Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Książka, którą oddajemy do rąk Czytelnikom ma dwa cele: poznawczy i praktyczny. Zaletą tej publikacji są zarówno szeroko zakrojone syntezy wyników badań autorów polskich i zagranicznych podejmujących tę problematykę, ale także analiza rezultatów własnych badań empirycznych prowadzonych w Polsce w 2016 roku. Celem badań była przede wszystkim diagnoza, aczkolwiek mają one także wymiar praktyczny. Podjęto w nich zagadnienia związane z przyczynami decyzji podjęcia edukacji domowej, organizacją czasu pracy dziecka w domu, problemami, jakie edukacja domowa wnosi oraz realizowanym i oczekiwanym wsparciem szkoły, w których dzieci składają coroczne egzaminy przedmiotowe.
Pamiętam jak pierwszy raz usłyszałam zdanie : „ proszę pani, ona będzie ciężko upośledzona. Proszę się skupić na starszej córce, bo z niej nic nie będzie”. Pani doktor użyła dokładnie tych słów.
Choć mogłam w to uwierzyć, podjęłam walkę sama ze sobą, żeby nie dojść do głosu lękowi. Kilka razy zmieniałam rehabilitantów, szukając takiego, który nie kładzie na niej przysłowiowego krzyżyka. Kilka razy Obecnie Tosia chodzi, mówi i jest najpiękniejszym darem o życia, któremu poświęciłam tę książkę
Moja książka to opowieść o sile miłości, o wątpliwościach, lęku i strachu.
O tym jak sobie radzić, żeby nie zwariować lub kiedy prosić o pomoc, gdy do wariactwa coraz bliżej.
O tym jak dbać o siebie i nie czuć z tego powodu wyrzutów sumienia. W końcu- jak uwierzyć, że wraz z narodzinami chorego dziecka, nasze życie wcale się nie skończyło, zaś największe ograniczenia to te, które sami sobie narzucamy.
Tak Cię Kocham! To książka składająca się trzech części: pamiętnika, lekkich i często niezwykle zabawnych felietonów oraz wywiadów z gośćmi- psychoterapeutką Zuzanna Celmer oraz dietetyk kliniczną Mileną Nosek.
Książka objęta Patronatem Fundacji Dzieciom Zdążyć z Pomocą oraz Fundacji Anny Dymnej Mimo Wszystko.
Komunikacja jest fundamentem – przypomina nam w Przedmowie prof. Krystyna Ferenz. Czy rzeczywiście trzeba nam o tym przypominać? Czy w czasach, gdy wszystkie dziedziny życia podporządkowane są ściśle wymogowi szybkiej i skutecznej komunikacji, potrzebne są jeszcze powroty do podstaw? Okazuje się, że tak. Komunikacja, sprowadzona do swych fundamentów, a więc języka i towarzyszących mu kodów, nie jest tylko sposobem na wyrażenie/przekazanie informacji. Tkwiące w języku czy komunikacji możliwości stanowią bazę, nad którą nadbudowywana jest kultura i – szerzej – cywilizacja. Język jako źródło ikon i symboli, język jako zbiór norm i nakazów/zakazów, wreszcie – język jako odbicie doświadczeń pokoleniowych, staje się podstawową tkanką tradycji i przekazu kulturowego, niezbędnych do określenia własnej tożsamości oraz odnalezienia swego miejsca w wybranej społeczności. Jeśli więc z jakichkolwiek przyczyn rozwój umiejętności komunikacyjnych zostanie zakłócony, zaburzeniu ulega cała osobowość, co skazuje jednostkę na społeczne wyobcowanie – i tu bije źródło, z którego powstała najnowsza książka doktor Winczury, stanowiąca wyraz troski o dzieci, które z racji różnego rodzaju zaburzeń mają utrudniony proces przyswajania reguł komunikacji.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1927 roku "Radość życia. Jednodniówka Łódzkiego Oddziału ZHP"
Radość życia
Radość życia!… Coś niepojętego, zdawałoby się, w naszych czasach, pełnych smutku, udręczeń, kataklizmów, zbrodni… Zjawisko jakieś nadziemskie, niebiańska promienna, słoneczna, lekka, w blaskach cała, cała jak słońce, jak uśmiech — płynąca wśród kwiatów i uśmiechów dziecięcych przez góry i doliny ziemskie — siejąca swe blaski i jasność na wsze strony pełnemi dłońmi ku ludziom zwróconemi. To radość życia. Ale jakże wygląda na ułudę, na miraż, na coś jedynie mitycznego, legendarnego!… A jednak, a jednak… toż to przecież jest istota życia człowieka. Bóg dobry, stwarzając człowieka dla chwały Swojej, utworzył go dla radości i ten mu jedyny dał w naturze pęd nieprzeparty: ku szczęściu, ku radości. Jeżeli więc niema tej radości, zginęła gdzieś w pędzie człowieka poprzez wieki — to człowiek to uczynił przez swą wolną, ale słabą wolę. Jeżeli to on winien, a Bóg zamiarów swoich nie zmienił, bo ma je odwieczne, zawsze te same — to i on również, człowiek, z Bożą pomocą, mocen jest znowu ją odnaleźć, ożywić, rozdmuchać. Nie każdy to potrafi — prawda! — ale może choć jeden taki się znajdzie.
