Młynek do kawy powstał w 1934 roku w Antropruciu na Litwie, podczas pobytu Gałczyńskich w starym majątku rodziców żony Teodora Bujnickiego Anieli i Konstantego Pisanich. Gałczyński razem z Bujnickim współpracowali ze sobą, m.in. prowadzili audycję Kukułka wileńska w rozgłośni Polskiego Radia. Fabuła powieści zaczyna się w momencie, kiedy stare małżeństwo Mikołaj i Cecylia pozbywają się starego młynka do kawy. Wyrzucają go na śmietnik. Młynek trafia m.in. do przytułku dla zagubionych przedmiotów z groźnym dyrektorem na czele, do rozgłośni radiowej, do groty jeża a nawet na Księżyc czy to nie brzmi niesamowicie? Pojawia się Szyba detektyw oraz wnuczka starego pana Mikołaja Celinka, obie zaczynają poszukiwania starego młynka. Historia ma nagłe zwroty akcji, coraz dziwniejszych bohaterów, dzieje się bardzo blisko i bardzo daleko jednocześnie. Na Ziemi i w Kosmosie. To historia o przemijaniu, starości. Ale też o sile wyobraźni. I o tęsknocie za smakiem świeżo mielonej kawy prosto z młynka napędzanego ludzką ręką, za prostymi przyjemnościami, przedmiotami. Pochwała życia powolnego i uważnego. Stanisław Zamecznik architekt, grafik, scenograf, pedagog, artysta wielu talentów. Za ilustracje i układ graficzny Młynka do kawy Stanisław Zamecznik otrzymał w 1959 roku wyróżnienie w konkursie PTWK na najlepiej wydaną książkę. Ciekawostka jedną z ilustracji w Młynku do kawy wykonał syn pana Stanisława Piotr a drugą córka Marta. Zmieniamy delikatnie format, książka jest odrobinę większa, a całość jest wydrukowana techniką RISO na papierze Crush Corn 120 gr w limitowanym nakładzie. Grafiki Zamecznika, ich charakter, kolorystyka idealnie pasują do tej metody druku, dzięki której książka pachnie olejem ryżowym i liśćmi bananowca. To jest majstersztyk i tym wspaniałym tytułem otwieramy serię książek drukowanych tą metodą z ilustracjami znakomitych artystek i artystów. Młynek do kawy dla czystej przyjemności. Każda ilustracja Zamecznika to jak obraz w galerii sztuki, którą możesz mieć w zasięgu ręki!
Dwa koty syjamskie żyły z nami, zanim pojawiły się charty i dzieci. Kotka towarzyszyła nam ponad 19 lat a kot 12. W tej wyliczance, podobnie jak w Charcich harcach, proponuję zabawę słowem, zaskakujące zestawienia oraz pełne wigoru i kociej gracji ilustracje kotów Niki Jaworowskiej-Duchlińskiej. Obie wyliczanki mają duży potencjał edukacyjny nauka cyfr, liczenia od 1 do 10 to oczywiste, ale rym i rytm uczą porządku, gra słów, niebanalne zestawienia pobudzają wyobraźnię, ale, co dla mnie najważniejsze, przyczyniają się do salw śmiechu. Po 10 syjamach na poduszce pojawiają się liczebniki porządkowe to nowy pomysł, którego w chartach nie ma, ale za to Charcie harce są przetłumaczone na ang. i tu dochodzi nauka języka angielskiego w niebanalny sposób. Książka jest wydrukowana na munkenie print white 150 gr, jest w twardej oprawie i ma piękną niebieską kapitałkę. A poza tym 10 chartów + 10 syjamów = 20 zwierzaków.
Tak byłoby najlepiej: w ogóle o niej nie myśleć. Może za jakiś czas pojawiłaby się na balkonie w Gdyni albo na Powiślu. Jej ręce zagrałyby w reklamie lakieru Inglot, może ktoś by ją spotkał na Forum Młodej Reżyserii albo w teatrze, przebraną za trójkąt. Zapomnieliby o niej. Jak Piotruś Pan o Wendy („A może w ogóle nie było kogoś takiego jak Wendy”?).
Jak Piotruś Pan o Dzwoneczku („Tyle ich jest”).
fragment powieści
Czeka nas dawka niepokojących wydarzeń, dziwnych spotkań, nowych znajomości, bo kiedy Adela znika, świat staje się inny…
Sama historia poszukiwania Adeli przez nastolatków – Franka i Julka – zahipnotyzuje czytelników od samego początku. Ale nade wszystko to będzie obcowanie z dobrą literaturą. Autorka stworzyła charakterystyczny, rozpoznawalny styl, jej wyobraźnia zachwyca, chwilami onieśmiela, „jak ona na to wpadła” – pytamy samych siebie, doznając czystej przyjemności.
