Tematyka niniejszej pracy doskonale wpisuje się we współczesne zmiany zachodzące w sektorze szkolnictwa wyższego. Na podstawie zapisów Ustawy 2.0 można stwierdzić, że wywiera ona duży wpływ na zmianę podejścia do sposobu zarządzania uczelniami. Ustawa ta nakłada na osoby odpowiedzialne za procesy zarządcze uczelni obowiązek poszukiwania nowych rozwiązań oraz dostosowywania się do zmieniającego się ładu akademickiego. Zagadnienia podejmowane przez autorów publikacji w dużym stopniu odpowiadają współczesnym problemom, przed jakimi stoją uczelnie. Książka szczególnie polecana jest menadżerom akademickim oraz osobom zajmującymi się zagadnieniami zarządzania na uczelniach.
Tematyka niniejszej pracy zbiorowej oscyluje wokół obszaru szeroko pojętego marketingu uczelni. Należy zaznaczyć, że obszar ten – w dobie rosnącej konkurencji i globalizacji rynków – nabiera coraz większego znaczenia w procesie całościowego zarządzania uczelnią. Zmiany, jakie zaszły w polskim systemie szkolnictwa wyższego w 2018 roku, czyli wprowadzenie Ustawy 2.0, miały doprowadzić między innymi do wzrostu rozpoznawalności polskich uczelni za granicą. Oczywiście rozpoznawalność ta nie jest ściśle związana z obszarem marketingu uczelni i w dużej mierze zależy od innych czynników, takich jak: jakość publikacji naukowych, jakość kształcenia czy jakość badań naukowych. Działania marketingowe wzmacniają jednak wizerunek uczelni, przyczyniają się również do zwiększenia jej rozpoznawalności. Tematyka podjęta w tej książce jest aktualna, a zawarte w niej treści mogą pomóc w lepszym zrozumieniu tematu. Analizowana problematyka stanowi odzwierciedlenie licznych problemów i dylematów, jakie stoją przed zarządzającymi współczesnymi uczelniami.
Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Piaseckiego
Trudno zaprzeczyć konstatacji, że jak uprzednio Japonia i Korea Południowa były na ustach całego świata, tak teraz są Chiny. Dźwignięcie się Państwa Środka w ciągu zaledwie 40 lat z gospodarczego niebytu do rangi drugiej gospodarki globu musi bowiem w naturalny sposób przykuwać uwagę wszystkich. Zarówno tych, którzy chcieliby powtórzyć ten sukces u siebie, jak i tych, którzy upatrują w nowo wykreowanym liderze rozwoju ekonomicznego zagrożenie dla własnej pozycji, dla własnych interesów. Uwagę świata zwraca nie tylko sam wzrost gospodarczy Chin, lecz także – co zrozumiałe w przypadku najludniejszego kraju na naszej planecie – idące z tym w parze jego polityczne ambicje. Te tymczasem, co wcale nie zaskakuje, rosną wprost proporcjonalnie do osiąganego statusu ekonomicznego.
Chociaż Chiny pozostają z powyższego powodu głównym polem badawczym autorów tej pracy, to jej problematyka nie ogranicza się tylko do Państwa Środka. Przywołanie doświadczeń japońskich i koreańskich stanowi bowiem dobry kontrapunkt do podjętej analizy. Inaczej przecież ogląda się dany kraj z jego własnej perspektywy, a zupełnie inaczej, gdy patrzymy nań oczami obcych analityków. W przypadku niniejszej pracy szczególnej wartości dodanej należy jednak upatrywać w konfrontacji doświadczeń azjatyckich, a więc chińskich, japońskich czy koreańskich, z doświadczeniami europejskimi. Tego rodzaju studium komparatystyczne jest na polskim rynku wydawniczym rzadkością. Najczęściej spotykamy się bowiem z pracami poświęconymi przedmiotowej problematyce, ale właśnie bez przeprowadzenia stosownej analizy na tle porównawczym. Tymczasem jest ona niezbędna, jeśli chcemy wiedzieć, w którym punkcie historycznego wyścigu się znajdujemy.
Boon, Steele i van der Hart w przystępny sposób pokazują, jak radzić sobie z dysocjacją i traumatycznymi wspomnieniami.
Niniejsza książka to usystematyzowany trening umiejętności dla osób cierpiących na zaburzenia dysocjacyjne będące skutkiem przebytej traumy. Autorzy nie tylko dokonują przeglądu zaburzeń i ich objawów, lecz także szczegółowo opisują praktyczne umiejętności, dzięki którym można nad nimi zapanować.
Boon, Steele i van der Hart uczą, jak rozumieć i regulować emocje, kwestionować dysfunkcyjne myśli oraz radzić sobie z gniewem, strachem, wstydem i poczuciem winy. Ponadto książka zawiera przydatne strategie panowania nad wyzwalaczami emocji i radzenia sobie z pragnieniem samookaleczania, by krok po kroku zmierzać ku poprawie samopoczucia i relacji z innymi osobami.
Zaburzenia dysocjacyjne po traumie to także znakomity poradnik dla terapeutów pracujących z pacjentami, którzy zmagają się ze wspomnianymi problemami. Prezentowane w książce porady można z powodzeniem wykorzystać zarówno w terapii grupowej, jak i indywidualnej. W przewodniku zamieszczonym na końcu książki znajduje się zarys wprowadzających i pożegnalnych sesji grupowych. Arkusze zadań domowych umieszczone na końcu każdego rozdziału ułatwiają pracę nad strategiami radzenia sobie z problemami.
