Wybuch wojny niemiecko-sowieckiej spowodował odwrócenie sojuszy. Państwo Stalina stało się teraz jednym z aliantów. Władze Wielkiej Brytanii domagały się od strony polskiej rozpoczęcia akcji dywersyjnych, mających odciążyć nacisk wojsk niemieckich na froncie wschodnim. W tym celu dowództwo Związku Walki Zbrojnej powołało do życia specjalną organizację dywersyjną "Wachlarz". Trafiła do niej blisko połowa cichociemnych zrzuconych do kraju w 1942 r. Dowódcą III odcinka "Wachlarza" został kpt. cc. Alfred Paczkowski "Wania". 20 listopada 1942 r. wpadł on w ręce niemieckie i został osadzony w więzieniu w Pińsku. 18 stycznia 1943 r. doraźnie sformowany zespół pod dowództwem por. Jana Piwnika "Ponurego" dokonał brawurowej akcji odbicia "Wani" i innych aresztowanych. Za udaną akcję "Ponury" i por. cc. Jan Rogowski "Czarka" otrzymali najwyższe odznaczenie bojowe - Krzyż Virtuti Militari.
The release of the English edition of the album occurs year after the 40th anniversary of the death of Father Jerzy Popieluszko, a significant event in the political, cultural and religious landscape of Poland. The publication provides a comprehensive depiction of the life and activities of the unbreakable priest, with a particular emphasis on his role during the historic events of the 1980s in Poland. It contains a compilation of over 340 photographs and documents, some of which have not been previously exhibited to the general public.
Biografia gen. Jana Kazimierza Kruszewskiego, gorącego patrioty, dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza, a przede wszystkimi niezwykłego człowieka. W czasach PRL nie było możliwości, żeby ojczyzna należycie go uhonorowała. Ówczesne władze liczyły na to, że na obczyźnie generał odejdzie w całkowitym zapomnieniu.Życiorys gen. Kruszewskiego naznaczony jest ogromnymi wyzwaniami tamtych czasów. W 1930 r. został powołany na dowódcę KOP. Był głównym twórcą i realizatorem reformy tej formacji, której zadaniem było zapewnienie Polsce bezpieczeństwa na wschodzie. To dzięki jego strategii KOP zapisał w historii chwalebną kartę w dniach inwazji sowieckiej. Po uwolnieniu z niemieckiej niewoli generał osiedlił się we Francji, gdzie w 1977 r. zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu.Generał Jan Kazimierz Kruszewski symbolicznie powrócił z przymusowej emigracji do ojczyzny 12 września 2024 r., w setną rocznicę powołania KOP. Jego szczątki zostały uroczyście złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w obecności rodziny i przedstawicieli najwyższych władz państwowych.
Kazimierz Raszewski (1864-1941) to jeden z zaledwie dziewięciu generałów (admirałów) Wojska Polskiego wywodzących się z cesarskiej armii niemieckiej (i jedyny wśród nich generał broni). W armii cesarskiej dosłużył się stopnia podpułkownika kawalerii i w końcowej fazie I wojny światowej dowodził samodzielną Brygadą Landwehry na froncie zachodnim. W Wojsku Polskim w czasie wojny z Rosją bolszewicką pełnił obowiązki dowódcy dywizji i armii, a następnie w okresie pokoju dowódcy korpusu. Jako jedyny z tego grona pozostawił po sobie obszerne wspomnienia. Publikacja została wzbogacona o niepublikowane dotąd dokumenty, zdjęcia generała i jego rodziny.
Patriota, strażnik pamięci Józefa Piłsudskiego, historyk Trudno w kilku słowach opisać bogate życie prof. Zbigniewa Wójcika (1922-2014), wybitnego badacza XVII w., autora wielu książek poświęconych temu okresowi, wieloletniego pracownika Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk i okresowo wykładowcy na Harvard University, a także zasłużonego archiwisty. Profesor Wójcik był nie tylko badaczem historii, ale i jej świadkiem. Jego życie przypadło na czas ważnych wydarzeń historycznych, dzięki czemu mógł spotkać wielu bohaterów znanych z kart książek historycznych. Angażował się w popularyzowanie wiedzy o Marszałku Józefie Piłsudskim w trudnych latach osiemdziesiątych, gdy trzeba było odkrywać prawdziwą wersję historii, a także w starania o trwałe upamiętnienie tej postaci. W czasach komunizmu działał w opozycji, za co karano go zakazem wyjazdów zagranicznych, a jego prace obejmowano cenzurą. W uzależnionym od ZSRS kraju był niezależnym historykiem i niezależnym obywatelem. W opinii jednego z recenzentów Zbigniew Wójcik już za życia był legendą, a jak wielką, to widać najlepiej po przeczytaniu niniejszej biografii.
