Książka nominowana do Międzynarodowej Nagrody Bookera Park Min-u, starzejący się architekt, może mówić o sukcesie. Jako jedynemu z grupy dzieciaków udaje mu się wyrwać z seulskich slumsów. Na fali transformacji Korei, dzięki determinacji i wieloletniej ciężkiej pracy ostatecznie staje się właścicielem dużej firmy realizującej prestiżowe projekty. Pewnego dnia otrzymuje niespodziewaną wiadomość od kobiety, którą kiedyś pokochał, a potem zdradził. Pogrzebane w pamięci obrazy przyjaźni z dzieciństwa i pierwszej miłości powracają. Min-u zaczyna wspominać świat, który wymazał z pamięci. Uświadamia też sobie, że pomógł go unicestwić, przyczyniając się do bezwzględniej modernizacji Korei. O zmierzchu to historia rozpisana na głosy ludzi, którzy nie mieli szans w starciu z bezdusznym kapitalizmem. To także głęboko humanistyczna opowieść o dzieciństwie, stracie, rozliczaniu się z samym sobą i tragicznych kosztach transformacji kraju, które ponoszą najsłabsi jego mieszkańcy. „Powściągliwie polityczna, głęboko ludzką opowieść o domu, stracie i kosztach rozwoju kraju”. „Kirkus Reviews” „Wspomnienia z przeszłości, które snuje Min-u, stopniowo przeradzają się w medytację na temat osobistej odpowiedzialności i tego, co może oznaczać spełnione życie”. „The Guardian" „Hwang Sok-yong, gwiazda południowokoreańskiej sceny literackiej, bardzo często oddaje głos zapomnianym i wykluczonym. W swojej?najnowszej?książce robi to w sposób szczególnie przemyślany i poruszający. Pozorny sukces osiągnięty przez odcięcie się od przeszłości i porzucenie tych, którzy nie mieli tyle szczęścia,?staje się?emocjonalnie przejmującą?i politycznie zaangażowaną?metaforą”. Bigissue.com O zmierzchu w 2019 roku znalazło się na długiej liście Międzynarodowej Nagrody Bookera, a w 2018 roku otrzymało francuską Nagrodę im. Émile’a Guimeta. Hwang Sok-yong (ur. 1945 r) jest najpoważniejszym koreańskim kandydatem do literackiej Nagrody Nobla. Studiował filozofię na Uniwersytecie Dongguk. Aresztowany w latach 60. XX wieku z przyczyn politycznych, po uwolnieniu pracował dorywczo na budowach. Podczas wojny w Wietnamie walczył po stronie Amerykanów. Jest autorem kilkunastu powieści i opowiadań, laureatem wielu nagród literackich. W swoich utworach, czerpiąc z osobistych doświadczeń, podejmuje tematy ludzkiej samotności i wyobcowania oraz kryzysu człowieczeństwa. W Polsce ukazały się powieść Znajomy świat oraz zbiór opowiadań Chwasty.
Książka składa się z dziesięciu szkiców, w których podejmowany jest dialog z „cieniami” różnych dawnych poetów, poczynając od starożytności (Alkajos, Safona, Wergiliusz i Horacy, tak bliski Autorce książki), przez twórców reprezentujących renesansowy humanizm (Kochanowski, Buchanan), aż po mistrzów poezji barokowej (Sarbiewski, Tasso).
Horacy również wywołuje w swej poezji „cienie”, podobnie w średniowieczu i w okresie renesansu czynią Dante i Petrarka; w XVII wieku Bernard Fontenelle umieszcza w zaświatach rozmawiające ze sobą Safonę i Laurę (ukochaną Petrarki). Wśród tych „spirytystów” (czy może „umbrystów”) są także poeci oświeceniowi (Bohomolec i Krasicki) oraz romantyk Giacomo Leopardi, a od końca XIX po schyłek XX wieku listy do Horacego piszą Andrew Lang, Helen Coale Crew, Primo Levi i Josif Brodski.
Jacek Kaczmarski z kolei zapuszcza się w zaświaty, by spotkać tam Orfeusza. Książka będzie swoistą ucztą dla miłośników zagłębiania się w interpretacje tekstów poetyckich, a zarazem rodzajem wzorca czy podręcznika dla studentów komparatystyki, pokazującego, jak poruszać się po rozległym obszarze literatury, jak szukać powiązań i zależności i jak robić to w sposób mistrzowski, wciągający czytelnika i dostarczający mu satysfakcji.
Z recenzji prof. dra hab. Macieja Włodarskiego
Potrzeba spotkania rodzi tęsknotę; chęć dorównania literackim osiągnięciom – imitację lub emulację. Nieżyjący twórca uczyniony adresatem lub bohaterem dzieła zyskuje nową tożsamość i nowe życie. Tak powstaje fikcja, będąca zarazem odmianą „kreowanej” historii literatury.
Z Wprowadzenia
Cienie poetów, wychodzące nieco z ram swych historyczno-literackich uwarunkowań, omawiające reguły imitacji podporządkowane wszechobecnej zasadzie prawdziwie złotego umiaru, dają czytelnikowi wyrafinowaną lekcję uważnego i wnikliwego przyglądania się słowom.
Z rozdziału Sarbiewski stroni od Horacego
Elwira Buszewicz – profesor w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, badaczka literatury staropolskiej, edytorka i tłumaczka utworów nowołacińskich (m.in. poezji Jana Rybińskiego i Grzegorza z Sambora); przekłada także teksty patrystyczne i monastyczne. Jest autorką książek Cracovia in litteris. Obraz Krakowa w piśmiennictwie doby odrodzenia (1998), Sarmacki Horacy i jego liryka. Imitacja – gatunek – styl. Rzecz o poezji Macieja Kazimierza Sarbiewskiego (2006) oraz Dawni mistrzowie. Kultura humanistyczna w kręgu Akademii Krakowskiej doby renesansu (2015).
Poznaj sposób na odbudowanie rodzinnych więzi Susan, mimo że ma dwóch synów, od lat święta spędza samotnie. Elena od dawna nie rozmawia z matką, a Roya zmuszono do wyboru między krewnymi a ukochaną żoną. Zerwanie stosunków z najbliższymi to problem milionów rodzin na całym świecie. Jest źródłem cierpienia, dotkliwego poczucia wstydu i osamotnienia.
