W książce przedstawiono podstawowe informacje dotyczące metod fizjoterapeutycznych stosowanych w postępowaniu przed- i pooperacyjnym oraz ich znaczenie w chirurgii. Szczegółowo omówiono metody fizjoterapii stosowane w zaburzeniach czynności układu oddechowego i krążenia oraz w przywracaniu sprawności psychofizycznej u osób leczonych chirurgicznie, a także w uśmierzaniu bólu pooperacyjnego. Uwzględniono odrębności fizjoterapii po operacjach torakochirurgicznych, kardiochirurgicznych, neurochirurgicznych, angiochirurgicznych i ginekologicznych. Bardzo pomocne w samodzielnej ocenie zdobytej wiedzy będą znajdujące się na końcu książki testy. Podręcznik jest adresowany do studentów kierunku fizjoterapia oraz fizjoterapeutów. Będzie również przydatny dla studentów medycyny, a także dla lekarzy specjalizujących się w rehabilitacji medycznej, chirurgii i onkologii.

W ciągu roku 1-2 mężczyźni i kobiety na 1000 doznaje zakrzepicy żył głębokich i/albo zatoru tętnicy płucnej. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa stanowi więc poważny problem medyczny i społeczny. Autor w przejrzysty sposób omawia najważniejsze zagadnienia związanych z rozpoznawaniem, leczeniem , a oprócz tego profilaktyką żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w różnych grupach chorych: m.in. dorosłych, dzieci, kobiet w ciąży. Opisuje cechy charakterystyczne choroby w współzależności od umiejscowienia, a też przyczyny, metody leczenia i profilaktykę. Książka zawiera także masowe porady dotyczące zwyczajnego życia z chorobą. Poradnik wykorzystywany jest dla osób z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową, niemniej jednak ze względu na dużą wartość merytoryczną ma możliwość być praktyczny również dla studentów i lekarzy rodzinnych. Żylna choroba zakrzepowo zatorowa Rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich i zatoru tętnicy płucnej Objawy zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych są bardzo mało charakterystyczne. Najczęściej występują ból i obrzęk, znacznie rzadziej zaczerwienienie okolicy, w której doszło do zakrzepicy. Zazwyczaj stwierdza się dodatni objaw Homansa (ból w podudziu w następstwie grzbietowego zgięcia stopy kończyny objętej zakrzepicą). Takie objawy mogą jednak towarzyszyć wielu innym chorobom, np. pękniętej torbieli Bakera, zapaleniu tkanki podskórnej, urazom mięśni czy obrzękowi limfatycznemu. Jednocześnie u części pacjentów zakrzepica żył głębokich nie wywołuje żadnych objawów, co może skutkować opóźnieniem we wdrożeniu właściwego leczenia, szybko postępującym powiększaniem się skrzepliny i zwiększonym ryzykiem zatoru tętnicy płucnej. Zatem do rozpoznania zakrzepicy żył głębokich nie wystarczy fizykalne zbadanie pacjenta przez lekarza. Rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich musi opierać się na klinicznej ocenie prawdopodobieństwa wystąpienia tej patologii oraz na obiektywnych testach pozwalających ostatecznie potwierdzić lub wykluczyć zakrzepicę żył głębokich. W tabeli 4 podano tzw. skalę Wellsa, służącą do zakwalifikowania pacjenta do grupy małego, średniego lub dużego prawdopodobieństwa obecności zakrzepicy żył głębokich. Skala ta jest bardzo przydatna w praktyce klinicznej. U pacjenta, u którego podejrzewa się zakrzepicę, ale który jest zakwalifikowany do grupy małego prawdopodobieństwa wystąpienia zakrzepicy żył głębokich, oznacza się zawartość D-dimerów we krwi lub w osoczu. D-dimery są produktami rozpadu fibryny znajdującej się w skrzepie i zakrzepie, które powstają w następstwie trawienia fibryny przez aktywny enzym układu fibrynolizy – plazminę. Jeżeli zawartość D-dimerów mieści się w granicach normy, można z około 90% prawdopodobieństwem wykluczyć zakrzepicę żył głębokich. Jeżeli jednak stężenie D-dimerów jest zwiększone, trzeba wykonać badania obrazowe. U pacjentów zakwalifikowanych do grupy średniego i dużego prawdopodobieństwa zakrzepicy żył głębokich w skali Wellsa badania obrazowe wykonuje się bez poprzedzającego oznaczania D-dimerów. Najważniejszym obecnie badaniem obrazowym służącym potwierdzeniu lub wykluczeniu zakrzepicy żylnej jest badanie ultrasonograficzne (USG), najlepiej z wykorzystaniem techniki Dopplera, która umożliwia ocenę przepływu krwi przez naczynie. Badanie ultrasonograficzne jest badaniem nieinwazyjnym i może być wykonane w warunkach ambulatoryjnych. Co ważne, obecnie jest to badanie dość powszechnie dostępne. Badanie USG wyparło flebografię, która jest procedurą inwazyjną, pracochłonną i mało komfortową dla pacjenta. Do rozpoznania zakrzepicy żylnej o nietypowej lokalizacji także najczęściej wykorzystuje się badanie USG. Jednakże w pewnych sytuacjach, np. przy podejrzeniu zakrzepicy zatok żylnych mózgu lub żył jamy brzusznej, niepoddających się ocenie ultrasonograficznej, należy sięgnąć po inne metody obrazowania, jak np. tomografia komputerowa (CT – computed tomography) lub jądrowy rezonans magnetyczny (MRI – magnetic resonance imaging) z zastosowaniem środka cieniującego. Zasady rozpoznawania zatoru tętnicy płucnej są podobne do obowiązują- cych przy wykrywaniu zakrzepicy żył głębokich. Także tutaj obowiązuje wstępna ocena klinicznego prawdopodobieństwa wystąpienia zatoru tętnicy płucnej (tab. 5). Nie ma także różnic w interpretowaniu wyników oznaczeń stężenia D-dimerów. Ponieważ objawy kliniczne