Nakładem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi i Domu Literatury w Łodzi ukazała się moja trzynasta książka z wierszami zatytułowana Radio Bla Bla. Książka ukazuje się w łamach serii Szumy, zlepu ciągi, tom 90. Redaktorem serii i tomu jest Rafał Gawin, autorką projektu okładki, projektu typograficznego i składu jest Olga Juskowiak, za korektę odpowiadają Zuzanna Kubasiewicz i Radosław Zodiak. Wydanie książki dofinansowano z budżetu Miasta Łodzi.- Piotr Gajda
Apolonia Ptak jest poetką, reportażystką i malarką w jednej osobie. Te trzy żywioły ponownie dochodzą do głosu w jej najnowszej książce zatytułowanej „Trójkąt czworoboczny”. W opowiadaniach o konkretnych osobach zagarnia rozsypane okruchy cudzych i własnych dni, by je ocalić od zapomnienia. Układa odłamki życia opisywanych osób.
Autorka we wstępie przyznaje, iż „ta opowieść jest tylko szkicem kilku ludzkich sylwetek, ledwo zakreślonym moją słabą dłonią. To tak, jakby uchylić cudze drzwi, wejść do środka nie wytarłszy butów, a potem wycofać się bez słowa. Albo śnić, obudzić się i zapamiętać tylko fragmenty. Pokuszę się jednak, aby przedstawić wspomniane sylwetki w nieprzyzwoicie krótkim zarysie, świadoma, że każdy człowiek zasługuje na o wiele obszerniejszą księgę i nie zawsze prawdziwą. Sięgając do wielu źródeł pisanych cudzą ręką, łatwo można wykrzywić prawdę. Wybrałam więc tylko te obrazy i słowa, które odebrałam w bezpośrednim spotkaniu z człowiekiem. Przez szacunek dla niego – myślę. Może tak jest najlepiej? Ale czy naprawdę? A może tylko zaznaczyć ślad czyjejś obecności? Błysk istnienie w niezmierzonej przestrzeni. Póki się pali ta iskierka”.
Wiersze o pożegnaniach i upamiętnieniach nie tylko należą do domeny żalu. Rodzinne więzi sięgają poza śmierć, zatem najbliżsi nawiedzają czułą pamięć, powracają do życia w kojących snach. Ich pośrednia obecność zaznacza się poprzez przebitki z przeszłości, okruchy zdarzeń, epizody, rzeczy. W cyklu Najbliżsi epicedia nie mają wiele wspólnego z literackim stylem ozdobnym, gdyż przybierają formę zwyczajnej rozmowy, tak jakby nieobecni nadal brali udział w bieżącym życiu. Tym samym zostają oni włączeni w aktualne przeżycia i sprawy.
Dialogi z bliskimi umarłymi oraz opisy ich odwiedzin w snach i wspomnieniach zaopatrzone zostają przez poetkę w refleksję o przemianach własnego myślenia o tym, że rachunki utraty zbliżają się ku empatycznemu rozumieniu. Osiągnięta powinna być mądra dojrzałość, co zostaje wyrażone następująco: ,,Dorastam do niezgody / z sobą, dawną” (Dzisiaj są Twoje urodziny…). Ceniona jest przez poetkę czułość uczucie bezradne, dyskretne i bardzo prywatne.
—
Przepracowując żałobę Elżbieta Zechenter-Spławińska w oryginalny sposób posługuje się paradoksem, sięga po reguły paraboli, wprowadza kulturowe odwołania, dekonstruuje porzekadła, przygląda się serii różnorodnych. przypadków (wyliczenie jest środkiem ekspresji), jak również zaskakuje humorem słownym.
(z posłowia Wojciecha Ligęzy)
,,Kwaśne obole"" ukazują się właśnie nakładem wydawnictwa Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi. To najnowsza propozycja poetycka Jakuba Sęczyka, autora, który zadebiutował w 2022 roku ,,Świętami pracy"".
