Istnieją w naszej kulturze wybitni uczeni, których praca nie może zostać przeceniona. Do takich osób należy bez wątpienia Feliks Koneczny (1862-1949), wielki historyk, teoretyk cywilizacji, humanista i filozof, który całe swe pracowite życie poświęcił służbie Polsce i jej kulturze (...). Koneczny był i jest nauczycielem realizmu, a ten wymaga liczenia się z tym, co faktyczne, realne, istniejące. Sądził, że poznanie tego, co jest dzisiaj nie może dokonać się bez nauki historii (...). Pragnę wyrazić głębokie przekonanie, ze lektura prac naszego wielkiego historyka i filozofa stanie się dla nas tak potrzebną nauką, dzięki której nastąpi autentyczny postęp w naszej narodowej kulturze.
Minister Edukacji i Nauki, dr hab. Przemysław Czarnek, prof. KUL
W Dezintegracji pozytywnej Kazimierz Dąbrowski, przedstawiciel polskiej psychiatrii humanistycznej, prezentuje autorską koncepcję rozwoju osobowego. Odwołując się do własnej praktyki klinicznej oraz do życiorysów twórców pokazuje, że trudne doświadczenia i związany z nimi ból psychiczny mogą przynieść wzrost wrażliwości, empatii, głębsze rozumienie siebie i świata. To książka wręcz kultowa, źródło niełatwej, lecz poszerzającej spojrzenie na los człowieka nadziei.
Teksty Zygmunta Pucko dotykają społecznego tabu, jakim jest utrata i związane z nią cierpienie. Wobec rzeczywistości intelektualnego i indoktrynalnego bełkotu słowa zawarte w monografii O utracie stanowią jej przeciwwagę, ukazując istotę rzetelnej nauki i analizy. Pomimo swojej delikatności i poetyczności w formie przekazu mają moc pioruna, bo stojąc naprzeciw rozkrzyczanych, pełnych banałów i propagandy sloganów, są piorunem CISZY i spokoju. Z recenzji prof. dr. hab. Józefa Binnebesela Od strony tematyki i dyscyplin badawczych jest to książka interdyscyplinarna, co szczególnie pasuje do poszukiwań na styku filozofii oraz nauk o zdrowiu. Fenomenologia i filozofia egzystencji sąsiadują tu z filozofią medycyny, a filozofia moralna z etyką medyczną i bioetyką. Pojawiają się też odwołania do takich nauk szczegółowych jak psychiatria, psychologia i socjologia. Książka jest owocem wielokrotnie powtarzanego „kołowania myśli” nad danym zagadnieniem, pojęciem, tekstem, fragmentem świata. Jest – innymi słowy – owocem rozlicznych niespiesznych medytacji i do takiego czytania zachęca. Wymaga więc od czytelnika „uważności”, zwolnienia tempa, refleksji i autorefleksji; idzie niejako pod prąd silnej obecnie tendencji kulturowej preferującej tempo, obrazkowość, powierzchowność. Krąg odbiorców tej pracy może więc być bardzo szeroki i obejmować wszystkich, których interesują zasadnicze pytania filozoficzne i problemy egzystencjalne związane ze śmiercią, żałobą, filozofią medycyny czy ekologią. W szczególności książka ta może być pomocą dydaktyczną dla studentów kierunków humanistycznych oraz nauk o zdrowiu. Z recenzji dr. hab. Jacka Breczki Zygmunt Pucko, dr hab., filozof, pracuje w Zakładzie Filozofii i Bioetyki Wydziału Nauk o Zdrowiu UJ CM. Etyk, filozof medycyny, tanatolog. Autor kilku książek, między innymi: O wartościach w sztuce leczenia (2002), Zrozumieć utratę. Magna quaestio w obliczu żałoby (2011), Idea troski w pielęgniarstwie inspirowana myślą filozoficzną (2014), Wybrane motywy pielęgniarki w literaturze. Szkice filozoficzne (2016). Pomysłodawca i samodzielny realizator kilku naukowych projektów, takich jak Fenomen cierpienia i bólu w perspektywie transkulturowej, Filozofia mowy i jej terapeutyczne implikacje oraz Etyka troski w opiece paliatywnej i o umierających. Admirator niezależnej myśli, wielbiciel koni, miłośnik ciekawych książek oraz piękna natury.
