MonografiaDemon w Łodzi. O dalszych losach bohatera poematu Michała Lermontowa "Demon" jest poświęcona poematowi-parodii Demon, autorstwa N. Kuzmicza, który został opublikowany w 1896 roku w kilku kolejnych numerach rosyjskojęzycznej gazety łódzkiej "Łodzinskij Listok". Prototypem literackim tego utworu był poematDemon(1839) czołowego rosyjskiego poety epoki romantyzmu - Michała Lermontowa. Książka prezentuje literacki obraz industrialnej Łodzi końca XIX wieku, będącej miejscem działań tytułowego bohatera - Demona - oraz jego ukochanej Intraty, jednej z najbogatszych kobiet w Łodzi. W publikacji został również omówiony Lermontowski pierwowzór i jego literackie przeróbki oraz gatunek utworu, będącego przykładem ironicznego dialogu z klasyką i jej wykorzystaniem w ówczesnej łódzkiej rzeczywistości. Utwór Kuzmicza jest jedną z odmian remake'u, a mianowicie sequelem, przedstawiającym dalsze losy poznanych już bohaterów lub kontynuującym wątek ukazany w poprzednim dziele.Anna Warda od kilkunastu lat regularnie i z dużym znawstwem przypomina rosyjską pamięć Łodzi oraz rosyjskojęzyczne zabytki piśmiennicze miasta z okresu XIX w., tj. z czasów zaborów. Przez lata albo zupełnie zapomniane, albo zinstrumentalizowane, a na pewno w dużej mierze niedostępne dla badaczy spoza Sankt Petersburga i Moskwy, dzięki systematycznej pracy uczonej są na nowo nie tylko przypominane, ale i analizowane.Demon w ŁodziAnny Wardy to interesująca książka oddająca wciąż mało znany świat Rosjan nie tylko w Królestwie Polskim, ale przede wszystkim w Łodzi drugiej połowy XIX w. Mieli oni bowiem nie tylko swoją pracę oraz misję niesienia cywilizacji rosyjskiej jako przedstawiciele imperium carów w zachodnich, polskich guberniach - ale własny świat. W tym ostatnim ważną rolę pełniły lektury, choćby drukowane w odcinkach w prasie rosyjskojęzycznej. Jak udowodniła Autorka nie tylko je czytano, ale i nadpisywano na nowo, rozszerzając wątki poboczne []. Ten swoisty dialog między autorami remake'ów i czytelnikami pokazywał wspólnotę mentalną i wpisywał Łódź w część świata wielkiej literatury rosyjskiej.Fragment recenzji prof. dr. hab. Tomasza Pudłockiego
Czym jest mądrość?
Jak mądrze żyć?
Jak mądrze uprawiać psychologię?
Kategoria mądrości wymyka się naukowym rygorom. Nie jest też łatwa w opisie z punktu widzenia życiowej praktyki. Czy warto być mądrym? Według jakich prawideł postępować, by wieść mądre życie? Jak te reguły wdrożyć w niepewnych czasach?
O mądrości to wyjątkowa książka. Z okazji jubileuszu profesora Piotra K. Olesia znakomici psychologowie, filozofowie i publicyści przygotowali eseje, w których na postawione powyżej pytania odpowiedzieli z punktu widzenia uprawianych przez siebie dyscyplin.
Książka stanowi pierwsze tak kompleksowe opracowanie dotyczące wykorzystania sztucznej inteligencji w zapobieganiu współczesnym zagrożeniom terrorystycznym. Autor dokonuje wnikliwej analizy zarówno teoretycznych podstaw związanych z terroryzmem i sztuczną inteligencją, jak i praktycznych zastosowań uczenia maszynowego w monitorowaniu komunikacji, transferów finansowych czy rozpoznawaniu twarzy. Nie unika przy tym trudnych pytań o kwestie etyczne, społeczne konsekwencje oraz obowiązujące ramy prawne. Publikacja jest wartościowym źródłem wiedzy dla badaczy, studentów kierunków związanych z bezpieczeństwem, a także dla praktyków zajmujących się problematyką sztucznej inteligencji i bezpieczeństwa narodowego.
