Spis treści:
- Bartosz Woźniak. Słowo wstępne
- Anna Mochalska - Poeta kompletny, poeta uparty. Twórczość Kacpra Płusy od "Ze skraju i ze światła" do "Kobiet Polskich"
- Piotr Wiktor Lorkowski - Bożeny Ptak osobna wspólność
- Wojciech Kaliszewski - Krok po kroku. O poezji Macieja Bieszczada
- Michał Piętniewicz - Niech spadnie różany deszcz. Kilka uwag na temat poezji Bartłomieja Kucharskiego OCD
- Kamila Dzika-Jurek - Wiersze w ogniu: Jan Paweł Krasnodębski
- Michał Piętniewicz - Od popiołu do ogrodu. O poezji Małgorzaty Misiewicz
- Robert Gawłowski - Dotykanie tajemnic. O poezji Jana Strządały
- Tadeusz Karbowicz - Pierścień z Truso. O poezji Eryka Ostrowskiego
- Magdalena Węgrzynowicz-Plichta - Liryczne zapętlenie czasoprzestrzeni - poetyckie wędrówki Marzeny Dąbrowy Szatko
Prawdopodobnie nigdy w dziejach ludzkości intelektualiści nie odgrywali w społeczeństwie większej roli niż obecnie. Kiedy elity wytwarzające idee otoczone są licznym wianuszkiem osób, które rozpowszechniają owe idee dziennikarzami, nauczycielami, [] ustawodawcami, urzędnikami, sędziami oraz innymi przedstawicielami inteligencji ich wpływ na kierunek ewolucji społecznej może być znaczący, a nawet decydujący. [] Dużo wiemy na temat życiorysów oraz ideologii poszczególnych prominentnych intelektualistów, lecz systematyczne analizy istoty oraz roli intelektualistów jako grupy społecznej są nadal rzadko spotykane. Ta książka ma ambicje być taką właśnie analizą. Ma ambicje badać kierunek, w którym inteligencja prowadzi nasze społeczeństwo oraz ogólniej rzecz biorąc zachodnią cywilizację. [] przeznaczona jest dla czytelników skłonnych przyłączyć się do mojej podróży ku zrozumieniu intelektualistów czyli dość pokaźnej grupy ludzi żyjących wśród nas, których działalność może mieć i de facto ma niezmiernie istotny wpływ na poszczególne państwa, a nawet całą cywilizację. fragment
Oto Polska po zmianie prawa aborcyjnego z 2020 roku. Piekło matek, córek, żon, narzeczonych, dziewczyn i przyjaciółek. Chcieli ze mnie zrobić taki żywy inkubator podsumowuje jedna z bohaterek książki, a inna dodaje: Aborcja nie jest żadnym złotym środkiem, ale dziś nie ma ani wyboru, ani systemu. Daria Górka krok po kroku przeprowadza czytelnika przez osobiste dramaty rodzin, które dowiedziały się o nieuleczalnych wadach płodu. Demaskuje brak systemowego wsparcia i pomocy psychologicznej. Pokazuje hipokryzję rządzących i Kościoła.To nie jest wyłącznie rzeczywistość tysiąca kobiet rocznie, które do tej pory legalnie przerywały ciążę ze względu na ciężkie wady płodu, a po wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie mogą tego robić. To rzeczywistość nas wszystkich. Rzeczywistość, którą kształtuje język, narracja, opowieść nie tylko o aborcji, lecz także o wartościach, w które wierzymy, o Polsce, jakiej pragniemy.Daria Górka dziennikarka, reporterka i prezenterka telewizyjna. Autorka głośnych reportaży i książki Aż do śmierci. Stworzyła cykl Za zamkniętymi drzwiami opowiadający o różnych formach przemocy. Laureatka złotej nagrody na World Media Festiwal Hamburg 2022 i nagrody im. Dariusza Kmiecika. Absolwentka dziennikarstwa i dokumentalistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2013 roku związana ze stacją TVN. Mama trzyletniej Amelii.
