Kolędnik rodzinny powstał z myślą o wspólnym rodzinnym kolędowaniu podczas świętowania uroczystości Bożego Narodzenia. Jest to zbiór najpopularniejszych kolęd i pastorałek. Przy każdej z nich znajdują się gitarowe chwyty, aby domowe śpiewanie było pełniejsze i weselsze.

Każdy z nas pragnie usłyszeć: Jesteś kochany! Bez względu na wszystko. W każdej chwili i na zawsze. Bóg mówi nam to codziennie. W tych krótkich historyjkach zawarte są praktyczne wskazówki, jak żyć po chrześcijańsku. Za każdym razem, gdy miłość czynimy sposobem na życie, ukazujemy innym miłość Boga.

Książka 365 dni z Jezusem została pomyślana, jako wędrówka, podczas której stale się wzrasta w poznawaniu Jezusa. Pozwala ona nawiązać bliskość z Jezusem Chrystusem, pogłębiać ją i w ten sposób postępować własną drogą ku świętości. W serii ukazały się: 365 dni z moim Aniołem Stróżem Wkrótce: 365 dni z Biblią

Jerzy Prokopiuk. Urodził się w 1931 roku. Gnostyk, antropozof, badacz myśli ezoterycznej, religijnej, filozoficznej, psychologicznej, tłumacz literatury humanistycznej z niemieckiego, angielskiego i francuskiego obszaru językowego, eseista (około 400 esejów, rozpraw i artykułów), największy tłumacz i popularyzator psychologii Carla Gustava Junga w Polsce (prezes Klubu im. C. G. Junga w latach 1991-1992 i 1998-1999). Ukazało się 120 jego przekładów, między innymi takich autorów, jak: Mistrz Eckhart, Goethe, Schiller, Hegel, Schleiermacher, Steiner, Bock, Freud, Jung, Weber, Fromm, Huxley, Eliade. Jerzy Prokopiuk jest twórcą i redaktorem naczelnym pisma Gnosis, a także prezesem honorowym Klubu Gnosis. Wśród książek jego autorstwa są między innymi: Gnoza i gnostycyzm (1998), Labirynty herezji (1999), Ścieżki wtajemniczenia (2000), Nieba i piekła (2001), Światłość i radość (2003), Szkice antropozoficzne (2003), Jestem heretykiem (2004). Fragment książki       Studia lucyferyczne 1980- 1985- 1994       Rudolf Steiner, Aus der Akasha-Chronik, 1904       Okres planety Ziemi. Po wystąpieniu Słońca i Księżyca. Istoty lucyferyczne, rozwinięte wyżej od człowieka, ale niżej od Bogów Księżycowych, oddziałują na człowieka właśnie obdarzonego rozumem. Opanowują one ten rozum, by przezeń działać na rzeczy Ziemi. W ten sposób spełniają swój własny rozwój. Tym samym jednak dają człowiekowi zarodek wolności, zdolność rozróżniania między dobrem i złem. Istoty te stają się pobudzicielami rozumu ludzkiego. Tak dają one człowiekowi możliwość błądzenia. Zarazem jednak: pod ich przewodnictwem człowiek musiał odkryć prawa swej istoty, „stać się jako bogowie".       Imię „Lucyfer": Światłonośca (istoty lucyferyczne: Bogowie Słoneczni) wywodzi się stąd, że działa on na ludzi ze Słońca (pojawienie się rozumu w człowieku: to rozbłysk „wewnętrznego Słońca").       (Istoty lucyferyczne przyspieszają rozwój człowieka).       Istoty lucyferyczne: w ich obrazach psychicznych obok wyobrażeń świata duchowego pojawiają się także oddziaływania zmysłowej Ziemi. Mają one potrzebę otrzymywania wrażeń zewnętrznych - z jej zaspokojeniem łączy się przyjemność, z niezaspokojeniem zaś przykrość, w przeciwieństwie do Bogów („regularnych") otrzymują one od świata coś nowego, toteż mogły stać się przywódcami ludzi. Dzięki nim człowiek swe wnętrze zwrócił do świata zewnętrznego. Duchowo człowiek prowadziłby tylko byt senny, gdyby nie istoty lucyferyczne. Dzięki nim uzyskał on samoświadomość w świecie zmysłowym. Tak zrodziła się w człowieku samowola (świadome kierowanie się w swych działaniach według postrzeżeń zmysłowych). Taki był początek „dobra i zła".       Po podziale płci. Istoty lucyferyczne - pośrednie miedzy ludźmi a „przywódcami w dziedzinie miłości", tj. wiodącymi Bogami. Mają one zdolność pełnego jasnowidzenia. Mogą kontynuować swój rozwój tylko z pomocą ludzi. Pobudzają one wewnętrzną siłę duszy człowieka do poznania i mądrości. Żywią się tą ludzką mądrością. Dlatego też jako inspiratorów mądrości ludzkiej nazwano je „nosicielami światłości" (Lucyfer). Człowiek istnieje w napięciu między istotami miłości a istotami mądrości. Istoty mądrości pobudzają człowieka do doskonalenia swej wewnętrznej istoty. Dzięki nim człowiek rozwija swą duszę (mądrość, wiedza, sztuka, nauka, technika).       