Czy nasze przekonania o męskich i żeńskich mózgach, pierwotnym podziale ról i „naturalnych” instynktach mają podstawy naukowe? A może to tylko przestarzałe hipotezy, które nie wytrzymują konfrontacji z najnowszymi odkryciami? „Nauka jest kobietą” to zbiór 24 błyskotliwie zilustrowanych esejów, które z humorem i rzetelnością podważają obiegowe sądy na temat płci w biologii, archeologii, zoologii, neuropsychologii i naukach o ewolucji. Lucia Sillig pokazuje, jak wiele uznanych teorii oparto na błędnych założeniach i jak współczesna nauka, wsparta nowymi technologiami i różnorodnością wśród badaczy, pozwala spojrzeć na nie z nowej perspektywy. Z lekkością i ironią autorka obnaża fałszywe pewniki oraz przekonuje, że lepiej rozumiemy człowieka, gdy przestajemy patrzeć przez pryzmat uprzedzeń. To książka dla tych, którzy cenią dowody, uczciwość intelektualną i odwagę w kwestionowaniu tego, co „zawsze było wiadomo”.
Potęga podświadomości. Modlitwy Ostatnie sztuki nakładu W codziennym życiu nie może brakować chwil wyciszenia, przeznaczonych na szczerą refleksję i modlitwę. Niezależnie od tego, czy masz za sobą dobre, czy złe chwile, czy jest Ci smutno, czy odczuwasz wielką radość - zawsze potrzebujesz Boga. Jeśli otworzysz się na Jego pełną nieskończonej miłości obecność, doznasz szczęścia, spokoju i ukojenia. Wystarczą dwie rzeczy: po pierwsze uświadom sobie, że jesteś ukochanym dzieckiem Boga i że Ty również głęboko Go kochasz, a po drugie szczerze się pomódl. W tej książce znajdziesz inspiracje do modlitw na każdy dzień. Zawarte w niej afirmacje i przemyślenia, zaczerpnięte z Pisma Świętego, skłaniają do własnych kontemplacji i medytacji. Są napisane z żarliwą tęsknotą i niezłomnym przekonaniem o tym, że w życiu najważniejsze jest pozostawanie w bliskości z Bogiem. Modlitwy w książce dotyczą zdrowia, wiary, wątpliwości, lęku, przyjaźni, prawdy, bogactwa, dobrobytu i leczenia. Przyniosą Ci dokładnie to, czego w danej chwili najbardziej potrzebujesz. W tej książce znajdziesz: wskazówki - gdy czujesz zagubienie wzmocnienie - gdy potrzebujesz siły pociechę - gdy przytłacza Cię smutek przypomnienie o bezkresnej miłości i szczodrości Bożej - zawsze Doskonała miłość usuwa lęk!
Monografia Agnieszki Lewickiej-Zelent to ważna i udana próba innego/nowego czy też niedostatecznie dotąd wykorzystywanego w pedagogice resocjalizacyjnej spojrzenia na osoby obarczone piętnem skazania/uwięzienia z perspektywy rozumiejącej i w pewnym stopniu pozytywnej. Kategoria poczucia krzywdy u osób skazanych nie należy do priorytetowych w ujmowaniu zjawiska niedostosowania społecznego i widzenia osób nieprzystosowanych/niedostosowanych. Tymczasem to właśnie doświadczanie krzywdy może stanowić mechanizm tworzenia się czy też autonomizowania się tożsamości dewiantywnej, nierzadko powiązanej z racjonalizowaniem zachowań pozanormatywnych, traktowanych jako uzasadnione w doświadczanych przez skazanych warunkach rozwoju. []Monografia stanowi wielowątkową, ale merytorycznie konsekwentnie realizowaną refleksję dotyczącą funkcjonowania osób skazanych, z dominującą kategorią przebaczenia (innym i sobie), traktowaną jako swoisty mechanizm resocjalizacji, której efektem może stać się rozwój/samorealizacja osób skazanych, zapoczątkowana przez przebaczenie, a następnie potencjalnie warunkująca proces wewnętrznej i trwałej przemiany skazanych. To specyficzne i wciąż zbyt słabo wykorzystywane, nie tylko w rodzimej pedagogice resocjalizacyjnej, ujęcie zagadnienia zrealizowane w autorskim projekcie badawczym (dodajmy organizacyjnie i realizacyjnie trudnym) stanowi podstawę oceny jego rezultatów jako ważnego i poważnego autorskiego wkładu w rodzimą (i nie tylko) pedagogikę i pedagogikę resocjalizacyjną, dając równocześnie możliwości implementowania założeń konstruowanej czy modyfikowanej autorsko teorii przebaczenia do praktyki resocjalizacyjnej, a ostatecznie w moim przekonaniu decydując w niebagatelnym stopniu o jej skuteczności czy efektywności. []Pod względem zawartości treściowych praca w moim przekonaniu stanowi istotny wkład w rozwój nauk o wychowaniu pedagogiki i pedagogiki resocjalizacyjnej, a zawarte w niej treści egzemplifikują realizację postawionych przez Autorkę celów. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wysockiej
