Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
"Monografia ma charakter erudycyjnego, przeglądowego i syntezującego traktatu dotyczącego kulturowych i religijnych uwarunkowań rozumienia macierzyństwa, a jej celem jest ukazanie hermeneutycznych dominant w tym zakresie. Aksjologicznym tłem badań autora jest tradycja katolicka. Prezentowane wywody stanowią intelektualne wyzwanie dla Czytelnika. Konfrontują go z interpretacjami, które - z jednej strony - mają religijną i kulturową genezę, natomiast z drugiej - podlegają kulturowej reinterpretacji." z recenzji dr. hab. Bogusława Milerskiego, prof. ChAT
Książka ks. Stanisława Dyndała jest dziełem imponujących rozmiarów, będąc swego rodzaju traktatem naukowym poświęconym pedagogice w jej praktycznej aplikacji. […] Jest ona – jak sam autor zaznacza – „próbą określenia znaczenia wychowania religijnego, patriotycznego, sportowego i kulturalnego na proces wychowania dzieci i młodzieży na przykładzie działalności duszpasterskiej parafii Chrystusa Króla w Jarosławiu, świetlicy socjoterapeutycznej „U Kolpinga” przy tejże parafii oraz Parafialnego Klubu Sportowego (PKS) Kolping Jarosław”.
Autor bazuje na tomistycznej i personalistycznej koncepcji człowieka, uwzględniając dorobek wielu tuzów filozofii, humanistyki, pedagogiki i humanistycznej części nauk o kulturze fizycznej. Jest to podejście słuszne, zgodne z podstawowym zadaniem nauki, jakim jest odkrywanie prawdy, a jednocześnie budowa etycznego fundamentu dla działań pedagogicznych. Personalistyczna ontologia i katolicka aksjologia dają taki właśnie spójny wewnętrznie fundament, którego skuteczność zyskuje tu kolejne potwierdzenie.
Książkę postrzegam jako interesującą monografię naukową o walorach poznawczych i aplikacyjnych. Jej wartość oceniam wysoko. […] Niewiele jest podobnych publikacji, które pokazywałyby, jak praktycznie realizować szlachetne ideały pedagogiczne. Dzieło to warto polecić nauczycielom i wychowawcom, instruktorom i trenerom, a także księżom i innym osobom stanu duchownego.
Prof. dr hab. Wojciech J. Cynarski
W publikacji zastosowano wyraźnie dwie metody – problemową i opisową. Ta druga, ukazująca działalność wychowawczą, jest dobrą, niejako kronikarską syntezą dokumentującą działalność duszpasterską, społeczną wychowawczą w parafii Chrystusa Króla w Jarosławiu. Do tego trzeba dodać, że opisana kompetentnie i z wielkim zaangażowaniem Autora wielowymiarowa działalność tej placówki jest oparta o ideę „Kolpinga”. Przybliżenie tej mało jeszcze znanej idei czytelnikowi w Polsce i ukazanie efektów praktycznego jej zastosowania niewątpliwie jest wielkim wkładem naukowym Autora, szczególnie w dziedzinie pedagogiki, zwłaszcza religijnej.
Z pewnością po książkę sięgną nie tylko uczestnicy opisywanych wydarzeń i mieszkańcy Jarosławia. Inicjatywy realizowane w parafii Chrystusa Króla w Jarosławiu powinny być zachętą i inspiracją dla innych w poszukiwaniu nowatorskich metod, sposobów i ich realizacji w szeroko pojętej pracy duszpasterskiej oraz społecznokulturowej.