Podręcznik do filozofii, klasa 1, zakres rozszerzonyPodręcznik Filozofia 1. Zakres rozszerzony jest przeznaczony dla uczniów 1 klasy liceów ogólnokształcących i techników. Zakres rozszerzony oznacza, że publikacja zawiera treści pozwalające zrealizować podstawę programową oraz przygotować się do matury z filozofii.Podręcznik do filozofii dla klasy 1, zakres rozszerzony dla szkół ponadpodstawowych składa się z 6 działów:Filozofia starożytnaHistoria filozofiiKultura logiczna: semiotykaProblemy filozofiiFilozofia średniowiecznaHistoria filozofiiKultura logiczna:uzasadnienia, rozumowania, argumentacjaProblemy filozofii
To książka otwierająca oczy. Dawno nikt nie potrafił tak jak Paul Moser syntetycznie zebrać i jasno zaprezentować trudnego przecież zagadnienia teologicznego i problemu filozoficznego. Zwłaszcza w czasach bezmyślnego permisywizmu idea surowej sprawiedliwości jako pewnej drogi do szczęścia, i jedynej, z wielkim trudem toruje sobie zrozumienie. Moser ma ten dar, że potrafi jasno rysować przystępny obraz i miłosierdzia, i surowości i niepojętej do końca natury Boga. I w tym człowieka.
Omawiana w książce tematyka ma charakter uniwersalny i jest fundamentalna dla życia społecznego, kulturowego, politycznego, ekonomicznego, gospodarczego, religijnego każdych czasów. Jest ona poświęcona analizie odpowiedzialności w różnych kontekstach i z bardzo zróżnicowanych perspektyw. Jest to także książka o nieodpowiedzialności. Kultura odpowiedzialności to kultura dostrzegania problemów i kwestii, które wymagają reakcji i działania. Odpowiedzialność to zdolność odpowiadania. Umiejętność reagowania. Przeciwieństwem kultury odpowiedzialności jest obojętność unikanie, brak reakcji. Nieodpowiedzialność to wygoda, święty spokój, przymykanie oczu. W jakiej zatem kulturze dzisiaj żyjemy? I jak determinuje ona ludzkie działania? Stawiając sobie bowiem pytania dotyczące współczesnego stanu chaosu, rozchwiania, moralnej niepewności, nieprzewidywalności podejmowanych działań jednostkowych i zbiorowych nie da się nie zauważyć, że w dużym stopniu jest on wynikiem hegemonii nieodpowiedzialności. Świat z deficytami odpowiedzialności budzi uzasadniony niepokój. Przedstawiony zbiór jest przykładem włączenia się polskich naukowców w badanie i opisywanie „moralnej historii teraźniejszości”. Tradycyjny rejestr koncepcji i pytań teoretycznych został odniesiony do bieżących zjawisk i niepokojów (globalizacja, kryzys klimatyczny czy „nowe technologie”) w taki sposób, że można mówić o ważnym przedsięwzięciu skoncentrowanym na moralnych treściach procesów i zjawisk. Niniejsza praca pokazuje, jaką socjogenezę mają powstające obecnie nieustabilizowane, niepewne i otwarte na dalsze przekształcenia konfiguracje znaczeń i wartości (wspólnota, solidarność, więź, empatia, tradycja, prawo do transgresji, prawo). Dr hab. Małgorzata Jacyno, prof. UW (z recenzji) Książka Kultura (nie)odpowiedzialności to podręcznik do moralności na co dzień, rodzaj elementarza, w którym odnajdziemy mnóstwo przykładów, czego z racji spójności i przewidywalności życia społecznego czynić nie należy, a co stało się dzisiaj, w dobie wszechwładzy zysku – niestety – normalne, zwyczajne i „przezroczyste”. Jest to książka poświęcona nie tyle odpowiedzialności, ile konsekwencjom upowszechnionej nieodpowiedzialności w coraz bardziej złożonym świecie. Prof. dr hab. Tomasz Szlendak (z recenzji)
Główne pytanie dotyczy wartości dowodowej chrześcijańskiego świadectwa śmierci. Autor do odpowiedzi próbuje zbliżyć się poprzez filozoficzna interpretacje przekonania o perswazyjnej roli męczeństwa. Jest to nie tylko problem o podstawowym znaczeniu dla zrozumienia gwałtownej ekspansji starożytnego Kościoła, ale także kluczowy problem filozofii chrześcijańskiej. Koncepcja świadectwa śmierci, ukształtowana na przełomie II i III wieku, do dziś ogniskuje zainteresowanie teologów. Świadectwo jest bowiem rdzeniem chrześcijańskiej koncepcji doskonałości - podstawowym wyzwaniem i powołaniem uczniów Chrystusa. W tej sprawie po naukę trzeba się udać do dawnych mistrzów.
