Książka Jacka Kopcińskiego to zapis wieloletniej przygody intelektualnej, której sprawcą był Miron Białoszewski ,,do słuchu"" - poeta rejestrujący na taśmie utwory własne i poetów romantycznych, i niczym widmo ciągle obecny na zachowanych nagraniach. Białoszewski po to nagrywał swoje wiersze i prozę, stwierdza Kopciński, by zatrzymać siebie w poetyckim uniesieniu lub reporterskim porywie; kiedy poeta mówi przed mikrofonem czwartą część. Dziadów czujemy, że tę romantyczną partyturę myśli, uczuć i przeżyć traktuje jako dzieło napisane specjalnie dla niego. Kopciński, znawca dramaturgii i teatru Białoszewskiego, bada te tajemnicze momenty transu akustycznego, wsłuchując się w głos poety. Wyjątkowa recytacja Dziadów wykonywanych solo przez Białoszewskiego brzmi w uszach Kopcińskiego jak zaklęcia współczesnego guślarza usiłującego wywołać z tekstu Mickiewicza widmo tego, co w nim samym sekretne i wyparte, a teraz powracające za sprawą akustycznego performansu. Oprócz szkiców poświęconych nagraniom poety, jego stosunkowi do twórczości Mickiewicza i tradycji romantycznej, książka zawiera m.in. interpretację tajemniczego cyklu Frywole, będącego zapisem transgresyjnego doświadczenia z pogranicza życia i śmierci oraz opis opartego na tekstach Białoszewskiego spektaklu Pudełko, którego współautorem był Kopciński. Tom zamyka transkrypcja ścieżki dźwiękowej Gustawa zestawiona z tekstem dramatu Mickiewicza.
Emil Frantiek Burian to jedna z najwybitniejszych osobowości czeskiej kultury i życia publicznego pierwszej połowy XX wieku: kompozytor, śpiewak, eseista, współzałożyciel lub założyciel czeskich teatrów awangardowych, z teatrem D na czele. Był reżyserem, aktorem, dramaturgiem, pedagogiem, ważnym liderem czechosłowackiego teatru pierwszej połowy XX wieku. Pracował w radiu i w filmie. Skomponował kilka oper, ale też piosenek kabaretowych i szlagierów, cieszących się popularnością do dziś. Przede wszystkim jednak stworzył zupełnie inny teatr niż ten, który czeska kultura teatralna znała do tej pory. W ramach działającego w międzywojniu teatru D powołał instytucję teatralną, będącą czymś więcej niż tylko budynkiem, do którego chodzi się każdego wieczoru po mniej lub bardziej udane przeżycia artystyczne. Ten teatr oparty był na zupełnie innych zasadach. Działał jako stowarzyszenie E. F. Burian & kolektiv, jak sami się przedstawiali; wszyscy jego członkowie, zarówno aktorzy, jak i zespół techniczny czy pracownicy administracji byli tam sobie równi. Na zewnątrz teatr D funkcjonował jako instytucja kultury, w której działalność teatralna była tak samo ważna jak inne obszary artystyczne (muzyka, sztuki plastyczne, literatura współczesna i tak dalej), prezentując czytelny program ideowy. Realizowano go poprzez organizację wykładów, międzynarodowych konferencji i festiwali, wydawanie publikacji i czasopism czy choćby założenie koła przyjaciół teatru D (dzięki czemu awangardowa sztuka i kultura trafiały poza Pragę), a podczas drugiej wojny światowej poprzez zaangażowanie w ruch oporu. Teatr D jako pierwszy w kulturze czeskiej powołał instytucję nowoczesnej kultury teatralnej, do której będą nawiązywać kolejne pokolenia czeskich twórców. Stanie się ona tym samym naturalną częścią czeskiego DNA teatralnego. Emil Frantiek Burian był też płodnym eseistą i temperamentnym komentatorem życia publicznego. Pozostawił po sobie kilkaset esejów, rozpraw krytycznych i manifestów. W niniejszej antologii prezentujemy ich wybór, odzwierciedlający szeroki zakres artystycznych i społecznych zainteresowań autora.
