Na oficjalnym zdjęciu zrobionym 22 maja 1992 r. na Kremlu prezydenci Polski i Rosji wymieniają się podpisanymi właśnie umowami. Na mocy jednej z nich szesnaście miesięcy później ostatnie oddziały armii radzieckiej wyjadą za Bug. Uśmiechy Wałęsy i Jelcyna nie zdradzają, jak bardzo nerwowy był to dzień. Polski przywódca w brawurowych negocjacjach doprowadził w ostatniej chwili do zmiany kontrowersyjnych zapisów. Widząc ustępliwość Jelcyna, rosyjski minister obrony Paweł Graczow podobno próbował sabotować podpisanie jednego z protokołów, twierdząc, że gdzieś zawieruszyła się jego nowa wersja. Korekty dokumentu miał dokonać odręcznie minister Krzysztof Skubiszewski, a Lech Wałęsa zszedł z małżonką na uroczysty obiad dopiero po otrzymaniu sygnału od szefa polskiej dyplomacji, że dokument został podpisany. Uczestnicy tych wydarzeń wspominają, że rosyjscy generałowie mieli łzy w oczach.Podpisane w 1992 r. w Moskwie umowy były jednym z największych sukcesów dyplomacji III RP w polityce wschodniej. Osiągnięto go dzięki poświęceniu i zaangażowaniu wielu osób, które na oficjalnych fotografiach stoją zazwyczaj w dalszych rzędach, choć to właśnie ich codzienna praca umożliwia historyczne przełomy. Jednym z takich ludzi był Jerzy Sułek. W swoim życiu zawodowym z powodzeniem podążał na przemian trzema ścieżkami - dyplomatyczną, naukową i urzędniczą. Zasłynął jako negocjator. W tej roli, reprezentując Rząd III RP, przewodził w sumie 34 rundom rozmów. Negocjował fundamentalne kwestie zarówno z zachodnimi, jak i wschodnimi sąsiadami Polski. Rozmowa z nim daje wgląd nie tylko w budowanie relacji z poradziecką Rosją, ale i w specyfikę rozmów zakulisowych oraz w funkcjonowanie polskiej dyplomacji po 1989 r. To fascynująca lektura dla wszystkich intersujących się najnowszą historią Polski!Jerzy Sułek - dyplomata, naukowiec i działacz polityczno-społeczny. Absolwent Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie. Doktor nauk humanistycznych, doktor habilitowany nauk politycznych, profesor nadzwyczajny i uczelniany szkół wyższych w Warszawie i Łodzi. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na współczesnych stosunkach międzynarodowych, zwłaszcza na relacjach Polski i Niemiec. Stypendysta Fundacji im. Alexandra von Humboldtaw Kolonii i Bonn (RFN). Aktywny w polskim i międzynarodowym środowisku ofiar nazizmu. Po przełomie demokratycznym w 1989 r. czołowy negocjator dyplomatyczny III RP, główniew stosunkach z Niemcami i ZSRR. Od 2006 r. na emeryturze.Alicja Curanović - profesorka nauk społecznych w dyscyplinie stosunki międzynarodowe na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Ostatni żołnierze Armii Radzieckiej opuścili terytorium Polski niedługo po jej dwunastych urodzinach. Później na Uniwersytecie Warszawskim obroniła pracę magisterską o idei solidarności słowiańskiej w polityce zagranicznej Rosji. Od tamtej pory próbuje zrozumieć, jak Rosjanie myślą o stosunkach międzynarodowych. Jej ostatnia książka była poświęcona wątkom mesjanistycznym w rosyjskiej polityce zagranicznej (2020). Obecnie dzięki grantowi NCN analizuje kategorię (nie)sprawiedliwości w dyskursie rosyjskim. Od 2022 r. zbiera w formie wywiadów świadectwa osób, które po 1989 r. współtworzyły polską politykę wschodnią, głównie wobec Rosji.
W rosyjskim kalendarzu politycznym jest jedna wyjątkowa data. Raz do roku rosyjscy obywatele mają szansę zadać swojemu przywódcy pytanie, przekazać prośby, podzielić się swoimi obawami. Władimir Putin, bez względu na piastowany urząd, od 200i roku z uwagą wysłuchuje swoich obywateli, zaradza ich nieszczęściu i ruga skorumpowanych urzędników. W ciągu piętnastu lat «Priamaja linia» ze skromnego programu przerodziła się w wielki spektakl multimedialny, który przyciąga uwagę nie tylko Rosjan, ale i zagranicznych komentatorów. W książce, która trafia do Państwa rąk, dokonano wnikliwej analizy programu jako instrumentu kształtowania wizerunku władzy, a także, społeczeństwa. Ewolucja «Priamoj linii» odzwierciedla też wewnętrzną dynamikę systemu władzy uosabianego przez Władimira Putina.
Fenomen «Priamoj linii» został przedstawiony w kontekście praktyk wizerunkowych przywódców wybranych republik poradzieckich: Białorusi, Gruzji oraz Turkmenistanu.
Książka dotyczy polityki zagranicznej Rosji w latach 1991-2009. Problemem badawczym o charakterze poznawczym są relacje między religią i polityką, Celem zaś - zdiagnozowanie przejawiania się czynnika religijnego w polityce zagranicznej oraz ustalenie, jakie funkcje on pełni. Zgodnie ze stawianą hipotezą, na początku XXI wieku znaczenie czynnika religijnego w polityce zagranicznej Federacji Rosyjskiej rośnie. Kreml coraz skuteczniej prowadzi "dyplomację konfesyjną", która jest elementem budowania rosyjskiej soft power. Przejawianie się czynnika religijnego w polityce Moskwy jest związane z poszukiwaniem przez elity władzy nowej formuły identyfikacyjnej. Czynnik religijny ma zatem wpływ na określenie miejsca Federacji Rosyjskiej na arenie międzynarodowej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
