„Wolność i solidarność. Esej o Polsce, czyli Europie” to zręcznie utkana narracja o polskości bez
kompleksów oraz roli Polski i Europy w zglobalizowanym świecie. O szansach i zagrożeniach związanych z wojną, a także znaczeniu edukacji i kultury. To spora dawka wiedzy wynikającej z doświadczenia, praktyki oraz kompetencji akademickich. Nowe, pełne nadziei otwarcie w debacie o przyszłości Polski! Łącząc unikalne doświadczenie ministerialne, parlamentarne, samorządowe i akademickie, Marcin Ociepa zabiera nas w wyjątkową podróż po Polsce i Europie, jakimi one są i jakimi mogą być dzięki idei i wolności i solidarności. Lektura obowiązkowa dla każdego, kto wierzy, że polska polityka może być lepsza, a ideowość nie wyklucza skuteczności.
• Wśród licznych podobnych wypowiedzi ostatnich lat trudno mi znaleźć głos bardziej całościowy i konkretny, dojrzały i zarazem niebanalny – prof. Andrzej Zybertowicz, socjolog, analityk, konsultant polityczny, profesor nauk społecznych. Doradca Prezydentów RP: Lecha Kaczyńskiego i Andrzeja Dudy.
Informacje o autorze:
Marcin Ociepa (ur. w 1984 roku) – politolog, polityk i samorządowiec. Poseł na Sejm RP, wiceminister obrony narodowej (2019-2023), wiceminister przedsiębiorczości i technologii (2018-2019). Przewodniczący i wiceprzewodniczący Rady Miasta Opola (2010-2018). Radny Sejmiku Województwa Opolskiego (2018-2019). Nauczyciel akademicki w Katedrze Studiów Europejskich Instytutu Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Opolskiego. Twórca Collegium Nobilium Opoliense – jednej z najlepszych szkół liderów w Polsce. Prezes Stowarzyszenia OdNowa RP. Podharcmistrz ZHR. Mąż Oli, tata Ani i Aleksandra.
„Wolność i solidarność. Esej o Polsce, czyli Europie” to zręcznie utkana narracja o polskości bez
kompleksów oraz roli Polski i Europy w zglobalizowanym świecie. O szansach i zagrożeniach związanych z wojną, a także znaczeniu edukacji i kultury. To spora dawka wiedzy wynikającej z doświadczenia, praktyki oraz kompetencji akademickich. Nowe, pełne nadziei otwarcie w debacie o przyszłości Polski! Łącząc unikalne doświadczenie ministerialne, parlamentarne, samorządowe i akademickie, Marcin Ociepa zabiera nas w wyjątkową podróż po Polsce i Europie, jakimi one są i jakimi mogą być dzięki idei i wolności i solidarności. Lektura obowiązkowa dla każdego, kto wierzy, że polska polityka może być lepsza, a ideowość nie wyklucza skuteczności.
• Wśród licznych podobnych wypowiedzi ostatnich lat trudno mi znaleźć głos bardziej całościowy i konkretny, dojrzały i zarazem niebanalny – prof. Andrzej Zybertowicz, socjolog, analityk, konsultant polityczny, profesor nauk społecznych. Doradca Prezydentów RP: Lecha Kaczyńskiego i Andrzeja Dudy.
Informacje o autorze:
Marcin Ociepa (ur. w 1984 roku) – politolog, polityk i samorządowiec. Poseł na Sejm RP, wiceminister obrony narodowej (2019-2023), wiceminister przedsiębiorczości i technologii (2018-2019). Przewodniczący i wiceprzewodniczący Rady Miasta Opola (2010-2018). Radny Sejmiku Województwa Opolskiego (2018-2019). Nauczyciel akademicki w Katedrze Studiów Europejskich Instytutu Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Opolskiego. Twórca Collegium Nobilium Opoliense – jednej z najlepszych szkół liderów w Polsce. Prezes Stowarzyszenia OdNowa RP. Podharcmistrz ZHR. Mąż Oli, tata Ani i Aleksandra.
