W Narodzić się Luce Irigaray – jedna z czołowych filozofek współczesnych, której myśl wykładana jest na uniwersytetach na całym świecie – proponuje nowy sposób rozumienia tego, kim jest człowiek. W swoim namyśle nad istotą człowieczeństwa skupia się w szczególności na pytaniu o początki i pochodzenie. Przełamuje tym samym paradygmat ustanowiony przez androcentryczną tradycję filozoficzną Zachodu, dla której dominującym punktem odniesienia jest przeważnie śmierć. Tymczasem wedle Irigaray kwestią fundamentalną są narodziny, rozumiane z jednej strony jako afirmacja autonomii, z drugiej – jako droga ku relacyjności i rozwojowi istoty ludzkiej. Bez względu na nieznane okoliczności naszego poczęcia pragnęliśmy się narodzić. Nasze istnienie nie może być wynikiem zwykłego przypadku, a nasza chęć do życia objawiła się wyraźnie w chwili naszych narodzin. To my sami mieliśmy wpływ na ten moment. I to my zrodziliśmy siebie za sprawą pierwszego oddechu. Pomimo że mały człowiek, aby przetrwać, długo pozostaje zależny od innych, to on dał sobie życie, by móc przyjść na świat – i dał to życie sobie samemu. Jeżeli nawet został poczęty przez dwoje ludzi i zaczął swoją ludzką egzystencję w ciele innej, to samodzielnie podjął decyzję, by się pojawić w uniwersum tego, co żyjące. – Luce Irigaray
Czy Apokalipsa to początek końca świata?Dlaczego w dziejach Kościoła tak wielu przywódców chrześcijańskich odrzucało Apokalipsę, a nawet chciało usunąć ją z kanonu Biblii? Jak doszło do tego, że w 2022 roku patriarcha Cyryl wzywał rosyjskich prawosławnych do udziału w walce ojczyźnianej przeciwko ruchowi Antychrysta, który może zniszczyć Rosję? Niemalże w tym samym czasie wśród amerykańskich ewangelików nasiliło się przekonanie, że znakiem czasów ostatecznych będzie nowe państwo Izrael wspierane przez Amerykę pod rządami Donalda Trumpa. A może to błędna lektura metafor Apokalipsy leży u podstaw współczesnego myślenia klerykalnego, a utożsamienie świętości z hierarchicznością doprowadziło wielu ludzi Kościoła do niezdrowego duchowo przekonania o moralnej doskonałości duchownych?Tomasz Terlikowski pokazuje Apokalipsę jako oryginalną i jedną z najciekawszych odpowiedzi na pytania o ostateczny sens historii. Sięgając do odważnych tekstów McCarthy'ego, Sołowjowa, Fossego czy Miłosza, zastanawia się, co takiego ma w sobie ta księga, że potrafi zarówno rozpalać serca świętych i mistyków, jak i odbierać umiejętność racjonalnego myślenia oraz zdrową ocenę sytuacji.Tomasz Terlikowski pokazuje, że nasze fantazje apokaliptyczne więcej mówią o nas samych niż o faktycznych losach świata. Ta książka to fascynująca podróż po literackich, teologicznych, filozoficznych i popkulturowych wizjach końca wszystkiego. Czytajmy, póki jeszcze możemy! Bardzo polecam.Tomasz StawiszyńskiApokalipsa Terlikowskiego rozczaruje. Rozczaruje tych wszystkich, którzy szukają w tej książce prostych odpowiedzi na pytania, kim jest Antychryst, rogata Bestia, tysiącletnie królestwo i kiedy ostatecznie nastąpi koniec świata. Natomiast dla tych, którzy nie boją się zgłębiać mechanizmów rządzących współczesnym światem poprzez konfrontację z klasykami wielkiej literatury, jest to lektura wręcz obowiązkowa!prof. Kalina WojciechowskaTomasz P. Terlikowski - doktor filozofii, dziennikarz prowadzący poranki w Radiu RMF24 i rozmowy RMF FM, felietonista "Plusa Minusa". Autor licznych książek dotyczących życia Kościoła oraz podcastu "Wciąż tak myślę" o Kościele i świecie.
