Gustave Flaubert debiutował powieścią Pani Bovary. Z obyczajów prowincji w wieku lat trzydziestu sześciu, ale nie był to pierwszy utwór, jaki wyszedł spod jego ręki. W dzienniku intymnym zanotował: „Mając dziesięć lat, marzyłem już o sławie, gdy nauczyłem się pisać, komponowałem. Odmalowywałem dla siebie zachwycające obrazy: roiłem o sali pełnej światła i złota, o oklaskach, wiwatach i laurach. Krzyczano: autor! autor! – autor to ja, to moje imię”. Pamiętniki szaleńca oraz Listopad – dwa wczesne opowiadania Flauberta – są owocem tych marzeń. Obrazy dzieciństwa i pierwsze miłości mieszają się tu ze wspomnieniami romantycznych lektur w stylu noir; wśród liryzmu, patosu i gotyckich klimatów daje się zauważyć dobrze znany z dojrzałej twórczości Flaubertowski pazur. Oba utwory składają się na wyrazisty i nieoczekiwany „portret artysty z czasów młodości”.
Najlepsza powieść francuska roku 2005. Jej symbolicznym spoiwem jest mroczna baśń o ogrze, mitycznym potworze, który zamordował w lesie dwójkę dzieci. Akcja Śmiechu ogra toczy się w Europie na przestrzeni kilkudziesięciu lat - od roku 1941 na Ukrainie (masakra Żydów w Kramaniecku), poprzez lata 60. w Niemczech i w Paryżu, po czasy współczesne. Opowiada o trudnej miłości francuskiego rzeźbiarza Paula i Clary, córki lekarza Wehrmachtu - pary żyjącej współcześnie, lecz zmagającej się z przechodzącym z pokolenia na pokolenie, jak złowieszczy śmiech ogra, przekleństwem przeszłości.
Wiersze wojenne Piotra Wierzbickiego zostały poświęcone dzieciństwu Autora w czasie II wojny światowej. Bohaterem tomu jest wnuczek dziedzicowy, opowiadający o życiu dworu w podkrakowskiej wsi. Na uwagę zasługuje wyjątkowy styl wierszy, utrwalona dziecięcawyobraźnia i pełne uczucia spojrzenie w przeszłość.
Wybucha zaraza. W jej ciszy i grozie rodzi się dziennik. Czyta się go jak powieść, gęstą, wielowarstwową, buszującą w czasie. Autorka sięga do wspomnień z dzieciństwa, by ze stękającej biedą poniemieckiej kamienicy w nadmorskim miasteczku wyprowadzić je na drogę, na której los spotyka narratorkę z postaciami z wielkiej historii, m.in. Lechem Wałęsą, Czesławem Miłoszem, Ryszardem Kuklińskim czy Janem Nowakiem-Jeziorańskim. Widziane z bliska sceny z najnowszych dziejów Polski przenikają się z intymnymi wątkami osobistymi, te zaś z dźwigającymi swoją dramaturgię historiami poznanych ludzi, lektur i społecznych zjawisk.
Różnorodność gatunkową „Chwil”, od reportażu po prozę poetycką, łączy energia języka, wyłuskującego niecodzienne skojarzenia, odsłaniającego ukrytą esencję zdarzeń i nadającego książce własny styl, a także klimat pokory i respektu wobec niezgłębionej tajemnicy istnienia.
Elżbieta Isakiewicz – prozatorka, reportażystka, eseistka, poetka. Ważniejsze książki: Szelma i inne opowieści przyziemne, Niewyśnione historie, Lekkie halki czarownic i inne mikroopowieści, Kaprys. Przypowieść o kobiecie i mężczyźnie, Czerwony ołówek. O Polaku, który ocalił tysiące Żydów, Piekło ocalonych. Laureatka m.in. Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000) i Nagrody Dziennikarskiej UE w konkursie „Razem przeciw dyskryminacji” (2011). Fanpage www.facebook.com/E.Isakiewicz, gdzie zamieszcza miniatury literackie, gromadzi tysiące czytelników.
