Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
„Niewiele osób mogłoby się pochwalić tak zróżnicowaną karierą, jak Jonathan Lynn. Żarty na bok. Zasady komedii to niesamowicie wciągające połączenie poradnika dla początkujących twórców komedii z autobiografią. Każdy, kto sięgnie po tę książkę, zdobędzie wiele informacji o tym, czego potrzeba, aby osiągnąć sukces w komedii, i o człowieku, któremu to się zdecydowanie udało” – britishtheatreguide.info
Jonathan Lynn jest wszechstronnym artystą. Przez ostatnie czterdzieści lat mieliśmy okazję poznać go jako reżysera, scenarzystę, producenta i aktora w filmach zarówno kinowych, jak i telewizyjnych. Jest również autorem bestsellerowych książek i powieści. Wśród filmów, które wyreżyserował, znajdziecie takie pozycje jak: „Uciekające zakonnice” czy „Trop” (do których również napisał scenariusze), „Mój kuzyn Vinny” (grali tam Joe Pesci, a za rolę w którym Marisa Tomei dostała Oscara™), „Jak ugryźć 10 milionów” (z Bruce’em Willisem i Matthew Perrym), „Prawem na lewo” (z Jeffem Danielsem i Charlize Theron), „Sknerus” (z Michaelem J. Foxem i Kirkiem Douglasem), „Fałszywy senator” (za który Eddie Murphy otrzymał specjalną nagrodę od Political Film Society oraz Enviromental Media Award) czy „Wojna pokus” (film z udziałem Beyoncé Knowles i Cuby Goodinga Jr., nagrodzony Czarną Szpulą za najlepszy film roku).
„Tak, panie ministrze” – wyróżniona nagrodą BAFTA satyra polityczna, którą napisał razem z Antonym Jayem – nie schodziła z ramówki BBC2 przez cztery lata. Sequel, czyli „Tak jest, panie premierze”, królował na ekranach od 1986 do 1988 roku. Oba programy zostały wyemitowane w osiemdziesięciu czterech krajach i są dostępne na DVD. Zostały wyróżnione Nagrodą Specjalną Campaign for Freedom of Information oraz wieloma innymi nagrodami.
Zachwyty nad „Żarty na bok. Zasady komedii”:
„Aspirujący twórcy znajdą tu wiele dobrych rad… Szczególnie fascynują kulisy „Tak, panie ministrze” – Simon Brett, „Sunday Express”
„Fascynująca” – Mark Lawson, „Guardian”
„Bez wątpienia jest to świetny poradnik dla początkujących scenarzystów, reżyserów i aktorów – do tego podparty doświadczeniem, jakie niesie ze sobą czterdzieści pięć lat sukcesów… Będziecie zachwyceni” – „Scotsman”
„Ta książka to hołd dla świetnych scenarzystów i aktorów, których Lynn znał – szczególnie dla Leonarda Rossitera oraz Jacka Rosenthala – a także zbiór 150 zasad, które są albo mądre, albo oczywiste, albo tak mądre, że aż oczywiste” – TLS
„Ta książka nie jest poradnikiem. Można powiedzieć, że jest zapisem wspomnień przeplatanych z historiami o tej części mojego życia, która została wykorzystana – lub zmarnowana – na rozśmieszanie ludzi. Śmiech często pomaga ludziom, ale nie mogę nazwać się altruistą – robię to dla siebie. Dla ekscytacji wynikającej z tego, że publiczność śmieje się z rzeczy, które wymyśliłem. Dla poczucia spełnienia.
(…) Kiedy byłem małym chłopcem, wydawało mi się, że ludzie, którzy zajmują się pisaniem komedii, mają tajemniczy, może nawet nadprzyrodzony dar. Zastanawiałem się, jak oni to robią. Jak tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku, sprawiają, że ludzie pękają ze śmiechu? (...)
Chciałem być jedną z osób, które potrafią wywoływać śmiech innych.