Jak się zostaje wybitnym artystą? Ta książka to portret zbiorowy nowych klasyków współczesnych sztuk wizualnych ikon polskiej sztuki lat 90. i 2000. Powstał na podstawie wielogodzinnych opowieści autobiograficznych takich postaci, jak Zbigniew Libera, Katarzyna Kozyra czy Wilhelm Sasnal. Autor szuka nowych sposobów na opowiadanie o społecznych, kulturowych i ekonomicznych uwikłaniach pracy artystycznej. Proponuje też zestaw pojęć przydatnych w analizie historii życia, światów społecznych i pracy konceptualnej związanej z produkcją kulturową. Podważa przy tym modernistyczne wyobrażenia o twórcy jako samotnym geniuszu. Wśród rozmówców odnajdziemy kilka przypadków spektakularnego społecznego awansu, dlatego w książce ważne miejsce ma problematyka klasowa oraz motyw wielowymiarowej biograficznej mobilności. Kluczowe rozdziały dotyczą poza-indywidualnych, poza-cielesnych, nie-ludzkich i materialnych pokładów kształtującej się artystycznej podmiotowości. * Talent i geniusz zwłaszcza dzisiaj w polu artystycznym wydają się rażąco niesocjologicznymi wyobrażeniami czymś w rodzaju chronicznego przejęzyczenia. Prawidłowości związane z reprodukcją społeczną skłaniają do tego, by właśnie w świecie sztuki widzieć instytucję niejako emblematyczną dla procesów akumulacji, transferu, dziedziczenia i konwersji kapitału kulturowego. Powinny one realizować się tu w sposób najbardziej bezwzględny i surowy. Tymczasem autor znajduje i poddaje analizie opowieści współczesnych artystów, których biografie nie potwierdzają zidentyfikowanych przez socjologów praw ruchliwości. Realizację ambitnego projektu zbadania współczesnego pola artystycznego umożliwiło autorowi kunsztowne opanowanie warsztatu oraz imponująca erudycja, dająca swobodę w sięganiu po koncepcje socjologiczne i filozoficzne. Autorowi udało się w przekonujący sposób pokazać, że w tym niejako wyjętym spod praw rządzących rzeczywistością świecie daje się zaobserwować fantazyjne, ale jednak wyraźne wzory i regularności. dr hab. Małgorzata Jacyno Autor podjął się analizy społeczności specyficznej, stawiającej wyzwania standardowemu badaniu socjologicznemu. Wynika to z usytuowania badacza w stosunku do badanych związanego z asymetrią pozycji władzy oraz nadprzeciętnej autorefleksyjności badanych. Warto docenić to, że autor pozwala czytelnikom obcować ze zgromadzonym materiałem wywiadów oraz wyciągać samodzielne wnioski. Takie odsłanianie tajemnic warsztatu badawczego jest bardzo cenne, pozwala bowiem na bieżąco śledzić, w jaki sposób badacz dokonał translacji pomiędzy terenem a tekstem. Widoczne są procesy wiedzotwórcze, jakie doprowadziły do powstania książki oraz kontrowersje, w jakie praca może być uwikłana. Czytelnik i czytelniczka pracy otrzymują dzieło dojrzałe, stanowiące świadectwo uczciwej, rzetelnej i gruntownej pracy zarówno empirycznej, jak i teoretycznej. Autor wykazuje się bowiem nadprzeciętnym poziomem obeznania z literaturą przedmiotu, samoświadomością metodologiczną oraz opanowaniem warsztatu pisarskiego. Sądzę, że książka wpłynie na stan badań w socjologii jakościowej i zainspiruje innych do badań elitarnych podgrup społecznych. dr hab. Andrzej W. Nowak
Był sobie rojber. W gwarze poznańskiej tym słowem określa się nicponia, psotnika, urwisa. O nim jest ta książka. A dokładniej: o twórczości Roberta Walsera. Pisarza, którego jedni uwielbiają, inni lekceważą, a większość w ogóle nie zna. Czym są opowieści Walsera? Jedna z odpowiedzi: próbą uchwycenia wibrującego bezruchu chwili teraźniejszej, tej zarezerwowanej dla rzeczy małych. Rzeczy małe nie oślepiają, nie ogłuszają, nie przytłaczają. Są nieśmiałym zaproszeniem do gry, w której każdy wygrywa. Każdy jest wygranym: zabrzmiało jak banał? Trudno. Przywykliśmy do tego, że literatura „wysoka” najczęściej wysuwa oskarżenia pod adresem świata i ludzi. Uważamy, że jej głównym powołaniem jest demaskowanie zła, kłamstwa, zbrodni, niegodziwości; że musi się skupiać na „udrękach istnienia”; że powinna pokazywać przede wszystkim problemy, z jakimi się zmagamy. Tymczasem utwory Walsera chcą – nie popadając w naiwniactwo – budować zaufanie do świata. Takiego, jakim on jest. Nietzsche chciał wiedzy radosnej – ja wołam o radosne pisarstwo. I odnajduję je u Roberta Walsera. Łukasz Musiał
Na książkę złożył się zapis cyklu programów telewizyjnych emitowanych wiosną 1969 roku. […] Wypowiedziałem w nim na głos rzeczy, których nie powiedziałbym w innych okolicznościach. […] Czym jest cywilizacja? Nie wiem. Nie jestem w stanie jej określić za pomocą pojęć ogólnych. Ale chyba umiem rozpoznać jej przejawy. Mam je przed oczami. Jak pisał Ruskin: „Wielkie narody spisują autobiografie w trzech rękopisach: w księdze czynów, w księdze słów i w księdze sztuki. Nie zrozumiemy żadnej z nich, dopóki nie przeczytamy dwóch pozostałych, ale spośród nich tylko ta ostatnia jest godna zaufania”.
