,,Celem książki Marcina Filipowicza jest prześledzenie konstrukcji czeskiej XIX-wiecznej męskości z uwzględnieniem różnych uwikłań kulturowych czeskiego projektu narodowego. [...] Problematyka czeskiej kultury XIX wieku została w niej ukazana od strony dotychczas nieprezentowanej w spójnym, całościowym tekście. To zdecydowanie duży walor książki, której Autor zdecydował się na sięgnięcie, po części, do materiału wydawałoby się już wyeksploatowanego, ale zarazem uzupełnił go o teksty dotychczas niebadane [...]. W swoich analizach koncentruje się na różnego typu dyskursach: lingwistycznym, literackim i masowym [...]. Książka zawiera bardzo wartościowy ogląd XIX-wiecznej kultury czeskiej pod względem kreowanych w niej wzorców męskości. Stanowiące jej zaplecze szerokie tło oraz dyscyplina metodologiczna sprawiają, że z pewnością zainteresuje nie tylko specjalistów, ale też szerszy krąg czytelników."" Z recenzji prof. dr hab. Joanny Goszczyńskiej Marcin Filipowicz - pracownik Instytutu Slawistyki Zachodniej i Południowej Uniwersytetu Warszawskiego oraz Katedry Języka Czeskiego i Literatury Uniwersytetu Hradec Králové. Zajmuje się problematyką różnych aspektów płciowości w kulturze czeskiej XIX wieku. Jest autorem książki Roditelky národů (Hradec Králové 2007, polska wersja: Urodzić naród, Warszawa 2008), poświęconej czeskiej i słowackiej literaturze kobiecej XIX wieku, oraz współautorem książki Rod w memoárech. Případ Hradec Králové (Červený Kostelec 2009), która podejmuje temat konstruowania męskości i kobiecości w tekstach pamiętnikarskich. Współredagował również tom studiów poświęconych zachodniosłowiańskim modelom ojcostwa Od patriarchy k tatínkovi (Hradec Králové 2008, polska wersja: Od patriarchy do tatusia, Warszawa 2009).
Celem autorki było uchwycenie mechanizmów pluralizacji medialnej przestrzeni publicznej w skali globalnej, regionalnej oraz lokalnej. Proponowana Czytelnikowi książka śledzi i analizuje strategie przenikania do głównego nurtu medialnych reprezentacji, które nie tylko ukazują Innego, ale także stanowią jego samodzielny i niezależnie kształtowany głos. W cyklu analiz prowadzonych w paradygmacie medioznawczym i antropologicznym, skupiając się na telewizyjnych tekstach, ale także ich kontekście, dopuszczając do głosu ich twórców oraz widzów autorka próbuje uchwycić medialny pejzaż w konkretnym momencie historycznym.
Branding narodowy, telewizja pograniczna realizowana w międzynarodowych koprodukcjach oraz programy dla mniejszości narodowych i etnicznych potraktowane zostają jako rozbijające homogeniczność medialnego dyskursu teksty, w których Inny mówi sam o sobie pluralizując sferę medialną i rozbijając panujące w niej etnocentryczne światoobrazy.
Magalena Zdrodowska – antropolog i medioznawca, doktor nauk o sztuce; adiunkt w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego; obecnie zajmuje się skomplikowanymi relacjami głuchych i technologii.
Praca porusza tematykę praktycznie niezbadaną, a czyni to w sposób nowatorski, łącząc problematykę teologiczno-liturgiczną prawosławia z kulturą ludową. Takie połączenie otwiera nowe perspektywy – wyprowadza dogmatyczne i katechetyczne myślenie o czasie liturgicznym, sakralnym z ograniczonych ram oficjalnej religijności i konfrontuje je z przełożeniem na żywy odbiór w ludzie, z drugiej strony – przestaje patrzeć na duchową kulturę ludową jak na skansen, a ukazuje dynamikę odbioru, przetwarzania i zwrotnego inspirowania kultury „wysokiej”.