Czy komedia rzeczywiście jest trudniejsza od pozostałych gatunków dramatycznych, a jeśli tak, to dlaczego? To nieuchwytność sprawia, że komedia wciąż pozostaje dla mnie fascynująca. Dlatego też nie znajdziecie w tej książce ostatecznych odpowiedzi – mogę przedstawić w niej jedynie to, co zaobserwowałem na podstawie własnych doświadczeń.
Mam nadzieję, że przyda się ona nie tylko ludziom, którzy chcą zajmować się komedią, lecz także tym, którzy po prostu lubią ją oglądać.” – Jonathan Lynn o swojej książce
Nie tylko o teatrze to mój dialog w formie monografii. I to zarówno na poziomie konstrukcji, jak i zawartych tu treści. Rzecz łączy różne formy dyskursywne: studia, rozmowy oraz szkice dotyczące teatru i kultury XX i XXI wieku. Widzę teatr w Polsce jako część teatru europejskiego, dla którego kontekstem są różne formy teatralne i prateatralne z Azji. Jeszcze jedna cecha tej, nazwijmy, „monografii performatywnej” to zaproszenie Odbiorcy do dyskusji. Jestem przekonany, że dzisiaj nie można myśleć o kulturze bez kontekstu przekraczającego Europę. W dialogu powinniśmy kultywować naukową refleksję o kulturze, w tym o teatrze, i o demokracji. O poszukiwaniu jedności w różnorodności.
Piotr Rudzki – teatrolog, adiunkt w Zakładzie Teorii Kultury i Sztuk Widowiskowych Uniwersytetu Wrocławskiego. Zainteresowania teatrem współczesnym i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem połączył w książce Witkacy na scenach PRL-u (Wrocław 2013). Jego artykuły dotyczące teatru i kultury w XX i XXI wieku ukazywały się w czasopismach i tomach zbiorowych w Polsce, Austrii, Indiach, Nepalu i USA. W latach 1994–2016 redaktor „Notatnika Teatralnego”. W okresie 1995–2000 visiting lecturer w Delhi University, współautor pierwszego podręcznika nauki języka polskiego dla Hindusów (Rozmówki hindi-polskie,New Delhi 2003).
Książka Marty Kubiszyn to dobrze przemyślana i precyzyjnie skonstruowana monografia podsumowująca wieloletnie zainteresowania naukowe autorki. Wpisuje się ona w kulturoznawczy nurt badań nad pamięcią zbiorową Zagłady, wnosząc istotny wkład w tę dziedzinę zarówno na poziomie teoretycznym, jak i opisowym. Do badań pamięciologicznych autorka wprowadza kategorię „współpamięć”, którą definiuje jako […] poszerzenie pamięci wspólnoty rozumianej geograficznie o świadomość obecności innego w danym miejscu. Proces poszerzania pamięci jest tu przedstawiony jako przedmiot działalności animatorów kultury, którzy odkrywają i dokumentują zapomniane lub wymazane ślady przeszłości, by tworzyć nowe, postpamięciowe narracje, przyjmując kształt projektów artystycznych i edukacyjnych.
Fragment recenzji wydawniczej dr hab. Małgorzaty Fabiszak, prof. UAM
Najbardziej znaną, przynajmniej czytelnikom literatury pięknej, prokrastynatorką była bohaterka powieści Margaret Mitchell Przeminęło z wiatrem, Scarlet O’Hara, która często powtarzała „Nie chcę o tym teraz myśleć. Pomyślę o tym jutro”.
W ostatnich latach odnotowuje się znaczny wzrost osób mających problem z terminowym wywiązywaniem się z obowiązków, tzw. prokrastynatorów. Prokrastynacja definiowana jest jako irracjonalne zwlekanie. Jedną z możliwych przyczyn narastania zachowań prokratynacyjnych jest industrializacja i rozwój nowoczesnych technologii. Sprzyja to wprawdzie multizadaniowości, tak oczekiwanej przez pracodawców. Ale jednocześnie prowadzi do licznych przeciążeń o charakterze psychologicznym.
Prezentowana monografia zawiera charakterystykę zjawiska, omówienie psychologicznych, somatycznych, społecznych i ekonomicznych kosztów, jakie ponoszą prokrastynatorzy.
Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz historycznie ustępuje znaczenia słowu, nieczęsto stając się przedmiotem rozważań teoretycznych, wizje i widzenia są raczej domeną literatury, kompetencje wizualne społeczeństwa polskiego są zwykle nisko oceniane, a jego praktyki bywają określane jako estetyczna nędza, nadmiar lub nuda. Dwutomowy zbiór, obejmujący (1) teksty i obrazy źródłowe (od Abramowskiego po Hansena, od Rydet po Leśmiana) wraz z komentarzami oraz (2) autorskie hasła dotyczące praktyk widzenia (od obrazu do widowni, od bilbordu do melodramatu, od Pałacu po podróbkę), jest próbą zmierzenia się z tymi uprzedzeniami. Nie po to jednak, by przywrócić historii sztuki wybitne przeoczone dzieła, ale raczej po to, by w narzekaniach na wizualne braki Polaków zobaczyć istotny element polskiej kultury wizualnej złożonej, niejednoznacznej, wielowymiarowej, mieszającej rejestry, gatunki i media. Staramy się zatem nie tylko zaprezentować, ale również zbudować pewną wizję teorii i praktyk kultury wizualnej w nowoczesnej Polsce. Intencją naszego badania było rozpoznanie zasobów i potencjału polskiej refleksji dotyczącej widzenia, prowadzonej przede wszystkim w wieku XX, ale osadzonej też w tekstach i praktykach dziewiętnastowiecznych, oraz próba namysłu nad nimi w kontekście z jednej strony języka dyscypliny, jaka są badania kultury wizualnej, a z drugiej form i problemów współczesnej kultury polskiej. W jaki sposób myślano u nas o widzeniu, obrazach i widowniach? Jakie działania artystyczne służyły do wyrażania i problematyzowania tych kwestii? Jak widzenie i obrazowanie są praktykowane na co dzień, jak przejawiały się i przejawiają w działaniach potocznych? Zgodnie z podejściem archeologicznym zakładamy, że rozpoznania historyczno-kulturowe mogą prowadzić w istocie do innego czy nowego rozumienia współczesności, a obrazy i wizualne idee z przeszłości otwierają drogę do dzisiejszych przedstawień i praktyk.
Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz historycznie ustępuje znaczenia słowu, nieczęsto stając się przedmiotem rozważań teoretycznych; wizje i widzenia są raczej domeną literatury, kompetencje wizualne społeczeństwa polskiego są zwykle nisko oceniane, a jego praktyki bywają określane jako estetyczna nędza, nadmiar lub nuda. Dwutomowy zbiór, obejmujący teksty i obrazy źródłowe (od Abramowskiego po Hansena, od Rydet po Leśmiana) wraz z komentarzami oraz autorskie hasła dotyczące praktyk widzenia (od obrazu do widowni, od bilbordu do melodramatu, od Pałacu po podróbkę), jest próbą zmierzenia się z tymi uprzedzeniami. Nie po to jednak, by przywrócić historii sztuki wybitne przeoczone dzieła, ale raczej po to, by w narzekaniach na wizualne braki Polaków zobaczyć istotny element polskiej kultury wizualnej złożonej, niejednoznacznej, wielowymiarowej, mieszającej rejestry, gatunki i media. Staramy się zatem nie tylko zaprezentować, ale również zbudować pewną wizję teorii i praktyk kultury wizualnej w nowoczesnej Polsce. Intencją naszego badania było rozpoznanie zasobów i potencjału polskiej refleksji dotyczącej widzenia, prowadzonej przede wszystkim w wieku XX, ale osadzonej też w tekstach i praktykach dziewiętnastowiecznych, oraz próba namysłu nad nimi w kontekście z jednej strony języka dyscypliny, jaka są badania kultury wizualnej, a z drugiej form i problemów współczesnej kultury polskiej. W jaki sposób myślano u nas o widzeniu, obrazach i widowniach? Jakie działania artystyczne służyły do wyrażania i problematyzowania tych kwestii? Jak widzenie i obrazowanie są praktykowane na co dzień, jak przejawiały się i przejawiają w działaniach potocznych? Zgodnie z podejściem archeologicznym zakładamy, że rozpoznania historyczno-kulturowe mogą prowadzić w istocie do innego czy nowego rozumienia współczesności, a obrazy i wizualne idee z przeszłości otwierają drogę do dzisiejszych przedstawień i praktyk.współwydawca: Instytut Kultury Polskiej UWDr hab. Iwona Kurz wykładowczyni w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, zajmuje się historią nowoczesnej kultury polskiej w perspektywie wizualnej, antropologią kultury wizualnej oraz problematyką ciała i gender. Autorka książki Twarze w tłumie, współautorka książek Obyczaje polskie. Wiek XX w krótkich hasłach, Ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej, Ekspozycje nowoczesności. Wystawy a doświadczanie procesów modernizacyjnych w Polsce 18211929, redaktorka tomu Film i historia, współredaktorka Antropologii ciała oraz Antropologii kultury wizualnej. Redaguje pismo Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej.