Autor z dużym znawstwem naświetla główne problemy współczesnej edukacji muzycznej. To ciekawe opracowanie niesie ze sobą ważne przesłanie, a jednocześnie postulat o potrzebie dokonania fundamentalnych zmian w jej obszarze oraz dostosowania edukacji muzycznej do współczesnych przeobrażeń cywilizacyjnych, społecznych i kulturowych. Autor w szczególny sposób podkreśla konieczność uczynienia całej edukacji, a w szczególności muzycznej, artystycznej i kulturalnej bardziej autonomiczną, demokratyczną i podmiotową w stosunku do uczniów. Z recenzji dr hab. Beaty Bonny, prof. UKW W tej książce głos oddajemy obecnym i byłym uczniom szkolnictwa ogólnokształcącego, którzy opowiadają swoje historie, przybliżają osobiste doświadczenia, wyrażają własne opinie. Układa się to w wyjątkowo spójną opowieść o współczesnej szkole i miejscu, jakie zajmuje w niej edukacja muzyczna. [] W tym miejscu chcę gorąco podziękować wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania tej pracy. Przede wszystkim wyrazy wdzięczności kieruję do studentów animacji kultury Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS, którzy bardzo mi pomogli w badaniach, nie tylko jako grupa badana, ale również jako badacze zagadnienia. Dziękuję także uczniom, którzy zechcieli wypełnić ankiety, podzielić się swoimi opiniami. To dzięki nim powstała ta - dla mnie fascynująca - opowieść o edukacji muzycznej. Ze słów Wstępu
Głupota to słowo posiadające w języku polskim 283 synonimy występujące w co najmniej 28 różnych grupach znaczeniowych.W Szkicach zostały opisane wyłącznie "przypadki zawinione" wynikające z gnuśności, ewentualnie etycznej niegodziwości określonych osób, a nie przypadki, na które ktoś nie mógł mieć żadnego wpływu. Autorzy opisują swoje własne doświadczenia związane z głupotą i głupcami w myśl przekonania, że każda próba mająca na celu "policzenie" i "ponazywanie" głupoty jest warta zachodu.Trzej wybitni profesorowie i myśliciele: M. Heller, J. Stelmach i B. Brożek po świetnie przyjętym Sporze o rozumienie (CCPress 2019) ponownie zdecydowali się na współpracę. Ich "Szkice z filozofii głupoty" to wyjątkowy, wyrafinowany intelektualnie, ale także zabawny zbiór traktatów, anegdot, czy - jak wolą Autorzy - szkiców, swoisty "strumień świadomości" trzech uczonych.Bartosz Brożek - filozof, kognitywista i prawnik, profesor nauk prawnych, pracownik Katedry Filozofii Prawa i Etyki Prawniczej na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.Michał Heller - teolog, profesor nauk teologicznych specjalizujący się w filozofii przyrody, fizyce, kosmologii relatywistycznej oraz relacji nauka-wiara. Pierwszy polski laureat Nagrody Templetona.Jerzy Stelmach - teoretyk i filozof prawa, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, radca prawny.
Współczesne plemię to każda grupa ludzi, którą jednoczą podobne przekonania. Może przybierać różne formy - od religijnych stowarzyszeń, przez partie polityczne i państwa, aż po firmy, organizacje czy grupy pasjonatów.Dlaczego jesteśmy lojalni wobec członków tej samej grupy, a wspólny cel sprawia, że pracujemy efektywniej i możemy więcej osiągnąć? Co sprawia, że instynkt plemienny nie tylko wpływa na nasze decyzje, ale też kształtuje nasze myśli i emocje?Po pierwsze, działa w nas instynkt stada - niepostrzeżenie dostrajamy się do rytmu większości, chcąc być jej częścią. Po drugie, uruchamia się instynkt bohatera - popycha nas do poświęceń dla dobra grupy i motywuje, by dorównać tym, którzy cieszą się największym szacunkiem. Po trzecie, przemawia do nas głos przodków - każe pielęgnować tradycje i powielać wzorce przekazywane z pokolenia na pokolenie. To właśnie te pierwotne impulsy - pozwalają nam dzielić się wiedzą, współpracować i budować lepszą przyszłość.Nasze plemienne instynkty są naszą największą supermocą. Używaj jej mądrze!