Dariusz Karłowicz (1964) - filozof, publicysta, prezes Fundacji Świętego Mikołaja, redaktor naczelny rocznika filozoficznego "Teologia Polityczna", współautor programu "Trzeci Punkt Widzenia" (TVP Kultura). Autor książek: Arcyparadoks śmierci (2000; 2007; wyd. ang. 2016), Koniec snu Konstantyna (2004, nagroda Kijowskiego), Sokrates i inni święci (2005; 2020; wyd. ang. 2017), Polska jako Jason Bourne (2017), Neokopirovana budoucnost (2018), Teby- Smoleńsk-Warszawa (2020).
Ta znakomita książka, mniej więcej ćwierć wieku temu napisana, ukazuje takie treści pojęcia filozofii, jak i chrześcijaństwa, które rzadko obecne są w naszej świadomości. Niech nowe wydanie Arcyparadoksu śmierci Dariusza Karłowicza przypomina ko nich szczególnie owocnie tu i teraz.
prof. Juliusz Domański
Książka Dariusza Karłowicza stawia problem rzadko dziś podejmowany. Czy jest jakiś związek między męczeństwem a prawda? Czy śmierć Sokratesa czyni wiarygodną jego filozofię? Czy śmierć Jezusa czyni wiarygodnym Objawieniem?
prof. Ryszard Legutko
Jest to książka o tym, że nie każde szukanie prawdy jest szukaniem mądrości. Samą tylko pracą myśli ani w pojedynkę mądrości się nie znajdzie.
prof. Jacek Salij OP
Nie ma zagadnienia bardziej brzemiennego w skutki dla cywilizacji niż relatywizm moralny. Rezygnacja z obiektywnego systemu wartości i uniwersalnych zasad moralnych, które na przestrzeni wieków stanowiły ostoję cywilizacji, prowadzi ostatecznie do samozagłady. To wszechobecne współczesnemu człowiekowi zjawisko Benedykt XVI nazwał dyktaturą relatywizmu. Peter Kreeft w Krytyce relatywizmu moralnego w charakterystyczny dla siebie, lekki a zarazem bardzo logiczny i wręcz druzgocący sposób rozprawia się z relatywizmem moralnym. Zwraca uwagę, że historia nie zna ani jednego przypadku społeczeństwa, które odniosło sukces, odrzuciwszy moralne absolutyzmy. Czy możemy jednak wiedzieć na pewno, co jest obiektywnie dobre, a co złe? Czy te kwestie nie zależą wyłącznie od naszych subiektywnych przekonań, kultury i wychowania? Kreeft odpowiada na te i podobne pytania na temat absolutyzmu moralnego, przedstawiając dobitne dowody na jego prawdziwość i potrzebę jego obecności w życiu społecznym oraz życiu jednostki.Od wybitnego apologety Petera Kreefta możemy spodziewać się, jak zawsze, wartych przeczytania i wciągających książek. Posiada on niezwykły dar ujmowania głębokich prawd i przekazywania ich za pomocą ciekawej i fascynującej rozmowy, tak jak ma to miejsce tutaj. Raz jeszcze Kreeft nas nie zawodzi.-Chuck Colson, autor Loving GodW swojej pouczającej i błyskotliwej książce Kreeft proponuje nam śmiałe połączenie emocjonującej rozmowy i solidnej logiki. Nigdzie nie znajdziecie lepszej obrony moralnych absolutyzmów ani bardziej druzgoczącej krytyki relatywizmu niż ta, którą przedstawia Kreeft, nie tracąc przy tym nic ze swego dowcipu. Niezwykle przyjemna i satysfakcjonująca lektura.