George Orwell (1903-1950) - angielski pisarz, dziennikarz, uczestnik wojny hiszpańskiej po stronie republikańskiej (opisał ją w książce W hołdzie Katalonii), socjalista z przekonań, ale zarazem radykalny przeciwnik systemów totalitarnych. Uznawany za twórcę najwybitniejszych dystopii w historii literatury - Folwark zwierzęcy i 1984. W napisanym znacznie wcześniej, w 1937 roku fascynującym krytycznym reportażu Droga na molo w Wigan z jednej strony opisuje przerażające obrazy z życia robotników, zwłaszcza górników w północnej Anglii (z masteczkiem Wigan jako chyba najbardziej przejmującym obrazem nędzy), zaś z drugiej (dokładnie to w drugiej części książki, która tu już przybiera charakter eseju) poddaje krytyce brytyjski ruch socjalistyczny.
"Samotny tłum" Davida Riesmana to jedna z najważniejszych książek XX-wiecznej socjologii. W zasadzie nie ma na świecie żadnego podręcznika socjologii, w którym nie padłoby nazwisko Riesmana i stworzonego przezeń pojęcia samotnego tłumuCóż znaczy samo pojęcie rozróżniajać społeczeńtwa na sterowane tradycję, wewnątrz-sterowne i zewnątrz-sterowne zauważa Riesman, iż w niewielkich wspólnotach, także w dawnych społeczeństwach istniały różnego rodzaju więzi społeczne, natomiast w społeczeństwach współczesnych więzi zanikają, ulegają degradacji bądź instrumentalizacji, a często są przedmiotem manipulacji. I jak pisze w Socjologii prof. Piotr Sztompka W efekcie naturalne wspólnoty zanikają. Ludzie ulegają wykorzenieniu, atomizacji, roztapiają się w anonimowej masie pracowników, urzędników, elektoratu, konsumentów czy publiczności. Więxi wspólnego zamieszkania, podobieństwa etnicznego, religijnego bądź klasowego zostają zerwane. W to miejsce (...) pojawia się samotny tłum łatwo podatny na hasła demagogów, poszukujący silnych, ojcowskich autorytetów, ulegający pokusie autokratycznych czy nawet totalitarnych rządów prawa i porządku, gorliwie przyłączający się do różnych ruchów społecznych w poszukiwaniu zastępczych więzi i alternatywnych wspólnot, rekompensujący frustrację i osamotnienie w działaniach destrukcyjnych i antyspołecznych. Czy tych słów o samotnym tłumie nie można odnieść do naszego społeczeństwa? Czy coś się zmieniło? Wszystko wskazuje na to, że nie, że książka Riesmana pozostaje ciągle aktualna, czasami przerażająco wręcz aktualna. Ale właśnie dlatego warto ją czytać!I jeszcze sprawa klarowności wywodu - choć Riesman używa czasami (a czasami sam je tworzy) pojęć naukowych, to jednak jest to książka, którą przeczytać może każdy, kto chciałby się nieco więcej dowiedzieć o mechanizmach rządzących społeczeństwami.