Wolny-Hamkało uwodzi językiem. Warto zanurzyć się w ten wielowymiarowy świat, zobaczyć Franka i Julka, jakże innych od tych nieopierzonych chłopaków z “Lata Adeli”. To młodzi mężczyźni, którzy wyruszają w drogę po śladach Ady…
Najnowsza książka Agnieszki Wolny-Hamkało to hybryda, łącząca świat realny ze snem oraz różne formy – powieści drogi, dramatu, poematu w jednym.
Na okładce – niepokojąca fotografia Łukasza Rusznicy; projekt Beata Walczak Freeline Studio Beata Walczak.
Agnieszka Wolny-Hamkało – ur. 1979, poetka, autorka powieści, sztuk teatralnych i książek dla dzieci. Debiutowała tomem wierszy „Mocno poszukiwana”, ostatnio wydała „Raster Lichtensteina”. Autorka antologii opowiadań, kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za „Spamy miłosne”, laureatka nagrody PS IBBY za „Lato Adeli” (Książka Roku 2019). Teatr Polski we Wrocławiu i Teatr Muzyczny Capitol wystawiły jej sztuki m.in. „Leśni. Apokryf” i „Wyzwolenie: królowe”. Doktorantka IBL PAN. Naukowo zajmuje się zjawiskiem kampu w nowej poezji polskiej.
Kaśka ma rzadką chorobę – zespół Jadassona. Znamiona na jej twarzy produkują hormon, który niszczy w jej ciele fosforany, w tym wapno. Kruche kości pękają przy najmniejszym obciążeniu, jednostronny niedowład ciała też nie ułatwia życia.”
Do tego doszedł złośliwy rak rdzeniasty tarczycy, z którym żyje już prawie dekadę. Kaśka jest przypadkiem, który zaskakuje samych lekarzy i to… daje jej siłę. Choć krucha szokuje, zadziwia, denerwuje.
Pracuje zdalnie, ma chłopaka i psa Bersa, który jest pierwszym w Polsce pudlem asystującym. Ochrzciła raka „raczkiem flaczkiem”, litrami pije colę, żeby uzupełnić fosforany w organizmie i planuje ślub. Jej euforia życia daje nadzieję innym. Jest nieoczywistą, prowokującą kobietą – oto jest Kaśka!
Ta książka działa jak wiersz – nie tylko fabułą, ale też formą. Oszczędny styl, w którym nie ma jednego zbędnego słowa, pozwolił okiełznać żywioł, jakim jest główna bohaterka. Dzięki temu powstała opowieść, po przeczytaniu której ma się ochotę żyć inaczej – intensywniej, lepiej. Dziękuję Wam, Kasiu i Sylwio, za ten dar życia!
Wojciech Bonowicz
Mimo że Kasię znam bardzo długo, ona znowu mnie zaskoczyła. Jak zwykle zresztą. Formuła tej książki jest niesamowita, tak samo jak jej bohaterka. Jestem pod ogromnym wrażeniem.
dr Elżebieta Jelonek, pediatra z Centrum Zdrowia Dziecka
Kaśka wybrała inaczej. Pokazuje to, jak sobie radzi. Zdrowe jest branie tego, co się ma i szukania protezy dla tego, czego się nie ma. Podoba mi się stwierdzenie, że media społecznościowe są dla Kasi protezą. Ona nie może chodzić, ale to one są przestrzenią, w której może się poruszać.