Arthura Schopenhauera zwykło się nazywać twórcą pesymizmu filozoficznego.Jednak ten pesymizm nie miał nic wspólnego z determinizmem katastroficznym, a negacja postępu z zaprzeczeniem rozwoju nauki i techniki. Uczył rezygnacji bez pokory, współczucia bez miłości bliźniego, buntu bez działania. Schopenhauer z jednej strony negował świat, ale z drugiej strony uznawał go za jedyny możliwy. I czynił tak z powodu przyjęcia pewnych zasad aksjologicznych. Etyka Schopenhauera, jakkolwiek normatywna, nie posługuje się pojęciem obowiązku. Opowiada czym jest dobro, ale nie usiłuje nikogo skłonić do dobrego postępowania.
Helena P. Bławatska (1831-91) rosyjska pisarka teozofka i spirytystka, założycielka istniejącego do dziś Towarzystwa Teozoficznego, autorka kilku książek zarówno o Indiach w których wiele lat mieszkała, jak i przede wszystkim o okultyzmie, spirytyzmie, wiedzy tajemnej. Bodaj najważniejszą z nich jest właśnie Doktryna tajemna.Jak pisze autorka w przedmowie do książki: nauki zawarte w tych tomach nie są własnością hinduskiej, zoroastriańskiej, chaldejskiej czy egipskiej religii, tak samo jak nie przynależą do buddyzmu, islamu, judaizmu czy chrześcijaństwa. Doktryna tajemna jest istotą ich wszystkich. Wytrysłe z niej różne systemy religijne teraz dopiero mogą być ponownie zanurzone w rodzimym żywiole, a którego wyrosły wszystkie tajemnice i dogmaty, rozwinęły się i uległy zmaterializowaniu. Cel tej pracy może być ujęty w następujący sposób chodzi o wykazanie, iż przyroda nie jest przypadkowym zbiorowiskiem atomów, i wyznaczenie człowiekowi przynależnego mu miejsca w schemacie wszechświata; o wybawienie z poniżenia i zapomnienia prastarych prawd, stanowiących podstawę wszystkich religii oraz udowodnienie podstawowej jedności ich źródła; o wykazanie, iż nauka współczesnej cywilizacji jeszcze nie dotarła do ukrytej dziedziny przyrody. Doktryna tajemna jest książką w służbie ludzkości i tylko ona może ją oceniać.
Oryginalne i intrygujące wierzenia tajemniczego ludu, który w Mezopotamii zbudował jedną z pierwszych cywilizacji świata. Mity sumeryjskie to opowieści o niesamowitych przygodach bogów panujących nad światem i nad ludzkimi losami. Na czoło ich licznej rodziny wysuwają się: niebiański ojciec An, jego syn, bóg ziemi i powietrza Enlil, pan mądrości, wiedzy i wód Enki oraz bogini miłości i wojny Inanna. Niniejsze opowieści przedstawiają sumeryjskie bóstwa niedługo po stworzeniu wszechrzeczy. Po burzliwym początku świata w zgodnej dotąd boskiej rodzinie wybucha konflikt o władzę nad stworzeniem. Sprawiedliwy ojciec An przygląda się dążeniom potężnych braci Enlila i Enkiego do objęcia kontroli nad światem. Podobnie Inanna, gotowa wkroczyć i sprytnie zagarnąć, co tylko zdoła Jednak na skarby bogów czają się zewsząd ponure demony i potworne bestie. Wśród nich są zwiastun burzy, ziejący ogniem orzeł o głowie lwa Anzu, upiorna demonica Lilit czy też wąż, który nie lęka się boskiego słowa. Wierzenia Sumerów odcisnęły piętno na wielu późniejszych mitologiach: akadyjskiej, Babilońskiej i asyryjskiej, a także Greckiej i rzymskiej.
Niezwykłe opowieści z Krymu - miejsca krzyżujących się kultur, krainy baśni i legend. Wyniosłe góry, krystaliczne jeziora, wartkie strumienie, rozległe stepy czy dostojne pałace Krymu - wszystkie one mają własne historie przewijające się w legendach. W niniejszym zbiorze znalazło się ich kilkadziesiąt. Mity i fakty historyczne mieszają się w nich, tworząc rzeczywistość przesyconą magią. Legenda o płaczącym kamieniu. Baśń o chłopcu, który rozumiał mowę ptaków. Opowieść o powstaniu Jałty To swoista wędrówka w czasie do miejsc oglądanych oczami tych, którzy żyli setki lat przed nami. Podobnie jak oni, w ogromnej górze dostrzeżemy niedźwiedzia pijącego słoną, morską wodę, a na horyzoncie będziemy wypatrywać statków zamorskich kupców. Autorką wprowadzenia do zbioru jest Switłana Taratorina, pochodząca z Krymu ukraińska pisarka. Natomiast same historie pięknie zilustrowała Halina Constantine.
