Nikt z nas nie jest wieczny, starość i umieranie jest częścią naszego życia. Ból po utracie ukochanych ludzi jest wielki. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy? na te i inne pytania odnajdziecie Państwo odpowiedź w znanych publikacjach Elizabeth Kübler-Ross czy Renaty Arendt Dziurdzikowskiej. Znajdziecie tutaj też lekturę na temat przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków, dla których takie traumatyczne przeżycia są bardzo ciężkie do zrozumienia.
Historie o życiu, umieraniu i śmierci. Dające nadzieję na lepsze życie i lepszą śmierć. Umieranie i śmierć to naturalna część egzystencji. Czy nasze życie może stać się lepsze, jeśli zaakceptujemy fakt, że jesteśmy śmiertelni? Jeśli przyjmiemy koniec życia w taki sam naturalny sposób, jak przyjmujemy jego początek? Wszyscy wiemy, jak to się kończy to książka o życiu, umieraniu i śmierci. To refleksja nad pięknem życia, jego cudami i tragediami oraz nad kruchością wszystkiego, co jest nam drogie. Nad wszystkim, co jednocześnie takie proste i tak skomplikowane. Doula umierania Anna Lyons i przedsiębiorczyni pogrzebowa Louise Winter każdego dnia spotykają się z żywymi, umierającymi, umarłymi i pogrążonymi w żałobie. W książce Wszyscy wiemy, jak to się kończy dzielą się zaskakującymi, poruszającymi i podnoszącymi na duchu historiami, a także tym wszystkim, czego nauczyły się o życiu, śmierci, miłości i stracie. To książka dla wszystkich. Bo wszyscy wiemy, jak to się kończy… Anna Lyons Doula umierania i współtwórczyni projektu Life. Death. Whatever. Wspiera przewlekle chorych, ich rodzinę i przyjaciół. Jej celem jest pomoc ludziom w prowadzeniu jak najlepszego życia aż do samego końca. Louise Winter Do 25. roku życia nigdy nie była na pogrzebie. Przez pięć kolejnych lat uczestniczyła w ponad trzystu uroczystościach pogrzebowych. Współtwórczyni projektu Life. Death. Whatever. Założycielka i dyrektorka nowoczesnego zakładu pogrzebowego z siedzibą w Forest Hill w Londynie. Jest przekonana, że dobry pogrzeb może mieć wpływ na nasze życie po śmierci bliskiej osoby.
Niniejsze opracowanie Jana Sienkiewicza, stanowiące pełną inwentaryzację pochówków polskich na terenie rejonu wileńskiego, jest owocem jego wieloletnich, żmudnych i szczegółowych badań, poszukiwań oraz dokumentacji. Autor wykonał ogromną pracę w terenie, dokonując spisu z natury inskrypcji nagrobnych i sporządzając dokumentację fotograficzną. Nie ograniczył się jedynie do ewidencji, lecz obydwa tomy swojej publikacji poprzedził wstępami ciekawymi analizami i systematyką zarejestrowanych grobów Polaków pochowanych na cmentarzach w rejonie wileńskim.
„Moje życiowe doświadczenia sprawiły, że stałem się facetem, który ma w dupie to, co myślą o nim inni”, wyznaje autor Bill Edgar. Czy cokolwiek mogło go lepiej przygotować do roli powiernika sekretów umierających niż własne molestowanie, bieda, bezdomność i pobyt w więzieniu? W tej książce, miejscami dosadnej, miejscami głęboko poruszającej, opisuje historie swoich klientów i tajemnice, które dzięki niemu nie trafiły do grobu. Wykonując ostatnią wolę zmarłych, Bill Edgar realizuje ich najbardziej skryte pragnienia, łamie tabu i wytrąca pogrzeby ze sztampy i zakłamania. Opisuje najbardziej zaskakujące zlecenia: prośbę o zniszczenie pokoju do zabaw erotycznych, spalenie testamentu, odczytanie listu, w którym członek motocyklowego gangu przyznaje się do zakazanej miłości, a milioner tłumaczy, dlaczego przez całe życie udawał zwykłego człowieka.
