Po dwóch bestsellerach ? ?O kobiecie? i ?O mężczyźnie?, profesor Zbigniew Lew-Starowicz tym razem przygląda się najważniejszej stronie naszego życia ? miłości. I co znajduje w naszych sercach i sypialniach? Miłość piorunującą, szaloną, nieodwzajemnioną ? to tylko kilka klasyfikacji. Zdradza, jak odróżnić czyste pożądanie od uczucia, zwraca uwagę na różnice między zakochaniem mężczyzny a kobiety, a przede wszystkim radzi, co robić, żeby miłość nie wygasła.Profesor mówi: Ostrzegam przed patrzeniem na miłość przez różowe okulary. Dostrzeganie w niej tylko pozytywnego bieguna stanowi zagrożenie dla niej samej. Rodzi to bowiem konkretne oczekiwania i nastawienia, że ?ma być fajnie?. Każde negatywne przeżycie jest utożsamiane z brakiem lub zanikiem miłości. A miłość to nie tylko uczucie, to coś głębszego: stan, określona postawa wobec drugiej osoby, której przecież towarzyszą sytuacje konfliktowe. W psychoanalizie istnieje pojęcie Eros i Thanatos ? dwóch biegunów życia psychicznego. Biegun szczęścia i biegun cierpienia towarzyszy miłości, seksualnej, partnerskiej, macierzyńskiej, ojcowskiej.

Ta książka uważana jest za pozycję wybitną, zarówno w kategoriach literackich, jak i psychologicznych. Słynny pisarz zmagał się przez wiele lat z depresją. Esej Styrona uchodzi za jedną z najważniejszych osobistych relacji ludzi cierpiących na chorobę psychiczną. Opowieść o życiu w mrokach udręczonego umysłu i o sposobach wychodzenia z tego stanu przyczyniła się wydatnie do nagłośnienia choroby, wokół której zawsze panowało kłopotliwe milczenie. Styron po mistrzowsku opisał cierpienia tak ogromne, że niemal zupełnie nie do wyrażenia w jakikolwiek sposób.

Kościoły i religie w oczach profesora genomiki. Polska odpowiedź na „Boga urojonego”. Oto. O czym pisze autor: „Często można usłyszeć, że pośrednim dowodem na istnienie boga są moralność, etyka i wrodzone poczucie empatii. Wielu wierzącym trudno zrozumieć, że można być przyzwoitym człowiekiem bez choćby szczątkowej wiary w boga. Fakty są jednak takie, że nie ma takiej niegodziwości, której nie popełnili ludzie wiary, nierzadko w jej imię, i nie ma tak chwalebnego czynu, jakiego nie dokonały osoby niewierzące. Jak dobitnie wyraził to Steven Weinberg, amerykański fizyk i laureat Nagrody Nobla, dobrzy ludzie będą zachowywać się godnie, a źli niegodnie, bez względu na to, czy są wierzący czy nie, do tego jednak, by dobrzy ludzie czynili zło, potrzeba religii. Jeśli zasady moralne są w jakiś sposób w nas zakodowane, wynika to z ewolucyjnego dziedzictwa, które umożliwiło naszemu gatunkowi przetrwanie, a na pewno nie zawdzięczamy ich zapisanemu na kamiennych tablicach upominkowi od Jehowy”.

Tym razem jeden z największych podróżników wszech czasów dzieli się z nami pełnymi emocji i barw wspomnieniami z podróży po Algierii i Tunezji. Ossendowski z wnikliwością naukowca i wrażliwością poety wprowadza nas w idyllę egzotycznych lądów, bogactwo kultur i zwyczaje arabskiego świata, uczestniczy w pulsującym własnym rytmem życiu tubylców, zachwyca się tańcem i muzyką. Zagłębia się w labirynt uliczek i zaułków starych miast, wsłuchuje w opowieści i legendy, spotyka wojowniczych potomków Fenicjan. Tak fascynujący i odległy kontynent, dawniej obcy i nieprzyjazny, dzięki Ossendowskiemu staje się coraz bliższy. Jego magia pochłania bez reszty.