Tekst książki pochodzi z wydania pierwszego, które ukazało się w 1961 r. nakładem PWN, zostało dodrukowane w 2010 r. W 2024 r. wykonaliśmy kolejny dodruk w oprawie serii Biblioteka Klasyków Filozofii.Trwaj dalej przy tym, coś rozpoczął, a w miarę możliwości spiesz się, byś tym dłużej mógł cieszyć się z udoskonalonego już i zrównoważonego umysłu. Co prawda, cieszysz się także i wtedy, gdy go dopiero doskonalisz, oraz wtedy, gdy doprowadzasz go do równowagi.(Z Listu IV)
Najnowszy "Bestiariusz japoński", napisany i zilustrowany przez Witolda Vargasa, autora bestsellerowych Bestiariuszy słowiańskich, stanowi drugą część opowieści o bóstwach, demonach i duchach z Kraju Kwitnącej Wiśni. Jest to niezwykle rzetelne opracowanie, które w ciekawy sposób przybliża polskim czytelnikom postaci i historie znane z japońskich baśni i legend.Straszący uczniów w szkolnych toaletach aka manto, zręcznie przełamujący bariery między światem żywych i umarłych fudakaeshi, rozbawiający zasmuconych ludzi haradashi, zsyłający koszmary i paraliż senny kanashibari, dające się udobruchać mściwe duchy tatarigami czy mrożąca krew w żyłach japońska królowa śniegu Yuki onna to zaledwie garstka spośród niemal stu nadprzyrodzonych istot przedstawionych na kartach książki. Każda z opisanych postaci jest równie fascynująca, co przerażająca, a śledzenie ich poczynań gwarantuje znakomitą lekturę.To pozycja obowiązkowa dla wszystkich entuzjastów serii Legendarz oraz wielbicieli japońskiej kultury.
Przed stuleciami Tomasz Hobbes opisał państwo jako Lewiatana, biblijnego potwora. Wybitny filozof polityki John Gray twierdzi, że Hobbes nie poznałby dzisiejszych lewiatanów. Państwa zrzuciły z siebie ograniczenia ery liberalnej. Cele nowych lewiatanów są bardziej dalekosiężne i niepokojące. Przyszłość wydaje się niepewna, więc ich misją stało się dostarczenie poddanym sensu życia. Czy nie są to niebezpieczne pokusy? Czy nowe lewiatany nie sięgną znów po ambicje inżynierów dusz? I czym w ogóle jest współczesne państwo? Na te pytania w najnowszej książce brawurowo odpowiada John Gray. Autor bestsellerowych Siedmiu typów ateizmu oraz Kociej filozofii niezmiennie wytrąca nas z utartych przekonań. Drażni, oczarowuje, wreszcie przekonuje.
Friedrich D.E. Schleiermacher (1768-1834) - urodzony we Wrocławiu niemiecki filozof, religioznawca, chrześcijański, protestancki teolog, wybitny tłumacz i komentator dzieł Platona na język niemiecki, uznawany jest za "ojca" nowoczesnej hermeneutyki, a nawet więcej za "ojca" współczenej myśli teologicznej. W jego Mowach o religii znadziemy rozważania o apologii, o istocie religii, o religijnym wychowaniu. o czynniku społecznym w religii czyli o kościele i kapłaństwie i wreszcie o religiach. Troską o duchowość i zachowanie chrześcijaństwa jako fundamentu Europy (świata) łączy często z obawami o stan duchowy elit. Czy nie brzmi współcześnie? Przy czym Mowy o religii także nie wpisują się w jakiś bardzo tradycjonalistyczny sposób rozumienia świata np wg. współczesnego nam polskiego kościoła. To raczej wyraz troski.