Trochę podręcznik, trochę przewodnik, multisynteza, quasi-monografia i historycznoliteracki monster truck w jednym.Czas akcji: 1976-2020Przestrzeń: kultura polskaBohater: literackie gatunki narracyjnePrzemysław Czapliński, jeden z najwybitniejszych współczesnych historyków literatury i krytyków literackich, przedstawia aktualną syntezę najważniejszych zjawisk, nurtów i tematów we współczesnej polskiej prozie. Punkty orientacyjne jego opowieści wyznaczają następujące przez kolejne dekady emancypacje: od opresyjnej władzy, wielkich narracji i stereotypowych modeli tożsamości, od rozmaitych uwikłań w przeszłość i pułapek przyszłości.W ujęciu Czaplińskiego proza jest przewodniczką po zawirowaniach polskiej historii najnowszej. Nie tylko przewrotną rejestratorką historycznych zjawisk, ale także ich aktywną uczestniczką i współtwórczynią. Jak pisze autor: "Literatura nie zmienia historii. Zmienia narracje, którymi o sobie w historii opowiadamy". Narodziny kultury niezależnej, transformacja, Europa wyobrażona, pisanie kobiet, zwrot ludowy, reportaż, fantastyka i fantasy - to niektóre z tematów podejmowanych w tej książce.Rozbieżne emancypacje to praca napisana z największym znawstwem, a jednocześnie wyjątkowo komunikatywna i przejrzysta kompozycyjnie. Znakomity - i tak dziś potrzebny - przewodnik po coraz bardziej rozproszonym świecie współczesnej prozy polskiej."Czapliński przedstawia literaturę polską w ujęciu - co tu kryć - brawurowym i imponującym. Jego spojrzenie jest wielowymiarowe, bynajmniej nie ogranicza się do spraw literackich. Zajmuje się zróżnicowaną, wielodomenową przestrzenią kultury polskiej, odnosi się do spraw ideowych i politycznych, do nadwiślańskich sporów i konfliktów - o emancypację, o nowoczesność i późną nowoczesność, o kapitalizm i pamięć historyczną. O tej książce należy myśleć w kategoriach wydarzenia intelektualnego".Dariusz Nowacki
Politykę energetyczno-klimatyczną Unii Europejskiej można określić jako lekceważenie albo wręcz całkowite ignorowanie praw ekonomii. Pod urojonym pretekstem, jakim jest ochrona klimatu przed ludźmi, zmierza się do wywrócenia, całego systemu elektroenergetycznego w Polsce, co prędzej czy później musi doprowadzić do przerw w dostawach prądu. Krótko mówiąc: realizacja Europejskiego Zielonego Ładu grozi destrukcją polskiej gospodarki i gwałtownym zubożeniem społeczeństwa, któremu przy okazji zostanie odebrana wolność wyboru i własność.
Działania takiego nie da się nazwać inaczej, jak tylko sabotażem klimatycznym. Efektem tego sabotażu, dokonywanego przy wsparciu polskich władz z każdej opcji, Polska straci bezpieczeństwo surowcowe, energetyczne, żywnościowe i militarne, uzależniając się od sił zewnętrznych. Stanie się – o ile już nie jest – krajem kolonialnym, którego mieszkańcy nie będą mogli decydować o własnym życiu, pracy, gospodarce i finansach.
Czy można temu zapobiec? Jedynym ratunkiem jest jak najszybsza rezygnacja z dalszego wdrażania „zielonej” transformacji energetycznej i pełne wykorzystanie tanich paliw, którymi dysponujemy w dużych ilościach i które jednocześnie zapewniają możliwość ciągłej i stabilnej produkcji energii elektrycznej oraz cieplnej.