Rozdziały książki Skazani wyobraźnią, w swojej większości, są subiektywnym i alfabetycznie ułożonym wyborem imion/nazwisk ludzi związanych w ten czy inny sposób z pojęciem apokalipsy. Wyobraźnia ludzka jest nieograniczona. Domysły i najdziksze fantazje stały się wielokrotnie źródłem odkryć naukowych. Wyobrażanie sobie niebezpieczeństw, które ciągle nam grożą, może przynieść nową wiedzę w procesie ich zapobiegania, ale równie dobrze zatruć nam życie własną bezradnością. Stworzyć piekło na ziemi. Lęk przed końcem świata jest tak samo uzasadniony jak lęk przed śmiercią. Każdy rozdział poprzedza ilustracja odpowiadająca w sposób symboliczny tekstowi. Piśmiennictwo i indeks zamykają książkę. Fragment Wprowadzenia

Operacja militarna w Afganistanie – podjęta pierwotnie przez Stany Zjednoczone wraz z „koalicją chętnych” w ramach wojny z islamskim terroryzmem, a później przejęta przez Sojusz Północnoatlantycki – wchodzi właśnie w dwunasty rok swego trwania. NATO przegrywa jednak tę operację z kretesem. Potwierdzają to wszelkie obiektywne kryteria i dane, od rzetelnych ocen stanu przygotowania sił afgańskich, przez analizy aktywności rebeliantów, aż po omówienia strategii i taktyki sił międzynarodowych. I choć oficjalnie „trzymamy się” jako Sojusz mocno, to na dwa lata przed planowanym zakończeniem operacji ISAF i wycofaniem sił zachodnich z Afganistanu widać wyraźnie, że rok 2015 – pierwszy rok bez obecności sił NATO – może okazać się dla Afganistanu krytyczny, doprowadzając w rezultacie do restauracji reżimu Talibów. Czy jesteśmy jako Sojusz, jako Zachód, na to przygotowani? Czy mamy świadomość nadchodzącej klęski? A może też – idąc z prądem oficjalnej propagandy NATO i jego poszczególnych członków – łatwowiernie uznajemy, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, a Afganistan naprawdę ma szansę na stabilny rozwój bez asysty sił Sojuszu? Czy mamy pełną świadomość strategicznych i geopolitycznych konsekwencji ewentualnej porażki niezwyciężonego NATO pod Hindukuszem? Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, co oznaczać to będzie dla bezpieczeństwa nie tylko USA, ale Europy i Polski ?

Ta błyskotliwa, przewrotna książka przynosi głęboką analizę kondycji duchowej współczesnego człowieka. Rozstrzyga wiele wątpliwości i odpowiada na wiele pytań, zwłaszcza na pytanie o rolę i miejsce zła w świecie stworzonym przez Boga.

Autor bestsellerowej ,,Geografii szczęścia znów wyrusza w podróż i intryguje. Po nagłym pobycie w szpitalu Eric Weiner - modelowy ,,duchowy podglądacz, agnostyk i doświadczony podróżnik - zaczyna zmagać się z niespodziewanym pytaniem zadanym mu przez jedną z pielęgniarek: ,,Czy odnalazłeś już swojego Boga . Nie mogąc go zapomnieć, w końcu rusza w daleką podróż w poszukiwaniu odpowiedzi. Autor zdaje sobie sprawę, że chociaż poznał wiele praktyk religijnych, nigdy nie próbował stosować ich w swoim życiu. Świadomy własnej śmiertelności i niepewny, jakie zasady ma wpoić swojej małej córeczce, postanawia nadrobić zaległości i przeprowadzić szerokie badania dostępnych na świecie religii - z nadzieją, że pozwoli mu to poznać boga bardziej osobiście. Jego wyprawa obfituje w zaskakujące przemyślenia, humor i chwile szczerości. Eric Weiner gotów jest spróbować wszystkiego, co może przybliżyć go do boga lub bogów. W procesie selekcji z setek religii autor wybiera osiem, które zamierza ,,przetestować osobiście: - islam (sufizm) - chrześcijaństwo (franciszkanie) - judaizm (kabała) - buddyzm - taoizm - realianie (religia oparta na wierze w ufo) - szamanizm - neopoganizm (religia politeistyczna - wikkanie). Na każdym etapie swojej podróży autor porusza najbardziej palące problemy duchowe: Skąd pochodzimy Co się z nami dzieje po śmierci Jak powinniśmy żyć Gdzie podziewają się wszystkie ginące skarpetki Weiner zmaga się z tymi kwestiami uzbrojony w błyskotliwość i dużo ludzkiego ciepła. We współczesnym świecie, gdzie coraz więcej ludzi decyduje się na zmianę wiary, a wielkie pytania pozostają bez odpowiedzi, Poznam sympatycznego Boga oferuje czytelnikom nowe spojrzenie na religię, które bawi, inspiruje i skłania do myślenia.