Byle zacząć — już dalej pójdzie wszystko swoim pędem. Któż to będzie taki? — Ludzie sędziwi, patrjarchowie rodzin, osiwiali bojownicy życia, ojcowie nasi?…
Takby być powinno. Ale, niestety, oni jeszcze nie mogą otrząsnąć się od tych gromów, które w nich uderzyły, w momencie, gdy słońce na niebie świeciło, gdy nic nie zapowiadało zbliżającej się burzy. A później — oszołomieni, ogłuszeni, zrozpaczeni wreszcie, gdy wszystko dokoła nich w gruzy się waliło, gdy ledwo z życiem, okryci ranami, obdarci i wynędzniali wydobyli się z tego piekła, które rozszalało nad ziemią naszą, musieli stanąć, mimo chwiejących się nóg, mimo gasnących sił, do walki z nędzą i jej konsekwencjami, ze złem i zbrodnią.
I walczą do dzisiaj. Już im może lepiej, już przejaśniło się nieco niebo nad ich głowami — ale w duszach ich pozostanie do końca życia przerażenie, gorycz, jad, nieufność, śmierć…
Nic od nich więc, ale dla nich, którzy nas sobą osłonili w tym potopie złego, szukać i niecić winniśmy radość życia.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1935 r. "Dokąd zdążamy"
HARCERZ JEST DOBRYM ŻOŁNIERZEM
Wyraźnie podkreśliłem w swej gawędzie genezę naszej organizacji na tle ruchu niepodległościowego i walki czynnej, oraz zaznaczyłem w ostatnich ustępach, że prawdziwy harcerz będzie dobrym żołnierzem. Ma to szczególne znaczenie w mych rozmyślaniach o Harcerstwie i jego zadaniach. Wiecie wszyscy dobrze, że jesteśmy częścią wielkiego wszechświatowego Związku Skautowego, mającego swego skauta naczelnego w osobie generała Baden-Powella, oraz ustalającego swe wytyczne ideowe na zjazdach międzynarodowych. Kiedy w roku 1931 przemawiałem w Pradze imieniem skautingu całego świata, tak ująłem jego cele:
„My — skauci całego świata — wypisaliśmy na swych sztandarach hasło miłości własnej Ojczyzny i wszystkich bliźnich. A, że prawda jest treścią naszego życia, ze szczerym uśmiechem harcerskim i we wzajemnem zaufaniu, podajemy sobie dłonie, by łącznie, wspólnym wysiłkiem tworzyć nowy świat na zasadzie zbliżenia i solidarnej współpracy ludzi i narodów“.
Tak jest. Na odcinku zagranicznym naszej organizacji dajemy szczery wyraz swym aspiracjom ogólnohumanitarnym, wypływającym z naszego prawa, oraz staramy się tam z powodzeniem dorzucać własny dorobek ideowy i metodyczno-wychowawczy do ogólnych myśli skautowych. Nie zasłania nam to jednak wcale oczu na istniejącą w tej chwili rzeczywistość, oraz na postulaty z niej wynikające, tem więcej, że w zapasie mamy za sobą własne, bolesne doświadczenia historyczne. Głoszone tak często i z różnych stron hasła pojednania nie znalazły dotychczas wyrazu w układzie wzajemnych stosunków państw, oraz w psychicznem nastawieniu narodów. We wszystkich fabrykach świata słychać huk maszyn, pracujących nad uzbrojeniem wojsk na lądzie, w powietrzu i na wodzie. Rozpalają się ciągle ogniska nowych konfliktów zbrojnych. Nasze położenie geograficzne i polityczne wymaga jaknajwiększej czujności, a zagadnienie armji i wojskowego pogotowia całego narodu, wybija się swą doniosłością na czoło wszystkich problemów.