Zarówno aspekt kalendarza liturgicznego, jak i jego odpowiednika ludowego jest oparty na solidnych kwerendach i badaniach terenowych w Rumunii. Rumuńska kultura duchowa stanowi wartość zamkniętą. Należąc do Pax Bizantina i w, dużej mierze, uczestnicząc w Slavia Orthodoxa, pozostaje na uboczu zainteresowań zarówno bizantynistów, jak i paleoslawistów. Leżąc na skrzyżowaniu kultur i interesów politycznych, Rumunia własnymi wyborami nieraz doprowadzała do zaniedbania lub wręcz obumarcia części tradycji narodowej. Wiele takich wyrw w pamięci kulturowej praca p. Ewy Kocój zapełnia. Praca porządkuje bowiem ogromny materiał: omawia źródła i strukturę prawosławnego kalendarza juliańskiego i ery bizantyjskiej i trzy główne cykle tego kalendarza, a także źródła, typologie i cechy charakterystyczne kalendarza ludowego prawosławnych Rumunów i odbicie cyklów cerkiewnych w obrzędowości ludowej. W ten sposób czytelnik otrzymuje przegląd obecności na ziemiach rumuńskich piśmienniczego dziedzictwa bizantyńsko-słowiańskiego i lokalnych wariantów tradycyjnych typów ksiąg, a także dzieł pseudokanonicznych, legendarnych, beletrystycznych i magicznych
Z recenzji Prof. dr hab. Aleksandra Naumowa
Droga 312 to chiński odpowiednik amerykańskiej drogi 66. Pokonując dystans prawie 5 tysięcy kilometrów ze wschodu na zachód, nie omija chyba żadnej warstwy rewolucji społeczno-gospodarczej, która przeorała całe Chiny od góry do dołu. W tej zaskakującej i głęboko osobistej książce Rob Gifford, popularny reporter National Public Radio, opowiada o przygodach w podróży drogą 312, którą przejechał od punktu wyjścia w Szanghaju do końca na granicy z Kazachstanem. Autor zapoznaje czytelnika z wielobarwną mozaiką chińskiej rzeczywistości i stawia zasadnicze pytania o Chiny: Czy rzeczywiście będą następnym światowym supermocarstwem? Czy są tak silne i potężne jak się wydają z zewnątrz? Kim są zwykli Chińczycy, do których zdaje się należeć XXI wiek?
Przekazując własne wrażenia z drogi 312, Gifford odsłania oblicze kraju, który na ogół jest nierozumiany przez ludzi Zachodu, ożywia portret narodu, który tak często ogranicza się do statystyk gospodarczych, przybliża problemy i nadzieje Chin.
W latach 90-tych Rachel Polonsky zamieszkała z rodziną w Moskwie. Okazało się, że piętro wyżej mieszkał kiedyś Wiaczesław Mołotow, jeden z najbardziej bezwzględnych popleczników Stalina. W jego dawnym mieszkaniu Polonsky odkryła należącą do niego bibliotekę, a składające się na nią książki stały się punktem wyjścia podróży po kraju, który – jak sądziła – znała.
Podróżując z południa nas daleką północ, zetknęła się z przeszłością kraju pustoszonego przez wojnę, głód, ludobójstwo i totalitaryzm, lecz także
z dziedzictwem rosyjskich pisarzy – z ich humanizmem, z epiką będącą ich odpowiedzią na wojnę, a także z ich oddaniem wartościom duchowym.
Zdumiewająco oryginalna, wciągająca książka o dzisiejszej i dawnej Rosji, którą odnajduje za pośrednictwem jej pisarzy i ich oprawców. Całkowicie osobista a zarazem napisana z naukową wnikliwością. (David Sexton, Evening Standard Best Summer Reads)
Wspaniałe dokonanie, w którym Rosja objawia się nie tyle jako kraj, co jako wspaniałe rejony myśli. (Ian Thomson Irish Times)
Efekt zarażania a działalność organizacji to publikacja podejmująca ważną tematykę związaną z objaśnieniem zjawiska, które wywiera istotny wpływ na działalność współczesnych przedsiębiorstw. Niejednokrotnie przesądza ono o ich przetrwaniu lub rozwoju. Zarażanie
jest zjawiskiem o rozproszonym pojmowaniu, którego poznanie może się przyczynić do lepszego zrozumienia zachodzących zjawisk i adaptacji przedsiębiorstwa do zmian zachodzących w jego otoczeniu. Wzmiankowana problematyka została relatywnie słabo spenetrowana przez przedstawicieli nauk o zarządzaniu, dlatego publikacja Sławomira Wyciślaka w niemałym stopniu wypełnia lukę piśmienniczą w obszarze nauk o zarządzaniu.