„Przejrzyste wyjaśnienia, praktyczne umiejętności i zbiorowa mądrość trojga terapeutów z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu pacjentów z zaburzeniami dysocjacyjnymi - oto Zaburzenia dysocjacyjne po traumie. Trening umiejętności. To podręcznik dla terapeutów, przewodnik dla trenerów grup oraz zbiór ćwiczeń dla pacjentów cierpiących na zaburzenia dysocjacyjne. W książce tej znajdą Państwo aktualne informacje na temat najlepszych praktyk klinicznych oraz najnowszych postępów terapii opartej na uważności i poznawczo-behawioralnych podejść do dysocjacji patologicznej".
Frank W. Putnam, MD, profesor pediatrii i psychiatrii, University of Cincinnati College of Medicin
Tom zawiera:
Rozumienie dysocjacji i zaburzeń związanych z traumą
Wstępne umiejętności pomagające radzić sobie z dysocjacją
Poprawa życia codziennego
Radzenie sobie z wyzwalaczami emocji i wspomnieniami związanymi z traumą
Rozumienie emocji i procesów poznawczych
Zaawansowane umiejętności radzenia sobie z problemami
Poprawa relacji z innymi osobami
Przewodnik dla trenerów grup
Dr Suzette Boon pracuje jako psycholożka i psychoterapeutka kliniczna w Centrum Traumy Altrecht w holenderskim Zeist. Jest współzalożycielką European Society for Trauma and Dissodation (ESTD), była też jego pierwszą przewodniczącą. Jest także członkiem International Society for Trauma and Dissociation (ISSTD). Otrzymała wiele nagród za wkład w diagnozowanie i leczenie zaburzeń dysocjacyjnych.
Kathy Steele, mgr pielęgniarstwa, specjalistka kliniczna pracująca w Atlancie (USA). Pełni funkcję dyrektor klinicznej w Metropolitan Counseling Senices, a także prowadzi prywatną praktykę w Metropolitan Psychotherapy Associates. Do niedawna przewodnicząca Society for Traumatic Stress Studies (ISTSS); otrzymała liczne nagrody za swoją działalność, jest współautorką publikacji The Haunted Self: Structural Dissodation and the Treatment of Chronić Traumatization.
Dr Onno van derHart jest profesorem honorowym psychopatologii traumatyzacji przewlekłej w Departamencie Psychologii Klinicznej i Psychologii Zdrowia Uniwersytetu w Utrechcie oraz psychologiem i psychoterapeutą w Sinai Center for Mental Health w Amstelveen (Holandia). W przeszłości pełnił funkcję przewodniczącego ISTSS. Jest także współautorem książki The Haunted Self: Structural Dissociation and the Treatment of Chronić Traumatization.
Dlaczego niektóre bystre i kreatywne nastolatki nie radzą sobie z codziennymi obowiązkami, na przykład notorycznie spóźniają się do szkoły, zapominają o treningu czy nie potra?ą utrzymać porządku w pokoju? Przyczyną może być niedostatek takich umiejętności wykonawczych niezbędnych w dorosłym życiu, jak zdolność do rozwiązywania kon?iktów, planowanie, ocena ryzyka, kontrolowanie emocji, skupianie uwagi, samodzielna praca i innych. Autorzy książki Zdolne, ale rozkojarzone – poradnika pomagającego rozwijać umiejętności wykonawcze u dzieci – wracają z publikacją poświęconą nastolatkom. Zaproponowana przez nich i sprawdzona w toku wieloletniej pracy z młodzieżą metoda kształtowania i umacniania tych umiejętności wskazuje rodzicom, jak wychować dzieci na odpowiedzialnych i niezależnych młodych ludzi, świadomych swoich słabych i mocnych stron. Książka Nastolatki zdolne, ale rozkojarzone pomaga również zrozumieć ?zjologię dorastających dzieci, rozwój ich mózgu i procesy kształtowania się osobowości, a także pokazuje, w jaki sposób zrede?niować relacje z dzieckiem oraz przygotować je do wejścia w dorosłość.
Zawarte w publikacji de?nicje i strategie rozwijania umiejętności wykonawczych, poparte przykładami i uzupełnione tabelami, mogą ułatwić radzenie sobie z wyzwaniami wychowawczymi rodziców i opiekunów nastolatków.
„Zachowanie twojego nastolatka sprawia, że rwiesz sobie włosy z głowy we frustracji? Przestań prawić mu kazania i skorzystaj z tej niezwykle wnikliwej i praktycznej książki, która pomoże ci poprowadzić twojego „zdolnego, ale rozkojarzonego” nastolatka do osiągnięcia sukcesów osobistych, edukacyjnych i społecznych. dr William Pfohl były prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Psychologii Szkolnej (ISPA)
„To dokładnie taka książka, jakiej potrzebują rodzice. Bardzo praktyczny poradnik o tym, jak poprawić umiejętności wykonawcze nastolatków i zmotywować ich do korzystania z tych, które już posiadają”. dr Patricia O. Quinn współautorka książki Włączyć hamulce. Poradnik dla dzieci i młodzieży z ADHD
„Wciągnęła mnie od pierwszego rozdziału! Ta książka pokazała mi, jak wspierać mocne strony mojego syna, a nie tylko krytykować jego słabości. (…) Jestem zachwycona, że wreszcie mam konkretny plan działania na rozwijanie umiejętności, których mój syn potrzebuje, żeby lepiej sobie radzić w szkole oraz nauczyć się skupienia i odpowiedzialności”. Kim L.
Dr RICHARD GUARE jest dyrektorem Centrum Leczenia Zaburzeń Uczenia się i Uwagi w Portsmouth w New Hampshire, gdzie dr PEG DAWSON pracuje jako psycholog kliniczny. Każde z nich ma ponad 30 lat doświadczenia w pracy klinicznej. Są autorami bestsellerowej książki Zdolne, ale rozkojarzone (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2012), w której skupili się na młodszych dzieciach, a także książki The Smart but Scattered Guide to Success, poświęconej dorosłym.