Nie może się powtórzyć tragedja z końca XVIII wieku. Nie możemy dopuścić do tego, by społeczeństwo nasze było stadem baranów lub pardw, na które czyhają wilki o silnych kłach, lub orły o ostrych dziobach. Sprawa naszej Ojczyzny, państwa i odzyskanej niepodległości, oraz związana z tem wolność swobodnego kształtowania życia i tworzenia wartości kulturalnych jest dla nas najwyższem przykazaniem, niezawierającem zresztą żadnej sprzeczności z ideałami ogólnoludzkiej harmonji, które głosimy. W harcerstwie niema miejsca dla płaczliwych mięczaków. Celem naszym jest wychowanie mocnych ludzi. Ojczyzna nasza potrzebuje dzielnych żołnierzy, którzy zabezpieczą jej niepodległość na wieki, którzy nikomu nie pozwolą bezkarnie sięgnąć po naszą ziemię lub honor wolnych ludzi. Harcerstwo, działające na zasadzie służby Ojczyźnie, będzie tak kształtować psychikę swych wychowanków, by nie tylko byli rzetelnymi pracownikami w czasie pokoju, ale i dobrymi żołnierzami. Patronem naszego związku jest Józef Piłsudski, jednoczący w swej osobie genjusz męża stanu i wodza naszych zwycięskich wojsk. Zapatrzeni w jego postać i czyny, mamy — młode harcerki i harcerze — przygotowywać się do przyszłych zadań i obowiązków tak na okres pokoju, jak i ewentualnej wojny.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1916 roku "Pierwsze kroki w skautostwie. Część pierwsza, obejmująca: zawiązanie i prowadzenie patrolu oraz egzamin młodzika"
Rzecz ta została opracowana jako praktyczny podręcznik, z którego pomocą zarówno instruktor, jak i nie mający dużego o skautostwie pojęcia świeżo obrany patrolowy — tam zwłaszcza, gdzie brak starszego instruktora — będzie mógł nowozaciężnych chłopców przygotować na skautów najniższego stopnia, czyli “młodzików.”
Książeczka ta jest przeznaczona nie tylko dla oficerów skautowych i patrolowych, ale również dla najszerszego ogółu skautów, dla których będzie treściwym przedstawieniem skautostwa.
Napisałem ją na podstawie czteroletniego doświadczenia w prowadzeniu pracy skautowej, częściowo zaś przytym korzystałem ze swoich artykułów, które w latach 1911 i 1912 wydrukował wychodzący we Lwowie “Skaut.”
Rysunki na str. 26 i 65 są z dzieł jen. Baden-Powella.
W Pittsburghu, w grudniu 1915 r.,
Andrzej Małkowski
Polecamy nowe VIII już wydanie 2018 publikacji Pani Małgorzaty Mikszy
pt. Zrozumieć Montessori. Czyli Maria Montessori o wychowaniu dziecka.
Książka Zrozumieć Montessori. Czyli Maria Montessori o wychowaniu dziecka ma przede wszystkim na celu wyjaśnienie czytelnikowi przesłania pedagogicznego Marii Montessori. Pomimo, ze w pracach Autorki często pojawiał się termin „metoda”, to M. Montessori zawsze w końcowym rezultacie chodziło o wszechstronną pomoc dziecku w jego trudzie indywidualnego rozwoju oraz włączenie go do życia w kulturze i cywilizacji ludzkiej przesyconej miłością i pokojem. Aby taka pomoc zaistniała, konieczne było, zdaniem M. Montessori odpowiednie przygotowanie dorosłych ( nauczycieli, rodziców, pedagogów), którzy znając prawa rozwojowe dziecka(chodzi tu m.in. o „polaryzację uwagi”, „wrażliwe fazy”),będą je wpierać w rozwoju, rozumnie kochając i darząc szacunkiem. Środkiem ma tu być „przygotowane otoczenie” a warunkiem sukcesu, respektowanie zasady porządku (samodyscypliny) i wolności, która w wyważonych klamrach prowadzi człowieka do optimum rozwojowego, czyli „normalizacji”.