Porywający, rzeczowy, przystępny - tak można określić ten podręcznik przedstawiający narzędzia do samodzielnego kształcenia, które znajdują zastosowanie w licznych kontekstach zawodowych i sytuacjach wielu klientów. Z pewnością nie będzie leżeć na półce. Czytelnicy będą do niego wracać, aby udoskonalać i utrwalać umiejętności potrzebne w dialogu motywującym oraz szukać nowych sposobów nauczania tej metody.
Dr Steve Martino Yale University School of Medicine
Książka jest kluczem do sukcesu w dziedzinie dialogu motywującego. Gorąco polecam ją wszystkim zainteresowanym - zarówno tym, którzy dopiero zapoznają się z dialogiem motywującym, jak i tym, którzy znają już tę metodę.
Dr Scott Walters University of Texas School of Public Health
Wypracowanie biegłości w dialogu motywującym wymaga wielu ćwiczeń, które stanowią sedno tego pasjonującego, przystępnego poradnika. Jest on pełen przykładów zebranych w rozmaitych kontekstach klinicznych oraz interakcji i zadań przydatnych w praktycznej nauce umiejętności związanych z tą metodą terapeutyczną. Autor - doświadczony badacz i praktyk z dziedziny DM - ułatwia czytelnikom naukę dzięki sprawdzianom wiadomości, ćwiczeniom, które pozwalają na zdobywanie biegłości w stosowaniu zasad tej terapii, oraz arkuszom ćwiczeń do powielania. Czytelnik krok po kroku zyskuje niezwykle ważne w dialogu motywującym kompetencje konieczne do podnoszenia znaczenia zmiany, pielęgnowania w kliencie wiary w siebie, rozstrzygania ambiwalencji, umacniania zobowiązania do zmiany i negocjowania planu jej urzeczywistnienia.
Książka jest przeznaczona dla szerokiego kręgu psychologów, terapeutów i psychoterapeutów.
Studenci dziennikarstwa z Uniwersytetu Jagiellońskiego przez kilka miesięcy dokumentowali historię krakowskiego Ośrodka Badań Prasoznawczych ? najstarszej polskiej instytucji, badającej naukowo media masowe i opinię publiczną. Powstała książka o ośrodku i ludziach, którzy go przez kilkadziesiąt lat tworzyli. Ludzie ci wykonywali badania prasy o poziomie dokładności nieosiągalnym dla dzisiejszych firm, które zbierają informacje o nastrojach społecznych, czy zajmują się rynkiem mediów. Widziany ze współczesnej perspektywy, OBP był jedną z niewielu normalnych instytucji w PRL-u, nienormalnym kraju.
Warto spojrzeć na tę książkę, jak na ważny przyczynek do historii nauk społecznych w Polsce. Można traktować ją także jak zbiór zajmujących historii o grupie arcyciekawych, zaangażowanych pasjonatów, których dewiza brzmiała: chcieliśmy się dowiedzieć.
Wszystkim tym, którzy narzekają na ?dzisiejszą młodzież?, Przodownicy prasy pokażą, że jest możliwe porozumienie między pokoleniami, a ciekawość świata nie zależy od metryki.
Zagadnienia tożsamości i transgresji budzą w ostatnich latach żywe zainteresowanie filozofów, psychologów, antropologów kultury, wreszcie literaturoznawców. W ten nurt poszukiwań, inspirowanych również zjawiskami najnowszej twórczości literackiej, wpisuje się niniejszy tom. Autorzy zebranych w nim tekstów postawili sobie za cel zbadanie problemu tożsamości w szczególnym powiązaniu z kwestią przekraczania granic, rozmaicie rozumianą transgresją. Tytułowe „pękniecie” wiąże się przede wszystkim z pytaniem o możliwość lub niemożliwość wyrażenia tego doświadczenia w literaturze.
