Zawarty w lipcu 1941 r. sojusz wojskowy między Polską a Związkiem Sowieckim był niezwykłym wydarzeniem w relacjach obu tych państw w XX w. Zakładał utworzenie w ZSRS Armii Polskiej, która na froncie wschodnim "ramię w ramię" z Armią Czerwoną będzie walczyć przeciwko wspólnemu wrogowi - III Rzeszy . Armię pod wodzą gen. Władysława Andersa udało się sformować, ale jej losy potoczyły się inaczej, niż zakładano.
Księga Myśliwców 1939 jest pierwszym w historiografii słownikiem biograficznym pilotów polskich, którzy w kampanii polskiej 1939 r. walczyli w jednostkach myśliwskich. Obejmuje lotników zarówno z oddziałów frontowych, jak i wykonujących zadania w formacjach tworzonych samorzutnie na zapleczu. Odtworzenie ich losów było możliwe głównie za sprawą archiwaliów, m.in. zachowanych rozkazów dziennych przedwojennych pułków lotniczych. Dostęp do dokumentów pozwolił na zrewidowanie niektórych dotychczas błędnie prezentowanych informacji. Wiele materiałów udało się pozyskać od rodzin pilotów, co sprawia, że w kwestiach niezwiązanych z lotnictwem wojskowym opracowanie jest bardziej precyzyjne.
Wspomnienia Eugenii Bożeny Kaczyńskiej dotyczą jej wojennych losów. Aresztowana w sierpniu 1940 r., była więziona w Suwałkach, Ełku, Królewcu, Fordonie. Najobszerniejszy fragment opowieści dotyczy pobytu w Auschwitz, gdzie Kaczyńska trafiła 4 czerwca 1943 r. Opis zawiera osobiste doświadczenia, spostrzeżenia i rozważania na temat zdarzeń, w których brała udział. Pojawia się cały szereg wątków związanych z ludźmi, autorka wspomnień zwraca uwagę m.in. na indywidualne postawy poszczególnych osób, od których - niezależnie od machiny obozowej - zależało życie lub śmierć. Jak zauważa Kaczyńska, wprawdzie nie można było uratować milionów, ale uratowano jednostki. Jedną z ocalonych była autorka. W sierpniu 1944 r. w jednym z transportów wywieziono ją najpierw na krótko do Ravensbrck, a następnie do Eberswalde, gdzie pracowała w fabryce amunicji.
Na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza, równolegle z zachodzącymi w Polsce przeobrażeniami o charakterze politycznym i społecznym, zmieniał się także IPN. Postępowała ewolucja zakresu jego ustawowych zadań. Instytut początkowo zajmował się gromadzeniem, zarządzaniem i udostępnianiem materiałów organów bezpieczeństwa państwa sporządzonych od 22 lipca 1944 do 31 lipca 1990 r., prowadzeniem badań naukowych i działalności w zakresie edukacji publicznej, a także śledztw w sprawie zbrodni nazistowskich i komunistycznych, w tym zbrodni popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości. Z czasem w ustawowych kompetencjach Instytutu znalazły się kwestie lustracji osób pełniących funkcje publiczne, określone w Ustawie z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Instytucji powierzono również zadania związane z poszukiwaniem miejsc spoczynku osób poległych w walkach o niepodległość i zjednoczenie państwa polskiego, poległych w walce z systemem totalitarnym lub wskutek represji totalitarnych i czystek etnicznych, a ponadto prowadzenie działalności związanej z upamiętnianiem wydarzeń historycznych, miejsc i postaci w dziejach walk i męczeństwa narodu polskiego w kraju i zagranicą oraz miejsc walki i męczeństwa innych narodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od 8 listopada 1917 do 31 lipca 1990 r.O każdym z wymienionych rodzajów działalności IPN, określonych w ustawie i wpisujących się w próbę kompleksowego obrachunku z komunizmem, można przygotować odrębne rozprawy. Nie ulega jednak wątpliwości, że co najmniej przez kilkanaście lat od rozpoczęcia transformacji ustrojowej w Polsce to właśnie zagadnienie zabezpieczenia archiwów organów bezpieczeństwa państwa i umożliwienie społeczeństwu coraz szerszego dostępu do nich ogniskowały publiczne dyskusje o lustracji, weryfikacji i rożnych formach odpowiedzialności za represje komunistycznego reżimu.
