Tutaj znajdziesz bogaty wybór lektury z zakresu chrześcijaństwa: modlitewniki, teologia, historia religii, żywoty świętych, wiara, cuda, katecheza, islam, judaizm, religie dalekiego wschodu oraz świata starożytnego.
Zapatrzona w Boga"" to owoc duchowych przeżyć s. Miriam Szyszki. Krótkie refleksje odsłaniają głębię Serca Mryi. Stają się inspiracją do coraz pełniejszego przeżywania swojej codzienności z Bogiem.
Poręczny format, nieduża objętość, przejrzysty układ, duża czcionka oraz najważniejsze modlitwy i pieśni –
to zalety Modlitewnika codziennego, stworzonego dla wszystkich tych, którzy w sercach noszą słowa
Świętego Pawła: „Nieustannie się módlcie!”.
W Modlitewniku codziennym znajdziesz:
* mały katechizm,
* modlitwy codzienne i okolicznościowe,
* pomoc w przygotowaniu do sakramentów,
* pieśni na różne okresy roku liturgicznego i uroczystości,
* rozważania różańcowe i drogi krzyżowej.
EWOLUCJA ZACZYNA SIĘ TERAZ to esencja dzogczen, najwyższej, najbardziej bezpośredniej ścieżki buddyzmu tybetańskiego prowadzącej do samowyzwolenia. Dzogczen, chociaż wywodzi się z wadżrajany, nie należy do żadnej tradycji. Zgodnie z nauczaniem Czogjala Namkhai Norbu, każdy może je praktykować, niezależnie od pochodzenia oraz wiary, ponieważ każdy może odkryć naturę swego umysłu. Jest to potencjał zawarty w każdym z nas.
EWOLUCJA ZACZYNA SIĘ TERAZ ukazuje w prostych sentencjach, aforyzmach i instrukcjach jak można urzeczywistnić ten potencjał i uwolnić się od mechanicznych zachowań życia codziennego sprawiających, że błąkamy się po omacku w mrokach niewiedzy, nie znając swej prawdziwej natury.
„Prawdziwy pokój może zapanować między ludźmi jedynie wtedy, gdy każdy dokona ewolucji wewnętrznej. Dzięki naukom dzogczen możemy całkowicie uwolnić się od napięć, a w rezultacie nie odczuwać ciężaru życia, cieszyć się nim i być szczęśliwi. Z tej właśnie przyczyny nauki dzogczen są ważne dla każdego, a nie tylko dla małej grupy osób zainteresowanych duchowością.
Dzogczen można postrzegać jako system filozoficzny, religię bądź ścieżkę duchową, ale nie sposób zamknąć go w jednej z tych kategorii. Najważniejsze to zrozumieć, że dzogczen nie stanowi jakiejś szkoły czy tradycji, tylko jest naszą prawdziwą naturą, potencjałem posiadanym przez każdego z nas. Jest to bardzo stara wiedza, przekazywana i nauczana od wieków. Sposób, w jaki naucza metody odkrywania tego potencjału i wcielenia go w życie, nosi nazwę nauk dzogczen. Możemy podążać za nimi i poznawać sposoby odkrywania swojej prawdziwej natury: Całkowitej (czen) Doskonałości (dzog). Mamy tu do czynienia z bardzo wysokimi naukami, choć to, co wysokie, niekoniecznie musi być skomplikowane. Dzogczen może być bardzo proste. Czemu? Ponieważ przede wszystkim bazuje na doświadczeniu, a dopiero w dalszej kolejności na nauce i uczeniu. Nauczyciel tłumaczy niewiele, jedynie wprowadza nas w bezpośrednie odkrywanie naszego prawdziwego stanu, a kiedy już go odkryjemy, posiadamy tę wiedzę. Z równie praktycznego punktu widzenia jest to coś niezmiernie pożytecznego, bo gdy znamy naszą prawdziwą kondycję, możemy pokonywać problemy i konflikty. Poznajemy lepiej także samych siebie. Taka jest właśnie korzyść z nauk.” (fragmenty książki)