Ks. dr hab. Andrzej Garbarz, prof. UR
Publikacja pozwala nie tylko lepiej zrozumieć sposób postrzegania świata przez dzieci, lecz także stanowi bardzo dobrą ilustrację tezy o wszechobecności metafor w myśleniu codziennym. Jej podstawowym celem było jednak stworzenie przestrzeni teoretycznej dla działań w zakresie krytycznej rewizji założeń obecnie dominującego systemu edukacji. Ideałem autorów jest bowiem edukacja holistyczna, łącząca zdolność myślenia logiczno-abstrakcyjnego z inteligencją emocjonalną, kreatywnością, wrażliwością społeczną i estetyczną. Ich praca ma być impulsem do refleksji nad potrzebą poszerzenia przestrzeni semantycznej w dyskursie edukacyjnym. Książka rzeczywiście inspiruje do namysłu nad celami i metodami edukacji. Dodatkowo, w wymiarze czysto praktycznym, może stanowić zbiór wskazówek pozwalających wzbogacić i uatrakcyjnić zajęcia prowadzone przez nauczycieli czy edukatorów. Dr hab. Leszek Kleszcz, prof. UWr Gdyby można było zamknąć przesłanie tej książki w jednej myśli, zapewne brzmiałaby ona tak, że od dzieci możemy się niezwykle wiele nauczyć. Formy dziecięcego sposobu myślenia są bowiem niejako laboratoryjnym środowiskiem dla metod konceptualizacji naszego doświadczenia, które w dużym stopniu jest odizolowane od całego bagażu skonwencjonalizowanych, kulturowo-symbolicznych form myślenia, nieświadomie wpływających na nasz proces mentalny. Wierzymy, że możliwość przyjrzenia się procesowi myślenia w warunkach in vitro w znacznym ograniczeniu oddziaływania językowego konwenansu może przyczynić się do [] uchwycenia umysłu ludzkiego w czystszej postaci, dając nam tym samym pełniejszy wgląd w to, kim właściwie jesteśmy jako ludzie. Ze Wstępu
Książka, którą trzymają Państwo w ręku, to zbiór tekstów metodologicznych autorstwa polskich naukowców reprezentujących dziedziny zarządzania w kulturze i zarządzania mediami. To pierwsza w Polsce próba zgromadzenia w jednym tomie doświadczeń autorów zajmujących się tą tematyką. Monografia jest poświęcona metodyce badań dotyczących funkcjonowania rynków kultury i medialnych, podmiotów je tworzących, w tym organizacji i publiczności, relacji pomiędzy nimi oraz wielu innych zagadnień z tego zakresu. Przedstawiono w niej różnego rodzaju podejścia badawcze – zarówno ilościowe, jak i jakościowe. Omówiono rozmaite metody i techniki badań, a także zaprezentowano sposoby ich aplikacji w praktyce. Metodologia badań w sektorze kultury i mediów to publikacja dla badaczy oraz praktyków zarządzania – z pewnością będzie dla nich źródłem użytecznej wiedzy. Metodologia badań w sektorze kultury i mediów stanowi ciekawą próbę przybliżenia Czytelnikom różnych metod wykorzystywanych w badaniach branż kultury i mediów. W książce słusznie zastosowano podejście multidyscyplinarne – zamieszczono w niej rozdziały zarówno osadzone w humanistyce, jak i wykorzystujące dorobek nauk ekonomicznych, w tym narzędzia matematyczne. Słuszność owego podejścia wynika z tego, że tak złożone i specyficzne sektory, jakimi są media i kultura, można i należy badać przy wykorzystaniu różnych metod i podejść. Nic dziwnego więc, że w książce znajdziemy opisy metod jakościowych i ilościowych. Nie traktowałbym jednak tej pozycji jako podręcznika lub przeglądu różnych metod, lecz raczej jak wieloautorską monografię naukową. Wynika to z podejścia autorów poszczególnych rozdziałów, ponieważ niemal każdy z nich skupił się na zilustrowaniu opisywanych metod przykładami ze swoich własnych badań. Stanowi to o sile niniejszej publikacji. Z recenzji dra hab. Patryka Gałuszki, prof. UŁ Ewa Kocój – dr hab., prof. UJ, etnografka, antropolożka kulturowa, profesor nadzwyczajna w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego. Interesuje się zagadnieniami trudnego dziedzictwa i pamięci kulturowej oraz problematyką mniejszości narodowych, etnicznych i religijnych w różnych regionów karpackich i bałkańskich. Stypendystka Fundacji im. Lanckorońskich, Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Ministerstwa Edukacji Narodowej w Rumunii i CEEPUS. Laureatka Nagrody im. A. Rojszczaka Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, nagrody Narodowego Centrum Kultury za najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk o kulturze w latach 2004–2005 w Polsce. Autorka kilku książek oraz licznych artykułów naukowych wydanych w Polsce i za granicą. Członkini Komisji Bałkanistyki PAN o/Poznań, Komisji Etnograficznej PAU o/Kraków, Komisji Zarządzania Kulturą i Mediami PAU oraz Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Współpracuje ze społecznościami lokalnymi w Polsce, realizując projekty badawcze dotyczące dziedzictwa i pamięci miejsca. Marcin Laberschek– doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Pracownik Zakładu Badań Filozoficznych nad Kulturą w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor monografii Symboliczne stanowienie władzy w organizacjach (2018).