Ostatnie życzenia są niepowtarzalne, jak odcisk palca, i stanowią część wyjątkowych historii przedstawionych w tej książce, i bynajmniej nie jest to książka o umieraniu. Jak bowiem pisze autor: „Nie wierzę w życie pozagrobowe, ale wierzę w życie i wiem, że to ono jest najważniejsze”.
W odpowiednim momencie wstałem i przedstawiłem się żałobnikom.
– Przepraszam, ale muszę pana prosić, żeby pan usiadł, zamknął się albo stąd spieprzał. Człowiek leżący w trumnie ma do powiedzenia kilka rzeczy. Nazywam się Bill Edgar i jestem tutaj w imieniu zmarłego, który ma wiadomość dla was wszystkich.
W kościele panowała taka cisza, że szelest kartek zdawał się odbijać echem od kamiennych ścian. Rozłożyłem kartkę i zacząłem czytać.
– John, tu Graham Robertson. Wynająłem Billa, żeby przerwał twoją mowę, bo chcę ci powiedzieć, że kilka razy widziałem, jak próbujesz dobrać się do mojej żony. Ona, na szczęście, odrzucała twoje awanse. To jednak nie zmienia faktu, że najlepszy kumpel nie robi czegoś takiego. Zwłaszcza przyjacielowi, który leży na łożu śmierci. Nienawidzę cię za to, co zrobiłeś i co próbowałeś zrobić. Moim ostatnim życzeniem jest, żebyś stąd wypierdalał. Nie jesteś mile widziany na moim pogrzebie, a już na pewno nie będziesz przemawiał w moim imieniu.
Kiedy jest się dzieckiem, dziadkowie wydają się naprawdę starzy. Ale czy bycie starszym musi oznaczać bycie nudnym, powolnym lub cichym? NIE! Wspaniała książka, która łamie.
- Książka pokazująca, że wiek to tylko stan umysłu
- Przełamuje stereotypy na temat starości mówiące o ich niepełnosprawności i obawach przed nowościami
- Opowiada że można cieszyć się życiem, szczęściem, miłością, czułością i radością bez względu na wiek
- Zacieśnia więzy między wnukami i dziadkami
- Idealny prezent nie tylko w dniach święta babć i dziadków
- Mała ilość tekstu – książka idealna na pierwsze próby czytania – na przykład pod okiem babci czy dziadka.stereotypy i pokazuje, że wiek, to tylko stan umysłu.
Poruszające bolesną szczerością refleksje o utracie córki, starzeniu się i upływie czasu.Joan Didion rozpoczyna Błękitne noce 26 lipca 2010 roku, w siódmą rocznicę ślubu jedynej córki Quintany, która zmarła 26 sierpnia 2005, zaledwie półtora roku po nagłej śmierci swojego ojca, Johna Gregory'ego Dunne'a.Pisarka, wychodząc od wspomnień ze ślubu córki, wraca do czasów jej dzieciństwa, przygląda się swoim myślom, analizuje lęki i wątpliwości dotyczące małżeństwa, adopcji i rodzicielstwa, chorób i starzenia się. Nie unika bolesnych pytań. Czy zawiodła jako matka? Czy coś przegapiła? Czy cokolwiek mogła zrobić inaczej?Błękitne noce, podobnie jak poprzedzający ją Rok magicznego myślenia, to niebywale przenikliwe zapiski zmarłej niedawno wybitnej amerykańskiej pisarki, która w swoich tekstach drobiazgowo analizuje nie tylko wydarzenia, ale i towarzyszące im myśli i emocje.Joan Didion (19342021) amerykańska dziennikarka, eseistka, autorka powieści i scenariuszy. Tworzyła w nurcie Nowego Dziennikarstwa, które wprowadziło stosowanie w reportażu i eseju technik zaczerpniętych z literatury pięknej.Rok magicznego myślenia przyniósł jej w 2005 roku National Book Award, jedną z najbardziej prestiżowych nagród literackich w Stanach Zjednoczonych. Książka znalazła się także w finale Nagrody Pulitzera w kategorii biografii i autobiografii oraz National Book Critics Circle Award.
