Przed/Mieście nowy zbiór wierszy Mariusza Sambora to poetycki quasi-esej, rozpięty między absurdem a elegią, codziennością a metafizyką. Te wiersze nie opowiadają historii one je rozszczelniają, rozmywają i wywracają do góry nogami. Czytelnik zostaje rzucony w środek zdarzeń i myślowego monologu pełnego nagłych zwrotów. Punktem wyjścia często staje się banalność zakończenie prowadzi jednak w rejony egzystencjalnego niepokoju i zadumy. Sambor operuje formą swobodnie krótkie, często pojedyncze wersy wytracają rytm, by za chwilę go przywrócić. Poezja staje się przestrzenią performansu ktoś mówi, ktoś słucha, ktoś odpowiada, ale tożsamości są płynne. Autor nie unika brutalności języka ani paradoksów, które ranią równie mocno jak metaforyczna puenta. To poezja na granicy cynizmu i czułości. Na tle współczesnych poetów autor wyróżnia się odwagą niewyjaśniania. Tu wiersze nie są rebusami do rozwiązania ani łatwymi narracjami emocjonalnymi. To teksty, które wymagają obecności ale i odwagi czytelnika, by przyjąć ich rozchwianie, ich niedopowiedziane puenty. Ten zbiór to nie ładna książka z poezją. To książka, która burzy komfort i dlatego jest potrzebna. To poezja bez łatwych metafor i fałszywej czułości. Dla tych, którzy nie chcą się pocieszać, lecz zrozumieć, że rzeczywistość może być nie do zrozumienia. W najnowszej książce autor zabiera czytelnika w świat absurdalnych rozmów, pękniętych wspomnień i codziennych katastrof. Rzeczywistość wydaje się znajoma, ale wyślizguje się z ram pies waży 124,5 kg, Kanada przeprasza za zbrodnie, królowa recenzuje wiersze. Język jest ostry, ironiczny, a przy tym zaskakująco czuły. Każdy wiersz to mikrodramat, w którym autor gra wszystkie role: świadka, aktora i reżysera. To książka o pamięci, która nie leczy; o relacjach, które się rozsypują; o słowach, które nie ratują ale też nie kłamią. To książka dla czytelnika, który nie boi się nie wiedzieć. Dla tych, którzy cenią poezję żywą, wielogłosową i nieoczywistą. Sambor operuje formą swobodnie: krótkie, często pojedyncze wersy wytracają rytm, by za chwilę go przywrócić.
Komiksowa adaptacja dwunastowiecznego, eposu gruzińskiego autorstwa Szoty Rustaweliego. Tekst ten uważany jest za jeden z najwybitniejszych eposów w historii literatury światowej. Poemat opowiada dzieje walk Tariela i Awtandila o wyzwolenie uwięzionej królewny Nestan-Daredżan, osadzonych w barwnej scenerii krajów Azji. Atrakcyjna, romansowo-awanturnicza tematyka dzieła w połączeniu z perfekcjonizmem formalnym sprawiły, że dzieło cieszyło się w Gruzji ogromną popularnością, było chętnie czytane i przepisywane, szybko uzyskując status arcydzieła średniowiecznej literatury gruzińskiej.