Przedmiotem rozważań książki pt. Zrozumieć Montessori. Czyli Maria Montessori o wychowaniu dziecka jest zaprezentowanie kluczowych pojęć tworzących podstawy teorii pedagogicznej Marii Montessori. Podjęto zatem przede wszystkim zagadnienie wyjaśnienia rozumienia wychowania przez M. Montessori przy uwypukleniu koncepcji rozwoju dziecka i środowiska edukacyjnego( przygotowanego otoczenia). W rozdziale pierwszym, po krótkim nakreśleniu postaci M. Montessori w świetle jej biografii , ukazano jej drogę rozwoju jako pedagoga( od medycyny, poprzez psychiatrię, pedagogikę specjalną do pedagogiki ogólnej). W kolejnym rozdziale scharakteryzowano koncepcję rozwoju dziecka. Podkreślono te składniki poglądów M. Montessori, które stanowią o ich oryginalności w ujmowaniu aspektów rozwoju człowieka(„wrażliwe fazy”, „absorbująca psychika’, „polaryzacja uwagi’, „normalizacja’, „horme’, ‘mneme”). Uwypuklono cechy charakterystyczne w rozwoju dziecka w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa i okresu szkolnego. Za punkt centralny w opisie rozwoju dziecka przyjęto jego dążenie do samodzielności i niezależności ( zagadnienie podmiotowości). Charakterystyka rozwoju dziecka stała się podstawą do opisu w rozdziale trzecim przygotowanego otoczenia, w którym dziecko odnajduje potrzebne impulsy do indywidualnego i społecznego rozwoju. W opisie uwzględniono aspekt materialny środowiska edukacyjnego( budynek, wyposażenie, pomoce rozwojowe Montessori), aspekt strukturalno – dynamiczny, tj. zasady konstrukcji otoczenia z naciskiem na zasadę porządku i wolności oraz aspekt osobowy, na który składa się grupa dzieci wymieszana wiekowo, nauczyciel, rodzice. W tym fragmencie książki skoncentrowano się na opisie przygotowanego otoczenia w przedszkolu. Scharakteryzowano grupy pomocy rozwojowych Montessori wraz z przykładami ich zastosowania w konkretnej pracy. Zamiarem było tu także ukazanie korelacji pomiędzy specyfiką rozwoju dziecka w ujęciu M. Montessori a aranżacją przygotowanego otoczenia w pomoce montessoriańskie zgodnie z wrażliwymi fazami.
W zakończeniu , analiza metateoretyczna doprowadziła do próby zdefiniowania wychowania w ujęciu M. Montessori i wyjaśnienia jej przesłania pedagogicznego . Uwypuklono także wartości pedagogiki M. Montessori, by wykazać aktualność tej koncepcji we współczesnych naukach o wychowaniu. Książkę zamyka biogram M. Montessori, wybór literatury przedmiotu w języku polskim oraz aneksy.
Współczesne nauki pedagogiczne, szczególnie pedagogika specjalna, w tym również pedagogika resocjalizacyjna, stanowiąca na razie subdyscyplinę pedagogiki specjalnej, nie tylko ukierunkowują się na działania mające na celu wpisanie dotychczasowych rozwiązań teoretycznych i praktycznych w wymogi aktualnego poziomu rozwoju cywilizacji ludzkiej, ale przede wszystkim dokonują nowej interpretacji oraz reinterpretacji zagadnień znanych i obecnych w przebiegu doświadczeń historycznych. Monografię przygotowaną przez dr Karinę Szafrańską postrzegam we wskazanych kontekstach, relacjach, wymiarach oraz założeniach. Opierając się na humanistyczno-emancypacyjnej wizji współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej, autorka podjęła badania naukowe, których założeniem było nie tylko poznanie celów życiowych wychowanków młodzieżowych ośrodków wychowawczych, determinant indywidualnych, społecznych i kulturowych, przyczyniających się do kształtowania przywołanych celów danej grupy adolescentów, ale także opracowanie modelu resocjalizacji, który uwzględnia zakres formowania, modyfikacji oraz rekonstrukcji celów życiowych młodzieży wykazującej zachowania zdefiniowane jako niedostosowane społecznie. Modelu o charakterze utylitarnym, postulującego zasadę otwartości na osobę, jej indywidualne potrzeby i środowisko. Modelu resocjalizacji we współpracy i współdziałaniu różnych ludzi i modalności socjalizacji: rodzinnej, instytucjonalnej, profesjonalnej, lokalnej. […] książka jest bardzo potrzebna, gdyż przedstawia zagadnienia resocjalizacji wychowanków młodzieżowych ośrodków wychowawczych w kontekście współczesności, humanizacji, inkluzji, czynienia działalności resocjalizacyjnej sublimowaną z potrzebami jednostkowymi, oczekiwaniami społecznymi oraz maksymalnie możliwą efektywnością.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Marzenny Zaorskiej
Ta książka to zbiór anegdot, prawdziwych historii oraz szczerych opinii rodowitych paryżanek, które nade wszystko nie chcą być… modne. To również przewodnik po „paryskich” miejscach w Polsce i album o kobietach – w tym Polkach – które mają w sobie to „coś”. Dowiedz się, jak być jedną z nich.