Na czym w takim razie polegał ów nienazwany problem? Jakimi słowami kobiety próbowały go opisać? Czasami jakaś kobieta mówiła: ""Czuję się w jakimś sensie pusta. niespełniona"" albo: ""Czuję się, jakbym w ogóle nie istniała"". Niektóre próbowały zapomnieć o udręce, sięgając po środki uspokajające. Czasami myślały, że problem dotyczy męża lub dzieci, albo że właściwie wystarczy tylko zmienić umeblowanie w domu, przeprowadzić się do lepszej dzielnicy, znaleźć sobie kochanka lub urodzić jeszcze jedno dziecko. Czasami szły do lekarza z objawami, których nie potrafiły opisać: ""Czuję się zmęczona. potwornie złoszczę się na dzieci, złoszczę się tak bardzo, że aż mnie to przeraża. Czuję, że zaraz się rozpłaczę bez żadnego powodu"". (Pewien lekarz z Cleveland nazwał to ""syndromem gospodyni domowej"".) (Fragment książki) Ameryka była z nich dumna. Mówiło się o szczególnej roli amerykańskiej pani domu, o jej osobistym szczęściu i historycznej misji. Tymczasem Friedan podsunęła tym rzekomo spełnionym kobietom lustro, w którym zobaczyły ogrom własnej frustracji, poczucie pustki, zagubienia, bezsensu i wstydu, że tak właśnie się czują. Dotarło do nich, że nie są same. Że jednak nie zwariowały, bo ich desperacja to doświadczenie milionów innych kobiet. W listach do autorki - a dostała ich całe stosy - pisały z egzaltacją, że ta książka zmieniła ich życie. ""Mistyka kobiecości"" to książka - legenda. Książka, która zmieniła świat. Kongres Kobiet otwiera nią swoją Bibliotekę, w której znajdą się kluczowe dzieła feministyczne.  Polecamy ""Mistykę"" tym wszystkim, którzy uważają, że miejsce kobiety jest w domu, bo tak chce natura. I wszystkim, którzy uważają feminizm za dziwactwo, które nie dotyczy ""zwyczajnych kobiet"". Ale polecamy ją także tym z Was, które - i którzy - wiedzą, że jest inaczej. To książka, od której zaczął się wielki zryw i wielka zmiana. Magdalena Środa ""Mistyka kobiecości"" to klasyka feminizmu liberalnego. Friedan dowodzi, że kobiety to przede wszystkim jednostki, które nie mniej niż mężczyźni mają prawo dążyć do samorealizacji w sferze publicznej. Masowe zamknięcie kobiet w domach to gotowy przepis na frustrację i nerwice, a przy tym absurdalne marnotrastwo ludzkiego potencjału. Ta książka powstała pół wieku temu w Ameryce, ale warto do niej wrócić tu i teraz, bo aktywizacja zawodowa kobiet pozostaje wielkim wyzwaniem polityki społecznej w Polsce i w Europie. Małgorza Fuszara Betty Friedan (1921-2006) Jedna z kluczowych postaci ruchu kobiecego w Stanach Zjednoczonych. ""Mistyka kobiecości"" (1963) uważana jest za iskrę, która dała początek drugiej fali feminizmu. Książka stała się bestsellerem i wywołała ogromne poruszenie wśród kobiet z klasy średniej, które po drugiej wojnie światowej sprowadzono do roli gospodyń. W 1966 roku Friedan została współzałożycielką, a potem pierwszą przewodniczącą Krajowej Organizacji na rzecz Kobiet (NOW), której celem było ""wprowadzenie kobiet do głównego nurtu amerykańskiego społeczeństwa już teraz."" Była postacią kontrowersyjną: przez prawicę oskarżana o niszczenie wartości rodzinnych,  przez wiele feministek - o homofobię i nadmierne skupienie na problemach Białych kobiet z klasy średniej. Do końca życia pozstała aktywna i twórcza. Angażowała się m. in. w walkę o prawo kobiet do aborcji, o równość na rynku pracy, zwiększenie udziału kobiet w polityce, a także  o wpisanie równości płci do Konstytucji. Oprócz ""Mistyki"" wydała  ""It Changed My Life"" (1976), ""The Second Stage"" (1981), ""The Fountain of Age"" (1993), ""Beyond Gender"" (1997), ""Life So Far"" (2000).