Ks. Wojciech Szychowski, psycholog, psychoterapeuta i duszpasterz, krok po kroku przeprowadza rodziców przez kolejne etapy żałoby po stracie, wskazując na to, co ułatwia ich domykanie, i chroniąc przed błędami, które mogą potęgować ból i tęsknotę. Pomaga pożegnać się z dzieckiem i ze spokojem otworzyć się na nowe życie. Uczy mądrego wspierania bliskich trwających w żałobie. Umacnia wiarę, pomaga uratować miłość, przywraca nadzieję.Ta książka to klucz do świata emocji rodziców, którzy doświadczyli śmierci dziecka przed narodzeniem lub w okresie okołourodzeniowym. Jako mama po stracie polecam tę publikację osieroconym matkom i ojcom, bo choć każda historia utraty dziecka jest inna, a przeżywanie żałoby jest rzeczą indywidualną, to jednak świat przeżyć, emocji i tęsknoty jest dla wszystkich wspólny. Dzięki autorowi ten świat ludzkiego doświadczenia utraty staje się bardziej ,,oswojony"". Ks. Wojciech uświadamia rodzicom, że w tym, co przeżywają, nie są odosobnieni, że mają prawo do żałoby i że poronienie nigdy nie jest powodem do wstydu. Agnieszka Wodzyńska, Fundacja Donum VitaeZnakomite wsparcie dla rodziców, którzy utracili swoje dziecko jeszcze przed narodzinami. Temat trudny i bolesny, ale ogromnie ważny także z perspektywy budowania społecznej świadomości, czym jest szacunek wobec życia nienarodzonego człowieka.Tomasz Kancelarczyk, Fundacja Małych StópekPublikacja zbiera w całość wiele zagadnień dotyczących kwestii utraty dziecka, a jej ogromna wartość związana jest przede wszystkim z terapeutycznym i duszpasterskim doświadczeniem autora. dr Janusz Kościelniak, duszpasterz rodzin dzieci utraconych
Kultura i śmierć. Kres życia w perspektywie medialnego zapośredniczeniaKsiążka ta jest próbą zdefiniowania i ukazania charakterystycznego dla współczesności ponownego, multimedialnego oswajania śmierci. Nie jest to już jednak oswajanie śmierci samej (jako faktu biologicznego), ale raczej jej figury występującej w kulturze Zachodu. Podejmowane tu analizy dotyczą więc mechanizmów definiujących nacechowane tanatycznie teksty kultury, które rozumiane są jako zmieniające się wraz z rozwojem technologii medialne zapośredniczenia ludzkich myśli, emocji i postaw związanych ze śmiercią. Mają one charakter przede wszystkim teoretyczny praca ta jest dedukcyjną próbą wskazania prawa ogólnego, które nazywamy wtórnym oswojeniem śmierci, wnioskowanego z wielu znanych koncepcji humanistycznych. Rozważania podejmowane w pracy nie skupiają się na samych tekstach kultury, ale na mechanizmach, które je definiują, i za pomocą których teksty te funkcjonują. Budowana na gruncie rozumu i logicznego wynikania propozycja teoretyczna ilustrowana jest natomiast przykładami tekstów i narracji znanych ze współczesnej kultury Zachodu. Takie podejście badawcze wymusza wnikliwość oraz wieloaspektowość prowadzonych wywodów, które w celu udowodnienia postawionej tezy wykorzystują często niespójne (lub nawet, jak może się czasem wydawać, sprzeczne) koncepcje filologiczne, filozoficzne i kulturoznawcze. Przydaje to jednak prowadzonym w pracy rozważaniom charakteru interdyscyplinarnego, niezbędnego jak się wydaje w dyskusjach nad zagadnieniami związanymi z kulturą, która sama w sobie jest fenomenem bardzo złożonym i wielopłaszczyznowym, przez co tak trudnym do definiowania i opisywania.Z WprowadzeniaDla mnie kategorią pojęciową, niejako bohaterką pracy, jest nie tyle śmierć, ile jej przeciwieństwo, a więc życie, uregulowane matrycami