Nowe wydanie książki wzbogacono o dwa ekskluzywne wywiady – z Kasią Szymków, autorką bloga „Jestem Kasia”, oraz Francuzką Jeanne Damas, ikoną stylu, nazywaną najbardziej paryską dziewczyną na świecie.
Paryż nadal jest jednym z niewielu miejsc, gdzie liczy się oryginalność i własne zdanie, nie tylko w kwestii mody, a udawanie kogoś innego jest w bardzo złym tonie. Czy można stworzyć własny mały Paryż w Polsce? Natalia na pewno zna odpowiedź na to pytanie. A ja jej ufam.
Joanna Horodyńska
W czasach, kiedy wszystkie mamy być perfekcyjne (perfekcyjna pani domu, perfekcyjna pani w pracy, idealna matka), ta książka namawia nas do bycia sobą i do naturalności. I jeszcze do dobrego życia. Warto wziąć sobie to do serca.
Dorota Wellman
Publikacja będzie pomocna w codziennej pracy nauczycieli i wychowawców edukacji wczesnoszkolnej; nauczycieli specjalistów: terapeutów, logopedów, oligofrenopedagogów; pedagogów i psychologów. Ułatwi nauczycielom dostosowanie wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych, a także możliwości psychofizycznych ucznia w ramach prowadzonych zajęć edukacyjnych oraz zajęć specjalistycznych. Może być ona w pełni wykorzystana podczas tworzenia indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych dla uczniów posiadających orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim. Publikacja powstała również z myślą o uczniach:posiadających orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania oraz indywidualnego rocznego przygotowania przedszkolnego;posiadających opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej;z trudnościami w nauce wynikającymi z deficytów rozwojowych typu dysleksja, dysortografia, dysgrafia;ujawniających trudności w nauce matematyki (dyskalkulia);ze stwierdzonymi zaburzeniami w zachowaniu, nadpobudliwością ruchową, ADHD;słabowidzących i słabosłyszących oraz z niedosłuchem;przewlekle chorych (cukrzyca, epilepsja, porażenie mózgowe);w stosunku do których stwierdzono potrzebę udzielenia pomocy psychologiczno-pedagogicznej (nieposiadających ani opinii, ani orzeczenia).
Oddajemy w Państwa ręce drugą część cyklu poradników dla nauczycieli nauczania wczesnoszkolnego, stanowiących obudowę metodyczną programu wychowania fizycznego dla szkoły podstawowej „Rusz się człowieku”. Tym razem jest to materiał przeznaczony dla klasy II.
Prezentowane scenariusze zajęć stanowią zwartą całość, mogą być jednak realizowane jako pojedyncze lekcje lub stanowić inspirację do budowy własnych pomysłów. Nauczyciel może w dowolny sposób zmieniać kolejność zajęć lub ich układ, dostosowując treści do tematów z innych edukacji.
Zajęcia wychowania fizycznego prowadzone w ramach edukacji wczesnoszkolnej powinny być dla uczniów przyjemnością i zabawą, a przede wszystkim wyzwalać radość z ruchu. Specyfika wychowania fizycznego umożliwia poznanie wartości oraz norm społecznych, zapewnia właściwy rozwój emocjonalny, wspiera kreatywność, wdraża do zachowań zapewniających bezpieczeństwo własne i innych. Zajęcia ruchowe sprzyjają kształtowaniu sprawności fizycznej, samodzielności oraz poczucia odpowiedzialności i obowiązku. Każde zajęcia powinny służyć rozwojowi fizycznemu, psychicznemu oraz społecznemu. Ponadto powinny wywoływać zaciekawienie, zdumienie, zadowolenie, a także kształtować umiejętność rozumienia uczuć i emocji swoich oraz innych osób. Organizacja lekcji wychowania fizycznego powinna być dostosowana do indywidualnych możliwości oraz potrzeb rozwojowych każdego dziecka.
W realizacji celów określonych w podstawie programowej najważniejsze jest właściwe zaplanowanie pracy przez nauczyciela. Materiał podzielono na cykle tematyczne, a każdy z nich omówiono w postaci szczegółowych scenariuszy kolejnych zajęć.
W niniejszym poradniku zamieszczono 120 scenariuszy zajęć. W każdym konspekcie podano: temat zajęć, zakres umiejętności ruchowych, przekazywanych wiadomości i kształtowanych postaw, miejsce zajęć, przybory do wykorzystania oraz dokładną charakterystykę czynności uczniów.