zatoru tętnicy płucnej (duszność, ból w klatce piersiowej, kaszel, krwioplucie, uczucie osłabienia, przyspieszona czynność serca) są niespecyficzne i mogą towarzyszyć wielu innym chorobom (np. zawał serca, zapalenie płuc, neuralgia między- żebrowa, infekcja wirusowa, rozwarstwienie aorty) o potwierdzeniu lub wykluczeniu rozpoznania zatoru tętnicy płucnej decydują wyniki badań obrazowych. Wśród nich najważniejszą rolę odgrywa CT. W celu optymalnej wizualizacji tętnic płucnych pacjentowi wstrzykuje się dożylnie środek cieniujący, a badanie określa się wówczas mianem angio-CT. Innym ważnym badaniem obrazowym wykorzystywanym w diagnostyce zatoru tętnicy płucnej jest echokardiografia (ECHO), której główną zaletą jest powszechna dostępność (większa niż angio-CT) i możliwość wykonania przy łóżku chorego. ECHO odgrywa szczególnie ważną rolę w rozpoznawaniu zatoru tętnicy płucnej wysokiego ryzyka (patrz niżej), ale nie może być traktowane jako alternatywa dla angio-CT. Znacznie rzadziej niż w przeszłości, w rozpoznawaniu zatoru tętnicy płucnej wykorzystuje się obecnie inne badania obrazowe, takie jak arteriografia płucna i scyntygrafia płuc. Warto natomiast zwrócić uwagę, że wykazanie obecności skrzepliny w żyłach głębokich kończyn dolnych w badaniu USG u pacjenta z podejrzeniem niemasywnego zatoru tętnicy płucnej (patrz niżej) zwalnia z konieczności przeprowadzenia testów diagnostycznych dotyczących krążenia płucnego i nakazuje włączenie leczenia przeciwkrzepliwego, które w przypadku niemasywnego zatoru tętnicy płucnej i zakrzepicy żył głębokich jest takie samo. U pacjenta z objawami zatoru tętnicy płucnej często zleca się inne badania, np. prześwietlenie klatki piersiowej promieniami rentgenowskimi (RTG) czy elektrokardiografię (EKG), ale ich wyniki nie mogą stanowić podstawy do potwierdzenia lub wykluczenia rozpoznania zatoru tętnicy płucnej. Należy podkreślić, że zarówno zakrzepica żył głębokich, jak i zator tętnicy płucnej mogą przebiegać bezobjawowo. Ocenia się, że u około 50% osób z udokumentowaną zakrzepicą żył głębokich występuje – najczęściej bezobjawowy – zator tętnicy płucnej. Z kolei bezobjawową zakrzepicę żył głębokich wykrywa się u 70% pacjentów z potwierdzonym zatorem tętnicy płucnej. Objawowy zator tętnicy płucnej jest najczęściej wynikiem oderwania fragmentu skrzepliny z żył głębokich kończyny dolnej w odcinku proksymalnym (od poziomu żyły podkolanowej wzwyż, czyli z żyły podkolanowej i/lub żył uda), znacznie rzadziej zaś w odcinku dystalnym (poniżej żyły podkolanowej, czyli z żył podudzia). Zator tętnicy płucnej dzieli się w zależności od prawdopodobieństwa wystąpienia wczesnego zgonu, który Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne zdefiniowało jako zgon związany z ostrym zatorem tętnicy płucnej podczas hospitalizacji lub w ciągu 30 dni od przyjęcia. Pacjenci z ostrym zatorem tętnicy płucnej we wstrząsie lub z hipotonią są zaliczani do grupy wysokiego ryzyka wczesnego zgonu, chorzy zaś z zachowanym skurczowym ciśnieniem tętniczym tworzą grupę niewysokiego ryzyka. Pacjenci z grupy wysokiego ryzyka stanowią 5–10% osób z ostrym zatorem tętnicy płucnej, przy czym śmiertelność w tej grupie przekracza 15%. Grupa pacjentów niewysokiego ryzyka dzieli się na chorych obciążonych niskim lub umiarkowanym ryzykiem zgonu z powodu ostrego zatoru tętnicy płucnej. U pacjentów z grupy umiarkowanego ryzyka stwierdza się przynajmniej jeden z czynników wskazujących na dysfunkcję i/lub uszkodzenie prawej komory serca, prawidłowa zaś funkcja prawej komory serca pozwala zaliczyć pacjenta do grupy niskiego ryzyka. Wśród chorych z grupy umiarkowanego ryzyka zgonu śmiertelność waha się w granicach 3–15%, natomiast w grupie niskiego ryzyka wynosi ona poniżej 1%. Odpowiednie zakwalifikowanie zatoru tętnicy płucnej ma duże znaczenie w wyborze właściwego leczenia. Żylna choroba zakrzepowo zatorowa Spis Treści Krew i naczynia krwionośne Skrzep, zakrzep i zator Zakrzep żylny i tętniczy Anatomia żył kończyn dolnych Ostra zakrzepica żył głębokich i jej powikłania Epidemiologia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Przyczyny żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Wrodzona i nabyta trombofilia Rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich i zatoru tętnicy płucnej Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej Metody farmakologiczne Metody mechaniczne Leczenie wstępne zakrzepicy żył głębokich Leczenie wstępne zatoru tętnicy płucnej Wtórna profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Powikłania leczenia przeciwkrzepliwego Powikłania stosowania heparyn Powikłania stosowania antagonistów witaminy K Interakcje antagonistów witaminy K z żywnością i innymi lekami Powikłania stosowania nowych leków przeciwkrzepliwych Interwencje chirurgiczne w trakcie antykoagulacji Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa o nietypowym umiejscowieniu Zakrzepica żył głębokich kończyny górnej Zakrzepica zatok żylnych i żył mózgu Zakrzepica żył jamy brzusznej Okluzja żył siatkówki oka Odmienności żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u kobiet w ciąży Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa u dzieci Podróż lotnicza jako czynnik ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Zespół pozakrzepowy Zakrzepica żył powierzchownych

