Tutaj znajdziesz bogaty wybór lektury z zakresu chrześcijaństwa: modlitewniki, teologia, historia religii, żywoty świętych, wiara, cuda, katecheza, islam, judaizm, religie dalekiego wschodu oraz świata starożytnego.
„O modlitwie” to tekst rekolekcji wygłoszonych przez o. Jorge Mario Bergoglio SJ w 1990 roku w La Plata zawiera cenne wskazówki na temat m.in. modlitwy w obecności Boga, modlitwy wstawienniczej i we wspólnocie, samotności przed Bogiem, ograniczeń i słabości modlitwy oraz różnic w modlitwie do Ojca, do Syna lub do Ducha Świętego.
Książka zawiera także praktyczna zachętę do modlitwy: „modlitwę pięciu palców”, która propagował arcybiskup Buenos Aires, obecnie Papież Franciszek. To prosty sposób, dostępny nawet dla dzieci, aby każdego dnia praktykować modlitwę za tych, którzy jej naprawdę potrzebują: za bliskich, za rodziców, nauczycieli, profesorów i katechetów, za przełożonych, sprawujących władze i stanowiących prawa, za pogrążonych w trudnościach, a na końcu – widząc już swoje problemy we właściwej perspektywie – za samych siebie. Warto stosować te metodę i rozpowszechniać ją wśród rodziny i znajomych oraz we wspólnotach. Dodatek stanowią modlitwy wypowiedziane publicznie przez Ojca Świętego.
Papież Franciszek jest człowiekiem wielkiej modlitwy. Jego siłą jest głębokie życie duchowe oraz doświadczenie duchowości ignacjanskiej, praktykowanej przez jezuitów. Oby „szkoła modlitwy” Papieża Franciszka sprawiła, że cała rodzina Kościoła przylgnie jeszcze bardziej do Chrystusa przez modlitwę.
Przedziwna legenda o kobiecie, która podstępem, udając mężczyznę, zdołała dostać się na tron Piotrowy, poczynając od połowy XIII w. pojawiała się w formie krótkich wzmianek w dziełach niektórych kronikarzy i autorów kolekcji kaznodziejskich przykładów. Z nastaniem reformacji postać Joanny (zwanej niekiedy również Gilbertą lub Agnieszką, zresztą lista różnych jej imion była dość długa) stała się argumentem nieustannie powracającym w protestanckich atakach na papiestwo. Jednym z takich właśnie polemicznych głosów jest Historyja o papieżu Janie tego imienia VIII, który był Gilberta biała głowa z Anglijej i o inszych wielu papieżoch, którzy przed nią i po niej byli, wydana w Brześciu nad Bugiem w roku 1560 polska adaptacja niewielkiej książeczki sławnego włoskiego biskupa apostaty Pier Paola Vergeria Młodszego.
Jego pierwsze słowa jako biskupa Rzymu, a także pamiętna prośba do wiernych o błogosławieństwo i modlitwę, zanim sam udzielił błogosławieństwa, rezygnacja z apartamentów papieskich, pochwała prostego stylu życia oraz wołanie o „Kościół ubogi dla ubogich” – to wszystko wyraża się w imieniu, które przybrał – Franciszek.
W obliczu wszystkich ran, które przysparzają cierpień dzisiejszemu Kościołowi, Ojciec Święty podkreśla na nowo odpowiedzialność osób świeckich, konieczność budowania „od samego dołu”, potrzebę wypełniania misyjnego posłania, by iść na peryferie świata i społeczeństwa, docierając aż do ludzi najuboższych – nie tylko w sensie materialnym, lecz także duchowym.
Przyjęcie przez papieża imienia św. Franciszka z Asyżu wskazało na rzeczywisty program tego pontyfikatu, a zarazem stało się zapowiedzią odnowy Kościoła. Co więcej, na Stolicę Piotrową po raz pierwszy został wybrany biskup z Ameryki Łacińskiej i jezuita, który w dodatku nie był wcześniej osobą powszechnie rozpoznawalną.
Kościół przetrwa i w dużej mierze będzie to zawdzięczał wysiłkowi, jaki wkłada w kształtowanie siebie jako wspólnoty naśladowców Chrystusa. Do tego też wzywa nas życiowa postawa pierwszego papieża z drugiej półkuli – papieża, któremu na imię Franciszek.