Wybuch wojny niemiecko-sowieckiej spowodował odwrócenie sojuszy. Państwo Stalina stało się teraz jednym z aliantów. Władze Wielkiej Brytanii domagały się od strony polskiej rozpoczęcia akcji dywersyjnych, mających odciążyć nacisk wojsk niemieckich na froncie wschodnim. W tym celu dowództwo Związku Walki Zbrojnej powołało do życia specjalną organizację dywersyjną "Wachlarz". Trafiła do niej blisko połowa cichociemnych zrzuconych do kraju w 1942 r. Dowódcą III odcinka "Wachlarza" został kpt. cc. Alfred Paczkowski "Wania". 20 listopada 1942 r. wpadł on w ręce niemieckie i został osadzony w więzieniu w Pińsku. 18 stycznia 1943 r. doraźnie sformowany zespół pod dowództwem por. Jana Piwnika "Ponurego" dokonał brawurowej akcji odbicia "Wani" i innych aresztowanych. Za udaną akcję "Ponury" i por. cc. Jan Rogowski "Czarka" otrzymali najwyższe odznaczenie bojowe - Krzyż Virtuti Militari.
The release of the English edition of the album occurs year after the 40th anniversary of the death of Father Jerzy Popieluszko, a significant event in the political, cultural and religious landscape of Poland. The publication provides a comprehensive depiction of the life and activities of the unbreakable priest, with a particular emphasis on his role during the historic events of the 1980s in Poland. It contains a compilation of over 340 photographs and documents, some of which have not been previously exhibited to the general public.
Biografia gen. Jana Kazimierza Kruszewskiego, gorącego patrioty, dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza, a przede wszystkimi niezwykłego człowieka. W czasach PRL nie było możliwości, żeby ojczyzna należycie go uhonorowała. Ówczesne władze liczyły na to, że na obczyźnie generał odejdzie w całkowitym zapomnieniu.Życiorys gen. Kruszewskiego naznaczony jest ogromnymi wyzwaniami tamtych czasów. W 1930 r. został powołany na dowódcę KOP. Był głównym twórcą i realizatorem reformy tej formacji, której zadaniem było zapewnienie Polsce bezpieczeństwa na wschodzie. To dzięki jego strategii KOP zapisał w historii chwalebną kartę w dniach inwazji sowieckiej. Po uwolnieniu z niemieckiej niewoli generał osiedlił się we Francji, gdzie w 1977 r. zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu.Generał Jan Kazimierz Kruszewski symbolicznie powrócił z przymusowej emigracji do ojczyzny 12 września 2024 r., w setną rocznicę powołania KOP. Jego szczątki zostały uroczyście złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w obecności rodziny i przedstawicieli najwyższych władz państwowych.
Kazimierz Raszewski (1864-1941) to jeden z zaledwie dziewięciu generałów (admirałów) Wojska Polskiego wywodzących się z cesarskiej armii niemieckiej (i jedyny wśród nich generał broni). W armii cesarskiej dosłużył się stopnia podpułkownika kawalerii i w końcowej fazie I wojny światowej dowodził samodzielną Brygadą Landwehry na froncie zachodnim. W Wojsku Polskim w czasie wojny z Rosją bolszewicką pełnił obowiązki dowódcy dywizji i armii, a następnie w okresie pokoju dowódcy korpusu. Jako jedyny z tego grona pozostawił po sobie obszerne wspomnienia. Publikacja została wzbogacona o niepublikowane dotąd dokumenty, zdjęcia generała i jego rodziny.