SPIS TREŚCI: Biuro podróży Sławomir BurszewskiMarina Sławomir BurszewskiPełne obłożenie Romek GajewskiuKOTnienie Katarzyna Drewek-WojtasikLampi rozum Marcin CzopekBkanie Romek GajewskiSan Quentin Przemek PacholczakBurak Jakub SienkiewiczOkulary Wojciech WU ZielińskiW domu scen. Marcin Bałczewski rys. Marianna SerockaBłękitne kwiaty mej pamięci Katarzyna Drewek-WojtasikPiesek Mu ucieka (nadal) Dawid BordewiczSmutek Katarzyna Drewek-WojtasikWagabunda Grzegorz WawrzyńczakSpace Cow Jarosław ZielińskiZłość Katarzyna Drewek-WojtasikPiesek Romek GajewskiRadość Katarzyna Drewek-WojtasikRymarstwo Sławomir BurszewskiEuropean Dream Sławomir BurszewskiPopolupo Piotr Burzyński
Premierowy zestaw wierszy Karola Brzozowskiego z tomu gatunki anadromiczne. Prezentacja w ramach projektu Połów. Poetyckie debiuty 2023.usta Iszyb kuchennej windyw śliski ruch piwnicyw miękkiej posadzcepływa kożuch IIjęzyk mięśniejewoda mięśnieje rybątu mureny i kolorowystrzał obłoku ławicy IIIna zębach kwitnie mimikazębach spokojnych jak mnisiktórzy zasnęli na modlitwiestonehenge na dnie IVwargi się ruszająślimak na kamieniu
Teatr życia wybór wierszy Grażyny Dobreńko składa się z 74 utworów powstałych w latach 1981 2008. Podzielony jest na 7 rozdziałów: Dwugłos, Wiersze z odrobiną ironii, Kreska brzegu, Sztuka życia, Lęk wysokości, Nikifor zwycięzca i Utwory niepublikowane. Część utworów jest w formie krótkiej prozy poetyckiej. Grażyna Dobreńko znana jest z refleksyjnej i subtelnej poezji, często poruszającej tematy egzystencjalne i kulturowe. Jej wiersze charakteryzują się ironią i głębokim wglądem w ludzkie doświadczenia. Twórczość Dobreńko to wyważone połączenie czułości i dystansu, gdzie codzienność splata się z filozoficzną zadumą. Wiersze są oazą komunikatywności nieprzegadanej i refleksji nieupozowanej. Czuć w nich bardzo bezpośrednie przełożenie życia na literaturę, jednak nie jest to przełożenie zbyt bezpośrednie i pozbawione formy, ani zbyt formalnie przeładowane. Można zatem powiedzieć, że mamy do czynienia z poezją środka.
Z ogrodów 77 sonetów jest debiutanckim tomem Andrzeja Mirskiego. Jest owocem niezwykłej drogi autora łączenia nauki z literaturą, psychologii z metaforą, wrażliwości badacza z intuicją.Andrzej Mirski jest psychologiem, psychoterapeutą, naukowcem i felietonistą, od lat związanym z Krakowem. Studiował i pracował na wielu uniwersytetach od Jagiellońskiego po Oksford, od Instytutu Maxa Plancka w Berlinie po University of Duala w Kamerunie i Uniwersity of Crete w Grecji. Jest autorem setek publikacji naukowych, monografii i testów psychologicznych, a także wieloletnim felietonistą Dziennika Polskiego, w którym opublikowała ponad czterysta tekstów o psychologii i życiu codziennym.Jako biegły sądowy i badacz mądrości przygląda się człowiekowi w chwilach granicznych; jako nauczyciel spotyka go w codzienności. Poezja stała się dla niego naturalnym językiem tego doświadczenia; próbą uchwycenia sensu, emocji i piękna ukrytego w szczegółach.
Lekka, błyskotliwa i zabawna książka o świecie reklamy i międzynarodowych korporacji. Marcin Mroszczak, twórca kultowych reklam, współzałożyciel i wieloletni Dyrektor Kreatywny DDB, najbardziej nagradzanej polskiej Agencji Reklamowej opowiada w dowcipny sposób historie z życia w reklamie. Książka jest interaktywna. Czytelnik może obejrzeć ciekawe i inspirujące światowe reklamy.
Kopista Bartleby, czyli opowieść o Wall Street na podstawie opowiadania Hermana Melvillea. Nowy Jork, Wall Street. Zadaniem Bartlebyego jest kopiowanie aktów prawnych. Na pierwszy rzut oka wydaje się nienaganny, sumienny, wydajny, niestrudzony, wykonuje ogromną ilość pracy, dniem i nocą, nigdy nie narzekając. Jego energia jest zaraźliwa. Motywuje swoich kolegów, którzy często są buntownikami, do dawania z siebie wszystkiego. Pewnego dnia Bartleby odmawia jej wykonania. Uprzejmie, ale stanowczo. Wolałbym nie, odpowiedział.