„Przywiązanie to korzeń, z którego wyrastają wszystkie emocje i cała samsara. Rozumieli to mahasiddhowie pokroju Sarahy i Tilopy, którzy poświęcili wiele lat swego życia przekształcaniu nieczystych wizji w czyste. Dzięki temu zrozumieli, że problemem nie są same wizje, a przywiązanie do nich. Tekst Rozstawanie się z Czterema Przywiązaniami zawiera nauki pochodzące ze szkoły śakja i uchodzi za jeden z najważniejszych napisanych przez Sacziena Kungę Njingpo, pierwszego z wielkich mistrzów-założycieli zakonu śakjapa. W czasach młodości Saczien Kunga Njingpo udał się na indywidualne odosobnienie z praktyką Mańdziuśriego. Objawił się mu wtedy sam Mańdziuśri, który przekazał mu cztery zasady sprzyjające uwalnianiu się od czterech przywiązań. Składały się one z czterech wersów:
Jeśli przywiązujesz się do tego życia, nie możesz mówić o sobie, że jesteś autentycznie uduchowionym praktykującym.
Jeśli przywiązujesz się do samsary, nie możesz mówić o sobie, że wiesz, co to wyrzeczenie.
Jeśli przywiązujesz się do swoich własnych interesów, nie możesz mówić o sobie, że masz bodhiczittę.
Jeśli lgniesz do czegoś, nie wiesz, czym jest właściwy pogląd.
Praktykujący dzogczen powinien zintegrować nauki o Rozstawaniu się z Czterema Przywiązaniami. Nie szukamy antidotum na przywiązanie, jak to robi ktoś praktykujący hinajanę. Nie posługujemy się jakąś metodą transformacji przywiązania, jak to robi ktoś praktykujący wadżrajanę. Po prostu obserwujemy swoje myśli, a one znikają. Nasze myśli wiążą się z umysłem tak jak fale z oceanem. Przyglądamy się więc falom myśli, które z początku bywają gwałtowne, ale z czasem słabną. Myśli nad nami panują. Oto źródło wszystkich problemów. Ale praktykując dzogczen, panujemy nad swymi myślami i nie mamy żadnego problemu.” (fragmenty książki)
Czemu od kilku lat każda szkoła, szpital, urząd są skrupulatnie ostemplowane krzyżami? Co robi ksiądz w radzie pedagogicznej? Czemu biskup żyjący w celibacie opiniuje edukację seksualną? Dlaczego molestator w sutannie nie trafia do więzienia?
Polska to kraj, w którym Kościół ma szczególną pozycję. Sprawuje rząd dusz nad malejącą częścią społeczeństwa i większością politycznych elit. Jego majątek rośnie. Sprzyja mu dziś populistyczny rząd. Miał swoje zasługi w czasie „Solidarności”, za które do dziś jakby więcej mu wolno. I bez pardonu co rusz wchodzi Polkom i Polakom do domów, do łóżek, do głów. Toczy krucjatę – i tak jak przy poprzednich, nie zważa na ofiary.
Dlatego w Polsce rośnie opór. Toczy się bitwa o świeckie państwo, poszanowanie konstytucji, wolność światopoglądową szkoły, pociągnięcie przestępców w sutannach do odpowiedzialności za molestowanie dzieci. O to, by wiara i religijne przekonania zostały oddelegowane tam, gdzie ich miejsce: do sfery prywatnej, a wyznawcami wiary byli tylko ci, którzy tego chcą, a nie państwo.
Agata Diduszko-Zyglewska od lat walczy o wolną od kościelnego przymusu Polskę. Piórem i czynem. I przekonuje, żebyśmy do niej dołączyli – dla naszego wspólnego dobra.