Karl Pillemer wskazuje najczęstsze przyczyny ochłodzenia stosunków w rodzinie oraz wpływ tej sytuacji na wszystkich jej członków. Na podstawie doświadczeń osób, którym udało się odbudować zerwane więzi, oraz wieloletnich badań ukazuje sposoby poprawy i uzdrowienia stosunków. Zaproponowane przez niego strategie i praktyczne wskazówki pomogą załagodzić konflikty i odtworzyć relacje z krewnymi.
Książka Rozłam w rodzinie pozwoli Ci odbudować satysfakcjonującą więź z najbliższymi. To połączenie niezwykle szczerych i wzruszających historii, wiedzy naukowej i skutecznych narzędzi naprawczych, które wskażą drogę do pojednania.
Dzięki tej książce: poznasz przeszkody stojące na drodze do ugody uporządkujesz i poprawisz relacje rodzinne nabierzesz dystansu i nauczysz się zapobiegać konfliktom Karl Pillemer podejmuje temat tabu, ukazując, jak dochodzi do rozłamów w rodzinie i jak otwierać się na perspektywę drugiej strony, by umożliwić proces pojednania. Doskonale łączy wrażliwość na ludzkie dramaty, z dyscypliną badacza-naukowca. Pisze obiektywnie, ale nie beznamiętnie. Nie staje po żadnej ze stron, a właściwie staje po obu. Wnika w dramat bliskich osób rozdzielonych przepaścią lęku, uznaje ich ból, ale nie gasi nadziei. Wskazuje jak wyjść z pułapki poczucia krzywdy, niezrozumienia, odtrącenia, jak przyjąć odpowiedzialność, uznać ograniczenia i skupić się na tym, co możliwe. Polecam tę książkę wszystkim, którzy zmagają się z rozłamem wśród najbliższych. Będzie też bardzo pomocna dla psychoterapeutów i innych osób zawodowo zajmujących się pomaganiem rodzinom. Dr Wojciech Drath, redaktor książki Psychoterapia między wiedzeniem a niewiedzeniem, wiceprezes zarządu Fundacji Rozwoju Terapii Rodzin Na Szlaku Niezgoda i konflikty wywracają życie milionów rodzin, pozostawiając smutek i rozpacz. Ale w tej mądrej i poruszającej książce Karl Pillemer łączy akademicki rygor i praktyczne porady, aby pokazać nam, jak iść w kierunku pojednania.
Daniel H. Pink, autor książki Drive. Kompletnie nowe spojrzenie na motywację Rozłam w rodzinie to mistrzowskie studium rodzinnych podziałów, przyczyn ich powstania oraz dróg do ich uzdrowienia. Nie marnuj ani minuty. Przeczytaj tę książkę i wróćcie do siebie. Jane Isay, autorka książki Stop Walking on Eggshells Nie mogłem przestać czytać tej wspaniałej kombinacji nowych badań, psychologicznej analizy, praktycznych porad i empatii. To będzie doskonałe wsparcie w życiu osobistym i zawodowym. Pepper Schwartz, Ph.D., autor książki The Normal Bar: The Surprising Secrets of Happy Couples Dr Karl Pillemer jest uznanym socjologiem rodziny, profesorem rozwoju społecznego Uniwersytetu Cornella oraz Wyższej Szkoły Medycznej Weill Cornell. Kieruje Centrum Badań Translacyjnych na Uniwersytecie Cornella, główną instytucją ogólnokrajową pracującą nad wzmacnianiem życia rodzinnego i promowaniem optymalnego rozwoju społecznego. W swoich badaniach analizuje rozwój i przemianę człowieka w kontekście rodziny od narodzin aż do śmierci. Jest autorem licznych publikacji naukowych oraz poradników dotyczących relacji rodzinnych.
Niniejsza monografia stanowi próbę opisu oraz wyjaśnienia procesu nieudanej demokratyzacji w Egipcie, jaki toczył się w latach 2011–2015, ze szczególnym naciskiem na lata 2011–2013. Demokratyzacja była jednym z naczelnych postulatów wyrażanych przez ludzi, którzy w styczniu 2011 roku wyszli na ulice egipskich miast, domagając się dymisji prezydenta Husniego Mubaraka, rządzącego krajem w sposób autorytarny od 1981 roku. To młodzi ludzie zapoczątkowali wydarzenia Arabskiej Wiosny, w które włączyły się pozostałe siły opozycyjne, doprowadzając do tego, że 11 lutego 2011 roku prezydent Mubarak zrezygnował ze stanowiska głowy państwa, co zapoczątkowało proces transformacji ustrojowej. Kontrolę nad tym procesem przejęła Najwyższa Rada Sił Zbrojnych, która początkowo cieszyła się znacznym zaufaniem wśród Egipcjan, jednak z biegiem czasu stawało się jasne, że armii nie zależy na demokracji.
Ze wstępu
Publikacja przygotowana przez dra Michała Lipę jest interesującym i ważnym naukowo opracowaniem. Łączy ona w sobie podejście chronologiczne z problemowym. Analiza procesu Arabskiej Wiosny w Egipcie wymagała podejścia historycznego – przedstawienia kolejnych etapów procesu demokratyzacji i narastania przesłanek jego odwrócenia. Jednocześnie konieczność wieloczynnikowego i wieloaspektowego ukazania różnorodnych uwarunkowań wpływających na ten proces doprowadziła autora do zastosowania bardziej analitycznych metod badawczych. Ogromna porcja wiedzy o Egipcie zawarta w tej książce czyni z niej niezbędną lekturę dla każdego badacza, który chciałby w pełni zrozumieć charakter przemian zachodzących w Egipcie począwszy od 2011 roku. Ta publikacja powinna również być pomocna dla studentów, dziennikarzy, analityków, a także każdej osoby zainteresowanej historią współczesną Bliskiego Wschodu. Z recenzji dra hab. Wiesława Lizaka, UW
„Poza kilkoma artykułami nie mieliśmy dotąd w polskim językoznawstwie dokładnej analizy gestów liturgicznych. Praca Beaty Drabik bardzo dobrze wypełnia tę lukę. [...] Autorka dogłębnie przybliża ów fenomen. Czyni to zarówno na poziomie świetnego, merytorycznego, kapitalnie zakotwiczonego w badaniach polskich i europejskich teoretycznego wykładu, jak i w precyzyjnie zaprojektowanych i wykonanych badaniach empirycznych. Opis wybranych jako pars pro toto gestów jest wszechstronny, dotyczy wszystkich aspektów ich działania, a więc wyznaczników semantycznych, pragmatycznych, komunikacyjnych oraz rytualnych, odnoszących się do sacrum i profanum. Na podkreślenie zasługuje erudycyjność wykładu, w pełni humanistycznego, łączącego badania językoznawcze, etnolingwistyczne, socjo- i psycholingwistyczne, filozoficzne, kulturoznawcze i teologiczne”.