Józef Danch (1945-1982), nazywany przez wszystkich Ziutem, był kapłanem archidiecezji katowickiej. "Nieprzeciętna osobowość o dużej sile oddziaływania. Przy tym ogromna inteligencja, kultura i rozległa wiedza", tak o Ziucie mówili koledzy z seminarium duchownego. I nie było w tym przesady. Danch patrzył na rzeczywistość jasno, był bardzo świadomym swojego powołania katolickim księdzem. To sprawiło, że wielu ludzi znalazło w nim mocne oparcie. Opracowana przez Łucję Marek z Biura Badań Historycznych IPN w Krakowie spuścizna po ks. Józefie Dachnu, na którą się składają jego zapiski (obejmujące lata 1962 i 1964 oraz okres 1970-1982), listy (do siostry Wandy), artykuły (publikowane na łamach "Gościa Niedzielnego") oraz homilie (zamieszczane w "Bibliotece Kaznodziejskiej"), potwierdza tę prawdę.
Album wpisuje się w 45.rocznicę powstania struktur NSZZ "Solidarność" i w syntetycznej formie popularno-naukowej opisuje działania i dorobek Regionu Środkowo-Wschodniego NSZZ "Solidarność" w latach 1980-1989. Prezentuje okres od utworzenia regionalnej NSZZ "S", poprzez lata podziemnej działalności do jej ponownej rejestracji i wyborów w czerwcu 1989 r. Publikację otwiera zasygnalizowanie przejawów buntu społecznego przed 1980 r. na Lubelszczyźnie. Następnie przedstawione zostały wydarzenia związane ze strajkami Lubelskiego Lipca i wyłanianiem się struktur związku na wszystkich jego szczeblach. W dalszej kolejności opisano inicjatywy społeczne i polityczne podejmowane przez działaczy w okresie legalnej działalności związku. Omówiono skutki wprowadzania stanu wojennego (delegalizację związku, procesy polityczne, internowania, pobór do wojska) oraz działania podziemnych struktur "S" (wydawanie bibuły, Radio Solidarność, Wakacje z Bogiem). Album kończy przedstawienie działań służących wybijaniu się NSZZ "S" na jawność i legalność w latach 1986-1988 oraz zdarzeń związanych z przełomem politycznym w 1989 r. w Polsce. Przekaz tekstowy uzupełnia bogaty materiał ikonograficzny - fotografie, rysunki, plakaty, ulotki, wykonane przez działaczy związkowych oraz współczesne mapy i infografiki.
Dla dużych i małych Czytelników, którzy od kilkunastu już lat towarzyszyli Antkowi Srebrnemu i jego przyjaciołom w wojennych wędrówkach, nie mamy niestety dobrych wieści. Prezentowany dwunasty zeszyt jest jednocześnie ostatnim odcinkiem całej serii. Podobnie jak i w dwóch poprzednich, nie opowiedziano w nim - przynajmniej do pewnego momentu - losów samego Antka, ale jego starszego brata Sebastiana. Zeszyt ten zabierze nas w fascynującą przygodę po zakamarkach wileńskiej legalizacji, czyli komórki Armii Krajowej, bez której w praktyce niemożliwe byłoby funkcjonowanie na Wileńszczyźnie polskiej konspiracji niepodległościowej. Poznamy grono niezwykle utalentowanych grafików-fałszerzy, na czele z prof. Jerzym Hoppenem, a także tajniki tego fachu: nauczymy się - przynajmniej teoretycznie - jak "postarzyć" papier, by wyglądał "na używany", i jak przygotować (wyłącznie na podstawie odbitki) fałszywy tłok pieczęci. Dowiemy się, do czego służyły cynkograf, asfalt syryjski i reflektory łukowe. Odkryjemy wreszcie tajemnicę wiążącą konspirację znad Wilii z małym domkiem na warszawskim Targówku przy ul. Skłodowskiej 18. Zapraszamy więc do wspólnej przygody - ramię w ramię z Sebastianem Srebrnym, braćmi Michałem i Romualdem Warakomskimi oraz Janiną Kruk.