""Kiedyś wydawało mi się, że wystarczy ustanowić zasady dotyczące równości, a tkwiące w kulturze relikty seksizmu znikną na zawsze. Muszę przyznać, że się pomyliłam"". Przyznanie praw, wolność, możliwość decydowania. Te dawne hasła feminizmu zostały przejęte przez społeczeństwo, które podsuwa kobietom wyretuszowaną, niezmiernie zseksualizowaną i coraz węższą wizję kobiecości. Przed kobietami otwiera się mnóstwo szans i perspektyw, ale w rzeczywistości aspiracje wielu młodych dziewcząt ograniczane są przez kulturę, w której jedyną przepustką do sukcesu jest uroda. A jednocześnie coraz częściej przekonuje się nas, że widoczna wokół nierówność jest skutkiem wrodzonych różnic biologicznych a nie czynników społecznych. ""Czasem można odnieść wrażenie, że lalki pouciekały ze sklepów z zabawkami i przejęły kontrolę nad życiem kobiet."" Na podstawie licznych badań naukowych oraz osobistych rozmów Natasha Walker - autorka przełomowej pozycji The New Feminism i jedna z czołowych komentatorek brytyjskiej kultury - napisała szczerą, pełną pasji i wyjątkowo ważną książkę, która każe nam na nowo spojrzeć na współczesne dziewczyny i kobiety, na seksizm i kobiecość.

Michel Henry odpowiada na pytanie, czy należy zalegalizować narkotyki, a jeśli tak, to na jakich warunkach. Zakaz handlu narkotykami sprawia, że stają się one produktem rzadkim i poszukiwanym, którego ceny można windować. W Meksyku przychody z przemytu narkotyków są dwukrotnie wyższe niż te ze sprzedaży ropy – głównego legalnego źródła dochodów kraju. W dobie kryzysu rezygnacja z podatków, które przyniósłby ten rynek, gdyby był legalny, wydaje się luksusem, na który nikogo nie stać, podobnie jak luksusem są sumy wydawane na walkę z handlem narkotykami, który mimo to kwitnie. Narkotyki stanowią jednak zagrożenie dla zdrowia, a to najważniejszy powód, by kontrolować ich sprzedaż i konsumpcję. Prohibicja uniemożliwia jednak kontrolę i ograniczanie ryzyka związanego z przyjmowaniem narkotyków. Zmieniając konsumenta w przestępcę, wyklucza go, marginalizuje i stygmatyzuje, uniemożliwiając mu szukanie pomocy.

Książka ta wyjaśnia, dlaczego dla nikogo z nas życie nigdy nie jest z góry ustalone, wciąż musimy coś zdobywać. Ani nasze geny, ani środowisko, z którego pochodzimy, nie bronią nam się zmieniać. Pomaga nam w tym różnorodność uczuć. Nie możemy kochać, nie znając cierpienia. Szukamy bezpieczeństwa, bo zaznaliśmy lęku i uczuciowej straty. Bez tej gamy uczuć świat byłby mdły, a życie w nim nie miałoby smaku.

Autor przedstawia genezę zjawiska od ruchów ekologicznych, po fanatycznych ekologów na najwyższych szczeblach władzy, dowodząc, że termin ?efekt cieplarniany? jest mitem stworzonym na użytek polityczny. Ukazuje też jakie techniki używają zwolennicy teorii globalnego ocieplenia do manipulacji opinia publiczną.

Aleksiej Lediajew stoi na czele ruchu "Nowe Pokolenie" od 1989 roku. Przez ten czas dał się poznać jako bezkompromisowy i wpływowy działacz społeczny. Jego stanowisko jest jasne - broni zasad chrześcijańskiej moralności i wartości rodzinnych nie tylko na Łotwie, lecz także poza jej granicami.