Poeta, który kierował swojego czytelnika ,,na zaplecza, do magazynów małych i średnich przedsiębiorstw"", by w angażujących wierszach następnie odesłać go do ,,wpływowych przemówień, komicznych animacji, dyskusji o prawie pracowniczym, historii wojny i historii pokoju śanti"" (Agnieszka Wolny-Hamkało, blurb okładkowy), w ,,Kwaśnych obolach"" zwodzi odbiorców, obraz arkadyjskiej łąki zestawiając z katastroficzną wizją miasta (Oskar Meller, ,,Notatnik Literacki"").
Znajdziemy tu więc wiersze ,,ponawiające poetykę Świąt pracy, przywołujące refreniczność pierwszomajowych pieśni, zbudowane na paralelizmach i anaforach, kwaśne jak ziemia, w której gnije spracowane ciało"" oraz ,,miniatury uporządkowane w cykl Przebudzenia, [...] gdzie chrabąszcz toczy kulkę światła, w kwaśnej ziemi spoczywają , a podmiot "".
Książkę polecają patroni medialni:
,,Nieoczywista zmysłowość została przefiltrowana przez językową grę i nie ma w nich (obolach) pustych pojęć. Wspólnota, klasa, ciało społeczne w napiętych mięśniach, w odruchach, w zmęczeniu i w popękanych dłoniach"" - ,,Epea. Pismo literackie"".
,,Kwaśne dobrze komponuje się ze słodkim, owoc z pracą, a dym z tęczą"" - magazyn literacki ,,Zakład"".
,,Praca w języku, praca z asocjacjami, praca z zapisem automatycznym, w miłości i w imię wolności flow, w sennym, ale niezwykle budzącym anturażu"" - Wydawca.
Premierze patronują także: Dwutygodnik Kulturalny ,,artPAPIER, Fundacja Kontent, 8. Arkusz ,,Odry"", czasopismo literackie ,,Sober Polski"", ,,Strona Czynna"" oraz ,,Trytytka"".
Książka powstała w ramach przedsięwzięcia realizowanego ze środków pochodzących ze stypendium Miasta Wrocławia. Podczas tworzenia książki autor przebywał na rezydencji w Mieszkaniu Wisławy Szymborskiej.
Ze słowa wstępnego autorstwa Krzysztofa Rudowskiego:
Myszy mi zjadły popiele to zaskakujący zbiór krótkich form poetyckich. Właściwie bardzo krótkich; tak krótkich, że po przeczytaniu zaledwie kilku z nich ogarnia nas zdumienie, iż w tak małej objętości znajdujemy tak wiele treści.
()
Czy można w jakiś sposób zakwalifikować te krótkie formy poetyckie? Mimo iż skłaniałbym się nazwać je aforyzmami, autorka trzyma się w swoich utworach pięciowersowej formy jak w limeryku, choć ze wszystkich elementów charakteryzujących limeryk, poza liczbą wersów, pozostaje tu właściwie tylko jeden, za to bardzo istotny absurdalny dowcip słowny, który jest naprawdę najwyższych lotów.
() zbiór tekstów Agnieszki Smugłej jest autonomiczny i tak szczególny, że wystarczy jeden wiersz, by rozpoznać, kto jest jego autorką. Autorką, której miniatury poetyckie wielokrotnie trafiały na fasadę budynku w ramach oryginalnej inicjatywy trwającej od ponad dwudziestu lat Wiersze na murach. Z jakiegoś powodu to właśnie jej utwory wyświetlano bardzo często na ścianie szacownej krakowskiej kamienicy. I nie mam wątpliwości, że zatrzymywały każdego, kto w porze wieczornej i nocnej szedł ulicą Bracką.
Matka Boża Samobójców to najnowszy i jeden z najlepszych tomików Bartłomieja Kucharskiego, w którym wybrzmiewa ciemne solilokwium użyte z mocą wieku już doświadczonego i zaprawionego w zapasach tego świata.