Krzysztof Obremski
Wprowadzenie / 9
Ks. Michał Walukiewicz
Kościół ewangelicki i jego konstytutywne wartości / 17
Ks. Jan Perszon
Kościół katolicki i jego konstytutywne wartości / 41
Janusz Małłek
Toruńska „rozmowa braterska” 1645 roku: od nadziei do iluzji / 59
Piotr Birecki
Rola portretów Marcina Lutra i Filipa Melanchtona w Prusach / 75
Anna Mikołajewska
Spór jako droga duchowej i politycznej emancypacji ludu w twórczości Christopha Hartnocha / 95
Jerzy Sojka
Luter jako arcyheretyk i rewolucjonista – powrót XVI-wiecznej antyreformacyjnej polemiki w polskiej debacie w roku jubileuszu 500 lat reformacji / 311
Ireneusz Szczukowski
Marcin Luter i reformacja w polskim dyskursie prawicowym / 135
Sylwia Kołos
„Godny najgłębszego i miłosiernego pożałowania” rozpustnik i rewolucjonista. O filmie „Luter i rewolucja protestancka” Grzegorza Brauna / 159
Dariusz Bruncz
Literatura zagraniczna i debaty jubileuszu 500-lecia reformacji / 175
Krzysztof Obremski
Relatywizm sprzecznych ocen ekumenizmu: Ecône versus Rzym / 195
Notki biograficzne o autorach / 211
Szczęść Boże młodej parze! Nie tylko ułatwi nowożeńcom dobrze przeżyć kilka pierwszych lat po ślubie, ale też podpowie, co zrobić, by sakramentalny związek dwojga ludzi był silny i szczęśliwy, „dopóki śmierć ich nie rozłączy”. Ta książka pokazuje, w jaki sposób wieść zgodnie wspólne życie, gdy do intensywnych uczuć zakochania, euforii i wzajemnej fascynacji dołączą codzienne obowiązki, troska o dzieci, zmęczenie i stres. Autorzy odkrywają przed nami tajemnice małżeństwa i przekonują, że tylko wzrastając w miłości wobec siebie nawzajem, a przede wszystkim wobec Boga, jesteśmy w stanie pokonać trudności i zaakceptować dzielące nas różnice.
Czy we współczesnym świecie wiara religijna jest jeszcze potrzebna? Czy religia, także chrześcijańska, nie należy do mitów; czy współczesnemu człowiekowi nie wystarcza nauka, która - ciągle się rozwijając - wypiera myślenie mityczne; czy laicyzujący sie świat nie wypiera wierzeń, obyczajów i tradycji religijnych? Czy wiara religijna nie jest sprzeczna z rozumem, nie alienuje człowieka, nie stwarza miraży i iluzji? Czy nie mają racji ateiści i niewierzący, którzy odrzucają ów rzekomo iluzoryczny świat transcendentny, albo agnostycy i sceptycy, którzy nie widzą żadnych racji, by zawierzyć Bogu i nie widzą sensu wiary chrześcijańskiej. Te i inne zagadnienia z nimi związane podejmuje autor w tej pracy, jako naglące w kontekście czasów dzisiejszych.
W świetle południa i w łagodnym cieniu tej wiary Duch Święty pociąga duszę ku dobru, dotykając i przenikając jej serce, zmieniając w przyjemne to, co gorzkie w ćwiczeniu cnoty oraz pokonując trudności i opór natury. Hojnymi i wspaniałomyślnymi uczuciami zachęca duszę do heroicznych czynów i odpowiada na akty jej ufności nawet cudami.
ks. Dolindo Ruotolo
Życie chrześcijańskie nie polega na posiadaniu kilku świętych obrazów, odklepywaniu modlitw, czy nieuważnym wysłuchaniu Mszy Świętej z poczuciem satysfakcji, że w ogóle na nią przyszliśmy. Wymaga od nas wytrwałości w praktykowaniu cnót, umartwień i modlitwy, aby ułatwić naszej duszy stanie się uległą wobec natchnień Ducha Świętego. Przybądź Duchu Święty! jest właśnie taką instrukcją, jak stać się prawdziwym chrześcijaninem i walczącym za wiarę żołnierzem Jezusa Chrystusa. Ks. Dolindo Ruotolo przez analogię i porównania tłumaczy w niej, w jaki sposób działa Duch Święty, jak odróżniać dary od charyzmatów, oraz jak je pielęgnować, by wydawały obfite owoce. Zachęca też, do codziennego dziękczynienia Duchowi Świętemu.