Zeszyt ćwiczeń i łamigłówek nawiązujący tematyką do z. 2 serii komiksowej "Wojenna odyseja Antka Srebrnego 1939-1946". Czytelnicy wraz z bohaterami komiksu uczestniczą w ważnych wydarzeniach z czasów II wojny światowej. Rozwiązując rysunkowe, matematyczne i słowne zagadki, jednocześnie utrwalają wiedzę historyczną.
Hans-Albrecht Herzner, oficer Abwehry od samego początku II wojny światowej zaangażowany w działania dywersyjne II wojny światowej pozostawił po sobie zbiór rozmaitych dokumentów, ściśle związanych z wydarzeniami, w których osobiście brał udział. Wśród nich na pierwszym miejscu wymienić trzeba akcję na stacji w Mostach na Śląsku Cieszyńskim (obecnie Czechy), kiedy to w nocy z 25 na 26 sierpnia 1939 r., stojąc na czele kilkunastoosobowej grupy dywersantów usiłował opanować tunele kolejowe przebiegające pod Przełęczą Jabłonkowską. W czerwcu i lipcu 1941 r. dowodził z kolei złożonym w większości z Ukraińców batalionem "Nachtigall", działającym w awangardzie niemieckich wojsk na Ukrainie. W myśl powojennych relacji Herzner aktywnie działał również w antyhitlerowskim ruchu oporu. Herzner zmarł we wrześniu 1942 r. w wyniku tragicznego wypadku podczas kuracji szpitalnej w Hohenlychen. Jego okoliczności do dziś pozostają wątpliwe; tak samo zresztą potraktowali to zdarzenie współcześni. Rodzina Herznera do pozostawionych przezeń dokumentów dołączyła kolejne, mniej lub bardziej związane z jego życiem i karierą w Wehrmachcie. To "archiwum Hansa-Albrechta Herznera" przeszło następnie w ręce monachijskiego kolekcjonera Gntera Peisa, od którego z kolei odkupił je Ian Sayer. Niestety, jakaś jego część - i to chyba dość istotna, bo dotycząca działań batalionu "Nachtigall" - jeszcze w rękach pierwszego posiadacza uległa rozproszeniu i zagubieniu. Teraz, dzięki życzliwości Iana Sayera pojawiła się możliwość publikacji najważniejszej części pozostałych dokumentów. Wśród nich za najbardziej interesujące uznać należy te dotyczące wspomnianej wyżej, nieudanej akcji w Mostach, stanowiącej bezpośredni antrakt do wybuchu II wojny światowej.
Przełom lat 20. i 30. XX wieku przyniósł dekadę ogromnych przemian w Związku Sowieckim. Wówczas to w 1929 r. rozpoczął się w państwie pozostającym pod rządami Józefa Stalina pierwszy plan pięcioletni. Również wtedy masową skalę przybrała kolektywizacja rolnictwa. Oba procesy miały na celu nie tylko przekształcenie sowieckiej gospodarki. Zmiany te, w połączeniu z trwającym terrorem, miały dosięgnąć całości życia społeczno-politycznego państwa ze stolicą w Moskwie. Powyższe wydarzenia budziły szczere zainteresowanie wśród polskich pism zachowawczych, czego przykładem jest prezentowana książka. Poddano w niej analizie publicystykę najważniejszych tytułów konserwatywnych z interesującego okresu. Do takowych zaliczono: dzienniki: Czas", warszawski "Dzień Polski", wielkopolski "Dziennik Poznański" oraz wileńskie "Słowo" jak również pisma wychodzące z różną częstotliwością jak "Bunt Młodych", w 1937 r. przekształcony w "Politykę" oraz "Naszą Przyszłość".
Celem niniejszej monografii jest ukazanie historii placówki zakonnej w niewielkiej wsi kaszubskiej Wielki Klincz w trzech bardzo ważnych okresach historii Polski: w II RP, w czasie wojny i okupacji oraz w PRL. Książka pokazuje przede wszystkim, w jaki sposób najważniejsze wydarzenia historii powojennej Polski, a głównie działania władz komunistycznych wpływały na dom zakonny (po 1970 r. parafię) na pomorskiej prowincji.
Poezja pokolenia wojennego wyrastała z dylematów artystów w obliczu konfliktów zbrojnych. Twórczość tej generacji dowodzi, że Muzy w czasie wojny nie muszą milczeć, poeta niekoniecznie winien ustąpić żołnierzowi, a jego głos ma siłę wykraczającą poza okoliczności historyczne. Maciej Urbanowski żywo portretuje twórców z odwagą angażujących się w konspirację i walkę. Na nowo odczytuje okupacyjne czasopisma i je problematyzuje. Monografia zawiera obszerny aneks z materiałem źródłowym, a jej komunikatywny język zachęca do lektury nie tylko specjalistów, ale i uczniów szkół średnich.