Książka powstała w efekcie teoretyzacji procesu trójstronnego (akademia /studenci + młodzi mieszkańcy miejskich defaworyzowanych sąsiedztw + pracownicy instytucji zaangażowanych w system wsparcia mieszkańców takich miejsc) współtworzenia przestrzeni miejsca życia w przebiegu partycypacyjnego badania-działania (PAR) prowadzonego w latach 2018–2021. W jego genezie uwidacznia się związek prac teoretycznych z klinicznym praktykowaniem i edukacją akademicką, charakterystyczny dla działań teoriotwórczych w łódzkim modelu rozwoju pracy społecznej.
Książka prezentuje złożone uzasadnienia i bogate w empiryczne ilustracje, rezultaty tego badania.
Trzy pierwsze rozdziały obejmują teoretyczne uzasadnienia społeczno-pedagogicznie zorientowanego PAR z dziećmi i młodzieżą z defaworyzowanych miejskich sąsiedztw. Czwarty wyjaśnia metodologiczne założenia pracy ze szczególną dbałością uzasadnia wybór metody, problematykę badawczą, techniki zbierania danych w badaniu jakościowym regulowanym prawidłowościami partycypacyjnej strategii badawczej. Wprowadza w teren badań oraz w ich przebieg.
Kolejne obejmują rezultaty badania:
– typologiczny opis sąsiedztw;
- siły ludzkie, społeczne, historyczne i ekonomiczne zdiagnozowane w tych miejscach;
– rekonstrukcję procesu współtworzenia społeczno-pedagogicznej rewitalizacji środowiska życia śródmiejskich sąsiedztw (nazwaną przez Autorów „małą rewitalizacją podwórek”).
W końcowej części pracy Czytelnik/czka znajdzie elementy refleksji na temat zmian opracowanych odrębnie dla wybranych grup podmiotów uczestniczących w tym kolektywnym akcie poznania i działania organizowanego w formacie partycypacyjnie konstruowanej zmiany rewitalizacyjnej czerpiącej inspiracje z źródłowej tożsamości pedagogiki społecznej oraz refleksję krytyczną.
Godzina wychowawcza jak malowana to komplet 2 teczek, do których dołącza część 3. Nowa teczka zawiera karty związane z tematem rozwoju osobistego, relacji, ważnych świąt i dni, spraw klasowych. Graficzne karty pracy będą pretekstem do ciekawych dyskusji i wspólnych dociekań. Połączone z intrygującym filmem lub interesującym artykułem dadzą możliwość przeprowadzenia niebanalnej i żywej lekcji wychowawczej. Zawartość to 60 kart o tematyce: Rozwój osobisty, relacje, np. Piramida potrzeb, Jak polubić siebie, Dzień bez telefonu, Zazdrość Ważne dni, np. Światowy Dzień dobroci, Wielkanoc, Dzień Śniegu, Halloween, Dzień Nauczyciela W klasie, np. Nasze klasowe zasady, Nasz klasowy tygodnik uważności, Przepis na zeszyt
Książka poświęcona jest analizie roli kompetencji cyfrowych we współczesnym świecie, a w tym kontekście zasadności rozwoju w e-edukacji. W publikacji przedstawiono historię, przyczyny powstania edukacji cyfrowej w kontekście społecznym i gospodarczym, historię rozwoju światowej e-edukacji oraz na tym tle powstanie, a także rozwój polskiej e-edukacji. Publikacja prezentuje wyniki prac badawczych autorki poświęconych roli kompetencji cyfrowych w społeczeństwie oraz wpływowi i roli edukacji cyfrowej na ich rozwój. Monograa prezentuje początki edukacji cyfrowej w Polsce, pierwsze konferencje poświęcone tej tematyce, produkty edukacji cyfrowej, modele i programy edukacyjne online, ich potencjał oraz kierunki rozwoju. Spis treści: Wstęp Rozdział 1. Od kamiennej tabliczki do mobilnego komputera 1.1. Małpa ze smartfonem 1.2. Wiedza to potęga 1.3. Od krosna do sztucznej inteligencji, czyli pięć fal rewolucji przemysłowych Rozdział 2. Rola kompetencji przyszłości we współczesnym świecie 2.1. Współczesny cyfrowy świat 2.2. Rozwój kompetencji cyfrowych w Polsce i na świecie Rozdział 3. Kompetencje przyszłości oraz kompetencje cyfrowe w