Autor przedstawia życie wierzącego jako nieustanną walkę ciała przeciwko duchowi i ducha przeciwko ciału. Gdy dusza napotyka na pokusy, zostaje umocniona i otrzymuje łaskę od Ducha Świętego, by je pokonać i pozostać wierną stanowi i misji, do której Bóg ją powołuje. Na łaskę otwieramy się przez praktykę wewnętrznego skupienia i nawyk częstego myślenia o Bogu. Wtedy Duch Święty może przemawiać do naszego serca, dając duszy światło, siłę i pocieszenie.
Łaska Ducha Świętego przejawia się na wiele sposobów. Jednym z nich są sakramenty, które nas uświęcają i dzięki którym uczestniczymy bezpośrednio w życiu Chrystusa. Ponadto każdy ochrzczony otrzymuje siedem darów, jako broń do walki duchowej ze skutkami siedmiu grzechów głównych. Specjalnym rodzajem łaski są też charyzmaty – dary udzielane przez Ducha Świętego z korzyścią dla innych dusz albo ku zbudowaniu Kościoła.
Kiedy poddajemy się działaniu Ducha Świętego, wydajemy owoce, różniące się od cnót i darów tym, że są czynami – działaniem wynikającym ze świętych uzdolnień, jakie Duch Święty nadaje duszy. Wśród nich są błogosławieństwa, które pozwalają nam już na tym świecie zasmakować pełnej wolności ducha i zjednoczenia z Bogiem.
Ten, kogo pobudzają dary Ducha Świętego, płynie z żaglem, porusza się szybciej, a jedynym wysiłkiem jest uległe podążanie za kierunkiem wiatru.
Ojcowie Kościoła
Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.
Hbr 4,12
Pomimo, że żyjemy w czasach, kiedy słowo przestało być jedynym środkiem przekazu, to nie straciło ono nigdy na swojej wartości. Od wieków było niezastąpionym wyrazem relacji międzyludzkich i służyło jako środek wymiany myśli, pozwalało też na dzielenie się z innymi własnym życiem wewnętrznym. Jego moc może skłonić człowieka do miłości i poświęcenia lub do nienawiści i chęci zniszczenia. Już w czasach starożytnych ludzie przywiązywali ogromną uwagę do mocy słowa. W Biblii słowo Boże ma cudowną moc stworzenia i uzdrowienia. W Średniowieczu najważniejsze było słowo honoru, za które rycerz oddawał życie. Raz danego słowa nigdy nie cofano. Było podpisem, pieczęcią, aktem jurydycznym.
Autor o. Jan Konior SJ zaprasza nas do odkrywania mocy Bożego Słowa i słowa, które codziennie wypowiadamy i słyszymy. Nie boi się zadawać trudnych pytań. Czy poważnie traktuję swoje słowa? Czy zastanawiam się co ze sobą niosą? Czy biorę za nie odpowiedzialność i ponoszę ich konsekwencje? W swoich rozważaniach opartych na przykładach z Biblii zwraca szczególną uwagę na to, jak wielką krzywdę możemy wyrządzić innym tym, co mówimy. Słowa wypowiedziane bez miłości, tylko dla przyjemności mówienia i dla zaspokojenia własnego „ja” przynoszą szkodę naszym bliźnim. Nie budują ich duchowo, często są obmową i oszczerstwem, a także okradają innych z cennego czasu, który może być przeznaczony na modlitwę. Dlatego przypomina i ostrzega nas słowami Jezusa:
A powiadam wam: Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu. Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony.