Monografia podejmuje problematykę osób z zespołem Downa. Życie psychospołeczne tych osób scharakteryzowane jest w niej z uwzględnieniem stanu współczesnej wiedzy, osiągnięć różnych dziedzin nauki, które dotyczą właściwości ich funkcjonowania, a także trudności, których te osoby i ich rodziny doświadczają. Omówione są problemy związane z rozwojem niemowląt i małych dzieci, adolescentów, młodych dorosłych oraz osób starszych. Uwzględnienie szerokiego przedziału wiekowego jest niezwykle istotne z racji wydłużania się czasu życia osób z niepełnosprawnością intelektualną, w tym również z zespołem Downa. Poruszane zagadnienia mają na celu poznanie i zrozumienie osób z zespołem Downa, co bezpośrednio łączy się z podnoszeniem jakości udzielanej im pomocy, jak również z lepszą jakością ich życia oraz ich rodzin ? są to kwestie w ostatnim czasie szczególnie żywo dyskutowane. Książka przedstawia wyniki badań empirycznych prowadzonych zarówno na gruncie polskim, jak i zagranicznym, a także omówienie prac teoretycznych dotyczących tematu publikacji. Pozycja adresowana jest zarówno do profesjonalistów zajmujących się leczeniem i usprawnianiem osób z zespołem Downa, studentów psychologii i pedagogiki, jak i do rodziców oraz opiekunów tych osób, a także do wszystkich, którzy chcieliby poszerzyć swoją wiedzę o ich funkcjonowaniu.