Hans Waldenfels (ur. 1931) – jezuita, profesor teologii fundamentalnej, teologii religii niechrześcijańskich i filozofii religii na Uniwersytecie w Bonn. Jest uznanym autorem wielu książek, wydanych także w Polsce.
Z okazji kanonizacji Jana XXIII ukazuje się jego biografia, napisana przez wybitnego znawcę jego postaci i dzieła, Giuseppe Alberigo, zasłużonego zwłaszcza w czasie przygotowywania dokumentów w związku z procesem beatyfikacyjnym (początek lat 90.). To opracowanie pokazuje, że przy bliższym poznaniu życia papieża Jana nie tylko staje przed nami wzorcowe doświadczenie chrześcijańskie, ale w jego drodze życiowej odnajdujemy klucze do odczytania i zinterpretowania przyspieszonej odnowy Kościoła, której korzenie w znacznej mierze tkwią w nowości, jaką św. Jan XXIII wniósł w historię papiestwa. Osoba i pontyfikat św. Jana XXIII wciąż bowiem stanowią istotny punkt odniesienia i nieodwracalny moment w rozwoju współczesnego chrześcijaństwa, a zwłaszcza katolicyzmu rzymskiego.
Z lektury duchowej biografii św. Jana XXIII wyłaniają się trzy zasadnicze elementy, które pozostaną stałymi punktami odniesienia w całym jego życiu. Przede wszystkim jest to jego nieustanne dążenie do uświęcenia, wierności łasce; następnie jego obserwacja wydarzeń zarówno małej, jak i wielkiej historii; trzecim elementem jest Kościół, najbliższy mu horyzont w całej jego egzystencji. Na tle pozornej „zwyczajności” jego gestów – w których ocenie zdarzało się, że mylono prostotę z powierzchownością, posłuszeństwo z biernością, pokorę z bezosobowością – wybija się jego świetlana postać „dobrego giganta”, zdolnego sprawić, by wszyscy ludzie bezpośrednio odczuli miłość Ojca.
Giuseppe Alberigo (1926-2007), profesor zwyczajny historii Kościoła na Uniwersytecie Bolońskim, przez prawie pięćdziesiąt lat był duszą i sekretarzem Instytutu Nauk Religijnych, a także redaktorem naczelnym czasopisma Cristianesimo nella storia. Uniwersytety w Monachium, Strasburgu i Münster przyznały mu doktoraty honoris causa z teologii. Współpracował w przygotowaniu dokumentacji do procesu beatyfikacyjnego Jana XXIII. Pod jego redakcją ukazała się Storia del Concilio Vaticano II (1959-1965) [Historia Soboru Watykańskiego II (1959-1965)] w 5 tomach, publikowana jednocześnie w 6 językach od 1996 roku.
Święty Ignacy Loyola (1491-1556), założyciel Towarzystwa Jezusowego, dzięki swojemu wewnętrznemu doświadczeniu duchowemu napisał książkę Ćwiczenia duchowne – jeden z najbardziej znanych i najważniejszych dla życia duchowego tekstów, umiłowany przez niezliczoną rzeszę kierowników duchowych i świętych. Tekst ten, od wieków uważany za podręcznik rozeznawania, żarliwości apostolskiej, a także świętości, zawsze przynoszący te same rezultaty, może być uważany za podstawowy tekst dla nowych zastępów księży, zakonników i świeckich, którzy chcą służyć ad maiorem Dei gloriam.
Wiele rodzin zakonnych czerpało natchnienie z duchowości św. Ignacego Loyoli albo korzystało ze współpracy z członkami Towarzystwa Jezusowego. Również Założyciel Księży Sercanów, o. Leon Dehon (1843-1925), inspirował się duchowością św. Ignacego i otrzymywał wsparcie członków Towarzystwa Jezusowego.
Ksiadz Gabriel Pisarek w swojej pracy ukazuje rolę, jaką ćwiczenia św. Ignacego odegrały w duchowości o. Dehona. Czyni to w sposób naukowy, kompletny i systematyczny, jednocześnie w bardzo przystępny sposób.