Kenneth Clark
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
Niniejsza publikacja zawiera szereg zadań, których zasadniczym celem jest wspieranie procesu integracji obupółkulowej mózgu. Sprzyja ona rozwijaniu zdolności używania prawej i lewej strony ciała w tym samym czasie lub naprzemiennie.
Ćwiczenia zamieszczone w niniejszej książce mają charakter ruchowy. Zadaniem dziecka jest wystukanie na kolorowych „klawiszach” umieszczonych u dołu strony kodu składającego się z kolorowych punktów, podanego u góry strony. Najprostsze zadania składają się z kodów trójkolorowych, najtrudniejsze – siedmiokolorowych. Wraz ze wzrostem stopnia trudności ćwiczeń zmianie ulega także długość kodu.
W marszu mówię, klaszczę, gram to publikacja skierowana do nauczycieli przedszkolaków, dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz uczniów młodszych klas, którzy szukają sposobów, dzięki którym będą mogli kształtować funkcje percepcyjno-motoryczne swoich podopiecznych. W książeczce zamieszczono 40 wierszyków oraz 79 opisów zabaw, których podstawą jest marsz. Dzieci oraz nauczyciel maszerują w każdej kolejnej zabawie, a oprócz tego jednocześnie wykonują określony ruch rękami lub sekwencję takich ruchów. Słuchanie, a następnie powtarzanie fragmentów wierszyków rozwija uwagę i pamięć słuchową, jednoczesne wykonywanie więcej niż jednej czynności zaś koordynację ruchową oraz ruchowo-słuchową.
Nie ulega wątpliwości, że to podręcznik dla studentów nauk o wychowaniu, ale jestem przekonana, że jego czytelnikami może być znacznie większa grupa osób: studenci innych kierunków studiów w akademiach wychowania fizycznego, w uniwersytetach medycznych (na przykład kierunku zdrowie publiczne) oraz w innych szkołach wyższych. Publikacja może zostać wykorzystana również w szkoleniu podyplomowym zorganizowanym, a także podejmowanym indywidualnie przez osoby z różnymi tytułami zawodowymi. prof. dr hab. Anna Jegier Uniwersytet Medyczny w Łodzi Rozbudowana wersja publikacji prezentuje wszystkie obszary treści związanych z pedagogiką sportu, której podstawy powinni poznać studenci kierunków wychowania fizycznego, rekreacji i turystyki czy pedagogiki. To dobrze przygotowany podręcznik, który może być pomocą dydaktyczną zarówno dla studentów, jak i wykładowców. dr hab. Danuta Umiastowska prof. Uniwersytetu Szczecińskiego
Polska była przez wieki krajem wierzących antyklerykałów. Chłopi przeciwstawiali się księżom z powodu pańszczyzny, zamiast na mszę chodzili do karczmy. Chętnie obśmiewali przywary kleru: chciwość, pijaństwo, rozpustę. Praktyki religijne organizowali po swojemu, często na przekór hierarchii, choć nie wbrew wierze.Dziś ludowy antyklerykalizm powrócił z nową siłą. Karnawałowy żart coraz częściej przeradza się jednak w wyraźny bunt wobec władzy Kościoła.Z ludowych przyśpiewek, robotniczych wystąpień, transparentów na Strajku Kobiet i internetowych memów z papieżem wyłania się nieopowiedziana dotąd historia polskiego stosunku do Kościoła, biskupów i religii.Michał Rauszer - kulturoznawca i antropolog, pracownik Zakładu Interdyscyplinarnych Badań nad Kulturą UW. Autor m.in.: "Bękartów pańszczyzny. Historia buntów chłopskich" (2020) oraz "Siły podporządkowanych" (2021) - książek cenionych za autentyczność, bogactwo źródeł, popularyzatorskie ujęcie. Współtwórca podkastu "Wszyscy jesteśmy ze wsi".
