Uchyl drzwi, za którymi czeka BógCzy wiesz, jak brzmią pierwsze słowa, które wypowiada Bóg do człowieka w Księdze Apokalipsy? Przestań się lękać! (Ap 1,17). Bóg wie, że różnie możemy patrzeć na tajemnicze objawienie, jakie otrzymał Jan. On przewiduje naszą reakcję. Nie bój się! to przesłanie dotyczące wszystkiego, co zostało zawarte w Apokalipsie. Mamy wybór: możemy zaufać sobie, swojemu ograniczonemu poznaniu i pogrążyć się w strachu albo zaufać Temu, który widzi lepiej.Ta książka powstała z myślą o wszystkich, którzy z lękiem czytają Apokalipsę, po to by dostrzegli, że jest ona opowieścią o wielkim miłosierdziu. Kluczem do drzwi, za którymi czeka niepojęty, kochający Bóg.Apokalipsa to historia o życiu nie o śmierci. O życiu! I to nie byle jakim, bo o życiu wiecznym.Maria Miduch dr teologii, mgr teologii, mgr studiów bliskowschodnich, wykładowca języka hebrajskiego i Starego Testamentu. Członek Stowarzyszenia Biblistów Polskich, zaangażowana w inicjatywę TJCII Polska. Zakochana w podróżach szczególnie tych do Ziemi Świętej.
W podręczniku zaprezentowano podstawowe pojęcia nauk prawnych, takie jak: przepis prawa, w tym jego rodzaje i adresaci, fakt prawny oraz skutek prawny. Omówiono problematykę stanowienia i stosowania prawa, znaczenie wykładni prawa i argumentacji prawniczej w praktyce prawniczej, mechanizmy wpływające na treść finalnych rozstrzygnięć podejmowanych przez organy wymiaru sprawiedliwości. Autorzy wyjaśnili różnicę między przepisem prawnym a normą prawną, a także przedstawili sposoby powstawania prawa.
W szóstym wydaniu publikacji rozbudowano rozważania dotyczące m.in.:
- adresatów przepisów prawa,
- faktów prawnych,
- podziału norm na zasady i reguły,
- doktryny pasywizmu i aktywizmu sędziowskiego.
Ponadto uaktualniono rozważania dotyczące prawa europejskiego oraz etyki zawodów prawniczych oraz dodano nowe zakończenie.
Podręcznik cechuje krytyczne podejście do przedstawianych zagadnień, ich bogata dokumentacja oraz wykazywanie zależności różnych koncepcji od przyjmowanych założeń wartościujących. Do zalet pracy należą jasny i zrozumiały język, przejrzysty układ materiału oraz ilustrowanie omawianych problemów umiejętnie dobranymi przykładami. Analiza kwestii omawianych w książce została dokonana w kontekście obowiązujących przepisów prawa i praktyki orzeczniczej.
Publikacja podejmuje tematykę mediów komputerowych, ujmując ją z perspektywy literaturoznawstwa i antropologii kultury. Analizuje sfałszowane wiadomości, memy internetowe, autorstwo haseł wikipedii, funkcje kont w portalach społecznościowych, praktyki strumieniowania życia – przy jednoczesnym silnym metodologicznym umocowaniu w tradycyjnym literaturoznawstwie. Szereg zjawisk tekstualnych wiąże się tu z praktykami uczestnictwa za pośrednictwem mediów komputerowych połączonych w globalną sieć. Z tekstami społecznościowymi obcujemy na co dzień w mediach komputerowych, i choć sieć nie jest wysypiskiem internetowych śmieci, to jednak odpowiedzialne i bezpieczne korzystanie z zawartych w niej informacji wymaga refleksji, ostrożności i krytycznego myślenia.
The Triumph of an Amateur. On Social Textual Practices in Electronic Media
The monograph discusses computer media from the perspective of literary criticism and cultural anthropology. It analyses in depth phenomena such as: fake news, internet memes, the authorship of Wikipedia, the functions of accounts in social media, the practices of live streaming, simultaneously using the methodology of traditional literary criticism. Many textual occurrences are connected with participation practices through computer media on the Web.