Mt 12,36-37
Dwie władze w człowieku, pamięć i wyobraźnia, przeszkadzają nam najbardziej w modlitwie. Nie należy jednak z nimi walczyć, ale jedynie włączyć je w proces modlitwy; zaangażować je w dialog z Bogiem dostarczając im pokarmu.
Św. Teresa Wielka z Avili
Żyjemy w świecie łatwych codziennych pokus. Marnujemy wiele cennego czasu i energii. Jesteśmy zmęczeni, zapracowani i zagonieni. Wrzuceni w wir tego świata, nie potrafimy się zatrzymać na spotkanie w ciszy z Panem. I tak niestety „czas łaski” mija nam często bezpowrotnie. Ale jest na to sposób – codzienna, wierna modlitwa. Nie jest to zadanie łatwe, ponieważ wymaga od nas walki i zaparcia się samego siebie.
Autor o. Jan Konior SJ zachęca nas do odkrycia na nowo mocy modlitwy. Do wyjścia na pustynię własnego serca, w której odbija się całe moje „ja”. Do powiedzenia Bogu naszego „tak”, ponieważ to On pierwszy wzbudza w nas pragnienie modlitwy. Przekonuje, że nigdy nie jest za późno, aby zacząć się modlić. Radzi też, jak pokonywać na co dzień własne zniechęcenie i lenistwo przez ćwiczenia duchowe.
Za wzór stawia nam Jezusa i Maryję oraz zachęca nas do otwarcia się na działanie Ducha Świętego. W swoich rozważaniach obficie korzysta z bogactwa nauczania Ojców Kościoła i świętych. Przypomina, jak ważna jest modlitwa za naszych bliskich i nieprzyjaciół jako pomoc w odkryciu przez nich drogi nawrócenia. Dzięki niej właśnie dokonuje się nie tylko ich nawrócenie, ale również i nasze. W książce znajdziemy też rozdział o modlitwie tych, którzy doświadczają cierpienia oraz tych, którzy im w tym cierpieniu towarzyszą.
"Mogłoby się wydawać, że Bazylika Świętego Piotra zajmowała miejsce na mapie Rzymu od zawsze. Tymczasem dwa tysiące lat temu na Wzgórzu Watykańskim rozciągały się gaje, parki, pastwiska
i nieużytki.
Na tym terenie zginął śmiercią męczeńską wraz z innymi wyznawcami Chrystusa Apostoł Kefas. Najprawdopodobniej został pochowany w zwykłej jamie wygrzebanej w ziemi.
Trzy wieki później nad jego grobem wspaniałą bazylikę wzniósł cesarz Konstantyn.
Chociaż czas zatarł pamięć o dokładnym miejscu pochówku wielkiego apostoła to domniemaną mogiłę ze szczątkami Piotra przez wieki otaczała nabożna cześć milionów pielgrzymów.
Papież Pius XII w 1939 wbrew stanowisku swoich poprzedników postanowił zweryfikować dane dyktowane przez tradycję pątniczą i dokładnie zbadać watykańskie podziemia. Po dziesięciu latach prac wykopaliskowych i badawczych ogłosił światu, że odnaleziono prawdziwe miejsce pochówku Rybaka znad Jeziora Galilejskiego.
Czy papież miał rację?
Skąd czerpał niewzruszoną pewność?
Co stało się z kośćmi Piotra?
Dlaczego w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat tak mało mówi się o tym wielkim odkryciu?
Komu mogło na tym zależeć?
To najbardziej dramatyczna, pełna zwrotów, zagadek i tajemnic historia ostatnich lat.