Gdzie leży granica między szaleństwem, a geniuszem. Czy ludzie wybitni mają większe skłonności do chorób psychicznych? Czy przekraczanie tabu to objawy geniuszu czy szaleństwa? Dlaczego wybitni twórcy tak często miewają swoje natręctwa, swoje skłonności do alkoholu, hazardu, seksu itp? Na te i nie tylko te pytania próbuje odpowiedzieć włoski psycholog, psychiatra, antropolog i w zasadzie jeden z pierwszych kryminologów Cesare Lombroso (1835-1909) w swojej klasycznej pracy Geniusz i obłąkanie. I choć wiele elementów teorii włoskiego naukowca zostało już obalonych choćby teza o istnieniu współzależności wyglądu i skłonności patologicznych, przestępczych, czy też teorię o dziedziczności cech przestępczych. Według Lombroso przestępca to odmienny typ biologiczny. O tym, czy człowiek stanie się przestępcą decydują przede wszystkim cechy antropologiczne, a także osobowościowe. Przestępcy dzielą się na tych, którzy: są nimi od urodzenia (2/3 wszystkich przestępców)przestępcy z namiętnościprzestępcy z nawyknienia (ich rodzice byli przestępcami)pseudo-przestępcy (przypadkowi)kryminoloidzi (podatni na przestępstwo).I choć jak pisaliśmy te teorie są już obecnie uznawane za przestarzałe to jednak Geniusz i obłąkanie to nie tylko rozprawa kryminologiczna, w tej pracy bowiem autor koncentruje się nie na przestępcach, a na ludziach wybitnych i w tej części praca ta wydaje się ciągle aktualna
Platon (427 p.n.e.- 347 p.n.e.) - grecki filozof, uczeń Sokratesa, założyciel Akademii, twórca idealizmu i racjonalizmu. Mozna wręcz powiedzieć, że nie byłoby filozofii bez Platona. Napisał 35 dialogów. A zaliczany do dialogów późnych, napisany ok 350 r. p.n.e. Fileb - jak pisze Bogdan Dembiński - poświęcony jest problematyce związku, jaki zachodzi między rozumem a rozkoszą. Dotyczy więc kwestii etycznej związanej z właściwą postawą wobec świata, postawą, która gwarantowałaby najwłaściwszy sposób postępowania. Pyta Platon: Czy w postępowaniu tym należy kierować się rozumem, czy też należy odwołać się do czynnika emocjonalnego? Rozstrzygnięcie tej kwestii zależy jednak od stopnia rozpoznania struktury świata, w którym przychodzi działać poszczególnym podmiotom. Właściwe działanie bowiem jak wcześniej zauważył Sokrates zależy każdorazowo od wiedzy dotyczącej okoliczności tego działania. Wymaga zatem precyzyjnego rozpoznania obszaru, w którym owo działanie ma się spełnić. Dlatego warunkiem analiz uczyni Platon wiedzę o strukturze świata, w jakim przychodzi człowiekowi działać.
Gnter Grass (1927-2015) - niemiecki pisarz, laureat Nagrody Nobla 1999, honorowy obywatel miasta Gdańska. Pewnie dlatego, że jego najsłynniejsze dzieło to Trylogia gdańska a zwłaszcza jej pierwsza część - czyli słynny Blaszany bębenek (kolejne tomy to Kot i mysz oraz Psie lata). Powieść z jednej strony groteskowa, z drugiej czasem skrajnie naturalistyczna, napisana w niezwykłym, niepodrabialnym stylu. Jej głównym bohaterem jest Oskar Matzerath wychowany w trzech kulturach. Kaszubów reprezentuje matka Agnes, a czy jego ojcem był faktycznie Niemiec Alfred Matzerath, czy też wielka miłość jego matki Polak Jan Broński tego do końca nie wiadomo. A losy Niemców i Polaków, a także Kaszubów przeplatają się tu ze sobą, bo to przecież historia nierozerwalnie związana z Wolnym Miastem Gdańskiem i z rodzącym się, dojrzewającym i wybuchającym faszyzmem, aż po jego nieuchronny upadek. Po beztroskim dzieciństwie Oskara przeżywamy więc wraz z nim Kryształową Noc, Obronę Poczty Gdańskiej ale i koniec hitleryzmu, wkroczenie wojsk sowieckich do Gdańska, ucieczkę Niemców i początki nowych Niemiec - Republiki Federalnej Niemiec. A wszystko to oczami Oskara, który postanowił nie rosnąć w wieku 3 lat (w dalszej części książki postanawia urosnąć jeszcze o 30 cm do 121), ale oczywiście był niezwykle sprawnym umysłowo obserwatorem tego co dzieje się wokół. I do tego postacią niezwykłą, rozerotyzowaną, rubaszną. Aż w końcu stał się ikoną niemieckiej literatury, a w Gdańsku ma nawet pomnik. Książkę rozsławił dodatkowo film Volkera Schlondorffa (Oscar za najlepszy film nieanglojęzyczny) z Danielem Olbrychskim jako Janem Brońskim
