Drugi tom opowiadań, który jest literacką kontynuacją pierwszego ("Coraz dalej od miłości") w MUZIE ukazały się także powieści "Lektor" i "Koniec tygodnia" 7 różnych współczesnych historii na temat więzi międzyludzkich, w których nieodłącznie pojawia się pewna doza kłamstwa Uniwersalność tematyki, subtelna refleksja psychologiczna, chłodny obiektywizm autora i przekonujące sylwetki bohaterów decydują o sile tej prozy i popularności autora - jego książki są tłumaczone na 43 języki.

Siedem osób. Wszyscy zamknięci w ciasnym budynku, dzień po dniu oddalają się od rzeczywistości. Łączą ich studia we Wrocławiu. Dzieli wszystko inne. Początkowo są pewni siebie i otwarci na nowe doznania, chętnie rzucają się w maraton niekończących się imprez. Jednak beztroska atmosfera szybko mija. Ciągłe towarzystwo tych samych ludzi. Zamroczenie używkami. Brak perspektyw. Kompleksy. Strach. Samotność. Tajemnice. To wszystko sprawia, że bohaterowie czują się uwięzieni w swoich własnych głowach. Tłumione emocje nie mogą znaleźć ujścia. Narastają konflikty i agresja. Świat za ścianami akademika przestaje istnieć, a życie w środku zamienia się w piekło, z którego nie ma ucieczki.

Co czuje dziecko, gdy rodzice się rozwodzą i oddają je do domu dziecka? Jaki ślad w psychice dziecięcej zostawia bicie przez dorosłych, alkoholizm, kłótnie w domu? Czy dzieci zastanawiają się nad sprawami ludzi dorosłych, czy są w pełni świadome rzeczywistości, która je otacza? Krótki tekst Myśli i lęki małego człowieka daje nam odpowiedź na te pytania. Autorka wchodzi w psychikę 11-letniego chłopca, którego rodzice oddali do domu dziecka i opisuje świat z jego perspektywy. Posługuje się przy tym formą pamiętnika. Szczery, bezpretensjonalny język przybliża nas do świata dzieci. Dzieci porzuconych, niekochanych, bitych. A one potrzebują tylko prostych uczuć: przyjaźni, szacunku, zaufania, miłości. Zadają proste pytania, na które nie ma łatwych odpowiedzi. Dzięki lekturze wrócimy się do naszego dzieciństwa, zastanowimy nad sprawami, które nas kiedyś bolały i spojrzymy z większą empatią na małe istoty, które mądrością życiowa przerastają niejednego dorosłego.

Głównym tematem tej książki są przeżycia, przemyślenia i refleksje dramaturga, który jako ławnik sądowy uczestniczył w procesie o morderstwo i złożył swój podpis pod wyrokiem skazującym oskarżonego na karę śmierci. Autor stawia pytanie o sens moralny stosowania kary śmierci. Od chwili wykonania wyroku na oskarżonym bohater nie może uwolnić się od obsesyjnych wyrzutów sumienia. Powieść ta to obraz wewnętrznego rozdarcia bohatera, który nie może znaleźć odpowiedzi na swoje wątpliwości.