COLIN GUARE to 25-letni pisarz, który w okresie dorastania zmagał się z zaburzeniami uwagi. Publikuje w magazynie „ADDitude”i pracuje z dziećmi z zaburzeniami uczenia się.
Lekkość zaproponowanego dyskursu utkanego ze wspomnień odbiorczych uwikłanych w okoliczności oglądania filmów: nastrój, czas czy osoby, które z opisywanymi filmami się kojarzą, sprawia, iż dajemy się ponieść narracji Autora, który uwodzi nas wspominkami, doprowadzając do konkluzji/hipotez naukowych. Pitrus przyjął przemyślaną strategię i napisał książkę zarówno osobistą, jak i intymną. Jest ona bowiem wyrazem osobistych fascynacji Autora, zaś każdy rozdział inspirowany był osobistą historią, która oparta jest na relacji z babcią Heleną, którymś z kolegów sprzed lat albo najbliższych teraz osób. Nie należy jednak tej propozycji traktować jako albumu wspominkowego, jest to raczej zapis rekonstrukcji okoliczności odbiorczych, przywołanie stanu świadomości widza kiedyś i skonfrontowanie go z obecnymi kompetencjami uniwersyteckimi.
Z recenzji dr hab. Barbary Kity
Andrzej Pitrus
Jest potomkiem znanego rodu kanadyjskich kuguarów. W obecnym wcieleniu dorabia jako profesor w Instytucie Sztuk Audiowizualnych
Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pisze o sztuce współczesnej, kinie i mediach. Jest autorem powieści pod tytułem Marieke naga. Lubi pomarańcze i dobre wino, a nie przepada za PiS-em i dlatego postanowił zamieszkać w Hiszpanii. Do pracy lata prywatnym odrzutowcem. Obecnie pracuje nad książką Kino od nowa o idiolektycznych strategiach w twórczości filmowej. Biorąc pod uwagę, że na świecie jest tyle przyjemności, to jeszcze chwilę popracuje.
Książka jest opowieścią o zwieńczonych Nagrodą Nobla badaniach małżeństwa Edvarda i May-Britt Moserów, którzy wiele lat poświęcili na poszukiwania tzw. GPS-a mózgu, czyli umiejętności orientowania się w przestrzeni. Towarzyszymy im od początku studiów przez lata żmudnych eksperymentów aż po ceremonię przyznania najważniejszej nagrody naukowej na świecie.
Dołącz do ekspedycji w głąb mózgu.
Uczeni od dawna zadawali sobie pytanie - jak zwierzęta i ludzie odnajdują drogę? Odpowiedzi na nie udzieliła w końcu dwójka norweskich naukowców z niewielkiego uniwersytetu w Trondheim, a ich niezwykłe odkrycie podważyło wszystkie dotychczasowe teorie dotyczące zmysłu orientacji u ludzi i zwierząt.
Książka Unni Eikeseth jest opowieścią o zwieńczonych Nagrodą Nobla badaniach małżeństwa Edvarda i May-Britt Moserów, którzy wiele lat poświęcili na poszukiwania tzw. GPS-a mózgu, czyli umiejętności orientowania się w przestrzeni. Towarzyszymy im od początku studiów przez lata żmudnych eksperymentów aż po ceremonię przyznania najważniejszej nagrody naukowej na świecie. Fascynujące opisy przeprowadzanych doświadczeń pozwalają nam poznać i zrozumieć świat badań laboratoryjnych, a przystępnie przedstawione zagadnienia związane z funkcjonowaniem mózgu uświadamiają czytelnikom, jak złożonym jest on narządem.
Ta niezwykła historia to dowód na to, że kreatywność i pasja pozwalają pokonywać przeszkody, a bycie wybitnym naukowcem nie musi oznaczać rezygnacji ze zwyczajnego życia.
CZY WIESZ, ŻE:
Już Karol Darwin sformułował pytanie, czy w mózgu może się znajdować struktura wyspecjalizowana w orientacji przestrzennej?
Dopiero 130 lat później odpowiedzi na nie udzieliła para naukowców z małego norweskiego uniwersytetu.
„Świetna książka popularyzująca naukę. Unni potrafiła tchnąć w nią życie. Oprócz niezliczonych wywiadów z nami zgromadziła masę informacji i dotarła do ludzi z naszego otoczenia, którzy na co dzień raczej nie bywają dostępni”.
Edvard Moser, „Adresseavisen”
„Unni wykonała kawał doskonałej roboty, by zapoznać się z naszą pracą. Książka świetnie przedstawia codzienność w laboratorium”.
May-Britt Moser, „Adresseavisen”
„Nowa książka o May-Britt Moser i Edvardzie Moserze dowodzi, że jednym z filarów ich sukcesu była chęć rozmowy z innymi badaczami nawet o nieopublikowanych odkryciach, mimo wiążącego się z tym ryzyka”.
Svein Inge Meland, „Adresseavisen”
UNNI EIKESETH (ur. 1974) – chemiczka z wykształcenia, dziennikarka naukowa i prezenterka w telewizji NRK. Autorka książek popularnonaukowych dla dzieci i dorosłych. Obecnie pracuje w Instytucie Kształcenia Nauczycieli na Uniwersytecie Techniczno-Przyrodniczym w Trondheim.
W samym środku zimy trawler Mewa wyrusza na połowy karmazyna pod zachodnie wybrzeże Nowej Fundlandii. Na pokładzie przebywa trzydziestu dwóch członków załogi. Błyskawicznie zapełniają ładownie i kiedy przygotowują się do powrotu do domu, następuje gwałtowne załamanie pogody morze jest lodowate, a na konstrukcji statku zaczyna się odkładać lód. Szaleje wichura, szczypie siarczysty mróz.