W swoim dziele Franz Uri Boas omawia relacje między rasą a kulturą, poruszając takie tematy jak dziedziczenie biologiczne i kulturowe, błędna ocena rasowa, kulturowa lub etniczna, naukowe podstawy ludzkiej indywidualności, czy porównanie kultury pierwotnej i współczesnej.Franz Boas dostrzegał i podkreślał z jednej strony jedność, z drugiej strony różnorodność kultury ludzkiej. Przejawiało się to w podkreślaniu jednej wspólnoty ludzkiej jako gatunku, uniwersalności podstawowych wzorców kulturowych, ale też pomysłowości człowieka w znajdowaniu różnorodnych, specyficznych rozwiązań. Wskazywał, iż każda kultura jest tworem złożonym, w pewnym sensie stabilnym, ale jednocześnie zmiennym. - ze wstępu Jarosława Różańskiego OMI, Rafała Wiśniewskiego
Przedstawiony w książce zbiór esejów na temat cnót i wad pisałem początkowo co miesiąc przez wiele lat w czasopiśmie Charaktery. Były to teksty dosyć krótkie i pozbawione przypisów. Rozbudowałem je, poszerzyłem i zaopatrzyłem w przypisy. Dopisałem także pewną liczbę tekstów nowych. Obok cnót klasycznych, wielkich i małych, zająłem się także cnotami bardziej współczesnymi, jak tolerancja czy przyzwoitość, które wręcz za cnotę nie są uważane.Postanowiłem opublikować tę książkę, gdyż sądzę, że jedną z przyczyn współczesnego kryzysu demokracji i dominacji populizmu jest kryzys cnót i zasad moralnych. Znikają takie słowa jakprawość i wstyd, które zostały zastąpione przez bezprawie i bezwstyd. W coraz większym stopniu dominuje chciwość, egoizm, kłamstwo i szyderstwo. Honor skrył się w honorarium. Już mało kto pamięta, co to jest bezinteresowność, cierpliwość, grzeczność, prostota, skromność, solidarność, uprzejmość, wdzięczność, wielkoduszność czy wspaniałomyślność.Świadom jestem przestrogi Arthura Schopenhauera: Raczej tak samo nie można sprawić, by człowiek stał się cnotliwy dzięki wykładom lub kazaniom etycznym, jak wszystkie estetyki, poczynając od Arystotelesa, nie uczyniły nikogo poetą. Mam jednak nadzieję, że czytanie prowadzi nie tylko do myślenia, ale także do refleksji.
„Pomysł na serię książek zatytułowanych Terapia Filozoficzna narodził się, kiedy uzbierało się już trzydzieści tekstów z filozofii praktycznej, które napisałam i które czytałam oraz omawiałam na forum Salonów Filozoficznych. (...) Wszystkie teksty są też fundamentem prowadzonej przeze mnie terapii filozoficznej. Każdy tom zawiera 9 tekstów problemowych, a ostatni, 10. tekst, poświęcony jest wybranemu przeze mnie filozofowi. Wybieram myślicieli, którzy są mi bliscy i których teksty pomagają nam w czynieniu refleksji nad naszym życiem”.
W kolejnym tomiku Terapii filozoficznej autorka podejmuje próbę odpowiedzi na pytania, które współczesnemu człowiekowi mogą okazać się pomocne w jego indywidualnych przemyśleniach i refleksji na temat poznania i jego wyników. Kiedy wyniki naszego poznania możemy uznać za pewne, a kiedy nasza wiedza jako wynik procesu poznawczego jest jedynie mniemaniem? Dlaczego dziś tak często mówi się i podkreśla potrzebę bycia sobą, co to znaczy być sobą? Jakie warunki trzeba spełnić, by rzeczywiście i w pełni "być sobą"? Czym jest kultura i co to znaczy uprawa ducha? Jaki jest związek etyki z moralnością i z praktyką ludzkiego postępowania?