"
Przedłożona do recenzji praca jest obszernym, ilościowym portretem ukazującym dynamikę katolickich powołań kapłańskich i zakonnych w Polsce od 1900 do 2018 roku. W analizie tej Autor rekonstruuje liczbowo ujęte procesy związane z losami kandydatów do stanu kapłańskiego w instytucjonalnym Kościele rzymskokatolickim. Dynamikę powołań Autor ujmuje wielowymiarowo, wyodrębniając w niej różne etapy i konteksty, które konstytuują trajektorie zawodowe kapłanów i zakonników – kobiet i mężczyzn w Polsce. Przedstawiona publikacja wpisuje się w studia nad powołaniami polskiego duchowieństwa.
Recenzowana praca posiada cztery niezaprzeczalne walory poznawcze i merytoryczne. Po pierwsze, syntetyzuje dotychczasowe badania zarówno te, prowadzone w ostatnich dekadach przez Autora, jak i innych badaczy, i ma charakter podsumowujący. Po drugie, książka opiera się na imponującym materiale empirycznym, który obejmuje różne źródła i opracowania zarówno świeckie, jak i konfesyjne. Po trzecie, cenne jest diachroniczne ujęcie zjawiska, które ukazuje szeroko ujętą dynamikę, historyczność i kontekstualność powołań kapłańskich w Polsce. Po czwarte, zwraca uwagę wielostronność w ujmowaniu zjawiska powołań – Autor przyjmuje perspektywę socjologiczną w opisie dynamiki powołań, równocześnie jednak udostępnia odbiorcy perspektywę wewnątrzinstytucjonalną, którą można określić mianem perspektywy emic.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Leszczyńskiej
Józef Baniak, prof. zw. dr hab., pracownik naukowo-badawczy i dydaktyczny na Wydziale Nauk Społecznych w Instytucie Socjologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W obszarze jego zainteresowań akademickich znajdują się: socjologia religii i religijności, Kocioła i parafii, powołań kapłańskich i zakonnych, zawodu księdza, celibatu osób duchownych, moralności, małżeństwa i rodziny, problemów młodzieży; filozofia religii, moralności, dialogu, społeczna; etyka biznesu i społeczna; teologia praktyczna i polityczna; katolicka nauka społeczna. Jego dorobek naukowy stanowią liczne publikacje książkowe, prace zbiorowe pod własną redakcją naukową oraz artykuły naukowe i popularnonaukowe w języku polskim i obcojęzyczne z zakresu wymienionych dyscyplin wiedzy. Spośród publikacji książkowych można wskazać: Rezygnacja z kapłaństwa i wybór życia małżeńsko-rodzinnego przez księży rzymskokatolickich w Polsce (2001), Desakralizacja kultu religijnego i świąt religijnych w Polsce (2007), Religia katolicka i Kościół rzymskokatolicki w opiniach polskiej młodzieży. Od akceptacji do kontestacji (2015), Małżeństwo i rodzina w wyobrażeniach i ocenach młodzieży licealnej i akademickiej. Między konformizmem i kontestacją (2016), Bezżenność i czystość seksualna księży rzymskokatolickich w świadomości katolików świeckich i osób duchownych w Polsce. Założenia i rzeczywistość (2017). Należy do wielu organizacji naukowych o profilu socjologicznym, religioznawczym, filozoficznym i teologicznym.
W książce Mistrz z Nazaretu ks. Krystian Malec sięga do najnowszych badań biblijnych, rekonstruuje tło kulturowe i historyczne Ewangelii, tłumaczy wiele zwyczajów świata starożytnego, które rzucają nowe światło na rzeczywistość Nowego Testamentu, a dzięki temu pokazuje nam Jezusa Chrystusa, jakiego dotąd nie znaliśmy. Przede wszystkim jednak autor stawia sobie za zadanie doprowadzić czytelnika do prawdziwego doświadczenia tego wszystkiego, o czym czytamy w Ewangelii. A zatem prowadzi nas po tych samych ścieżkach Ziemi Świętej, po których ponad dwa tysiące lat temu chodził Chrystus. Uczy, jak na kartach Biblii spotkać nieogarnionego Boga. Jak poprzez codzienną lekturę słowa Bożego uświęcić cały dzień. Jak sprawić, by Bóg ukryty za zasłoną liter Pisma Świętego przemówił do nas i stał się realnie obecny w naszym życiu.