Matka Boża Samobójców to poezja rodząca się z głębi życia – prawdziwa jak cierpienie, radośc i cisza. Prowadzi przez tajemnicę Paschy i mistyczne doświadczenie nicości, w której Bóg przez moment zdaje się milczeć, by powrócić jako pełnia Miłosierdzia. Ślady mistyków i filozofów, od św. Jana od Krzyża po Mistrza Eckharta i Junga, wyznaczają drogę przez ciemność ku światłu, gdzie każdy krok staje się poszukiwaniem wewnętrznej pełni. To poezja poszukiwania słów, które wiodą ku ciszy, ku temu, co pozostaje, gdy wszystko inne przemija. Tomik poleca się nie tylko żarliwym poszukiwaczom Prawdy, ale wszystkim tym którzy choć raz zadali sobie pytanie o niewytłumaczalną tajemnicę i cud życia.
Świt jeszcze daleko to debiut poetycki Doroty Anny Kaweckiej, absolwentki filologii polskiej Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Wydziału Psychologii Uniwersytetu Humanistyczno-Społecznego SWPS w Warszawie. Pisane wierszy jest dla niej próbą ocalenia chwil wyjątkowych, próbą wyzwolenia się z języka codzienności, który może zamykać w dosłownym pojmowaniu rzeczywistości, ograniczając przestrzeń głębszego namysłu nad sobą, kondycją ludzkiego losu, ponadczasowymi wartościami stanowiącymi źródło nadziei. Zdaniem Autorki, poezja stwarza niezwykłą możliwość metarefleksji i dostrzegania zjawisk, które często umykają naszej uwadze.
Książka Apolonii Ptak stanowi konstelację krótkich tekstów, które pod względem gatunkowym są opowiadaniami, niejednokrotnie pisanymi prozą poetycką. Jest to czuła i osobista podróż przez uwewnętrzniony świat, własną pamięć i wspomnienia. Obserwacja życia codziennego i bliskość natury stają się dla autorki punktem wyjścia do refleksji metafizycznej.
Książka "Pani Kołodziej. Kawki i gołębie" to zbiór 66 krótkich opowiadań autorstwa Mariusza Sambora, autora wydanej w 2023 r. książki "Nieoczekiwane przestoje w chmurach". Jej bohaterami są Pani Kołodziej i Pan Ryba, których obserwacje otaczającej rzeczywistości i z pozoru zwykłych zjawisk stają się źródłem refleksji nad światem, jego złożonością i przemijalnością
No… popatrzcie, kobitki, na świat z męskiej perspektywy. Z perspektywy Ławskiego albo Krzysztofa Beśki. Wiecie, że oni też są zdolni do uczuć wyższych? Może następnym razem nie zapytacie, jakim jeździ autem. Albo dlaczego nie zapłacił rachunku. Gwiazda? To zła kobieta była… A ja świetnie się bawiłam!
Joanna Jagiełło
Miłośnicy kryminałów Krzysztofa Beśki mogą poczuć się zawiedzeni tą książką, bo zamiast kolejnej sensacyjnej fabuły otrzymują powieść o miłości. Jej bohater, tzw. korpoludek, próbuje jakoś urządzić się w stolicy i zmaterializować śmiały sen o szczerych uczuciach, lecz marzenia swoją drogą, a życie swoją. Aż po ostatni fajerwerk – ale nie tylko dla niego przeczytać warto. Zbigniew Zbikowski
O autorze:
Krzysztof Beśka – ur. 2.04.1972 w Mrągowie. Prozaik, dziennikarz, autor tekstów piosenek i słuchowisk radiowych, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jego pierwsze powieści krytyka zaliczyła do nurtu polskiej prozy, która ukazuje w krzywym zwierciadle nową, wolnorynkową rzeczywistość. Za Fabrykę frajerów, wspomnienia ze szkoły wojskowej, otrzymał w 2010 roku dwie nagrody: Wawrzyn – Literacką Nagrodę Warmii i Mazur oraz Wawrzyn Czytelników. Od 2012 roku opublikował kilkanaście powieści sensacyjno-historycznych oraz kryminalnych. Tango z gwiazdą to powrót twórcy do literatury obyczajowej.