W XVI wieku wykłady w ówczesnej Akademii Krakowskiej, obecnie Uniwersytecie Jagiellońskim, odbywały się w czterech kolegiach, które były ośrodkami pracy wydziałów: prawa, lekarskiego, teologii i sztuk wyzwolonych (filozofii). Do dziś przetrwał budynek Collegium Iuridicum, który w latach 18501886 stanowił siedzibę UJ. Przez bramę frontową opuszczali to kolegium absolwenci uniwersytetu prawnicy, których obowiązkiem było przestrzegać prawa, stać na jego straży i chronić państwo. Obchody setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę skłaniają do historycznej refleksji i retrospekcji w obszarze budowy polskiego szkolnictwa wyższego w pierwszych latach wolności. Już 13 lipca 1920 roku została przyjęta przez Sejm Ustawodawczy ustawa o szkołach akademickich. We wstępie do niej zapisano, że zadaniem szkół wyższych jest służyć nauce i ojczyźnie. W tym celu mają one szukać i dochodzić prawdy we wszystkich gałęziach wiedzy ludzkiej oraz przewodniczyć na drodze poznawania tej prawdy przez młodzież akademicką. Ich zadaniem było również przygotowanie młodzieży do zawodów praktycznych. W tym samym Dzienniku Ustaw RP z 10 sierpnia 1920 roku, w poz. 494 opublikowano ową ustawę, a w poz. 495 ogłoszono Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych o wprowadzeniu w Warszawie godziny policyjnej w związku ze zbliżająca się Bitwą Warszawską. Były to niezmiernie trudne lata, naznaczone złożonymi problemami odradzającego się polskiego szkolnictwa wyższego i jego rozwoju, jakie musiały pokonywać szkoły wyższe w ciężkich warunkach ekonomicznych okresu międzywojennego, okupacji, pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej i następnych.Bardzo krytycznie oceniana przez środowisko akademickie nowela lipcowa z 1937 roku ustawy o szkołach akademickich w Polsce z 1933 roku wywołała nieprzewidywane wówczas, daleko idące negatywne konsekwencje dla nauki i szkolnictwa wyższego po II wojnie światowej. Nowe władze w Polsce wykorzystały przyjęte w tej ustawie znowelizowane artykuły w formie zniekształconej i wypaczonej do podporządkowania szkół wyższych oraz nauki interesom partii rządzącej. Dekrety Bieruta z 1945 i 1947 roku zastąpiły ustawy i rozporządzenia dotyczące szkolnictwa wyższego przyjęte w okresie międzywojennym, umożliwiając powoływanie magistrów i doktorów niehabilitowanych głównie spośród osób politycznie sprawdzonych przez Urząd Bezpieczeństwa oraz nadawanie im uprawnień habilitowanego profesora zwyczajnego. Po spacyfikowanych przez Gomułkę protestach studenckich w marcu 1968 roku wprowadzono karną ustawę umożliwiającą powoływanie, głównie spośród zaufanych towarzyszy i sygnalistów, doktorów niehabilitowanych na stanowisko docenta z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego zwanego potocznie docentem marcowym. Do tych złych doświadczeń powrócono w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20 lipca 2018 roku, która znów pozwala mianować na stanowiska profesorów uczelnianych niehabilitowanych doktorów z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego spośród wybitnych dydaktyków.
Publikacja jest znacząca z trzech powodów. Po pierwsze, pokazuje, w jaki sposób teoria i filozofia stają się praktyką nie tylko poznawczą, ale i doświadczeniową, emocjonalną i cielesną. W tym kontekście należy rozpatrywać także napięcie między fałszywymi mitami epistemologicznymi i Genderowymi (Kartezjusz jako bezcielesny rozum i twórca pojęć, Królowa Krystyna jako symbol ucieleśnionego myślenia, opierającego się na intuicji). Po drugie, książka stanowi wejrzenie w najrozmaitsze praktyki krytyczne związane z praxis współczesnej sztuki (tu najistotniejsze okazuje się samo pojęcie wystawiania, ekspozycji, ale także jego pochodnych: ramowania, regulowania odbioru, dystrybucji wizualności). Po trzecie, dotyka niezwykle palącej kwestii myślenia za pomocą anachronizmu, tyleż w oczywistym wymiarze historycznym, co obiektowym (tu bodaj najważniejszą kwestią jest znakomicie opracowana strategia montażu). Na koniec, aby nie było żadnych wątpliwości: książka Tradycja Kartezjańska po zwrocie afektywnym to znakomita pozycja – odważna, bezkompromisowa, poznawczo intensywna, świetnie skomponowana i napisana, a także – co chciałbym szczególnie podkreślić – formacyjna. Dr hab. Jakub Momro, Uniwersytet Jagielloński
„Jest to praca nowatorska i bardzo ważna. Autorzy rzeczowo porządkują wiedzę na temat reportażu wojennego pisanego przez kobiety. Najpierw szeroko, panoramicznie omawiają zagadnienie, głęboko wchodząc w historię i teorię reportażu o tematyce wojennej. W następnych rozdziałach prezentują portrety wybranych przez siebie osiemnastu najbardziej znaczących korespondentek wojennych. Prof. Andrzej Kaliszewski i dr Edyta Żyrek-Horodyska są znawcami reportażu wojennego, opisują interesujące ich problemy ze swadą, ogromną pasją, która udziela się czytelnikowi podczas lektury. Jestem przekonany, że odczucia podobne do moich będą mieli również inni odbiorcy tej książki”. Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego
Andrzej Kaliszewski – doktor habilitowany, profesor UJ (Instytut Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ). Jego badania naukowe dotyczą genologii dziennikarskiej, twórczości dziennikarskiej (szczególnie reportażu) oraz literatury współczesnej. Jest autorem między innymi następujących publikacji: Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Edyta Żyrek-Horodyska, 2018), Mistrzowie polskiego reportażu wojennego (1914–2014) (2017), Bagnet i pióro. Twórczość publicystyczna Juliusza Kadena-Bandrowskiego (2015), „Słowo czynów cieniem”. Polski reportaż wojenny i publicystyka wojenna autorów kręgu Legionów Polskich i Korpusów Polskich (2013), Główne nurty w kulturze XX i XXI wieku(2012), Gatunki dziennikarskie. Teoria – praktyka – język (współaut. K. Wolny-Zmorzyński i W. Furman, 2006, 2009), Nostalgia stylu. Neoklasycyzm liryki polskiej XX wieku w krytyce, badaniach i poetykach immanentnych (2007), Gry Pana Cogito (monografia twórczości Zbigniewa Herberta, 1982, 1990).Edyta Żyrek-Horodyska– doktor, adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej (Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ), absolwentka komparatystyki i dziennikarstwa na UJ. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół literatury romantyzmu, historii mediów oraz teorii gatunków dziennikarskich. Opublikowała między innymi następujące prace: Kartografowie codzienności. O przestrzeni (w) reportażu(2019), Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Andrzej Kaliszewski, 2018), Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu (2016).