W tomie zgromadzono teksty młodych badaczy z kilku ośrodków naukowych w Polsce. W swoich szkicach omawiają oni wybrane koncepcje tożsamości, odnosząc to pojęcie do dzieł literatury polskiej z ostatniego stulecia, ze szczególnym uwzględnieniem doby powojennej. Autorzy artykułów reprezentują różne dziedziny współczesnej humanistyki, jednak najmocniej odznacza się stanowisko literaturoznawców.
Z recenzji dr. hab. Sławomira Buryły, prof. UWM
Etniczność i nacjonalizm są wszechobecne we współczesnym świecie. W jakiej mierze etniczność jest rezultatem różnic kulturowych, a w jakiej jest uzależniona od praktycznego wykorzystania owych różnic oraz od wiary w ich istnienie? Thomas Hylland Eriksen pokazuje, że etniczność nie jest bynajmniej niezmienną właściwością grup, lecz dynamicznym i zmiennym aspektem stosunków społecznych. Odwołując się do całego szeregu klasycznych i najnowszych badań, Eriksen dokonuje klarownej i wszechstronnej analizy związków między etnicznością, klasą, płcią kulturową i narodowością.
Niniejsze wydanie Etniczności i nacjonalizmu to lektura obowiązkowa dla wszystkich studentów antropologii społecznej i dla każdego, kto pragnie zrozumieć zjawiska etniczne. Niniejsze wydanie zostało rozszerzone o zagadnienia prawa własności kulturowej, roli genetyki w powszechnym rozumieniu identyfikacji, komercjalizacji tożsamości oraz znaczenia Internetu.
?najlepsze znane mi wprowadzenie do antropologii lingwistycznej, które znajdzie szerokie zastosowanie w dydaktyce akademickiej
Dr hab. Grzegorz Godlewski, prof. UW, Uniwersytet Warszawski
Antropologia lingwistyczna jest bez wątpienia jedną z najciekawszych propozycji wydawniczych ostatnich lat w swojej dziedzinie, publikacja, którą należy jak najszybciej wprowadzić do polskiego obiegu naukowego.
Dr hab. Marcin Brocki, Uniwersytet Jagielloński
Autorka wyraźnie ma talent do trafnego omawiania skomplikowanych zagadnień w sposób, który jest zrozumiały dla jej zamierzonych odbiorców. Oprócz tej godnej pochwały umiejętności ma też cudowny talent do barwnego streszczania badań etnograficznych zarówno precyzyjnie, jak i interesująco (?) Książka jest ?nowoczesna? w najlepszym znaczeniu tego słowa. Omawia lub wspomina główne tematy i motywy najbardziej pasjonujących obecnie prac w dziedzinie antropologii lingwistycznej.
Douglas Glick, Binghamton University
Antropologia lingwistyczna. Wprowadzenie jest jasnym i przystępnym kompendium najważniejszych problemów teoretycznych współczesnego użycia języka podejmowanych przez antropologię lingwistyczną i stanowi dla studentów przyjazny wstęp do wiedzy o języku funkcjonującym w rzeczywistych kontekstach społecznych na całym świecie. Łącząc klasyczne badania nad językiem w kontekstach społecznych ze współczesną wiedzą i najnowszymi tendencjami, Ahearn daje nam całościową syntezę badań w antropologii lingwistycznej i rozważa perspektywy badań w tej dziedzinie.
W książce język jest omawiany w nierozerwalnym związku z kulturą i życiem społecznym, a teoria, łącząca się z przykładami współczesnego zastosowania języka, służy badaniu sposobu, w jaki język tworzy, podtrzymuje, kwestionuje i przekształca hierarchie społeczne. Wśród tematów poszczególnych rozdziałów znajdują się: płeć kulturowa, rasa i etniczność, przyswajanie języka i socjalizacja, wykonanie, praktyki piśmienne oraz wielojęzyczność i globalizacja. Ahearn przedstawia fascynujący obszar antropologii lingwistycznej, a zarazem podkreśla wartość etnograficznie ugruntowanego podejścia do badań języka.
Laura M. Ahearn jest profesorem antropologii amerykańskiego uniwersytetu Rutgers i autorką książki Invitations to Love: Literacy, Love Letters, and Social Change in Nepal (2001).