Kolejnym zagadnieniem jest pytanie o rolę wartości w naszym postępowaniu oraz, co dziś szczególnie ważne, granice tolerancji - czy jest i powinna być bezgraniczna, czy jednak nie wolno nam tolerować określonych opinii, zachowań i działań? Jakich? Jak powinniśmy reagować na życie własne i innych? Czym ono dla nas jest, a czym być powinno? Czy jest ciężarem i cierpieniem nie do zniesienia, czy raczej równie z czasem nieznośną "lekkością bytu", a może przeciwnie - polega na umiejętności odnajdywania radości w sobie i innych, których spotykamy w czasowej przestrzeni?
Co i komu powinniśmy i czy w ogóle powinniśmy wybaczać? Czym jest wybaczenie, jaką rolę odgrywa w naszym życiu i relacjach z innymi? Gdzie jest miejsce religii i religijności? Kiedy budzi się w nas religijność i pod jakimi warunkami? Czy należy ją rozwijać w sobie, czy raczej zdusić?
Ostatni z tekstów autorka - jak zwykle - poświęca wybranemu przez siebie myślicielowi. Tym razem jej uwagę przykuła Simone Weil.
Zagadnienia omawiane w tym opracowaniu dotyczą m.in. najpopularniejszych metodstosowanych przy ocenie wieku biologicznego dzieci i młodzieży, metod i technik wykorzystywanychprzy pomiarach ciała człowieka (antropometrii) i zagadnień związanychz ekologią człowieka. Istotną część opracowania poświęcono zagadnieniu postawy ciałaczłowieka, w tym roli czynników (morfologicznych, fizjologicznych i środowiskowych) jąwarunkujących, zmianom postawy ciała w filogenezie i ontogenezie, metodom wykorzystywanymdo jej oceny oraz pozycjom ciała człowieka przyjmowanym podczas pracy, wypoczynkui aktywności sportowo-rekreacyjnej.
Antropologia jest nauką o budowie i czynnościach organizmu ludzkiego rozpatrywanego z punktu widzenia ontogenezy i filogenezy różnych zbiorowisk ludzkich, np. rasowych, i innych klasyfikacji rodzaju ludzkiego. Zagadnienia omawiane w tym obszernym opracowaniu dotyczą m.in. miejsca antropologii jako nauki i jej podziału, pochodzenia człowieka (antropogenezy), jego zróżnicowania wewnątrzgatunkowego (ras ludzkich), typów konstytucjonalnych, dymorfizmu płciowego, lateralizacji, rozwoju osobniczego człowieka (ontogenezy), znaczenia czynników wpływających na rozwój, zjawiska akceleracji rozwoju i retardacji procesów inwolucyjnych.
Opowieści Belzebuba ukazały się po raz pierwszy w tłumaczeniu angielskim w 1950 roku, a oryginalny tekst rosyjski został opublikowany dopiero w 2000 roku. Niniejsze, pierwsze polskie wydanie jest przekładem z języka rosyjskiego i zostało porównane z rękopisami, jak również edycją angielską i francuską. G. I. Gurdżijew (ok. 1870–1949) jest twórcą jednej z najbardziej oryginalnych współczesnych koncepcji duchowych. Jego nazwisko otoczone jest fantastyczną legendą. Autor poświęcił wiele lat na poszukiwanie zapomnianej wiedzy, a następnie podjął wyzwanie przekazania jej innym. W swym nauczaniu stosował różne formy przekazu – wykłady, taniec, muzykę – jednak szczególną wagę przykładał do pisma. Opowieści Belzebuba dla wnuka, rozpoczynają pierwszy z trzech tomów dzieł zatytułowanych Wszystko i rzecz wszelka. Gurdżijew przedstawia w nich swoje idee w formie opowieści mitycznej, obejmującej dzieje całego wszechświata, podejmuje refleksję nad podstawowym problemem – znaczeniem ludzkiego życia. Ta imponująca, alegoryczna przypowieść o powstaniu kosmosu i wszelkich form życia opisuje dzieje różnych cywilizacji. Zawiera wnikliwą krytykę ludzkiej kondycji łagodzoną pełnym empatii poczuciem humoru autora. Niezwykły język książki opiera się wszelkim próbom klasyfikacji.