Wybór publicystyki zmarłego w 1999 roku Jerzego Turowicza, wieloletniego redaktora naczelnego ?Tygodnika Powszechnego?, autorytetu polskiego dziennikarstwa, a równocześnie jednego z najważniejszych w polskim Kościele świadków minionego wieku. ?O czym pisał Jerzy Turowicz? O tym, o czym trzeba było napisać. Śledził świat, śledził wydarzenia i po prostu wiedział. Tak jak wiedział, gdzie powinien być obecny. (...) Oczywiście, (...) nie pisał wyłącznie o Kościele i katolicyzmie. Ale ta publicystyka stanowi testament Turowicza. Artykuły te, zebrane razem i ułożone tematycznie - niekiedy nawet z pominięciem chronologii - mówią o Kościele i katolicyzmie, ale przede wszystkim mówią o naszym świecie, w dużej mierze o sprawach polskich. Ich lektura przybliża nam świat Jerzego Turowicza: świat taki, jakim go widział, świat, który chciał budować, świat, który go czasem niepokoił, lecz bardziej niż niepokoił, zachwycał. I dopiero na tym tle - Kościół ze swoją misją...? Ks. Adam Boniecki MIC, ze Wstępu

Piąta w Muzie pozycja amerykańskiego socjologa, wcześniej ukazały się: "Korozja charakteru" (2006), "Upadek człowieka publicznego" (2009), "Kultura nowego kapitalizmu" (2010), "Etyka dobrej roboty" (2010) Esej na temat szacunku, znakomite połączenie wątków autobiograficznych ilustrujących poruszane zagadnienia, z wywodem filozoficznym i analizą tekstów socjologicznych. Książka inspirująca i bardzo oryginalna, czytelnik ma wrażenie, że autor siedzi naprzeciwko niego i z ochotą opowiada o swoich bogatych doświadczeniach. Czym jest szacunek? Jak umieć go dobrze wyrazić, okazać drugiemu człowiekowi, zwłaszcza gdy jest w gorszej ode mnie sytuacji, a ja nie umiem tego zmienić? W jaki sposób wizja szacunku, którą mamy, wpływa na naszą wizję dobrego państwa i przekonania polityczne? Czy państwo opiekuńcze szanuje swoich obywateli, zwłaszcza tych niezaradnych? - a państwo liberalne? Czym różni się szacunek okazywany ludziom przez pracowników społecznych, wolontariuszy i chrześcijańskie organizacje charytatywne? - wszystkie te pytania przewijają się przez rozważania Richarda Sennetta w jego ostatniej książce, pisanej jako komentarz i rozwinięcie "Erozji charakteru".

Przynajmniej raz w życiu chcę zaryzykować to, co właśnie umożliwia dialog, to znaczy wypowiedź mniej kontrolowaną. Skreślanie to coś w rodzaju autocenzury. Zawsze wystrzegałem się zwierzeń. Poziom, na którym za moment się znajdziemy, sytuuje się dokładnie w połowie drogi od autocenzury i zwierzenia, będzie to zatem forma wypowiedzi pozwalająca uniknąć tego, co sam ze sobą i pustą białą kartką być może skreśliłbym, ale przede wszystkim tego, czego bym nie napisał.