Jan XXIII był całe życie zupełnie normalnym człowiekiem, pochodził z przeciętnej rodziny, prowadził zwykłe życie kapłana i biskupa, w którym jednak musiał czasem rozwiązywać trudne, choć skądinąd całkiem prozaiczne problemy. Nie spotkamy u niego mistycznych przeżyć, nie był cudotwórcą, nie spędzał długich godzin w konfesjonale i nie miał stygmatów, nie nawrócił w swym życiu miriad pogan, ateistów i innowierców, wreszcie nie zginął męczeńską śmiercią, lecz umarł we własnym łóżku.
A i teraz wielu z przekąsem zauważa, że z cudami też się specjalnie nie popisał, skoro papież Franciszek zwolnił go z tego wymogu w trakcie procesu kanonizacji. A zatem po co nam taki święty? I skąd się nagle wzięło aż tylu ludzi żywiących do niego tak głęboką cześć, że Kościół zdecydował się obdarzyć go chwałą ołtarzy?...
"Tajemnica Graala. Śledztwo w sprawie Świętego Kielicha" to kolejna książka Grzegorza Górnego i Janusza Rosikonia z cyklu dziennikarskich dochodzeń tropami najważniejszych relikwii chrześcijaństwa. W trzecim tomie autorzy postanowili odnaleźć najbardziej poszukiwany przedmiot w dziejach świata, czyli Świętego Graala, a więc Kielich, którego miał użyć Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy ustanawiał Eucharystię. Autorzy wyruszyli śladami owej relikwii, która wiodła od Jerozolimy, poprzez Rzym, do Hiszpanii. Na Półwyspie Iberyjskim dotarli do wielu tajemniczych miejsc, w których Kielich ukrywany był przez muzułmańskimi najeźdźcami. W Pirenejach zwiedzali niedostępne górskie klasztory, które dawały początek średniowiecznym opowieściom o Graalu i Rycerzach Okrągłego Stołu. Spotykali się z historykami, dzięki którym mogli zrekonstruować dzieje Świętego Kielicha ze wszystkimi perypetiami. Rozmawiali również z archeologami, którzy badali ów przedmiot, potwierdzając jego pochodzenie z ziem Bliskiego Wschodu i z czasów Jezusa. Dotarli też do wyników wielu badań na ten temat. W efekcie doszli do wniosku, że naczynie z jerozolimskiego Wieczernika znajduje się dziś w katedrze w Walencji. Wynikiem ich podróży do Europie i wielomiesięcznego śledztwa stała się niemal 300-stronicowa, bogato ilustrowana książka reporterska "Tajemnica Graala" – pierwsze na świecie tak obficie udokumentowane kompendium wiedzy na temat Kielicha z Ostatniej Wieczerzy. To publikacja oddzielająca rzeczywistość od mitów i legend oraz prezentująca prawdziwe dzieje Świętego Graala.
Mało kto wie, że Ojciec Święty Jan Paweł II niemal co piątek odprawiał nabożeństwo Drogi Krzyżowej na… dachu Pałacu Apostolskiego. Znajduje się tam 14 stacji wykonanych na polecenie Pawła VI. Nikt tam nie fotografował naszego papieża – poza Adamem Bujakiem, który został tam raz dopuszczony – w 1987 r. Nic tak nie oddaje głębi wiary przyszłego Świętego, jak wspomnienie odprawianej przez Niego prywatnie modlitwy Drogi Krzyżowej; jest to wspomnienie przejmujące. Zdjęcia oddają pełnię dramatu, jaki przeżywał Jan Paweł II krocząc w rozmodleniu od stacji do stacji; artysta utrwalił na Jego twarzy cierpienie, zdaje się On osobiście uczestniczyć w Męce Chrystusa. Tylko przy tej okazji można było zobaczyć papieża ubranego na czarno – celowo, by nie mógł stać się łatwym celem dla snajperów…
W przededniu kanonizacji Jana Pawła II czytelnicy otrzymują całkowicie unikatową książkę składającą się ponadto z wielu innych nie publikowanych zdjęć polskiego Papieża z okresu Triduum Paschalnego. „Via Crucis” to jednak dzieło nie tylko artysty fotografika, ale w jeszcze większym stopniu samego Jana Pawła II, którego krótkie, ale jakże głębokie i poruszające rozważania Drogi Krzyżowej znajdują się także na kartach tej książki. Zachowały się teksty dwóch Dróg Krzyżowych autorstwa Karola Wojtyły – Jana Pawła II; jedna z roku 1976, druga z 2000. Obie znalazły się w „Via Crucis”. Premiera książki przypada na początek Wielkiego Postu i poprzedza 9. rocznicę śmierci polskiego Papieża.