Rozalia Słodczyk – pokazując mechanizmy przywołania dzieła sztuki w tekście literackim oraz kłopoty z definiowaniem pojęć w ramach dawnych i współczesnych teorii ekfrazy – usiłuje dowieść przydatności zapoznanej kategorii hypotypozy jako narzędzia krytycznego. Konfrontacja współczesnych sposobów rozumienia operacji tekstowo-kulturowego unaoczniania wpisanego w ekfrazę z jej pierwotną funkcją poruszania wyobraźni odbiorcy (podkreślaną dawniej przez kategorię hypotypozy) pozwala mówić o dwóch mechanizmach przekładu obrazu (dzieła sztuki) na słowo: pierwszy wiąże się z dążeniem do wiernego odtworzenia i ścisłej deskrypcji, drugi proponuje językową animację wizualnego modelu. Analizy opisów artefaktów odnalezionych we włoskiej prozie, prezentowanej na przykładzie utworów Antonia Tabucchiego, oraz w esejach polskich twórców: Zbigniewa Herberta, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Adama Zagajewskiego, Joanny Pollakówny, Wojciecha Karpińskiego, Ewy Kuryluk, Ewy Bieńkowskiej czy Aleksandry Olędzkiej-Frybesowej, prowadzą do wnikliwych studiów obrazów, m.in: Ołtarza Baranka Eucharystycznego Jana van Eycka, Batszeby z listem Dawida Rembrandta, Śmierci Marsjasza Tycjana, portretu konnego sieneńskiego kondotiera pędzla Simone Martiniego czy Lekcji muzyki i Przerwanej lekcji muzyki Jana Vermeera.
Rozalia Słodczyk – literaturoznawca, historyk sztuki, komparatysta; potrójna absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego (magisteria z filologii polskiej, historii sztuki i italianistyki). W roku 2018 obroniła z wyróżnieniem doktorat w Instytucie Literatury Polskiej UW. Jej zainteresowania badawcze dotyczą studiów interdyscyplinarnych i porównawczych, w tym takich zagadnień, jak: relacje werbalno-wizualne, współczesna literatura włoska, europejskie malarstwo nowożytne, ikonografia, teoria i krytyka sztuki, historia filmu, teoria i praktyka przekładu. Publikowała m.in. w „Tekstach Drugich”, „Ruchu Literackim”, „Przestrzeniach Teorii”, „Porównaniach”, „Przekładańcu”, „Tekstualiach”.
Obowiązkowa pozycja dla wszystkich specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego
PDM-2. Podręcznik diagnozy psychodynamicznej został opracowany przez klinicystów i badaczy reprezentujących tradycję psychoanalityczną. Przedstawiony w nim model diagnostyczny uwzględnia trzy wymiary funkcjonowania jednostki: wzorce osobowości (oś P), profile funkcjonowania psychicznego (oś M) oraz sposoby doświadczania objawów (oś S). Stworzony z myślą o opracowaniu przypadku i planowaniu terapii, PDM-2 może służyć klinicystom jako ugruntowana empirycznie alternatywa systemów DSM i ICD lub jako ich dopełnienie. Autorzy systematycznie omawiają problemy zdrowia psychicznego w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa, adolescencji, dorosłości i starości, biorąc pod uwagę postępy kliniczne, empiryczne i metodologiczne, jakie dokonały się w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Ilustracją omawianych zagadnień są liczne opisy przypadków, w tym pełne profile PDM-2. Ponadto w całej książce przedstawiono szczegółowe porównania PDM-2 z systemami klasyfikacyjnymi DSM-5 i ICD-10-CM.
W drugim tomie PDM-2 zostały poruszone problemy zdrowia psychicznego w okresie adolescencji. Inaczej niż w przypadku osób dorosłych, diagnoza młodzieży rozpoczyna się od funkcjonowania psychicznego, ponieważ kwestie rozwojowe (oś M) zazwyczaj mają pierwszeństwo przed nowo powstającymi wzorcami osobowości (oś P). Ze względu na różne poziomy i wzorce wykorzystywane do opisywania funkcjonowania psychicznego w dzieciństwie i adolescencji, te dwa stadia życia zostały omówione oddzielnie.
Do organizacji sponsorujących PDM-2 należą m.in.: Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne, Sekcja Psychoanalizy Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego, Amerykańskie Towarzystwo Psychoanalityczne, Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalizy i Psychoterapii Relacyjnej czy Amerykańskie Towarzystwo na rzecz Psychoanalizy Klinicznej.
„PDM-2 dał wreszcie klinicystom »taksonomię ludzi« zamiast »taksonomii zaburzeń«. Chociaż już pierwsze wydanie było monumentalnym osiągnięciem, drugie robi jeszcze większe wrażenie”.