Kudolf Steiner, „Die Geheimwissenschaft...", 1909.       W okresie odszczepienia Księżyca od Ziemi w rozwój człowieka ingerują istoty duchowe, które tyle zachowały ze swej natury księżycowej, że nie mogły partycypować w opuszczeniu Ziemi przez Słońce, jak również były wyłączone spod działań istot, które oddziaływały na Ziemię z Księżyca. Istoty te, obdarzone dawną naturą księżycową, przechodzące rozwój nieregularny, były jakby zaczarowane na Ziemi. One to w czasach Starego Księżyca zbuntowały się przeciwko Duchom Słonecznym, co wówczas dla człowieka okazało się błogosławieństwem o tyle, że doprowadzony został do samodzielnej, wolnej świadomości. W toku rozwoju Ziemi istoty te stały się przeciwnikami tych istot, które działając z Księżyca, chciały świadomość ludzką uczynić koniecznym zwierciadłem poznania. To, co na Starym Księżycu pomogło rozwinąć się człowiekowi (samodzielna świadomość), teraz zaczęło działać wbrew nowemu rozwojowi człowieka na Ziemi. Te „przeciwstawne" moce miały siłę, pochodzenia księżycowego, oddziaływania na ludzkie ciała astralne tak, że czyniły je samodzielnymi. Dawały one ludzkiemu ciału astralnemu pewną samodzielność sprzeczną czy przeciwstawną koniecznym (niewolnym) stanom świadomości wywoływanym w człowieku przez istoty z Księżyca. Wpływ tych istot na człowieka nie przypominał współczesnego wpływu naturalnego ani wpływu, jaki jeden człowiek wywiera na drugiego, kiedy za pomocą słów budzi w nim siły świadomości tak, że tamten zaczyna coś rozumieć lub chce zrobić coś dobrego albo złego. Był to wpływ duchowy, dający się, czysto symbolicznie, nazwać „kuszeniem".       Skutki oddziaływania istot lucyferycznych na człowieka: świadomość ludzka przestała być tylko zwierciadłem wszechświata, ponieważ w ciele eterycznym pojawiła się możliwość regulowania zeń obrazów świadomości i władania nimi. Człowiek stał się panem poznania. Z drugiej strony, ponieważ punktem wyjścia tej władzy stało się ciało astralne, „ja" zostało odeń uzależnione. Tak utrwalił się wpływ niższego elementu na człowieka. Zarazem też był to wpływ istot lucyferycznych. One to dały człowiekowi możność rozwinięcia w swej świadomości - swobodnej aktywności, zarazem jednak możliwość błędu i zła.       Rezultat: Zmiana relacji między człowiekiem a Duchami Słonecznymi (miała być dominacja ich wpływu w duszy ludzkiej). Dziś: w duszy ludzkiej przeciwieństwo między Duchami Słonecznymi a istotami lucy-ferycznymi. Człowiek stał się niezdolny do poznania fizycznych skutków działania Duchów Słonecznych (ukrycie Ducha za materią). Ciało astralne człowieka wypełnione wrażeniami świata zewnętrznego wchodzi w sferę „ja". Ogniste „ja", które czułoby jedynie swą wewnętrzną iskrę ognia, a we wszystkim, co dotyczy ognia zewnętrznego, podporządkowywałoby się nakazom Duchów Formy, zaczęło teraz oddziaływać własnym ogniem na zewnętrzne zjawiska cieplne. Tak powstała więź między człowiekiem a ogniem ziemskim. Oznaczało to zbyt wielkie zaangażowanie się człowieka w materii ziemskiej. Poprzednie ciało, składające się z ognia, powietrza i wody, i tylko cienia Ziemi, teraz stało się gęstym ciałem ziemskim. Tak człowiek z subtelnego, ruchliwego „Okręgu Ziemi" przeniósł się na Ziemię stałą.       (Oddziaływanie istot lucyferycznych - nie naturalne, nie psychiczne, lecz duchowe).       Błędy w wyobrażeniach człowieka, życie w żądzach i namiętnościach - stworzyły możliwość chorób. Luciferiana: Między Lucyferem a ChrystusemSpis treści 1. Studia lucyferyczne, 1980 - 1985 - 1994 9 2. Lucyferyczna pokusa, 1988 27 3. Przemowy do Boga, czyli - jak dotąd - „mówił dziad do obrazu", 1998 65 4. Moje „rozmowy" z Bogiem, 2000 87 5. Gorzkie żale, czyli podszepty Lucyfera, 2002 129 6. Przełom wieków 159 Moja teoria gnozy, 2000 159 Alternatywa, 2002 167 Podróż do Jaźni, 2002 173 Luciferiana, 2003 177 Zawód - nie-nawiść, 2004 182 Opowieść o Panu Robercie, 2004 183 List do Chrystusa Jezusa, 2005 191 Próby: Kardio-Blasfemie, czyli Bluźnierstwa z serca płynące 2005 195 Mikrokosmos: Dialogi z Hertanem, 2005 198 7. Zapiski buddyjskie, 2001 203 8. Poznanie, czyli od Kanta do Steinera, 2004-2005 209 9. Jahwe: demiurg-tyran czy szalony trickster? Preludium, 2006-2008 229