FRAGMENT
Ławski znów spojrzał na swoje pytania. A potem podniósł wzrok na Gwiazdę. Zauważył, że jej powieki dziwnie wolno opadają. Może się nie wyspała. Tak naprawdę to od tamtej chwili, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy na żywo na Pradze, zastanawiał się, czy ma męża albo przy-najmniej oficjalnego narzeczonego. Czy zwyczajny facet może w ogóle dzielić życie z aktorką albo piosenkarką? – zastanawiał się. Aktorka na towarzysza gehenny najczęściej wybiera sobie innego aktora, często kolegę ze studiów. Piękna, wzruszająca historia do wywiadu albo artykułu w kolorowym tygodniku z ploteczkami. Albo jeszcze lepiej: aktorka wybiera na życie reżysera. Żeby miała gdzie grać (…).
Wycinki i półwiersze, nowy zbiór wierszy Bogdana Jaremina, jest ciągiem spostrzeżeń dotyczących życiem poza spektrum medialnym, opowieścią o ludzie i ludziach w domniemanej wsi Wycinki, sprawach prostych oraz trudnych; narracja splata się z poetyką, rozmówki z sentencjami filozoficznymi, a bohater lityczny/narrator to wszystko notuje, notuje mu się to bez zepsucia formy, dzięki czemu można swobodnie jakoby wejść w opłotki tegoż miejsca, okiem turystki czytelniczej złowić dla siebie coś z tego planktonu doznań. Prosimy siadać do stołu i czytać. Gotowe.
Czy pięć wieków po Kolumbie można na nowo odkryć Amerykę? Mając za przewodnika Adama Majewskiego — z pewnością tak. Autor Ameryki prowadzi nas bowiem — niczym mityczny Fanes — śmiałą poetycką frazą rodem z Walta Whitmana przez wszechświat tego kontynentu. Od lodów w Quarry Ice Park po rozgrzany białą kulą słońca Nowy Meksyk, od chłodnej fali niosącej surferów z Los Angeles do zawłaszczonego śladem człowieka Srebrnego Globu. Wsiadamy na pokład Blue Birda TC/2000, z głośnika Lana Del Rey i Chroma Key… I w drogę.
Nowy tom Zygmunta Ficka to wiersze o zmartwychwstaniu, o powinowactwie śmierci i snu, o przechodzeniu z mroku w światło, z niepamięci w obecność. To synchronizacja własnego oddechu z oddechem ziemi. Tu namacalna, ruchliwa rzeczywistość dzieje się w doświadczanej przez podmiot ponadczasowej nieruchomości. Tu rzeka płynie i w nieskończonym morzu rozpływa się bez lęku; dźwięki trąbki zwiastują odrodzenie - wibrują, wirują na tle okien jak liście, piórka, płatki śniegu, płatki kwiatów jabłoni.
Po wielu latach pisania utworów, które w uproszczeniu można by nazwać wierszoprozami, zapragnąłem od tej dogodnej dla mnie formy odpocząć. Przygoda z oktostychami trwała od lutego do października 2022 roku, napisałem ich pięćdziesiąt trzy. Jedenasto- i trzynastozgłoskowce. Oktostychy wybrałem nie dlatego, żeby sprawdzić, czy im sprostam; ich forma i to, jak w ogóle mi się pomyślały, otwierały jeszcze jedną możliwość zdawania sprawy o świecie i moim w nim uczestnictwie. Przemyślenia, obserwacje i emocje mogły się wyrazić w sposób dla mnie samego nieoczywisty i – nieoczekiwany (prawdą jest, że oktostychy pisałem w latach 1978-1979 i opublikowałem je w „Akcencie” w roku 1980). Oktostychy to forma wdzięczna i bardzo trudna. Polubiłem ją, ale czy do niej wrócę?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