Książka stanowi wyraz doświadczeń rekolekcjonisty i kierownika duchowego. Rozważania inspirowane fragmentami Ewangelii św. Marka zachęcają do wnikliwej medytacji Słowa Bożego. Publikacja może służyć jako podręcznik rekolekcyjny dla prowadzących i przeżywających rekolekcje lectio divina w grupach zamkniętych, ale także jako propozycja indywidualnej formacji w warunkach codzienności.
Jest to zapis wydarzeń – a zarazem towarzyszących im refleksji – jakie miały miejsce w Watykanie w związku z ustąpieniem papieża Benedykta XVI i wyborem kard. Jorge Mario Bergoglio na nowego papieża, który przyjął imię Franciszek. Autorem tego zapisu jest o. Antonio Spadaro SJ, jezuita, redaktor naczelny wpływowego miesięcznika „La Civilta Cattolica”, a zarazem konsultant Papieskiej Rady Kultury, który znany jest szerszej publiczności jako autor pierwszego wywiadu z papieżem Franciszkiem przedrukowanego później przez prasę na całym świecie. Książka ta w niczym nie przypomina zalewu publikacji, jakie się pojawiły zaraz po wyborze nowego papieża. Ukazuje ona bowiem ścisły związek, jaki zachodzi między ustąpieniem Benedykta i wyborem Franciszka. Stało się to możliwe za sprawą głębszej wiedzy płynącej z duchowego wnętrza autora, który tak jak papież jest jezuitą.
Kalwaria Zebrzydowska – ukochane Sanktuarium Papieża Polaka.
Niezwykle ważne miejsce na mapie kultu Maryjnego w Polsce zajmuje Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej, nazywane także „polską Jerozolimą” .
Sanktuarium pasyjno-maryjne ojców bernardynów składa się z bazyliki, klasztoru i 42 kapliczek. W 1999 roku zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, jako tego typu miejsce, a w roku 2000 obiekt uznano za Pomnik historii Polski. Historia Sanktuarium sięga początków XVII wieku.
Wspomniane 42 kapliczki i kościoły tworzą tzw. dróżki Pana Jezusa i Matki Bożej, które są przemierzane od wieków przez pielgrzymów.
Jan Paweł II był wielokrotnym gościem w tym miejscu. Podczas jednej z ostatnich wizyt w Polsce wspominał: „Przychodziłem sam i wędrowałem po dróżkach Pana Jezusa i Jego Matki, rozpamiętywałem Ich najświętsze tajemnice. To jest zupełnie przedziwna rzecz — te dróżki... . Co tutaj człowieka stale pociąga na nowo? Tajemnica zjednoczenia Matki z Synem i Syna z Matką, opowiedziana jest plastycznie i szczodrze poprzez wszystkie kaplice i kościółki, które rozłożyły się wokół centralnej bazyliki”.
W prezentowanym modlitewniku znajdziemy m.in. modlitwę do Matki Bożej Kalwaryjskiej, Modlitwy Jana Pawła II.
Informacje historyczne a także te, dotyczące wielokrotnego pobytu Jana Pawła II w Kalwarii Zebrzydowskiej stanowią niewątpliwy atut naszego modlitewnika.
Modlitewnik poświęcony jest Matce Bożej Licheńskiej. Za wstawiennictwem Maryi możemy upraszać wszelkich łask, potrzebnych każdej rodzinie.
Oprócz modlitw, nowenny do Matki Bożej Licheńskiej znajdziemy tu także Modlitwę Jana Pawła II w intencji rodzin, a także Modlitwę Ufności oraz Zawierzenia do wspólnego odmawiania w rodzinie.
Proponowany Modlitewnik zawiera także historię objawień Matki Bożej oraz świadectwa ludzi, którzy otrzymali łaski za Jej wstawiennictwem.
Początek sanktuarium dały objawienia maryjne w I poł. XIX wieku, których świadkami byli Tomasz Kłossowski i Mikołaj Sikatka.
Warto wspomnieć, że Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej jest ośrodkiem kultu maryjnego nie tylko o znaczeniu ogólnopolskim, lecz także międzynarodowym.