Ponadczasowe idee na nasze czasy!W tym klasycznym już eseju Linda Nochlin - okryta zasłużoną sławą historyczka sztuki i pionierka feministycznych badań w tej dziedzinie - zastanawia się, w jaki sposób, począwszy od końca XVIII stulecia, rozczłonkowane, okaleczone i sfetyszyzowane wizerunki ludzkiego ciała stały się uosobieniem nowoczesnej wizji świata. "O ciele" autorstwa oryginalnej myślicielki, będącej u szczytu swych możliwości, wciąż pozostaje skłaniającą do refleksji, poruszającą lekturą.Linda Nochlin (1931-2017) dorastała w Nowym Jorku, a jej miłość do tamtejszych muzeów okazała się zapowiedzią wspaniałej, trwającej sześć dekad kariery naukowej w dziedzinie feministycznej historii sztuki. Wykładała w Vassar College, na Uniwersytecie Miejskim w Nowym Jorku, na Uniwersytecie Yale oraz w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Nowojorskiego, gdzie otrzymała tytuł Lila Acheson Wallace Professor Emerita of Modern Art. Przełomowe amerykańskie wystawy: "Artystki: 1550-1950" (1976) i "Globalne feminizmy" (2007), których była współkuratorką, pomogły wprowadzić perspektywę feministyczną do głównego nurtu i nagłośniły twórczość wielu wcześniej niedocenianych artystek. Linda Nochlin była wpływową, płodną i przystępnie piszącą autorką. Do jej publikacji należą Women, Art and Power (1988), Ciało w kawałkach (2001), Courbet (2007) i Misre (2018), a także liczne artykuły i eseje, w tym słynny tekst Dlaczego nie było wielkich artystek? (1971), wydany ponownie przez wydawnictwo Thames & Hudson w 2021 roku, w pięćdziesiątą rocznicę premierowej publikacji. Polski przekład ukazał się po raz pierwszy w roku 2023.O serii "Miniatury o Sztuce":Zaskakujące, dociekliwe, prowokacyjne i wzbogacające - "Miniatury o Sztuce" to ponadczasowe teksty ludzi, którzy ukształtowali dyskurs na temat sztuki, kultury wizualnej i historii. Ta atrakcyjna, kolekcjonerska seria uosabia to, co najlepsze, w pisaniu o sztuce.
Trzeci tom Pism Romana Palestra - Dzieła i problemy - zawiera ponad sto dwadzieścia szkiców, poświęconych zarówno dziełom dawnym, jak i XX-wiecznym, których problematyka wiąże się z zagadnieniami szeroko pojmowanej kultury i z wybitnymi postaciami jej twórców - kompozytorów i wykonawców, malarzy, pisarzy. Są to w większości po raz pierwszy ogłoszone drukiem radiowe felietony Palestra emitowane na falach Radia Wolna Europa w latach 1952-1972. Ponadto w tomie znalazły się także nieopublikowane obszerne studia poświęcone trzem dekadom muzyki polskiej i edycjom listów Chopina oraz zamykający autorski korpus obszerny wywiad, którego Palester udzielił u schyłku życia Jagodzie Jędrychowskiej. Lektura tego tomu, tak jak dwóch poprzednich, umożliwia czytelnikom obcowanie z twórczością autora szkiców krytycznych i felietonów, który z niezwykłym znawstwem i rozmachem omawia kwestie nurtujące nie tylko muzyków i muzykologów, ale i teoretyków sztuki oraz twórców literatury, intrygując oryginalnością sądów, atrakcyjnością wywodu i ostrością krytyki.
Jaka matka porzuca swoje dziecko? To pytanie zawiera w sobie oburzenie i publiczne odium spadające na kobiety, które z różnych powodów decydują się na taki gest. Autorka książki, hiszpańska dziennikarka i felietonistka, postanowiła jednak zadać je nie w trybie oskarżenia, ale dociekania: dlaczego niektóre kobiety decydują się zostawić swoje dzieci? Biorąc pod lupę postaci takich znanych kobiet, jak Dorris Lessing, Gala Dalí, Maria Montessori, Joni Mitchell, Merce Rodoreda czy Muriel Spark, a także postaci mniej znane, a nawet fikcyjne, jak Anna Karenina, przygląda się ich motywacjom, ale także ocenom, z którymi musiały się mierzyć. Szczególnie interesuje ją napięcie między tym, czego kobiety pragną i jak chcą ułożyć swoje życie, a społecznymi oczekiwaniami niepozostawiającymi pola dla wolności ich wyboru.