Jest noc to znakomite studium rosyjskiego wcielenia figury Matki Polki, monodram bezrobotnej poetki, która zamartwia się niewesołym losem swoich dorosłych dzieci. Syn siedzi w więzieniu, córka zjawia się rzadko w kwaterunkowym moskiewskim mieszkanku, za to niemal zawsze w kolejnej ciąży, a najstarszy wnuk po opieką umęczonej babci nie dojada... Ludmiła Pietruszewska w duchu najlepszej tradycji literatury rosyjskiej - która jak żadna inna potrafi uchwycić i ubrać w słowa wibracje ludzkiego cierpienia - tworzy portret kobiety samotnej i bez reszty oddanej rodzinie. Bohaterka Pietruszewskiej wzdycha: 'Ach, matki, matki. Święte słowo, a potem nic nie macie do powiedzenia ani wy dziecku, ani dziecko wam. Będzie je kochała, to ją zamęczą. Nie będzie - tak czy owak porzucą'. Jest niczym nasza Madonna Kolejkowa - wiecznie tkwiąca w nie swoim życiu, coś załatwiająca, dbająca o wszystkich tylko nie o siebie. Wykorzystują ją najbliżsi, wykorzystują obcy - takie biedne życiowe popychadło. Wychowuje dzieci córki, utrzymuje dorosłego syna i próbuje związać koniec z końcem. Ta poetka grafomanka, jak mówi jej córka, zanurzona jest w poetyce codzienności. Nuci gorzko-słodką piosenkę o porodach, chorobach i więzieniu. I - mimo wszystko - wierzy w szczęście. Sylwia Chutnik Jedna z najwybitniejszych żyjących rosyjskich pisarek. (...) Z typową dla jej prozy rzeczowością i czarnym humorem rysuje wnikliwy i pełen współczucia portret rodziny w kryzysie. Publishers Weekly Pietruszewska jest wyjątkowo oryginalną autorką. The Guardian Niezwykle utalentowana i bardzo ważna pisarka. John Bayley Jest noc to jedna z najmocniejszych książek o ubóstwie, jaka kiedykolwiek została napisana. Amazon.com Powieść Pietruszewskiej to wstrząsający obraz walki kobiety o przetrwanie w komunistycznej Rosji. Booklist Jest w jej twórczości silne poczucie kapryśnego okrucieństwa losu, lecz również zadziornej rezygnacji. The Independent on Sunday Mimo swej oczywistej rosyjskości, jej bohaterowie mają te same dylematy, co my wszyscy. To omylne, komiczne, żałosne, dzielne istoty, pełne nadziei i pasji ? i wszystkie skazane na śmierć. Cosmopolitan

Odkryj nową miłość i poznaj sekrety rodzinne w znakomitej powieść Jonathana Carrolla Autor Śpiąc w płomieniu, Krainy Chichów, Muzeum Psów i Kości Księżyca Max Fisher, odnoszący sukcesy autor komiksów z Los Angeles, przeżył bolesny zawód miłosny. Kiedy więc spotyka Lily Aaron i jej dziewięcioletniego synka Lincolna, jest ostrożny, choć zaintrygowany. Im dłużej ich zna, tym bardziej jest w nich zakochany. A co ważniejsze, tych dwoje kocha go chyba równie mocno. Lecz kiedy Max angażuje się w ten nowy układ, zaczyna odkrywać niewiarygodne sekrety swojej nowej rodziny... "Ta kapitalna historia, która zdradza niewyczerpaną pomysłowość autora, prowokuje wyobraźnię i podważa świat konwencjonalnych pojęć. Carroll wspina się na szczyt literackich umiejętności". "New York Times" Jonathan Carroll to jeden z najpopularniejszych w Polsce pisarzy amerykańskich. Wiedeńczyk z wyboru, twórca magicznych światów przelanych na karty książek. REBIS opublikował wszystkie jego powieści - m.in. najsłynniejszą Krainę Chichów, a także Dziecko na niebie i Zakochanego ducha - cztery zbiory opowiadań i jeden zbiór scenariuszy filmowych oraz książkę-blog Oko dnia.

Przejmująca, szczera powieść o życiu, które staje się świadomością śmierci, miłości, nadziei i wolności. Tylko tak bohater może dostać się z domu do szpitala, w którym jego synowa walczy z rakiem - bulwarem peryferyjnym, paryską obwodnicą. Codziennie przemierza tę samą drogę, myśląc o Pauli, która za wszelką cenę nie chce umrzeć i która ma odwagę stanąć twarzą w twarz ze śmiercią. Siedząc przy jej łóżku, zaczyna wspominać historię swojej przyjaźni ze Stefanem sprzed trzydziestu sześciu lat - niezwykłej przyjaźni rozdzielonej przez ruch oporu, wojnę, śmierć i demonicznego esesmana Shadowa. Kiedy odnaleziono zwłoki Stefana zamordowanego w tajemniczych okolicznościach, bohater zaczyna dochodzić prawdy. Spotyka się po latach z byłym oprawcą, zniszczonym, schorowanym człowiekiem, w którego spojrzeniu drzemie coś, co budzi niemal zwierzęcy strach. Klucz do przeszłości znajduje się gdzieś na drodze, którą codziennie pokonuje bohater, obwodnicy między życiem a śmiercią. Książka zdobyła nagrodę Le Prix du Livre.