W prezentowanej książce Czytelnik zapozna się z obszernym zagadnieniem odbudowy naczelnych władz cywilnych i wojskowych oraz szeregów Wojska Polskiego we Francji jesienią 1939 r. Dowie się o poufnych zabiegach Francji wspierającej przejęcie władzy przez gen. Władysława Sikorskiego, podstawach prawnych odbudowy władz i wojska na terenie sojusznika, możliwościach organizacyjnych, mobilizacyjnych, procesie organizacji i szkolenia powstających oddziałów WP, a także o problemach z ich wyposażeniem i uzbrojeniem, wreszcie o działaniach bojowych w obronie Francji wiosną 1940 r. Istotnym wątkami są udział Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich w bitwie o Narwik, działania bojowe 1. Dywizji Grenadierów, 2. Dywizji Strzelców Pieszych, 10. Brygady Kawalerii Pancernej, pododdziałów przeciwpancernych, Marynarki Wojennej i Polskich Sił Powietrznych oraz przebieg ewakuacji na Wyspy Brytyjskie po klęsce z armią niemiecką.
Książka jest poświęcona historii 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Poznajemy początki polskiego spadochroniarstwa w II Rzeczypospolitej i wykorzystania spadochronu do celów wojskowych. Jesteśmy świadkami utworzenia pierwszej polskiej jednostki powietrznodesantowej, w 1941 r. towarzyszymy jej w okresie powstawania i przemian organizacyjnych, dowiadujemy się o trudnościach związanych z napływem uzupełnień czy naciskach Brytyjczyków na zmianę miejsca użycia brygady. Jednostka była przygotowywana z myślą o wykorzystaniu bojowym w Polsce, faktycznie zaś użyto ją w największej operacji powietrznodesantowej w II wojnie światowej, znanej pod kryptonimem "Market-Garden". Po zakończeniu wojny razem z brygadą wyjeżdżamy do Niemiec, gdzie znalazła się ona w składzie alianckich sił okupacyjnych, aż do swojego rozwiązania w 1947 r.
Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, utworzona w 1940 r. pod nazwą Brygada Strzelców Karpackich, a w 1942 r. rozwinięta w 3 Dywizję Strzelców Karpackich, wsławiła się udziałem w obronie Tobruku - twierdzy o znaczeniu strategicznym dla zmagań w Afryce Północnej, oraz udziałem w bitwie pod Gazalą w grudniu 1941 r. - pierwszym pełnym zwycięstwie polskiego wojska od września 1939 r. W okresie swojego istnienia jako SBSK była jedyną regularną jednostką lądową Polskich Sił Zbrojnych, która walczyła z wrogiem. Dla zgnębionych klęską Polaków stanowiła źródło nadziei i wiary w odrodzenie ojczyzny. Książka przedstawia organizację i szlak bojowy Brygady Karpackiej, a także rolę tej wielkiej jednostki Polskich Sił Zbrojnych jako polskiego ośrodka społeczno-kulturalnego na Środkowym Wschodzie.
Die vorliegende Publikation enthält eine Expertise über das Dulag 121 Pruszków, das während des Warschauer Aufstandes (1. August – 3. Oktober 1944) und nach seiner Niederschlagung bestehende größte Durchgangslager für die vertriebene Bevölkerung Warschaus und umliegender Ortschaften. Die Expertise wurde auf Antrag des Dulag-121-Museums Pruszków in den Jahren 2020–2021 vorbereitet mit dem Ziel, den ehemaligen Häftlingen des Lagers die ihnen gebührenden Verfolgtenrechte zuzuerkennen. Sie erschien in Buchform zuerst im Jahr 2022. Jetzt wird dieses wenig bekannte aber gewichtige Thema auch den deutschen Lesern/Leserinnen näher gebracht.