Arthur Schopenhauer (1788-1860) jeden z najwybitniejszych niemieckich filozofów, choć w zasadzie nigdy nie stworzył żadnej filozoficznej szkoły, a jednak wywarł wielki wpływ na takich myślicieli jak Bergson (ze swoim intuicjonizmem), Nietzsche (ze swoją filozofią życia), a czerpali z niego także neokantyści i pragmatycy. Zwykło się nazywaćwydają Schopenhauera twórcą pesymizmu filozoficznego. Jak pisze Jan Garewicz jego pesymizm nie miał nic współnego z katastrofizmem, a negacja postępu z zaprzeczeniem rozwoju nauki i techniki Uczył rezygnacji bez pokory, współczucia bez miłości bliźniego, buntu bez działania. Mity religijne przetransponował w filozofię świecką, a nadzieje i zwątpienia przeciętnego człowieka w światopogląd na wskroś arystokratyczny. I właśnie tej transpozycji poświęcony jest ten tom. A co chyba najbardziej zaskakujące: rozważania zawarte w O religii wydają się być ciągle niezwykle współcześnie brzmiące, jak choćby myśl taka: Lecz w jaki sposób tłumom dać poznać, że coś jest równocześnie prawdą i nieprawdą? Skoro wszystkie religie, jakie znamy, w mniejszym lub większym stopniu noszą cechę alegoryczności, musimy przyznać, że człowiekowi absurd jest do pewnego stopnia potrzebny, a nawet jest jego żywiołem, i że złudzenie jest dla niego konieczne, co także i inne zjawiska potwierdzają. Albo niezmienie aktualne rozróżnienie: W każdym razie wiara wiedza są to rzeczy zasadniczo różne, które dla swego własnego dobra powinny się trzymać z dala jedna od drugiej i kroczyć każda włlasną drogą...
Według "The Times" "Zbrodnia" jest zdecydowanie najbardziej powściągliwym i przemyślanym dziełem IRVINE"A WELSHA (ur. 1958), jednego z najwybitniejszych, najpopularniejszych i najbardziej kontrowersyjnych angielskich (w zasadzie szkockich) pisarzy, autora słynnego, faktycznie kultowego już Trainspotting i 15 innych powieści (m.in. Porno, Martwa natura z brzytwą, Życie seksualne bliźniąt syjamskich czy Sekrety sypialni mistrzów kuchni). Komisarz Ray Lennox poleciał na Florydę, żeby uciec z Edynburga przed skutkami załamania nerwowego, wywołanego przez stres, nadużywanie kokainy i przerażającą sprawę zabójstwa dziecka wykorzystywanego seksualnie. Jednak Trudi, jego narzeczona, jest zainteresowana jedynie planowaniem ich ślubu, i niebawem Lennox zostaje na Florydzie sam i bez wsparcia. W trakcie napędzanej kokainą balangi spotyka inną ofiarę molestowania seksualnego, dziesięcioletnią Tiannę, po czym ucieka z nią w poprzek stanu, zdecydowany ochronić ją za wszelką cenę. Czy jednak może ufać własnym instynktom? I czy potrafi zająć się Tianną, gdy nadal próbuje dojść do siebie po edynburskim morderstwie? Po Zbrodni. Przekonajcie się sami, a jak pisze "Observer" Nigdy nie wiadomo, co, poza gwarantowaną inteligencją, znajdziesz u Irvinea Welsha. Tym, co dostajesz tym razem, jest triumf. Śmiałe stawienie czoła kręgom pedofilów i kierującym nimi umysłom, bystrym i tępym A "Daily Telegraph" dodaje: Mocna poruszająca i wciągająca lektura:
Knut Hamsun (1859-1952) - norweski pisarz, laureat nagrody Nobla za 1920 rok, łączył neoromantyzm z egzystencjalizmem, ale też elementami realizmu przedstawiciel tzw. nurtu subiektywistycznego w literaturze skandynawskiej, odwoływał się do Dostojewskiego, mocno wpłynął na twórczość takich pisarzy jak Franz Kafka. Nienawiść do świata anglosaskiego (np. w satyrze "Z życia duchowego współczesnej Ameryki") a z drugiej strony jego patriarchalizm i biologizm zbliżyły go do niemieckiego mitu "krwi i ziemi", co zaowocowało zajęciem przez niego pronazistowskiego i kolaboracyjnego stanowiska w czasie II Wojny światowej (został za to po wojnie osądzony i ukarany bardzo wysoką grzywną, w zasadzie już nie powrócił "na salony"). Jednak uznawany jest - obok S. Undset - za najwybitniejszego norweskiego pisarza.Napisany w latach 1888-1890 (opublikowany w 1890) Głód uznawany jest za jego najwybitniejsze osiągnięcie, przyniósł mu zresztą natychmiastowy rozgłos i uznanie.Wymiar fizyczny głodu oddaje Hamsun niezwykle realistycznie, wręcz odczuwamy fizyczne, cielesne męki bohatera, początkującego artysty-pisarza, nie mogącego zaspokoić tej elementarnej potrzeby. Jednak w miarę fizycznego wygłodzenia, gdy bohaterowi zaciera się już jawa i sen pojawia się także drugi wymiar głodu głód metafizyczny, w wymiarach moralnym, intelektualnym, uczuciowym. I okazuje się on równie dotkliwy jak ten fizyczny, zarazem jednak wyobcowuje on bohatera spośród ludzi, każe mu buntować się przeciwko Bogu. Jak pisze sam autor: Co mnie interesuje, to nieskończona różnorodność mojej duszy, dziwność mojego życia umysłowego, tajemnica nerwów w wygłodzonym ciele. Silnie wyalienowany bohater powieści - nawiasem mówiąc sam Hamsun przebywając w USA doznał bardzo ciężkich chwil, tak więc jest w powieści i wątek autobiograficzny - coraz bardziej staczający się w obłęd, a czasem w ekstazę, z powodu własnej psychiki determinowanej głodem, gdy trafia się okazja nie jest już w stanie (zwłaszcza tego duchowego) głodu zaspokoić.Wnikający do najciemniejszych zakamarków ludzkiej psychiki Głód uznawany jest za najbardziej osobistą z powieści pisarza.
Brian Lumley -angielski pisarz, mistrz horroru stworzył wielki cykl powieściowy - NEKROSKOP. Od nieumarłego wampira spoczywającego w rumuńskim grobowcu Borys Dragosani próbuje wydobyć sekret diabelskiej potęgi, tak wielkiej, że przy jej pomocy będzie mógł zdominować ściśle tajną agencję sowieckiego wywiadu paranormalnego. Dragosani to nekromanta – człowiek, dla którego śmierć nie jest granicą. Przy pomocy wampira Tibora Ferenczyego, Dragosani posiadł zdolność wydzierania tajemnic dusz i umysłów umarłych. Borys ma jednak godnego siebie przeciwnika. To Harry Keogh – NEKROSKOP. Harry także potrafi siłą swego umysłu pokonać śmierć. Keogh zostaje zwerbowany przez brytyjskie służby specjalne, aby przeciwstawić się atakowi zza Żelaznej Kurtyny. Rozgrywka między Dragosanim, a Keoghiem staje się coraz bardziej przerażająca. Harry zyskuje jednak potężnych sojuszników: umarłych, którzy, aby go chronić, zrobią wszystko, powstaną nawet z grobów...
Erich Fromm (1900-80) - amerykański psycholog i filozof pochodzenia niemieckiego, uznawany za jednego z najwybitniejszych humanistów XX wieku, twórca psychoanalizy humanistycznej. Autor kilkudziesięciu książek, w tym tak ważnych jak Ucieczka od wolności, Zapomniany język, Patologia normalności, Zdrowe społeczeństwo, Rewolucja nadziei, Psychoanaliza a religia. W książce Czy nadal kochamy życie? opowiada nam Fromm o tym, iż miłość i nienawiść stanowiły potężne siły psychologiczne od niepamiętnych czasów. Erich Fromm dostrzegał głęboko sięgającą zmianę tych podstawowych sił w XX wieku: nienawiść innych ludzi i samo środowisko są coraz bardziej owładnięte chęcią zniszczenia dla samego zniszczenia. Ludzie czują się coraz bardziej bez życia i przyciąga ich to, co może być spowodowane przemocą. Fromm nazwał miłość do zmarłych „nekrofilią”. Można spotkać się z równie silną miłością do wszystkiego, co żyje, rośnie i rozwija się, czyli z „biofilią”.
Książka ilustruje te podstawowe siły „biofilii” i „nekrofilii” w prosty sposób i posługując się żywymi przykładami.