Genialna maszyna to połączenie stylu Jürgena Thorwalda z erudycją prof. Andrzeja Szczeklika. Książka jest dziełem braci - kardiologa i pisarza - którzy postanowili przedstawić rozwój medycznej wiedzy o sercu i ewolucję jego pojmowania w kulturze od antyku do czasów współczesnych. Wynik ich współpracy to dzieło lekkie, a zarazem zawierające wiele informacji. Każdy rozdział rozpoczyna się historyjką, której bohater ma jakieś problemy z sercem, co jest punktem wyjścia do przedstawienia stanu wiedzy kardiologicznej w danej epoce. Autorzy z wdziękiem przechodzą od dzieł Platona czy Dantego do opisów pionierskich operacji, od analizy Frankensteina Mary Shelley do prognoz dotyczących rozwoju kardiologii. To książka dla ludzi o szerokich horyzontach, ale napisana przystępnym językiem.

Wspaniałe encyklopedie, które w przystępny sposób prezentują wiedzę na temat życia zwierząt, kultury, sportu, geografii, nauki i techniki oraz ludzkiego ciała. Wiedza podana jest w formie prostych pytań i odpowiedzi, a lekturę umilają kolorowe ilustracje i zdjęcia.

Ta książka ma pomóc czytelnikowi w zrozumieniu charakteru urazów sportowych, radzeniu sobie z nimi i w powrocie do czynnego uprawiania sportu bez obawy o przyszłe kontuzje. Przegląd najczęściej spotykanych urazów sportowych i metod rehabilitacji poprzez efektywne ćwiczenia. Definicje anatomiczne i terminologia; wskazówki na temat zapobiegania urazom, pierwszej pomocy, terapii manualnej, długookresowej rehabilitacji i znaczenia odpowiedniego stylu życia. Analiza urazów typowych dla poszczególnych obszarów ciała, ich prawdopodobnych przyczyn i skutków, a także sposobów leczenia. Opisy ćwiczeń i wskazówki dotyczące ich wykonywania oraz ilustrowana analiza zaangażowanych w ćwiczenie mięśni. Ilustracje oraz praktyczne wskazówki dotyczące wykonywania ćwiczeń.