To co trzymasz w rękach jest książką, mapą, katalogiem, przewodnikiem, klaserem do zbierania skarbówi kolektywnym notatnikiem. To miejsce, w którym łączą się ze sobą wątki, odciskają się ślady współpracy,pytania i pomysły. To książka towarzysząca polskiemu pawilonowi na Wystawie krajów i regionówpodczas Praskiego Quadriennale 2023. To mapa procesu badań artystycznych, który rozpoczął się wszczególnym miejscu: dawnej rzeźni położonej w dzielnicy Holeszowice, która ma swoją historię ipamięć, materialną specyfikę oraz ludzkich i nie-ludzkich mieszkańców. Przewodnik poprowadzi cięprzez to i inne miejsca, ale także przez te i inne czasy - da ci wgląd w przeszłość i zachęci do spekulacjio możliwych przyszłościach. W klaserze zebrano ślady zostawione przez bobry na drzewach rosnącychwzdłuż Wełtawy, słowa, fragmenty łuszczących się fasad budynków rzeźni, obrazy, opisy metod pracyoraz ćwiczenia. W kolektywnym notatniku jest przestrzeń na wszystko, co chciałbyś_ałabyś przenieść ztego miejsca oraz innych miejsc, gdzie pojawiasz się, żeby rozejrzeć się, ale także poznać zapachprzestrzeni i poczuć ją dotykiem. To co trzymasz w rękach ma swoją wagę, fakturę i powierzchnię, którejwielkość może zostać precyzyjnie określona w centymetrach kwadratowych. I to wszystko ma znaczenie.
W skład tomu wchodzą trzy dramaty, wyłonione w 2022 r. w ramach prowadzonegoprzez Instytut Ukraiński programu transmission.UA: drama on the move, służącego promocjiwspółczesnej ukraińskiej dramaturgii w krajach europejskich. W selekcji uczestniczylieksperci związani z portalem UKRDRAMAHUB, będącym jedną z największychinternetowych bibliotek gromadzących współczesne utwory dramaturgiczne napisane wjęzyku ukraińskim. Wyróżnione teksty to: Insekt Leny Kudajewej, Noc zakryje poranekOksany Sawczenko i Oszczędzajcie prąd Poliny Położencewej. Dramaty te powstały po 24lutego 2022 r., a ich tłumaczenia na język polski zostały sfinansowane ze środkówFunduszu Stabilizacyjnego - inicjatywy Federalnego Ministerstwa Spraw ZagranicznychNiemiec oraz Goethe-Institut, wspierającej organizacje kulturalne i edukacyjne, któreucierpiały w wyniku wojny w Ukrainie. Dwujęzyczna (polsko-ukraińska) publikacja otwieracykl dramaturgiczny w ramach serii wydawniczej ""Wschodni Express"", ukazującej sięnakładem Warsztatów Kultury w Lublinie od 2014 r. Seria prezentuje polskim czytelnikomtwórczość współczesnych pisarzy i pisarek krajów Europy Środkowo-Wschodniej.Współwydawcą publikacji jest Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, który przywsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego prowadzi program rezydencjiartystycznych dla twórców i twórczyń teatralnych z Białorusi i Ukrainy. Celem programu jestłączenie ukraińskich oraz białoruskich przedstawicielek i przedstawicieli zawodówkreatywnych związanych z teatrem, z polskimi organizacjami działającymi w obszarzekultury, a także tworzenie sieci kontaktów i stwarzenie realnych szans na podjęciewspółpracy.
Na przestrzeni minionych lat Opera Wrocławska wystawiła 43 tytuły operowe w formie megawidowisk operowych, przedstawiając je w 144 spektaklach z udziałem wybitnych artystów występujących na najważniejszych scenach świata. Publikacja zawiera obszerne materiały archiwalne, relacje i opinie 120 krytyków muzycznych, dziennikarzy i artystów w tym 65 zagranicznych. Wzbogacona o dokumentację fotograficzną, wpisuje się więc w potrzebę upamiętnienia tych wydarzeń i przekazania następnym pokoleniom. Autorka książki a tym samym inicjatorka wrocławskich megawidowisk to wybitna dyrygent i pedagog, wieloletnia Dyrektor Opery Krakowskiej i Opery Wrocławskiej, uhonorowana w 2016 roku w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Orderem Odrodzenia Polski, zawybitne zasługi dla rozwoju polskiej muzyki poważnej, osiągnięcia w pracy twórczej oraz promowanie polskiej kultury.
