Jest to pierwsze opracowanie materiału, jaki przyniosły badania nad antysemityzmem w okresie 20 lat budowania demokracji w Polsce. Prezentuje wyniki z 2012 roku porównane z danymi z roku 1992 i 2002. Wyniki wskazują, że z jednej strony demokracja sprzyja odrzucaniu wrogości wobec Żydów - odsetek antysemitów spadł znacząco w porównaniu z 2002 rokiem. Z drugiej jednak strony - co głosi podstawowa teza raportu - antysemityzm stał się częścią szerszego światopoglądu ideologicznego, nazwanego światopoglądem narodowo-katolickim. Wyniki wskazują także smutny fakt, że polska religijność i wielu przedstawicieli Kościoła wyraźnie wpływają na utrzymywanie się postaw antysemickich.
Publikacja obejmuje ok. 2000 pozycji katalogowych, stanowiących ok. 1/3 zasobów muzykaliów AKP. Zawiera niezbędne dane służące do identyfikacji dzieła. Obejmuje też informacje o współtwórcach dzieła, czasie jego powstania, aparacie wykonawczym, objętości nutowego zapisu utworu, zawartości dzieł cyklicznych, proweniencji i sygnaturze. Autorka uwzględniła zarówno pojedyncze utwory (i ich fragmenty), jak i całe spuścizny kompozytorskie, wielkie dzieła uznanych twórców i utwory amatorów.
Przekład łacińskojęzycznego traktatu Lorenzo Valli z 1440 r. Autor zajmuje się kwestią autentyczności tak zwanej Donacji Konstantyna, dokumentu pochodzącego rzekomo od cesarza Konstantyna Wielkiego, a w rzeczywistości powstałego - jak się go obecnie datuje - na przełomie VIII i IX w.
Dokument ten utrzymuje, że Konstantyn podarował Kościołowi rzymskiemu całą zachodnią część Cesarstwa Rzymskiego. Traktat ma formę ?mowy w obronie prawdy?, Valla posługuje się w nim całym wachlarzem argumentów z zakresu prawa, historii i historiografii, religii, polityki itp.., żeby wykazać niemożliwość przeprowadzenia takiej darowizny.
Tematem książki jest migracja zarobkowa macedońskojęzycznych muzułmanów z Macedonii do Włoch. Tytuł odzwierciedla zmiany, jakie zachodzą w ich codziennym życiu. Materiały zebrane podczas badań etnograficznych posłużyły do analizy doświadczenia migracji, a zwłaszcza tego, jak różni się ono w wymiarze płciowym i międzypokoleniowym. Badanie transnarodowych czy translokalnych praktyk jest bardzo dynamiczne, książka pokazuje zatem pewien moment w indywidualnych i zbiorowych życiach Torbeš?ów, przefiltrowany przez własne doświadczenie badaczki.
Wielowątkowa rozprawa poświęcona najważniejszym problemom badawczym
dotyczącym średniowiecznych widowisk religijnych i kultury tego okresu. Autor omawia zagadnienia źródeł teatru misteryjnego, relacji między dramatem a teatrem, tekstem a widowiskiem oraz liturgią a przedstawieniem, snuje rozważania na temat przestrzeni teatralnej, techniki teatralnej, dekoracji i aktorstwa, funkcji religijnej i społecznej misteriów, ich aspektu teologicznego, dodatkowo zaś na temat konfliktów religijnych, stosunku protestantów do teatru, ikonoklazmu, a także kontekstu gospodarczego, ekonomicznego i prawnego.