Prezentowany tom jest reprintem książki Huculszczyzna. Gorgany i Czarnohora A. F. Ossendowskiego z roku 1936. Dokładnie odwzorowuje pisownię, układ graficzny i ilustrację wydania pierwszego.
W ciągu ostatniego dziesięciolecia Unia Europejska popadła w przewlekły kryzys polityczny i ekonomiczny. Na planie politycznym Europa traci publiczne poparcie. Konstytucja europejska została odrzucona przez mieszkańców kilku państw członkowskich wspólnoty. Politykę europejską postrzega się jako nie dość demokratyczną, a Bruksela kojarzy się z biurokracją i brakiem transparentności. Na planie gospodarczym, od czasów kryzysu finansowego w 2008 roku, spada poziom wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi. Wiara we wspólną walutę euro nie jest już czymś oczywistym, podobnie jak poczucie solidarności pomiędzy poszczególnymi krajami. W książce interdyscyplinarny zespół teoretyków, artystów i naukowców wysuwa pogląd, że prowadzone polemiki pomijają pewien istotny element kulturę.
Czy doświadczenie przemijania może stać się źródłem praktyki oporu? To podstawowe pytanie stawiane przez Pawła Mościckiego w tekście, którego głównym bohaterem jest Guy Debord francuski pisarz, filmowiec, filozof i strateg. Książka ukazuje czas i historię jako pole konfliktu politycznego, prawdziwej wojny na obrazy, słowa, cytaty i gesty, jaką Debord wypowiedział otaczającemu go społeczeństwu spektaklu. Jednocześnie autor próbuje wydobyć z analiz jego myśli i działalności rozmaite figury doświadczenia historycznego oraz formy przeżywania czasu zawierające w sobie polemiczny ładunek i utopijną obietnicę. Oprócz teoretycznych rozważań poświęconych nieodwracalności czasu znaleźć tu można również refleksje o nocnych wędrówkach przez miasto i tworzonych na tej podstawie mapach, o płynności czasu i jego bezpowrotnym traceniu, rewolucji i pogodzie, cytowaniu i wspominaniu, przyjaźni i przypadku. Praca naukowa finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą Narodowy Program na Rzecz Rozwoju Humanistyki w latach 2012-2014
Człowiek samoistnie wykształcił i w dalszym ciągu tworzy różne udoskonalenia, tak aby żyło mu się wygodnie. Człowiek od zarania dziejów zmienia swoje otoczenie. Stał się więc w pewnym sensie twórcą nowego świata. Efektem tego jest fakt, że rozróżniamy środowisko naturalne i środowisko antropogenicznie zmienione. Żaden z gatunków żyjących na Ziemi nie ma takiej zdolności.Fragment książki
Podróż na Wschód, nazywana niekiedy uwerturą do głównego dzieła Hessego, Gry szklanych paciorków, rozgrywa się na pograniczu światów: świata rzeczywistego i świata imaginacji. Cel wyprawy, Wschód, symbolizuje wewnętrzne odrodzenie, a jej uczestnicy są wędrowcami na pograniczu kultur, przeszłości i teraźniejszości, swoistym pochodem wiernych, o którym Hesse pisał: „Ten pochód wiernych i ufnych dążył na Wschód, do Ojczyzny Światła, nieprzerwanie i od wieków, był on w drodze od całych stuleci, zmierzając do świetlistej krainy cudu, do Ojczyzny. […] Naszym celem był nie tylko Wschód, czy raczej: nasz Wschód był przecież nie tylko jakimś krajem czy pojęciem geograficznym, lecz również ojczyzną i młodością duszy, znajdował się wszędzie i nigdzie. Był jednością wszystkich czasów”.