W kulturze euroamerykańskiej Indianie przedstawiani byli albo jako prymitywni, brudni, dzicy, albo jako szlachetne dzikusy, żyjący w zgodzie z naturą. Taki ich obraz został utrwalony już w pierwszych dekadach kolonizacji. Współcześnie wydawałoby się wiedza na temat mieszkańców Amazonii radykalnie się zmieniła, a co za tym idzie zmienił się także ich wizerunek. Jednak analiza tekstów kultury powstałych w XXI wieku (książek, filmów, komiksów, wystaw zdjęć, gier planszowych i gier wideo) pokazuje inną tendencję: w świadomości społecznej wciąż funkcjonuje obraz rdzennych mieszkańców, który znacznie odbiega od prawdy i pełen jest egzotyzacji.W książce omówiona została historia Amazonii, historia ukazywania mieszkańców tego terenu, proces tworzenia się stereotypowego o nich wyobrażenia. Przeprowadzono także analizę i interpretację współczesnych tekstów kultury, które ten stereotyp wykorzystują.Recenzowana praca podejmuje aktualny i istotny społecznie temat, zdając relację z oryginalnych analiz autorki. Napisana została żywym, komunikatywny językiem przez dobrze poinformowaną i zaangażowaną ekspertkę. Przedmiotem zainteresowania Aleksandry Wieruckiej jest wizerunek mieszkańców Amazonii w tekstach kultury XXI wieku. W sumie udało się jej wyodrębnić i poddać analizie ponad 60 różnych tekstów. Analizy te wymagały rozmaitych kompetencji z pól analiz wizualnych, tekstualnych, game studies, a także stricte językowych. Autorka z powodzeniem wyławia kluczowe wątki badanego wizerunku, przypisywane tubylcom amazońskim od początku XVI wieku.prof. dr hab. Waldemar KuligowskiAleksandra Wierucka pracuje w Instytucie Badań nad Kulturą w Uniwersytecie Gdańskim. Zajmuje się antropologią społeczeństw tradycyjnych, w tym ich funkcjonowaniem we współczesnym świecie. Od 2007 roku prowadzi badania antropologiczne w Ekwadorze ich rezultatem jest między innymi książka Huaorani of the Western Snippet (Palgrave Macmillan, New York 2015), a także artykuły w czasopismach polskich i zagranicznych. Członkini American Anthropological Association, Society for Anthropology of Lowland South America, Association for Cultural Studies oraz Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego
Nie ma lepszej roli przy boku możnych niż rola błazna. Przez wiele wieków był tytularny błazen królewski, nie było zaś tytułu królewskiego mędrca. Mądry nie potrzebowałby błazna. Kto więc ma błazna, nie jest mądry; jeśli nie jest mądry, to jest błaznem swego błazna. Zresztą proszę pamiętać, że w przedmiocie tak zmiennym jak obyczaje nie ma niczego absolutnie, istotnie i powszechnie prawdziwego i fałszywego, bo trzeba być takim, jakim interes być każe: dobrym lub złym, mądrym lub błaznem, poważnym lub śmiesznym, uczciwym lub występnym; gdyby cnota prowadziła do majątku, to byłbym cnotliwy albo udawałbym cnotę jak inni. Chciano, żebym był śmieszny, i stałem się nim; jeśli jestem występny, to sama natura na to łożyła. Jeśli mówię występny, to jedynie używam pańskiego języka; gdyby bowiem doszło do wyjaśnienia sobie tych spraw, to mogłoby się zdarzyć, że pan nazywasz występkiem to, co u mnie jest cnotą, a cnota u pana to u mnie występek.