Proponowane gry i zabawy zaczerpnięto z książki Romana Trześniowskiego Zabawy i gry ruchowe (w konspektach podano jedynie ich nazwy). Pozostałe – oparte na pomysłach własnych lub innych autorów – opisano szczegółowo.
Mam nadzieję, że poradnik umożliwi realizację zadań określonych w podstawie programowej oraz ułatwi sprostanie wymogom postawionym nauczycielom edukacji wczesnoszkolnej w dziedzinie wychowania fizycznego. Podane przykłady metod i form pracy, ćwiczeń, zabaw, gier i całych scenariuszy powinny nie tylko pomóc w prowadzeniu zajęć wychowania fizycznego, ale także zachęcić do tworzenia własnych ciekawych rozwiązań metodycznych.
Uczyć się szybciej, mieć dobre oceny i czas dla siebie? Kto by tego nie chciał?
Dzięki praktycznym radom Olava Schewe, który przeszedł drogę od przeciętnego ucznia szkoły średniej po dyplom z wyróżnieniem z Oksfordu, i Ty możesz w krótkim czasie zostać superuczniem i superstudentem.
Autor tego norweskiego bestsellera przedstawia konkretne argumenty, poparte osobistymi doświadczeniami, że nie tyle IQ, co właściwe nastawienie, dobra organizacja pracy i stosowanie nowoczesnych technik uczenia się i zapamiętywania oraz umiejętność zapanowania nad stresem i przygotowania się do egzaminów prowadzą do sukcesów w szkole i na studiach.
Jak lepiej wykorzystywać czas poświęcony na naukę?
Jak ustalać priorytety? Jak szybciej przyswajać wiedzę?
I co najważniejsze – jak skorzystać z niej podczas testów? Na te pytania odpowiada Superstudent, przekonując, że każdy może uczyć się wydajniej i skuteczniej. Ty też.
Nie masz pomysłów, w jaki sposób przekazać dziecku wiedzę o otaczającym świecie i jak zachęcić je do nauki? Proponujemy innowacyjne metody nauczania, zebrane przez Eve Hermann, specjalistkę metod nauczania Marii Montessori, wg której uczenie się polega na działaniu. Nie trzymajmy się sztywnych reguł. Pozwólmy dzieciom badać, dotykać, budować i czuć się częścią Ziemi.
W tym poradniku znajdziesz propozycje 100 pomysłów-konspektów, które pobudzą Twoje dziecko do empirycznego poznawania świata, obserwacji, szukania odpowiedzi na nurtujące je pytania, wyciągania wniosków z doświadczeń. Książka krok po kroku pomaga pogłębiać i rozbudowywać zasób wiadomości dziecka.
Eve Hermann zwraca uwagę na trójstopniowość przygotowania lekcji, opisuje jak wykorzystywać i prezentować karty edukacyjne, znajdujące się w zestawach Biblioteczki Montessori oraz jak przeprowadzać doświadczenia, aby zainteresować młodego odkrywcę.
Unikalna na polskim rynku książka o rozwoju seksualności i edukacji dzieci w tym aspekcie. Zanurzona w filozofii rodzicielstwa bliskości, teorii więzi, Porozumienia bez przemocy, oparta na najnowszych doniesieniach naukowych, bez balastu nieaktualnej i często szkodliwej wiedzy.To książka, w której ludzka seksualność nie jest oddzielona od reszty życia, napisana z szacunkiem dla intymności dziecka i troską o jego optymalny rozwój. Stanowi wartościowe źródło rzetelnej wiedzy o rozwoju człowieka i pokazuje, jak traktowanie dziecka z szacunkiem i empatią pomoże mu we wchodzeniu w dorosłość.
Niniejsza Księga Jubileuszowa jest dedykowana Panu Profesorowi zw. dr hab. Andrzejowi Michałowi Tomaszowi de Tchorzewskiemu w 75. rocznicę Jego urodzin i 50-lecie pracy naukowo-dydaktycznej i organizacyjnej. Praca ta zaowocowała licznymi, odpowiedzialnymi funkcjami, między innymi prorektora ds. dydaktycznych (1987-1990) i rektora (1990-1993; 1993-1996; 1999-2002) Wyższej Szkoły Pedagogicznej/Akademii Pedagogicznej im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.