Morris N. Eagle, Ph.D., A.B.P.P., instruktor, School of Graduate Psychology, California Lutheran University
„Mistrzowskie dzieło… Redaktorzy pozyskali czołowych przedstawicieli tej dziedziny z różnych stron świata do stworzenia tego ważnego podręcznika”.
Miriam Steele, Ph.D., Department of Psychology, The New School for Social Research
Vittorio Lingiardi, M.D. jest profesorem psychologii dynamicznej i byłym dyrektorem programu psychologii klinicznej na Sapienza University of Rome. Jego zainteresowania koncentrują się na zagadnieniach diagnozy i leczenia zaburzeń osobowości, na badaniach nad procesem i skutecznością psychoanalizy czy psychoterapii oraz na problematyce tożsamości płciowej i orientacji seksualnej. Jest autorem wielu prac z tych dziedzin, w tym artykułów publikowanych m.in. w: „The American Journal of Psychiatry”, „Contemporary Psychoanalysis”, „The International Journal of Psychoanalysis”, „Psychoanalytic Dialogues”, „Psychoanalytic Psychology”, „Psychotherapy”, „Psychotherapy Research” oraz „World Psychiatry”.
Nancy McWilliams, Ph.D., A.B.P.P. jest profesorem wizytującym w Graduate School of Applied and Professional Psychology na Rutgers University – stanowym uniwersytecie New Jersey; prowadzi też prywatną praktykę we Flemington w New Jersey. Zasiada w komitecie redakcyjnym „Psychoanalytic Psychology” i jest autorką książek poświęconych psychoterapii, w tym podręcznika Opracowanie przypadku w psychoanalizie. Jest honorowym członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego; była stypendystką w Instytucie Eriksona w Austen Riggs Center w Stockbridge w stanie Massachusetts. Laureatka licznych nagród w środowisku psychologicznym, uznana przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne za „wybitnego lidera w dziedzinie psychologii”.
Karty psychodiagnostyczne (PDC)
Termin Stilleben, zapożyczony z obszaru sztuk wizualnych, oznacza dosłownie „ciche życie", ale również „martwą naturę". Projekt pod tym tytułem, zrealizowany przez Jakuba Woynarowskiego i Jana K. Argasińskiego w ramach laboratorium twórczego programowania UBU Lab na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, stanowi posthumanistyczną opowieść o domowym wnętrzu, traktowanym nie tyle jako funkcjonalna „maszyna do mieszkania", co raczej niesamowity „gabinet osobliwości". Przyswajając poszczególne warstwy wizualnego tekstu odbiorca pozostaje w stałym ruchu między dostrzegalną powłoką i niewidoczną podszewką świata przedstawionego, uczestnicząc tym samym w jego utajonym „cichym życiu". Interaktywna, wirtualna wystawa Stilleben powstała zarówno w wersji stacjonarnej, jak i mobilnej; naturalnym dopełnieniem projektu VR zrealizowanego w laboratorium jest niniejszy narracyjny artbook, wzbogacony o elementy „rzeczywistości rozszerzonej".
„Podobnie [...] jak niegdyś instalacje interaktywne, projekt Stilleben jawi się jako pionierski w swej intermedialnej formule. Jest tak dlatego, ponieważ Argasiński i Woynarowski bezkolizyjnie łączą umiejętności twórczego wykorzystywania zaawansowanej technologii [...] z eksperymentem arty-styczno-literackim mogącym konkurować z wiodącymi w tej dziedzinie pracami prezentowanymi na renomowanych wystawach sztuki nowych mediów. Jednocześnie jest to fabularna, interaktywna narracja, w którą można po prostu zagrać."
Z recenzji dr hab. Ewy Wójtowicz, prof. UAP
JAN K. ARGASIŃSKI (ur. 1985) - medioznawca i filozof. Cyberpunk. Doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce. Pracownik Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UJ. Aktualnie zajmuje się informatyką - szczególnie w zakresie przetwarzania emocji (affective computing), wirtualnej i poszerzonej rzeczywistości (virtual & augmented reality). Prowadzi zajęcia związane z projektowaniem i tworzeniem gier. Członek zespołu laboratorium twórczego programowania UBU lab oraz grupy AfCAl (Affective Computing Context Awareness and Ambient Intelligence)."
JAKUB WOYNAROWSKI (ur. 1982) - interdyscyplinarny artysta, niezależny kurator, designer i ilustrator. Doktor sztuki, absolwent i wykładowca ASP w Krakowie. Twórca opowieści graficznych, artbooków, wideo oraz animacji. Realizuje projekty z pogranicza teorii i praktyki wizualnej. Autor koncepcji artystycznej wystawy w Pawilonie Polskim podczas 14 Międzynarodowego Biennale Architektury w Wenecji (2014). Laureat Paszportu Polityki (2015) w kategorii sztuk wizualnych.