Z recenzji prof. dr. hab. Kazimierza Ożoga
„W wielu przypadkach to właśnie nasze świeckie zrytualizowane zachowania komunikacyjne, mniej lub bardziej ceremonialne, stanowią podstawowy, główny (może nawet jedyny) wzorzec zachowań – postaw i gestów, jakie przyjmujemy wobec sacrum. W gruncie rzeczy jest to kolejne potwierdzenie istotnej roli najbardziej podstawowych i najbardziej ludzkich doświadczeń w kształtowaniu się stosunków bardziej skomplikowanych i bardziej odległych od tego, co bezpośrednio, bo w codzienności, jest dostępne naszemu poznaniu”.
Z Wprowadzenia
„Ta rozprawa powstała [… ] z przekonania, że symbole – postawy i gesty symboliczne człowieka, związane zarówno ze sferą profanum, jak i sacrum – są czymś niepowtarzalnym i ważnym. Trzeba je badać, sprawdzać ich recepcję oraz aktualność. Nie są jedynie pustymi semantycznie elementami rytuału, ich funkcji nie da się sprowadzić do funkcji estetycznej ani nawet (bardzo ważnej) fatycznej funkcji budowania współuczestnictwa. One wpływają na naszą cielesność (i jednocześnie są przez nią kształtowane), a wraz z cielesnością i za jej pośrednictwem oddziałują także na nasze myślenie i działanie – już nie tylko symboliczne [… ]. I trzeba w tym widzieć chyba zarówno wartość, szansę, jak i – w niektórych przypadkach – zagrożenie”. Z Podsumowania Dr Beata Drabik - językoznawczyni, pracuje w Katedrze Teorii Komunikacji Uniwersytetu Jagiellońskiego, wykłada również w Podyplomowym Studium Retoryki UJ oraz w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Członkini Polskiego Towarzystwa Językoznawczego oraz Zespołu Języka Religijnego Rady Języka Polskiego. Jurorka Olimpiady Literatury i Języka Polskiego, a także konkursów krasomówczych. Autorka monografii naukowych Komplement i komplementowanie jako akt mowy i komunikacyjna strategia (2004) oraz Językowe rytuały tworzenia więzi interpersonalnej (2010). Współautorka serii podręczników do języka polskiego dla szkół ponadgimnazjalnych. Pracowała również jako redaktorka Wielkiego słownika języka polskiego opracowywanego w Instytucie Języka Polskiego PAN. Jej zainteresowania naukowe obejmują między innymi: semantykę i pragmatykę mowy, retorykę, teorię komunikacji, komunikację niewerbalną, grzeczność językową, język religijny i język prawa.
Takiej książki o awangardzie jeszcze nie było. Kalejdoskop i eksperymentarium. Ścieżki rozwidlające się, krzyżujące, zapętlające. Wielogłosowe opowieści wysnute ze szczątkowych śladów awangardowego „dziania się” i akademickie analizy najbardziej znanych, najszerzej komentowanych tekstów. Imponujący tekst-kłącze dowodzi wielkiej erudycji autorek, pokazuje odwagę myślenia o kulturze, wprawiania w ruch ustabilizowanych pojęć, szukania nieoczywistych „»punktów wyjścia« sensu”. Iwona Boruszkowska i Michalina Kmiecik wykonały gargantuiczną pracę, wydobywając z głębokiego cienia twórców, grupy artystyczne i teksty o niemałym znaczeniu dla kształtowania się i funkcjonowania polskiej awangardy. Kompozycja swoiście sylwicznej książki znacznie odbiega od tego, do czego przyzwyczaiły czytelników dotychczasowe prace akademickie. Badaczki tworzą labirynt o powtarzających się, choć nietożsamych, modułach. Główne analityczne rozdziały przeplatają ścieżkami prowadzącymi przez „milieu” – przestrzenie dalekie od najczęściej uczęszczanych awangardologicznych traktów. Z recenzji dr hab. Beaty Śniecikowskiej, prof. IBL PAN Współautorska książka krakowskich badaczek jest inspirującą, niezwykle otwierającą próbą przepisania czy reinterpretacji historii polskiej awangardy, ma ona szansę odświeżyć przyjmowane powszechnie sposoby myślenia i opowiadania o międzywojennej awangardzie oraz jej twórcach. O oryginalności monografii stanowi kilka zaproponowanych tu rozwiązań. Pierwsze z nich to wła?czenie w główny nurt tej historii podmiotów, środowisk i artystów w jej kanonicznej wersji marginalizowanych lub nieobecnych, a gest ten podkreśla uczynienie z nich „równoleżnych” bohaterów i bohaterek książki. Drugie to próba odejścia od tekstocentrycznej historii awangardy literackiej i położenie nacisku na sposoby funkcjonowania, stowarzyszania się, strategie działania i komunikowania (się). Oznacza to zarówno płynne przechodzenie przez autorki od poziomu tekstu do kontekstu historycznego – do zjawisk opisywanych zwyczajowo przez socjologię literatury i historię czy antropologię kultury – jak i analizowanie utworów literackich i dzieł w kategoriach „czynnościowych”: gestów, doświadczeń, materialności, sensualności i jej stanów, oddziaływania, wytwarzania tożsamści. Ten aspekt książki uważam za zrealizowany najbardziej precyzyjnie, odkrywczo, z wielkim kunsztem analityczno-interpretacyjnym. Błyskotliwie, trafnie nazwane i uchwycone kategorie z zakresu poetyki awangardowej maja? szanse? wejść zarówno w szerszy obieg (tekst dermoskopowy, dromoskopowy i inne), jak i do podstawowego słownika badaczy awangardy albo zostać wre?cz zuniwersalizowane. Z recenzji dr hab. Agnieszki Karpowicz, prof. UW Artyści awangardy, pokładaja?cy wiarę w relacjach, także od nas – swoich badaczek – domagają się wzajemności, wymiany spojrzeń. Wzajemność staje się więc w tej książce znacznikiem wysiłku i starania. Nie jest dana raz na zawsze, nie jest czymś, co przychodzi samoistnie. Wymaga codziennego wracania do tych samych stronic, fotografii, wspomnień. Wymaga też cierpliwości w wielokrotnym opowiadaniu i słuchaniu czyjejś opowieści, cierpliwości w oczekiwaniu na drugiego człowieka. Tej książki nie mogła zatem napisać jedna osoba; nie mogła powstać bez rozmów, bez rozchodzących się w odmienne strony wrażliwości, bez różnic, jakie nas kształtują. Splatają się w niej bowiem nie tylko rozmaite wątki, ale też rozmaite osobowości, języki, stopnie uważności, pasje i antypatie, niezrozumienia, wyjaśnienia, objawione w cudzym spojrzeniu oczywistości, te wszystkie rzeczy, których nie chciałoby się robić w pojedynkę. Nie byłoby tej książki bez wzajemności. Bez wychodzenia sobie naprzeciw, bez ścierania się ze sobą, bez odwzajemniania potrzeb. Bez szacunku, bez współmyślenia, bez niezgody. Wzajemność jest kluczem do każdej rozmowy, tworzy ją. I ona leży u podstaw wszelkiego poznania. Fragment zakończenia