W ostatnich latach pojawiło się na rynku wiele podręczników dotyczących nauczania przedmiotów stomatologicznych. Zdecydowanie mniej jest takich opracowań, które omawiałyby zagadnienia medycyny ogólnej dla lekarzy dentystów. Natomiast zupełny brak odnotowuje się w dziedzinach medycyny praktycznej dla stomatologów. Zaprezentowany podręcznik jest cennym uzupełnieniem w tym temacie. Podaje on w bardzo przystępnej formie opisy stanów nagłych i przypisuje im właściwe postępowanie farmakoterapeutyczne. Pierwsza część pracy to rozdziały opisujące stany zagrożenia życia związane z zaburzeniami krążenia. Drugą część stanowią odczyny alergiczne, które bardzo często zdarzają się w gabinetach stomatologicznych. Trzeci element pracy to stany mające związek z niewłaściwym metabolizmem lub spadkiem składników krwi. Mają one bezpośrednie przełożenie na świadomość pacjenta i konieczność reagowania przez personel medyczny. Jako kolejną część autorzy potraktowali urazy, obecność ciał obcych, także stany, które mogą się zdarzyć, a nie mają bezpośredniego związku z wizytą u dentysty. Na końcu pracy znalazły się opisy zabiegów ratunkowych, działań niepożądanych stosowanych leków, odtrutki i zagadnienia prawne. Oceniając całość podręcznika, stwierdzam, że podane algorytmy postępowania, kolejność podawania leków, a w szczególności opis stanów, które należy zdiagnozować i rozróżnić przed zastosowaniem preparatów leczniczych, stawiają tę książkę w rzędzie nowoczesnych i najbardziej pożądanych. Jej lektura pozwala na uświadomienie sobie, jak wiele może się zdarzyć w codziennej praktyce i jak wiele zależy od naszej znajomości farmakologii. Jest to pierwsze tak kompleksowe opracowanie tematu reakcji na stany nagłe w gabinecie stomatologicznym. Prof. dr hab. n. med. Marek Ziętek (fragm. recenzji)

W obecnym, pełnym wydaniu zaprezentowano - tak realistycznie, jak to tylko możliwe, anatomię w ogólnym ujęciu z uwzględnieniem topografii oraz ułożenia warstwowego struktur anatomicznych. Obok doskonałych fotografii preparatów anatomicznych poszczególne obszary ciała zostały dodatkowo zilustrowane schematycznymi rysunkami i obrazami badań diagnostycznych. Przyczynia się to do lepszego zrozumienia szczegółów widocznych na zdjęciach.

Serce – najważniejszy element układu krwionośnego człowieka. Leczeniem nieprawidłowości w jego działaniu zajmują się kardiolodzy. Kiedy zwykłe leczenie nie wystarcza i konieczna staje się operacja, wkraczają kardiochirurdzy. Dla tych, którzy chcą pogłębić wiedzę na temat serca i wybranych aspektów kardiochirurgii wad wrodzonych powstała ta książka. Szczególną inspiracją dla Autorów były wykłady z anatomii klinicznej organizowane przez prof. dr hab. n. med. Bogdana Ciszka w Zakładzie Anatomii Prawidłowej WUM. Książka składa się z dwóch części. Pierwsza zawiera tematykę wprowadzającą dotyczącą rozwoju serca i wielkich naczyń, embriogenezy naczyń wieńcowych, sekwencjonalnej analizy segmentalnej serca z wadą wrodzoną, anatomii naczyń serca, układu przewodzącego serca oraz echokardiografii w diagnostyce przedoperacyjnej. Część druga obejmuje tematykę krążenia pozaustrojowego, hipotermii, postępowania okołooperacyjnego w kardiochirurgii, przetrwałego przewodu tętniczego, koarktacji aorty, pierścieni naczyniowych, ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej, ubytku w przegrodzie międzykomorowej, tetralogii Fallota, dwuujściowej prawej komory, całkowitego przełożenia wielkich tętnic, ubytku (kanału) przedsionkowo-komorowego, całkowitego nieprawidłowego spływu żył płucnych, wspólnego pnia tętniczego, przerwanego łuku aorty, zwężenia drogi wypływu z lewej komory, serca czynnościowo-jednokomorowego, intensywnej terapii po operacjach serca u dzieci, arytmii pooperacyjnych i konsekwencji neurologicznych wad wrodzonych serca. Książka bogato ilustrowana, zawiera kolorowe ryciny, diagramy, schematy, a także indeks najważniejszych haseł.