symbolicznymi (kulturowo zbudowanymi), przez które idziemy w ostateczności osobno, ku śmierci, ale różne formy oswajania tej ostatniej są de facto obroną, dopóki się da, faktu, iż nadal żyjemy. Życie jest bowiem zmediatyzowanym od samego początku doświadczeniem rozgrywającym się na scenie zbiorowych wyobrażeń. Od nas w ostateczności zależy, które z nich bywa naszą formą życiowego oswojenia nieuchronności dochodzenia do finalnego rite de passage.prof. Wojciech J. BursztaTomasz Błaszczyk doktor nauk humanistycznych, literaturoznawca, medioznawca. Absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zainteresowania naukowe skupia wokół zagadnień związanych ze śmiercią i jej recepcją kulturze, którą rozumie jako semiotyczne konteksty rzeczywistości. Autor kilkunastu prac naukowych i popularnonaukowych. Publikował między innymi w Czasie Kultury, Kulturze Współczesnej, Sensus Historiae.Produkty powiązaneOd rytuału do konfliktu - Jacek DziekanOd rytuału do konfliktu - Jacek Dziekan22,00 zł 40,00 złKultura rozpadu - Marcin RychlewskiKultura rozpadu - Marcin RychlewskiKultura rozpadu. Rozważania na ostrzu noża19,25 zł 35,00 zł
Współczesna scholar mortis jest książką wyjątkową. Agnieszka Janiak ujmuje całościowo fenomen śmierci w jego indywidualnym i społecznym kontekście. Terminalna choroba, odchodzenie człowieka, opieka paliatywna i towarzyszenie przy umieraniu, wreszcie zgon oraz sytuacja i stany psychiczne osób, które pozostały w żałobie, a także formy niesienia im różnorakiego wsparcia – indywidualne i instytucjonalne – to zagadnienia stanowiące punkt wyjścia do refleksji nad przygotowaniem współczesnego człowieka do zmierzenia się z doświadczeniem śmierci bliskich, ale i własnej. Kolejne omawiane w książce zagadnienia to konieczność kształtowania odpowiednich środków komunikacji i form pomocy niesionej osobom dotkniętym doświadczeniem śmierci oraz odpowiednie przygotowanie służb pomocowych – medycznych, psychologicznych, socjalnych i administracyjnych.
dr hab. Stefan Bednarek, prof. em. UWr
Książka jest zapisem podróży autoetnograficznej, która zajęła autorce piętnaście lat. Początek tej podróży wyznaczyły dramatyczne doświadczenia własne, a obrany kierunek i poszczególne etapy determinowane były przez poszukiwania naukowe i egzystencjalne, pragnienie zapobieżenia podobnym granicznym doświadczeniom u innych i udzielanie im wsparcia.
Kto będzie czytelnikiem tej książki? Niewątpliwie osoby, dla których obecność przy umierającym człowieku jest trudnym, ale oczywistym zadaniem. Osoby, które podejmują się edukacji społecznej w tak ważnym obszarze i zabiegają o wysoką jakość komunikacji. Studenci ukierunkowani na pomoc cierpiącemu człowiekowi w wymiarze medycznym, pielęgnacyjnym czy wychowawczym. Wreszcie ci, którzy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej, podobnej do tej, której doświadczyła Autorka. Oby i oni potrafili przejść swoja drogę poszukiwania odpowiedzi na niełatwe pytania i odnaleźć sposoby wspierania innych cierpiących.
dr hab. Grzegorz Godawa, prof. UPJPII
Agnieszka Janiak, kulturoznawczyni i filolożka, adiunktka na Wydziale Studiów Stosowanych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu, prowadziła badania na Stanford University, wykładała w John Ernest Foundation w Kalifornii. Jej zainteresowania badawcze – tanatoedukacja, komunikacja w sytuacjach trudnych, a także terapeutyczne funkcje pisania – są wynikiem doświadczeń życiowych i praktyki społecznej.