Czesław Bednarczyk (1912-1994), podpułkownik II Korpusu i kawaler Orderu Virtuti Militari, oraz jego żona Krystyna (1923-2011) znaleźli się po zakończeniu II wojny w Londynie i podjęli działalność wydawniczo-drukarską. Obydwoje pisali wiersze, toteż firma pod nazwą Oficyna Poetów i Malarzy miała być konfraternią twórców wytwarzających piękne książki. Choć pierwotne plany wypadło zmienić i Bednarczykowie stali się samodzielnymi właścicielami niewielkiego przedsiębiorstwa, to jednak Oficyna przez ponad 50 lat słynęła nie tylko w Anglii z udanych projektów typograficznych i starannego wykonania publikacji. Jej właściciele wierzyli w tradycyjne rzemiosło drukarskie, a za piękną książkę uważali taką, która została wykonana ręcznie oraz stanowiła wspólne dzieło pisarza i grafika. Wydali prawie 800 tytułów, a wśród autorów Oficyny znaleźli się między innymi Czesław Miłosz, Marian Pankowski, Stanisław Vincenz i Aleksander Janta. Bednarczykowie współpracowali z wybitnymi grafikami, najbardziej intensywnie z Feliksem Topolskim. W latach 1966-1980 redagowali i wydawali kwartalnik literacko-artystyczny „Oficyna Poetów”, jedno z najważniejszych pism kulturalnych polskiej emigracji. Ufundowali nagrodę literacką im. Tadeusza Sułkowskiego (przyznaną siedmiokrotnie od 1963 r.) oraz – ustanowioną na mocy zapisu testamentowego współzałożycielki Oficyny – Nagrodę im. Krystyny i Czesława Bednarczyków dla poety i grafika (od 2014 r. odbyły się dwie edycje poetyckie i jedna graficzna).
Archiwum Oficyny Poetów i Malarzy, na mocy testamentu Krystyny Bednarczykowej, trafiło do Uniwersytetu Jagiellońskiego i przechowywane jest w Katedrze Edytorstwa i Nauk Pomocniczych Wydziału Polonistyki. Obejmuje liczącą kilkadziesiąt tysięcy listów korespondencję z wybitnymi pisarzami i artystami, materiały redakcyjne, książki wydane przez Oficynę, książki z dedykacjami dla Krystyny i Czesława Bednarczyków i wyposażenie drukarskie (ręczna prasa, materiał typograficzny).
Zadaniem powołanej w 2012 roku pracowni jest udostępnianie badaczom i studentom zbiorów dokumentujących działalność zasłużonego dla kultury polskiej wydawnictwa.
Źródło i mielizny"" to kontynuacja zbioru esejów zatytułowanego ""Dla Sprawy"". Tym razem autor zamierzał pisać w tonie zupełnie poważnym, ale i tak wkradło się do tej książki sporo lekkiego humoru. Chesterton z właściwą sobie przenikliwością przygląda się rozmaitym przejawom współczesnego życia i kryjącym się za nimi ideom. Opisuje komunizm jako rozpasany ascetyzm, a kapitalizm jako głównego wroga rodziny. Chwali uroki pustelnictwa, wyjaśnia, czemu dzisiejsza ekonomia jest chora i czemu każdy powinien żyć trzysta lat. Zajmuje się historiografią i aliteracją, krytykuje fanatyczną pasję zakazywania oraz kontrolę urodzeń. We wszystkich tych kwestiach pokazuje, że ilekroć cywilizacja odchodzi od katolicyzmu, prędzej czy później odchodzi też od zdrowego rozsądku i popada w taką czy inną ideologiczną obsesję. Wiara katolicka, twierdzi Chesterton, jest wiecznym źródłem, podczas gdy wiele nowoczesnych trendów to tylko zwodnicze mielizny.