Autorzy zazwyczaj zaczynają od wierszy, ja na wierszach kończę. Zbieram więc te opublikowane w tomikach "wiersze o muzyce ptaków", Wiersze o wierszach", Wiersze wojenne" i dopisuję dotąd nie opublikowane "Preludia", Wiersze o Życiu, wiersze o gwiazdach" i oto ta książeczka: plon ostatnich pięciu lat.Piotr Wierzbicki
Jako doświadczenie globalne, pandemia jest przedmiotem globalnej debaty,
która nas w dużej mierze omija, bo zbyt absorbujące jest to,
co się dzieje w Polsce. Ale można tę skorupę bolesnej swojskości przebijać.
A w każdym razie trzeba przynajmniej próbować, by zrozumieć, co się z nami dzieje. Po to jest ta książka.
Jacek Żakowski (ur. 1957), komentator"Polityki", "Gazety Wyborczej" i Wirtualnej Polski, kierownik Katedry Dziennikarstwa Collegium Civitas, szef „ambasady” Concilium Civitas i redaktor jej „Almanachu”, autor piątkowych "Poranków TOK FM”, a wcześniej kilkunastu formatów radiowych i telewizyjnych. Wydał kilkanaście książek - ostatnio „Oblężona demokracja” (SIC! 2019)."Dziennikarz Roku 1997", laureat m.in. Superwiktora, dwóch Wiktorów, nagrody PEN Clubu, nagrody im. Eugeniusza Kwiatkowskiego, Neonu Festiwalu Malta. Członek Towarzystwa Dziennikarskiegoi Komitetu Etyki w Nauce PAN.
PREZENTACJE Michał Otorowski, Kabała chrześcijańska – między nauką a profecją Menasse ben Israel, Kompendium kabały Zarys kabały chrześcijańskiej Gershom Scholem, Kabała chrześcijańska Gershom Scholem, Początki kabały chrześcijańskiej Michał Otorowski, Milion Livardeza. Kabała chrześcijańska Jana PotockiegoESEJE Jan Doktór, Powstanie i recepcja Księgi światła ukrytego Księga światła ukrytego Bohdan Kos, Jedność i wielość w Księdze światła ukrytego Michał Otorowski, Adolphe Franck, czyli prawdziwy koniec kabały chrześcijańskiej Adolphe Franck, Związki kabały z religią Chaldejczyków i Persów Paweł Maciejko, Pan Jezus i Pan Jakub Frank (z dygresją na temat Natana z Gazy) Piotr Nowak, Wczesny Buber Martin Buber, Odnowa judaizmu Martin Buber, Renesans żydowski Gershom Scholem, Dziewięćdziesiąt pięć tez o judaizmie i syjonizmie Gershom Scholem, Otwarte wyznanie na temat rzeczywistych intencji mojego studium kabały Jacob Taubes, Kabała Jacob Taubes, List do Oskara Goldberga Jacob Taubes, Od upadku do upadku. Teoriopoznawcza refleksja nad historią grzechu pierworodnego Jacob Taubes, Miłość, władza i sprawiedliwość Jacob Taubes, Kafka Jacob Taubes, SwedenborgKRZYSZTOF MICHALSKI (1948–2013) Piotr Nowak, PożegnanieARCHIWUM FILOZOFII POLSKIEJ Michał Otorowski, Towiański – cadyk polski? Stanisława Pigonia zmagania z Biesiadą Stanisław Pigoń, Chrystologja A. Towiańskiego Andrzej Towiański, Biesiada z Janem SkrzyneckimANTYKWARIAT Jacob Taubes, Filozofowie mówią o BoguRECENZJE I POLEMIKI Marta Olesik, Mesjanizm trochę zbyt kolisty Aleksander Temkin, Wszystkie początki Franza Rosenzweiga Paweł Dybel, Benjamin i hermeneutyka wszystkoizmu Anna Świątek, Człowiek nadzieją naszych czasów Michał Rogalski, Balansowanie na granicy syntezy Dorota Pietrzyk -Reeves, Obietnice reprezentacji politycznej Bronisław Świderski, Czy środki prowadzą do celu? Nie, środki są celem
Ponowoczesność jako źródło cierpień"" Zygmunta Baumana to esej o ciemnych stronach społeczeństwa ponowoczesnego, nawiązujący do Kultury jako źródła cierpień Freuda. Dedykowana profesorom Julianowi Hochfeldowi i Stanisławowi Ossowskiemu, książka stanowi summę wcześniejszych publikacji Zygmunta Baumana w języku polskim.