Niniejsza monografia jest czwartym tomem w serii „Pomoc Żydom na Ziemiach Polskich podczas Okupacji Niemieckiej” powstającej w ramach Centralnego Projektu Badawczego IPN „Dzieje Żydów w Polsce i stosunki polsko-żydowskie w latach 1917–1990”. Prezentowane opracowanie ukazuje działania podejmowane w latach 1939–1945 przez mieszkańców przedwojennego województwa pomorskiego na rzecz ludności żydowskiej. Odsetek mniejszości żydowskiej w okresie międzywojennym był tu niewielki, a Niemcy już na początku okupacji ogłosili, że znaczna część tego terytorium została przez nich „oczyszczona z Żydów”. W monografii uwzględniono losy Żydów zarówno miejscowych, jak i europejskich, którzy trafili do KL Stutthof i jego licznych podobozów. Zbadano różne formy udzielanej im pomocy, starając się możliwie szeroko ukazać jej kontekst i uwarunkowania, motywacje przyświecające pomagającym oraz konsekwencje ich działań.
Pod pseudonimem "Majora" kryje się postać Dariusza Olszewskiego - wrocławskiego działacza opozycji demokratycznej pierwszej połowy lat osiemdziesiątych, powiązanego z podziemnymi strukturami dolnośląskiej "Solidarności", a następnie członka Solidarności Walczącej. Uczestniczył on w wielu ważnych wydarzeniach historycznych tego okresu, nie tylko na terenie Wrocławia i szerzej - Dolnego Śląska, lecz także w Stanach Zjednoczonych. Nadzwyczajne zaangażowanie Dariusza Olszewskiego w działalność niepodległościową i jego oddanie sprawie wolnej Polski, a także ogrom posiadanych przez niego informacji na temat wrocławskiej opozycji antykomunistycznej oraz funkcjonowania Polonii w Stanach Zjednoczonych w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. były powodem opublikowania niniejszego wywiadu.
Patriota, strażnik pamięci Józefa Piłsudskiego, historyk Trudno w kilku słowach opisać bogate życie prof. Zbigniewa Wójcika (1922-2014), wybitnego badacza XVII w., autora wielu książek poświęconych temu okresowi, wieloletniego pracownika Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk i okresowo wykładowcy na Harvard University, a także zasłużonego archiwisty. Profesor Wójcik był nie tylko badaczem historii, ale i jej świadkiem. Jego życie przypadło na czas ważnych wydarzeń historycznych, dzięki czemu mógł spotkać wielu bohaterów znanych z kart książek historycznych. Angażował się w popularyzowanie wiedzy o Marszałku Józefie Piłsudskim w trudnych latach osiemdziesiątych, gdy trzeba było odkrywać prawdziwą wersję historii, a także w starania o trwałe upamiętnienie tej postaci. W czasach komunizmu działał w opozycji, za co karano go zakazem wyjazdów zagranicznych, a jego prace obejmowano cenzurą. W uzależnionym od ZSRS kraju był niezależnym historykiem i niezależnym obywatelem. W opinii jednego z recenzentów Zbigniew Wójcik już za życia był legendą, a jak wielką, to widać najlepiej po przeczytaniu niniejszej biografii.
Józef Danch (1945-1982), nazywany przez wszystkich Ziutem, był kapłanem archidiecezji katowickiej. "Nieprzeciętna osobowość o dużej sile oddziaływania. Przy tym ogromna inteligencja, kultura i rozległa wiedza", tak o Ziucie mówili koledzy z seminarium duchownego. I nie było w tym przesady. Danch patrzył na rzeczywistość jasno, był bardzo świadomym swojego powołania katolickim księdzem. To sprawiło, że wielu ludzi znalazło w nim mocne oparcie. Opracowana przez Łucję Marek z Biura Badań Historycznych IPN w Krakowie spuścizna po ks. Józefie Dachnu, na którą się składają jego zapiski (obejmujące lata 1962 i 1964 oraz okres 1970-1982), listy (do siostry Wandy), artykuły (publikowane na łamach "Gościa Niedzielnego") oraz homilie (zamieszczane w "Bibliotece Kaznodziejskiej"), potwierdza tę prawdę.