Yoshimasa to prawdopodobnie najgorszy szogun, jaki kiedykolwiek rządził Japonią. Był kiepskim żołnierzem, nie znał się na sprawach państwowych i został zdominowany przez żonę. Niemniej - jak pokazuje Donald Keene - wywarł bezprzykładny wpływ na życie kulturalne Japonii. Dziś Yoshimasę pamięta się przede wszystkim jako budowniczego Świątyni Srebrnego Pawilonu i człowieka rządzącego Japonią podczas wojny Oonin (1467?1477), która doprowadziła do niemal całkowitego zaniku władzy szogunów. Nie mogąc sprawować kontroli nad shugo daimyoo - wojskowymi gubernatorami prowincji - porzucił politykę i poświęcił się poszukiwaniu piękna. Kiedy Yoshimasa zrezygnował ze stanowiska szoguna i uczynił swym domem górskie ustronie znane dziś jako Srebrny Pawilon, jego estetyczny smak zaczął określać gusty Japończyków: nastąpił rozkwit teatru noo, rozwinęła się sztuka tworzenia japońskich ogrodów, a w niewielkiej sali w Srebrnym Pawilonie narodziła się ceremonia herbaciana. Pod rządami Yoshimasy powstały także lub zyskały pierwszorzędne znaczenie sztuka układania kwiatów, malarstwo tuszowe oraz architektura shoinzukuri
Jeszcze nikomu nie udało się włożyć nowych treści w stare formy. Dlatego hasłem XIV Ogólnopolskiego Zjazdu Socjologicznego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, który odbył się w Krakowie w dniach 8-11 września 2010 roku, były zmiany, jakich doświadcza społeczeństwo. Zmiany te wymuszają przemyślenie od nowa podstawowych paradygmatów, a nawet podstawowych pojęć (uspołecznienie, więź społeczna, władza, społeczna stratyfikacja, edukacja), za pomocą których socjolog analizuje społeczeństwo, a także rolę socjologii w wyjaśnianiu zmian i przewidywaniu ich kierunku. Pojawia się zatem pytanie, jakie jest znaczenie i sens owych paradygmatów i pojęć, jakie jest miejsce i rola socjologii w czasach niesłychanego wzrostu społecznej kompleksowości, procesów globalizacji, rozwoju technologii na niespotykaną dotąd skalę oraz związanego z tym nieograniczonego i nieprzeniknionego ryzyka dla jednostki i społeczeństwa? Ponad tysiąc socjologów uczestniczących w tym wydarzeniu podjęło intelektualny wysiłek udzielenia odpowiedzi na te i inne pytania w ramach sesji plenarnych, sympozjów oraz specjalistycznych sesji tematycznych. Niniejsza pozjazdowa publikacja stanowi przegląd wybranych referatów, możliwie najwierniej przybliżających Czytelnikowi fakt funkcjonowania społeczeństwa w procesie zmian wielowektorowych.
siążka jest pracą pionierską, po raz pierwszy bowiem podjęto próbę porównania związanych z postępem i modernizacją zjawisk zachodzących w tych dwóch, na pierwszy rzut oka, obcych sobie kulturowo i historycznie krajach. Teza, którą Autorka z powodzeniem udowadnia, brzmi:?modele kultury rosyjskiej i irańskiej wykazują podobieństwa typologiczne, a reakcja obydwu kultur na zderzenie z modernizacją jest determinowana przez wewnętrzne mechanizmy rozwoju i ochrony tożsamości kulturowej w dużo większym stopniu niż przez czynniki zewnętrzne". Niezwykle ciekawe dla filologów, a także dla kulturoznawców są tu refleksje Autorki nad znaczeniami słów, używanych przez grupy kulturotwórcze, refleksje na temat istoty języka i jego miejsca w systemie kultury, a także konstatacja, iż zetknięcie się kultur rosyjskiej i irańskiej z modernizacją zainicjowało zmiany w sferze wyobrażeń na temat rzeczywistości.
Z recenzji dr hab. Kingi Maciuszak, prof. UJ
Zarówno cel badań, jak i podporządkowane mu zadania badawcze wskazują na oryginalne i twórcze podejście do podjętej w rozprawie problematyki. Oryginalne jej ujęcie zostało dodatkowo wyeksponowane poprzez wprowadzenie perspektywy ?przekładu kultur" - przejmowania znaków i związanych z nimi treści określonego obszaru kulturowego przez inną kulturę oraz związane z tego typu transgresją problemy. Ze względu na złożoność poruszanej w pracy problematyki, cel badawczy oraz wynikające z niego zadania Autorka posłużyła się kryteriami semiotyki oraz antropologii kulturowej i aksjologicznej, które osadziła na gruncie historii kultury.