"Autorzy podjęli się trudnego zadania, gdyż na temat zawartości herbarzy renesansowych powstało bardzo wiele prac naukowych. Na podkreślenie zasługuje więc fakt, że przedstawiona mi do recenzji książka prezentuje oryginalne i kompleksowe ujęcie problematyki herbarzy pod kątem współczesnej wiedzy medycznej i została oparta na ciekawym materiale źródłowym". Z recenzji dr hab. Iwony Arabas, prof. PAN
Zbiorowe opracowanie problematyki prawnej związanej z funkcjonowaniem mediów społecznościowych uważam za bardzo cenną inicjatywę grupy Autorów, nad którymi opiekę naukową sprawował Pan Profesor Ryszard Markiewicz. [...] W monografii podejmowane jest szerokie spektrum zagadnień prawnych dotyczących sieci społecznościowych. W zespole autorskim znaleźli się badacze prawa konstytucyjnego, praw człowieka, cywiliści, karniści. Sprawia to, że otrzymujemy dzieło kompleksowe, pozwalające całościowo spojrzeć na analizowane zjawisko.dr hab. Wojciech Machała, Uniwersytet WarszawskiNiniejsza książka jest rezultatem dwuletnich badań prowadzonych przez doktorantów w ramach seminarium projektowego programu doktorskiego z zakresu nauk prawnych w Szkole Doktorskiej Nauk Społecznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, który jest współtworzony we współpracy z Wydziałem Prawa i Administracji UJ. Z satysfakcją oddajemy w ręce czytelników rezultat pierwszej edycji seminarium projektowego, który został przygotowany pod kierownictwem naukowym pana prof. dr. hab. Ryszarda Markiewicza. Temat projektu - będący także tytułem niniejszego tomu - "Prawo a media społecznościowe" znakomicie oddaje ideę seminariów projektowych: podejmowania ważnych i aktualnych wyzwań dla nauk prawnych z perspektywy różnych ich specjalności z równoczesnym uwzględnieniem nieodzownego w uprawianiu nauki we współczesnym świecie komponentu interdyscyplinarnego. Jesteśmy więc przekonani, że publikacja ta spotka się z zainteresowaniem nie tylko prawników. (fragment Słowa wstępnego)
A może być, że jestem tylko meteorem, który na chwilę zabłyśnie, na chwilę ludzkość straszy i przeraża, a potem nagle ginie – szczęśliw byłbym, gdyby tak było. Droga meteorom wyznaczona jest miliard razy dłuższa aniżeli zwykłym gwiazdom. Te ostatnie jawią się w ściśle obliczonych czasach – nie chciałbym być gwiazdą! – być meteorem to istotna moja tęsknota: zniszczyć na swej drodze kilka światów, roztopić je w sobie, wzbogacić się nimi i po miliardach lat znowu powrócić, stokroć razy gorętszym blaskiem rozjaśnieć, wieścić nowe przemiany i wywroty i znowu zaniknąć – to to, co w moich najkosztowniejszych snach przeżywam… Niech zgasnę, czym prędzej zgasnę, bym mógł tylko we wzmożonej potędze powrócić… A wrócę – wrócę! S. Przybyszewski, W zwierciedle, 1917 Po niemal stu latach wraca Stanisław Przybyszewski! Ogólnopolski zespół uczonych pod kierunkiem prof. dr hab. Gabrieli Matuszek-Stec z Uniwersytetu Jagiellońskiego przygotowuje 11–tomową krytyczną edycję Dzieł literackich Przybyszewskiego, w ramach ministerialnego „Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki”. To edycja długo wyczekiwana. Dzieła zebrane przywódcy polskiego modernizmu nigdy nie ukazały się w języku polskim (w latach 20.tych XX w. takie przedsięwzięcie realizował Instytut Wydawniczy Lektor, ale śmierć pisarza je przerwała), choć Niemcy udostępnili w ośmiotomowej edycji niemieckie utwory „genialnego Polaka” w latach 90.tych XX wieku. Stanisław Przybyszewski to jeden z najbardziej wyrazistych twórców modernistycznych, który zaznaczył swe miejsce w polskiej i niemieckiej literaturze. Już za życia stał się legendą – przez Strindberga nazwany „genialnym Polakiem”, w środowisku berlińskim określany mianem „króla bohemy” i „nowego Mesjasza literatury”, w Polsce uznany został za inicjatora modernistycznego zwrotu w literaturze, wielką sławą cieszył się w Rosji i krajach słowiańskich. Edycja, która wychodzi w Wydawnictwie Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie pod redakcją naukową prof. Gabrieli Matuszek-Stec, obejmuje wszystkie utwory literackie Przybyszewskiego powstałe w języku polskim: poematy prozą, powieści, opowiadania, dramaty oraz towarzyszące tym utworom autorskie wstępy, a także inedita i drobne przekłady. W przypadku niemieckich pierwodruków przeprowadzono porównanie obu wariantów utworów, fragmenty zmienione lub opuszczone w polskich wydaniach zostały przetłumaczone na język polski i zamieszczone w aparacie krytycznym. Każdy tom zwiera rozbudowany dodatek krytyczny i obszerny wstęp historycznoliteracki, ale edycja jest przyjazna dla każdego czytelnika, zarówno znawcy, jak i zwykłego fana literatury. Pierwszy tom, Proza poetycka. Pentalogia, zawiera utwory, która w sposób najbardziej wyrazisty realizują postulowaną przez autora „Confiteor” „sztukę wykrzyku duszy”. Dzieła te wyróżniają się spośród obfitości prozy poetyckiej, jaka pojawiła się w literaturze polskiej i europejskiej przełomu XIX/XX w., Łączą ze sobą formy narracyjne i liryczne, chłodny dyskurs naukowy i uczuciowe eksplozje. Zapowiadają sztukę ekspresjonistyczną i strumień świadomości oraz podejmują podstawowy dla filozofii Przybyszewskiego problem płci (chuci).