Na przestrzeni dziejów każda epoka uważała się za bardziej kompetentną niż poprzednia. Humaniści renesansu postrzegali średniowiecze jako erę ciemności, myśliciele oświeceniowi próbowali zmieść przesądy za pomocą rozumu, nowoczesne państwo opiekuńcze próbowało zabić giganta ignorancji, a w dzisiejszym hiperpołączonym świecie pozornie nieograniczone informacje są dostępne na żądanie. A co z wiedzą utraconą na przestrzeni wieków? Czy naprawdę jesteśmy mniej ignorantami niż nasi przodkowie? Próbuje odpowiedzieć na te pytania Peter Burke, profesor historii kultury w Cambridge w Ignorancji: historii powszechnej
W tej niezwykle oryginalnej relacji Peter Burke bada długą historię ignorancji ludzkości w zakresie religii i nauki, wojen i polityki, biznesu i katastrof. Burke odkrywa niezwykłe historie o wielu formach ignorancji prawdziwej lub udawanej, świadomej i nieświadomej od umyślnych polityków, którzy odnowili granice Europy w 1919 r., po politykę sygnalizowania nieprawidłowości i zaprzeczania zmianom klimatycznym. Rezultatem jest ożywiona eksploracja wiedzy ludzkiej na przestrzeni wieków i znaczenie rozpoznawania jej ograniczeń. Książka doczekała się szergu entuzjastycznych recenzji od New York Timesa (Badanie sposobów, w jakie przeszkody, zapomnienie, tajemnica, zaprzeczenie, niepewność, uprzedzenie, nieporozumienie i łatwowierność wpłynęły na bieg historii, od ponownego wytyczania granic po zaprzeczanie zmianom klimatu i wiele innych. New York Times Book Review Peter B. Kaufman) po Wahington Post (bada niezliczone sposoby, w jakie niewiedza wpływa na nasze życie, Burke uważa całą ignorancję a nie całą wiedzę za swoją domenę. Burke zasypuje czytelników lawiną uderzających faktów, cytatów i anegdot. Michael Dirda)
Uspokój swoje wnętrze i wsłuchaj się w głos sercaSłowa mają niezwykłą moc i potrafią zakorzenić się w naszym sercu na całe życie. Dziś, kiedy jesteśmy zasypywani ich nadmiarem, zwłaszcza tych oceniających i raniących, warto sięgnąć po takie, które niosą ze sobą dobro: akceptację, miłość, wewnętrzne ukojenie; które są głosem kochającego nas Boga.Powrót do wnętrza to zachęta do osobistej podróży ze św. Ignacym Loyolą, której celem jest odzyskanie prawdziwej więzi i przyjaźni z Bogiem.Chrześcijańska radość ma swoje źródło w Bogu, w świadomości bycia Jego dzieckiem i uczestniczenia w życiu wiecznym. To radość, która nie zależy od zewnętrznych okoliczności, lecz od wewnętrznego przekonania o Bożej miłości.
"Życie ludzi" to kolejna książka z serii Józef Pieter finansowana przez Fundację im. Profesora Józefa Pietera, której celem jest ocalenie od zapomnienia najważniejszych prac Profesora.Książka jest wznowieniem wydania z 1972 roku, zmienionym i wzbogaconym o nigdy niepublikowane zapiski Autora.Przedstawia całościowe spojrzenie na życie ludzi. Jest próbą intuicyjnej syntezy pojęć i problemów dotyczących życia ludzi w oparciu o wiedzę psychologiczną i z nauk z nią graniczących. Zawiera wiele inspirujących naukowo zagadnień takich jak relacje międzyludzkie, dostęp do kultury czy wiara i zdobywanie wiedzy. Jest doskonałą lekturą dla każdego, kto lubi wnikać w tajniki ludzkiego życia.