Dramatyczna historia poszukiwań matczynej miłości i domu, osnuta na prawdziwych wspomnieniach autora z dzieciństwa.  Olivier tuła się po rodzinach zastępczych, lecz jego prawdziwy dramat rozpoczyna się z chwilą, gdy jako pięciolatek trafia pod dach tyrana i alkoholika, dla którego głównym argumentem w kontaktach z domownikami jest pięść. Po dwóch latach chłopiec wyzwala się spod kontroli psychopatycznego opiekuna, lecz nie oznacza to końca jego gehenny. Oliviera czeka jeszcze wiele przykrych rozczarowań. Dopiero po tragicznym wypadku samochodowym odkryje wstrząsający sekret, który zaważy na całym jego życiu. Czy zraniony we wczesnym dzieciństwie chłopiec zniesie kolejny wstrząs i będzie potrafił otworzyć się na miłość? Josélito Michaud jest wybitnym producentem, dziennikarzem programów telewizyjnych i radiowych oraz reżyserem pierwszej edycji programu "Star Académie" (w Polsce znanego jako "Fabryka gwiazd"). Później zamienił mikrofon na pióro, by poświęcić się pisaniu sprzedanego w 90 000 egzemplarzy bestsellera "Passages obligés", który ukazał się nakładem wydawnictwa Éditions Libre Expression. Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień.

Siłą Murzyna jest język — liryczny, ale nie patetyczny, dosadny, lecz elegancki. Zdumiewa też wyobraźnia, która pozwala postrzegać świat jako miejsce niezwykle i elektryzujące. Tocząca się w Chorwacji wojna jest tłem wyostrzającym migawkowe obrazki wsi i miasteczka. Płynie tam dobre życie pewnej dziewczynki. Na „piękny smutek" Amerykanie mają określenie „ blue". Przyjmijmy więc, że jest to powieść bluesowa. Agnieszka Wolny-Hamkało

Winner of the Man Booker Prize for Fiction in 2011 - a brilliant short novel from a writer at the very height of his powers. Tony Webster and his clique first met Adrian Finn at school. Sex-hungry and book-hungry, they would navigate the girl-less sixth form together, trading in affectations, in-jokes, rumour and wit. Now Tony is in middle age. He's had a career and a single marriage, a calm divorce. He's certainly never tried to hurt anybody. Memory, though, is imperfect. It can always throw up surprises, as a lawyer's letter is about to prove.

?Nie wiem, kiedy zasnąłem. Pamiętam tylko przerażającą ciemność napierającą ze wszystkich stron?? Od przywołania snu, a raczej sennego koszmaru, rozpoczyna się ta historia rozpisana ledwie na kilka dni. Niby zwyczajnych, a jednak nabrzmiałych od zdarzeń, przed którymi nie sposób uciec ani się ukryć... Oto pewnego dnia człowiek, w którego życiu czytelnik uczestniczy, znajduje w swym kalendarzu wpis zmieniający wszystko. Dosłownie: wszystko. Dzieje się tak, choć notatka, której ów mężczyzna nie jest autorem, może okazać się tylko żartem. Zresztą kiepskim. Niemniej nasz bohater świadom jest jednego: akurat te statystyki nie kłamią, na jednego człowieka przypada zawsze jedna śmierć. Rzecz jasna wciąż chyba odległa...?

Przenikliwy obraz chorób naszego wieku i próba zagojenia ran, które przyniósł. Początek XX wieku. Zygmunt Freud prowadzi terapię niezbyt znanej śpiewaczki operowej, która na potrzeby kuracji przyjmuje pseudonim Anna G. Frau Anna cierpi na tajemnicze bóle, dręczą ją też wizje ? ucieczka przed umundurowanymi mężczyznami, las, szukanie schronienia wraz z małym chłopcem, również ukrywającym się przed żołnierzami. Freud podejrzewa, że wizje oraz bóle psychosomatyczne mają związek z dzieciństwem Frau Anny i traumą, której kobieta nie chce wyjawić. Prawda okazuje się jednak bardziej zaskakująca i skomplikowana niż psychoanalityczne metody słynnego psychiatry?