Album wpisuje się w 45.rocznicę powstania struktur NSZZ "Solidarność" i w syntetycznej formie popularno-naukowej opisuje działania i dorobek Regionu Środkowo-Wschodniego NSZZ "Solidarność" w latach 1980-1989. Prezentuje okres od utworzenia regionalnej NSZZ "S", poprzez lata podziemnej działalności do jej ponownej rejestracji i wyborów w czerwcu 1989 r. Publikację otwiera zasygnalizowanie przejawów buntu społecznego przed 1980 r. na Lubelszczyźnie. Następnie przedstawione zostały wydarzenia związane ze strajkami Lubelskiego Lipca i wyłanianiem się struktur związku na wszystkich jego szczeblach. W dalszej kolejności opisano inicjatywy społeczne i polityczne podejmowane przez działaczy w okresie legalnej działalności związku. Omówiono skutki wprowadzania stanu wojennego (delegalizację związku, procesy polityczne, internowania, pobór do wojska) oraz działania podziemnych struktur "S" (wydawanie bibuły, Radio Solidarność, Wakacje z Bogiem). Album kończy przedstawienie działań służących wybijaniu się NSZZ "S" na jawność i legalność w latach 1986-1988 oraz zdarzeń związanych z przełomem politycznym w 1989 r. w Polsce. Przekaz tekstowy uzupełnia bogaty materiał ikonograficzny - fotografie, rysunki, plakaty, ulotki, wykonane przez działaczy związkowych oraz współczesne mapy i infografiki.
Dla dużych i małych Czytelników, którzy od kilkunastu już lat towarzyszyli Antkowi Srebrnemu i jego przyjaciołom w wojennych wędrówkach, nie mamy niestety dobrych wieści. Prezentowany dwunasty zeszyt jest jednocześnie ostatnim odcinkiem całej serii. Podobnie jak i w dwóch poprzednich, nie opowiedziano w nim - przynajmniej do pewnego momentu - losów samego Antka, ale jego starszego brata Sebastiana. Zeszyt ten zabierze nas w fascynującą przygodę po zakamarkach wileńskiej legalizacji, czyli komórki Armii Krajowej, bez której w praktyce niemożliwe byłoby funkcjonowanie na Wileńszczyźnie polskiej konspiracji niepodległościowej. Poznamy grono niezwykle utalentowanych grafików-fałszerzy, na czele z prof. Jerzym Hoppenem, a także tajniki tego fachu: nauczymy się - przynajmniej teoretycznie - jak "postarzyć" papier, by wyglądał "na używany", i jak przygotować (wyłącznie na podstawie odbitki) fałszywy tłok pieczęci. Dowiemy się, do czego służyły cynkograf, asfalt syryjski i reflektory łukowe. Odkryjemy wreszcie tajemnicę wiążącą konspirację znad Wilii z małym domkiem na warszawskim Targówku przy ul. Skłodowskiej 18. Zapraszamy więc do wspólnej przygody - ramię w ramię z Sebastianem Srebrnym, braćmi Michałem i Romualdem Warakomskimi oraz Janiną Kruk.
Zeszyt ćwiczeń i łamigłówek nawiązujący tematyką do z. 2 serii komiksowej "Wojenna odyseja Antka Srebrnego 1939-1946". Czytelnicy wraz z bohaterami komiksu uczestniczą w ważnych wydarzeniach z czasów II wojny światowej. Rozwiązując rysunkowe, matematyczne i słowne zagadki, jednocześnie utrwalają wiedzę historyczną.