Pierwsza polska krytyczna edycja dzieła Jerzego Joachima Retyka Narratio prima (Relacja pierwsza) – pierwszego drukowanego wykładu astronomii heliocentrycznej, napisanego w Lubawie i we Fromborku, u boku Kopernika, a wydanego w 1540 roku w Gdańsku. Jerzy Joachim Retyk przeszedł do historii nauki światowej jako jedyny uczeń Mikołaja Kopernika i człowiek, który w decydujący sposób przyczynił się do wydania rewolucyjnego dzieła De revolutionibus (O obrotach) – fundamentu nauki nowożytnej. Retyk odegrał też kluczową rolę przy przekonaniu Kopernika, aby ten opublikował De revolutionibus, i przy przygotowaniu tekstu do druku. Ostatecznie to Retyk zawiózł rękopis swego mistrza do norymberskiego drukarza i nadzorował pierwsze etapy druku. Jeszcze za życia Retyka, bo w 1566 roku ukazało się w Bazylei drugie wydanie De revolutionibus – do dzieła Kopernika dołączono tekst jego ucznia, właśnie Narratio prima.
Prezentowany tu pierwszy kompletny przekład dzieła Retyka na język polski, autorstwa Ignacego Lewandowskiego, został opatrzony obszernym wstępem i komentarzem przez Jarosława Włodarczyka.
Prof. dr hab. Ignacy Lewandowski, filolog klasyczny związany z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Badacz literatury rzymskiej i jej recepcji w Polsce. Spod jego pióra wyszły polskie przekłady rzymskich historyków: Florusa, Justynusa, Eutropiusza, Aureliusza Wiktora, Ammiana Marcellina, a także autorów średniowiecznych, Pawła Diakona czy anonimowej Żeglugi świętego Brendana.
Prof. dr hab. Jarosław Włodarczyk pracuje w Instytucie Historii Nauki PAN w Warszawie i Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Bada dzieje dawnej astronomii oraz związki nauk ścisłych z kulturą różnych epok. Jest redaktorem naczelnym serii "?Studia Copernicana"?.
Zbiór artykułów prezentujących problematykę zdrowia i obrazu ciała – na przykładach takich grup, jak dzieci z dysfunkcją słuchu, osoby rozważające możliwość wszczepienia implantu ślimakowego, chorzy na reumatoidalne zapalenie stawów, ludzie cierpiący na choroby zapalne jelit - przyjmując perspektywę interdyscyplinarną, ze szczególnym uwzględnieniem znaczenia czynników psychologicznych, społecznych oraz kulturowych. Zebrane tu teksty są owocem badań nad zjawiskami związanymi z postrzeganiem zdrowia, choroby i niepełnosprawności, a także nad czynnikami warunkującymi radzenie sobie w sytuacji występowania problemów zdrowotnych i zmian w obrazie własnego ciała. Publikacja adresowana do psychologów, socjologów, pedagogów, lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, pracowników socjalnych oraz wszystkich osób zainteresowanych społeczno-kulturowym kontekstem zdrowia i obrazu własnego ciała.
Esej o malarstwie Diderota jest jednym z najgłośniejszych tekstów o sztuce w pisarstwie francuskim. Był podsumowaniem kilkuletniego okresu życia Diderota, w dużej mierze poświęconego sztukom pięknym, poprzedzonego z kolei latami rozważań nad fizjologicznymi uwarunkowaniami odbioru i studiami nad psychologią twórczości.
Bardzo szybko po ukazaniu się (1795) wszedł do międzynarodowego obiegu myśli o sztuce i już u progu romantyzmu należał do kanonu wypowiedzi o malarstwie.
Esej… stanowi wyjątkowe zjawisko w XVIII-wiecznym pisarstwie o sztuce, wyprzedzając wielkie realizacje eseistyki XIX w.
Esej o malarstwie pojawił się w przełomowym momencie dziejów sztuki francuskiej. Apogeum popularności osiągnęli właśnie ulubieni malarze Diderota: Chardin, Jean-Baptiste Greuze i Claude-Joseph Vernet, a także najbardziej przezeń zwalczany artysta francuski, François Boucher. Sztuka rokokowa powoli dożywała swoich dni, pojawiały się już pierwsze zapowiedzi przemian w kierunku klasycyzmu, skłonność do dzieł bardziej surowych, antycznej „prostoty” i „spokojnej wielkości”. Coraz silniejszy dyktat rynku kolekcjonerskiego sprzyjał też przyspieszeniu rozkładu tradycyjnej hierarchii tematów i gatunków w sztukach przedstawiających, gorliwie zresztą podważanej przez Diderota, m.in. właśnie w Eseju.