Starość, o której mówi Przybylski, bardzo odległa jest od pogodnego, konsolacyjnego mitu złotej jesieni, wedle którego ostatnie lata życia to czas spokoju, dystansu, mądrości. Celem ?Baśni zimowej? jest gwałtowne zakwestionowanie wspomnianego mitu, pokazanie starości jako czasu degradacji i cielesno-duchowego cierpienia, jako okresu ostatecznej utraty złudzeń i nadziei.?( Marian Stala)
?Książka przekracza wszystkie dotychczasowe miary? (Piotr Śliwiński)
?Przybylski jest interpretatorem natchnionym, zdolnym do takiego rozumienia i przeżywania sztuki, które staje się częścią jego osobowości, jego egzystencji.? (Helena Zaworska)
Pierwszy pełny przekład rosyjskich wierszy Bolesława Leśmiana, mało znanego epizodu w twórczości tego poety.
Rosyjskie wiersze Leśmiana owiane są mgiełką tajemniczości. Przez długie lata uważano, że powstały w kijowskim okresie jego życia i że początkowo był on poetą rosyjskojęzycznym. Tę błędną hipotezę ułatwiał fakt, że pochodził on ze zasymilowanej rodziny żydowskiej i przez wiele lat mieszkał w Kijowie, gdzie ukończył carskie gimnazjum i uniwersytet. Względnie niedawno okazało się jednak, że zostały one napisane podczas jednego z pobytów poety w Paryżu. Najprawdopodobniej ich inspiracją była perspektywa wysokich honorariów, jaką przed biednym poetą polskim roztoczył sławny rosyjski poeta Konstantin Balmont, którego Leśmian przypadkiem spotkał w Ogrodzie Luksemburskim.
Beniowskiego, powieść historyczną, Sieroszewski napisał w Paryżu w latach 1913-1914. Jej bohater, Maurycy August Beniowski, szlachcic polski węgierskiego pochodzenia, wiódł barwne życie żołnierza i podróżnika. Jako uczestnik konfederacji barskiej został zesłany na Kamczatkę, skąd uciekł, by zginąć w końcu jako król Madagaskaru, w bitwie z Francuzami. Przygody swojego życia przedstawił w Pamiętnikach, które ukazały się w roku 1790 roku i odniosły spektakularny sukces w całej Europie. Juliusz Słowacki poświęcił mu słynny poemat dygresyjny Beniowski, w którym polemizuje z romantycznym indywidualizmem i osobiście z Mickiewiczem. Sieroszewski widział w Beniowskim człowieka odważnego, wręcz nieustraszonego, a takich właśnie charakterów Polska jego zdaniem wówczas potrzebowała. Beniowski to była ulubiona lektura moich lat młodzieńczych. Jarosław Marek Rymkiewicz
Książka ukaże się w serii literatury niemieckojęzycznej KROKI / SCHRITTE
Czym są mity polityczne? Jaką rolę odgrywają w historii? Jak należy rozumieć je dzisiaj? Nibelungowie, Fryderyk Rudobrody i Faust, Arminiusz, Luter i Fryderyk Wielki, Prusy, Wartburg i Nadrenia – postaci i miejsca, znane z historii i literatury, ważne dla kultury i polityki, są przedmiotem namysłu w tej książce, która polskiemu czytelnikowi przysparza atrakcyjnej wiedzy o Niemczech i Niemcach.