Prezentowany zbiór esejów to pierwsze polskie opracowanie twórczości, a poniekąd także życia Flannery OConnor. Odzwierciedla obecny stan badań, jak również metodologie badawcze trzech dyscyplin naukowych: literaturoznawstwa, teologii i filozofii. Obejmuje całokształt dorobku pisarki (w tym także eseje i listy), biografię, recepcję i strategie przekładu na język polski. Flannery OConnor (19251964) opublikowała dwie krótkie, kontrowersyjne powieści i jeden tom opowiadań, które od razu przypadły czytelnikom do gustu. Drugi ukazał się już po jej śmierci. Była mistrzynią krótkich form. Stała się inspiracją dla kolejnych pokoleń pisarek, w tym Alice Munro, Joyce Carol Oates i Samanty Schweblin, artystów: Kelly Puissegur i Bennyego Andrewsa, filmowców: braci Coen i Quentina Tarantino, muzyków: Brucea Springsteena i Lucindy Williams. W jej opowiadaniach i powieściach panują przemoc i mrok, przyprawione dużą dozą czarnego humoru. Zaliczana jest do nurtu Southern Gothic (opowieść gotycka Południa Stanów Zjednoczonych), sama uważała jednak, że reprezentuje głównie pisarstwo katolickie. Należy zaznaczyć, że choć swoją teologię codzienności zwykłych ludzi uprawiała w regionie, w którym katolicy stanowili wyśmiewaną mniejszość, pozwalała sobie na bolesne ironizowanie. Publikowane po śmierci OConnor eseje i wybory listów w coraz to nowych konfiguracjach dopełniają obrazu jej pisarstwa.Obydwie powieści ukazały się w tłumaczeniach na język polski: Mądrość krwi (1992), Gwałtownicy porywają Królestwo Niebieskie (1993) oraz Mądrość krwi. Gwałtownicy je porywają (1997). Wydany w 2019 roku zbiór 31 opowiadań Ocalisz życie, może swoje własne stanowi lekcję historii przekładu. W 2020 roku opublikowano także tom Misterium i maniery. Pisma przygodne.
„Niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, w niczym nie będzie ona przypominać przeszłości”. Ta oryginalna książka w przekrojowy sposób wyjaśnia, jak w konsekwencji obecnej struktury demograficznej i globalizacji wkrótce dojdzie do poważnych zmian na całym świecie. Deflacyjne wiatry w ciągu ostatnich trzech dekad wynikały przede wszystkim z ogromnego wzrostu dostępnej podaży pracy na świecie, ze względu na bardzo korzystne trendy demograficzne oraz wejście Chin i Europy Wschodniej do światowego systemu handlu. Jaki obrót przybierze jednak rzeczywistość w obliczu nadchodzącej zapaści demograficznej? Autorzy wyjaśniają, jak dotychczasowe trendy demograficzne gwałtownie się odwracają, a globalizacja traci swój impet. W rezultacie starzejące się społeczeństwa spowodują wzrost inflacji i stóp procentowych, a zadłużona światowa gospodarka straci na wydolności. W rysującej się wizji przyszłości autorzy dopatrują się również spadku nierówności społecznych, jednak czy to wystarczająco pocieszająca perspektywa w obliczu nowych nadciągających problemów związanych z demencją, populizmem, wysokością przyszłych emerytur i możliwością finansowania długu? Obejmując wiele czynników społecznych, politycznych, a także tych bardziej czysto makroekonomicznych, autorzy stawiają złożoną i ciekawą wizję przyszłości.
Czy ze wszystkimi wypowiedziami papieża trzeba się zgadzać?Co wspólnego ma chrześcijaństwo z ekologią?Jak przejawiać troskę o bezbronnych w Kościele?W jaki sposób Bóg jest obecny w sakramentach?Czy da się być w Kościele z tymi, którzy się od nas różnią?Wiarę można porównać do podróży, której początkiem jest poznanie Chrystusa, a celem - zjednoczenie z Bogiem w zmartwychwstaniu. Zanim jednak dotrzemy do kresu tej wędrówki, pokonujemy codzienną drogę, która bywa stroma, kręta i wyboista. Czasem musimy skorygować przemierzaną trasę. Zdarza się też, że błądzimy lub zatrzymujemy się na rozdrożu, nie wiedząc, gdzie jesteśmy, i czy szlak, na którym się znajdujemy, wiedzie nas do punktu docelowego. Nieodzowny okazuje się GPS.Ksiądz Grzegorz Strzelczyk w rozmowie z Dominiką Szczawińska-Ziembą zabiera nas na wyprawę po drogach wiary. Podpowiada, jak poruszać się po nich, by nie pobłądzić. Daje praktyczne wskazówki pomocne w owocnym przeżywaniu sakramentów; rzuca także nowe światło na zagadnienie modlitwy, ascezy i nawrócenia. Odważnie mówi o problemie zgorszenia w Kościele, podpowiadając, jak pomóc tym, którzy zostali skrzywdzeni, oraz jak chronić najsłabszych. Tworzy dokładną mapę naszych duchowych doświadczeń, pokazując, jak fascynująca jest podróż z Bogiem i ludźmi, których w jej trakcie spotykamy.Ks. Grzegorz Strzelczyk - prezbiter archidiecezji katowickiej, doktor teologii, adiunkt Wydziału Teologicznego UŚ. Odpowiada za formację księży w archidiecezji katowickiej. W Wydawnictwie WAM opublikował: Wolność, wiara, Bóg; Kościół. Niełatwa miłość; (Nie)dostępność Boga. Rekolekcje o modlitwie; Krótki przewodnik po duchowości wspólnoty; Szósty zmysł codzienności.Dominika Szczawińska-Ziemba - absolwentka teatrologii i polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz teologii na Papieskiej Akademii Teologicznej, dziennikarka Radia eM, publicystka związana z Instytutem Gość Media; współpracuje z TVP 1 i TVP Katowice.