Specyfika postawy Diderota wynikała z faktu, że rozważania natury estetycznej, koncepcje fizycznych uwarunkowań tworzenia i odbioru sztuki pisarz łączył z osobistym doświadczeniem zdobywanym w pracowniach i na wystawach. Sprawy techniki malarskiej czy np. specyfiki percepcji rzeźb nie dawały się oddzielić od spekulacji teoretycznych. Oczytany w starożytnej literaturze odnoszącej się do sztuk oraz dziełach brytyjskich i francuskich estetyków i artystów, Diderot nie przestawał patrzeć. Znajdziemy więc w jego Eseju o malarstwie wiele passusów dowodzących zachwytu nad dziełem często nieznanym albo zniechęcenia wytworem pędzla uznanej sławy.
W wielu wypowiedziach zawartych w Eseju o malarstwie Diderot jawi się jako znawca różnych tradycji pisarstwa o sztuce oraz tradycyjnych poglądów, ale także jako ich wyznawca. Niekiedy zajmuje stanowisko zdeklarowanego klasycysty, w sumie jednak można czytać Esej… jako tekst pisany z pozycji juste milieu, w kilku tylko miejscach iskrzący na styku z konwencjami teorii sztuki.
Studia Judaica to założony w 1997 r. półrocznik Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Pismo publikuje artykuły z szeroko pojętej problematyki studiów żydowskich i judaistycznych, a więc - między innymi - z zakresu historii, literatur żydowskich, lingwistyki, archeologii, kultury i religioznawstwa. Zamierzeniem pisma jest przedstawianie najlepszych i zarazem reprezentatywnych wyników badań wszystkich obszarów studiów polsko-żydowskich, przy czym definicja ?polskiej judaistyki? obejmuje zarówno prace judaistów polskich, jak i tworzone poza Polską, ale traktujące o szeroko pojętej historii i kulturze Żydów polskich. W czasopiśmie drukowane są artykuły naukowe w językach polskim, angielskim, niemieckim lub rosyjskim.
Badania zaprezentowane w książce pokazały, że zdrowi neurologicznie seniorzy w wieku około 80 lat różnią się profilami neuropsychologicznymi i że można w tych profilach wyróżnić osłabione oraz zachowane wymiary poznawcze. Mocną stroną funkcjonowania tych osób okazało się też rozumienie i zapamiętywanie dyskursu narracyjnego. W neuropsychologii starzenia się dostrzegalny jest brak prac naukowych, w których pokazuje się nie tylko deficyty, ale też obszary, gdzie nie zachodzą zmiany skojarzone z wiekiem. Wyniki badań opisanych w niniejszej książce wypełniają ową lukę. Książka sytuuje się we współczesnych trendach teoretyczno-badawczych z dziedziny neuropsychogeriatrii, której przedmiot obejmuje problemy neurobiologicznego procesu starzenia się organizmu człowieka wraz z jego następstwami w sferze psychicznej, społecznej, cywilizacyjnej. [...?] Przeanalizowano związki między stanem mózgu, poziomem funkcjonowania poznawczego mierzonego w próbach neuropsychologicznych i strukturą wypowiedzi, analizowanych zgodnie z zasadami modelu dyskursu. [...?]. Profile neuropsychologiczne seniorów opisane w pracy mogą mieć znaczenie w przyszłych badaniach z zakresu neuropsychologii klinicznej. prof. dr hab. Anna Herzyk Badania opisane w książce są jednymi z pierwszych w Polsce badań nad funkcjonowaniem poznawczym i komunikacyjnym seniorów w 8-9 dekadzie życia - potwierdzających istnienie zdrowego lub nawet pomyślnego starzenia się, co ma szczególne znaczenie w kontekście zmian demograficznych określanych jako zjawisko "siwienia społeczeństw" w krajach rozwiniętych. prof. dr hab. Danuta Kądzielawa