Co powiedzą innym twoje zwłoki, kiedy ciebie już nie będzie? Sue Black jest profesorem anatomii i antropologii sądowej na Uniwersytecie w Dundee i od wielu lat spotyka się z tragicznymi przypadkami ludzkiej śmierci. Brała udział m.in. w wyjaśnianiu zagadek zbiorowych mordów w Kosowie, ustalaniu tożsamości setek tysięcy ludzi, którzy zginęli podczas tsunami w Tajlandii, i w największych śledztwach kryminalnych naszych czasów. Ofiary morderstw, katastrof czy nieszczęśliwych wypadków nie mogą już same opowiedzieć, co im się przytrafiło. Ale ich zwłoki owszem. W zaciszu swojego laboratorium, podczas wielogodzinnej pracy, autorka wysłuchuje historii opowiadanych przez ludzkie szczątki i za pomocą nauki odkrywa ich historię. Książka Co mówią zwłoki? to barwne, trochę makabryczne, a trochę zabawne wspomnienia wyjątkowej kobiety, specjalistki w swojej dziedzinie. Sue Black pokazuje w niej czytelnikowi wiele oblicz śmierci, a także to, jak istotną rolę pełni w dzisiejszym świecie antropologia sądowa i jak ogromny jest jej wpływ na odczytywanie przeszłości. Olbrzymia wiedza, dowcip i lekkie pióro autorki sprawiają, że Co mówią zwłoki? czyta się jak dobrą powieść kryminalną. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Skoro „łzy żałoby upodobniono do wydzielin chorego”, jak twierdzi Philippe Aries, żałoba zaś postrzegana jest jako niebezpieczna „choroba zakaźna”, to zgodnie z zasadami profilaktyki należałoby unikać miejsc i osób, z którymi kontakt grozi zarażeniem. Przeczy temu niezwykła mnogość tekstów, które na różne sposoby doświadczenie to tematyzują i upubliczniają. Wbrew panującemu przez długi czas przekonaniu żałoba nie ma przecież jednego wzoru i optymalnego przebiegu. „Estetyka żałoby” rozpięta jest między intymnością i oszczędnością głosu podmiotu a dwuznaczną rozkoszą, jaką z przedstawiania cierpienia czerpie i żałobnik, i przyglądający się mu uczestnik kultury.
Zdarza się, że żałoba staje się towarem, produktem oferowanym publiczności, choć motywacje są tu dalece odmienne od cynicznej rachuby zysków rynkowych. Jednym z częściej używanych w tej książce określeń jest „praca żałoby” – wymaga ona wysiłku i aktywności.
Przejmujący reportaż o tym, jak umieramy i co się dzieje z ciałem człowieka po śmierciJustyna odliczała dni do ślubu. 11 dni do jej wymarzonego ślubu. Nie doczekała go w prowadzone przez nią auto uderzył TIR. Dziewczyna zginęła na miejscu. Jej rodzina i narzeczony postanowili, że podczas ostatniej podróży Justyna będzie wyglądać tak, jak sobie wymarzyła: w sukni zamówionej z Hiszpanii i w ślubnym makijażu. To duże wyzwanie i ciężka praca dla tanatoplastyka, bo ciało dziewczyny jest zniszczone. Trzeba zrekonstruować połowę twarzy, zanim będzie można przygotować pośmiertny makijaż. To wielogodzinny, kosztowny, skomplikowany zabieg.Zaraz po tym, jak założy fartuch, rękawiczki, kalosze i maseczkę, Anna powtarza sobie jak mantrę słowa: Może nie dziś, byle nie dziś. To jej zaklęcie, by jej pacjentem nie było dziecko. Anna pracuje jako laborant sekcyjny, najgorzej znosi sekcje dzieci.Marek pracuje w firmie sprzątającej zwłoki od dwóch lat, mówi, że najgorzej jest z samobójcami, tymi którzy giną od postrzału. Wtedy na miejscu zgonu jest najwięcej pracy. Fragmenty kości, krew, mózg są rozsiane w promieniu kilku metrów, pokrywają meble, ściany, sufit. Czasem mieszkania samobójców trzeba sprzedać, bo śladów nie da się usunąć.Czyż śmierć nie jest równie interesująca, jak życie?Na to pytanie szczegółowo odpowiadają autorzy. W swoim reportażu przedstawiają, jak umieramy i co się dzieje z ciałem człowieka po śmierci. Jesionka dla trupa to książka o końcu ostatecznym i nieodwołalnym. Bez wdawania się w filozoficzne rozważania czy religijne gdybania.