"Najnowsza powieść Krzysztofa Vargi to brawurowy pamflet na współczesność. Razem z głównym bohaterem, pięćdziesięcioletnim komiwojażerem, możemy popastwić się nad wszystkim, co na co dzień doprowadza nas do szału - pasażerami PKP, smrodem na klatce schodowej, szkoleniami integracyjnymi i modną młodzieżą w kawiarniach. Piotr sączy jad nienawiści i bezlitośnie obnaża słabostki i śmieszności współczesnego Polaka. Tworzy pełnokrwiste i przeraźliwie wierne portrety toksycznych rodziców, pazernej byłej żony, żałosnych nuworyszy, miłośników kebabów i korporacyjnych wymoczków. Przeszywające spojrzenie szydercy zdziera pancerz hipokryzji, który ma skrywać resztki godności i uchronić przed zranieniem. Wszyscy są niespełnieni, nieudolnie skrywający życiowe rozczarowania, zawistni i śmiertelnie przerażeni wizją samotności. Jest to obraz zniekształcony, karykaturalny i nieodparcie śmieszny. Trociny to prozatorski majstersztyk - znakomita, cyniczna i błyskotliwa rozrywka na najwyższym poziomie, nie tylko dla socjopatów. Ku przestrodze..."

Poruszająca, z rozmachem napisana opowieść o dorastaniu dziecka wychowywanego bez ojca, o poszukiwaniu fundamentu i przedwczesnej dojrzałości, do której zmusza konieczność zbudowania tego, co inni dostają gotowe. Piękna opowieść o matce i synu, o tym jak ojcem staje się każde z nich, ale chyba również opowieść o pokoleniu, które dziś dochodzi do głosu. Czy dzisiejsi trzydziestolatkowie nie są pokoleniem wychowanym bez doświadczonych przewodników? Pokoleniem, które musiało wymyślić swoją drogę i siebie, bo ich rodzice rozumieli często z nowej rzeczywistości mniej niż ich dzieci? Bardzo intrygująca proza! Debiut, którego nie wolno przeoczyć!

Jedna z najwybitniejszych powieści amerykańskich XX wieku, a zarazem najsłynniejsza powieść o II wojnie światowej. Utrzymana w poetyce czarnego humoru, ukazuje bezsens wojny i armii jako instytucji, wyjaśnia mechanizmy społeczne rządzące się logiką absurdu. Jej bohaterowie to zbiorowisko wariatów, fanatyków, idiotów i oportunistów, ale nade wszystko ludzi, którzy pragną jednego – by przeżyć. Oficjalnie w amerykańskim wojsku nie ma miejsca dla wariatów, jest jednak mały kruczek – osławiony „paragraf 22”... Czyta: Krzysztof Globisz.

Powieść Teleny, po raz pierwszy opublikowana w 1893 roku, natychmiast uznana została za literacki skandal. Nic dziwnego, gdyż jest to śmiało napisana, niestroniąca od pikanterii historia niepohamowanej namiętności pomiędzy dwoma mężczyznami, a pederastia była wówczas w Anglii karalna. Zresztą Oscar Wilde dotkliwie odczuł to na własnej skórze – w 1895 został aresztowany, oskarżony o kontakty homoseksualne i skazany na 2 lata ciężkich robót. Po wyjściu z więzienia, zdruzgotany i zaszczuty w Anglii pisarz zmienił nazwisko i, jako Sebastian Melmoth, zamieszkał w Paryżu, gdzie wkrótce zmarł na zapalenie opon mózgowych, mając zaledwie 46 lat. Rzecz jasna te mroczne fakty nie przeczą trafności jednego ze słynnych aforyzmów Wilde’a: Nie istnieje coś takiego jak książka moralna czy niemoralna. Książki są albo dobrze napisane, albo źle, to wszystko”. Naszym zdaniem Teleny jest książką jedyną w swoim rodzaju, ze wszech miar godną polecenia dorosłym, odważnym i tolerancyjnym czytelnikom, którzy ukończyli już 18 lat.