Czego szukam? Komu daję się w życiu prowadzić?Kogo przypominam? Jakim jestem chrześcijaninem?Kim jestem?Ksiądz Jan Twardowski jest mistrzem w zadawaniu pytań tak prostych, że aż skomplikowanych. W swojej książce stawia nas wobec kwestii wymagających zatrzymania się i stanięcia w prawdzie przed sobą samym, "z łapą na sercu". W charakterystycznym dla siebie stylu - z prostotą, humorem i rozbrajającą szczerością - przypomina nam, "ile ważnego w tym co nieważne" i "ile potrzebnego w tym co niepotrzebne".Uciesz się na nowo pięknem zwyczajności;wymieć z serca kurz bylejakości, rutyny i grzechu.Ta niewielka rzecz może być wielce przydatna zwłaszcza tym, którzy już wyrośli nie tylko z pierwszokomunijnych garniturków i ślubnych minisukienek, ale i mechanicznego klepania formułek zwanych pacierzami (...), którzy zaczynają odczuwać, a może już pragnąć, czegoś więcej. Tym poszukiwaczom zawarte w tej książce wypowiedzi Jana Twardowskiego, osoby duchownej, poety i kaznodziei, mogą dodać odwagi do wstania z kolan, podniesienia głowy i popatrzenia prosto w oczy światu takiemu, jaki jest, a nie takiemu, jakim byśmy chcieli, żeby byłZe wstępu Wacława Oszajcy SJStając oko w oko z prostymi i ważnymi pytaniami, mamy szansę na nowo dostrzec obecność Boga, który jest przy nas w każdej chwili, by dzielić z nami blaski i cienie codzienności.
W ostatnich zdaniach swojej książki Remi Brague przywołuje myśl z Platońskiego Timajosa: człowiek jest jak odwrócone drzewo, którego korzenie znajdują się w górze. Czy dziś, po tylekroć ogłaszanej śmierci Boga i zmierzchu metafizyki mamy jeszcze możemy mieć kotwice w niebie?Francuski filozof bada przełomowe znaczenie kantowskiej krytyki metafizyki i kolejne etapy antymetafizycznej kampanii w dziejach zachodniej myśli, oraz jej filozoficzne, mentalne, kulturowe konsekwencje. Stawia pytania: czy ludzkość zmierza ku samodestrukcji? Czy narodziny są cudem ocalającym świat od upadku, czy raczej to samobójstwo jest, jak chce Camus, jedynym prawdziwym, poważnym problemem filozoficznym? I jakie racje metafizyczne mogą stać za wyborem przekazywania życia i powoływania nowego istnienia zamiast przerywania własnego?Jak w każdej ze swych książek francuski filozof czerpie z doskonałej znajomości i głębokiego wyczucia myśli mistrzów swej dyscypliny, od jej antycznych korzeni do współczesności, ale mierzy się też z intuicjami największych twórców literatury pięknej: Dostojewskiego, Conrada czy Huxleya. Przywołuje Homera, Szekspira i Sartrea, trafnie i z wyczuciem odczytuje trendy we współczesnej kulturze, mentalne przemiany ostatnich stuleci i ostatnich dekad. Znakomite tłumaczenie Zofii Litwinowicz-Krutnik pozwala polskiemu czytelnikowi cieszyć się nie tylko głębią myśli francuskiego filozofa, ale także tak lubianą przez niego, subtelną grą językową, w ramach której prowadzi nas do odkrycia autentycznej, metafizycznej infrastruktury ludzkiego życia.