Książka przedstawia wielkie bogactwo teologii i duchowości czasu Adwentu i Bożego Narodzenia. Odwołuje się do tekstów Mszału oraz Lekcjonarza, chcąc pomóc wiernym w medytacji, a kapłanom w posłudze słowa Bożego. Znajdujemy tu więc strukturę liturgiczną Adwentu, czołowe postacie tego okresu, a także komentarze do czytań z lekcjonarza (czas mesjański, czas historyczny, radość). Na Boże Narodzenie proponowany jest zakres „od teologii do poszukiwania znaków”.

Kiedy pisałem te krótkie komentarze do Ewangelii, przyświecał mi – jak zawsze – jeden cel: sprawić, aby Ewangelia spotkała się z życiem, a życie spotkało się z Ewangelią. Słowo Boże bowiem, zderzając się z egzystencją słuchacza, odkrywa swoje prawdziwe znaczenie, swoją aktualność oraz swoje piękno. Słuchać oznacza konfrontować Słowo z życiem i życie ze Słowem. Zadaniem komentatora jest otworzyć drogę na spotkanie ze Słowem. Nic więcej. Wystarczy kilka istotnych wskazówek, które pomogą czytelnikowi osobiście znaleźć drzwi wejściowe. Komentator zatrzymuje się na progu. To czytelnik musi go przekroczyć.

Kapłan wierny Chrystusowi to elegancki, pięknie ilustrowany album — gustowny prezent dla kapłana. Zawiera stosowne cytaty z Pisma Świętego, słowa papieży i innych znanych osób, a także odpowiednie modlitwy i wybrane teksty odnoszące się do każdego z siedmiu sakramentów świętych, w tym fragmenty z KKK i z dokumentów II Soboru Watykańskiego. Część stron przeznaczona jest na prywatne, pamiątkowe wpisy i fotografie, dzięki czemu album ten może stanowić pamiątkę przyjęcia chrztu, święceń kapłańskich i innych sakramentów.

Dr Elżbieta Sujak, psychiatra i neurolog, wykładowca, przez wiele lat zaangażowana w poradnictwo rodzinne oraz prowadzenie kursów psychologii komunikacji, autorka wielu książek i artykułów oraz... świecka konsekrowana. W rozmowie z Cezarym Sękalskim opowiada o swoim życiu i pracy, rozwoju człowieka dorosłego i przekraczaniu granic, małżeństwie i seksualności, duchowych poszukiwaniach i miejscu kobiety w Kościele oraz o nowym powołaniu konsekrowanych w świecie i ich formacji duchowej.