W monografii przedstawiono wyniki badań nad stosowaniem instytucji partycypacji społecznej w Krakowie. Badania przeprowadzone w 2021 roku objęły: konsultacje społeczne, petycje, budżet obywatelski, obywatelską inicjatywę uchwałodawczą oraz inicjatywę lokalną. W książce zaprezentowano również zagadnienia wprowadzające do podejmowanej problematyki, pokazujące partycypację społeczną w ujęciach teoretycznym i politycznym, a także z perspektywy rozwoju koncepcji zarządzania publicznego, koncepcji Smart City oraz wprowadzania jej do zarządzania w samorządzie gminnym. Tytułowy minimalizm formalny to dążenie do pokazania poprzez ocenę stanu faktycznego, jak trudne jest przenoszenie na praktykę polityczną nośnych i popularnych koncepcji zarządzania publicznego oraz realizacja celów strategicznych miasta. „Monografię oceniam pozytywnie ze względu na aktualność podjętej tematyki, zakres obejmujący różne formy partycypacji społecznej zarysowany na tle szerszych koncepcji zarządzania publicznego, ukazanie rozwiązań praktycznego ich stosowania na przykładzie miasta Krakowa”. Z recenzji prof. dr. hab. Marka Ćwiklickiego „Recenzowana praca w pełni spełnia metodologiczne założenia stawiane publikacjom z zakresu nauk społecznych. Stanowi połączenie metod badawczych stosowanych w dyscyplinie nauki o polityce i administracji oraz nauki o zarządzaniu i jakości. Warto też podkreślić, obok złożoności podjętego problemu, śmiałość i precyzję snutych przez autorów wywodów, a także – co bardzo cenne – obiektywizm i nieuleganie ideologiczno-empirycznym uprzedzeniom”. Z recenzji dr. hab. Łukasza Tomczaka, prof. US Autorzy: Maksymilian Galon – dr nauk o polityce i administracji, pracownik Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Katarzyna Plebańczyk – dr nauk o zarządzaniu i jakości, pracownik Instytutu Kultury na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dominik Sieklucki – dr hab. nauk o polityce i administracji, prof. nadzw. UJ, pracownik Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Marek Świstak – dr hab. nauk o polityce i administracji, profesor nadzw. UJ, pracownik Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jakub z Paradyża (ok. 1380-1464) był jednym z najwybitniejszych teologów moralistów późnego średniowiecza. Z dziedziną teologii pastoralnej, połączonej z teologią mistyczną, związany jest jego traktat De arte bene moriendi, omawiający zarówno sztukę dobrego życia, jak i łączącą się z nią sztukę umierania. Traktat ten powstał w Erfurcie około 1450 roku, a jego wydania inkunabułowe pojawiły się u schyłku XV wieku w Lipsku (ok. 1492, 1495). Dotąd nie było polskiego przekładu tego dzieła. Publikowane tutaj tłumaczenie oparto na lipskiej edycji z około 1492 roku. Przekład został poprzedzony wstępem, w którym przypomniano życie i dzieło Jakuba z Paradyża, przedstawiono informacje o kształtowaniu się i rozwoju traktatów dotyczących "dobrego umierania", a wreszcie scharakteryzowano De arte bene moriendi Jakuba, przeanalizowano treść i wykorzystanie źródeł (Biblia, tradycje patrystyczna i monastyczna), omówiono styl i zastosowane środki retoryczne. Pozwala to stwierdzić, że wspomniany traktat jest dziełem oryginalnym, wyróżniającym się powiązaniem "sztuki dobrej śmierci" ze "sztuką dobrego życia", zachętą do życia ascetycznego i rezygnacji ze "światowych rozkoszy" oraz zaszczytów, zwróceniem się ku teologii mistycznej."Czytelnik zainteresowany dawną kulturą religijną (podejmującą wszakże kwestie zarazem uniwersalne i podstawowe), a zwłaszcza badacz średniowiecznego piśmiennictwa otrzyma naukowe opracowanie i pełną, obejmującą polski przekład, krytyczną edycję traktatu Jakuba z Paradyża, która w sposób istotny wzbogaci kolekcję tekstów źródłowych z zakresu ars moriendi, od wielu już lat konsekwentnie tworzoną przez Macieja Włodarskiego. [...] Zasługa tłumacza jest tym większa, że zdołał uprzystępnić polskiemu czytelnikowi utrzymany w stylu ornatus difficilis, a przy tym niełatwy miejscami wykład Paradyżanina w stosunkowo klarownym i wiernie oddającym myśl oryginału przekładzie".Z recenzji prof. dra hab. Romana MazurkiewiczaMaciej Włodarski - emerytowany profesor zwyczajny, przez lata związany z Katedrą Literatury Staropolskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Główne kierunki jego badań to tematyka tanatologiczna w literaturze i kulturze staropolskiej, polsko-bazylejskie związki literackie i kulturalne, polska i łacińska poezja oraz proza w średniowieczu i baroku. Jest autorem takich książek, jak "Ars moriendi" w literaturze polskiej XV i XVI w. (1987), Obraz i słowo. O powiązaniach w sztuce i literaturze XV-XVI wieku na przykładzie "ars moriendi" (1991), Barokowa poezja epicedialna. Analizy (1993), Dwa wieki kulturalnych i literackich powiązań polsko-bazylejskich. 1433-1632 (2001), Świat średniowieczny w zwierciadle romansu (2012), Trzy traktaty o sztuce umierania (2015), Staropolskim szlakiem (2020), a także opracowanych dla Biblioteki Narodowej tomików Polska poezja świecka XV wieku (BN I 60, 1997) i Średniowieczna poezja łacińska w Polsce (BN I 310, 2007).