Nauka jest wspaniałym osiągnięciem ludzkości. Jak każdy wynalazek może być jednak niewłaściwie stosowana, zwłaszcza jeżeli nie do końca wiadomo do czego służy i jak działa. Elementarna wiedza o nauce, jej metodzie, strukturze, ambicjach, możliwościach i ograniczeniach, wydaje się być czymś nieodzownym dla współczesnego, wykształconego człowieka.Książka "Filozofia nauki" zrodizła sie przede wszystkim z wieloletniej praktyki dydaktycznej ks. prof. Michała Hellera, który prowadził wykłady dla kilku pokoleń studentów, oraz jego doświadczeń na polu popularyzacji nauki. Oba te obszary działalności wiążą się z koniecznością usuwania fałszywych uprzedzeń oraz prostowania najczęstzszych błędnych poglądów i teorii.Książka od lat jest nieocenioną pomocą dydaktyczną dla studentów i pasjonaów filozofii oraz nauk przyrodniczych, czego odzwierciedleniem jest jej niniejsze wydanie.
Jak wygląda prawdziwa struktura materii? Czy najbardziej fundamentalnymi prawami natury rządzi prawdopodobieństwo, a nie konieczność? Dlaczego świat kwantów rządzi się prawami sprzecznymi ze zdrowym rozsądkiem?Mechanika kwantowa, jedna z najważniejszych dziedzin współczesnej fizyki, narodziła się w pierwszych dekadach ubiegłego stulecia. Panowało wówczas niemal powszechne przekonanie, że natura skrywa już niewiele tajemnic. Sformułowanie teorii kwantów obaliło ten optymistyczny pogląd - stało się jasne, że przyroda w najmniejszej skali funkcjonuje całkowicie inaczej niż w skali, w której działają nasze zmysły. Świat cząstek elementarnych, zjawiska nielokalne, indeterminizm i wiele paradoksów (jak słynny jednocześnie żywy i martwy kot Schrodingera) pociąga zwłaszcza filozofów, bo sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem obraz mikroświata wywołuje doniosłe filozoficzne konsekwencje. Żeby zrozumieć te wszystkie zjawiska, trzeba zagłębić się w matematyczną strukturę mechaniki kwantowej. Książka Michała Hellera umożliwia to nawet tym, którzy nie mają za sobą akademickiego kursu z matematyki, wymagana jest wyłącznie umiejętność precyzyjnego myślenia.
An ancient entertainer unable to work while pregnant; a medieval holy woman performing a ‘miraculous termination’; a Reformation-era abortion provider prosecuted as a witch; a Victorian midwife saving her patients from the workhouse. Women have always sought to end pregnancies, and long succeeded. This book tells their stories.
From enslaved and Indigenous herbal knowledge on Europe’s colonial plantations to Planned Parenthood’s unlikely alliance with postwar churches, Mary Fissell reveals abortion’s long politics, tracing how Western societies have policed the practice—or chosen not to. For long periods in our past, abortion was widely tolerated by authorities and ordinary people, and far from straightforward in Christian morality: it was not a crime in Britain until 1803, nor a religious issue in America until the twentieth century.
Whether in France, Scotland, Germany or Italy, abortion controls have always sprung from wider panics around social change—whether times of war, revolution and economic upheaval, or patriarchal anxiety about women’s growing independence. As restrictions tighten once more, this vividly illuminating history reminds us that such repression never endures.