dr Katarzyna Szumlewicz, filozofka
Wszystkie nasze wydawnicze książki są trochę dziwne, zakręcone, nieoczywiste. Ale ta najbardziej. Może dlatego, że opowiada o dzieciństwie, a ono jest czasem szalonych eksperymentów na materii świata. I również dlatego, że to językowa jazda bez trzymanki, anarchia słów i skojarzeń, wywrotowa bajka dla dzieci i dorosłych.Bohaterowie? Proszę bardzo. Adelka, dziewczynka, która gubiła się w imionach, sukienkach, przebraniach i zwykle miała koło siebie mnóstwo kasztanów, kapsli, dużych koni. Niepokorna, niesforna, z wyobraźnią jak kosmos. Franek, chłopiec marzyciel, który grał z wiatrem w różne gry na planecie Ijo Ijo i potrafił zatrzymać świat w dowolnym momencie jednym dotknięciem palca. I Julek, miłośnik przygód, który czasem pluł w kałuże, pisał z błędami i lubił, kiedy przed snem przychodził do niego tata gruby jak trąba, przytulał i pozwalał spać na Księżycu... Kiedy ta trójka spotka jesień, tę złą wiedźmę, co to wszystkim chce zabrać wolność, dobry nastrój i jeszcze lepszą zabawę, wtedy dopiero zacznie się dziać...Wiemy jedno, po przeczytaniu tej książki nikt nie upomni Agnieszki Wolny-Hamkało, by ujarzmiła swoją wyobraźnię. Jej dzikie historie sieją ferment, niepokoją, rozbudzają literacki apetyt. Pieprzu i czarciego ognia dodają tekstowi mroczne grafiki Ilony Błaut.Wchodzimy w to i niech nam się śni po nocach!Miałyśmy gotową anarchistyczną utopię, książkę, w której dzieci paliły papierosy, chodziły na golasa, przeklinały, w końcu robiły wszystko to, co dzieci robią naprawdę i to, co czasem tylko im się śni. Książkę trochę międzygatunkową: pisaną połamanym, białym, wpadającym w prozę wierszem. Historię jednocześnie fabularną i skupioną na samym medium języku. Wydawcy nie jest łatwo obchodzić się z czymś takim, bo nie tylko nie można z całą pewnością wskazać gatunku tej książki: nie można być nawet pewnym, czy jest dla dorosłych, czy dla dzieci. Uważam ten podział za szkodliwe uproszczenie. Ciekawa, zaczepna, intrygująca książka powinna być ciekawą, zaczepną, intrygującą książką po prostu. (...)Agnieszka Wolny-Hamkało, ""Ryms"" nr 28
Wychyl się za burtę, wsadź głowę pod wodę. Słyszysz? To śpiewa dusza Gusty.Wspaniale jest towarzyszyć jej w podróży. Uwielbiam tę opowieść. O kobietach, które sięgają po swoje marzenia, mimo trudnych czasów. O istotach pozaludzkich przesiąkających do ludzkiego życia. O wyobraźni, która przynosi nadzieję. Dyba Lach Jest rok 67. Gusta Star wsiada na statek o nazwie Morzeca z nadzieją, że podróż przez Bałtyk wyrwie ją z opresji PRL i przyniesie ostatnią szansą na międzynarodową karierę. Rejs wydobywa z pasażerów statku jednak więcej niż każdy chciałby ujawnić.Morzece, bałtyckie syreny, pół-dziewczyny, pół-ryby, których największym skarbem jest głos, również mają swój plan na przygodę. Morze ma własny głos, który zabrzmi donośnie jak opera.Morzeca to moja książka-sztorm. Jest jak diva i nie jest zadowolona, kiedy jej nie słucham. Odrobiłam tę lekcję i wiem, że ta książka potrzebuje wolności. Uczy, że syreny muszą być silne i chronić się nawzajem, żeby przetrwać. Dlatego musiał pojawić się ferment, dlatego tylko płynąc pod prąd jestem u siebie. Dedykuję ją Morzecom mojego życia, które płyną ze mną. Bez Was zejście na ląd byłoby błędem.
Tego jeszcze nie było! Autorska książka Józefa Wilkonia zilustrowana rzeźbami psów.Józef Wilkoń od lat maluje i rzeźbi zwierzęta. W swych pracach świetnie potrafi uchwycić ich naturę. Książka ""Psie życie"" jest bardzo osobista.To wzruszający monolog psa, zilustrowany charakterystycznymi rzeźbami Wilkonia. Widzimy psy różnych ras, jamniki, wilczury, sznaucery i kundelki. Mimo że wyrzeźbione są w drewnie, patrzą na nas jak żywe. ""Mówię co ciebieja piestwój największy przyjaciel (...) Nie zostawiaj mnie samego na długoBez ciebie zdziczeję jak Dingo (...)Strach pomyśleć,jakie byłobybez ciebiemoje psie życie"". Czasem mówimy, że pies jest przyjacielem człowieka, a człowiek jego panem. Pies jest w swojej miłości i przywiązaniu wierny, z człowiekiem bywa różnie. W książce ""Psie życie"" Józef Wilkoń przypomina nam, że powinniśmy być odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