Nakładem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi i Domu Literatury w Łodzi ukazała się moja trzynasta książka z wierszami zatytułowana Radio Bla Bla. Książka ukazuje się w łamach serii Szumy, zlepu ciągi, tom 90. Redaktorem serii i tomu jest Rafał Gawin, autorką projektu okładki, projektu typograficznego i składu jest Olga Juskowiak, za korektę odpowiadają Zuzanna Kubasiewicz i Radosław Zodiak. Wydanie książki dofinansowano z budżetu Miasta Łodzi.- Piotr Gajda
Apolonia Ptak jest poetką, reportażystką i malarką w jednej osobie. Te trzy żywioły ponownie dochodzą do głosu w jej najnowszej książce zatytułowanej „Trójkąt czworoboczny”. W opowiadaniach o konkretnych osobach zagarnia rozsypane okruchy cudzych i własnych dni, by je ocalić od zapomnienia. Układa odłamki życia opisywanych osób.
Autorka we wstępie przyznaje, iż „ta opowieść jest tylko szkicem kilku ludzkich sylwetek, ledwo zakreślonym moją słabą dłonią. To tak, jakby uchylić cudze drzwi, wejść do środka nie wytarłszy butów, a potem wycofać się bez słowa. Albo śnić, obudzić się i zapamiętać tylko fragmenty. Pokuszę się jednak, aby przedstawić wspomniane sylwetki w nieprzyzwoicie krótkim zarysie, świadoma, że każdy człowiek zasługuje na o wiele obszerniejszą księgę i nie zawsze prawdziwą. Sięgając do wielu źródeł pisanych cudzą ręką, łatwo można wykrzywić prawdę. Wybrałam więc tylko te obrazy i słowa, które odebrałam w bezpośrednim spotkaniu z człowiekiem. Przez szacunek dla niego – myślę. Może tak jest najlepiej? Ale czy naprawdę? A może tylko zaznaczyć ślad czyjejś obecności? Błysk istnienie w niezmierzonej przestrzeni. Póki się pali ta iskierka”.
Wiersze o pożegnaniach i upamiętnieniach nie tylko należą do domeny żalu. Rodzinne więzi sięgają poza śmierć, zatem najbliżsi nawiedzają czułą pamięć, powracają do życia w kojących snach. Ich pośrednia obecność zaznacza się poprzez przebitki z przeszłości, okruchy zdarzeń, epizody, rzeczy. W cyklu Najbliżsi epicedia nie mają wiele wspólnego z literackim stylem ozdobnym, gdyż przybierają formę zwyczajnej rozmowy, tak jakby nieobecni nadal brali udział w bieżącym życiu. Tym samym zostają oni włączeni w aktualne przeżycia i sprawy.
Dialogi z bliskimi umarłymi oraz opisy ich odwiedzin w snach i wspomnieniach zaopatrzone zostają przez poetkę w refleksję o przemianach własnego myślenia o tym, że rachunki utraty zbliżają się ku empatycznemu rozumieniu. Osiągnięta powinna być mądra dojrzałość, co zostaje wyrażone następująco: ,,Dorastam do niezgody / z sobą, dawną” (Dzisiaj są Twoje urodziny…). Ceniona jest przez poetkę czułość uczucie bezradne, dyskretne i bardzo prywatne.
—
Przepracowując żałobę Elżbieta Zechenter-Spławińska w oryginalny sposób posługuje się paradoksem, sięga po reguły paraboli, wprowadza kulturowe odwołania, dekonstruuje porzekadła, przygląda się serii różnorodnych. przypadków (wyliczenie jest środkiem ekspresji), jak również zaskakuje humorem słownym.