świetle opinii młodych pracowników - wyniki badań 3.1. Kompetencje przyszłości oraz kompetencje cyfrowe młodych pracowników w kontekście rynku pracy 3.2. Kompetencje przyszłości oraz kompetencje cyfrowe młodych pracowników - wyniki autooceny Rozdział 4. Kompetencje cyfrowe i ich rola w świecie przyszłości 4.1. Kompetencje cyfrowe - przegląd definicji 4.2. Kompetencje cyfrowe - przegląd popularnych modeli Rozdział 5. Kompetencje cyfrowe i ich rozwój z wykorzystaniem technik i narzędzi e-learningowych w obliczu pandemii COVID-19 i zmian, które wywołała - wyniki badania 5.1. Technologie wykorzystywane w edukacji online w czasie pandemii COVID-19 5.2. Analiza czynników wpływających na wybór dostawcy szkoleń e-learningowych w czasie pandemii COVID-19 5.3. Tryby i narzędzia pracy w czasie epidemii COVID-1 5.4. Kompetencje cyfrowe pracowników po okresie pandemii COVID-19 5.5. Cyfrowe działania rozwojowe preferowane przez pracowników po okresie pandemii 5.6. Porównanie wykorzystania narzędzi e-learningowych w latach 2018-2021 5.7. Główne wnioski uzyskane z badania Podsumowanie Bibliografia Spis rysunków Spis tabel Załączniki
Na swej drodze ku dojrzałości młodzi ludzie potrzebują obecności dorosłych, którzy potrafią kochać i wymagać.Wychowywać to pomagać dzieciom i młodzieży w tym, aby nauczyli się myśleć, kochać i pracować. Na swej drodze ku dojrzałości młodzi ludzie potrzebują obecności dorosłych, którzy potrafią kochać i wymagać. Miłość bez wymagań jest przejawem naiwności, a stawianie wymagań bez okazywania miłości prowadzi do buntu wychowanka. Dobry wychowawca fascynuje młodych ludzi miłością i proponuje im wyłącznie optymalną drogę życia. Taka jest pedagogia Ewangelii, która stanowi podstawę przedstawionych tu propozycji wychowawczych.Książka jest adresowana do wszystkich wychowawców, a zatem do rodziców, pedagogów, psychologów, kapłanów, katechetów, moderatorów grup formacyjnych, profilaktyków uzależnień oraz do innych dorosłych, którzy pomagają dzieciom i młodzieży w osiąganiu dojrzałości.
Książkę Doroty Pauluk wyróżnia sposób ujęcia problematyki oraz jej charakter. Monografia wymyka się ustalonym formom opracowań naukowych. Kluczem, który został tutaj wykorzystany, był przyjęty cel - krytyka tradycyjnego oceniania oraz prezentacja oceniania wspierającego uczenie się i rozwój. To pozycja bardzo ważna i potrzebna z racji podjętej tematyki oraz formy nadanej jej przez Autorkę. Wypełnia ona istotną lukę w literaturze przedmiotu - łączy wyrafinowaną, hermetyczną rozprawę przeznaczoną dla wąskiego grona specjalistów z opracowaniem metodycznym. Pomysł, by sięgnąć po rozwiązanie z makropraktyki, okazuje się znakomity. Nauczyciele raczej stronią od teorii, a jednocześnie bardzo wielu z nich ma duży dystans do propozycji oferowanych przez metodykę. Ci przekonani do refleksyjnej praktyki z całą pewnością znajdą w tej książce źródła inspiracji oraz uzasadnienia rozwiązań, które dyktuje im intuicja. Grono adresatów tej publikacji wydaje się bardzo szerokie. Tworzą go nauczyciele szkół wszystkich poziomów i typów. Będzie to także cenna lektura dla studentów pedagogiki oraz kandydatów na nauczycieli. Sądzę, że opracowanie zainteresuje wielu badaczy poszukujących inspiracji dla własnych projektów. Tym bardziej że uważna lektura książki Doroty Pauluk skłania do refleksji oraz otwiera pola nowych poszukiwań z dziedziny sztuki oceniania.Z recenzji prof. dra hab. Henryka MizerkaDorota Pauluk - dr hab. nauk społecznych, adiunkt Instytutu Pedagogiki Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego i profesor nadzwyczajny Zakładu Pedagogiki Szkoły Wyższej i Polskiej Myśli Pedagogicznej.