-William K. Kilpatrick, autor Why Johnny Can't Tell Right from WrongPeter KreeftApologeta katolicki, profesor filozofii, przez wiele lat wykładowca uniwersytecki w Boston College. Prowadził wykłady także w wielu innych kolegiach, instytucjach edukacyjnych, podczas licznych seminariów. Jest autorem ponad pięćdziesięciu książek, m.in. Miłość silniejsza niż śmierć; Tak czy nie? Łatwe odpowiedzi na trudne pytania dotyczące chrześcijaństwa; Wszystko, co chciałbyś wiedzieć o Niebie ale nie śniło Ci się zapytać.Seria ApologetykaObjawienie jest niezmienne, ponieważ odsłania wieczne prawdy dotyczące natury Wszechświata, ludzi, a nade wszystko Boga. Zmienia się jednak kontekst intelektualny, społeczny i kulturowy, w którym rozbrzmiewa słowo Boga. Dlatego, by prawda chrześcijańska mogła być rozumiana, trzeba wyrażać ją i głosić wciąż na nowo. W niniejszej serii ukazują się książki prezentujące właściwe rozumienie i uzasadnienie wiary. Powstaje ona z myślą o każdym, kto chce poznać racjonalnie uzasadnione argumenty za prawdziwością objawienia.SERIĘ OPRACOWUJĄ: Wydawnictwo W drodze, które od 1973 roku publikuje treści pomagające łączyć wiarę z codziennością. Fundacja Prodoteo, której misją jest propagowanie stylu życia opartego na wartościach chrześcijańskich, m.in. poprzez popularyzację wiedzy z zakresu apologetyki chrześcijańskiej i znajomości Pisma Świętego.
W słynnej powieści Douglasa Adamsa Autostopem przez galaktykę po tysiącach latzastanawiania się nad odpowiedzią na pytanie Jaki jest sens życia? komputerostatecznie udziela odpowiedzi: 42. Odpowiedź na równie ważne pytanie postawione wtytule książki Zupani zajmuje autorce nieco mniej czasu, ale może okazać się równiezaskakująca. Alenka Zupani prowadzi nas przez psychoanalityczne i filozoficznerozważania kwestii, czym jest seks i seksualność, z wdziękiem i korzystając obficie zpopularnej literatury oraz filmu, jak na szkołę słoweńską przystało.
Ze wszystkich związków myśli, tworzących się w poezji z podobieństwa, najwięcej wagi mają te, które powstają z przenośni i porównania. Przenośnia jest mową uniesienia; porównanie – spokojnego umysłu zastanawiającego się nad różnymi stosunkami i względami rzeczy do rzeczy. Pierwsza ma miejsce w poezji namiętnej i tkliwej; druga – w opisującej i dydaktycznej. Przywarą przenośni bywa szumność i nadętość; przywarą porównania – daleko szukane podobieństwa. Mierne talenty rozbijają się tu o skały nadużycia; geniusz umie ich uniknąć. Mowa figuryczna w poezji nie jest, jak niektórzy mniemali, skutkiem niedostatku mowy na wyrażenie wszystkich stanów duszy ani skutkiem potrzeby odróżnienia poezji od prozy. Mowa poezji nie może być inną [mową] jak figuryczną; jest ona jej przyrodzoną mową i wypływa ze związków myśli właściwych istocie poezji. Jak daleko rozciąga się świat zmysłowy, tak daleko rozprzestrzeniają się materiały dla niej. Do zmysłów należy postrzegać; do rozumu i wyobraźni – wynajdywać między postrzeżeniami związek i stosunki, i stwarzać z nich postacie. Zadośćuczynienie temu stanowi zaletę znamionującą poetyczny geniusz. Wszyscy postrzegamy, ale nie wszyscy umiemy tworzyć związki myśli przez analogię.