Medytacja różokrzyża
Jedną z podstawowych medytacji, którą Rudolf Steiner najdokładniej przedstawił (opisana jest w Wiedzy tajemnej w zarysie1 w rozdziale „Poznanie wyższych światów") jest tak zwana „medytacja różokrzyża". Tutaj przyjmuje się ją jako punkt wyjścia, a na jej podstawie będą opisane dalsze kroki antropozoficznej medytacyjnej drogi poznania.
Na początku ważne jest uświadomienie sobie, że ta medytacja przebiega w czterech etapach. Nie trzeba tych wszystkich stopni opanowywać naraz, lecz zaczyna się od pierwszego stopnia - również to ma już w sobie pewną wartość - a następnie przechodzi się do drugiego i tak dalej, nie mając poczucia, że jest się zmuszanym do opanowania od razu wszystkich czterech stopni.
Pierwszy stopień medytacji różokrzyża polega na stworzeniu odpowiadającej jej myślowo-odczuciowej budowli w oparciu o zwykłą dzienną świadomość. Ten stopień jest dla medytacji nieodzowny, jest to wstęp do właściwej obrazowej medytacji. Jeśli się ten stopień pominie, to wówczas cała medytacja traci swoją siłę.
Zaczyna się od prostego porównania. Wyobraża się sobie roślinę - na zewnątrz w jakimś ogrodzie -jej korzenie, które utrzymują ją w ziemi i za pomocą których czerpie ona swoje pożywienie, jej łodygę, która unosi ją ponad ziemię, jej zielone liście, które przetwarzają światło, a w końcu jej kwiat. Następnie uświadamia się sobie, że ta roślina przez całe swoje życie pozostaje wciąż w jednym i tym samym miejscu. Przy tym wszystko, co rozwija się w roślinie, bez zastrzeżeń i harmonijnie włączane jest w cały wszechświat. Nie ma tam najmniejszej skłonności do opozycji czy oporu w stosunku do otoczenia, wszystko znajduje się w najpiękniejszej harmonii.
Teraz obok tego wyobraża się sobie człowieka. Od razu widać o wiele większe możliwości, jakie ma on w porównaniu z rośliną, dzięki temu, że może się poruszać w przestrzeni i nie musi przez całe życie pozostawać tylko w jednym miejscu. Człowiek swobodnie się porusza - nie tylko fizycznie po całej Ziemi, lecz również duchem i duszą. Tworząc coś nowego, co wcześniej nie istniało, całą swoją istotą wykracza daleko ponad roślinę.
Jednakże człowiek ma w sobie jednocześnie coś, co jest daleko niższe od istoty rośliny. Gdyż w tym swobodnie rozwijającym się działaniu
1. Początek drogi poznania
Medytacja różokrzyża
Kontrola myśli
2. Medytacyjne przepracowanie własnej biografii
Spojrzenie praktyczne
Kontrola woli
3. Droga do wyższego Ja
Ćwiczenia pozytywnego nastawienia
Samodzielnie osiągnięty idealizm
4. Przeżycie Chrystusa
Przypisy.
Na początku przemiany stoi poszukiwanie – tęsknota za czymś innym, świętym, źródłem życia. Droga prowadząca do przemiany wydaje się początkowo przysłonięta ranami, rozczarowaniami i potęgą przyzwyczajeń. Jak w takiej sytuacji ma działać człowiek, jak ma wyjść ze ślepej uliczki i postawić zwyczajne, lecz bardzo ważne pierwsze kroki ku „nowemu początkowi“? W piętnastu zgodnych z realiami życia tekstach arcybiskup Kothgasser i prof. Sedmak pokazują, jak w poszukiwaniach konkretyzuje się nasze życie. Jak pełne bólu urazy mogą stać się uzdrawiającymi przełomami i jak dar przebaczania tworzy nowy początek, nawet gdy z pozoru wszystko w naszym życiu zaznaczone jest na czerwono. Przeciętnym grzesznikom trudno o nowy początek. Ale przecież życie, które Bóg chce nam ofiarować, nie jest życiem przeciętności. Miłość pragnie być przeżyta. Moc domaga się uwolnienia. Wina chce być odpuszczona. Tak Bóg wprowadza nas na drogę prawdziwej hojności. Dr Alois Kothgasser, salezjanin, od 1982 r. pracownik naukowy w Wyższej Szkole Salezjańskiej Benediktbeuern. W 1997 r. został powołany na biskupa diecezji w Innsbrucku. Od 2003 r. jest arcybiskupem archidiecezji w Salzburgu. Dr Clemens Sedmak pracuje w katedrze etyki społecznej w King’s College Uniwersytetu w Londynie i jest przewodniczącym Salzburskiej Inicjatywy Etyki.
