciarz szeroką talię, szeroki wachlarz osobowości i osobliwości; zagrał przy tym z kulturą wysoką i niską, sparodiował konwencje literackie, co mógł – zmetonimizował, figurami stylistycznymi okrasił, chwaląc się niejako przed nami, czytelnikami i czytelniczkami, niecodziennym kunsztem literackim, za co dziękuję.
Robert Rybicki
Kacper Płusa - laureat Konkursu im. Wojaczka w Mikołowie, Konkursu im. R.M. Rilkego w Sopocie, Festiwali Rozh'lady w Bratysławie i FAMY w Świnoujściu. Publikował w "Twórczości", "Gazecie Wyborczej", "Toposie", "Arkadii". Wydał tomy poetyckie: Ze skraju i ze światła (Łódź 2012) - za który otrzymał Nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny, wyróżnienie na festiwalu "Złoty Środek Poezji" w Kutnie i był nominowany do Nagrody literackiej Gdynia, Wiersze na żółtym papierze (Świdnica 2015), które przyniosły mu nominację do "Złotej Róży" im. J. Zielińskiego oraz Brzydki charakter. Pisma (Łódź 2019). Jego wiersze przetłumaczono na rosyjski, angielski, niemiecki i bułgarski. Stypendysta Ministra Nauki Literacko-Artystycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Apolonia Ptak - urodzona 16 sierpnia 1933 roku w Janówce. Prozaiczka, reportażystka, poetka, malarka, emerytowana nauczycielka, od roku 2001 członkini Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Debiutowała w "Kulturze". Uprawia rzadki obecnie gatunek "prozy myśliwskiej".
W swoich reportażach opisuje także powojenne walki zbrojnego podziemia z siłami podległymi Urzędowi Bezpieczeństwa PRL. Prywatnie: malarka krajobrazów i portretów. Członkini Koła Łowieckiego. Niestrudzona wędrowniczka po leśnych ostępach i górskich szlakach.
Czy interesujesz się życiem ludzi kultury w naszym kraju? A może Twojemu sercu szczególnie bliski jest Kraków? Jeżeli na choć jedno z tych pytań odpowiedź jest twierdząca albo jeśli chcesz poszerzyć horyzonty i znaleźć inspirację, ""Światoodczucie"" Elżbiety Wojnarowskiej to pozycja dla Ciebie.""Światoodczucie"" to dzieło prosto z serca i duszy. Książka ta stanowi zbiór wywiadów przeprowadzonych przez Elżbietę Wojnarowską z ludźmi powiązanymi z życiem kulturowym, które odbywa się w Krakowie i nie tylko. Autorka rozmawia z całą plejadą inspirujących postaci.Przez karty ""Światoodczucia"" przewijają się artyści tacy, jak: Michał Zabłocki, Zbigniew Wodecki, Andrzej Stasiuk, Zofia Zarębianka, Wojciech Ligęza, Marta Wyka i Stanisław Gałoński. Elżbieta Wojnarowska przez wszystkie czterdzieści pięć (!) odbytych rozmów udowadnia, że jest nie tylko utalentowaną dziennikarką, ale także i wspaniałą, empatyczną słuchaczką. Tytuł zbioru najlepiej tłumaczą jej własne, zawarte we wstępie słowa, odnoszące się do czterdziestu osób, które wybrała do stworzenia tego inspirującego dzieła: ""Każdy z bohaterów odczuwa świat na swój własny, niepowtarzalny sposób.""Elżbieta Wojnarowska, z wykształcenia przyrodniczka, jest również aktorką, pieśniarką, a także autorką różnego rodzaju powieści, bajek dla dzieci, scenariuszy do sztuk teatralnych i filmów. Otrzymała nagrodę Fundacji Młodego Kina i Dialogu. Za swoje dzieła była wielokrotnie nagradzana w renomowanych konkursach literackich. Zdobyła także pierwszą nagrodę Hartley-Merrill w polskiej edycji konkursu na scenariusz filmowy za swoje dzieło ""Był kiedyś raj"".