Dopóki człowiek w swej długiej pielgrzymce poprzez materię utożsamia się całkowicie ze swymi ciałami, idąc wyłącznie za głosem ich pragnień, dopóty prawie nie cierpi. Dopiero gdy dusza w swym ziemskim więzieniu zaczyna przypominać sobie boską ojczyznę, od której żyje z dala, jak wygnaniec, gdy przez miłość, piękno lub dojrzaną prawdę budzi się w niej świadomość głębszej natury dopiero wówczas zaczyna się cierpienie.
Przypominamy ludzi, którzy w odległych dniach młodości zostali wygnani ze wspaniałego ojczystego kraju, a spędzając lata wśród obcych, w nędzy, trudzie i walce, zapomnieli, że są banitami, że niegdyś znali inne życie. Od tej chwili zaczyna się ból świadomości tego, co utraciliśmy i walka o odzyskania bogactwa, które wcześniej było naszym udziałem.
Zaczyna się droga powrotna, która musi wieść przez przemianę ciała fizycznego, emocjonalnego i mentalnego, opanowanie emocji, myśli i wyobraźni, by poprzez nauki tajemne i zrozumienie Prawdy dojść do wyższej Woli Woli Boga, doskonale prowadzącej nas po ścieżkach życia.
W dziele tym Annie Besant prowadzi nas przez przegląd trzech Ścieżek prowadzących do łączności z naszą boską Jaźnią:
Karma – w początkowych etapach rozwoju człowiek kieruje się pragnieniem doświadczania przyjemności. Później zaczyna dostrzegać, że do Prawdy i szczęścia wieczystego może go doprowadzić jedynie bezinteresowne działanie na rzecz dobra całej ludzkości, które zostało oczyszczone z przywiązania, z pragnienia otrzymywania owoców tej pracy. Ważne jest zatem samo wyrzeczenie i bezinteresowne działanie, a niekoniecznie rezultat, jaki działanie ma w zamierzeniu.
Gnani – ludzie podążający tą ścieżką pragną zgłębiać naturę wszechświata, naturę ludzką, zanurzać się w głębi istnienia, sięgać wyżyn, poznać wszystkie tajemnice natury, zgromadzić całą wiedzę, jaką zaoferować może zewnętrzny świat. Następnym tego etapem jest mądrość – bezpośrednie poznanie Jaźni – Jedynego, Nieskończonego, Odwiecznego.
Bhakti – to najgłębsze oddanie, koncentracja umysłu na Bóstwie, szczery kult, to ścieżka miłości, poświęcenie wszystkich swoich działań Bogu, którego zapomnienie jest największym nieszczęściem. Taki człowiek staje się doskonały, spełniony, niczego już nie pragnie, niczego nie żałuje, nie nienawidzi, nie czerpie rozkoszy ze świata zmysłów, nie dąży do egoistycznych celów; a wiedząc o tym upaja się radością trwania w Jaźni.
W drugim tomie tego dzieła autorka dzieli się dalszymi aspektami pradawnej wiedzy prowadzącej do rozpoznania naszej prawdziwej istoty – Wyższej Jaźni. Poświęca wiele miejsca szczegółowemu przedstawieniu koncepcji reinkarnacji. Dowodzi, że proces reinkarnacji rozciąga się od królestwa minerałów, poprzez królestwo roślin i zwierząt oraz kontynuowany jest w człowieku. Jego ukoronowaniem jest przejście człowieka do jeszcze wyższego królestwa – czystego Ducha.
Annie Besant następnie zajmuje się karmą, jej wpływem na każdego z ludzi oraz tym, jak akceptacja reinkarnacji i karmy wprowadzają w codzienne życie spokój i zadowolenie. Nakreśla prawo służby wszystkiemu co istnieje, pokazuje jak Wszechświat nieustannie przyjmuje stanowisko służby, a ten kto działa w taki sposób dostraja się do najwyższych uniwersalnych praw. Taki człowiek „nie mając nic – posiada wszystko, o nic nie prosi, a wszystko mu się oddaje; jego życie jest szczęśliwością, gdyż jest w jedności ze Wszechświatem, który jest Najwyższą Sprawiedliwością, kładzie on kres cierpieniu”.