Wybór pism czołowego publicysty politycznego i krytyka literackiego II RP, twórcy jednego z najważniejszych pism drugiej połowy lat trzydziestych tygodnika Prosto z Mostu, na którego łamach kariery zaczynali między innymi Jerzy Andrzejewski, Konstanty Ildefons Gałczyński i Jerzy Waldorff, autora związanego z ruchem narodowo-demokratycznym, ale poszukującego własnej formuły dla myśli polskiej w obliczu gwałtownych sporów ideowych okresu międzywojennego, napiętej sytuacji wewnętrznej w Polsce, narastającego zagrożenia ze strony ZSRS i Niemiec, a następnie po klęsce wrześniowej 1939 roku zniewolenia Polski przez Niemcy i Sowietów. Teksty Piaseckiego to kronika tych burzliwych czasów i wciąż dający do myślenia wyraz obaw i nadziei jednego z największych polskich talentów publicystycznych, którego życie przedwcześnie przerwali niemieccy okupanci, rozstrzeliwując go 12 czerwca 1941 roku w podwarszawskich Palmirach.
Wybór pism polityka i poety, jednego z najważniejszych uczestników sporów ideowych i artystycznych między klasykami a romantykami oraz ważnych wydarzeń politycznych doby Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. W tomie znalazły się między innymi jego wspomnienia i rozważania dotyczące życia politycznego lat 1815-1830, powstania listopadowego i ważnych postaci tego okresu (cara Aleksandra I, gen. Józefa Zajączka, księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego i Joachima Lelewela), a także pisma z 1812 roku związane z wyprawą na Rosję Napoleona I oraz ody poświęcone wielkości i upadkowi francuskiego cesarza.
Prof. dr hab. Jerzy Hausner
Profesor doktor habilitowany nauk ekonomicznych, przewodniczący Rady Programowej Open Eyes Economy Summit oraz Rady Fundacji Gospodarki i Administracji Publicznej, b. wicepremier i minister gospodarki, pracy i polityki społecznej, poseł na Sejm 2001–2005, członek Rady Polityki Pieniężnej III kadencji, członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności, laureat nagród: Kisiela, Władysława Grabskiego, Edwarda Lipińskiego i Aleksandra Gieysztora, doktor honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie oraz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Profesor Honorowy Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Wybrane najnowsze publikacje: Społeczna czasoprzestrzeń gospodarowania. W kierunku ekonomii wartości (2019), Ile warta jest kultura? (2020), Państwo i my: osiem grzechów głównych Rzeczpospolitej - 5 lat później (red.) (2020).
Prof. dr hab. Cezary Obracht-Prondzyński
Socjolog, antropolog, historyk. Kierownik Zakładu Antropologii Społecznej w Instytucie Filozofii, Socjologii i Dziennikarstwa, a w latach 2005–2012 był dyrektorem tegoż instytutu. Jego zainteresowania badawcze dotyczą głównie problematyki mniejszości narodowych i etnicznych, kulturowych problemów współczesności, kultury Kaszub i Pomorza, polityki regionalnej. Jest autorem lub współautorem ponad 30 książek, redaktorem lub współredaktorem ponad 20, autorem kilkuset artykułów naukowych, popularnonaukowych, publicystycznych. Promotor 7 prac doktorskich. W latach 1995–2000 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Pomerania”. Jest członkiem kliku towarzystw naukowych. Ponadto jest animatorem kultury oraz członkiem kilku organizacji społecznych. Pełni społecznie funkcje w kilku radach muzealnych oraz w Radzie Programowej Nadbałtyckiego Centrum Kultury w Gdańsku.
Najważniejszym punktem odniesienia dla piętnastu szkiców zgromadzonych w niniejszym zbiorze Katarzyna Bałżewska uczyniła wybrane miejsca oraz rzeczy, które współtworzą świat przedstawiony wielu Mackiewiczowskich narracji. Funkcjonują one zarówno jako symboliczny nośnik treści wyrażających różnorakie stany, emocje i doświadczenia ludzkie, ale również prezentują się jako byty/obiekty nietrwałe, w pełni zależne od działań człowieka, poddane przemijaniu i historycznym wypadkom. Książka koncentruje się w dużej mierze na kwestiach nieznajdujących się zasadniczo w centralnej orbicie zainteresowań recepcji pisarstwa autora Kontry. Odsłaniając jednakże to, co u Mackiewicza nie zawsze wysuwa się na czoło jego utworów, ukazuje jak istotna dla odczytania fabuły potrafi być obserwacja szczegółu. Tym samym lektura tomu niejako zachęca czytelników do dalszych, własnych poszukiwań oraz odkrywania w dziełach Mackiewicza tego, co mieści się na ich obrzeżach i pozornie przybiera marginalny charakter.