Monografia stanowi interesujące kompendium wiedzy z zakresu godności ludzkiej naświetlonej w perspektywie filozoficznej, teologicznej i społecznej. Jej wartością dodaną jest analiza procesu wychowania do wartości progodnościowych w perspektywie teoretycznej i praktycznej, ze szczególnym uwzględnieniem roli rodziny w tym procesie. Książka jest uzupełnieniem literatury obejmującej wielorakie aspekty kategorii godności ludzkiej, analizowanej w kontekście nauk humanistycznych i społecznych. Publikacja znajdzie zastosowanie w kształceniu humanistów na wielu kierunkach studiów, a także będzie stanowić inspirację do dalszych badań naukowych. Opracowanie nie daje recept na indywidualnie i społecznie godne życie, chociaż można w nim odnaleźć pewne wskazania praktyczne, a nawet wyraźne wartościowanie badanych zjawisk i procesów społecznych. Z recenzji prof. dr hab. Krystyny Leśniak-Moczuk Godność człowieka stała się hasłem przewodnim w wielu debatach społeczno-politycznych, a obecnie trafiła także do nauk pedagogicznych i psychologii. Liczne programy i materiały dydaktyczne dotyczą właśnie godności człowieka, choć podejścia do włączania tej koncepcji są różne. Mówiąc o poszanowaniu godności człowieka na tle edukacji poznawczej i emocjonalnej, musimy zapytać, dlaczego oba aspekty mają relewantne znaczenie. Na tak postawione pytanie daje konstruktywną odpowiedź w niniejszej publikacji ks. prof. Janusz Mariański, uznany znawca socjologii religii i socjologii moralności. Autor kieruje uwagę na relację godności osoby ludzkiej i wychowania progodnościowego. Jego refleksje jako wytrawnego socjologa przedstawiają podstawy teoretyczne zagadnienia i perspektywę konsekwencji dla edukacji na rzecz poszanowania przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka, która stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych (art. 30 Konstytucji RP). Również papież Franciszek podkreśla wyjątkową rolę edukacji w ochronie środowiska i godności człowieka, zaznaczając, aby nowe pokolenia były wychowywane do troski o godność człowieka i wspólny dom. Czytelnikami recenzowanej publikacji będą nie tylko przedstawiciele nauk pedagogicznych, psychologowie i socjologowie, ale także teologowie, filozofowie, religioznawcy, jak również reprezentanci innych dyscyplin humanistycznych, np. kulturoznawstwa. Z recenzji ks. prof. dr. hab. Cypriana Rogowskiego
Zawarte w monografii artykuły podejmują tematykę ofiar i wiktymizacji ze znacznie szerszej perspektywy niż powszechnie przyjęto, uwzględniając aspekt teoretyczny, empiryczny i praktyczny omawianego zagadnienia. Wybór tematów jest nieoczywisty, a przez to wzbudzający zainteresowanie. […] Doskonale wpisują się one w problematykę dotyczącą ofiar przestępstw, tych „oczywistych”, jak i mniej wyraźnych, jak np. osoby zaginione czy dzieci sprawców przestępstw lub skonfliktowanych rodziców. Podjęcie tematyki ofiar w kontekście zarówno teoretycznym, jak i praktycznym w tak szerokim interdyscyplinarnym podejściu jest ujęciem nowatorskim i zasługuje na uznanie. Rozważania podjęte w monografii są źródłem cennych analiz, ważnych zarówno z perspektywy prawnej, jak i psychologicznej. Monografia może być polecana zarówno w edukacji akademickiej studentów prawa, kryminologii, psychologii, pedagogiki, jak i szerszemu gronu odbiorców zainteresowanych tematyką wiktymizacji.
Dr hab. Iwona Grzegorzewska, prof. UZ
Zagadnienie wiktymizacji rozumianej wieloaspektowo jest obecnie przedmiotem badań teoretycznych, skupiających się nad analizą procesów psychicznych i fizycznych towarzyszących osobie pokrzywdzonej, ale również jako refleksja nad doświadczeniami ofiar nie tylko przestępstw, ale także rozmaitych innych sytuacji życiowych, których skutkiem staje się pokrzywdzenie człowieka. Szczególne znaczenie wiktymizacja odgrywa w nauce wyodrębnionej z kryminologii – wiktymologii kryminalnej. Wiktymizacja kryminologiczna oraz inne oblicza wiktymizacji zostały przedstawione w recenzowanej publikacji. Słusznie zauważono w przedmowie, że tematyka wiktymizacji ma znaczenie utylitarne, gdyż zaznajomienie z jej mechanizmami daje szansę na zmniejszenie zagrożenia wiktymizacyjnego, uchronienie wielu potencjalnych ofiar.