Baśniowe stereotypy płci Klasyczna baśń uczy dziecko, że dobro zawsze zwycięża, a zło zostaje ukarane. Coraz częściej się pisze, że baśń utrwala patriarchalny obraz świata oraz stereotypy związane z męskością i kobiecością. Agnieszka Suchowierska dowodzi słuszności tej tezy. Posłużyła się bardzo prostym zabiegiem: zmieniła płeć bohaterów kilku najbardziej znanych baśni. I oto widzimy, jak Czerwony Kapturek – chłopiec nieco niemrawy – wędruje przez las do dziadka, Królewicz Śnieżek sprząta w chatce siedmiu krasnoludek i zostaje uratowany przez dzielną królewnę, a Kopciuszka, młodzieńca pracowitego i zahukanego, szuka po balu zakochana w nim Prezeska. To, co z tego wynikło, może niektórych wręcz wprawić w osłupienie. Dlatego Autorka zaprosiła do rozmowy psychoterapeutę Wojciecha Eichelbergera i razem z nim komentuje treść zarówno klasycznych baśni, jak i ich wersji na opak. Wspólnie omawiają stereotypy związane z płcią. Obalają utarte wizerunki kobiety i mężczyzny w społeczeństwie. Zmuszają do refleksji nad życiem i wychowaniem następnych pokoleń. Agnieszka Suchowierska jest z zawodu nauczycielką, a także autorką materiałów edukacyjnych, m.in. dwóch książek do nauki języka polskiego. Od kilkunastu lat interesuje się psychoterapią (humanistyczną i egzystencjalną). Pisuje teksty do pism i portali internetowych. Wspólnie z Wojciechem Eichelbergerem napisała dwie książki Bajka to życie albo z jakiej jesteś bajki i Królewicz Śnieżek. Baśniowe stereotypy płci. Wojciech Eichelberger psycholog, psychoterapeuta i trener. Współtwórca Laboratorium Psychoedukacji i Instytutu Psychoimmunologii – IPSI, specjalizującego się w szkoleniach i coachingu antystresowym. Autor i współautor wielu popularnych książek, m.in. Kobieta bez winy i wstydu, Zatrzymaj się, Zdradzony prze ojca, Quest, Bajka to życie albo z jakiej jesteś bajki (wspólnie z Agnieszką Suchowierską). Fragment książki Królewicz Śnieżek Tym razem historia zaczyna się na pałacowym korytarzu. Jest on długi, przestronny i ciemny. Rozjaśniają go prostokąty światła płynącego z wielu otwartych drzwi Pójdźmy tym korytarzem. Zajrzyjmy do mijanych komnat -niezwykle harmonijnie urządzonych. A kiedy napatrzymy si> do woli, zauważmy, że długi korytarz nie kończy się ścianą Są tam ostatnie drzwi, uchylone najwyżej na pół centymetra Wyziera zza nich wąziutki, ostry promyk porannego słońca Za tymi drzwiami znajduje się prywatna komnata kro la, do której nikt nie może wejść bez jego pozwolenia. Na wet królowa. Nawet jego syn. Pod drzwiami stoją cichutki trzy służące. Próbują oddychać jak najciszej. Co tu robią' Podglądają! - Boże! Jaki on męski! - szepcze bezgłośnie pierwsza i pa trzy na króla jak na największą tęczę świata. Król stoi nagi przed lustrem. Wie, że ktoś jest za drzwia mi i patrzy na niego z głodnym zachwytem. Tak jest prawi> codziennie. To miłe. Król ogląda z pewnym siebie zadowolę niem swoje odbicie. W jego oczach błyszczy siła. Ma wspa niałe ciało. Sprawne, imponujące. Ciało namagnesowani męskością, którym przyciąga nie tylko królową. Żeby mu sl oprzeć, trzeba być chyba z drewna. Król patrzy na siebie, mruży uwodzicielsko oczy, poten przechyla jedno ze skrzydeł lustra, żeby zobaczyć swój muskularne, twarde pośladki (i nie tylko). Staje tyłem. Pręży* ramiona, plecy, uda... - Co w nim jest najwspanialsze? Sama nie wiem - poMB jówka porusza bezgłośnie ustami, nabiera powietrza i znów nieruchomieje w niemym zachwycie. - Nie wiesz? - prycha trochę za głośno druga. - Cały pałac wie, tylko ty jedna nie? Biedactwo... Naraz król poważnieje. Patrzy w lustro intensywnie, zef skupieniem. Jakby chciał mu coś