W książce autor przedstawił fundamenty pedagogii osoby, nakreślił, w jaki sposób definiowana jest osoba, czym jest majeutyka jako sztuka (samo) wychowania osoby oraz zaprezentował, jakie są główne cele pedagogii osoby i w jaki sposób były/są realizowane.
Monografia składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy zatytułowany „Osoba ludzka – próby definicji” przedstawia rozwój historyczny i treściowy pojęcia „osoba” w trzech odsłonach: od Ojców Kapadockich do Tomasza z Akwinu, od Kartezjusza do Husserla oraz od Maritaina do Tischnera. Rozdział drugi noszący tytuł „Majeutyka osoby” wprowadza w teoretyczne rozumienie tego pojęcia oraz określa rolę tej metody w pedagogii osoby. Ostatni, trzeci rozdział publikacji to podstawowa charakterystyka pedagogii osoby w inspiracji katolickiej. Określa najważniejsze cele i sposoby realizacji procesu wychowawczego w pedagogii osoby.
W pracy wykorzystano refleksję filozoficzną i pedagogiczną wybranych myślicieli – pedagogów. Dobór wyznaczony został zgodnie z tradycją personalizmu teistycznego i polskiej myśli pedagogicznej. Wśród autorów, których refleksja podana została analizie i krytyce (oprócz klasyków personalizmu, takich jak: Augustyn, Boecjusz, Husserl, Kierkegaard, Maritain, Mounier, Spaemann, Tomasz z Akwinu), warto wymienić personalistów z Italii (Basti, Bellingreri, D’Arcais, Guardini, Possenti, Rigobello, Sanna, Stefanini, Vico) czy Polski (Blachnicki, Chudy, Gogacz, Granat, Krąpiec, Szołtysek, Tarnowski, Tischner, Wojtyła, Woroniecki).
Publikacja jest próbą naukowej reakcji wobec jawnych (lub niejawnych) post metafizycznych i post humanistycznych tendencji opanowujących współczesną edukację z punktu widzenia jej antropologicznych podstaw. Jest próbą przemyślenia na nowo antropologii pedagogicznej w perspektywie personalizmu teistycznego, który jest fundamentem teorii osoby ludzkiej i jej niezbywalnej godności.
Publikacja odpowiada na podstawowe pytania antropologiczne w świetle nauczania wybranych Ojców Kościoła, tzn. Św. Grzegorza z Nyssy, Św. Jana Chryzostoma i Św. Augustyna. Przedmiotem badań jest antropologia wybranych Ojców Kościoła oraz korespondująca z nią pedagogika, określana mianem „pedagogii osoby”. Celem jest przypominanie nauki Ojców, aby znać fundament, na którym można budować pedagogikę personalistyczną w nurcie katolickim i bez którego nie można i nie należy rozwijać pedagogiki w tej perspektywie. Zamierzeniem jest też wskazanie na fakt, że nie sposób zrozumieć człowieka i poznać prawdy o osobie ludzkiej bez odniesienia do wymiaru metafizycznego i religijnego. Wreszcie ważne staje się wskazanie, na fundamencie zalecanym przez antropologię Ojców, wniosków na przyszłość.
Rozprawa ma charakter metapedagogiczny, wpisując się w obszar dociekań pedagogiki ogólnej i teoretycznych podstaw wychowania. Jest przy tym jednoznacznie osadzona w pedagogice religii nurtu personalistycznego. Takich prac powstaje w ostatnich latach coraz więcej, co wydatnie świadczy albo o ich ciągłej jeszcze nieobecności w naukach o wychowaniu, albo o swoistym ?głodzie?, zapotrzebowaniu na powrót w debatach naukowych do kwestii aksjonormatywnych i teleologicznych.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