Obdarzeni kapłaństwem hierarchicznie służebnym, biskupi i prezbiterzy, sprawując swoje funkcje wobec pozostałych członków (ciała) przewodniczą w darmowym przekazie łaski, upodabniając się w sposób szczególny do Chrystusa Kapłana - Sługi. Troszczą się, by mieć w sobie świadomość, że ich posługa kapłańska służy spełnianiu się kapłaństwa powszechnego wszystkich ochrzczonych, które jako dar dla całego ludu jest nadrzędne,
fragment książki
O tym, jak bardzo duch św. Ignacego jest żywy i obecny w naszych czasach, świadczy żywotność założonego przez niego zakonu, który nieustannie czerpie z jego doświadczenia. Jeszcze bardziej wskazuje na to nieustające zainteresowanie odprawieniem ćwiczeń duchowych, nazwanych rekolekcjami ignacjańskimi, wśród kapłanów, osób zakonnych, a także, a może przede wszystkim, osób świeckich.
Tych kilka stron dedykowanych św. Ignacemu zrodziło się z pragnienia podzielenia się tym, czego sam się nauczyłem, i ciągle się uczę, od tego wielkiego Świętego. Warto korzystać z mądrości i doświadczenia świętych, także św. Ignacego, bo to pomaga być człowiekiem szczęśliwym.
W społeczeństwie, w którym mężczyźni są planowo obdzierani ze swojej męskości, potrzebne są wzorce postaw i zdrowe nauczanie, które będzie im przewodnikiem w boju o zachowanie atrybutów prawdziwej męskości. Ta konferencja ma na celu potwierdzenie tych wartości, które – dane im przez samego Boga – sprawiają, że różnią się oni od kobiet. W Bożym planie bowiem zarówno kobiety, jak i mężczyźni mają swoje unikalne, niemożliwe do zastąpienia miejsce. W tej konferencji nie chodzi więc o wytykanie lub piętnowanie czegokolwiek w jednej czy drugiej płci. Chodzi o pełnię realizacji celów, jakie Bóg postawił przed facetami.
Konferencja MĘSKIE SPRAWY – Olewamy polityczną poprawność dotyka najtrudniejszych tematów związanych z rolą mężczyzny w dzisiejszym społeczeństwie. Jeśli jesteś facetem szukającym spełnienia swej męskości zgodnie z Bożym planem, jeśli nie dałeś się jeszcze otumanić medialnemu szumowi bezpłciowych wymoczków i wojujących feministek, to DVD, które trzymasz w ręku, jest dla ciebie.
Po jego obejrzeniu dowiesz się, że nie jesteś sam. Dowiesz się, jak skutecznie walczyć o swoje „miejsce w stadzie”, jak zachować swoją męską tożsamość, jak nie poddać się otaczającej nas zewsząd głupocie. Dramat rugowania płciowości ze wszystkich sfer życia, a więc dramat politycznej poprawności, rozgrywa się tu i teraz. Otacza cię z każdej strony. Stań więc dumnie i zrób to, co prawdziwi faceci robią swobodnie: olej to z góry. Nie przejmuj się tym, co mówią popaprane media, ty rób swoje! Nie poddawaj się, nie daj się ogłupić, zachowaj trzeźwe myślenie! Jesteś facetem, a to prawdziwy powód do dumy!
Konferencja MĘSKIE SPRAWY to kilka godzin znakomitych wykładów oraz świetnej bluesowej muzyki. Zorganizowana i zrealizowana została przez znanego i popularnego mówcę Marka Gungora oraz przez grupę jego przyjaciół. Konferencja ta jest zaproszeniem do odważnego wejścia na pole bitwy. Mamy bowiem do czynienia z prawdziwą duchową batalią, jaką siły ciemności wytoczyły Bogu Najwyższemu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