Słynne dzieło Michaiła Bułhakowa - jedna z najważniejszych powieści XX wieku. W tłumaczeniu Andrzeja Drawicza Mistrz i Małgorzata - jak wiele genialnych utworów - wymyka się jednoznacznemu opisowi, prowokując mnogość interpretacji. Ta powieść szkatułkowa, bogata w odniesienia do literatury światowej, wciąż zadziwia bogactwem tematyki. Znaleźć w niej można rozważania na temat kondycji sztuki, echa nieustannego konfliktu twórcy z otoczeniem, klasyczny filozoficzny motyw walki dobra ze złem, ale także ciętą satyrę oraz ironiczne odniesienia do ocierającej się wielokrotnie o absurd radzieckiej rzeczywistości lat trzydziestych. A także - rzecz jasna - cudowny wątek miłosny tytułowych Mistrza i Małgorzaty, który dla wielu czytelników jest jedną z największych zalet tej książki. Michaił Bułhakow (1891-1940) to wybitny rosyjski prozaik i dramaturg. Z wykształcenia lekarz, po kilku latach rzucił praktykę i poświęcił się literaturze. Współpracował z wieloma pismami, ale znane są głównie jego opowiadania i powieści ( Notatki na mankietach, Fatalne jaja, Psie serce, Biała Gwardia ) oraz dramaty ( Dni Turbinów, Ucieczka, Ostatnie dni, Zmowa świętoszków ). Ukoronowaniem twórczości Bułhakowa jest powstała w latach 1928-1940, zaliczona już do światowej klasyki powieść Mistrz i Małgorzata. Fragment książki Mistrz i Małgorzata Za mną, czytelniku! Kto ci powiedział, że na świecie nie ma prawdziwej, wiernej i wiecznej miłości? Takiemu kłamcy trzeba odciąć jego parszywy język! Za mną, mój czytelniku, i tylko za mną-ja zaś pokażę ci taką właśnie miłość! Tak więc Mistrz mylił się, kiedy o północnej porze mówił w lecznicy Iwanowi, że ona go zapomniała. To się nie mogło stać. Ona go, oczywiście, nie zapomniała. Przede wszystkim ujawnijmy tajemnicę, której Mistrz nie zechciał powierzyć Iwanowi. Ukochana Mistrza nazywała się Małgorzata Nikołajewna. Cała reszta, opowiedziana przez Mistrza biednemu poecie, była absolutnie prawdziwa. Wiernie opisał swą ukochaną. Była piękna i mądra. Dodajmy do tego jeszcze jedno: można z całym przekonaniem powiedzieć, że wiele kobiet chciałoby za wszelką cenę /.amienić się losem z Małgorzatą Nikołajewna. Bezdzietna, trzydziestoletnia Małgorzata była żoną bardzo wybitnego specjalisty, który w dodatku dokonał ważnego odkrycia o znaczeniu ogólno-państwowym. Mąż Małgorzaty był młody, przystojny, dobry, uczciwy i uwielbiał swoją żonę. Małgorzata Nikołajewna wraz z mężem zajmowała całe górne piętro pięknej willi z ogrodem mieszczącej się w jednym z zaułków arbackich. Cudowne miejsce! Przekona się o tym każdy, kto zechce udać się do ogrodu. Niech tylko zwróci się do mnie, a podam mu adres i wskażę drogę; willa stoi po dziś dzień. Małgorzata Nikołajewna nie miała problemów z pieniędzmi i mogła kupić sobie wszystko, co jej przypadło do gustu. Wśród znajomych jej męża zdarzali się bardzo ciekawi ludzie. Nigdy nie dotknęła prymusa i nie zaznała koszmarów wspólnego mieszkania. Jednym słowem... czy była szczęśliwa? Ani przez moment! Od czasu, kiedy w wieku dziewiętnastu lat wyszła za mąż i trafiła do willi, nie zaznała szczęścia. O bogowie, bogowie moi! Czego jeszcze było trzeba tej kobiecie? Czego było trzeba kobiecie, w której oczach pełgał zawsze niepojęty ognik? Czego było trzeba tej lekko zezującej na jedno oko czarownicy, która owej wiosny ozdobiła się mimozami? Nic wiem. Nie dane mi wiedzieć. Widocznie mówiła prawdę: nie trzeba jej było gotyckiej willi, własnego ogrodu i pieniędzy. Potrzebny jej był on, Mistrz. Mówiła prawdę; kochała go. Nawet mnie, który opowiadam szczerą prawdę, lecz jestem człowiekiem postronnym, ściska się serce na myśl o tym, czego doświadczyła Małgorzata, przyszedłszy następnego dnia do domku Mistrza i dowiedziawszy się, że już go tam nie ma. Na szczęście nie zdążyła porozmawiać z mężem, który nie wróci) o zapowiedzianej porze. Zrobiła wszystko, by się czegoś o Mistrzu dowiedzieć, i oczywiście, nie dowiedziała się absolutnie niczego. Wróciła zatem do swojej willi i żyła jak przedtem. (idy tylko jednak z chodników i jezdni zniknął brudny śnieg, a w lufciki powiało niespokojnym, lekko pachnącym zgnilizną wiosennym wiaterkiem, Małgorzatę Nikołajewną ogarnął smutek większy niż zimą. Często zanosiła się potajemnie długim, gorzkim płaczem. Nie wiedziała, kogo kocha: żywego czy umarłego. Im więcej dni mijało w beznadziejności, tym częściej, zwłaszcza o zmierzchu, trapiła ją myśl, że jest związana z umarłym. Trzeba było albo zapomnieć o nim, albo samej umrzeć. Inaczej nie sposób było żyć. Więc zapomnieć go, za wszelką cenę! Bieda w tym jednak, że zapomnieć się nie dawał. - Tak, tak, to był ten sam błąd! - mówiła sobie Małgorzata, siedząc przy piecu i spoglądając w ogień rozpalony na pamiątkę tego, który płonął, gdy Mistrz pisał o Piłacie. - Dlaczego odeszłam od niego tamtej nocy? Dlaczego? Przecież to było nierozsądne! Wróciłam następnego dnia, uczciwie, jak obiecałam, ale już było za późno. Tak jak nieszczęsny Mateusz Lewi: wróciłam za późno! Słowa te były naturalnie bezsensowne, bo cóż by się w rzeczy samej zmieniło, gdyby owej nocy została u Mistrza? Czy mogłaby go ocalić? Moglibyśmy w tym miejscu zawołać - śmiechu warte! Jednakże nie zrobimy tego wobec doprowadzonej do ostateczności kobiety. Tego samego dnia - kiedy w związku z pojawieniem się w Moskwie czarnego maga nastąpił szalony zamęt, owego piątku, gdy Berliozowy wujek został odesłany do Kijowa, aresztowano księgowego i zaszło wiele innych głupich i niepojętych wypadków- Małgorzata obudziła się koło południa w swej sypialni mieszczącej się w wieżyczce willi. Zbudziwszy się zaś, nie zapłakała, jak często bywało, ponieważ ocknęła się w przeczuciu, że dziś wreszcie coś się stanie. Doznawszy tego przeczucia, zaczęła je podsycać i umacniać w duchu, bojąc się, by nie zniknęło. - Wierzę! - szeptała uroczyście. - Werze! Coś się stanie![...] Mistrz i Małgorzata Rebis Spis treści CZĘŚĆ PIERWSZA I Nigdy nie rozmawiajcie z nieznajomymi II Poncjusz Piłat III Siódmy dowód IV Pościg V A działo się to w Gribojedowie VI Jako się rzekło, schizofrenia VII Niedobre mieszkanie VIII Pojedynek między profesorem i poetą IX Numery Korowiowa X Wiadomości z Jałty XI Iwanowe rozdwojenie XII Czarna magia oraz jej demaskacja XIII Przybycie bohatera XIV Chwała kogutowi! XV Sen Nikanora Iwanowicza XVI Kgzekucja XVII Niespokojny dzień XVIII Pechowi goście CZĘŚĆ DRUGA XIX Małgorzata XX Krem Azazella XXI Lot XXII Przy świecach XXIII Wielki bal u szatana XXIV Odzyskanie Mistrza XXV Jak namiestnik próbował ocalić Judę z Kerijoth XXVI Pogrzebanie XXVII Koniec mieszkania numer pięćdziesiąt XXVIII Ostatnie przypadki Korowiowa i Behemota XXIX Rozstrzyga się los Mistrza i Małgorzaty XXX Już czas! XXXI Na Wróblich Górach XXXII Przebaczenie i wieczyste schronienie Epilog Wyzwolenie i sposób na życie