(z posłowia Wojciecha Ligęzy)
,,Kwaśne obole"" ukazują się właśnie nakładem wydawnictwa Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi. To najnowsza propozycja poetycka Jakuba Sęczyka, autora, który zadebiutował w 2022 roku ,,Świętami pracy"".
Poeta, który kierował swojego czytelnika ,,na zaplecza, do magazynów małych i średnich przedsiębiorstw"", by w angażujących wierszach następnie odesłać go do ,,wpływowych przemówień, komicznych animacji, dyskusji o prawie pracowniczym, historii wojny i historii pokoju śanti"" (Agnieszka Wolny-Hamkało, blurb okładkowy), w ,,Kwaśnych obolach"" zwodzi odbiorców, obraz arkadyjskiej łąki zestawiając z katastroficzną wizją miasta (Oskar Meller, ,,Notatnik Literacki"").
Znajdziemy tu więc wiersze ,,ponawiające poetykę Świąt pracy, przywołujące refreniczność pierwszomajowych pieśni, zbudowane na paralelizmach i anaforach, kwaśne jak ziemia, w której gnije spracowane ciało"" oraz ,,miniatury uporządkowane w cykl Przebudzenia, [...] gdzie chrabąszcz toczy kulkę światła, w kwaśnej ziemi spoczywają , a podmiot "".
Książkę polecają patroni medialni:
,,Nieoczywista zmysłowość została przefiltrowana przez językową grę i nie ma w nich (obolach) pustych pojęć. Wspólnota, klasa, ciało społeczne w napiętych mięśniach, w odruchach, w zmęczeniu i w popękanych dłoniach"" - ,,Epea. Pismo literackie"".
,,Kwaśne dobrze komponuje się ze słodkim, owoc z pracą, a dym z tęczą"" - magazyn literacki ,,Zakład"".
,,Praca w języku, praca z asocjacjami, praca z zapisem automatycznym, w miłości i w imię wolności flow, w sennym, ale niezwykle budzącym anturażu"" - Wydawca.
Premierze patronują także: Dwutygodnik Kulturalny ,,artPAPIER, Fundacja Kontent, 8. Arkusz ,,Odry"", czasopismo literackie ,,Sober Polski"", ,,Strona Czynna"" oraz ,,Trytytka"".
Książka powstała w ramach przedsięwzięcia realizowanego ze środków pochodzących ze stypendium Miasta Wrocławia. Podczas tworzenia książki autor przebywał na rezydencji w Mieszkaniu Wisławy Szymborskiej.
Ze słowa wstępnego autorstwa Krzysztofa Rudowskiego:
Myszy mi zjadły popiele to zaskakujący zbiór krótkich form poetyckich. Właściwie bardzo krótkich; tak krótkich, że po przeczytaniu zaledwie kilku z nich ogarnia nas zdumienie, iż w tak małej objętości znajdujemy tak wiele treści.
()
Czy można w jakiś sposób zakwalifikować te krótkie formy poetyckie? Mimo iż skłaniałbym się nazwać je aforyzmami, autorka trzyma się w swoich utworach pięciowersowej formy jak w limeryku, choć ze wszystkich elementów charakteryzujących limeryk, poza liczbą wersów, pozostaje tu właściwie tylko jeden, za to bardzo istotny absurdalny dowcip słowny, który jest naprawdę najwyższych lotów.
() zbiór tekstów Agnieszki Smugłej jest autonomiczny i tak szczególny, że wystarczy jeden wiersz, by rozpoznać, kto jest jego autorką. Autorką, której miniatury poetyckie wielokrotnie trafiały na fasadę budynku w ramach oryginalnej inicjatywy trwającej od ponad dwudziestu lat Wiersze na murach. Z jakiegoś powodu to właśnie jej utwory wyświetlano bardzo często na ścianie szacownej krakowskiej kamienicy. I nie mam wątpliwości, że zatrzymywały każdego, kto w porze wieczornej i nocnej szedł ulicą Bracką.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