Poszukiwanie skutecznych metod pracy resocjalizacyjnej jest od zawsze prowadzone i pożądane zarówno z teoretycznego, ale przede wszystkim aplikacyjnego punktu widzenia. Przedłożona do recenzji książka stanowi próbę egzemplifikacji teoretycznej, badawczej i aplikacyjnej jeszcze stosunkowo słabo eksplorowanej na gruncie polskim problematyki wykorzystania socjoterapii w pracy z dorosłymi sprawcami przestępstw. Choć socjoterapia na polskim rynku wydawniczym znalazła odzwierciedlenie w ostatnich dziesięciu latach w wielu publikacjach naukowych (...) to zdecydowanie ich głównym podmiotem były dzieci i młodzież, zaś niniejsza publikacja pretenduje do wypełnienia luki w tym zakresie w odniesieniu do osób dorosłych.
Książka wpisuje się w nurt humanistycznego podejścia do resocjalizacji (resocjalizacja kreatywna, twórcza, bazująca na zasobach i potencjale jednostki), którego idee (pomimo teoretycznych wskazań i uzasadnień) wciąż są trudne realizacyjnie. Położenie nacisku na relację wychowawczą w pracy z osobami odbywającymi karę pozbawienia wolności jest ważne z punktu widzenia procesu zmiany, jaka ma zajść pod wpływem tego typu oddziaływań.
Z recenzji dr Ewy Grudziewskiej
W książce zostały omówione, w oparciu o setki recenzowanych artykułów naukowych, najbardziej istotne kwestie związane z wielkim kryzysem zdrowotno-polityczno-ekonomicznym, jaki ma miejsce od marca 2020 roku do dzisiaj, a którego fatalne skutki będą odczuwane przez co najmniej dziesięciolecia. Analizie poddano takie zagadnienia jak:
- Diagnostyka COVID-19, czyli w szczególności testy molekularne RT-PCR
- Lockdown, funkcjonowanie ochrony zdrowia w okresie pandemii COVID-19 i wiarygodność oficjalnych statystyk dla przypadków "z covid" i "na covid"
- Zamykanie szkół w okresie "pandemii COVID-19"
- Dezynfekcja powierzchni, dystansowanie społeczne, badania przesiewowe, pomiar temperatury i restrykcje związane z podróżowaniem w okresie "pandemii COVID-19"
- Maski
- Szczepienia przeciw COVID-19
- Skutki działań prawnych podjętych przez państwowe, prywatne osoby prawne oraz jednostki organizacyjne w celu zapobiegania COVID-19
Niniejszym oddajemy do rąk czytelnika długo oczekiwane pierwsze polskie wydanie krytyczne drugiej części Don Kichota, w nowym, doskonałym przekładzie Wojciecha Charchalisa, przygotowane specjalnie z okazji obchodów czterechsetlecia śmierci autora.W roku 1613, osiem lat po publikacji Don Kichota, do Cervantesa dotarła krążąca po Madrycie plotka, że ktoś pisze kontynuację jego powieści. Oburzony autor, który, zdaje się, w ogóle nie miał takiego zamiaru, zaczął w pośpiechu przygotowywać swoją drugą część. Gdy latem 1614 pisał właśnie rozdział LIX, niejaki Avellaneda, pisarz do dziś pozostający anonimowy, opublikował Drugą część don Kichota z Manczy. Twórca oryginału był tą powieścią ewidentnie zniesmaczony, przeredagował więc swój tekst i zrobił z niego dialog z apokryfem, wyszydzając go i bezwzględnie wyśmiewając od prologu aż po ostatnie zdanie. Tym sposobem, prawdopodobnie zupełnie niechcący, powodowany wyłącznie zalewającą go żółcią, Cervantes dopełnił Don Kichota drugą częścią przygód tytułowego bohatera i ostatecznie stworzył pierwszą w pełni nowożytną powieść europejską.Choć wydaje się, że prawie każdy zna powieść Cervantesa i wielokrotnie widział don Kichota w dziełach wielkich artystów, jak Gustave Dor, Honor Daumier, Salvador Dali, Pablo Picasso i wielu innych, to z pewnością zaskoczą go rysunki i wizje Wojciecha Siudmaka. Jego dzieła nawiązują głębiej i śmielej do fantastycznych wizji Cervantesa i marzeń don Kichota. Tu, gdzie inni widzieli humorystyczne anegdoty, artysta odczytuje filozoficzne intencje autora.Don Kichot to powieść dająca mnóstwo przyjemności, pomyślana jako łańcuch przypadków spotykających dwie wędrujące postaci, które cechują się niemożliwym do pomylenia wyglądem, wysławiają nader charakterystycznie i prześladowane są przez pecha. (...) Postaci niezapomniane. - Daro Villanueva, dyrektor Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, z przedmowy.