Publikacja złożona z tekstów prezentujących problem zanieczyszczenia świetlnego w podejściu interdyscyplinarnym (astronomicznym, ekologicznym, edukacyjnym i infrastrukturalnym), będących pokłosiem I Ogólnopolskiej Konferencji na ten temat, która odbyła się na Uniwersytecie Warszawskim w 2013 roku. Teksty można podzielić na trzy bloki tematyczne. Pierwszy służy wyjaśnieniu znaczenia światła i zdefiniowaniu zjawiska zanieczyszczenia świetlnego wraz z opisem metod jego pomiaru. Drugi ukazuje wpływ zanieczyszczenia świetlnego na organizmy żywe: autorzy kolejnych artykułów analizują ekologiczne i biologiczne konsekwencje tego zjawiska dla roślin i zwierząt oraz wskazują istotne zmiany w fizjologii i zachowaniu organizmów (w tym na modyfikacje powiązań biocenotycznych) oraz proponują konkretne rozwiązania. Ostatni blok tematyczny omawia korzyści związane z zakładaniem tzw. parków ciemnego (gwiaździstego) nieba. Publikacja adresowana jest do studentów i pracowników naukowych wydziałów astronomii i ochrony środowiska oraz miłośników astronomii i ekologii, a także do osób zatrudnionych w instytucjach odpowiedzialnych za ochronę środowiska i rozwój infrastruktury technicznej oraz w organach samorządowych.
Michał Kowalski przedstawia dzieje współpracy badaczy społecznych z wojskiem i wywiadem od czasów wypraw Jamesa Cooka, przez rywalizację kolonialną mocarstw europejskich, I i II wojnę światową, okres zimnej wojny aż do współczesnych interwencji militarnych w Iraku i w Afganistanie. W przystępnej i porywającej narracji ukazuje jawne i niejawne przykłady kooperacji antropologów z wojskiem i wywiadem, funkcjonujące przykrywki tajnej działalności, a także towarzyszące temu dylematy etyczne i rozbieżne oceny środowiska naukowego. Z ciekawej perspektywy prezentuje działania takich antropologów brytyjskich i amerykańskich, jak m.in. Thomas E. Lawrence, Margaret Mead czy Gregory Bateson. Opisuje także niesławną współpracę antropologów niemieckich z władzami nazistowskimi, a w części poświęconej programowi HTS, realizowanemu w Iraku i Afganistanie, pokazuje m.in., w jak zaawansowany technologicznie sposób wykorzystywane są współcześnie dane pozyskiwane przez "antropologów w mundurach".
Kowalski przedstawia proces kształtowania się standardów etycznych związanych z uprawianiem zawodu antropologa oraz dowodzi, że zgodnie z nimi wszelkie wojenne zaangażowanie antropologów musi być postrzegane jako "brudne" nadużycie badań społecznych.
[...] książkę Michała Kowalskiego, uznaję [...] za dzieło o wysokiej wartości merytorycznej, ważne także dla dydaktyki akademickiej w zakresie antropologii, socjologii, politologii, dziennikarstwa i stosunków międzynarodowych. Jest to pozycja na polskim rynku wydawniczym absolutnie wyjątkowa, nie ma bowiem jeszcze porównywalnej syntezy na ten temat.
dr hab. Maciej Ząbek, prof. UW
Autorowi udało się przedstawić w sposób obszerny, drobiazgowy i przejrzysty rozliczne - historyczne i współczesne - przykłady zaangażowania reprezentantów antropologii w działalność instytucji wojskowych i wywiadowczych wielu państw. [...?] Zdarzenia, o których traktuje praca, mają niekiedy posmak opowieści sensacyjnych, nic dziwnego, że lektura tekstu wciąga.