Karolina Czerska omawia ważne z jej punktu widzenia aspekty twórczości Maurice`a Maeterlincka i Tadeusza Kantora paralelnie, nie sugerując tak zwanych wpływów. Koncentrując się na tematach tragizmu codzienności, koncepcji postaci i aktora, dramaturgii dźwięku oraz kategorii ""teatru niewidzialnego"", autorka dyskretnie podsuwa czytelnikowi możliwość samodzielnego dostrzeżenia pokrewieństw w twórczości obu artystów. Na szczególną uwagę zasługują kompetentne, szczegółowe analizy muzycznych aspektów dramaturgii Maeterlincka i teatru Kantora. W przypadku polskiego twórcy nie ma dotąd, o ile mi wiadomo, tak dogłębnej analizy jego dzieła pod tym kątem.Z recenzji dr hab. Katarzyny Osińskiej, prof. PANAutorka nie poddała się pokusie stworzenia jednoznacznego ujęcia ""teatru śmierci"" obu artystów, co leży na powierzchni porównania i jest odruchowym skojarzeniem każdego, kto zna ich dzieło; poszła własną drogą, zdecydowała się na pogłębioną refleksję dotyczącą nie dramaturgii śmierci, lecz przeciwnie: dramaturgii życia. Stworzyła ponadto nieobecne wcześniej w myśleniu o Kantorze pojęcie ""teatru niewidzialnego"", który wynika z jego idei, jednak nie jest przejęciem gotowej, stworzonej przez artystę formuły. Uważam, że to ważne osiągnięcie, albowiem bardzo często w pracach poświęconych Kantorowi przejmuje się jego deklaracje i korzysta z ukutych przez niego autodefinicji.Z recenzji dr hab. Katarzyny Fazan, prof. UJPorównawcze zestawienie twórczości Tadeusza Kantora i Maurice`a Maeterlincka wydaje się oczywiste i naturalne. Maeterlinck, dzisiaj już praktycznie zapomniany, odnotowywany jedynie w historiach literatury, odegrał znaczącą rolę w dziejach teatru. Kantor zainteresował się nim bardzo wcześnie i to zainteresowanie towarzyszyło mu cały czas. Ta inspiracja wydaje się mniej oczywista czy czytelna, gdy pamięta się, jak bardzo teatr stworzony-tworzony przez Kantora jest autonomiczny, autorski, niepowtarzalny, jedyny taki.Z recenzji dra hab. Ryszarda Siwka, prof. UP
Kolejna książka autorki bestsellera "Wszystko jest w twojej głowie"
Zagadkowe objawy choroby u pacjentów powodują, że lekarze muszą włożyć wiele trudu, by ustalić, co się za nimi kryje. Burze w mózgu przedstawiają takie niecodzienne historie: mężczyzna widzi przebiegające przez pokój postaci z kreskówki, pewna dziewczyna ma wrażenie, jakby świat zmieniał się w scenerię z Alicji w Krainie Czarów. Jeszcze inna, gdy tylko pomyśli, że chce wykonać jakiś ruch, staje się bezwładna niczym szmaciana lalka.
Suzanne O’Sullivan, neurolożka z wieloletnim stażem, dowodzi, że często kluczem do wyjaśnienia niezwykłych objawów jest mózg. To nasz najbardziej skomplikowany narząd, kontrolujący cały organizm, wciąż skrywający przed nami wiele tajemnic. Działania lekarza diagnozującego zaburzenia w jego funkcjonowaniu przypominają często pracę detektywa. W tej pasjonującej książce autorka łączy przykuwające uwagę historie pacjentów z naukowymi wyjaśnieniami pokazującymi, skąd czerpiemy naszą wiedzę o mózgu i jak niewyobrażalnie jest on złożony.
Burze w mózgu opisują ogromną determinację w odkrywaniu sekretów ludzkiego organizmu oraz moc nadziei, która nieprzerwanie towarzyszy pacjentom i lekarzom.
Ten zbiór fascynujących opowieści klinicznych przekonująco dowodzi, że w naszej głowie w każdej sekundzie dzieje się coś niezwykłego.
„Daily Telegraph”
O’Sullivan w bardzo klarowny sposób opisuje tajemnice mózgu.
„The Guardian”
Opowiadając prawdziwe ludzkie historie, autorka w bezpretensjonalny sposób wyjaśnia przeciętnemu czytelnikowi, jak działa mózg i do czego prowadzą jego zaburzenia.
„The Times”
Świetna książka. O’Sullivan jest według mnie obecnie najlepszą autorką książek popularnonaukowych, prawdziwa spadkobierczyni Olivera Sacksa.
Sathnam Sanghera, autor The Boy with the Topknot
Suzanne O’Sullivan jest brytyjską neurolożką z wieloletnim doświadczeniem zawodowym, ekspertem w leczeniu padaczki. Pracowała w Szpitalu Królewskim w Londynie, obecnie jest specjalistą w Narodowym Szpitalu Neurologicznym i Neurochirurgicznym oraz w ośrodku leczenia padaczki prowadzonym przez brytyjskie Towarzystwo Epileptologii. Specjalizuje się w diagnozowaniu złożonych przypadków padaczki oraz interesuje się chorobami psychogennymi.
Za swoją bestsellerową książkę Wszystko jest w twojej głowie otrzymała nagrody Wellcome Book Prize i Royal Society of Biology Book Prize.
Historia niekonwencjonalnej medycyny dla ludzi o mocnych nerwach
Ta książka udowadnia, że w dążeniu do długowieczności, dobrego zdrowia czy pięknego ciała ludzka wyobraźnia i determinacja nie znają granic. Kąpiele w radioaktywnych źródłach termalnych, strychnina podawana sportowcom jako stymulant albo upuszczanie krwi w celu powstrzymania krwotoków… To dopiero początek długiej listy absurdalnych kuracji, które często bywały dla pacjentów szkodliwe, a nawet tragiczne w skutkach.
Autorzy zabierają nas w humorystyczną, a chwilami makabryczną podróż ku mrocznej stronie historii medycyny. Sięgając po tę książkę, przekonacie się, że w przeszłości lekarstwo często było gorsze od choroby!
Czy wiesz, że…
Lewatywa z dymu tytoniowego uchodziła za doskonałą metodę cucenia topielców
Ściągnięty z ludzkiej czaszki mech stosowano do tamowania krwotoków z nosa
Zawieszone na szyi spreparowane łasicze jądra miały stanowić skuteczną metodę antykoncepcyjną
„Fascynująca rozrywka… pełna przestróg opowieść, która nawet w dzisiejszych czasach nie powinna przejść bez echa”.