W tym poradniku znajdziesz szereg informacji, które pozwolą Ci na pogłębienie oraz uporządkowanie podstawowej wiedzy astrologicznej. Nauczysz się i zrozumiesz wiele pojęć astrologicznych, a Autorka skłoni Cię do poszerzenia wiedzy z tej dziedziny. Dzięki wyjątkowym informacjom zawartym w tym poradniku dowiesz się wszystkiego na temat położenia wierzchołków domów w znakach Zodiaku należących do rozmaitych żywiołów, jakości i polaryzacji, dziedzin życia podlegających danym domom horoskopowym, bardzo dokładnego objaśnienia problematyki Ascendentu, w tym różnicy i zależności między nim a znakiem posadowienia Słońca, powiązania między znakami Zodiaku i porami roku, gwiazdozbiorów oraz precesji, kluczowych pojęć dla planet hipotetycznych, a także gwiazd stałych Behenii (gwiazd beheniańskich) oraz Gwiazd Królewskich. Osiągnij wyższy poziom astrologii.
Andrzej Nazar historyk sztuki, dziennikarz, wielbiciel Krakowa opowiada nam tym razem o nieznanych, tajemniczych, dziwnych, niezrozumiałych, a czasem strasznych aspektach historii krakowskich zabytków. Autor pisze o wielu znanych i sławnych miejscach i budowlach, ale nie jest to typowy przewodnik czy informator turystyczny. To książka dla wszystkich, którzy mocą swej wyobraźni są w stanie zaludnić ulice, place i dziedzińce postaciami z bliższej i dalszej przeszłości, bohaterami legend i opowieści, duchami, zjawami, bestiami, smokami...Może w podmuchach wiatru usłyszycie głosy z Kaplicy Złoczyńców czy jęki z dawnej izby tortur pod wieżą ratuszową, a może na dziedzińcu Colleium Maius zobaczycie odzianego wedle niemieckiej mody doktora Johanna Fausta, a mijając w nocy Wawel, ujrzycie ślad po złotych cegłach na murach Kurzej Stopki...Zapraszamy na ekscytującą podróż podróż po Ezoterycznym Krakowie.
Tom inaugurujący nową serię ""Pomniki Muzealnictwa Polskiego"", której współwydawcą jest Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów. Wznowienie ważnego studium muzealniczego, które ukazało się w Kijowie w 1918 r., opisującego początki, rodzaje, istotę i organizację muzeów. Nowe, starannie przygotowane wydanie tego cennego dokumentu czasu oraz źródła poznania dziejów polskiego muzealnictwa u progu niepodległości zostało opatrzone wstępem dr hab. Piotra Majewskiego.
Eseje o japońskim druku i drzeworycie
Na Zachodzie drzeworyt japoński analizowany jest głównie przez pryzmat gatunków poświęconych scenom rodzajowym lub portretom. Tymczasem medium to obejmowało znacznie szerszą, mniej znaną tematykę i służyło rozmaitym celom. Niniejszy zbiór ośmiu esejów przybliży Czytelnikowi takie zagadnienia, jak wpływ zachodniej sztuki na drzeworyt japoński, jego rola w propagandzie, odbitki erotyczne dla armii na froncie czy związek pomiędzy sposobem przedstawiania żołnierza u progu XX wieku a klasycznym ujęciem samuraja. Jeden rozdział poświęcony jest książkom, które także miały swój niebagatelny udział w rynku wydawniczym okresu Edo.