rozkazać. - Zwierciadełko, powiedz przecie, kto najbardziej męski, w świecie? - pyta śmiertelnie poważnie. Głos ma władczy i zniewalający. Panny przechylają głowy w oczekiwaniu na tę samą odpowiedź co zawsze. - Tyś męski jak słońce na niebie. Nie ma bardziej męskie-1 go od ciebie - odpowiada uroczyście lustro. - A nie mówiłam? - szepcze pokojówka z triumfem, a jej oczy lśnią. Nagle, nie wiadomo skąd, wyrasta za ich plecami królowa. ; - Wynocha - mówi krótko. Przyłapane na gorącym uczynku panny rozpierzchają się posłusznie, a ona nieśmiało pociąga za dzwoneczek. - Mogę? - pyta i z wahaniem zatrzymuje się w progu. Niepewny uśmiech zastyga na jej twarzy. Stoi w pozie grzecznej dziewczynki i czeka na pozwolenie... Tyś męski jak słońce na niebie, bardziej męskiego nie ma od ciebie... - Witaj, moja droga. Za godzinę będę gotowy - ta odpo- ' wiedź to znak, że królowa nie może wejść. Uprzejma forma odmowy. f Królowa zawraca. Znowu rozczarowanie uderzyło ją w twarz. Król ma inne plany. A ona musi się zadowolić byciem żoną. Już od dawna nie kochanką... Król jej nie chce. To boli. - Stara prukwa - słyszy szept kogoś ukrytego za kolumną. potem do jej uszu dochodzi jakiś prawie dziecięcy siniech... Szelest sukni i ciche kroki? Może jej się zdawało... Wraca do swoich obowiązków. Wie, że dziś wieczorem znowu będzie płakać. Dawno, dawno temu w pewnym królestwie żył najbardziej męski król na świecie. Król alfa. Jego życie było pasmem rozkoszy i przyjemności, a jednocześnie zmuszało go do ciężkiej pracy Król wstawał codziennie o świcie, potem ćwiczył trzy kwadranse w pałacowej siłowni. Jadł dietetyczne owocowe śniadanie, po którym rozpoczynał nadzwyczaj staranną dwugodzinną toaletę. Na zakończenie wszystkich zabiegów codziennie zadawał swojemu lustru - najlepszemu przyjacielowi - to samo pytanie: - Zwierciadełko, powiedz przecie, kto najbardziej męski w świecie? A ono niezmiennie odpowiadało: - Tyś męski jak słońce na niebie. Nie ma bardziej męskiego od ciebie. Król nigdy nie zapomniał zadać lustru tego pytania. Od odpowiedzi zależało bowiem całe jego jestestwo. Bez lustra byłby tylko królem jakich wielu. To dzięki lustru stawał się wyjątkowy. Poddani z całego królestwa go uwielbiali. Pisano o nim książki i układano piosenki. Ludzie marzyli, żeby zobaczyć go na własne oczy. Mężczyźni ubierali się jak on, to samo jedli naśladowali jego gust. Mieli cichą nadzieję, że to upodobni ich do idola. Ale stawali się tylko jego karykaturami. „Najbardziej męski jest jeden" - mawiał z niezachwianą pewnością król w czasie przemówień. I tak miało pozostać na zawsze. Wiele razy miał we śnie koszmary, w których zwierciadło milczało albo mówiło o kimś innym. W takie dni, tuż po prze^i budzeniu, zamiast trzech kwadransów ćwiczył pięć, rezygnował ze śniadania, a po jeszcze dłuższej niż zwykle toalecie zapraszał do siebie trzy służące. Pewnego dnia jego sen stał się rzeczywistością. - Zwierciadełko, powiedz przecie, kto najbardziej męski w świecie? - spytał jak zwykle. Miał świetny humor. Nic nie zapowiadało katastrofy. Katastrofy zawsze przychodzą znienacka. Król umilał sobie czas oczekiwania na odpowiedź oglądaniem swojego imponującego torsu, gdy nagle lustro powiedziało: - Tyś męski jak słońce na niebie, ale Śnieżek bardziej męski od ciebie. Król ze zdziwienia zaniemówił na pół minuty, a potem zaczęło do niego docierać, co usłyszał. Wiadomość wlewała się w jego ciało powolną falą gorąca, aż nagle poczuł się tak, jakby go ktoś kopnął w brzuch. Jak to możliwe? Przemijanie, starzenie się, utrata sił i brzydnięcie to coś, co dotykało wszystkich, tylko nie jego. Wiele lat temu umówił się z życiem, że