Z recenzji prof. dr hab. Anny Raźny
Czy śmierć jest stanem nieodwracalnym? Czy człowiek powinien godzić się ze śmiercią? Czy zdolny jest do wskrzeszenia umarłych? Pytania te zadał sobie niegdyś Nikołaj Fiodorow (1829-1903) - jeden z najoryginalniejszych rosyjskich myślicieli, wizjoner, twórca bodaj najbardziej maksymalistycznej koncepcji filozoficznej w dziejach, prekursor renesansu religijno-filozoficznego w Rosji.
Odpowiedzią na nie stała się filozofia ?wspólnego czynu". Fiodorow był niezachwianie przekonany, że człowiek jest zdolny do wskrzeszenia wszystkich zmarłych przodków i definitywnego wykorzenienia śmierci z bytu. Jest to jego pierwszy i jedyny obowiązek. Czyn ów równałby się ontologicznemu przeobrażeniu oraz zbawieniu całości wszechświata. Wskrzeszenie umarłych to ludzka odpowiedź na zmartwychwstanie Chrystusa. To swoista interpretacja ?złotej zasady" patrystyki: ?Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się bogiem". To wreszcie postulat personalizmu doprowadzonego do ostatecznych granic -wyraz pragnienia wskrzeszenia do życia Innego.
Niniejsza książka jest pierwszą polskojęzyczną monografią o tym nader oryginalnym, a przy tym słabo znanym myślicielu. Usiłuje ukazać zarazem wielowarstwowość i złożoność jego myśli, jak i spajającą wszystko ideę wskrzeszenia. Stara się zrekonstruować wewnętrzną logikę jego koncepcji, podejmuje się zadania jej systematyzacji. Jest próbą pokazania, że szalona i całkowicie nieprawdopodobna na pierwszy rzut oka koncepcja wcale szaloną nie jest.
To oryginalna i interesująca propozycja zastosowania perspektywy interdyscyplinarnej, która łączy rozległą wiedzę w zakresie tytułowej problematyki zarówno na poziomie empirii, jak i teorii z postawą rozumiejącą wspartą badaniami i przemyśleniami. Dociekając istoty fenomenu dzieciństwa, autorka sięga po indywidualne trajektorie biograficzne i skupia się na obszarach ich działania jako podmiotów sprawczych. Próbuje ukazać, w jakim stopniu dzieci są aktorami życia społecznego, wpływają na zwiększenie kontroli nad swoim życiem, wiary we własne życie i swoje możliwości, a także, w jakich przestrzeniach społecznych wzbogacają swoją wiedzę, kompetencje i umiejętności. Książka jest w pewnym sensie pionierskim przedsięwzięciem pokazania problematyki dziecka i dzieciństwa w perspektywie, która nadaje jej walor ważnej lektury dla socjologów, pedagogów, specjalistów pracy socjalnej oraz tych, dla których sprawa dziecka i dzieciństwo są niezwykłej wagi.
2 recenzji dr bab. Anny Barskiej, prof. Uniwersytetu Opolskiego
Problematyka zarządzania w służbie zdrowia jest stale aktualnym tematem naszej gorącej, narodowej i społecznej dyskusji. Ciągle słyszy się krytykę zarówno całej służby zdrowia, jak i wielu jednostek świadczących usługi medyczne.
Podjęcie badań nad zarządzaniem szpitalami i publikacja ich wyników są więc bardzo przydatne i pomocne. Dobre zarządzanie to nadzieja na dobre leczenie.
Warto przeczytać rzetelny raport z tych badań.