Dr hab. Izabela Lewandowska-Malec, prof. UJ
Księga Jubileuszowa dedykowana Siostrze dr hab. Annie Walulik CSFN, prof. AIK, w 60. rocznicę urodzin, w 40-lecie życia zakonnego, 35-lecie pracy zawodowej oraz 25-lecie pracy naukowej
Dr hab. Anna Walulik CSFN, prof. Akademii Ignatianum w Krakowie, bada zależności zachodzące w edukacji w kontekście andragogiczno-teologicznym. Skupia się na opisywaniu miejsca źródeł religijnych – w szczególności Biblii – w całożyciowym uczeniu się. W prowadzonych w duchu paradygmatu holistycznego badaniach wykazuje istnienie różnych możliwości stykania się obu wspomnianych wymiarów ludzkiego życia. Eksponuje w nich znaczenie wiedzy religijnej, która wnosi w życie człowieka wzmacnianie, korygowanie i uzupełnianie posiadanych sprawności oraz umożliwia nadawanie życiu nowej jakości. Wykazuje przy tym, że andragogika i religia wnoszą w życie człowieka wielorakie synergie.
W prowadzonych badaniach s. Anna Walulik podkreśla, że analiza rzeczywistości uczenia się dorosłych (przynajmniej w Polsce) nie może pomijać kontekstów religijnych. Swoje obserwacje opiera na badaniach jakościowych, zwłaszcza badaniach biograficznych, których właściwością jest nie tyle wyjaśnianie rzeczywistości edukacyjnej, ile jej interpretowanie w świetle przeprowadzanych analiz narracyjnych. W badaniach korzysta z analizy proksemicznej. Wartość tej techniki upatruje w wertykalno-horyzontalnej optyce czasowej. Wykazuje, że korzystanie z niej dzięki hermeneutyce ściśle powiązanej z badaniami narracyjnymi umożliwia znajdowanie wspólnych dla andragogiki i teologii płaszczyzn badań naukowych.
Jak słusznie zauważa Józef Węglarz, "istotą kreatywności w wychowaniu fizycznym nie jest oddanie we władanie uczniom tego, co jest najważniejsze w tym procesie [...], lecz wykorzystanie ich inwencji w celu wspólnego tworzenia satysfakcjonujących programów". Rozwój kreatywności uczestników edukacji fizycznej nie może zaistnieć bez aktywnego udziału nauczycieli "kreatorów", których podstawową rolą, jak podkreśla Autor, "będzie czuwanie nad racjonalnym przebiegiem tego procesu, by można było wydobyć z niego jak najwięcej". Podejmowanie przez nauczycieli przedsięwzięć o charakterze twórczym jest obecnie jednym z wymogów ich zawodowego awansu i rozwoju. Szczególnie oczekiwane są działania innowacyjne, zaliczane do swoistej twórczości pedagogicznej, która może wpływać na ewolucję zarówno teorii, jak i praktyki. Dlatego już sama koncepcja przygotowanej przez Józefa Węglarza publikacji zasługuje na uznanie. Szczególną wartość ma "zebranie w jedną zwartą jednostkę fundamentalnych, twórczych myśli i wskazań metodycznych o wychowaniu fizycznym, które mają charakter uniwersalny".Książkę polecam przede wszystkim studentom kierunku wychowanie fizyczne i nauczycielom, którzy w kreatywności dostrzegają możliwości własnego rozwoju i zawodowego sukcesu, a także skutecznego motywowania uczniów do uczestnictwa w kulturze fizycznej w czasie i po zakończeniu edukacji.
Artykuły w tomie umieszczono w obrębie dwóch części. Pierwsza, pt. Aktywizacja i innowacja a nauczanie zdalne, zawiera sześć artykułów poświęconych różnorodnym aspektom nauczania zdalnego: aplikacjom, kanałom na YouTube, portalom edukacyjnym pomocnym w nauce języka polskiego jako obcego lub języków obcych oraz opisom cennych doświadczeń nauczycieli w pracy zdalnej. [] W części drugiej, pt. Inspiracje a metody nauczania, znajduje się osiem artykułów o rozmaitym charakterze. Autorzy prezentują w nich różnorodne inspiracje (psychologię pozytywną, warsztaty z dociekań filozoficznych), strategie, metody aktywizacji i samooceny, a także analizy materiałów dydaktycznych oraz propozycje metodyczne do zwrócenia uwagi na trudności nauki w Polsce dzieci reemigrantów. Z recenzji dr hab. Agaty Małyski, prof. UMCS Autorzy poszczególnych tekstów poszukują nowych narzędzi w nauczaniu języka polskiego i dociekają ich skuteczności, sprawdzając je przez pogłębioną analizę teoretyczną i praktyczną. Są to bardzo ważne opisy, które wynikają nie tylko z praktycznego doświadczenia lektorów, lecz także z refleksji teoretycznej czy przynajmniej zbadania efektywności przez opis wyników ankietowych. [] W dużej części artykuły dotyczą metod aktywizacji w nauczaniu zdalnym, które pozostanie z nami również po wygaśnięciu pandemii. Przedstawione inspiracje na pewno będą wykorzystane przez lektorów czy nauczycieli nie tylko języka polskiego. Z recenzji dr hab. Anny Majewskiej-Tworek, prof. UWr
Książka adresowana jest do tych, którzy na co dzień pracują z dziećmi – czy to w służbie zdrowia, w oświacie, instytucjach pomocy społecznej, czy w organizacjach pozarządowych, a także do osób/instytucji sprawujących, szeroko pojętą, pieczę zastępczą. Celem publikacji jest uświadomienie Czytelnikowi, że zasada dobra dziecka to realny przepis o wyjątkowej mocy. Książka pokazuje, że tytułowa zasada to nie tylko tarcza, która potrafi obronić nas w codziennej pracy z dziećmi, ale że jest to również potężna broń, która może zmienić rzeczywistość osaczającą naszych podopiecznych. Choć treść książki dotyczy bardzo poważnej tematyki z obszaru zagadnień prawnych, jest napisana przystępnym i zrozumiałym językiem, prezentuje prawdziwe historie z paragrafami w tle i z zasadą dobra dziecka w roli głównej. Korzysta z doświadczeń gromadzonych przez Autora w ciągu kilkudziesięciu lat praktyki prawniczej.