Książka zbiera najciekawsze i najważniejsze eseje Susan Sontag dotyczące emancypacji. Znajdziemy tu przede wszystkim poruszający tekst na temat podwójnych standardów, jakimi nasza kultura operuje w odniesieniu do starzenia się kobiet i mężczyzn, refleksje na temat kategorii piękna, a także słynną polemikę z Adrienne Rich dotyczącą eseju poświęconego Leni Riefenstahl. Jak pisze autorka wstępu, Merve Emre, „nie ma w tu wtórnych idei czy zapożyczonej retoryki – niczego, co mogłoby zastygnąć w dogmat lub komunał. Utwory te są wyłącznie rezultatem niezwykłej pracy rozpalonego umysłu, który za cel postawił sobie to, by wyrazić doświadczenie bycia kobietą – w Stanach Zjednoczonych, obu Amerykach i na całym świecie – w jego politycznym i estetycznym wymiarze”.
Sztuki Nie zawsze pamiętamy, że Oscar Wilde był przede wszystkim dramatopisarzem, który najbardziej spełniał się w mowie żywej. Jego najlepsze utwory - to znaczy teksty dla sceny - wypływały z tego, co robił najlepiej, czyli z rozmawiania. Gdy się zorientował, że mówi lepiej, niż pisze, postanowił uwiecznić swe wyczyny stolikowe, słusznie przypuszczając, że to one, nie co innego, zapewnią mu nieśmiertelność. Nie mówimy oczywiście o rozmowach tak zwanych istotnych, głębokich, poważnych, bo te były poniżej oczekiwań króla londyńskiej socjety. Wilde specjalizował się w "small talku", który wyniósł na wyżyny sztuki. W Anglii, swej drugiej ojczyźnie (pierwszą była Irlandia, a trzecią, ostatnią - Francja), jest kochany właśnie za swoje dramaty, a mniej za "Doriana Graya" czy bajki dla dzieci. Do dramatów Wilde'a przylgnęło określenie "society plays": komedie "z towarzystwa", sztuki salonowe, co wcale nie znaczy, że dla salonu pochwalne. Wilde uwielbiał życie towarzyskie i bywanie, gdzie się bywa, bardzo bolał, gdy to stracił, ale był na tyle światły, by w pełni dostrzegać "całą stronę ridicule" poruszania się w tych kręgach. Swymi komediami wystawił dobremu londyńskiemu towarzystwu dość dwuznaczny pomnik. Uwielbiał tych ludzi, ale uwielbiał z wysoka, za co w swoim czasie pięknie mu się odpłacili. "Sztuki" Oscara Wilde'a to pierwsze w języku polskim pełne wydanie jego najważniejszych utworów dramatycznych. Oprócz czterech "komedii z towarzystwa" zawiera "Salome" przełożoną z oryginału francuskiego oraz utwory niedokończone. Książka ukazuje się w przekładzie Macieja Stroińskiego i z posłowiem Michała Lachmana.
Skłonność do wzruszeń byle czym, poczucie, że wszystko jest trochę anachroniczne, wysyłanie życzeń dalekim krewnym, tkliwość na widok wyrastających spod chodnika źdźbeł trawy, ględzenie i zapominanie, wspominanie i kolekcjonowanie sumy dobra, dokarmianie ptaków i wynoszenie resztek jedzenia na kompost z nadzieją, że jakieś małe zwierzę je zje. „Rozmarudzenie pomieszane z troską o siebie, traktowanie siebie z nową ostrożnością i powagą uznałam za pierwszy objaw starości’” – Katarzyna Sobczuk tropi symptomy powolnej zmiany, oznaki starości, przygląda się wiekowi średniemu, a także tej dziwnej pułapce, gdy jednocześnie jest się dzieckiem starzejących się rodziców oraz coraz starszym rodzicem dziecka. „Nic jeszcze nie wiem o prawdziwej starości, ale mam o niej pewne wyobrażenie. Wczoraj zjadłam zupę, opłukałam talerz i położyłam na niego drugie (krokieta). Wtedy poczułam, że mogę jednak coś napisać – coś już wiem”. Mała empiria to esej uczestniczący o wczesnej starości i zagadce rodzicielstwa. Nie ma tu jednak perspektywy psychologicznej ani naturalistycznego skupienia, to rejestr małych, codziennych epifanii.