Oto znane mity o stworzeniu świata, o Heraklesie, Tezeuszu i Perseuszu, o wojnie trojańskiej i Argonautach. W przeciwieństwie jednak do wielu poprzednich zbiorów mitów greckich centralne miejsce zajmują tu bohaterki: to Atena, Alkitoe, Filomela, Arachne, Andromacha, Helena, Kirke i Penelopa opowiadają historie, wplatając je w tkane przez siebie gobeliny. Maluje się na nich świat skrajności, który głęboko rezonuje z naszym: tajemnicze choroby niszczą miasta, katastrofy ekologiczne pochłaniają istnienia, kobiety doświadczają przemocy ze strony mężczyzn.W tej niezwykle oryginalnej i przełomowej interpretacji kobiety wreszcie otrzymują głos, aby przedstawić dobrze znane w kulturze europejskiej historie ze swojej perspektywy. Ich opowieści łączą się w porywającą epopeję o miłości i pożądaniu, stracie i gwałcie, przygodzie i magii, niszczycielskich bogach, bezbronnych ludziach, fantastycznych stworzeniach i pomysłowych czarownicach - a wszystko to zostało uzupełnione rysunkami Chrisa Ofilego, subtelnymi niczym nić Arachne.Higgins prowadzi nas przez labirynt powiązanych ze sobą historii w zaskakująco świeży sposób. Rzuca nowe światło na ich znaczenie. Ta znakomita książka zachwyci wiele pokoleń miłośników historii.Edith Hall, "The Guardian"Erudycyjny i porywający zbiór.Hephzibah Anderson, "The Observer"Jesteśmy w rękach biegłej gawędziarki. Higgins znakomicie kreuje napięcie, a rysunki Chrisa Ofilego uzupełniają liryzm prozatorskich opisów. Bardzo mi się podobała ta książka.Sara Wheeler, "Spectator"Feminizm jest subtelny, ale zaciekły. W tej książce wcale nie chodzi o narzucanie starożytnym tekstom nowoczesnych wartości. Higgins zręcznie naśladuje formę Metamorfoz Owidiusza, gdzie jedna opowieść przechodzi w drugą. Ale nawet czytelników, którym wydaje się, że doskonale znają klasykę, czekają pewne niespodzianki.Rachel Cunliffe, "New Statesman"Higgins dogłębnie zbadała temat. Jej proza jest neoklasyczna, przejrzysta i aluzyjna, jasna i mglista jednocześnie.Stuart Kelly, "The Scotsman", książka rokuCharlotte Higgins oddaje bezwzględność i urok mitów greckich w tej urzekającej książce, finezyjnie zilustrowanej przez Chrisa Ofilego. Zna mity od podszewki.Harry Mount, "Catholic Herald"Surowa i ekscytująca nowa wersja starożytnych opowieści, w których kobiety grają pierwsze skrzypce.Katy Guest, "The Guardian"
Celem książki jest ukazanie artystycznych sposobów problematyzowania (nie)istnienia w przestrzeni współczesnej Sofii materialnych uobecnień komunistycznej przeszłości. Wykorzystując narzędzia antropologii wizualnej, kulturowych studiów nad sztuką i miastem, autorka zgłębia najnowszą historię kultury bułgarskiej – szczegółowo nakreśla kontekst historyczny omawianych zjawisk, obejmujący mechanizmy kreowania ładu przestrzennego w drugiej połowie XX wieku, kwestię heterogeniczności przestrzeni dzisiejszej Sofii, a także przemiany w sposobach definiowania sztuki oraz jej znaczenia we współczesności. Przywoływani artyści uznają sztukę za sposób na artykulację zaangażowania – przyjmują postawę aktywistyczną i włączają odbiorców, zapraszając ich do emocjonującej gry, w której polem, przedmiotem oraz stawką jest miasto.
******
(Non-)existent Places. The Landscape of Socialist Sofia as a Space of Bulgarian Artistic Practices after 1989
The book aims to present the artistic ways of problematising the (non-)existence of material manifestations of the communist past in the space of present-day Sofia. Using the tools of visual anthropology as well as cultural studies on art and the city, the author delves into recent history of Bulgarian culture, providing a detailed overview of the historical context, including the mechanism by which the city space was arranged in the second half of the 20th century, the spatial heterogeneity of today’s Sofia, and the present changes in ways of defining art and its meaning. The discussed artists consider art a way of articulating engagement – taking on an activist stance, they invite the audience to join in on an exciting game, whose field, object and stake is the city.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