Nie ma czarnego romantyzmu bez szaleństwa i ryzyka życia. To ryzyko osobiste, które podejmuje pisarz, a czasem także czytelnik. Literatura czarnoromantyczna po prostu jest ryzykiem – dla wszystkich. Nie daje się skodyfikować, sklasyfikować. Jeśli istnieją jakieś jej odmiany – to indywidualne, przypisane do konkretnych osobowości, które tekstem wychodzą z mroku i w mrok po tekście wstępują. Nie ma w nurcie czarnego romantyzmu mowy o ideowości, głoszeniu idei, ideologii czy filozofii. Chyba że jest to idea niszczycielska lub filozofia podważająca samo filozofowanie i sens istnienia filozofa.
Odkąd rzeczywistość brutalnie zweryfikowała marzenie o końcu historii i przypomniała, że refleksja nad przeszłością nie jest wyłącznym polem akademickich historyków, pojęcie polityki historycznej nabrało ogromnego znaczenia. Czym jest polityka historyczna i dlaczego jest ona konieczna? Czym może grozić jej zaniedbanie?
O książce napisali:
Czy Polsce potrzebna jest polityka historyczna? Co z nią było nie tak przez ostatnie trzydzieści lat? Dlaczego tak ważna jest dla naszych sąsiadów? Czy nowoczesne państwo potrzebuje specjalnych instytucji, by taką politykę uprawiać? Co powinno pamiętać z przeszłości narodu, a co zapomnieć? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w książce„Pamięć Polski, pamięć sąsiadów. Pamięć Europy”.
Jan Ołdakowski
Paweł Ukielski nie jest teoretykiem, lecz praktykiem polskiej i europejskiej pamięci. Tym ważniejsze są jego opinie, zebrane w tej książce. Jeśli chcesz wiedzieć dlaczego tak wielkie emocje wzbudza Dom Historii Europejskiej lub dlaczego Władimir Putin osobiście angażuje się w walkę o kształt pamięci o II wojnie światowej – sięgnij po ten tom.
Łukasz Kamiński
Paweł Ukielski (ur. 1976) – politolog, historyk. Zastępca dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego (2004-2014 i od 2016). Adiunkt w Instytucie Studiów Politycznych PAN. W latach 2014-2016 wiceprezes Instytutu Pamięci Narodowej, zaś 2011-2017 członek Rady Wykonawczej Platformy Europejskiej Pamięci i Sumienia. Od 2019 przewodniczący jej Komisji Rewizyjnej. Autor monografii: Aksamitny rozwód. Rola elit politycznych w procesie podziału Czechosłowacji, współautor książek: 1989 – Jesień Narodów, Inicjatywa Trójmorza z perspektywy jej uczestników.