Dwujęzyczny (polsko-włoski) album poświęcony Nuncjaturze Apostolskiej w Polsce. W części pierwszej zaprezentowano opis i dokumentację fotograficzną przystosowania Nuncjatury Apostolskiej w Warszawie do nowych zadań, po przywróceniu stosunków dyplomatycznych między Polską a Stolicą Apostolską w dniu 17 lipca 1989r. Część druga to opis dwóch pobytów Ojca Świętego Jana Pawła II w domu papieskim w Warszawie Część trzecia ukazuje zarys historii siedziby nuncjatury od 1918, aż po rok 1989 oraz wskazanie niektórych historycznych miejsc, gdzie przebywali lub zatrzymywali się nuncjusze apostolscy

Związek między religią i miernikami demograficznymi został dość dobrze udokumentowany tak w odniesieniu do populacji historycznych, jak i współczesnych. Religie niosły w sobie jasno precyzowane normy i zasady, które rzutowały na sposób życia jednostki, rodziny i społeczeństwa, na stosunek do małżeństwa, kontroli urodzeń, seksualności, przyczyniły się do tworzenia specyficznego dla danej wspólnoty sposobu postrzegania świata, odgrywały bardzo ważną rolę w tworzeniu pewnych wzorców postępowania. Wyznania poprzez normy, nakazy, zakazy, wartości, kształtowały pewien właściwy dla siebie styl życia, ten zaś przekładał się na miernik demograficzny.

Wszelkie długoterminowe prognozy na przyszłość, dotyczące istot żywych, planet, gwiazd, galaktyk czy Wszechświata, wieszczą upadek. Słońce będzie stygło, Ziemia pogrąży się w przestrzeni kosmicznej, nawet materia Wszechświata rozpadnie się w radioaktywnym procesie. Wydaje się więc, że w naukach przyrodniczych brak jakiegokolwiek uzasadnienia dla nadziei. Jednak to w tych właśnie prognozach autor dostrzega grunt dla koniecznego - i fascynującego - dialogu między naukami przyrodniczymi i religią. Historia kosmosu jest dla niego metaforycznym obrazem przyszłego rozwoju każdej jednostki i całego świata.

Psalm łaski Litania do Matki Zbawiciela Psalm błagalny Pieśń do Matki Bożej Sokalskiej Modlitwa wieczorna Psalm sokalski Zamyślenie Oto Matka twoja... Panteon Maryjny Hymn uwielbienia

Książka stanowi kontynuację osobistej refleksji Autora nad Ewangelią. Rozważania prowadzone są językiem egzystencjalnym, czyli tak, by czytelnik mógł otrzymać swoisty klucz interpretacyjny historii swojego życia. W końcu dla człowieka wiary najważniejsze jest spotkanie z Bogiem w faktach codzienności.

W początkowej części książka ukazuje formy obecności sił demonicznych w otaczającym nas świecie. W następnej kolejności przedstawione są skuteczne formy walki Kościoła z diabłem.