Monografia Barbary Żebrowskiej-Mazur to kolejna znacząca publikacja krakowskiej badaczki gatunków słownego folkloru dziecięcego. Zawiera systematyczne i solidne analizy morfologiczne (wewnętrzne i immanentne) wzorców tekstowych opukiwanek, wołanek i formuł po chrzcie. Pod tym względem stanowi całkowite novum na gruncie polskiej folklorystyki – Autorka nie tylko dokonuje analiz wybranego korpusu tekstów w celu dotarcia do wzorca tekstu, jego elementów obligatoryjnych i fakultatywnych, stałych i zmiennych, ale również formułuje refleksje na temat transformacji gatunków, ich żywotności, stopniowego wygaszania i zupełnego wymierania. Stałym komponentem analiz jest rekonstrukcja obrazu świata wpisanego w małe formy folkloru oraz próba odtworzenia wartości jako podstawy tegoż obrazu.
Z recenzji prof. Stanisławy Niebrzegowskiej-Bartmińskiej
Dr Barbara Żebrowska-Mazur– asystent w Katedrze Historii Języka i Dialektologii Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Szczególnie interesuje się zagadnieniami z zakresu etnolingwistyki, dialektologii i folklorystyki, czemu daje wyraz w swoich dialektologicznych badaniach terenowych regionu krakowskiego oraz w publikacjach naukowych, dotyczących między innymi słownego folkloru, badań językowo-kulturowej świadomości mieszkańców wsi czy wykorzystywania gwary w marketingu i reklamie.
Po dogoterapii i hipoterapii nadszedł czas na ptakoterapię! Zdarzyło ci się obserwować ptasią mamę uczącą swoje pisklę latać? A może przystanęłaś w drodze do pracy, by posłuchać, jak śpiewają ptaki? Z melancholią obserwowałeś odlatujący jesienią klucz gęsi i z radością witałeś bociany wczesną wiosną? Czy wiesz, że właśnie korzystałeś z ptakoterapii? Obserwacja ptaków sprawia, że psychicznie czujemy się lepiej. Joe Harkness w swojej niezwykle szczerej, intymnej opowieści pokazuje, jak przyglądanie się tym zajmującym zwierzętom pomogło mu pokonać depresję i stany lękowe. Opracowana przez niego ptakoterapia jest oparta na uważnej i świadomej obserwacji, bliskim kontakcie z naturą oraz aktywności na świeżym powietrzu. Zawarte w książce praktyczne wskazówki dla początkujących obserwatorów życia ptaków pomogą w pełni wykorzystać leczniczy potencjał ornitologii. Chwyćcie więc lornetki w dłoń, włóżcie wygodne buty i poznajcie terapeutyczną moc ptasiego śpiewu! Ptakoterapia to książka o terapeutycznej sile momentów, o mocy, jaką wnosi w życie entuzjazm, o roli przynależności w odnajdywaniu siebie samego i o potrzebie znalezienia porządku, gdy w naszym wnętrzu panuje chaos. To również książka o tym, że każdy, jeśli tylko zaufa sobie, wejdzie w końcu na własną trajektorię zdrowienia. Bardzo Wam ją polecam! Sabina Sadecka, terapeutka tramy, współzałożycielka portalu Opsychologii.pl Po lekturze Ptakoterapii szeroko otwórzcie okna z widokiem na niebo, ogród, żywopłot, morze, cokolwiek, co macie przed sobą – z widokiem na nowoczesną uważność. To prawdziwy balsam. Lek, przewodnik i pełna nadziei lekcja latania. Nicola Chester, felietonistka Nature’s Home Magazine Frapująca, zabawna, poruszająca, a momentami brutalnie szczera opowieść o życiu na krawędzi i o tym, jak zainteresowanie ptakami pomogło autorowi poradzić sobie z życiowymi problemami. Dawno nie czytałem tak ważnej książki. Stephen Moss, autor The Robin. A Biography Antidotum na stres i zamęt współczesnego życia. Szczery, ciepły i pozytywny podręcznik odprężenia... Nick Baker, przyrodnik i prezenter telewizyjny To wspaniała, szczera i inspirująca książka. Początkujący amatorzy obserwacji ptaków i początkujący amatorzy życia – wszyscy – mogą nauczyć się czegoś od Joego Harknessa. Patrick Barkham, autor Islander: A Journal around Our Archipelago Joe Harkness od czterech lat prowadzi BirdTherapy.blog , na którym bardzo otwarcie pisze o swoim samopoczuciu i więzi łączącej go z przyrodą. Wygłasza także prelekcje o zdrowiu psychicznym w nadziei, że w ten sposób pomoże innym ludziom zadbać o psychikę. Jest autorem wielu artykułów, pojawił się także w programie BBC Winterwatch, w którym rozmawiał z Chrisem Packhamem o samobójstwach wśród mężczyzn. Jest koordynatorem do spraw uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, od dziesięciu lat pracuje z grupami wymagającymi specjalnej opieki.