Krzyś i Leon to przyjaciele z jednej klasy, których spotykają trudności dobrze znane wszystkim uczniom. Historyjki opowiadające o ich codziennych doświadczeniach pozwolą więc dzieciom zrozumieć i przezwyciężyć różne problemów związane z funkcjonowaniem społecznym. Tematy poruszone w materiałach to między innymi:- nawiązywanie znajomości z nowymi uczniami w klasie- asertywność- ignorowanie- krytykowanie- kompromis- siła plotki- strach.Opowiadania o małych i dużych problemach społecznych Krzysia i Leona zostały przedstawione w formie kart pracy. Historyjki uzupełniają pytania do tekstu oraz ćwiczenia dla uczniów klas 1-6. Dzięki temu ćwiczenia doskonale nadają się do wykorzystania podczas Treningu Umiejętności Społecznych, godziny wychowawczej czy zajęć rewalidacyjnych.Dołączony aneks zawiera z kolei rysunki postaci, które służą do nazywania emocji bohaterów opowiadań. Ilustracje można wyciąć i zalaminować. Dzieci mogą rysować na nich za pomocą suchościeralnego pisaka emocje, które odczuwają bohaterowie historyjek. Mogą to robić podczas słuchania/czytania opowiadań, a także nadać postaciom odpowiednie imiona czy wypisać ich cechy. Korzystanie z suchościeralnego pisaka i zalaminowanych kart pozwoli na ich wielokrotne użycie.Forma historyjek społecznych ułatwia poruszenie problemów, z jakimi dzieci mogą się spotkać w szkole, a z którymi nie zawsze wiedzą, jak sobie poradzić. Opowiadania pozwalają na zrozumienie tematu, wczucie się w rolę postaci, a także nazwanie emocji, omówienie zachowań dobrych i niewłaściwych, a w konsekwencji - sformułowanie sposobów na rozwiązanie szkolnych problemów!
Pod red. Elżbiety Krajewskiej-Kułak, Andrzeja Guzowskiego, Anny Surendry, Pauliny M. Wiśniewskiej Recenzja:dr hab. Ksenia Kakarekodr hab. Katarzyna van Damme-Ostapowicz
Wspieranie rozwoju samodzielności - zarówno w zakresie umiejętności samoobsługowych, jak i społecznych - stanowi podstawę działań inkluzywnych oraz gwarancję lepszej jakości życia. Jest to szczególnie ważne dla dzieci, nastolatków i osób dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną, niepełnosprawnością złożoną, a zwłaszcza z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.Niniejsza książka stanowi wygodną pomoc w przeprowadzeniu takiej interwencji edukacyjnej. Zawiera serię praktycznych list kontrolnych, które ułatwią kształtowanie umiejętności, a także ich obserwację i ocenę postępów. W tomie omówiono blisko 50 umiejętności związanych z trzema sferami:samodzielność w domu (np. kąpiel pod prysznicem, suszenie włosów, zmywanie naczyń, przygotowywanie kanapek)samodzielność w szkole (np. pakowanie plecaka, zapisywanie prac domowych w kalendarzu)samodzielność w pracy i w czasie wolnym (np. wyjście do kina, wypłacanie pieniędzy z bankomatu, korzystanie z poczty elektronicznej).Dzięki temu, że każda z umiejętności została przedstawiona jako sekwencja drobnych, prostych czynności, listy kontrolne ułatwiają naukę i pozwalają opiekunowi udokumentować wykorzystany typ podpowiedzi oraz śledzić postępy na kartach podsumowujących.W dodatku zaproponowano formularze i wzory list kontrolnych do wykorzystania przez opiekunów i terapeutów. Obszerny kolorowy załącznik zawiera karty obrazkowe przedstawiające poszczególne kroki wybranych umiejętności. Jest to pomoc wizualna: karty należy wyciąć i na przykład przykleić w miejscu, gdzie będą najbardziej przydatne podczas wykonywania konkretnych czynności.W książce znajduje się kod do pobrania materiałów dostępnych online. Umożliwiają one dostosowanie nauczanej sekwencji czynności do potrzeb konkretnej osoby.