Życiodajna śmierć to pozycja szczególna, zawiera bowiem zapis zbioru wykładów wygłaszanych przez autorkę w Szwecji i Stanach Zjednoczonych. Podobnie jak inne jej książki Kbler-Ross, takie jak Rozmowy o śmierci i umieraniu czy Lekcje życia porusza czytelnika do głębi. Profesor Jacek Łuczak, pionier opieki hospicyjnej w Polsce, rekomendował tę książkę słowami: "Elisabeth Kbler-Ross uczy nas, jak rozmawiać, kontaktować się z osobami zbliżającymi się do śmierci i z ich bliskimi, jak poznać i zaspokajać ich potrzeby - uczy prawdy, miłości i szacunku w poznawaniu i wspomaganiu człowieka cierpiącego".
"Głód życia, głód wieczności" to zbiór szkiców Adriany Szymańskiej poświęconych polskiej poezji współczesnej. W swojej najnowszej krytycznej książce, wybitna i wielokrotnie nagradzana poetka oraz eseistka, pochyla się nad twórczością tak ikonicznych dla polskiej kultury postaci jak Julian Przyboś, Zbigniew Herbert, Wisława Szymborska czy też Joanna Pollakówna, ale również wskazuje oraz analizuje innych ważnych i wciąż aktywnych twórców, między innymi Krystynę Dąbrowską, Piotra Matywieckiego, Annę Nasiłowską, Krzysztofa Lisowskiego, Teresę Tomsię, Piotra Szewca, Krystynę Rodowską, Tadeusza Dąbrowskiego, Annę Piwkowską, Urszulę Michalak, Krzysztofa Kuczkowskiego czy niedawno zmarłego Tomasza Łubieńskiego.
"Głód życia, głód wieczności" zachęca do śledzenia różnorodnych inspiracji i spełnień literackich. Podczas lektury – jak chce poetka: przez dotknięcie rzeczy zwyczajnych w naszej codzienności i problemów w wymiarze ogólnoludzkim, ważnych odkryć, pytań, przemyśleń i niepokojów wpisanych w krąg poszukiwań pisarskich – stajemy się powiernikami prawd i wartości, które decydują o randze naszego człowieczeństwa.
Po zeszłorocznym znakomitym debiucie literackim („Przeciw uzbrojonym analfabetom”) Jan Majchrowski daje nam tym razem opowieść o… książkach, zwłaszcza (choć nie wyłącznie) zanurzonych w politycznym sosie swojej epoki. Stąd jej intrygujący tytuł. Jednocześnie jest to opowieść o ludziach: tych nieznanych i tych bardzo znanych, z którymi autor zetknął się jako wojewoda, jako profesor na Wydziale Prawa UW, jako sędzia Sądu Najwyższego, albo znacznie wcześniej. Jego bohaterowie, jak u dobrego malarza, są uchwyceni za pomocą kilku kresek, które pozwalają im ożyć na kartach „Polidruków” z ich istotnymi - aczkolwiek przeważnie komicznymi - cechami. Jan Majchrowski nie oszczędza przy tym i swojej osoby, choć z ofiarami swych dygresji obchodzi się raczej dobrodusznie. Mimo że „Polidruki” mogą rozśmieszyć do łez, to jednak barwny i lekki język autora, którym bawi siebie i czytelnika, służy dotknięciu spraw arcyważnych i poważnych. Nie tylko politycznej historii Polski i jej dnia dzisiejszego, kondycji polskiej inteligencji i sądownictwa, ale także losu Europy, zagadnień rasizmu, odpowiedzialności za czyny i słowa, a nawet stosunku do prawdy i spraw dotykających metafizyki. Nie ukrywa przy tym własnego zdania i własnych ocen.