Herfried Münkler, ur. w 1951 roku, wybitna postać życia publicznego w Niemczech, jest profesorem politologii w Berlinie i autorem wielu prac dotyczących historii myśli politycznej oraz teorii wojny, m. in. Machiavelli (1982), Die neuen Kriege Nowe wojny, 2002) i Imperien (Imperia, 2005).
Gdyby przyszło nam opisać w skrócie dzisiejszy stan rzeczy, należałoby określić go mianem stanu po orgii. Orgia stanowi eksplozywny moment nowoczesności, moment wyzwolenia dokonującego się we
wszelkich możliwych sferach. Wyzwolenia politycznego, seksualnego, wyzwolenia sił wytwórczych, wyzwolenia mocy destrukcyjnych, wyzwolenia kobiet, dzieci, nieświadomych popędów czy sztuki. (?)
Była to epoka orgii totalnej, orgii realności, racjonalności, seksualności, krytyki i kontrkrytyki, wzrostu i jego kryzysów. Tym sposobem przemierzyliśmy wszelkie możliwe drogi produkcji i wirtualnej nadprodukcji przedmiotów, znaków, przekazów, ideologii i przyjemności. Dzisiaj wszystko już wyzwolono, kości zostały rzucone, wszystko się dokonało, jako zbiorowość zaś stanęliśmy ostatecznie przed jednym z najbardziej zasadniczych pytań: CO CZYNIĆ PO ORGII?
W swojej najnowszej książce Ryszard Przybylski pokazuje jak wielcy poeci - Anna Achmatowa, Osip Mandelsztam, Jarosław Iwaszkiewicz, Tadeusz Różewicz - opisują i przekuwają w mit egzystencjalne doświadczenia człowieka. Dopiero bowiem w przestrzeni mitycznej, ludzkie uczucia znajdują swój pełny wymiar.
Tematem książki Małgorzaty Dziewulskiej Inna obecność są związki, jakie łączą niektórych bohaterów teatralnych końca XX wieku ze społeczną i/lub teatralną wspólnotą. Postaci, którym przygląda się autorka, mają cechy konwencjonalnie uznawane za aspołeczne i negatywne – przejawiają skłonności do izolowania się, agresji i autoagresji. Obdarzone są przy tym zdumiewająco silną obecnością sceniczną, są w jakiś sposób nieusuwalne. Dziewulska sprawdza żywotność takiej właśnie podmiotowości negatywnej, pokazując, w jaki sposób teatry Swinarskiego, Kantora, Grzegorzewskiego, Lupy czy Warlikowskiego czerpały i wciąż czerpią swą siłę z romantycznego źródła, świadomie lub podświadomie podtrzymując ten rodzaj obecności, jaki stworzył kiedyś Mickiewicz dla Upiora, Widma i Pustelnika. Śledzi, jak współcześni artyści teatru naruszają symbole zbiorowej wyobraźni i starają się wydrzeć coś z jej terenu po to, aby ją odnowić. Autorkę interesują zatem miejsca własne, które stają się miejscami wspólnymi, dlatego nawet najbardziej hermetyczne dzieła teatralne widzi jako otwarte na dialog, czasem w formie przewrotnej gry z widzem. Operując szczegółem, Dziewulska po mistrzowsku uprawia swego rodzaju hermeneutykę, w której konkret obrazu i działania urasta do rangi filozoficznej.
Globalna sprawiedliwość stała się jedną z najbardziej palących kwestii naszych czasów. Kiedy połowa światowej populacji żyje za mniej niż dwa dolary dziennie, rośnie potrzeba demokracji, rozwoju i bezpieczeństwa dla wszystkich.