Już sam tytuł książki Jerzego Lesława Ordana „Przez dzień, przez noc” sygnalizuje naturalną stałość, ciągłość opowieści. Język (lepiej powiedzieć – mowa) toczy się w niewymyślnym rytmie i melodii jak „bohaterski” traktor. Plastyczne obrazy przenikają się bez trudu. W potoczystość opowiadania o teraźniejszości wkrada się co i raz przeszłość bohaterów i ich przodków. Niby kładzie się cieniem, ale nie jest to pętla.
Historia ma osobliwą mimowolność. Jak w wielu neologizmach, które, choć często się tu pojawiają, nie niosą w sobie nadmiaru ani wymuszeń. „Niedbały” koloryt opowieści to jedna z wielu zalet książki.
Słowo "nieoczywistość" wraz z synonimami wielokrotnie przejawia się w tej książce. Literatura, a szczególnie poezja, przekracza strefy pewników poznawczych, językowego schematu, społecznego konwenansu, utrwala świadectwa niepowtarzalnej wrażliwości, eksponuje radykalną przygodę z istnieniem, w której omija się szerokie i wygodne traktaty, a odziedziczona mądrość okazuje się daremna. Małe niespodzianki codzienne i wielkie tajemnice związane z naszym istnieniem - w skali światowej i ponadrzeczywistej - przenikają się nawzajem. (...) To, co przeczuwane, nienazwane, nieodkryte, staje się przedmiotem szczególnego namysłu, a także poszukiwań języka, który sekrety metafizyczne nie tyle wyjaśnia, co przybliża - za pośrednictwem metafor i obrazów.
(...) Określenie "nieoczywistość" odnosi się również do światów niewidzialnych, zakrytych, alternatywnych, kreowanych, do wielkich przestrzeni, w których myśl czuje się obco, a zarazem do kameralnego, lecz niezmierzonego ludzkiego wnętrza. Niepewność, niejasność, obawa i ufne oddanie naznaczają dążenie ku sacrum, kontemplacja zmierza w zwyż - ku regionom boskim, ale też skupia się na niewidzialnych, dotykalnych okruchach bytu. (...) - Wojciech Ligęza "Widzialne - niewidzialne" (fragmenty).
Tomik Włodzimierza Dulemby o przewrotnym opartym na grze słów tytule ""Post i moderna"" różni się od jego wcześniejszych zbiorów, gdyż - tym razem krakowski poeta wykroczył poza konwencje liryczne - wyznania, dialogu czy ironicznej niezgody, poszerzył spectrum stylów, przeniósł w obszar literatury obrazu i techniki filmowe, mocniej, niż dotychczas, ujawnił postawę kpiącą, sięgając nawet po narzędzia satyry. Oczywiście nie należy przyjmować, iż Dulemba radykalnie zerwał z uprawianymi sposobami poezjowania, porzucił rozpoznawalne artystyczne tropy. Myślałbym raczej o przesunięciu akcentów.Stylizacja biblijna, dykcja modlitewna, ton psalmiczny - wraz z dogłębnie przyswojonymi realiami kultury Księgi - odsyłają czytelnika do poematu pasyjnego Włodzimierza Dulemby Krzyż, natomiast w błogosławieństwach i etiudach z omawianego zbioru rozpoznawalne są doświadczenia dramaturga. Z kolei w utworach posiłkujących się wpadającym w ucho rytmem ujawnia się sztuka układania piosenek oraz literacka umiejętność tworzenia wierszy dla dzieci. Włodzimierz Dulemba nie jest w tych rodzajach ekspresji debiutantem, przeciwnie, ma na swoim artystycznym koncie sporo sukcesów i doświadczeń./z posłowia Wojciecha Ligęzy/
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