Hans-Albrecht Herzner, oficer Abwehry od samego początku II wojny światowej zaangażowany w działania dywersyjne II wojny światowej pozostawił po sobie zbiór rozmaitych dokumentów, ściśle związanych z wydarzeniami, w których osobiście brał udział. Wśród nich na pierwszym miejscu wymienić trzeba akcję na stacji w Mostach na Śląsku Cieszyńskim (obecnie Czechy), kiedy to w nocy z 25 na 26 sierpnia 1939 r., stojąc na czele kilkunastoosobowej grupy dywersantów usiłował opanować tunele kolejowe przebiegające pod Przełęczą Jabłonkowską. W czerwcu i lipcu 1941 r. dowodził z kolei złożonym w większości z Ukraińców batalionem "Nachtigall", działającym w awangardzie niemieckich wojsk na Ukrainie. W myśl powojennych relacji Herzner aktywnie działał również w antyhitlerowskim ruchu oporu. Herzner zmarł we wrześniu 1942 r. w wyniku tragicznego wypadku podczas kuracji szpitalnej w Hohenlychen. Jego okoliczności do dziś pozostają wątpliwe; tak samo zresztą potraktowali to zdarzenie współcześni. Rodzina Herznera do pozostawionych przezeń dokumentów dołączyła kolejne, mniej lub bardziej związane z jego życiem i karierą w Wehrmachcie. To "archiwum Hansa-Albrechta Herznera" przeszło następnie w ręce monachijskiego kolekcjonera Gntera Peisa, od którego z kolei odkupił je Ian Sayer. Niestety, jakaś jego część - i to chyba dość istotna, bo dotycząca działań batalionu "Nachtigall" - jeszcze w rękach pierwszego posiadacza uległa rozproszeniu i zagubieniu. Teraz, dzięki życzliwości Iana Sayera pojawiła się możliwość publikacji najważniejszej części pozostałych dokumentów. Wśród nich za najbardziej interesujące uznać należy te dotyczące wspomnianej wyżej, nieudanej akcji w Mostach, stanowiącej bezpośredni antrakt do wybuchu II wojny światowej.
Przełom lat 20. i 30. XX wieku przyniósł dekadę ogromnych przemian w Związku Sowieckim. Wówczas to w 1929 r. rozpoczął się w państwie pozostającym pod rządami Józefa Stalina pierwszy plan pięcioletni. Również wtedy masową skalę przybrała kolektywizacja rolnictwa. Oba procesy miały na celu nie tylko przekształcenie sowieckiej gospodarki. Zmiany te, w połączeniu z trwającym terrorem, miały dosięgnąć całości życia społeczno-politycznego państwa ze stolicą w Moskwie. Powyższe wydarzenia budziły szczere zainteresowanie wśród polskich pism zachowawczych, czego przykładem jest prezentowana książka. Poddano w niej analizie publicystykę najważniejszych tytułów konserwatywnych z interesującego okresu. Do takowych zaliczono: dzienniki: Czas", warszawski "Dzień Polski", wielkopolski "Dziennik Poznański" oraz wileńskie "Słowo" jak również pisma wychodzące z różną częstotliwością jak "Bunt Młodych", w 1937 r. przekształcony w "Politykę" oraz "Naszą Przyszłość".
Celem niniejszej monografii jest ukazanie historii placówki zakonnej w niewielkiej wsi kaszubskiej Wielki Klincz w trzech bardzo ważnych okresach historii Polski: w II RP, w czasie wojny i okupacji oraz w PRL. Książka pokazuje przede wszystkim, w jaki sposób najważniejsze wydarzenia historii powojennej Polski, a głównie działania władz komunistycznych wpływały na dom zakonny (po 1970 r. parafię) na pomorskiej prowincji.
Poezja pokolenia wojennego wyrastała z dylematów artystów w obliczu konfliktów zbrojnych. Twórczość tej generacji dowodzi, że Muzy w czasie wojny nie muszą milczeć, poeta niekoniecznie winien ustąpić żołnierzowi, a jego głos ma siłę wykraczającą poza okoliczności historyczne. Maciej Urbanowski żywo portretuje twórców z odwagą angażujących się w konspirację i walkę. Na nowo odczytuje okupacyjne czasopisma i je problematyzuje. Monografia zawiera obszerny aneks z materiałem źródłowym, a jej komunikatywny język zachęca do lektury nie tylko specjalistów, ale i uczniów szkół średnich.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