dr hab. Marcin Lubaś
Książka pokazuje specyficzną skandaliczność pojednania w epoce nowożytnej (gdzie normą jest raczej konflikt wartości) oraz ekstatyczność związaną z zalecaną metodą pojednania (gdzie ekstaza rozumiana jest jako konieczne do pojednania wyjście ku drugiemu człowiekowi). Apel o równouprawnienie płci w Nowym Feminizmie wiąże się z koniecznością zniesienia dominacji jednostronnej męskiej normy w wielu obszarach życia społecznego późnej nowożytności na rzecz normy komplementarnej, gdzie nie dość cenione dotychczas wartości uświadamiane mężczyznom przez kobiety, jak receptywność i relacyjność, powinny być uznane społecznie za normy ogólnoludzkie.
Publikacja omawia stanowisko inspirowane teologią katolicką, jednocześnie pokazując uniwersalność przesłania pojednawczego i dialogicznego. Omówienie tematu z pogranicza kilku dyscyplin (socjologii teoretycznej, filozofii społecznej i teologii) jest teoretycznym wkładem autorki w pojednanie interdyscyplinarne w naukach społecznych i humanistycznych.
Jak można spojrzeć na zagadnienie pojednania, które w obliczu konfliktów jednostek, zbiorowości i ich wartości zaleca powrót do pewnego rodzaju jedności? Autorka próbuje znaleźć odpowiedź na to pytanie, śledząc argumentację na temat pojednania w nauczaniu i inicjatywach Jana Pawła II, a zwłaszcza w zainspirowanym tym nauczaniem Nowym Feminizmie. Nurt ten zawiera społecznie doniosły potencjał do swoistego pojednania kobiet i mężczyzn, natury i kultury/społeczeństwa, płci biologicznej i płci kulturowej, cielesności i świadomości itd.
"Pojawiło mi się w głowie coś. Zadzwoniłem do znajomego lekarza, specjalisty intensywnej opieki. Szybko zdiagnozował i nazwał ten przypadek. W mózgu powstał projekt. Trzeba go przekształcić w grant. Proste. W tym się wyraża nowoczesność, chyba nauki. Także gospodarki. Zreformuję gospodarkę. Skończyłem śniadanie. Otworzyłem drzwi wejściowe. Wyszedłem. Zobaczyłem napis informujący, że z restauracji nie wolno niczego wynosić. Sprawdziłem, w rękach niczego nie miałem. Spojrzałem w lustro. Przepełniona głowa nie różniła się od pustej. Wiedza jest niewidoczna."
Tematem tekstów jest problematyka obecności dziedzictwa klasycznej kontrkultury we współczesności, a zwłaszcza w nowych ruchach społecznego sprzeciwu oraz innych wariantach kontestacji kultury dominującej. Książka jest skierowana do wszystkich zainteresowanych społeczno-kulturowymi wymiarami kontestacji, nowymi ruchami społecznego sprzeciwu oraz szeroko pojmowaną kontrkulturą. Autorzy podejmują próbę odpowiedzi na następujące pytania:
- Czy komponenty charakterystyczne dla ruchów klasycznej kontrkultury odgrywają istotną rolę w realiach ponowoczesnych?
- Czy można zasadnie twierdzić, że wyczerpuje się model społeczeństwa oparty na wzroście i postępie ekonomicznym?
- Czy prawdziwe są tezy o kryzysie ekonomicznym, politycznym i kulturowym, którego przejawem jest słabnący brak motywacji do angażowania się na rzecz wspólnoty, a także postępująca erozja sfery publicznej – naturalnej przestrzeni działania ruchów społecznych?
-Czy wreszcie, jak twierdzą niektórzy, nastąpił współcześnie całkowity niemal zanik myślenia utopijnego i ideologicznego, tak charakterystycznego dla kontrkultury lat 60.?