To nie jest kolejna abstrakcyjna opowieść o Chrystusie. Nie są to kazania o idealnym Bogu i grzesznym człowieku. To jest fascynująca podróż po świecie Nowego Testamentu i napisana z niezwykłą pasją książka o Mistrzu z Nazaretu, w której ksiądz Krystian daje nam wiele konkretnych wskazówek, jak nie być ślepym na miłość Boga. Lektura tej książki otworzy ci oczy na to, jaki naprawdę jest Jezus!
s. dr Judyta Pudełko PDDM
Spośród czterech Ewangelii to właśnie dzieło Łukasza nazywane jest Ewangelią Ducha Świętego, miłosierdzia i modlitwy, porusza bowiem bardzo życiowe tematy. Dokładnie taki jest też komentarz ks. Krystiana Malca – głęboko osadzony we współczesnej biblistyce, a jednocześnie bardzo egzystencjalny. To książka napisana właśnie dla ciebie. Taką formę wybrał autor – zwraca się do czytelnika, jakby każdego znał po imieniu. To nie tylko
zaproszenie do lektury Ewangelii. To zaproszenie do spotkania z Bogiem. Bo o to właśnie chodzi: by od czytania przejść do spotkania. Gorąco polecam!
ks. prof. Mariusz Rosik
Ks. Krystian Malec – biblista, rekolekcjonista, doktorant Instytutu Nauk Biblijnych na KUL w Lublinie, założyciel portalu Słowo Daję, na którym codziennie publikuje lectio divina do słowa Bożego, redaktor portalu Orygenes+, wykładowca przedmiotów biblijnych na Kursie Formacji Biblijnej diecezji zamojsko-lubaczowskiej, moderator diecezjalny Dzieła Biblijnego im. Jana Pawła II.
Witold Vargas i Paweł Zych, uznany i ceniony duet autorski, tym razem zabierają nas w podróż po zaświatach i ziemskim padole śladami legend o polskich świętych i biesach. W oparciu o ludowe wierzenia, przekazy historyczne i literaturę hagiograficzną autorzy odtworzyli kilkaset historii o niebiańskich wysłannikach i ich diabelskich oponentach działających na naszych ziemiach. Książka napisana barwnym, gawędziarskim stylem, bogata w ciekawostki historyczne, literackie, krajoznawcze. Opowieść o niebiańskich i piekielnych bohaterach dopełniają znakomite ilustracje oparte na kulturowych wyobrażeniach i fantazji autorów.
Widzieli więcej, potrafili obcować z duszami czyśćcowymi, rozmawiać z samym Bogiem, wkradać się za zasłony Nieba, gdzie nie zaglądał nikt. Słyszeli głosy, których nikt nie słyszy. Widzieli wspaniałości Zbawienia nieznane innym. Przeżywali ekstazy, dysponowali darem bilokacji i unoszenia się nad ziemią. Byli sekretarzami Bożego Miłosierdzia i heroldami Chrystusa Króla. Albo po prostu nauczycielami ciszy, ukrycia i cichej wierności. Wizje, których wielu z nich doświadczyło, podtrzymywały Polaków na duchu w czasach upadku Rzeczypospolitej.
Kapłani, siostry zakonne, osoby świeckie. Mistycy.
Z Polski rodem. Każdy z nich zaskakuje i zdumiewa…
W książce znajdziemy nie tylko świętych i osoby dopiero wędrujące na ołtarze, ale i postaci zapomniane i dla wielu kontrowersyjne za życia. Są wśród nich także tacy, którzy dali o sobie znać dopiero po śmierci i zasłynęli spektakularnymi cudami. Pozostawili po sobie notatki i dzienniczki duchowe.