Życie nie może się ograniczać tylko do tego, że jestem transpłciowa. Wolałabym słyszeć pytania „jak się masz?” i „co słychać?”, jakie zadaje się wszystkim innym ludziom.
Dla nauki transpłciowość nie jest już zagadką, a dla psychiatrii nie jest „chorobą”. Ale w społeczeństwie osoby, które uświadomiły sobie, że urodziły się w ciele niepasującym do tego kim są, wciąż pozostają niezrozumiałe i obce.
Książka Pauli Szewczyk pozwala je zrozumieć, zbliżyć się do nich tak bardzo, że zaczynamy słyszeć ich wyznania i dramaty, choć wyrażane są szeptem. Słyszymy Stasia, który zanim wyprowadził się z domu, prowadził podwójne życie – wśród znajomych był sobą, dla rodziców pozostawał “córką”. Słyszymy Kornela zmagającego się ze stanami lękowymi, depresją i myślami samobójczymi – chłopaka, którego w szpitalu psychiatrycznym wysłano na oddział dla młodych kobiet. Słyszymy Tima, usiłującego nie tylko ułożyć się z ciałem, które mu doskwiera, ale i z losem migranta. Przyjechał do Polski, bo w rodzinnej Białorusi osobom takim jak on żyć jest jeszcze trudniej. Słyszymy i Klarę, usiłującą przezwyciężyć lęk graniczący z obsesją, że ktoś odkryje zmianę danych w jej dowodzie i dla otoczenia nigdy nie będzie kobietą. Słyszymy także wiele innych głosów, dzięki którym każda z osób występujących w książce staje się nam bliska.
Bohaterkami i bohaterami „Ciał obcych” są osoby transpłciowe, ale też ich partnerzy, partnerki oraz rodzice. Tacy, którzy wciąż nie pogodzili się z faktem, że ich ukochany syn wcale nie jest chłopcem czy ci, którzy tożsamość dziecka zaakceptowali łatwo, choć rodzicielskie wsparcie to za mało, by dziecku chciało się żyć.
Ale jest to też opowieść pełna miłości i wiary w to, że przełamanie bariery nieakceptacji i niezrozumienia to tylko kwestia czasu. Czytający książkę Pauli Szewczyk mają szansę przekroczyć tę barierę już teraz.
Niewiele jest na rynku wydawniczym pozycji książkowych, które dotykają zagadnień historiozoficznych. Książka Filozofia i kultura w czasach przełomu wyrasta z doświadczenia filozofa realisty przekonanego o tym, że prawa myślenia są zależne od obiektywnie istniejącego świata (kultura nie wyprzedza istniejącego człowieka), z doświadczenia historyka filozofii, który swoje analizy opiera na faktach i źródłach (historia jest wierna przeszłości). Autor przypatruje się najróżniejszym przemianom, procesom, przekształceniom, metamorfozom. Naświetla je następnie w taki sposób, że Czytelnik łatwo dostrzega źródła tych przemian, ich ugruntowanie, a także to, do czego doprowadziły bądź mogą doprowadzić. Lektura książki dostarcza żywego przekonania o ciągłej obecności przemian, z których nie zdajemy sobie sprawy, ale o których powinniśmy wiedzieć, jeżeli chcemy zrozumieć współczesną epokę.