Czy picie kawy mogło uchodzić za dowód zniewieściałości? Dlaczego odmawianie współmałżonce filiżanki naparu mogło skończyć się rozwodem? Czym groziła wizyta "węszyciela kawy"? A może pierwszą wiedeńską kawiarnię tak naprawdę założył Polak? Znakomity słoweński antropolog Boidar Jezernik przygląda się roli kawy w kulturze, zgłębia tajniki jej kultu i tradycję jej picia. Barwna historia kawowych ziaren to także fascynujący przypis do historii medycyny, socjologii, prawa, ekonomii i religii. Pasjonująca lektura nie tylko dla miłośników czarnego naparu."Zobaczyć świat w ziarenku piasku - zapragnął kiedyś William Blake. Jezernik nie Blake, kawa nie piasek, Bliski Wschód i Europa to nie cały świat, ale poza tym wszystko się zgadza. Słoweński antropolog napisał porywający esej o kawie, w której zobaczył nieogarniony świat kulturowych znaczeń. W jego aromatycznej i erudycyjnej opowieści etymologia spotyka się z obyczajem, cielesne namiętności z duchowym porywem, kozy z rewolucją francuską, turecki sułtan z Bachowską kantatą. Prawdziwie kawaleryjska szarża!" Dariusz Czaja"Powtarzalność czynności w skali makro nie sprzyja refleksji. Parzymy codziennie miliony litrów kawy, kompletnie się nie zastanawiając, komu zawdzięczamy ów genialny wynalazek spożywczy, który w sposób tak radykalny odmienił kulturę znacznej części świata. O tym właśnie w swej pasjonującej książce pisze Boidar Jezernik, dając nam najbardziej kompetentny i frapujący wykład o historii kawy, jaki zdarzyło mi się czytać. By nie przerwać lektury, zaparzyłem w jej trakcie wiele kaw: po włosku, w ekspresie ciśnieniowym, jak i arabsku, w tygielku zwanym dżezwą. Powstrzymałem się tylko od spożycia kawy rozpuszczalnej, z czego autor - jak mniemam - byłby wielce zadowolony". Robert Makłowicz
Bambino Wydanie zmienione i rozszerzone przez autorkę Maria, Janek, Anna, Stefan. Do Szczecina z różnych stron kraju przyjechali po wojnie nie z własnej woli, ale dlatego, że historia zdecydowała za nich, przesuwając granice, wyrywając ludzi z korzeniami, przecinając dotychczasowe życiorysy. Tylko Ula mieszka tu od zawsze, urodzona w niemieckiej rodzinie jako Ulrike, i w nowej Polsce zaciera ślady dawnej tożsamości. W zgruzowstałym mieście chcą zacząć od nowa: kochać, śmiać się, mieć dzieci, jeździć nad morze. Nie mają tu nikogo, ale ich drogi krzyżują się w barze Bambino, w którym część z nich pracuje, a część tam zachodzi. Czy Szczecin da im to, na co liczą i co im obiecano? Czy zdołają uwolnić się od przeszłości, która uporczywie nawiedza ich w snach? * Inga Iwasiów - prozaiczka, literaturoznawczyni, krytyczka literacka, nauczycielka akademicka, aktywistka. Autorka powieści: "Ku słońcu", "Na krótko", "W powietrzu", "Pięćdziesiątka" oraz "Kroniki oporu i miłości", za które otrzymała Nagrodę Literacką Jantar; zbioru felietonów "Blogotony"; książki autobiograficznej "Umarł mi. Notatnik żałoby"; dramatu "Dziecko". Od 2021 roku felietonistka "Dużego Formatu". W 2022 roku wydała powieść "Późne życie", za którą została nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia, a w 2024 roku - "Widok z okna w podróży służbowej". "Bambino" ukazało się po raz pierwszy w 2008 roku i zdobyło nominację między innymi do Nagrody Literackiej Nike.
Świat jaki znamy kończy się na naszych oczach. Europa chyli się ku upadkowi zalewana falą ekoterroryzmu , unijnych dyrektyw i imigrantów. Każdy dzień przenosi nowe rewelacje , po których nie wiadomo czy się śmiać czy płakać. "Podpis jest po to by sie go wypierać " jak pisał Jacek Kaczmarski; "Każdy sobie pan w naszej Rzeczypospolitej, kto jeno ma szablę w garści i lada jaką partię zebrać potrafi" jak mówił Kmicic. A chaos sięgnał jeszcze dalej. Dajcie mi wytyczne, a paragraf się znajdzie, zdaje się mówić minister sprawiedliwości podcierając się Konstytucją. Nastał Czas Bezprawia.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