będzie zawsze młody, zdrowy i gotowy na przyjęcie wielu darów. Patrzył z politowaniem na desperackie wysiłki żony walczącej ze swoim ciałem, które bezradne kapitulowało w walce z czasem, hormonami i grawitacją. Była w tej walce godna pożałowania i jak ktoś, kto wierzy, że uda mu się namówić spadającą kroplę deszczu do lotu. „Trzeba umieć starzeć się z godnością" ' - mawiał król i wtedy budził się w nim diabelski śmiech. Na szczęście jego to upokorzenie omijało. Nie był tak żałosny jak większość ludzi. - A któż to taki ten Śnieżek? - zapytał szeptem. - Twój syn - odparło beznamiętnie lustro. Król był wstrząśnięty. Miał wrażenie, że Ziemia usunęła mu się spod nóg. Poczuł się tak, jakby przestał na chwilę istnieć. „Rozpacz to smutek, z którego nie ma wyjścia" - pomyślał. Poczuł ją pierwszy raz w życiu. Bardzo bolała. - Ale przecież to jeszcze dziecko... chłopiec. To nie mężczyzna - wyjąkał. - Tyś męski jak słońce na niebie, ale Śnieżek bardziej męski od ciebie - powtórzyło nieubłaganie lustro. Nie bało się króla. Nie kochało go i nie podziwiało, nie starało się o jego względy. Następnego poranka trzy pokojówki stały na końcu innego, jeszcze dłuższego korytarza i próbowały podglądać przez uchylone drzwi. W komnacie spał nago królewski syn. Kołdra, którą się okrywał, spadła na ziemię i służące z zachwytu nie mogły wydusić z siebie słowa. A on, nieświadomy niczego, spał. Rozgrzewał ich krew. Uderzał im do głów. Przenikał do ich jutrzejszych snów. Oczami wyobraźni unosiły jego śpiące dłonie do swych piersi, pochylały jego ciało nad swoim, przesuwały jego ustami po swojej skórze, przywierały do jego gorącego brzucha. Tęskniły, stojąc tak blisko. Biła od niego nowa, młoda siła. Siła życia i miłości. Siła ognia. - Sama nie wiem, co w nim jest najwspanialsze - wykrztusiła w końcu jedna z nich i podniosła dłoń do twarzy. - Ani ja - szepnęła druga, przytulając się do framugi drzwi. - Musimy na siebie uważać - powiedziała trzecia, bezwiednie dotykając piersi. - I to bardzo. Kiedy wracały długim korytarzem do swych komnat, milczały zatopione w myślach. Każda w swoich marzeniach była tą jedyną. Lustro miało rację.[...]  Królewicz Śnieżek Spis treści:   Czerwony Kapturek i Czerwony Kapturek O oryginalnej baśni Czerwony Kapturek O wersji na opak Śpiąca Królewna i Śpiący Królewicz O wersji oryginalnej baśni Śpiący Królewicz O wersji na opak Księżniczka na ziarnku grochu i Książę na ziarnku prochu O oryginalnej baśni Książę na ziarnku prochu O wersji na opak Dziewczynka z zapałkami i Chłopiec z petardami O oryginalnej baśni Chłopiec z petardami O wersji na opak Królewna Śnieżka i Królewicz Śnieżek O oryginalnej baśni Królewicz Śnieżek O wersji na opak Nowe szaty cesarza i Nowe życie cesarzy O oryginalnej baśni Nowe życie cesarzy O wersji na opak Kopciuszek i Kopciuszek O oryginalnej baśni Kopciuszek O wersji na opak

Ze wstępu: "Przedstawiana praca stanowi próbę zwrócenia uwagi na przebieg podstawowych kierunków przemian zachodzących w życiu rodzinnym. Jest próbą pokazania uwarunkowań samego zjawiska przemian, zarówno starych (wcześniejszych), jak i współczesnych aspektów dokonującego się procesu. Wraz z przemianami rodziny współwystępuje zjawisko alternatywnych form życia małżeńsko-rodzinnego, form które częściowo wyrosły z krytyki burżuazyjnej rodziny."

Autorka była przedstawicielką naturalizmu pedagogicznego, opowiadała się za tzw. nowym wychowaniem. Swoje poglądy i wizje przedstawiła w książce "100-lecie dziecka",którą wydała w 1900 roku. Jej zdaniem "stulecie dziecka" powinno być nie tylko uszanowaniem jego praw, ale i zabezpieczeniem funkcji macierzyńskiej.