Nowoczesny, polski podręcznik pediatrii, odpowiadający światowym trendom medycznym. Autorzy publikacji to wybitni specjaliści różnych dziedzin pediatrii wiodących ośrodków w kraju. Książka prezentuje osiągnięcia polskiej pediatrii z uwzględnieniem najnowszych badań diagnostycznych stosowanych na świecie. Pediatria to kompendium wiedzy o dziecku zdrowym i chorym.

Fizjologiczna rola lipoprotein Zaburzenia lipidowe w cukrzycy Interwencja dietetyczna dla korekty zaburzeń lipidowych w cukrzycy Statyny w cukrzycy. Co pokazują badania kliniczne? Fibraty w cukrzycy. Potencjalna rola w redukcji rezydualnego ryzyka makronaczyniowego Metody zmniejszania ryzyka mikronaczyniowego. Czy wśród nich jest miejsce dla fibratów? Terapia skojarzona statyna z fibratem po badaniu ACCORD Lipid Kwas nikotynowy w cukrzycy. Za i przeciw Przypadki kliniczne

W podręczniku przedstawiono anatomiczny podział na poszczególne stawy, rozpoczynając od stawu kolanowego. Zdecydowaliśmy się omówić staw kolanowy na początku, ponieważ jest on najczęściej poddawany artroskopii i od niego większość operatorów rozpoczyna naukę tej techniki operacyjnej. Podejście takie jest prawidłowe z punktu widzenia historii rozwoju artroskopii, a także z punktu widzenia potrzeb programu kształcenia. W następnej kolejności omówiona została artroskopia stawu biodrowego i skokowego. Wśród stawów kończyny górnej najczęściej poddawany artroskopii jest bark, dlatego też na to zagadnienie położono szczególny nacisk. Rozdziały, w których omawiane są staw łokciowy i nadgarstek, uzupełniają część dotyczącą kończyny górnej, stanowiąc jednocześnie końcową część podręcznika. W każdym rozdziale przyjęto taki schemat, według którego powinno przebiegać postępowanie operatora u poszczególnych chorych. Po krótkim wstępie podjęto rozważania dotyczące przygotowania do operacji, następnie omówiono badanie chorego w znieczuleniu i sposób ułożenia do zabiegu. Szczegółowy opis budowy anatomicznej danego stawu poprzedza omówienie umiejscowienia portali (dostępów operacyjnych) i artroskopii diagnostycznej, ponieważ stanowi on podstawę dokładnego zrozumienia pozostałych zagadnień dotyczących danego stawu. W każdym rozdziale znajduje się podsumowanie dotyczące najczęściej przeprowadzanych zabiegów operacyjnych, a także rozważań na temat powikłań oraz sposobów ich unikania. Tekst podręcznika został przedstawiony w łatwy do przyswojenia punktach i uzupełniony czytelnymi kolorowymi rycinami. Jednym z istotnych elementów tej książki jest dołączone DVD zawierające zbiór filmów przedstawiających zabiegi artroskopowe wraz z komentarzem.