Można by pomyśleć, że w dobie triumfującego postmodernizmu problematyka egzystencjalna i dialogiczna pójdzie w zapomnienie. Nic bardziej mylnego. Otóż całokształt zagadnień związanych z ludzką egzystencją wciąż wzbudza filozoficzne i teologiczne zainteresowania. Świadczy o tym książka Justyny Rynkiewicz podejmująca temat zrozumienia fenomenu ludzkiej wolności i uprzedmiotowienia. Wolność bo-wiem nieprzerwanie jawi się jako kluczowa kategoria interpretująca kondycję człowieka, uprzedmiotowienie zaś podkreśla istotny moment międzyludzkich relacji, zwłaszcza tych, które mogą prowadzić do mentalnego zniewolenia.Autorka wplata swe dociekania nie tylko w kontekst antropologiczny, lecz i społeczny, nie stroniąc przy tym od refleksji ontologicznej. Dzięki temu i wolność, i uprzedmiotowienie stają się pojęciami funkcjonującymi w dynamicznej przestrzeni ludzkiego życia, w przestrzeni świadomego siebie żywiołu ludzkiej egzystencji.dr hab. Jacek Aleksander Prokopski, prof. PWr
Marcel Granet (1884-1940) - francuski religioznawca, socjolog i etnograf, twórca Instytutu Sinologicznego na paryskiej Sorbonie. Jego Cywilizacja chińska do dnia dzisiejszego uważana jest za jedną z najwybitniejszych analiz chińskiej kultury i społeczeństwa.Granet zajmuje się w niej cywilizacją chińską od samych jej początków aż po dynastię Han (czyli do momentu, w którym ta cywilizacja ostatecznie się ukształtowała). Metodę badawczą Graneta, zbliżoną do dzieł strukturalisty Claude'a Levi-Straussa ukształtował w dużej mierze Emile Durkheim, jeden z klasyków socjologii i pośrednio nauczyciel autora. H. Berr charakteryzuje ją następująco: uprawiał on w tekstach wykopaliska psychologiczne, co umożliwiło wydobycie pouczających przejawów życia społecznego i myśli zbiorowej. Pierwsza część Cywilizacji chińskiej poświęcona jest historii politycznej Chin od czasów najdawniejszych aż do początku naszej ery (do ok. III wieku) czyli do ustanowienia jedności chińskiego Cesarstwa. W części drugiej zajmuje się Granet społeczeństwem chińskim omawiając zarówno życie ludu na wsiach, tworzenie się feudalnych okręgów, jak i życie tworzących się miast, zwłaszcza na początku epoki Cesarstwa.
RABINDRANATH TAGORE (1861-1941) - INDYJSKI POETA, PISARZ, MYŚLICIEL, FILOZOF, DZIAŁACZ SPOŁECZNY, PEDAGOG, PACYFISTA, LAUREAT LITERACKIEJ Nagrody Nobla w 1913 roku. Wywarł ogromny wpływ na literaturę indyjską, ale także europejską, był bodaj najpopularniejszym indyjskim pisarzem XX wieku, tlumaczonym na wiele języków. Sam pisał głównie w języku bengali (a co ciekawe jedna z jego pieśni stała się hymnem Indii, inna hymnem Bangladeszu), a następnie sam tłumaczył swoje dzieła na angielski. W swoim eseju Źródła kultury Indii opisuje cywilizację indyjską, porównuje z europejską, zwłaszcza grecką, zauważając m.in serce Indii zwracało się z czcią i uwielbieniem ku (...) wytężonej wewnętrznej pracy w dążeniu do poznania ducha, oraz ku dostojeństwu najprostszego życia. (...) Na Zachodzie ludzie zdają się być dumni z tego, że ujarzmiają i opanowują przyrodę; jakbyśmy żyli w świecie wrogim, któremu każdą rzecz potrzebną nam do życia trzeba wydzierać (...). A w Indiach stosunek do otaczającego świata był zupełnie inny: człowiek i wszechświat stanowili dla nas jedną prawdę, podkreślano najsilniej harmonię jaka istnieje pomiędzy jednostką ludzką, a wszechżyciem.
Robert Graves (1895-1985) - angielski pisarz, autor bestselerowych powieści historycznych, między innymi Ja Klauiusz i Klaudiusz i Messalina, poeta, historyk, kulturoznawca, tworca najlepszego kompedium wiedzy o mitologii starożytnych Greków był także doskonałym znawcą kultury, religii i mitologii żydowskiej. Wspólnie z amerykańskim orientalistą i biblistą Raphaelem Patai napisali Mity hebrajskie wzorując się na klasycznych już w układzie treści i problematyce Mitach greckich. Odtwarzają w tej książce pierwotną postać znanych, a jednak tajemniczych i niezrozumiałych opowieści z biblijnej Księgi Rodzaju. Korzystają nie tylko ze Starego Testamentu ale także z literatury rabinicznej, Miszny, Talmudu. Nie tylko jednak podają jednoznaczne, kanoniczne opowieści, przywołują inne wersje mitów, dodatkowo osadzając je w kontekście kulturowym, a także porównując z mitami innych cywilizacji starożytnych
Nazwę i pojęcie humanizmu konstytuują dwa dość luźno i zarazem w sposób nieprosty zestrojone ze sobą składniki. Jeden jest filozoficzny i można go opisać jako wyróżnienie z całej reszty bytów i zarazem wysokie wartościowanie człowieka. Drugi odsyła do pewnego szczególnego typu kultury umysłowej i artystycznej, w którym najważniejsze miejsce zajmuje rozumne i kunsztowne, artystycznie wypielęgnowane słowo.