Słynne dzieło Michaiła Bułhakowa – jedna z najważniejszych powieści XX wieku. W tłumaczeniu Andrzeja Drawicza Mistrz i Małgorzata – jak wiele genialnych utworów – wymyka się jednoznacznemu opisowi, prowokując mnogość interpretacji. Ta powieść szkatułkowa, bogata w odniesienia do literatury światowej, wciąż zadziwia bogactwem tematyki. Znaleźć w niej można rozważania na temat kondycji sztuki, echa nieustannego konfliktu twórcy z otoczeniem, klasyczny filozoficzny motyw walki dobra ze złem, ale także ciętą satyrę oraz ironiczne odniesienia do ocierającej się wielokrotnie o absurd radzieckiej rzeczywistości lat trzydziestych. A także – rzecz jasna – cudowny wątek miłosny tytułowych Mistrza i Małgorzaty, który dla wielu czytelników jest jedną z największych zalet tej książki. Michaił Bułhakow (1891-1940) to wybitny rosyjski prozaik i dramaturg. Z wykształcenia lekarz, po kilku latach rzucił praktykę i poświęcił się literaturze. Współpracował z wieloma pismami, ale znane są głównie jego opowiadania i powieści (Notatki na mankietach, Fatalne jaja, Psie serce, Biała Gwardia) oraz dramaty (Dni Turbinów, Ucieczka, Ostatnie dni, Zmowa świętoszków). Ukoronowaniem twórczości Bułhakowa jest powstała w latach 1928-1940, zaliczona już do światowej klasyki powieść Mistrz i Małgorzata.