Książka adresowana jest do wszystkich lekarzy zajmujących się leczeniem pacjentów z nadciśnieniem, zaburzeniami lipidowymi, cukrzycą, niewydolnością serca, chorobą wieńcową, w tym ostrymi zespołami wieńcowymi. Przeznaczona jest zarówno dla kardiologów, hipertensjologów, diabetologów i lekarzy rodzinnych - każdy znajdzie coś dla siebie. Jest to unikatowa na polskim rynku publikacja, ponieważ odnosi się do terapii skojarzonej w świetle standardów - dziś terapia skojarzona w świetle wyśrubowanych celów terapeutycznych (nadciśnienie, lipidy, cukrzyca, płytki i inne) to konieczność współczesnej medycyny klinicznej. Bardzo ważne jest, aby znać możliwe, optymalne skojarzenia, interakcje między lekami. Potrzebny jest przewodnik po tym trudnym obszarze farmakologii.

Znakomity, zawierający 850 rycin, podręcznik-przewodnik do badań czynnościowych i metod diagnostycznych układu mięśniowo-szkieletowego dla potrzeb fizjoterapii. Cechuje go interdyscyplinarne podejście do tematu, reprezentowane przez specjalistów z dziedziny rehabilitacji i ortopedii. Publikacja zawiera uznane, standardowe testy, które pozwalają ocenić dysfunkcje narządu ruchu. Na końcu rozdziałów przedstawiono przykłady kliniczne, pozwalające osobom rozpoczynającym praktykę fizjoterapeutyczną lepiej zrozumieć proces diagnostyki zaburzeń narządu ruchu. Ze względu na ogromne walory edukacyjne, publikacja przeznaczona jest dla studentów fizjoterapii i fizjoterapeutów. Będzie także przydatna dla studentów medycyny, specjalistów rehabilitacji medycznej oraz specjalistów medycyny sportowej.

Zbiór unikalnych w skali międzynarodowej artykułów napisanych przez wybitnych naukowców ? lekarzy z doświadczeniem klinicznym ? dotyczący nowego problemu, jakim są rezydualne czynniki ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Książka nie powstałaby bez pojawienia się genialnego w swojej prostocie założenia prof. J.Ch. Frucharda, który trzy lata temu przedstawił opinię, że dalsze ograniczenie śmiertelności z powodów kardiologicznych jest w pełni możliwe, gdy uwzględni się niedostrzegane i rzadko uwzględniane w procesie terapeutycznym czynniki ryzyka, nazwał je rezydualnymi, a dotyczą one głównie dyslipidemii. W oparciu o to założenie autorzy książki rozszerzyli zagadnienie o czynniki rezydualne, które występują w ich konkretnych specjalnościach, tj. w kardiologii inwazyjnej, w nadciśnieniu tętniczym, w cukrzycy, w zespole metabolicznym występującym u dzieci, w zaburzeniach krzepnięcia. Nowością jest także uwzględnienie problemów stomatologicznych, jak również nieznanych dotąd aspektów ryzyka rezydualnego związanego z epigenetyką (czynniki środowiskowe) oraz ze stosowaniem terapii farmakologicznej, w tym także nowotworów.

Zbiorowe opracowanie problemu, na który składają się hiperinsulinemia, insulinooporność, dyslipidemia, nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia i choroba wieńcowa. Teksty stanowiące opracowanie napisane zostały z uwzględnieniem najnowszych i najważniejszych odkryć przez naukowców, farmakologów i klinicystów różnych specjalności. Dzięki temu czytelnicy będą mieli możliwość spojrzenia na zespół metaboliczny z wielu perspektyw: diabetologicznej, kardiologicznej, hipertensjologicznej. Nakreśliła je czołówka polskich autorytetów danych dyscyplin. W pracy nie zabrakło także spojrzenia gastrologów, nefrologów, endokrynologów, specjalistów medycyny rodzinnej, chirurgów i ginekologów. Głos w sprawie zespołu metabolicznego zabrali także specjaliści od genetyki i farmakologii klinicznej, prawidłowego żywienia i aktywności fizycznej.