Autorka opisuje również, jak ewolucja człowieka umiejscowiona jest we wielkiej ewolucji Wszechświata, opowiada o Wielkich Duszach, Mistrzach rządzących naszą planetą oraz nakreśla ścieżkę, jaką będzie podróżowała każda ludzka dusza, aż osiągnie poziom Mistrza i stanie się częścią zastępów Wielkiego Białego Braterstwa.
Nienaruszalność prawa nie jest ograniczeniem, przeciwnie, jest uwolnieniem. Poruszamy się mądrze i pewnie dlatego, że prawo jest nienaruszalne. Tak jak możemy się poruszać w fizycznym wszechświecie z pewnością, znając obowiązujące w nim prawa, tak możemy z równą pewnością przemierzać wszechświaty mentalne i moralne, jeżeli nauczymy się panujących w nich praw.
Człowiekiem nie rządzi jakieś nieuchronne fatum narzucone mu z zewnątrz, może on wykorzystać siły natury dla osiągnięcia upragnionego celu. Wiedza i wola – oto wszystko czego potrzebuje. Karma nie jest niszczycielską siłą. Żyjąc nieuważnie, beztrosko, człowiek dryfuje bez celu, uderzając w każde przepływające obok drzewo, znosi go na boki każdy wiatr, wpada w przypadkowe wiry. Nazywamy to porażkami, nieszczęściami, biedą.
Nie zyskasz nowych umiejętności, jeśli będziesz siedział bezczynnie. Możesz to osiągnąć jedynie dzięki skupionemu, wytrwałemu myśleniu. Dlatego myśl o tym, czym pragniesz być, wtedy osiągniesz swój cel. Staniesz się mentalnym i moralnym atletą, twój charakter szybko będzie się doskonalił. W poprzednim życiu ukształtowałeś charakter, z którym się urodziłeś. Teraz kształtujesz charakter, z którym kiedyś powrócisz do życia. To właśnie jest karma.
Cel uświęca środkiPonadczasowe dzieło traktujące o władzy, strategii i podstępie""Ten, kto ma władzę, nie musi nikogo za nic przepraszać"".Niccolo Machiavelli napisał słynnego Księcia prawie pięć wieków temu, zainspirowany osobą Cezara Borgii, syna papieża Aleksandra VI, włoskiego polityka, kardynała, księcia Romanii. Celność nieprzebrzmiałych spostrzeżeń, ich przenikliwość i złożoność sprawiły, że trzymacie Państwo teraz w swoich rękach jedną z najważniejszych książek wszech czasów. Koronną pozycję w dziejach filozofii społecznej, a zarazem wciąż aktualną lekcję, która kształtuje myślenie liderów na całym świecie.""Chcę iść do piekła, nie do nieba. W piekle będę miał towarzystwo papieży, królów i książąt, a w niebie są sami żebracy, mnisi, pustelnicy i apostołowie"".Słowa Machiavellego wykraczają dalece poza jego epokę i ramy geograficzne. Manipulacje, okrucieństwo, podstęp, okraszone inteligencją i precyzyjnie dopracowaną taktyką Kto odważy się sięgnąć po tę lekturę, przekona się lub utwierdzi, że opisane metody są praktykowane także dzisiaj i to z wielkim oddaniem. Bo czy kiedykolwiek przestało być aktualne zdanie:""Politykowi nie wolno być niewolnikiem własnych słów""Tytułowy Książę to współczesny szef, boss, prezes, po prostu Pierwszy. Człowiek trzeźwo i logicznie myślący, obdarzonym domieszką demonizmu, stawiający cel zawsze wyżej niż środki, używający medialnych sztyletów i zatrutych pomówień. Skuteczne sposoby w polityce, biznesie, życiu nie zmieniły się aż tak bardzo.""Ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć, bo za drobne krzywdy będą się mścili, a doznawszy wielkich, nie będą już w stanie"".