Jon Mandle bada znaczenie pojęcia globalnej sprawiedliwości i dostarcza czytelnikom przystępnego wprowadzenia w podstawowe koncepcje i dyskusje na tym polu. Przekonuje, że globalna sprawiedliwość wymaga powszechnego respektowania praw człowieka. Prawa te należą się każdemu/każdej z nas i powinny być drogowskazem dla świadczących pomoc humanitarną oraz przeciwdziałających globalnej biedzie i recesji. Podkreślając znaczenie lokalnych instytucji politycznych chroniących prawa podstawowe i gwarantujących samostanowienie, Mandle proponuje reformy, które mogłyby pomóc chronić prawa człowieka na świecie. Analizuje i ostatecznie odrzuca teorie głoszące, że nie istnieją takie zasady sprawiedliwości, które można stosować globalnie; podobnie jak teorie głoszące, że istnieją takie zasady, które można stosować i lokalnie, i globalnie. Zamiast nich, autor rozwija własną koncepcję globalnej sprawiedliwości, inspirowaną pracami Johna Rawlsa.
Książka Jona Mandle zainteresuje studentów filozofii, nauk politycznych, stosunków międzynarodowych, socjologii, nauk o globalizacji oraz każdego, kto zastanawia się nad znaczeniem pojęcia sprawiedliwości ponad granicami.
Jon Mandle jest profesorem i przewodniczącym Wydziału Filozofii na uniwersytecie w Albany (State University of New York, USA).
Patronat:
Polska Akcja Humanitarna, Onet, dlaStudenta.pl
Osip Mandelsztam, 44 wiersze i kilka fragmentów. Przekłady i komentarze Jarosława Marka Rymkiewicza Mandelsztam w wyborze i rewelacyjnych przekładach Rymkiewicza. Książka przybliża czytelnikom największego rosyjskiego poetę XX wieku, wydobywając z jego twórczości - obok zanużenia w kulturze - także zainteresowanie istnieniem oraz pomijane wcześniej 'puszkinowskie' tony. Obszerne komentarze wprowadzają głęboko w świat tej poezji i zapoznają z warsztatem zarówno poety-autora, jak poety-tłumacza, niezamierzenie ujawniając głębokie pokrewieństwo obu twórców.
Czy możemy ufać wybranym przez nas władzom, czy też życie publiczne jest już tak skorumpowane, że nie możemy dłużej polegać na rządzie i liczyć, że będzie chronił nasze interesy i nasze wolności obywatelskie? Czy obecny nastrój publicznego braku zaufania jest uzasadniony, czy też powinniśmy – w epoce globalizmu – ponownie przyjrzeć się pojęciu zaufania i zrewidować nasze przekonania?
Russell Hardin w swej szeroko zakrojonej książce stara się podważyć mity narosłe wokół koncepcji zaufania we współczesnym społeczeństwie i polityce. Wykorzystując obszerną literaturę na temat zaufania, analizuje powszechne obawy w związku ze spadającym poziomem zaufania, zarówno wobec współobywateli, jak i wobec rządu. Bada różnorodne przejawy zaufania i braku zaufania w życiu publicznym – od terroryzmu do internetu, od społecznego kapitału do demokracji przedstawicielskiej. Pokazuje przy tym, że spadek zaufania, jakiego doświadczają współcześni politycy, nie jest bynajmniej zjawiskiem nowym – o braku zaufania do polityków pisali już w swoich pracach wiodący myśliciele liberalni, tacy jak David Hume i James Madison. Ich poglądy – zdaniem Hardina – nie straciły nic na aktualności i są dzisiaj tak samo trafne, jak były w XVIII i XIX wieku. Dlatego, zdaniem autora, nie powinniśmy przywiązywać zbyt dużej wagi do widocznego brakiu zaufania do polityków w bieżącym stuleciu. Hardin zauważa nie bez racji, iż świat, w którym żyjemy, jest o wiele bardziej różnorodny i złożony niż ten, w którym żyli nasi przodkowie, co w logiczny sposób skutkuje zarówno większym zaufaniem, jak też brakiem zaufania między jednostkami.
Książka Hardina, niekwestionowanego autorytetu w badaniach nad zaufaniem, będzie wartościowym źródłem wiedzy oraz inspiracji dla studentów nauk politycznych, socjologii i filozofii.
Russel Hardin jest profesorem politologii na New York University (USA).
Patronat:
Kultura Popularna, Onet.pl, dlaStudenta.pl
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