Książka "pierwszego kontaktu" o ZEN. Zapis wykładów wygłoszonych podczas tygodniowego sesin (odosobnienia, kursu zen), który odbył się w Japonii pod kierunkiem Hugo M. Enomiya-Lassalle'a. Autor wprowadza czytelnika w tajniki medytacji zen: poczynając od porządku dnia, milczenia, oddychania, prawidłowej postawy ciała, poprzez znaczenie postawy wewnętrznej, formy medytacji, trudności związane z "nie-myśleniem", znaczenie pracy z mistrzem, aż po oświecenie, które jest celem medytacji zen. Prezentując kolejne stopnie towarzyszące medytacji w drodze do oświecenia autor zestawia medytację zen z mistyką chrześcijańską. W tekst wplecione zostały liczne cytaty z tradycji mistycznej Wschodu i Zachodu, a całość opatrzona zdjęciami w estetyce zen. Książka posiada aneks obejmujący m.in.: proste ćwiczenia rozluźniające i rozciągające; postawę ciała podczas medytacji, oddychanie, rozkład dnia podczas sesin, wreszcie cenny słowniczek podstawowych pojęć zen. o. Hugo M. Enomiya-Lassalle, jezuita, mistrz duchowości ignacjańskiej i zen, w jego naukach łączą się duchowe tradycje Wschodu i Zachodu. Uważał, że praktykowanie zen wyostrzyło jego spojrzenie na chrześcijański dogmat. Przeżył wybuch bomby atomowej w Hiroszimie, był inicjatorem budowy Świątyni Pokoju w tym mieście. Założył własny ośrodek medytacyjny koło Tokio, gdzie nauczał zen. Fragment książki       Nowy rytm życia       Będziecie wstawać o czwartej rano, a już dwadzieścia minut później zacznie się pierwsza runda medytacji (patrz Aneks, porządek dnia w Japonii, s. 115). W każdym zendo (sali do medytacji zeń) mogą panować jednak nieco inne zwyczaje, zależne od miejscowych warunków i tradycji. Chciałbym podać skrajny przykład z naszego pierwszego sessbin (kilkudniowy okres duchowego skupienia) w Sbinmeikutsu. Uczestnicy wstawali o trzeciej, a już o trzeciej pięć musieli siedzieć w postawie medytacyjnej na swoich miejscach. Nie było zatem czasu na jakiekolwiek rozproszenie. My dajemy dwadzieścia minut na przygotowanie się, co w zupełności wystarcza każdemu na poranną toaletę. Mężczyźni spokojnie mogą na czas sesshin zapuścić brodę. Nikomu to nie będzie przeszkadzać. U mistrza Harady w świątyni Hosshinji golenie się było nawet surowo zabronione, ponieważ odwracałoby uwagę.       Nie troszczcie się o rzeczy i sprawy nieistotne. Ważne jest tylko to, żebyście zawsze byli punktualni. Wieczorem idźcie spać jak najwcześniej, ponieważ wstajecie tak rano. Byłoby dobrze, gdyby wszyscy kładli się spać i wstawali jednocześnie. Niech nie zdziwi was poranne uderzenie w gong. Ten dźwięk przypomina, że za pięć minut musicie być na swoich miejscach. W klasztorach zeń - zgodnie z tradycją - czas odmierza dźwięk gongu. Trzymamy się tego i tutaj.       Każdy z was na sesshin dostanie jakąś pracę, samu. Sprzątając pokoje i korytarze, pomagając w kuchni, pracując w ogrodzie czy robiąc cokolwiek innego, trwajcie zawsze w medytacyjnym skupieniu na wykonywanej czynności. Praca również będzie się zawsze zaczynać i kończyć gongiem. Jeśli skończycie wcześniej, poszukajcie sobie jakiegoś innego zajęcia do czasu, aż rozlegnie się gong.       Jeśli chodzi o jedzenie podczas sessbin, powinniście się ograniczyć do około dwóch trzecich waszej zwykłej porcji. Żeby medytować, nie trzeba pościć, zwłaszcza że potrzebujecie sił do wykonywania przydzielonej wam pracy.       Ludzie zaczynają się interesować medytacją zeń z bardzo różnych powodów. Jedni wchodzą na drogę zeń, bo chcą być zdrowsi fizycznie lub psychicznie. Inni - pogłębić życie religijne, wiarę lub modlitwę. Idąc pilnie i wytrwale drogą zeń, zawsze osiąga się dobre rezultaty. Nie sposób przewidzieć, jak się to objawi. Zeń jest drogą i skutki podążania nią niekoniecznie odczuwane są od razu. Niektórzy ludzie już podczas pierwszego sessbin osiągają oświecenie. Ale są też tacy, którzy siedzą ponad dziesięć lat, a jeszcze nie przeżyli oświecenia. Nie oznacza to jednak, że ci ostatni nigdy nie doświadczą czegoś intensywniejszego. Jeśli uprawiacie medytację zeń na poważnie, możecie być pewni, że na pewno was to wzbogaci.       W czasie wspólnych posiłków niech każdy koncentruje się na sobie. Musicie zrezygnować z tradycyjnych grzeczności przy stole. Nie interesujcie się sąsiadami. Skupiajcie się na koanie, oddechu, na drodze do swojego wnętrza.       Przypomniała mi się historia o pewnym mistrzu ceremonii herbaty, który podejmował gościa z Ameryki. Kiedy mistrz przygotował herbatę, Amerykanin powiedział: „Proszę mi teraz dokładnie wszystko objaśnić, co i dlaczego pan zrobił". Na to mistrz odrzekł: „Czy smakowała panu herbata?". Amerykanin: „Ach, tak, była znakomita". „To wszystko" - odparł mistrz. Nie należy zbytnio skupiać się na szczegółach, żeby nie przegapić tego, co istotne. ZEN. Praktyczne wprowadzenie do medytacjiSpis treści Kim był Hugo Makibi Enomiya-Lassalle 8 Od autora 10 Od wydawców 11 Dzień 1. Milczenie • Siedzenie • Oddychanie • Niemyślenie 13 Nowy rytm życia 14 Wspólnota milczenia 16 Duchowe kierownictwo: dokusan i teisho 16 Postawa ciała 18 Oddychanie jako droga do uważnego niemyślenia 19 Trudność niemyślenia 20 Dzień 2. Koan • Shikantaza • Mistrz • Wspólnota 21 Praca z koanami 22 Koan Mu 24 Shikantaza - skoncentrowana przytomność umysłu 25 Kierownicza rola mistrza zeń 26 Medytacja zeń we wspólnocie 29 Dzień 3. Pokusa • Ogląd istotowy • Małe oświecenie 33 Makyo: wtargnięcie psychiki do ducha 34 Droga do oglądu istotowego 37 Widzenie Boga według Ruysbroecka 39 Zanmai: znak zbliżającego się oświecenia 42 Działanie medytacyjne 44 Tylna strona ducha 46 Dzień 4. Zanurzenie się w medytacji • Asceza • Siła ducha • Codzienność 47 Proces zanurzania się w medytacji 48 Konieczność wejścia w siebie 51 Asceza dawniej i dzisiaj 53 Joriki i chi-e: siły duchowe 55 Świadomość i nieświadomość w życiu codziennym 56 Dzień 3. Rozważanie • Poznanie mistyczne • Praźródło • Absolut 59 Dyskurs i intuicja 60 Rozważanie a medytacja 62 Absolutna pustka: w drodze do absolutu 64 W poszukiwaniu duchowego praźródła 65 Porównanie mistyki chrześcijańskie) i zeń 67 Nowa świadomość poza zwykłymi stanami świadomości 70 Dzień 6. Wysiłek • Oczyszczenie • Oświecenie • Co dalej 71 Wysiłek przed oświeceniem i po oświeceniu 72 Wartość ciała: przeciwko dualizmowi 73 W labiryncie dróg oczyszczenia 74 Zestawienie chrześcijańskiej kontemplacji i oświecenia w zeń 76 Co dalej? 80 Dzień 7. Satori • Lęk przed śmiercią • Dojrzałość • Doświadczenie Boga 81 Oświecenie: gdy milkną słowa 82 Śri Ramana Maharyszi: uwolnienie od lęku przed śmiercią 83 Przeżycie: Ach, to jestem ja 85 Gwałtowność przeżycia satori 86 Weryfikacja satori 88 Satori: droga do ludzkiej dojrzałości 90 Satori: droga do doświadczenia Boga 93 Aneks: Ćwiczenia • Materiał ilustracyjny • Słowniczek • Publikacje • Źródła • Indeks 95 Droga do prawidłowego siedzenia (zazen) 96 Droga do prawidłowego oddychania 110 Droga do prawidłowej postawy wewnętrznej 112 Porządek dnia w czasie sesshin 115 Słowniczek 116 Publikacje 120 Źródła 120 Indeks 124