Dzień, w którym zamilkł ParyżWieczorem 15 kwietnia 2019 roku świat obiegła zatrważająca informacja: w płomieniach stanęła katedra Notre Dame. Miliony osób na całym globie z przerażeniem śledziły walkę z ogniem i odetchnęły z ulgą, gdy udało się go opanować.Dlaczego pożar wywołał tak silne emocje? Co sprawiło, że katedra Marii Panny stała się fundamentem europejskiej kultury i symbolem francuskiej duszy? Agns Poirier, odwołując się do najważniejszych momentów w dziejach Francji, pokazuje, jak w świadomości narodu umacniała się obecność świątyni. Notre Dame będąca świadkiem koronacji Napoleona, wyzwolenia w 1944 roku czy pogrzebu generała Charles'a de Gaulle'a stała się symbolicznym sercem Paryża. Wzbudzająca zachwyt budowla, wraz z Quasimodem, Esmeraldą i gargulcami zdobiącymi jej fasadę, jest też od lat ikoną popkultury.Pożar zmieni oblicze 850-letniej katedry, a batalia o odbudowę dopiero się zaczyna. Agns Poirier uzmysławia nam, że w tej walce ścierają się liberalizm i konserwatyzm, tradycja i nowoczesność, ateizm i wiara. Czy Notre Dame wyjdzie cało z tego starcia? Zobaczymy!Wątpię, czy jakakolwiek książka opublikowana w tym roku będzie mogła się poszczycić równie wciągającym początkiem. [] Poirier relacjonuje te i wiele innych historii z niebywałym rozmachem, a przy tym ma oko do osobliwych detali.The TimesZapierająca dech, starannie udokumentowana i bez reszty wciągająca relacja z rozgrywającego się dramatu [], elegancka, dowcipna i niezmiennie kształcąca.The ObserverAgns Poirier jest urodzoną w Paryżu, wykształconą w Londynie dziennikarką, komentatorką telewizyjną, krytyczką i pisarką. Regularnie pojawia się w brytyjskich i amerykańskich mediach, takich jak The Guardian, The Observer, BBC, Sky News, CNN. Pracuje jako redaktorka brytyjska we francuskim tygodniku o tematyce politycznej Marianne. Dzieli czas między Paryż i Londyn. Uwielbia jeździć na rowerze i słuchać Charles'a Treneta.
The authors of this book present a study of the first Arab novels that dealt with the Arab Spring in the period 2011-2013. They show the rapid reaction of Arab novelists to what happened in their countries at that time. Dozens of narrative works have been published that heralded the advent of change and the victory of popular movements, glorifying the re-bellious uprisings against tyrannical regimes. Few predicted the outbreak of the revolution before the occurrence of these major events. They also presen-ted a comprehensive picture of what was going on in Arab societies during that difficult period. The revolutions left many victims, and for this reason pessimism and despair permeate some texts, but others paint a bright picture of the future of the Arab Spring, which may lead to the realization of the dream of freedom and democracy.The young generation, which by means of the internet and social media contributed to the out-break of the revolution, is ready to fight for its own ideals and freedom. Its representatives are fascinated by the power of revolution and the rapid course of events. They boldly face death in the hope that the sacrifice of their lives will bring about a better fu-ture for their children. It was young people, not politi-cians and party leaders, who planned the revolution demanding freedom, dignity, equality and justice.
Monografia Weroniki Chańskiej to książka bioetycznie zaangażowana chce nie tylko opisywać, ale także zmieniać rzeczywistość. Autorka analizuje polski system badań prenatalnych. Stawia pytania o jego założenia i niewypowiadane wprost racje stojące za przyjęciem pewnych rozwiązań. Odsłania wartości, na jakich wspiera się diagnostyka prenatalna i towarzyszące jej poradnictwo genetyczne. Pozwala je lepiej zrozumieć i bardziej świadomie z nich korzystać. Niezależnie od swoich walorów naukowych książka jest również przejmującą opowieścią o kobietach, które zdecydowały się na wykonanie badań prenatalnych i zmierzyły z decyzją, co zrobić w przypadku ciężkiej wady płodu. Wyrazem podziwu dla ich determinacji, odwagi, często moralnego heroizmu.Rzadko się zdarza, żeby praca naukowa dotycząca kwestii bardzo specjalistycznej i bardzo wąskiej idealnie trafiała w swój czas. [ ] Nie czytałem wcześniej na ten temat żadnej pracy, ani w literaturze światowej, ani tym bardziej w polskiej, która z tak przejmującą szczerością zdawałaby sprawę z toczących się w gabinetach lekarskich dialogów o sprawach dla kobiet fundamentalnych.fragment z recenzji dr. hab. Zbigniewa Szawarskiego, prof. UWWeronika Chańska, doktor nauk humanistycznych, absolwentka Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim; od 2008 roku adiunkt w Zakładzie Filozofii i Bioetyki Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. W 2008 roku wydała książkę Nieszczęsny dar życia. Filozofia i etyka jakości życia w medycynie współczesnej. Nominowana w plebiscycie Gazety Wyborczej na Polkę 2009 (w kategorii: Nauka). Od 2011 roku członkini Komitetu Bioetyki przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk.