Jest to opowieść o miłości, ale nie jest to historia romantyczna, bo miłość przegrywa tu z niedojrzałością, rodzinnymi obciążeniami i codziennością. Jest to historia pełna obscenów, ale nie jest to powieść erotyczna, bo seks uczyniony neurotycznym przymusem nie daje spełnienia ani radości. Jest to historia upadku człowieka, ale nie moralitet, bo bohater do końca nie rozumie, co w życiu zrobił źle. Jest to wreszcie dzieło znanego komentatora politycznego, bezlitośnie pokazujące prawdę o III RP - ale zarazem Ciało obce to ostatnia rzecz, jakiej czytelnik spodziewał się po ?prawicowym? publicyście. Współczesna Polska i bohater Ciała obcego są do siebie podobni. Dwoje idealistów - bohater i jego żona - ludzie bez pojęcia o partnerskim współżyciu (również tym seksualnym) biorą się za małżeństwo, podobnie jak ludzie ograniczeni za demokrację. Dla dwojga idealistów wychodzi z tego małżeńska katastrofa porównywalna z tą, jaką dla idei demokracji jest III Rzeczpospolita. Polska i bohater gubią się w wolności. Społeczny i prywatny świat próbują wiązać prowizorycznie sznurkami w niemożliwe figury - układy sadomaso: ktoś kogoś cycka, ktoś komuś zawdzięcza i ktoś ma na kogoś haka. W ten sposób z niewinnego niemożliwego robi się możliwe, ale cyniczne i mafijne. - Manuela Gretkowska Rafał A. Ziemkiewicz (ur. w 1964) - pisarz i publicysta, uznanie zdobył najpierw jako autor opowiadań i powieści fantastycznych (Pieprzony los Kataryniarza, Walc Stulecia, Coś mocniejszego). Bestsellerami stały się jego książki publicystyczne: Polactwo i Michnikowszczyzna, a powieści współczesne Ciało obce, Żywina i Zgred powtórzyły ten sukces. Prowadził, cieszący się rekordową oglądalnością, telewizyjny ?Antysalon?. Obecnie, odsunięty od mediów elektronicznych, pisze w opozycyjnych tygodnikach ?Uważam Rze? oraz ?Gazeta Polska? i w Internecie.

To było jak przyznanie się do ostatecznej klęski. W tym jednym prostym zdaniu zawierała się cała rozpacz mojego istnienia, wszystkie nieziszczone marzenia i pogrzebane nadzieje. "Nie wiem, czym jest Miłość..." Esencja mojego poronionego i nieistotnego życia. Bo człowiek, który nigdy nie zaznał, czym jest Miłość, musi uznać swoje życie za nieistotne. Fragment książki