HENRYK IZYDOR ROGACKI (ze wstępu): Jan Maciejowski swojemu monologowi praktyka, mającego za sobą osiemdziesiąt lat oglądania teatru i ponad siedemdziesiąt lat pracy w nim, jawnego fascynata sztuki teatru oscylującego pomiędzy profesjonalną, analityczną refleksją nad jej przejawami a emocjonalnie nacechowanym zauroczeniem zjawiskami teatralnymi i niedefiniowalną tajemnicą teatru, nadgorliwego wręcz teatromana, którego swoiście monumentalne doświadczenia widowniane stają się po prostu świadectwem historycznym, rzetelnego wreszcie entuzjasty teatru dzisiejszego dał tytuł Gra w reżyserię. Od kształcenia do tworzenia. W dodatku Maciejowski, nauczyciel reżyserów i aktorów, metodą persyflażową wystylizował swoją książkę na niby podręcznik, niby samouczek, czy też quasi-niezbędnik dla adeptów i lubowników reżyserowania
Rekordzistą jest chyba tekst Stefana Jaracza Czego nauczyła mnie Reduta?, który miał przynajmniej sześć wznowień. Ale przypomniano tu także teksty zapomniane, nieoczywiste czy trudno dostępne, które poza prasą międzywojnia nie miały późniejszych przedruków. () Wybrane teksty źródłowe zostały uporządkowane tematycznie, nie według dat ich powstawania czy profesji autorów. Książka dzieli się na sześć części, dla których kluczem jest chronologia zdarzeń: Założenia, Pierwsze oceny, Polemiki, Objazdy, Instytut Reduty, Syntezy. () Antologia Reduta. Źródła i komentarze stanowi rodzaj zwieńczenia procesu odchodzenia od traktowania Reduty przede wszystkim jako teatru repertuarowego, który działał też na innych polach. Tę zmianę perspektywy zapoczątkował swoimi pracami Zbigniew Osiński, uświadamiając, że Zespół Reduty to coś więcej niż tylko teatr wystawiający sztuki. Niniejszy tom pokazuje Redutę jako laboratorium wspólnoty, zalążek nowej kultury, zespół ludzi pracujących metodą prób i błędów, dlatego też teatralne produkcje i ich ocena są tu na dalszym planie.
Warszawskie Spotkania Teatralne to festiwal szczególny, zasługuje więc na szczególną pamięć. Zorganizowany po raz pierwszy w 1965 roku szybko stał się bardzo ważną instytucją polskiego życia teatralnego, a z czasem zyskał własną legendę. Różne koleje losu sprawiły, że choć festiwal liczy 57 lat, miał 41 edycji. Ich historię przypomina specjalne wydawnictwo: WST x 40 + Warszawskie Spotkania Teatralne 19652021.Książka zawiera bogato ilustrowaną dokumentację wszystkich edycji WST. Syntezę fascynujących dziejów festiwalu przedstawia Barbara Osterloff, a Szymon Kazimierczak dopełnia ją opisem Małych WST, które stały się w ostatniej dekadzie nowym elementem programowym Spotkań. Nieoczywisty komentarz tworzą także indywidualne wspomnienia ludzi związanych z festiwalem: aktorów, reżyserów, kuratorów, organizatorów, krytyków teatralnych i widzów: m.in. Jerzego Treli, Stanisława Radwana, Doroty Segdy, Tadeusza Bradeckiego, Jerzego Radziwiłowicza, Wiesława Komasy, Mikołaja Grabowskiego, Macieja Wojtyszki, Anny Augustynowicz, Jana Klaty, Macieja Nowaka, Tomasza Miłkowskiego czy Magdaleny Raszewskiej.Publikacja ma przewrotnie jubileuszowy charakter. Powinna towarzyszyć 40. Spotkaniom, jednak w związku z wybuchem pandemii ta okrągła edycja miała wyjątkową formułę odbyła się tylko w Internecie. Wydawnictwo więc podsumowuje dotychczasową historię Warszawskich Spotkań Teatralnych, a jednocześnie plus w tytule pozostaje symbolicznym znakiem ich dalszego trwania. To jeszcze jeden dowód na to, że festiwal nie poddaje się przeciwnościom losu. Ta historia przecież się nie kończy.Współwydawcą publikacji jest Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.MKIDNProjekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Choreografia: polityczność pokazuje choreografię jako narzędzie formułowania i wyrażania myśli, przestrzeń działań krytycznych i praktyk oporu. Choreografia: polityczność jest pierwszym tomem serii przygotowywanej przez Art Stations Foundation we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca, Instytutem Teatralnym im. Z. Raszewskiego i East European Performing Arts Platform (EEPAP).