Wśród licznych walorów tej książki można wskazać ten, że daje ona interesujący obraz filozofów i uprawianej przez nich dyscypliny. Filozofia nie jest wydumaną dziedziną przeznaczoną dla nielicznych mędrców, lecz rzemiosłem, najlepszym, jakie mogło się zdarzyć człowiekowi, pozwalającym na odnalezienie się we współczesnym świecie. Okazuje się wiedzą bardzo praktyczną, przynoszącą korzyści każdemu, kto poświęci się jej studiowaniu. Książka dobrze pokazuje, że zainteresowania filozoficzne mogą się odnosić nie tylko do zasad rzeczywistości, w różnych jej obszarach, lecz również do takich kwestii, jak historia czasu, znaczenie Ameryki we współczesnej kulturze, loty na Księżyc, rozwój motoryzacji, dostęp do broni czy reforma liturgii w Kościele katolickim. Zwrócenie uwagi na takie zagadnienia powoduje, że obszar problematyki filozoficznej się rozszerza, a tym samym każdy, kto uczestniczy w kulturze, zostaje zachęcony do filozofowania.
z recenzji prof. Michała Zembrzuskiego
Z tej książki dowiesz się:Czy w kosmos wysłano kiedyś tysiąc miniaturowych mózgów?W jaki sposób proste organizmy rozwiązują problemy, nad którymi matematycy głowią się od stuleci?Czy odkrycie radu pozwoliło poznać sekret życia?Jak to możliwe, że po obfitym posiłku wąż tak bardzo powiększa swoje narządy? Mimo że biolodzy zdobyli przez stulecia ogromną wiedzę na temat różnych gatunków i dokonują rzeczy, o których niedawno jeszcze nikomu się nie śniło, to nadal nie potrafią podać definicji życia. Zapytani, jąkają się, zwodzą, kluczą, by wreszcie rozpaczliwie burknąć: Życie jest tym, co JEST, lub bardziej obrazowo wydukać: Bycie żywym to niebycie martwym.Większość ludzi na pytanie, czy żyją, bez kłopotu odpowiedziałaby twierdząco. Dlaczego więc kryteria życia tak bardzo wymykają się przedstawicielom nauk przyrodniczych? Dzięki naszym mózgom szybko dostrzegamy żywych ludzi dookoła, z przedstawicielami innych gatunków idzie nam już jednak trochę gorzej. Biolodzy wskazują na różne cechy, którymi wyróżniają się żyjące istoty : metabolizm, zdolność do gromadzenia informacji, utrzymania homeostazy, reprodukcji, ewolucji.Carl Zimmer, znakomity popularyzator nauki, autor bestsellera Śmiech ma po matce, wyrusza w poszukiwaniu odpowiedzi na te życiowe pytania: odwiedza laboratoria i jaskinie, karmi węże i eksperymentuje z genami. Pokazuje, jak odmiennie podchodzą do życia różne istoty i jak mgliste i pełne zagadek pozostaje pogranicze życia zarówno jego początek, jak i koniec.Cóż, może rację miał zespół Opus, który w latach osiemdziesiątych śpiewał po prostu: Live is life KSIĄŻKI DOBRE NIE TYLKO W TEORII!
"Brak pieniędzy, perspektyw; stres - sam wiesz, jak jest". Rap to muzyka miejsc, ludzi i czasów, która jak żaden inny gatunek odbija szarą i niekiedy trudną rzeczywistość. Dlatego bezpańskie dzieci polskiej transformacji znalazły w rapie otuchę i świadomość, że są też inni, którzy widzą świat takim, jaki jest naprawdę. Autentyczność była bowiem w rapowym środowisku największą wartością, ostatecznym sprawdzianem tego, komu można wierzyć.Filip Kalinowski niczym osiedlowy kronikarz prowadzi nas przez historię warszawskiego rapu lat dziewięćdziesiątych, pokazując, że to właśnie w tej muzyce jak w soczewce skupiło się wszystko, co na podwórka przyniosły pierwsze lata III RP. Zręcznie lawiruje między ciemną i jasną stroną stołecznego rapu, pisząc zarówno o tych, którzy spisywali kolejne strony "chuligańskiego raportu z osiedla", jak i o tych, którzy spontanicznie i lekko bawili się słowem. Wszystko to na tle największych bolączek ostatniej dekady XX wieku - drapieżnego kapitalizmu, zorganizowanej przestępczości, epidemii brown sugar, policyjnych nadużyć i innych "osiedlowych akcji".Książka Kalinowskiego to pasjonująca podróż przez Warszawę lat dziewięćdziesiątych i opowieść o tych, którzy "niechciani, nielubiani" czuli się nie bez powodu, a swoją prawdę i bunt mogli wyrazić w rymach i bitach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