Idzie właśnie o słowo nie tylko rozumne, ale też kunsztowne, tzn. skłonne zarówno bawić, jak i poruszać, budzić reakcje estetyczne i emocjonalne. Jeżeli najsprawniejszym narzędziem słowa rozumnego jest logika, to rozumnego i zarazem kunsztownego – retoryka i poezja. Jednoczy oba te składniki, obie te strony tego samego rozumnego słowa, przekonanie, że zdolne są umacniać i rozwijać w człowieku cechy, dla których on na owo wyróżnienie i wartościowanie szczególnie zasługuje, że je wspierają i zarazem wartość człowieka samego podnoszą. W tak ogólnej płaszczyźnie oba te składniki pozostają ze sobą w idealnej harmonii.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
Ta wyjątkowa publikacja jest fotograficznym i pełnokolorowym odwzorowaniem bezcennej księgi liturgicznej, przechowywanej w skarbcu bazyliki katedralnej w Kielcach, Antyfonarza kieleckiego z ok. 1372 r. To właśnie w tym dziele znajduje się pierwszy rękopiśmienny przekaz Oficjum o św. Stanisławie, do którego należy słynny hymn Gaude, mater Polonia, przypisywany krakowskiemu dominikaninowi Wincentemu. Antyfonarz wydany został we współpracy z historykami i muzykologami z całej Polski, tak więc oprócz reprodukcji cennego rękopisu zawiera siedem naukowych komentarzy przybliżających biografię Wincentego, dzieje hymnu Gaude, mater Polonia, zagadnienia notacji chorałowej i in.Dzieło, wydane we współpracy z Uniwersytetem Jana Kochanowskiego w Kielcach, jest nie tylko naukową edycją rękopisu, ale i unikatowym albumem, pozwalającym na ponad 700 stronach podziwiać kunszt średniowiecznych pisarzy tworzących na pergaminie ozdobną księgę śpiewów liturgicznych.Książka Antiphonarium kielcense Antyfonarz kolegiaty kieleckiej (ok. 1372 r.) Wydanie fototypiczne z komen - oprawa twarda - Wydawnictwo Jedność.
Recenzja prof. dr hab. Larysa Novak-Kalyayeva, dr hab. Zbigniew Werra, prof. PK:Ze Wstępu: Aksjologiczne orientacje w filozofii człowieka to zbiór tekstów, w których wspólnym tematem jest świat osoby ludzkiej, relacje, które rozwija i wartości, dzięki którym kształtuje swoją osobową tożsamość. Żywię głęboką nadzieję, że to wartości wyznaczają stabilne punkty odniesienia dla rozwoju osobowości człowieka na możliwych poziomach i wymiarach ludzkiej egzystencji.Prócz zagadnień ogólnych proponowane refleksje wchodzą w obszar aksjologii pedagogicznej, edukacji aksjologicznej, czy wychowania ku wartościom. Niemniej jednak ogólniejsze horyzonty namysłu zakreśla filozofia człowieka. Nawiązuję w ten sposób do wcześniejszych publikacji w tym zakresie, a przede wszystkim do książki pt. Dlaczego taki jestem? Studia z filozofii człowieka.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