Kurz nachdem in Warschau der polnische Aufstand gegen die deutsche Besatzung ausgebrochen ist, beschlossen die Besatzungsbehörden, dass die Zivilbevölkerung der Stadt „evakuiert“ werden soll. Hunderttausende von Menschen wurden brutal auf das Gelände der Bahnausbesserungswerke in der unweit von Warschau liegenden Kleinstadt Pruszków getrieben. Was sie dort Vorfanden unterschied sich kaum von der Realität der Konzentrationslager. Die fatalen Lebensbedingungen, der Terror, die Gewalt und der Anblick des Todes wurden für viele zu einer permanenten psychischen und emotionalen Belastung. Ganze Familien wurden auseinandergerissen und viele fanden ihre nächsten Angehörigen nie wieder. Von der durch die Verfasserin eingeschätzten Gesamtzahl von ungefähr 450 000 der im Lager Pruszków inhaftierten Menschen wurden rund 150 000 zur Zwangsarbeit für das Dritte Reich deportiert und etwa 70 000 kamen in Konzentrationslager. In den beiden Gruppen gab es auch Minderjährige unter 14 Jahren. Den übrigen Hunderttausenden verbot man die Rückkehr nach Warschau und schickte sie in verschiedene Teile des Generalgouvernements, als die Stadt zu Boden gerissen werden sollte.
Die Verfasserin hat für ihre rechtliche Expertise eine eingehende Analyse der bisher erschienenen Fachliteratur und des zugänglichen Quellenmaterials, darin auch der vorhandenen deutschen Dokumentation, durchgeführt. Dadurch ist es ihr gelungen, eine solide Begründung für die Zuerkennung von Verfolgtenrechten für die Personen, die die Hölle des Lagers überlebt haben, vorzulegen. Diese Rechte wurden ihnen anhand der Expertise im Jahr 2021 von der polnischen Regierung zugesichert. Jetzt in ein Buch für Geschichtsforscher/-innen und alle, die sich für die Kriegsopfergesetzgebung interessieren und einsetzen, sowie für andere interessierte Leser/-innen umgearbeitet, stellt die Expertise einen wesentlichen Beitrag zu den andauernden Forschungen zu den Schicksalen der Zivilopfer des Zweiten Weltkrieges dar.
Hiszpańska wojna domowa należy do najbardziej zmitologizowanych wydarzeń XX wieku, a jedną z głównych osi sporu stanowi międzynarodowe zaangażowanie w ten konflikt. Choć po jego obu stronach walczyli Polacy, w armii republikańskiej było ich zdecydowanie więcej. Polskich ochotników walczących w składzie Brygad Międzynarodowych nazywamy dziś zbiorczo dąbrowszczakami, od nazwiska patrona XIII Brygady Jarosława Dąbrowskiego. Przez wiele lat dąbrowszczaków postrzegano jako "ochotników wolności". Zmieniło się to radykalnie po roku 1989, kiedy zaczęto ich uważać za narzędzie komunistycznej ekspansji. Podejmowano próby pozbawienia ich przywilejów, a dyskusje na ten temat toczyły się nawet na forum hiszpańskiego parlamentu. W Polsce spór ten odżył na nowo po wprowadzeniu w 2016 roku przez Sejm RP tzw. ustawy dekomunizacyjnej. Obrońcy brygad uważają, że wojna w Hiszpanii była romantyczną walką o zatrzymanie faszyzmu, przeciwnicy - że Brygady Międzynarodowe tworzyli "najemnicy Stalina", a ich główne zadanie stanowiło uczynienie z Hiszpanii państwa komunistycznego. Każda ze stron ma swoje argumenty. Nie da się zaprzeczyć, że Brygady Międzynarodowe były tworem Międzynarodówki Komunistycznej - ich centrum decyzyjne znajdowało się w Moskwie, a nie w Madrycie. Z drugiej strony nie wszyscy ich członkowie byli komunistami. Czy była to więc wyłącznie "armia Kominternu", jak nazwał ją R. Dan Richardson? Każdy musi wyrobić sobie własną opinię na ten temat. Pomóc w tym mogą teksty znajdujące się w niniejszym tomie.
Duchowni współpracujący z opozycją w okresie PRL oraz wspierający opozycjonistów znajdowali się często w niełatwej sytuacji. Ich działalność spotykała się z ostrą reakcją ze strony ówczesnych władz - odbywano z nimi rozmowy profilaktyczno-ostrzegawcze, inwigilowanoich, zastraszano, a nawet więziono. Także zwierzchnicy kościelni księży angażujących się po stronie opozycji komunistycznej oraz duchowni, którzy pracowali w tej samej parafii czy diecezji nie zawsze ze zrozumieniem przyjmowali ich postawę. Niniejsza publikacja stanowi kontynuacją rozważań zamieszczonych wcześniej w dwu tomach - pierwszy z nich ukazał się w 2019, a drugi w 2020 r. W artykułach zawartych w tomie trzecim znalazły się teksty w różnorodny sposób ujmujące zagadnienie współpracy
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