Czy Dziady są toksycznym arcydziełem? Czy nadal stanowią opresyjną inicjację w polskość, jak uważał Czesław Miłosz, pisząc w Ziemi Urlo, że swą wizją Mickiewicz zapeklował Polaków w mesjańskim nacjonalizmie, który ma to do siebie, że pochłania każdego, kto mu się opiera?Jak uwolnić to, co w Dziadach uniwersalne, od nacisku polonocentrycznych matryc lekturowych i ich edukacyjnych nadużyć? Jak od Daj mi rząd dusz! przejść do Dajcie mi człowieka? Najnowsza historia sceniczna Dziadów podpowiada niejedną odpowiedź. Mniej interesować mnie będzie teatr jako medium literatury dramatycznej, bardziej teatr jako medium emocji zbiorowych. [] Warto opowiedzieć o scenicznym zdejmowaniu z arcydramatu interpretacyjnych klisz przez nieufnych reżyserów i reżyserki, o wyłuskiwaniu nowych podtekstów przez aktorki i aktorów, o dekonstruowaniu mitów nadpisanych nad Dziadami. Mickiewiczowski Konrad wcale nie musi zejść ze sceny, by ustąpić miejsca Gustawowi, wystarczy, że odzyska utraconą połowę biografii.
Legenda Grzegorzewskiego to zbiór szkiców, z których wyłania się bardzo drobiazgowa a przy tym fascynująca mapa przedstawień Jerzego Grzegorzewskiego. Jej autorka Ewa Bułhak jest stróżem twórczości teatralnej reżysera. Tak jak poeta świat, tak ona od lat obserwuje, bada, analizuje, interpretuje, archiwizuje, prezentuje, a także edytuje dzieło Grzegorzewskiego. Jest to zajmujący i wnikliwy opis ożywionych na powrót scen i całych teatralnych sekwencji, wsparty ciekawą refleksją, rozwijaną zazwyczaj ze współczesnej perspektywy.
Jest to jednak atlas, który w układzie Rafała Milacha świadomie podważa dominujące narracje i strategie obrazowania teatru, który staje się próbą wizualizacji i zrozumienia wszechświata oraz teatru właśnie. Opowieść Bartka Warzechy zaczyna się bowiem nie tylko wśród gwiazd i na księżycu, ale też wśród dekoracji i za kulisami. Między jednym a drugim nie ma sprzeczności. Mapa nie udaje tu ściśle wytyczonego terytorium.Gdzie jest granica między sceną a resztą mechanizmu teatru? Gdzie zaczyna, a gdzie kończy się teatr? Co jest kluczowe w jego doświadczaniu? Co najistotniejsze w przedstawieniach i w przedstawianiu teatru? Pytania te są tematem fotografii Bartka Warzechy i zasadą kompozycji całego albumu-atlasu, którego ambicje nie ustępują marzeniom najstarszych filozofów, kosmologów czy kartografów świata.
Polska awangarda teatralna 19191939. Antologia to zbiór tekstów źródłowych z lat 19191939, które składają się na reprezentację tytułowego zjawiska od strony koncepcji, projektów i programów (części 13) oraz z perspektywy dokonań i realizacji (część 4). Autorkami i autorami tekstów zgromadzonych w antologii są przede wszystkim artyści i artystki, a także komentujące ich propozycje i dokonania krytyczki i krytycy. Od czasu opublikowanej w roku 1973 przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe książki Myśl teatralna polskiej awangardy 19191939. Antologia, opracowanej przez Stanisława Marczaka-Oborskiego (noty Lidia Kuchtówna), jest to pierwsza całościowa propozycja ujęcia dorobku polskiej awangardy teatralnej. Powtarzając niektóre, kanoniczne teksty, przynosi liczne nowe tytuły, nowe perspektywy, odmienne kontekstualizacje. Poszczególne teksty zostały opracowane naukowo i wyposażone w obszerne przypisy oddające współczesny stan badań. Podstawą publikacji są w zdecydowanej większości pierwodruki, zaś edytorzy starali się w miarę możliwości przywrócić oryginalny kształt tym tekstom, których strona ikonograficzna i typograficzna miała szczególne znaczenie.