Publikacja jest dedykowana szczególnie lekarzom praktykom. Autorzy zawarli w niej podstawową wiedzę przydatną w praktyce klinicznej, usystematyzowali wiadomości o statynach. Zmieniające się w dość szybkim tempie wytyczne towarzystw naukowych utrudniają zapamiętanie wskazań do stosowania leków, wartości docelowych poszczególnych parametrów oceniających skuteczność leczenia. Statyny ugruntowały swoja pozycję zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej schorzeń sercowo-naczyniowych. Dodatkowo poza działaniem hipolipemizujacym wykazują szereg działań plejotropowych, które nadal otwierają pole do badań nad zastosowaniem ich w schorzeniach ?niekardiologicznych?.

Książka adresowana jest do wszystkich lekarzy zajmujących się leczeniem pacjentów z nadciśnieniem, zaburzeniami lipidowymi, cukrzycą, niewydolnością serca, chorobą wieńcową, w tym ostrymi zespołami wieńcowymi. Przeznaczona jest zarówno dla kardiologów, hipertensjologów, diabetologów i lekarzy rodzinnych - każdy znajdzie coś dla siebie. Jest to unikatowa na polskim rynku publikacja, ponieważ odnosi się do terapii skojarzonej w świetle standardów - dziś terapia skojarzona w świetle wyśrubowanych celów terapeutycznych (nadciśnienie, lipidy, cukrzyca, płytki i inne) to konieczność współczesnej medycyny klinicznej. Bardzo ważne jest, aby znać możliwe, optymalne skojarzenia, interakcje między lekami. Potrzebny jest przewodnik po tym trudnym obszarze farmakologii.

Oddawana w ręce Czytelników monografia ma na celu w sposób praktyczny - w oparciu o przypadki kliniczne - przedstawić wybrane zagadnienia dotyczące rozpoznawania, diagnostyki i leczenia nadciśnienia tętniczego. W ostatnich latach opublikowano szereg wytycznych i stanowisk ekspertów, które podsumowały dotychczasowy tan wiedzy oraz przedstawiły zasady postępowania u chorych na nadciśnienie tętnicze. W dokumentach tych podkreślono konieczność indywidualizacji terapii, zwłaszcza w szczególnych sytuacjach klinicznych współistniejących z nadciśnieniem tętniczym, m.in. w ze pole metabolicznym, u chorych w wieku podeszłym i bardzo podeszłym, u chorych z nadciśnieniem tętniczym opornym i innych. Autorzy monografii w celu przybliżenia praktycznych możliwości zastosowania tych dokumentów przedstawili i omówili możliwości indywidualizacji terapii w wybranych sytuacjach klinicznych, które w praktyce lekarskiej spotykane są stonkowo często. W postępowaniu z chorym na nadciśnienie tętnicze podkreśla się również konieczność zwrócenia uwagi na możliwość występowania wtórnych postaci nadciśnienia tętniczego. W monografii przedstawiono więc i omówiono zasady postępowania u chorych z podejrzeniem najczęściej występujących wtórnych postaci nadciśnienia tętniczego - obturacyjnego bezdechu sennego, zwężenia tętnic nerkowych, pierwotnego hiperaldosteronizmu i guza chromochłonnego. Należy podkreślić, że przy omawianiu poszczególnych przypadków klinicznych skoncentrowano się przede wszystkim na zagadnieniach związanych z diagnostyką i leczeniem nadciśnienia tętniczego.

Monografia dotycząca antagonistów receptora AT1 dla angiotensyny. Zespół świetnych kardiologów-klinicystów prowadzi nas przez zagadki związane z tą dynamicznie rozwijającą się grupą preparatów. Sartany to skuteczne leki hipotensyjne, interesująca alternatywa dla pacjentów z niewydolnością serca i pewna szansa na zmniejszenie ryzyka wystąpienia jawnej cukrzycy u osób zagrożonych. Badania doświadczalne odkrywają nowe mechanizmy działania sartanów, pokazują ich nowe oblicza. To być może nie tylko hamowanie receptora AT1, ale także wpływ na receptory jądrowe PPAR-?. Wiele danych patofizjologicznych przemawia za korzyściami z łącznego stosowania sartanów i ACE-inhibitorów, choć nie wszystko w tym zakresie jeszcze wiadomo.