Deborah Blum, autorka The Poisoner’s Handbook: Murder and the Birth of Forensic Medinice in Jazz-Age New York
„Bulgoczący eliksir z komicznie bezużytecznych, niesamowicie rozreklamowanych i zupełnie kuriozalnych praktyk pseudomedycznych na przestrzeni dziejów”.
Paul Collins, autor The Murder of the Century
Lydia Kang jest lekarzem internistą i pisarką. Absolwentka Uniwersytetu w Columbii i Uniwersyteckiej Szkoły Medycznej w Nowym Jorku. Jako praktykujący lekarz wspiera innych pisarzy, konsultując poprawność treści związanych z medycyną. Autorka powieści dla nastolatków i dorosłych, wierszy i literatury faktu.
Nate Pederson jest bibliotekarzem, historykiem i niezależnym dziennikarzem. Współpracował między innymi z “The Guardian”, “The Believer” i “San Francisco Chronicles”. Związany z Towarzystwem Historycznym i Muzeum Hrabstwa Deschutes, zajmuje się również genealogią i udziela gościnnych wykładów.
Książka Strategie i innowacje organizacyjne w polskich uczelniach analizuje problem współczesnego zarządzania w obszarze strategii i innowacji na uczelniach i podejmuje kwestie obecnych zmian w systemie szkolnictwa wyższego w Polsce. Walor publikacji stanowi różnorodność tematyki poszczególnych rozdziałów. Ich autorami są osoby o znaczącym dorobku naukowym i doświadczeniu praktycznym w zakresie ładu akademickiego i zarządzania instytucjami szkolnictwa wyższego. Monografia stanowić będzie ważną pozycję dla czytelników, których zainteresowania naukowe obejmują zarządzanie w sektorze szkolnictwa wyższego. Polecam ją zarówno osobom zarządzającym uczelniami wyższymi, jak i całemu środowisku naukowemu.
Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Piaseckiego
Czytelnik tej książki staje się świadkiem subtelnego odsłaniania piękna poezji późnoantycznej, o czym informuje podtytuł pracy, zamknięty w dwóch słowach: ""poetyka"" i ""morfologia"". Już sam punkt wyjściowy, założenie pracy, zapowiada odmienne od dotychczasowych wyniki. Praca jest nowatorska: po raz pierwszy w nauce otrzymaliśmy syntetyczny obraz rodzącej się hymnologii chrześcijańskiej, którą reprezentują Metody z Olimpu, Grzegorz z Nazjanzu i Synezjusz z Cyreny. Okazało się, że panujące w nauce powszechne przekonanie, iż są to poeci klasycyzujący, jest tylko częściowo słuszne. Autorka, prowadząc z godną zauważenia precyzją analizy ponad dwudziestu hymnów, z łatwością ukazuje, jak swobodnie i naturalnie przenikają się w twórczości tych poetów dwie poetyki, klasyczna grecka i biblijna. Praca iskrzy nowymi, uzasadnionymi ustaleniami, stwierdzeniami i uogólniającymi sądami. Autorka umiejętnie wprowadza precyzyjną terminologię literacką, aby tym jaśniej ukazać w analizie morfologicznej i stylistycznej immanentne piękno poezji i dowieść, że poezja chrześcijańska jest polihymniczna. Agnieszka Heszen odważnie, ale z właściwą wytrawnym badaczom ostrożnością, uwypukla nowatorstwo artystyczne analizowanych tekstów, wychwytuje subtelne różnice pomiędzy poetami w zakresie genologii, stylistyki, sposobu interpretacji przez nich źródeł, zarówno tych klasycznych, jak i innych.Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza KorusaAgnieszka Heszen pracuje jako adiunkt w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykłada literaturę bizantyńską, metrykę antyczną oraz uczy języka starogreckiego. Jej badawcze zainteresowania skupiają się wokół greckich hymnów wczesnochrześcijańskich i bizantyńskich oraz ich związków z kulturą klasyczną; zajmuje się również apologetyką chrześcijańską oraz recepcją dramatu greckiego w Bizancjum. Jest autorką książki na temat tragedii Christus patiens, a także tłumaczką greckiej i łacińskiej poezji średniowiecznej (Romanos Melodos, Kasja, Carmina Burana).
Tematyka kobieca jest coraz częściej podejmowana w kontekście nauk społecznych, w tym przywództwa kobiet. Rzadziej jednak przyjmuje się perspektywę organizacji i zarządzania. Kwestie kobiecego zarządzania nie są również często dyskutowane w kontekście polskim, co powoduje, że proponowany zbiór wnosi oryginalny wkład w rozwój tematyki.Książka jest zbiorem opracowań przedstawiających sylwetki bądź konkretnych organizatorek, bądź grup liderek zarówno aktywnych współcześnie, jak i postaci historycznych. Takie podejście pozwala wyprowadzić z cienia liderki i organizatorki przywrócić pamięć tych już nieżyjących oraz zwrócić uwagę na problemy, z jakimi borykają się dzisiaj kobiety aktywne na polu tradycyjnie zarezerwowanym dla mężczyzn. Sama tematyka zbioru wprowadza kobiecy punkt widzenia, gdyż autorzy nie omawiają jedynie sylwetek kobiet przywódczyń, które osiągnęły sukces w męskim świecie zarządzania (choć i takie sylwetki w zbiorze się znajdują), lecz organizatorki właśnie, które często bardziej wspierają, niż dowodzą. Opracowania nie zawsze odnoszą się do konkretnej osoby (bądź osób), lecz również do pewnych grup organizatorek. Cechą łączącą wszystkie opracowania jest zastosowana w badaniach metodyka wszystkie rozdziały oparte zostały na badaniach jakościowych. Takie podejście metodologiczne daje możliwość oddania głosu samym kobietom i opowiedzenia ich historii.Z recenzji dr hab. Anny Zachorowskiej-Mazurkiewicz
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