Niniejsza książka jest kolejnym tomem poświęconym historii rozwoju doktryny chrześcijańskiej, rozumianej jako „to, w co Kościół Chrystusowy wierzy, czego naucza i co wyznaje na podstawie Słowa Bożego”. Christian Century Praca jest oparta na badaniach nad średniowiecznymi autorytetami i ich dziełami. Liczba źródeł wykorzystanych przez autora i jego dogłębna znajomość współczesnych opracowań przedmiotu budzą podziw, jeszcze ważniejsza jest jednak jego zdolność do uchwycenia formy i kierunku rozwoju średniowiecznej doktryny oraz – dzięki przemyślanemu wyborowi tekstów i postawieniu odpowiednich akcentów – ukazanie istoty owego rozwoju w formie jasnej i wyrazistej narracji. Nikt spośród zainteresowanych chrześcijaństwem, niezależnie od obszaru specjalizacji, nie może przejść obojętnie obok tej wyjątkowej pracy. Bernard W. Scholz, “History” Zarówno niniejszy tom, jak i cała seria stanowią nieodzowną lekturę w studiach teologicznych nad rozwojem doktryny, a także ważne źródło dla badaczy dziejów religii i historii myśli. Opracowanie to wyznacza początek nowego kierunku w badaniach nad doktryną chrześcijańską. Marjorie O’Rourke Boyle, “Commonwealth”