Darowując książkę Babciu, opowiedz o sobie, dajesz swojej Babci więcej niż pięknie wydaną, ładnie oprawioną, nienapisaną jeszcze historię. Dajesz jej poczucie, że jest dla Ciebie ważna. Dzięki odpowiedziom na proste i wnikliwe, zawarte w dzienniku pytania dajesz babci możliwość spisania losów, wspomnień i przelania uczuć co sprawi, że dotąd puste strony dziennika staną się dla niej podarunkiem bardzo osobistym, a dla Ciebie i całej rodziny będą stanowić bezcenną pamiątkę.Pomocą dla babci w spisywaniu jej dziejów są zawarte w książce inspirujące, krótkie teksty dotyczące obyczajów, kuchni, kultury, mody itd. z czasów jej młodości.Elma van Vliet uświadomiwszy sobie, że jej matka jest ciężko chora, wymyśliła książkę dla mamy, zbiór pytań, które pomogłyby jej dowiedzieć się, kim naprawdę jest jej najbliższa osoba. Chciała się dowiedzieć, jaka była jako dziewczyna, poznać jej wspomnienia z dzieciństwa, jakie marzenia miała w wieku 18 lat, w kim najpierw się zakochała, jak się czuła w związku z narodzinami swojego dziecka ... Inspirowane starą holenderską tradycją spersonalizowanych wspomnień, następne powstały książki: dla babci, taty, dziadkaPięknie zaprojektowane notesy, dają możliwość zapisania odpowiedzi na pytania, na których postawienie może być kiedyś za późno.Elma van Vliet zdecydowała się rozwinąć pomysł w serię książek. Pierwsza z nich została opublikowana w 2004 r., a dziś już miliony osób na całym świecie piszą własne historie. Zapisują wspomnienia, udostępniają je i zachowują na przyszłość.Książki z tej serii są uniwersalne i ponadczasowe. Stworzyły nową markę. Tylko w Niemczech, Danii i Holandii sprzedano ponad 3 miliony egzemplarzy. Prawa do wydań zostały zakupione również przez Włochy, Hiszpanię, Węgry, Norwegię, Finlandię, Brazylię, USA. Seria Opowiedz o sobie stała się międzynarodowym bestsellerem.Dla przyszłych pokoleń cenne będzie nie to, co posiadamy, lecz świadectwo, kim byliśmy i opowieść, jak żyliśmy. Tym, co należy uwiecznić, są rodzinne historie.Ellen Goodman
W ostatnich latach zauważalny jest szybki wzrost osób starszych w populacji. Również ma to miejsce w Polsce. Wg danych GUS, w roku 2018 osób starszych było w populacji ok. 25%. Dla porównania w roku 2010 ok. 20%. Zwiększanie się liczby osób starszych sprawia, że coraz więcej osób jest zaangażowanych nie tylko w towarzyszenie im na co dzień, zaspokajanie potrzeb specyficznych dla starszego wieku, ale również w specjalistyczną opiekę. Okres starości ma swoje pozytywne strony ale również negatywne. Do tych ostatnich zaliczane są przede wszystkim problemy zdrowotne, w tym problemy zdrowia psychicznego.Proponowana książka poświęcona jest zdrowiu psychicznemu osób starszych, a także doświadczanym problemom. W części teoretycznej omówione zostały dane dotyczące najczęściej spotykanych problemów zdrowia psychicznego w wieku starszym, czynniki ryzyka oraz czynniki chroniące zdrowie psychiczne, a także metody psychologicznej pomocy. W części empirycznej zostały przedstawione wyniki badań przeprowadzonych wśród ponad 300 polskich seniorów, a dotyczące nasilenia różnych problemów zdrowia psychicznego. Uwzględniono różne problemy funkcjonowania, tzn. poznawcze, emocjonalne, społeczne. Porównano to jak sami seniorzy widzą swoje problemy i to jak oceniają ich funkcjonowanie osoby dobrze ich znające. Zastosowane narzędzia oceny pozwalają wieloaspektowo spojrzeć na funkcjonowanie osób starszych, a także uwzględnić szereg korelatów stanu funkcjonowania.