Na tom Mrożek i nowoczesność składają się referaty wygłoszone podczas konferencji o tym samym tytule, zorganizowanej 29 czerwca 2021 roku przez Polską Kompanię Teatralną we współpracy z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego.
Dwunasty raz udało nam się przygotować rocznik podsumowujący polskie życie teatralne. Tym razem jednak Teatr w Polsce obejmuje sezon szczególny -2019/20 - który w połowie zmieniła pandemia COVID-19. Spróbowaliśmy w tym tomie zawrzeć obraz zmian, jakie ta sytuacja wymusiła, i pokazać, jak teatr poradził sobie, przenosząc swoją aktywność do Internetu.
Zagadnienia dramatu awangardowego oraz awangardy teatralnej stanowiły ważny nurt badań zmarłej przedwcześnie Ewy Guderian-Czaplińskiej, związanej przez całe życie naukowe i zawodowe z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W niniejszym tomie zgromadzono najważniejsze jej teksty dotyczące nowatorskich działań artystycznych polskich i zagranicznych przypadających na okres międzywojenny.
Publikacja stanowi zbiór pism teatralnych Łesia Kurbasa wybitnego ukraińskiego reformatora i twórcy teatru, aktora i reżysera, założyciela trzech teatrów: Młodego Teatru, Kyjdramte i Berezilu. Teksty źródłowe w większości stanowią stenogramy z posiedzeń sztabu reżyserskiego, wykładów o reżyserii i praktyce scenicznej, jak również artykuły publikowane przez Kurbasa w gazetach oraz teksty jego współautorstwa, a także zredagowane relacje osób trzecich. Zostały one ułożone według dominującego tematu, tak by ułatwić polskiemu czytelnikowi poruszanie się po arcybogatej, ale również arcytrudnej, spuściźnie Łesia Kurbasa. Teksty źródłowe są opatrzone przypisami i poprzedzone wstępem autorstwa Anny Korzeniowskiej-Bihun.Edycja Pism teatralnych Łesia Kurbasa jest książką niezwykłą z dwóch powodów. Po pierwsze opowiada o dziele, które w polskim kręgu kulturowym jest mało znane. Po drugie jest to fascynująca opowieść o procesie twórczym: polska edycja opiera się bowiem nie na zamkniętym, zbadanym i kanonicznym dziele, lecz na dorobku rozproszonym, interpretacjach niedomkniętych. Warto zauważyć, że język Kurbasa nie jest językiem jasnym, a poszczególne wywody cechuje nie zawsze przejrzysta wewnętrzna struktura i logika. Zważywszy na to, że niektóre fragmenty jego dzieła nie są klarowne, przygotowanie polskiej edycji, przedzieranie się przez gąszcz źródeł oraz tworzonej na użytek wewnętrzny terminologii musiało być żmudną pracą. [] Materiał źródłowy przysparza bowiem problemów kilku rodzajów translatologicznych (zrozumienie i przetłumaczenie nie zawsze zrozumiałych pojęć i terminów, którymi posługiwał się artysta), edytorskich (ustalenie tekstów źródłowych, na które w czasie swych wykładów powoływał się reżyser) oraz erudycyjnych (zidentyfikowanie osób, o których wspominał). [] Redaktorka definiuje status tekstu, osadzając go w tradycji polskich edycji teatrologicznych, oprowadzając czytelnika po zestawie materiałów źródłowych. Cały aparat edytorski, w tym starannie opracowany indeks osobowy, nie tylko ułatwia orientację w tomie i poruszanie się po bogatej spuściźnie Łesia Kurbasa, lecz świadczy też o uwzględnieniu interesów polskiego odbiorcy mniej obeznanego z historią teatru ukraińskiego. Z recenzji dr hab. Iriny LappoPublikacja ukazuje się w ramach serii Odzyskana awangarda, i jest finansowana w ramach programu Ministra Edukacji i Nauki pod nazwą ""Narodowy Program Rozwoju Humanistyki"".
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