Przedmiotem niniejszej książki są polscy studenci na Uniwersytecie Dorpackim w latach 1802-1918 i ich dalsze losy.Uniwersytet został utworzony w 1802 r. przez cara Aleksandra I, a w 1918 r. został ostatecznie zamknięty niemiecki Uniwersytet, na którego miejscu powstał w roku następnym zupełnie nowy Uniwersytet Tartuski z estońskim językiem wykładowym, istniejący do chwili obecnej. W 1918 r. definitywnie skończył się dawny Uniwersytet, ten założony w 1802 r. jako Uniwersytet z niemieckim językiem wykładowym (tzw. okres dorpacki), który później, w latach 18931918, funkcjonował jako rosyjski (tzw. okres juriewski; nazwa od Juriewa, czyli dawnego Dorpatu). Dodatkowo i krótko w 1918 r., po zajęciu Juriewa przez wojsko niemieckie, nowe władze otworzyły Uniwersytet ponownie z niemieckim językiem wykładowym. (...) Należy dodać, że w tym mieście wcześniej powstała Akademia Gustawiana, założona przez króla szwedzkiego Gustawa II Adolfa w 1632 r. i funkcjonowała do 1710 r. Zatem tradycje Uniwersytetu Dorpatu sięgają pierwszej połowy XVII w.O ile dzieje dorpatczyków do momentu skończenia studiów są dość łatwe do ustalenia, przynajmniej w ogólnym zarysie, to ich późniejsze losy napotykają na cały szereg problemów do rozwiązania. Mamy bowiem do czynienia z dużą grupą studentów, liczącą w sumie ponad 2000 osób, żyjących na przestrzeni prawie dwustu lat od początku XIX (wyjątkowo od końca XVIII) prawie do końca XX w. Ostatni żyjący dorpatczycy zmarli bowiem w latach siedemdziesiątych lub osiemdziesiątych XX w. (musieli urodzić się najpóźniej w 1900 r.). Zdecydowana większość z tych osób nie była bohaterami pierwszych stron gazet i jest stosunkowo słabo znana poza wąskim kręgiem rodzinnym czy zawodowym. Stąd był i jest do chwili obecnej problem z ustaleniem drogi życiowej wielu dorpatczyków po zakończeniu studiów. Szczególnie trudna jest identyfikacja osób o tym samym imieniu i nazwisku, ponieważ często brakuje tak podstawowych danych jak data i miejsce urodzenia danej osoby. Część problemów udało się rozwiązać, części nie. Pozostaje mieć nadzieję, że poniższa publikacja pozwoli rozwiązać niektóre z nich i przybliży nas do poznania interesującej nas przeszłości.Fragment wstępu
Ta publikacja bogaty zbiór doświadczenia zdobytego przez Autorki w trakcie wieloletniej praktyki psychologicznej w pracy z dziećmi przedszkolnymi i nauczycielami, oparty dodatkowo o fachową literaturę z zakresu psychologii i pedagogiki. Jest zachętą do indywidualnego traktowania każdego dziecka i uwrażliwia na konieczność postrzegania go w szerszym kontekście uwarunkowań biologicznych i środowiskowych.W jaki sposób ta publikacja pomoże nauczycielom?- przybliży pojęcie i metody diagnozy funkcjonalnej;- uporządkuje wiedzę z zakresu prawidłowości i rozwoju dziecka w poszczególnych sferach;- rozwinie umiejętności konstruowania prób diagnostycznych do oceny rozwoju dziecka;- omówi ogólne zasady dotyczące organizowania działań wspierających rozwój dziecka;- przedstawi zagadnienia dotyczące planowania terapii i doboru odpowiednich ćwiczeń;- pokaże, jak można organizować działania wspierające w sposób praktyczny, krok po kroku.W aneksie oraz na płycie CD dołączonej do książki zamieszczone zostały gotowe arkusze diagnostyczne z podziałem na sfery dla poszczególnych etapów wiekowych. Nauczyciel może z nich skorzystać, wykorzystując tylko interesujące go zakresy, np. wybrać zadania do oceny wyłącznie jednej lub dwóch, czy trzech sfer. Może też wybierać zadania dla dzieci młodszych lub starszych – odpowiednio do potrzeb i stawianych sobie pytań diagnostycznych.