Jak opłakiwać członków naszych rodzin, którzy nie są ludźmi, ale których czasem tak samo mocno kochamy? Jak rozmawiać z osobami dotkniętymi taką stratą? Ta książka pomaga zmierzyć się z żałobą po stracie i daje ukojenie.Mimo że zwierzęta zamieszkują już w ponad połowie domów w zachodnich społeczeństwach, wciąż mamy trudność z mówieniem o emocjach związanych ze śmiercią naszych futrzastych przyjaciół. A przecież żal po stracie wieloletniego nieraz towarzysza jest zupełnie zrozumiały.Jeffrey Moussaieff Masson, badacz zachowań zwierząt i autor książek z dziedziny psychologii i etologii, proponuje bardzo osobiste podejście do tego tematu, pozwalając czytelnikom badać ich własne reakcje i pokazując sposoby na wyjście z żałoby, a także możliwości upamiętniania naszych najlepszych przyjaciół.To książka pełna przejmujących opowieści o psach, kotach, koniach i innych zwierzętach, pięknie ilustrujących mocną więź, jaką z nimi tworzymy. Pozwoli zmierzyć się z rozpaczą i nabrać wiary w nieśmiertelną moc miłości.
Ćwiczenia zawarte w tej książce przeznaczone są dla osób starszych, u których można zaobserwować niewielkie obniżenie sprawności umysłowej będące wynikiem starzenia się lub różnych chorób. Rozwiązywanie proponowanych łamigłówek i zadań spowolni rozwój problemów z pamięcią, myśleniem, rozumieniem, orientacją w czasie i przestrzeni, liczeniem, pisaniem, czytaniem i planowaniem. Niektóre pytania dotyczą życia osobistego, a przez to zmuszają do wspominania dawnych czasów (np. dzieciństwa, lat szkolnych) lub wydarzeń mających miejsce niedawno (np. uroczystości rodzinnych) oraz utrwalania w pamięci ważnych informacji takich jak adres czy numer telefonu.
Od pewnego czasu babcia jest bardziej zapominalska niż kiedyś. Nie pamięta, jak jeździła na plażę swoim niebieskim autem ani jak rodzina spotykała się u niej na niedzielnym obiedzie. Wymyśla nowe zasady do starych gier i często chowa klucze tak, że trudno je znaleźć. Ale to nie szkodzi cała rodzina jest przy babci i pamięta za niąTa podnosząca na duchu historia pomoże dzieciom zrozumieć, dlaczego ukochana babcia czy ukochany dziadek coraz częściej zapominają o wielu sprawach i zaczynają zachowywać się inaczej niż zwykle. Rodzicom zaś ułatwi podjęcie w rodzinie szczerej rozmowy o demencji chorobie zmieniającej naszych bliskich. Autor tej pełnej ciepła książki z wyczuciem oswaja nas wszystkich z tym niełatwym tematem i mówi o potrzebie troszczenia się o starsze osoby dotknięte problemami z pamięcią.