Seria Górska pod redakcją Ewy Grzędy
Tematyka książki nie zamyka się, co mógłby sugerować tytuł i jego (zawarta we wstępie) wykładnia, w kręgu geografii literackiej. Dom, miasto, krajobraz stanowią tu raczej asumpt do snucia frapującej opowieści o tym, co dzieje się na styku geografii, biografii, krytyki literackiej i literatury, i o wzajemnych relacjach miejsc, ludzi i tekstów. Autora interesują spotkania, więzi i – często nieoczywiste – paralele, wynikające tyleż z doświadczenia wspólnej przestrzeni, co z czytania – z czytania, będącego odkrywaniem „miejsc wspólnych”, tropieniem splotów i powiązań intertekstualnych. Zarazem zaproponowana tu lektura, podobnie jak charakteryzowane w książce pisarstwo Jacka Łukasiewicza, „nie fetyszyzuje granicy pomiędzy krytyką literacką a historią literatury – albo, ogólniej rzecz ujmując, literaturoznawstwem akademickim”. Idąc śladami swego mistrza, Paweł Mackiewicz dystansuje się zarówno od „naukowej ortodoksji”, jak od historycznoliterackich syntez; przedkłada przypadkowość, zjawiskowość i jednostkowe mikrohistorie nad „uogólniające, czasem upraszczające konstrukty makrohistoryczne”, a równocześnie osadza omawianą twórczość w złożonym historycznym, politycznym i społecznym kontekście. Taka optyka w połączeniu z badawczą dociekliwością i hermeneutycznym podejściem do tekstu okazuje się bardzo atrakcyjna poznawczo: pozwala wyławiać nieznane lub niedostrzeżone fakty życia literackiego i wydobywać nowe rysy znanych pisarzy, poetów, krytyków, a ponadto – w innym świetle ukazuje ich twórczość, zwracając uwagę na jej spacjalne uwarunkowania. Dotyczy to nie tylko relacjonowanych przez Autora spotkań Kazimierza Wyki i Stanisława Czycza, Tadeusza Różewicza i Tymoteusza Karpowicza, Wincentego Pola i Kornela Ujejskiego, Stanisława Pigonia i Alfreda Jahna, Krzysztofa Vargi i Damiana Kowala, Krzysztofa Karaska i Jana Kulki, ale też relacji, w jakie wchodzą z innymi osobami i/lub z miejscem pozostali bohaterowie tej książki: Marta Wyka, Dariusz Suska, Piotr Szewc, Karol Maliszewski, Michał Książek.
Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Mikołajczak, Uniwersytet Zielonogórski
Paweł Mackiewicz (ur. 1980) – historyk literatury, krytyk literacki, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Zajmuje się literaturą polską XX i XXI wieku. Autor książek: Pisane osobno. O poezji polskiej lat pierwszych (Poznań 2010), W kraju pełnym tematów. Kazimierz Wyka jako krytyk poezji (Kraków 2012), Małe i mniejsze. Notatki o najnowszej poezji i krytyce (Katowice 2013), Sequel. O poezji Marcina Sendeckiego (Poznań 2015), Spór o realizm 1945–1948 (Poznań 2020). Opracował tomy: Kazimierz Wyka, Tylnym pomostem. Felietony zebrane (Kraków 2014), Kazimierz Wyka, Wybór pism (BN, Wrocław 2019), Jacek Łukasiewicz, Krok i rytm. Wybór szkiców (Wrocław 2024).
Jakie reguły rządzą rywalizacją między mocarstwami?
Jakie strategie stosują państwa w walce o potęgę?
Kiedy rywalizacja międzynarodowa prowadzi do wojen?
Tragizm polityki mocarstw jest, obok Końca historii Francisa Fukuyamy i Zderzenia cywilizacji Samuela P. Huntingtona, jedną z najważniejszych książek o polityce międzynarodowej napisanych po zakończeniu zimnej wojny. Profesor John J. Mearsheimer, łącząc wyśmienity styl wypowiedzi z klarownością wywodów, zmysł teoretyczny z wnikliwą analizą historyczną, krok po kroku objaśnia mechanizmy rywalizacji między państwami, znaczenie potęgi, przyczyny wojen i wiele innych zagadnień. Podważa dominujące po 1989 roku idealistyczne wyobrażenia i przesadnie optymistyczne prognozy, a trafnością swoich sądów jak mało kto dowodzi, że teoria stosunków międzynarodowych może nam nie tylko powiedzieć wiele o przeszłości, ale być także użytecznym narzędziem wyjaśniania teraźniejszości i prognozowania przyszłości.