Autor zmierzył się z jednym z najpotężniejszych i najbardziej olśniewających dzieł naszej kultury intelektualnej, jakim są tragedie Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa. Uczynił to w sposób unikalny, tragedie te bowiem stają się dla niego w istocie źródłem refleksji nad politycznymi warunkami rozwoju humanizmu i racjonalnego spojrzenia na rzeczywistość społeczną. Temat niewątpliwie został podjęty z fascynacji kulturą intelektualną starożytnych Greków, jej zdumiewającą siłą inspiracyjną - wciąż niewyczerpaną, prowadzącą hermeneutyczny dialog z kolejnymi odsłonami współczesności. Rzeczywiście fascynujące jest to, jak poważnych i odkrywczych refleksji może dostarczyć lektura starożytnych dzieł literackich w obszarze polityczno-prawnym.
Fragment recenzji wydawniczej dr hab. Anny Rossmanith
Oświecenie nie polega na tym, że nagle staniesz się kimś innym, kimś, kim do tej pory nie byłeś. Największym oświeceniem jest właśnie przekonanie się, że cała mądrość już tu jest, czeka ukryta w tobie. I że masz już klucz.(fragment książki)Michał Cichy czuły obserwator codzienności, piewca urody zwykłego życia tym razem z właściwą sobie uważnością przygląda się ludzkiemu wnętrzu, odsłaniając ukryte w nim lęki, niepokoje i pragnienia.Można tę książkę czytać na wiele sposobów. Jako literacki dziennik człowieka, który rezygnując z udziału w bezrozumnym pędzie miasta, spędza letnie wieczory w herbaciarni o znaczącej nazwie Będę Później. Jako zaproszenie do wejścia na ścieżkę medytacji, która uczy bycia dla siebie dobrym. Wreszcie jako kojącą, a zarazem przejmująco osobistą opowieść o odzyskiwaniu harmonii ze światem, pokonywaniu własnych demonów i dojrzewaniu do miłości. O tym, jak uwolnić się z krępujących więzów i żyć do syta.
Uparte, niekiedy rozpaczliwe poszukiwanie formy. Tęsknota za bezpiecznym zestawem słów, za „formułą”, która choć na chwilę zatrzymałaby nieustanny potok mowy, znaków i obrazów. Nowe próby, wynalazki, pomysły, do utraty sił, do utraty tchu, do końca. Niektórzy się domyślają, że tego marzenia nie da się zrealizować, że to tylko mrzonka, majak, niebezpieczna ułuda. Niebezpieczna, gdyż grozi ostateczną utratą poczucia rzeczywistości, pogrążeniem się w oparach mitu, w odmętach wyobraźni. Mimo to brną w te próżne rejony, wyruszają w podróże bez powrotu. Czy tak zwana rzeczywistość oferuje coś lepszego? Inni znowu obnażają jałowość tych prób, pokazują, że szukać należy inaczej i gdzie indziej. Choć i tak się nie znajdzie. Forma zawsze się wymyka, wyślizguje, wypada z rąk i wychodzi z kadru. Mniej więcej tak mogłaby wyglądać opowieść o tym, co zwykliśmy nazywać nowoczesnością. Roussel, Bataille, Deleuze, Barthes, Rainer – między innymi to o nich jest ta opowieść.
Wydawnictwo Przypis Łódź 2021 r.
Leszek Kopciuch
Celem rozważań zawartych w książce ma być uzupełnienie istniejących już analiz dotyczących filozofii Nicolaia Hartmanna. Struktura badań jest uporządkowana w czterech rozdziałach. Pierwszy ma charakter terminologicznego i merytorycznego wprowadzenia do Hartmanowskiego rozumienia ontologii, metafizyki i filozofii dziejów. Drugi traktuje o nośniku dziejów - duchu obiektywnym. Rozdział trzeci to badania nad strukturą historycznego procesu. Wreszcie rozdział czwarty podejmuje pytanie o rolę, jaką w dziejach spełnia człowiek.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