Wincenty Łaszewski przedstawia tych, którzy mieli największy wpływ na dzieje Polski i losy świata. Cichych i tajnych współpracowników Pana Boga. Mistyków, którzy zmienili bieg historii. Którzy wciąż ją zmieniają.
Chrystus żyje. On jest naszą nadzieją, jest najpiękniejszą młodością tego świata. Wszystko, czego dotknie, staje się młode, staje się nowe, napełnia się życiem. (...) On żyje i chce, abyś żył!
Ojciec Święty z miłością przypomina w niej prawdy naszej wiary i zachęca do wzrastania w świętości i w trosce o własne powołanie. Równocześnie zwraca się do całego Ludu Bożego – duszpasterzy i wiernych – aby potraktować opiekę nad młodzieżą jako nowe wyzwanie i szansę do pobudzenia własnego wzrostu duchowego. W swoim nauczaniu z jednej strony ostrzega przed tworzeniem zamkniętych duszpasterstw, które mogą w pewien sposób izolować młodych od rodziny i wpływów otaczającego ich świata, z drugiej zachęca duszpasterzy do podejmowania inicjatyw, które będą umacniały młodzież w byciu świadkami Chrystusa oraz w wypełnianiu misji dawania siebie innym, które co prawda kosztuje, ale przynosi owoc obfity.
Według papieża Franciszka młodość nie jest okresem życia, ale stanem serca. Ludzie młodzi są nie tylko przyszłością świata, ale przede wszystkim jego teraźniejszością, w którą wnoszą bezcenny wkład.
Dzięki temu Kościół przez wieki może się nieustannie odnawiać na różnych etapach swojej długiej historii. Ojciec Święty poświęcił również wiele uwagi sytuacji ludzi młodych, którzy żyją w rzeczywistości wojny i doznają przemocy w niezliczonej różnorodności jej form: porwań, haraczy, przestępczości zorganizowanej, handlu ludźmi, wykorzystywania seksualnego i niewolnictwa, przemocy wojennej itp. Pomimo tych traumatycznych doświadczeń zachęca ich, aby nigdy nie pozwolili sobie odebrać nadziei:
Niezależnie od tego, jak bardzo byś się oddalił, Zmartwychwstały jest obok ciebie, wzywa cię i czeka na ciebie, abyś zaczął od nowa. Kiedy czujesz się stary z powodu smutku, urazów, lęków, wątpliwości lub porażek, On będzie przy tobie, aby na nowo dać ci siłę i nadzieję
Pomimo upływu pięćdziesięciu lat od odkrycia pierwszych rękopisów nad Morzem Martwym pozostają one nadal zagadką. Starożytnymi tekstami żydowskimi doby Chrystusa fascynują się ciągle niezliczone ilości ludzi, wierzących i niewierzących.
Młodzi ludzie żyjąc w społecznościach wielokulturowych oraz w złożonej rzeczywistości rodzinnej, nierzadko stają wobec zagrożenia, jakim jest wykluczenie społeczne. Podjęcie efektywnych działań w celu wzmocnienia kondycji społecznej i moralnej młodzieży niesie ze sobą konieczność odwołania się do systemu prewencyjnego ks. Jana Bosko. Zawarta w opracowaniu refleksja jest uwzględnieniem szerokiego kontekstu zagadnień, które wpisują się w sposób istotny w realizację zamysłu wychowania prewencyjnego.
Publikacja skierowana jest szczególnie do rodziców i pedagogów (nauczycieli, wychowawców, katechetów), którym nie jest obojętny los młodzieży potrzebującej pomocy i wsparcia. Stanowi ona również próbę zwrócenia uwagi na pilną potrzebę podjęcia gruntownej formacji społecznej i chrześcijańskiej młodego pokolenia.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