Publikacja przygotowana została przez zespół badaczy wywodzących się z różnych środowisk naukowych oraz praktyków na co dzień pracujących w jednostkach organizacyjnych służb, inspekcji i straży. Wszyscy autorzy zostali zaproszeni do podjęcia refleksji nad zagadnieniem obecności seniorek i seniorów w przestrzeni miejskiej, aktualnie prowadzonymi i przygotowywanymi politykami senioralnymi oraz praktyką działań organizacji pozarządowych. Ważnym punktem odniesienia rozważań ujętych w monografii jest pandemia SARS-CoV-2 i zebrane w trakcie jej trwania doświadczenia ze współpracy w trosce o grupę osób najbardziej dotkniętych konsekwencjami pandemii.Doświadczenia pandemiczne służb czy wyostrzone skutki zmian demograficznych polskiego społeczeństwa to tylko część problemów, przed których rozwiązaniem stają politycy ze szczebla samorządowego i rządowego. Postulatem wyraźnie podnoszonym przez wszystkich autorów jest konieczność opracowania zintegrowanej na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym polityki senioralnej odzwierciedlającej doświadczenia i potrzeby jej aktorów instytucjonalnych, pozarządowych i adresatów tych działań. Dotychczas obserwowany brak jednolitej polityki senioralnej sprzyja mnogości dokumentów często niespójnych formalnie obowiązujących na danym terenie. Cierpią na tym grupy seniorek i seniorów, a w konsekwencji całe społeczeństwo.Ze wstępu dr. hab. Mikołaja Tomaszyka
„Choroba Alzheimera 1906-2021” to kolejny tytuł w serii Choroby mózgu.
Książka „Choroba Alzheimera 1906-2021” przedstawia współczesną wiedzę dotyczącą choroby Alzheimera i innych zespołów otępiennych, przedstawiając nowe kierunki rozpoznania i leczenia choroby, które są związane z diagnostyką i obrazem klinicznym. W ostatnich kilku latach zmieniły się metody rozpoznawania choroby Alzheimera w okresie przedobjawowym i objawowym. Są oparte na możliwości przyżyciowego oznaczania biomarkerów neuroobrazowych i neurochemicznych, a także terapeutycznym oddziaływaniu niefarmakologicznym w zależności od stadium rozwoju choroby. Zmniejszenie rozpowszechnienia choroby w krajach zachodnich wskazało na nowy obszar, dotychczas mało brany pod uwagę, prewencyjnych oddziaływań holistycznych minimalizujących czynniki ryzyka choroby. Są to m.in. sposób odżywiania się, regularne ćwiczenia ruchowe i intelektualne.
Smutek C. S. Lewisa jest uznawany za najlepszą książkę dla ludzi przeżywających utratę bliskiej osoby, żałobę i cierpienie. Słynny pisarz, autor cyklu Opowieści z Narnii, napisał ją po śmierci ukochanej żony, Joy Gresham, która odeszła po dwóch i pół roku walki z rakiem. Smutek jest książką do bólu szczerą i poruszającą. Pisany w formie dziennika bez dat jest relacja z kolejnych tygodni po odejściu ukochanej kobiety, pożegnaniem z nią, opowieścią o wyobcowaniu w środowisku przyjaciół, przygotowaniem na własną śmierć, rozpaczliwą próbą zaakceptowania Boskich wyroków. Autor stawia czytelnika przed najważniejszymi pytaniami w życiu: konfrontuje go z cierpieniem po utracie ukochanej osoby, z doświadczeniem śmierci, zwątpieniem. Jest to jednocześnie książka, która unika prostych odpowiedzi i staje się dla czytelnika nadzwyczajnym, empatycznym towarzyszem w przeżywaniu smutku i żałoby.Na podstawie książki i wydarzeń z życia Lewisa, które ja zainspirowały, powstał wzruszający, wielokrotnie nagradzany film Richarda Attenborough Cienista dolina z Anthonym Hopkinsem i Debra Winger.
Pamięć pomoże ci ocalić tych, których kochasz najbardziejRozpoczyna się rok 2019. Od dnia, w którym Zbyszek zmarł na raka, minęły niespełna trzy miesiące. Ewa postanawia upamiętnić swojego wieloletniego partnera, byłego księdza, poprzez wydanie dziennika. Codziennie, przez 365 dni roku, pozostawia notatkę na jakiś temat: opisuje najważniejsze bieżące wydarzenia ze swojego życia, używając dosadnego języka komentuje wydarzenia polityczne, recenzuje czytane książki i oglądane filmy, wspomina trudne dzieciństwo i młodość, pierwsze miłości, czas pracy zawodowej, społeczne zaangażowanie Poszczególne wpisy są jak puzzle, które z czasem układają się w barwny obraz, pozwalając nam poznać świat zbudowany na wyjątkowym, silniejszym niż miłość uczuciu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