***Z recenzji prof. zwycz. dr hab. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej:Do zakresu obowiązków nauczycieli przedszkola należy – oprócz wychowania i kształcenia – wspomaganie rozwoju psychoruchowego dzieci, korygowanie ewentualnych deficytów oraz rozwijanie uzdolnień młodszych i starszych przedszkolaków. Wymaga to niebanalnej wiedzy i umiejętności, a także dobrego rozeznania w obowiązujących rozporządzeniach władz oświatowych. Pomoże w tym książka Karoliny Skarbek i Irminy Wrońskiej. Zawiera bowiem omówienie ważniejszych zakresów i form pomocy psychologicznej i pedagogicznej w placówkach wychowania przedszkolnego.Ponieważ nie sposób w jednej publikacji omówić tak obszernej wiedzy, Autorki podają dokładne dane, gdzie Czytelnik znajdzie potrzebne informacje oraz scenariusze przydatne w diagnozie i terapii dzieci. W książce znajdują się też wzory arkuszy diagnostycznych i szczegółowe wskazówki, jak z nich korzystać. Dlatego rekomenduję tę książkę studentom i nauczycielom, a także innym specjalistom, którzy na co dzień zajmują się przedszkolakami.
W niniejszej publikacji Autorzy wyjaśniają podstawowe pojęcia, związane z podejściami kognitywnymi w edukacji oraz przedstawiają implikacje nowych teorii dla praktyki pedagogicznej i dydaktycznej. Przedstawiają ciekawe poznawczo wyniki badań, ukazujących związek między szybkością motoryczną, szybkością umysłowego przetwarzania informacji a osiągnięciami szkolnymi uczniów. Wyniki tych badań prowadzą do refleksji istotnej dla działań nauczycieli, między innymi prowadzącej do stwierdzenia, że uczeń z wolniejszym tempem motorycznym i umysłowym może być bardziej refleksyjnym uczniem niż impulsywny, szybko myślący uczeń. Prof. PhDr. Iveta Kovalčíková, PhD. - porusza problematykę diagnozy i stymulacji zdolności poznawczych uczniów. Jest profesorem Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie i dyrektorem Centrum Badawczego Edukacji Kognitywnej Uniwersytetu w Preszowie. Wdraża terapię edukacyjną, mającą na celu stymulowanie zdolności metapoznawczych uczniów. Organizuje szkolenia nauczycieli w zakresie tematyki. Joanna Miecznik-Warda, PhD. - pedagog, terapeuta pedagogiczny, mediator, trener szybkiej nauki, wykładowca akademicki, nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej z wieloletnim doświadczeniem. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na zgłębianiu tajników dziecięcego umysłu i ich wpływem na efektywność nauczania.
Nie ulega wątpliwości, że w polskiej literaturze bioetycznej brakuje książki, która omawiałaby teoretyczne i praktyczne zagadnienia edukacji bioetycznej na uczelniach i wydziałach medycznych. Niniejszy tom przyczyni się z pewnością do pobudzenia dyskusji na temat celów, metod i jakości nauczania oraz oceny efektów edukacji bioetycznej przyszłych medyków i innych profesjonalistów medycznych prof. dr hab. Alicja Przyłuska-Fiszer W ślad za zmianami politycznymi w tak zwanej publicznej dyskusji o bioetyce mamy do czynienia z wojną ideologiczną. Ma to oczywiście przełożenie na nauczanie etyki i bioetyki oraz powoduje utratę ich praktycznego znaczenia i zastosowania [...] w takiej atmosferze przypomnienie podstawowych założeń etyki i bioetyki oraz dążenie do poprawy sposobów jej nauczania jest bardzo potrzebne. prof. dr hab. Romuald Krajewski
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