Tytuł tomu jubileuszowego Wychowanie – Socjalizacja – Edukacja oddaje kierunki i obszary badań Profesora. Jego liczne prace, poszukujące na gruncie pedagogiki tożsamości polskiej teorii wychowania, nowych orientacji metodologicznych i reperkusji praktycznych osadzonych w kontekstach historycznych i filozoficznych, stanowią ważny wkład w polską myśl pedagogiczną. Cenione i uważane wręcz za prekursorskie są badania z zakresu pedagogiki rodziny, ze szczególnym uwzględnieniem jej funkcji edukacyjnych, kondycji wychowawczej oraz transformacji w okresie przemian. Oprócz nich równie istotne są badania i publikacje Profesora na temat aksjologii pedagogicznej oraz problematyki etyczno-deontologicznej zawodu nauczycielskiego. Z nią wiązał Jubilat swoje badania empiryczne i rozważania teoretyczne dotyczące procesów kształcenia i formacji osobowościowej, w tym świadomości kandydatów na nauczycieli.
Prezentowany zbiór studiów został podzielony na sześć części. Część pierwsza zawiera teksty okolicznościowe z wątkami biograficznymi, bibliografię autorską oraz wykaz doktoratów wypromowanych przez Profesora. Ten dział Księgi zamyka Tabula Gratulatoria. Kolejne działy Księgi Jubileuszowej zatytułowane są następująco: II. Trójjednia: filozofia – nauka – pedagogika; III. Wartości i poszukiwania współczesnych teorii wychowania; IV. Meandry wychowania; V. Rodzina w kontekście przemian globalizującego się świata; VI. Osoba i zawód nauczyciela.
Publikacja „Historyczne gry dydaktyczne – rozrywka, regionalizm, refleksja”, wpisuje się w popularny ostatnio nurt opracowań prezentujących różnego rodzaju refleksje oraz przykłady praktyczne związane z organizacją i prowadzeniem zabawowych form edukacji historycznej. Gry terenowe (niekiedy nazywane miejskimi) zagościły już na stałe w przestrzeni publicznej, nadal jednak warto promować wzorce dobrych rozwiązań i doświadczeń. I takie jest utylitarne przesłanie tego zbioru tekstów, w którym przeważają opisy konkretnych, sprawdzonych w praktyce działań edukacyjnych prowadzonych w różnych ośrodkach miejskich – Bydgoszczy, Katowicach, Krakowie, Lublinie i Wrocławiu.
Wyeksponowany w tytule publikacji zrównoważony rozwój (ang. sustainable development, fr. le développement durable, niem. nachhaltige Entwicklung, wł. sviluppo sostenibile) to kategoria wieloznaczna. Nie chodzi tu jedynie o pojawiające się różne tłumaczenia tego terminu (jak choćby „trwały rozwój”), ale raczej o treść, która mieści w sobie próbę uchwycenia dynamiki procesów dokonujących się w trzech różnych dziedzinach ludzkiej aktywności: gospodarczej, środowiskowej i społecznej. Koncepcja zrównoważonego rozwoju zawiera skierowane do współczesnych pokoleń wezwanie, by dążyły do odnalezienia zrównoważonego balansu i poszukiwały rozwiązań w każdym z trzech obszarów, w trwałej równowadze między nimi.
Wypracowany model zrównoważonego rozwoju jest uznawany przez badaczy za alternatywę dla dotychczasowego – szkodliwego i niemożliwego już do utrzymania – rozwoju świata. To wyraz troski o godne (a przynajmniej nie gorsze) warunki życia przyszłych pokoleń. W krajach wysoko rozwiniętych koncepcja zrównoważonego rozwoju stanowi fundament edukacji i jest od lat intensywnie opracowywana oraz wdrażana do szkolnej praktyki (codzienności). Inaczej w polskiej pedagogicznej refleksji naukowej i praktyce edukacyjnej. Tu wspomniana koncepcja pozostaje jeszcze słabo zaznaczona i rozwijana lub jest traktowana wąsko – jako model ochrony środowiska. Książka stanowi próbę wypełniania tej luki i zwrócenia uwagi na potrzebę realizacji założeń koncepcji zrównoważonego rozwoju w praktyce edukacyjnej oraz w kształceniu, dokształcaniu i doskonaleniu nauczycieli.
Podręcznik jest adresowany do studentów pedagogiki, zwłaszcza studiów sprofilowanych ku pedagogice opiekuńczo-wychowawczej i resocjalizacyjnej, ale też pracy socjalnej, socjologii, psychologii, a także słuchaczy studiów podyplomowych dotyczących tych obszarów wiedzy. W programach studiów na tych kierunkach są prowadzone zajęcia dotyczące prawnych aspektów funkcjonowania rodziny, a na resocjalizacji (chociaż nie tylko) również z zakresu prawa karnego i postępowania w sprawach nieletnich.Założeniem tego opracowania jest przekazanie wiedzy prawniczej w sposób komunikatywny. Chcąc powiedzieć możliwie wiele w języku możliwie przystępnym, pominięto zagadnienia ściśle jurydyczne, pod względem teoretycznym interesujące dla prawników, jednak mało przydatne, czy też zbędne, dla adresatów książki. Zminimalizowano też przekaz na temat tych zagadnień, które nie wiążą się z realizacją ich zawodowych zadań (np. kwestia ustrojów majątkowo-małżeńskich). Jednak największy wysiłek położono na w miarę przyjazną nieprawnikom semantykę wywodów.