Barwny przewodnik po przeszłości Lizbony Jej urok jest legendarny, ale niewiele osób zna fascynującą historię Lizbony, jednego z najstarszych miast europejskich. W labiryncie uliczek odnajdujemy ślady zarówno rzymskiego panowania, jak i stulecia pod rządami Maurów. Po renesansowym bruku, ku zachwytowi mieszkańców, maszerowały w królewskim orszaku słonie i nosorożce. Jakie były koleje losu tego niezwykłego miasta? Barry Hatton w swojej zajmującej opowieści o barwnej przeszłości i teraźniejszości Lizbony wydobywa zapomniane okruchy historii. Ożywia pamięć o oblężeniu w 1147 roku, zamachu na króla, utworzeniu republiki i mrokach współczesnej dyktatury. Opisuje trzęsienie ziemi, które w 1755 roku obróciło całe miasto w gruzy, ale też zapoczątkowało nowoczesną odbudowę. Przytaczana przez niego historia miejsc, wspaniałych budowli i wyjątkowych mieszkańców ukazuje drogę, którą przeszła Lizbona od portowego miasteczka do stolicy Portugalii. Dla wielu podróżników Lizbona to miłość od pierwszego wejrzenia. Dzięki książce Lizbona. Królowa Mórz zrozumiecie, co stoi za magią tego królewskiego miasta. „Lizbona. Królowa Mórz to pejzaż złożony z wielu nieoczywistych odcieni, jak portugalskie azulejos. Są tu więc mała i duża historia, królowie i poeci, robotnicy kładący lizbońskie chodniki i pani Fernanda z Alfamy. Ta intrygująca, dociekliwa historycznie mieszanka została smakowicie przyprawiona szczyptą humoru, poezji i ponadczasowego zachwytu, który – gwarantuję – udzieli się każdemu, kto po książkę sięgnie”. Iwona Słabuszewska-Krauze, autorka powieści Lalka z Lizbony, Portugalka i Ostatnie fado „Intymna, błyskotliwa i zajmująca... Barwny i erudycyjny przewodnik po przeszłości Lizbony, emanujący wielką sympatią do tego miasta”. „Publishers Weekly” „Sugestywna opowieść Hattona jest pełna detali, które zafascynują każdego, kto kocha to miasto: od korzeni fado (melancholijnej muzyki Lizbony) po historie uchodźców przemierzających jego ulice w czasie drugiej wojny światowej”. „Sunday Times” „Emanująca ciepłem i życzliwością historia intrygującego miasta... Świetnie napisana opowieść Hattona prezentuje frapujące, a niekiedy także niepokojące źródła niesamowitej zdolności przetrwania charakteryzującej Lizbonę”. „Financial Times” „Czarująca opowieść o czarującym mieście, które od dwóch i pół tysiąca lat przyciąga do siebie przedstawicieli narodów całego świata”. David Abulafia, autor książki The Great Sea: A Human History of the Mediterranean Barry Hatton od 1986 roku jest brytyjskim korespondentem zagranicznym w Lizbonie. Zajmuje się bieżącymi wiadomościami, analizami portugalskiej polityki, ekonomii, a także sprawami społecznymi i informacjami kulturalnymi. Jest autorem książek The Portuguese: A Modern History (2011) oraz Lizbona. Królowa Mórz (2018, 2022).
Tę książkę, napisaną przez praktyków dyplomacji i ekspertów, trzeba przeczytać, żeby wiedzieć, gdzie jest miejsce Polski w wirującym coraz szybciej świecie. Przeczytać, a potem zrealizować. Donald Tusk Lektura obowiązkowa dla tych, którzy po włączeniu telewizora chcą jednak rozumieć, gdzie jest Polska i świat. Przy tym jestem przekonany, że zespół autorów to wielki potencjał przyszłej polskiej dyplomacji, która przywróci Rzeczpospolitej należne miejsce w polityce międzynarodowej. Tomasz Siemoniak Po zakończeniu rządów PiS państwo polskie trzeba będzie odbudować. Ta książka opowiada, jak to zrobić w polityce zagranicznej. Marcin Bosacki Autorami niniejszego tomu są byli ambasadorowie RP, dyplomaci o długim doświadczeniu w służbie zagranicznej oraz wybitni eksperci reprezentujący różne dziedziny życia publicznego. Znają ich Państwo z licznych analiz, komentarzy, ale przede wszystkim poprzez dokonania w służbie państwu polskiemu. Przedstawione przez nich opinie mają charakter całkowicie autorski. Nad problemami stojącymi przed polską dyplomacją wielokrotnie debatowaliśmy. Często się spieraliśmy. Niekiedy różniliśmy się w diagnozach. Całkowita swoboda w wyborze problemów, a następnie w ich ocenie, stała się fundamentem tej książki.
This book is inspired by the quest for the proper function of Aristotle's active intellect presented in De Anima 3.5. The urge to grasp its essence has always driven philosophy ahead. Nevertheless, the true nature of nous poitikos remains far from being grasped. I will not unravel it here either, I am afraid. My aim is far more modest: to get through the existing interpretations and try to systematise them somehow. To speak in a more poetic, metaphorical way: my aim is to shed some light upon the subject. I wish to explore the light metaphor from De Anima 3.5 on many levels. To avoid getting lost in Aristotle and Aristotelian interpretations, I have divided the readings of nous poitikos into mystical and rational ones.The third book of Aristotle's De Anima was and still is one of the most discussed fragments of ancient works. For centuries Western, Eastern and Arab philosophers have been engaged in disputes concerning the active intellect. Therefore, one should appreciate the Author's courage and the fact that she has decided to face the vast literature, got to know it, investigated it, and organized it. And this is, without doubt, the greatest value of her work. Most of the Aristotelian scholars perceive De Anima through the lens of earlier assumptions and presuppositions. Sonia Kamińska-Tarkowska tries to maintain methodological distance. Although she has her favourite' authors, she is critical towards them see, for instance, her discussion with Franz Brentano, an exquisite philosopher, and a specialist on Aristotle.' From the review by dr hab. Kazimierz Mrówka, prof. UPSonia Kamińska-Tarkowska, PhD, philosopher and translator currently working at the Institute of Philosophy at the Jagiellonian University. Her areas of expertise and interest are Aristotle's nous poitikos, Franz Brentano's Aristotle (Brentotle) and Franz Kafka's Metamorphosis .
This collection of papers defends a dynamic view of reality which is founded on the assumption of the objective existence of the flow of time. The vindication makes use of a metaphysical theory of the flow of time developed by the author which is based on the notion of dynamic existence. “The topics covered in the book are presented in an exhaustive and complete way. The defended position is presented in many aspects — ontological, methodological and scientific (physical). (…) It will certainly be a valuable contribution to the ongoing discussions on the passage of time, the problem of time asymmetry, and the relationship between the ontology of time and modern physics.” From the review by Prof. Tomasz Bigaj JERZY GOŁOSZ is an Associate Professor at the Institute of Philosophy at the Jagiellonian University. He received his Habilitation in Philosophy from the Jagiellonian University and also holds an MSc in Physics which he obtained at the University of Warsaw. His general interests are in philosophy of science and the metaphysics of time. He has written two books and numerous papers on these topics, with publications in, among others, Axiomathes, Entropy, Erkenntnis, International Studies in the Philosophy of Science, Journal for General Philosophy of Science, and Logic and Logical Philosophy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