Monografia jest interdyscyplinarna. Obok kwestii z obszaru pedagogiki, które są wiodące, znajdują się tu fragmenty poświęcone historii polskiej prasy specjalistycznej, balneologicznej, a także dziejom medycyny i historii Polski pod wszystkimi trzema zaborami. Te ostatnie stanowią niezbędne tło spraw szczegółowo opisywanych przez Autorkę.Z recenzji prof. zw dr hab. Andrzeja Felchnera
Ten wyjątkowy album umożliwia czytelnikowi zobaczenie Stanz watykańskich po niedawno przeprowadzonej konserwacji, która przywróciła im dawny blask. Proponuje niezwykłą wizytę w prywatnych apartamentach papieskich, prowadząc krok po kroku przez kolejne sale ozdobione zachwycającymi freskami Rafaela.
Arcydzieła te wyrażają zarówno wrażliwość i inteligencję wielkiego artysty renesansu, jak też śmiałe zamysły jego zleceniodawców: Juliusza II i Leona X.
Niniejsze opracowanie, opatrzone objaśnieniami jednego z wybitnych współczesnych autorytetów w dziedzinie sztuki, ukazuje wzajemne relacje łączące mistrza z Urbino z obydwoma papieżami, co przełożyło się na wybór tematyki malowideł i ich ostateczny kształt. Ów historyczny kontekst powstania dekoracji w Stanzach, a także liczne odniesienia do osobistych powodów, którymi kierowali się Juliusz II i Leon X, akceptując bądź nie artystyczny program fresków w swoich apartamentach, z pewnością zaciekawi nie tylko miłośników talentu Rafaela, ale również osoby interesujące się życiem namiestników św. Piotra.
W albumie znajduje się szereg czarno-białych szkiców do poszczególnych malowideł wykonanych przez samego artystę oraz przez jego uczniów, ponadto kolorowe tablice prezentujące odnowioną dekorację trzech Stanz (Sygnatury, Heliodora, Pożaru Borgo) i Sali Konstantyna. Książka zawiera też aneks z przypisami, bibliografią i indeksem nazw osób i miejsc, stanowiąc atrakcyjną pod względem estetycznym i cenną z uwagi na profesjonalny komentarz pozycję w każdej bibliotece.
AUTOR:
Christoph Luitpold Frommel, niemiecki historyk sztuki i specjalista w dziedzinie architektury. Wieloletni wykładowca na Uniwersytecie w Bonn, profesor wizytujący w amerykańskim Institute for Advanced w Princeton oraz Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W latach 1980–2001 dyrektor Bibliotheca Hertziana w Rzymie, a w latach 2001–2005 pracownik naukowy w Rzymskim Uniwersytecie La Sapienza. Członek honorowy Accademia dei Lincei, British Academy i Accademia di San Luca. Autor wielu książek.
Tytułowym bohaterem jest Mickiewicz – ale nie jest on w tej książce tematem jedynym ani nawet głównym. Znalazło się w niej kilka przykładów relacji artystycznych, w których Mickiewicz jest jedną ze stron. Relacje te są różnorodne, nie tylko o charakterze wpływu: są to również wspólne Mickiewiczowi i innym, niekiedy bardzo odmiennym od niego autorom matryce estetyczne i myślowe, a także podobieństwa zachodzące tam, gdzie bezpośrednie oddziaływanie z całą pewnością nie nastąpiło. Związki przedstawione w poszczególnych rozdziałach mają przy tym różne zwroty – „do Mickiewicza” lub „od Mickiewicza”: są to zarówno zjawiska artystyczne tworzące podglebie dla jego tekstów, jak i przypadki, w których jego twórczość stanowi pole odniesień dla innych dzieł.
Dr hab. Iwona Puchalska (ORCID: 0000-0003-0681-7460)
Adiunkt w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się związkami muzyki i literatury, operą i teatrem muzycznym, problemami adaptacji, zjawiskiem improwizacji literackiej oraz uwarunkowaniami recepcji utworów muzycznych i literackich. Autorka książek: Sztuka adaptacji. Literatura romantyczna w operze dziewiętnastowiecznej (Universitas, Kraków 2004), Improwizacja poetycka w kulturze polskiej XIX wieku na tle europejskim (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2013), Muzyka w okolicznościach lirycznych. Zapisy słuchania w poezji polskiej XX i XXI wieku (Księgarnia Akademicka, Kraków 2017).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