Po raz pierwszy na polskim rynku wydawniczym ukazuje się rodzaj modlitewnika papieża Jana Pawła II skorelowanego z każdym dniem w liturgii Kościoła w ciągu całego roku. Słowo wstępne napisał Arcybiskup Metropolita Warszawski Kazimierz Nycz. Książka bardzo piękna w formie i treści. Przeznaczona dla każdego, komu był bliski Sługa Boży Karol Wojtyła, którego rychłej beatyfikacji można się spodziewać. Są to modlitwy jego autorstwa z okresu 26 lat pontyfikatu.

Choć uroczystość świętego Józefa obchodzona jest dziewiętnastego marca, jego postać kojarzy się najsilniej z Bożym Narodzeniem. Święty Józef tak bardzo zrósł się z dzieciństwem Pana Jezusa, że każde dziecko widzi go razem z kolędami, gwiazdką na niebie, choinką w pokoju. Zaskakujące refleksje ks. Jana Twardowskiego pozwalają spojrzeć na postać opiekuna Jezusa Chrystusa z zupełnie nowej perspektywy.

Zakony zachodniego i wschodniego Cesarstwa Rzymskiego miały istotny wkład w rozwój kultury i sztuki europejskiej. Medytacyjna cisza starych zespołów klasztornych do dzisiaj porusza zwiedzających. Zapraszamy w podróż śladami historii ruchów klasztornych od ich początków w czasach późnego antyku, poprzez ich rozkwit w okresie średniowiecza, aż po czasy współczesne. Album ten zawiera wyczerpujące informacje o zakonach, znanych opatach, przeoryszach i duchownych uczonych. Czytelnik znajdzie tu również m.in. Wiadomości dotyczące architektury zespołów klasztornych i ich wnętrz, będących wspaniałym przykładem sztuki użytkowej, ogrodów klasztornych, zakonnego trybu życia oraz średniowiecznej sztuki ilustrowania ksiąg.

Umysł poza śmiercią opiera się na naukach przedstawionych w 2002 roku w San Antonio w Teksasie, gdzie Dzogczen Ponlop Rinpocze wystąpił z czternastoma wykładami na temat sześciu bardo, czyli przejściowych stanów egzystencji. Przedstawiony tutaj rozszerzony tekst zawiera oryginalne nauki wraz z dodatkowymi komentarzami Rinpoczego, przeznaczonymi specjalnie dla tej książki. „Opowieść, którą teraz zaczynamy, to opowieść o naszych ciałach i umysłach, narodzinach i śmierci oraz o niepodważalnej prawdzie egzystencji ludzkich istot. Chociaż wszyscy znamy fakt nieuchronności śmierci, to w rzeczywistości rzadko stajemy z nim twarzą w twarz. Chociaż nie mamy chęci konfrontować się ze śmiercią ani ze strachem, który wywołuje, uciekanie od tej niewygodnej prawdy nic nam nie pomoże. W końcu rzeczywistość i tak nas dopadnie. Jeżeli przez całe swoje życie będziemy ignorować śmierć, pojawi się ona jako nieprzyjemna niespodzianka. Na łożu śmierci nie będzie już czasu na naukę tego, jak radzić sobie z tą sytuacją, nie będzie czasu na rozwijanie mądrości i współczucia, które mogłyby nas skutecznie przeprowadzić przez terytorium śmierci. Będziemy musieli, najlepiej jak tylko potrafimy, skonfrontować się z tym wszystkim, co wtedy napotkamy — i to będzie prawdziwa gra hazardowa.” (z Wprowadzenia) Dzogczen Ponlop Rinpocze, urodzony w 1965 w roku w Sikkimie, uznawany jest za jednego z czołowych uczonych i mistrzów medytacji swojego pokolenia w tradycji ningma i kagju buddyzmu tybetańskiego. Cechuje go przenikliwy intelekt, poczucie humoru i przejrzysty styl nauczania. Biegle posługuje się j. angielskim i doskonale zna zachodnią kulturę i technikę. Rinpocze jest także znakomitym kaligrafem, artystą plastykiem i poetą.