Patroni medialni:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
W tradycyjnym modelu uniwersytetu, nakreślonym jeszcze przez Wilhelma von Humboldta, niemieckiego filozofa, na przełomie XVIII i XIX wieku, wykładowca był uczonym, który przedstawiał studentom wyniki swoich przemyśleń i eksperymentów. Współcześnie, gdy większość dydaktyków przekazuje słuchaczom wiedzę nabytą, niezwykle ważne stają się technika oraz forma jej przekazu. Istotne jest również zwrócenie uwagi na to, do kogo mówimy, jakie są oczekiwania i zdolności recepcyjne odbiorców, jaką rolę - w swojej biografii życiowej - przypisują edukacji. Równocześnie sama edukacja nie przebiega w wyizolowanych warunkach, jest czuła na zmienne i wyzwania cywilizacyjne oraz szczegółowe cele, które stawiają przed nią różni interesariusze z otoczenia uczelni. Nauczyciele akademiccy znajdą w tej książce odpowiedzi na wiele nurtujących ich pytań - od pozornie banalnych (Jak sobie poradzić ze ściąganiem na egzaminach? Jak zręcznie wpleść dowcip w treść wykładu?) do zasadniczych: Jak mówić, by studenci słuchali? Jak przygotować dobry wykład, ciekawe ćwiczenia i porywającą prezentację? Jak prowadzić zajęcia i przygotować materiały dydaktyczne w zgodzie z prawem autorskim? Jak oceniać pracę studentów? Jak odnosić się do studentów z niepełnosprawnościami? Jak podchodzić do studentów z innych kręgów kulturowych? Jak używać języka inkluzywnego i postępować etycznie? Jak umiejętnie implementować do swoich zajęć nowe, cyfrowe technologie? ,,Niezależnie od wybranej czy preferowanej roli, w którą wcielą się nauczyciele akademiccy, potrzeba doskonalenia i ciągłej pracy nad sobą jest oczywista i niezaprzeczalna. Przy czym doskonałość zawarta w tytule tej książki jest traktowana przez jej autorów nie jako cel i finał zawodowego rozwoju, ale raczej jako droga, która sama w sobie może być satysfakcjonująca i stymulująca. Aha, jeszcze jedno. To już nie wykładowca doskonały, czyli on, a wykładowcy doskonali. Wydaje nam się to bardziej adekwatne do naszych czasów, pojemne znaczeniowo i włączające". ze wstępu dr. hab. Andrzeja Rozmusa
Wolność. Bez znieczulenia. Bez lukru. Po mojemu. To szczera rozmowa Łukasza Karpiela z Łukaszem Warzechą – publicystą, który nie boi się niepopularnych opinii i życia zgodnego z własnymi zasadami. W świecie pełnym konformizmu książka ta jest manifestem niezależnego myślenia, logiki i wierności ideałom. Warzecha opowiada o swojej potrzebie wolności – w myśleniu, mówieniu, istnieniu – oraz o tym, jak boleśnie odczuwa każdą próbę jej ograniczania. To głos człowieka, który nie szuka poklasku, lecz sensu i prawdy – nawet jeśli wiąże się to z utratą stabilizacji.
Czy to możliwe, że zwykły zjadacz chleba ochoczo zgwałci śpiącą żonę swojego sąsiada, jeśli tylko da mu się okazję? Jak łatwo jest zwerbować kilkudziesięciu mężczyzn gotowych zgwałcić nieprzytomną kobietę? Manon Garcia w 2024 roku przez kilka tygodni śledziła w sądzie proces Dominiquea Pelicot oskarżonego o odurzanie żony, Gisele Pelicot, i udostępnianie jej ciała innym mężczyznom. Niniejszy esej łączy kronikę procesu z polityczną, filozoficzną i prawną refleksją na temat gwałtu we współczesnym społeczeństwie. Z perspektywy badaczki, ale też kobiety i matki Garcia stawia fundamentalne pytania o relacje między kobietą a mężczyzną, o zło, przemoc, kazirodztwo, normy płciowe i patriarchat. Co rusz powtarza też natarczywe pytanie, które wiele z nas sobie czasem zadaje: czy możemy żyć z mężczyznami?