Zbiór artykułów prezentujący problematykę niepełnosprawności – na przykładach takich grup, jak osoby głuche lub słabosłyszące, z zespołem Downa, ADHD i autyzmem – w sposób interdyscyplinarny, ze szczególnym uwzględnieniem znaczenia czynników psychologicznych, społecznych oraz kulturowych. Autorzy badają czynniki warunkujące adaptację osób doświadczających problemów zdrowotnych, a także możliwości wspierania tych osób w ramach pomocy psychologicznej. W pracy przedstawiono analizę kulturowych i społecznych aspektów zaburzeń rozwoju oraz uwarunkowań procesów integracji, w tym m.in. wolontariatu koleżeńskiego jako formy wsparcia. Publikacja adresowana do psychologów, socjologów, pedagogów, lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, pracowników socjalnych oraz wszystkich osób zainteresowanych społeczną percepcją niepełnosprawności we współczesnym świecie.
Książka skupia się na kluczowych aspektach upolitycznienia rodzicielstwa. W poszczególnych tekstach poddano analizie charakter tego zjawiska, jego źródła, konteksty i lokalną specyfikę w Polsce i w Rosji, a także wpływ, jaki na wykonywanie rodzicielstwa mają procesy globalne, takie jak neoliberalizacja i migracja. Autorki i autorzy krytycznie analizują poszczególne obszary polityki społecznej, pokazując, w jaki sposób jest ona kształtowana przez państwo, Kościół katolicki czy ruchy społeczne, uwidaczniając przyczyny oraz skutki ścierania się różnych dyskursów i ideologii dotyczących rodzicielstwa, opieki i obywatelstwa w przestrzeni publicznej oraz polityce społecznej w Polsce.
Macierzyństwo, a także – choć w mniejszym stopniu – ojcostwo trafiły ostatnio do głównego nurtu debaty publicznej. Politycy i eksperci mówią o „katastrofie demograficznej”, rządzący próbują zachęcić Polki i Polaków do posiadania dzieci, m.in. wydłużając urlop macierzyński, podczas gdy rodzice, zwłaszcza matki, coraz częściej protestują, żądając realnego wsparcia państwa. Teksty zebrane w tym tomie pozwalają lepiej zrozumieć te zmiany. Pokazują, że to, co często uważa się za prywatne, np. decyzje o posiadaniu dzieci, sposoby organizowania opieki czy jej podział w rodzinie, jest w istocie polityczne, zależy m.in. od polityki państwa, zbiorowych wyobrażeń dotyczących tego, co to znaczy być dobrą matką bądź dobrym ojcem, obowiązujących wzorców obywatelstwa i modeli ekonomicznych, a także działań samych rodziców.
Książka maluje portret współczesnych Polek szczegółowo i z wielu perspektyw – od portretu rodzinnego i pejzażu z widokiem na pracę, politykę i kościół, po „prześwietlenie kobiecej torebki” a nawet zajrzenie do łóżka. O czym marzą Obywatelki Świata, czy Rodzinnym Paniom Domu zdarzają się skoki w bok, jak często chodzą do kościoła Spełnione Profesjonalistki, a na kogo głosują Osamotnione Konserwatystki? Odpowiedzi zawarte w książce uczą, bawią i zachęcają do refleksji. Dzięki nowoczesnej analizie badawczej – tzw. analizie skupień, wyłoniło się aż siedem segmentów Polek: Spełnione Profesjonalistki, Obywatelki Świata, Zachłanne Konsumpcjonistki, Rodzinne Panie Domu, Niespełnione Siłaczki, Rozczarowane Życiem oraz Osamotnione Konserwatystki. Kobiety w tych segmentach różnią się po części cechami demograficznymi, ale, co znacznie ciekawsze, przede wszystkim wyznawanymi wartościami, światopoglądem, potrzebami, podejściem do życia, pracy czy rodziny. Książka wzbogacona została licznymi komentarzami znanych i wiarygodnych ekspertów z pierwszych stron życia