Strategie uczenia dzieci o zaburzonym rozwoju, w tym ze spektrum autyzmu, ciągle ewoluują, ale tych najbardziej efektywnych jest cały czas bardzo mało. Wśród nich są te, które wykorzystują historyjki obrazkowe. Rzeczywiście do uczenia dzieci z autyzmem mogą być one wykorzystywane, ale ważne jest, żeby były to przede wszystkim historyjki opowiadające o relacjach zachodzących pomiędzy ludźmi, w jakie zwykle wchodzimy w naturalnych, życiowych sytuacjach. Czwarta część serii Uczę się rozumieć innych, którą trzymają Państwo w ręku, zawiera zbiór takich ilustracji historyjek mentalistycznych. Żeby je prawidłowo ułożyć, dziecko musi posłużyć się zdolnością do mentalizowania, czyli wczuwania się w stany mentalne ich bohaterów. Mamy przekonanie, że historyjki zawarte w tej publikacji będą pomocne w kształtowaniu umiejętności postrzegania innych pod kątem rozumienia relacji, w jakie wchodzą, rozpoznawania powodów, którymi się kierują, czyli rozumienia intencji i zamiarów.
Książka Ewy Przybylskiej i Danuty Wajsprych to systematyczne przedstawienie różnych sposobów rozumienia procesów uczenia się w rodzinie i próba odpowiedzi na pytanie o zadania edukacyjne jakie ma, może i powinna mieć rodzina w kontekście procesów uczenia się przez całe życie. Autorki przyglądają się dzieciństwu i młodości z perspektywy dorosłości, szczególną uwagę poświęcając kategorii codzienności. Treść książki rozpięta jest między pedagogiką społeczną, pedagogiką rodziny i andragogiką. Ze szczególną wrażliwością akcentowane jest uczenie się nieformalne w rodzinie, ponieważ żaden postulat oświatowy nie jest artykułowany tak nieustępliwie, jak ten, że człowiek winien uczyć się w każdym wieku, na każdym etapie życia, od najmłodszych lat po sędziwą starość.
Książka składa się z miniatur andragogicznych dotyczących m.in. wybranych teorii społecznych w badaniach nad rodziną i ich zastosowania empirycznego, ekskursów o edukacji formalnej (technologicznej), nieformalnej (krytycznej) i pozaformalnej (humanistycznej). Zaletą książki jest „obrazowanie", zaczerpnięte z historii, literatury, sztuki, co w przypadku pracy mającej ambicje również dydaktyczne, ułatwi zapewne przyswajanie tego, co Autorki miały do powiedzenia o złożonych procesach uczenia się.
Adresatami książki są studenci, młodzi badacze, początkujący adepci nauki, ale i „pedagogizujący" rodzice oraz nauczyciele wrażliwi na biograficzny los ucznia, a także wszyscy, którym bliskie jest myślenie o rzeczywistości edukacyjnej z perspektywy systemu znaczeń wyniesionego z przestrzeni życia rodzinnego.
Książka jest śmiałym przekrojem problematyki uczenia się w rodzinie w toku pełnego cyklu życia wszystkich jej członków, podjętej z wielu perspektyw: teorii, badań empirycznych, andragogicznych praktyk akademickich (udanych i katastrofalnych), wzorów zagranicznych skonfrontowanych z polskimi. Książka jest napisana tak, by mogły ją czytać szerokie kręgi odbiorców, od akademików i studentów, do rodziców czytających książki i myślących o wychowaniu swoich małych, większych i dużych dzieci.
Podział książki zachęca do jej czytania w niedużych porcjach, a na dodatek Autorki zachęcają też do jej czytania niekoniecznie liniowego, lecz w dowolnym wyborze fragmentów. Taki warsztat pisarski odbiega od typowego nudziarstwa akademickiego i od napuszonego uwznioślania w „pedagogizacji" rodziców. Może to być zatem książka naprawdę szeroko czytana.
Z opinii recenzenta prof. zw. dra hab. Kazimierza Zbigniewa Kwiecińskiego, członka rzeczywistego PAN
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