Zagadnienia poruszane w publikacji dotyczą problemów związanych z prowadzeniem schroniska z usługami opiekuńczymi dla osób dotkniętych bezdomnością. Autorka wskazuje problemy tego rodzaju placówek oraz obszary koniecznych zmian. Zamieściła historie niektórych osób i opisy konkretnych wydarzeń, żeby przybliżyć Czytelnikowi "codzienność" mieszkańców tego typu ośrodków oraz przedstawić trudności związane z wykonywaniem pracy opiekuńczej. W książce przedstawione zostały problemy osób w kryzysie bezdomności na tle starzejącego się społeczeństwa. Niektóre zagadnienia zostały omówione na podstawie badań przeprowadzonych w schronisku w Koleczkowie, które jest prowadzone przez stowarzyszenie "Zaczarowani". Opisane trudności mają charakter uniwersalny, ponieważ występują niemal we wszystkich placówkach z usługami, które przeznaczone są dla osób w kryzysie bezdomności. Szczególną uwagę poświęcono zagadnieniom dotyczącym stanu zdrowia osób dotkniętych bezdomnością oraz ograniczeniom, z jakimi mierzą się takie schroniska w zakresie realizowania wsparcia oraz niesienia pomocy medycznej ludziom bezdomnym, chorym i samotnym.
Basil Kerski - menedżer kultury, redaktor, wydawca, publicysta, eseista, politolog, kurator wystaw historycznych. Dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności (ECS) w Gdańsku, redaktor naczelny dwujęzycznego Magazynu Polsko-Niemieckiego DIALOG, redaktor „Przeglądu Politycznego”. Obydwa pisma kontynuują tradycję „Kultury”.
Od 1994 r. współpracownik Instytutu Literackiego, popularyzator dzieła Jerzego Giedroycia. Publikował w „Kulturze” oraz „Zeszytach Historycznych”. Redaktor przygotowanej razem z Andrzejem St. Kowalczykiem antologii „Kultury” pod tytułem „Realiści z wyobraźnią. Antologia ‚Kultury’ 1976-2000“. Publikował wiele tekstów i książek o „Kulturze” paryskiej i jej kręgu. Razem z Andrzejem St. Kowalczykiem wydał tom rozmów z Bohdanem Osadczukiem pod tytułem „Wiek ukraińsko-polski” (trzy wydanie polskie, wydania niemieckie i ukraińskie). Redaktor niemieckich zbiorów esejów Jerzego Stempowskiego. Inicjator niemieckiego wydania „Szkiców Piórkiem” Andrzeja Bobkowskiego (tłumaczenie Martina Pollacka). Wydał jedną z pierwszych książek naukowych w języku niemieckim o polskiej emigracji („Die polnische Emigration und Europa 1945-1990. Eine Bilanz des politischen Denkens und der Literatur Polens im Exil”). Współinicjator i redaktor tomu encyklopedycznego o kulturze polskiej w Niemczech „Polnische Spuren in Deutschland. Ein Lesebuchlexikon”.
Tomik dwujęzyczny polsko-ukraiński.
Seria wybitni twórcy / ważne teksty
To dzieło wydane w Pradze (1939) już po śmierci Edmunda Husserla (1859-1938), niemieckiego filozofa, twórcy fenomenologii, miało dość niezwykłą historię. Powstawało długo i ostateczną redakcję uzyskało po 1935 roku, ale na rynku wydawniczym zagościło na krótko, jako że wskutek zajęcia Czechosłowacji przez Niemcy wydawnictwo zostało zamknięte tuż po wydrukowaniu nakładu. Nakład zaś poszedł na przemiał z wyjątkiem dwustu egzemplarzy przemyconych do Anglii, gdzie je potem sprzedawano. Książka wieńczy zainteresowania późnego Husserla genealogią logiki, a więc wyprowadzeniem najbardziej zaawansowanej logicznie myśli pojęciowej z niższego poziomu sądów predykatywnych, a tych ostatnich - ze sfery doświadczenia "przedpredykatywnego". Ta genealogia nie interesuje logików, którzy posługują się "gotowymi" tworami logiki. Tymczasem, uważa autor, u podłoża wszelkich struktur logicznych (zbiór, kategoria, sąd, pojęcie) leży konstytutywna działalność ja. To ruch świadomości sprawia, że logiczne struktury są takie a nie inne, np. sąd predykatywny ma zawsze strukturę dwuczłonową. Genealogia logiki opiera się na jej fenomenologii, wydobyciu logicznych fenomenów, takich jak substrat, jego określenia, eksplikaty przedmiotu itd. Dla logików i filozofów logiki badania te są zatem bezcenne, nawet jeśli fenomenologiczne sięganie pod powierzchnię zjawisk uznają oni za dyskusyjne.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