Prof. dr hab. Zbigniew Nęcki, Uniwersytet Jagielloński
Monografia napisana jest w sposób oryginalny i głęboko refleksyjny, skłania czytelnika do zadumy nad relacjami i więziami społecznymi, nad odpowiedzialnością za godne i podmiotowe traktowanie człowieka, niezależnie od jego kondycji psychicznej. Może być adresowana do wszystkich osób, którym bliskie są ideały pomocy bliźniemu, ale bliźniemu traktowanemu jako równy sobie. Holistyczna wizja pracy socjalnej w połączeniu z głęboko humanitarnym przesłaniem jest odpowiedzią na pytanie, jak pomagać, jak współegzystować, jak zapraszać do wspólnej przestrzeni. Z recenzji dr hab. Anny Michalskiej, prof. UAM Instytut Socjologii UAM
Wyrażam uznanie Autorowi za podjęcie ważnego i doniosłego ? z punktu widzenia społecznego ? tematu badawczego. Opracowanie należy do nielicznych, które tak dogłębnie dokonują analizy problematyki ludyczności na gruncie polskim. Poszczególne rozdziały charakteryzują się przejrzystą konstrukcją, logicznością wywodów, trafnością określeń i głębią przemyśleń. Rozprawa z pogranicza antropologii kulturowej i socjologii kultury zadziwia bogactwem omawianych zjawisk natury społeczno-kulturowej.Lekturę tej publikacji szczególnie zalecam studentom kulturoznawstwa, pedagogiki, socjologii i antropologii kulturowej. Książka ta powinna też trafić do pracowników placówek kulturalnych, wydziałów kultury, urzędników miejskich i powiatowych. Ich wiedza na temat ludyzmu i mechanizmów jego przemian we współczesnym świecie powinna być stale uzupełniana.
Z recenzji dra hab. Ludwika Kozołuba, prof. UO
Społeczeństwo polskie stało się w ostatnim dwudziestoleciu społeczeństwem konsumpcyjnym ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami. Sąd taki wydaje się słuszny przede wszystkim w odniesieniu do mieszkańców miast dużych i średniej wielkości, liczących nie mniej niż 150–200 tys. ludności.
W miastach takich zachodzą procesy, które pozwalają mówić nie tylko o społeczeństwie konsumpcyjnym, ale wręcz o społeczeństwie konsumpcji zabawy.
W moim przekonaniu następuje w polskim społeczeństwie miejskim (analizowano miasto Kraków) proces „uludyczniania kultury”, przez wielu badaczy nazywany ? raczej niesłusznie ? „karnawalizacją kultury”. Proces ten oznacza ustawiczne rozszerzanie się społecznego zasięgu zabawy, mnożenie się jej form, ogarnianie przez nią nowych obszarów czy dziedzin życia społeczno-kulturowego, także tych, które były dotychczas sferami powagi, jak nauka, wiedza naukowa, religia itd.
Zabawa niesie wiele pożytków dla jednostki i dla społeczeństwa. Jednak proces „uludyczniania kultury”, rugowania z życia społecznego i kultury powagi, powszechne uleganie hedonizmowi, dążenie do osiągania permanentnej przyjemności, narastająca dominacja zabawy i rozrywki nad innymi formami aktywności człowieka, oznacza kształtowanie się tego, co James E. Combs nazwał z przekąsem nowym wiekiem ludycznym, oraz panowanie nowego homo ludens, człowieka zabawy ery konsumpcyjnej. To może budzić niepokój, iż społeczeństwo konsumpcyjne istotnie „zabawi się na śmierć”, jak wieszczył Neil Postman.
Autor skupia się na kompetencjach menedżerskich, a ściślej na kompetencjach kadry kierowniczej szpitali. Taki wybór pola badawczego zasługuje niewątpliwie na pełną akceptację, jeśli wziąć pod uwagę odrębność, jaką nacechowana jest działalność szpitali.
Z recenzji prof. dr hab. inż. Małgorzaty Elżbiety Gablety
Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
Prezentowana rozprawa ma charakter pełny i komplementarny, a jej największą zaletą jest rzeczywiste połączenie wiedzy teoretycznej z praktyką. Było to możliwe dzięki rozległej wiedzy Autora z zakresu problematyki zarządzania zasobami ludzkimi oraz specyfiki organizacyjnej szpitali. Połączenie tych dwóch dziedzin pozwoliło na kreślenie szeroko zarysowanego wywodu teoretycznego, pozostającego w pełnej harmonii z omawianymi w dalszej części kompetencjami personelu medycznego.
Z recenzji dr. hab. Łukasza Gawła
Uniwersytet Jagielloński
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