społecznego, gospodarczego czy politycznego: Jarosława Kuźniara, Andrzeja Sadowskiego, Tomasza Sobierajskiego, Wojciecha Eichelbergera, Zbigniewa Lwa-Starowicza, Mirelli Panek-Owsiańskiej, Doroty Zawadzkiej, Katarzyny Bosackiej, Hanny Bakuły, Tomasza Jacykowa i Filipa Galasa. Jakie są Polki? Dzięki tej książce odpowiedzi nie trzeba już szukać w mglistej intuicji, fragmentarycznych i hermetycznych opracowaniach naukowych, ani brać „z sufitu”. Książka „Polki” to skrzynia skarbów, zaskakujących odkryć i insightów, zdobytych dzięki pionierskim badaniom na reprezentatywnej, ogólnopolskiej próbie Polek, uzupełnionym o badania jakościowe. Autorki, Katarzyna Pawlikowska, pomysłodawczyni badania, ekspert ds. kobiecych motywacji i komunikacji kierowanej do kobiet oraz prof. Dominika Maison, specjalizująca się w badaniach potrzeb i zachowań konsumenckich, zastosowały podejście, które znacznie wykracza poza powszechnie znane demograficzne ramy badawcze. Wiedziały, że bez zrozumienia motywacji, preferencji, światopoglądu a nawet poczucia humoru Polek, nie będzie możliwe stworzenie ich wiarygodnego portretu. Dla kogo Polki? Dla wszystkich, którzy chcą lepiej poznać i zrozumieć współczesne polskie kobiety, czy to zawodowo, czy hobbystycznie. To książka, która może zaciekawić socjologów i sfrustrowanych małżonków, dziennikarzy i ojców, braci oraz kochanków, biznesmenów i studentów, a w szczególności, jeśli nie przede wszystkim, każdą Polkę, która interesuje się współczesnym światem i szuka w nim swojego miejsca.
Celem pracy jest prezentacja istotnego wpływu, jaki wywarła psychoanaliza na krytykę literacką we Francji w latach 1914-1939. Książka Justyny Zych stanowi próbę przybliżenia zapomnianych i niedocenianych początków tego nurtu w krytyce. Daty wyznaczające okres, któremu poświęcona jest praca są podwójnie znaczące - stanowią one ważną cezurę zarówno w historii Europy, jak i w historii recepcji psychoanalizy we Francji. W 1914 roku wybuchła pierwsza wojna światowa, a jednocześnie ukazała się pierwsza francuska praca na temat doktryny Freuda zatytułowana La Psychoanalyse des névroses et des psychoses Emmanuela Régisa i Angelo Hesnarda, zaś rok 1939 to data wybuchu drugiej wojny światowej, a także data śmierci Freuda, która w sposób naturalny zamyka pierwszą fazę oddziaływania psychoanalizy we Francji i w innych krajach.
W niniejszej publikacji ukazano znaczenie kultury hip-hopowej dla kultury popularnej w Polsce oraz opisano reguły i konteksty hip-hopu i sposoby ich badania naukowego. Autorzy, reprezentujący różne dyscypliny naukowe (socjologia, antropologia kulturowa, językoznawstwo, literaturoznawstwo), podejmują się interpretacji wybranych fragmentów kultury hip-hopowej, używając specyficznych dla swoich dyscyplin aparatów teoretycznych i metodologicznych. Publikacja daje tym samym różnorodny obraz zjawiska, które od połowy lat 90. XX wieku ugruntowuje swoją rolę w polskiej kulturze. Większość tekstów w tym tomie powstała przy intensywnej współpracy ze środowiskiem hip-hopowym, przy czym sami artyści stanowili nie tylko przedmiot badań, ale także występowali jako eksperci, krytycy czy doradcy. Odpowiedź na pytanie o zakres wpływu hip-hopu na język czy kulturę popularną i o to, jakie funkcje spełnia on w konstrukcji współczesnej tożsamości, redaktor tomu pozostawia otwarte, zachęcając przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych do dalszych badań.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