Platon (427 p.n.e.- 347 p.n.e.) - grecki filozof, uczeń Sokratesa, założyciel Akademii, twórca idealizmu i racjonalizmu. Mozna wręcz powiedzieć, że nie byłoby filozofii bez Platona. Napisał 35 dialogów. A zaliczany do dialogów późnych, napisany ok 350 r. p.n.e. Fileb - jak pisze Bogdan Dembiński - poświęcony jest problematyce związku, jaki zachodzi między rozumem a rozkoszą. Dotyczy więc kwestii etycznej związanej z właściwą postawą wobec świata, postawą, która gwarantowałaby najwłaściwszy sposób postępowania. Pyta Platon: Czy w postępowaniu tym należy kierować się rozumem, czy też należy odwołać się do czynnika emocjonalnego? Rozstrzygnięcie tej kwestii zależy jednak od stopnia rozpoznania struktury świata, w którym przychodzi działać poszczególnym podmiotom. Właściwe działanie bowiem jak wcześniej zauważył Sokrates zależy każdorazowo od wiedzy dotyczącej okoliczności tego działania. Wymaga zatem precyzyjnego rozpoznania obszaru, w którym owo działanie ma się spełnić. Dlatego warunkiem analiz uczyni Platon wiedzę o strukturze świata, w jakim przychodzi człowiekowi działać.
James Clavell (1924-94) – jeden z najpopularniejszych amerykańskich (pochodzenia angielskiego) pisarzy, słusznie nazywany „Mr. Bestseller”, także wzięty scenarzysta filmowy, m.in. Mucha i Wielka ucieczka.
Również orientalista, zafascynowany kulturą Dalekiego Wschodu. Świetnie znał kilka języków, w tym malajski, chiński i japoński. I kto wie czy ta jego fascynacja Wschodem nie przyniosła mu największej sławy.
Jego azjatycki cykl: Król szczurów, Tai-Pan, Shogun, Noble House, Gai-Jin i Whirlwind to absolutne literackie hity. Kilkanaście milionów sprzedanych egzemplarzy! I nic dziwnego – to się po prostu świetnie czyta. Ta powieść to maraton – ale maraton najszybszy w Twoim życiu.. Na przekór przeciwnościom losu dwie handlowe potęgi rywalizują ze sobą o władzę (nie tylko ekonomiczną ale też i poltyczną) nad brytyjską kolonią w Hongkongu i o monopol na handel z Chinami – źródło niewyobrażalnych zysków. Dwóch kupców, a zarazem żeglarzy, a jednocześnie śmiertelnych wrogów walczy o dominację w Hongkongu nie przebierając w środkach. Pierwszy z nich to Dirk Struan zwany Tai-Panem, szef handlowej spółki Noble House. Jego antagonistą jest Tyler Brock, właściciel spółki Brock i Synowie. W wirze nieudolnej polityki, szalejącej malarii, uknutych intryg, rosnącej zazdrości i podsycanej nienawiści toczy się ta pasjonująca opowieść o XIX-wiecznych przemytnikach opium (wszak to czasy wojen opiumowych) i kupcach, którzy w pogoni za fortuną i prestiżem przemierzali nieznane wody, walczyli z piratami, byli gotowi podjąć każde ryzyko, a niebezpieczeństwo traktowali jak chleb powszedni.
Zygmunt Freud (1856-1939) - austriacki psycholog, psychoterapeuta, neurolog, neuropatolog, twórca psychoanalizy i psychologii głębi, bodaj jedna z najważniejszych postaci w nauce o człowieku. W zasadzie nie byłoby współczesnej psychologii bez freudyzmu, choć wiele z jego tez zostało zweryfikowanych czy wręcz prawie całkowicie odrzuconych. Pochodził z rodziny żydowskiej i pozostawał całe życie wierny kulturze - choć nie religii - żydowskiej, uległ jednak w młodości wpływowi kabały. Studiował medycynę, przede wszystkim neurologię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Był wręcz fanatycznym zwolennikiem nauk przyrodniczych w duchu materialistycznym. Zajmował się histerią, pracował nad hipnozą, stworzył koncepcję podświadomości (nieświadomości), na którą składa się id, ego i superego. Obok czynnika erotycznego w życiu psychicznym człowieka uznał również rolę siły popędu śmierci - Thanatosa. Popędowi seksualnemu przyznawał jednak główną rolę w życiu psychicznym człowieka, dopatrując się go już także u dzieci - jedno i drugie było twierdzeniem wręcz skandalicznym w tamtych czasach. Jednocześnie Freud zajął się dynamiką powstawania marzeń sennych, w których widział zarówno królewską drogę do psyche nieświadomej, jak i funkcję spełniania pragnień człowieka. Rewolucja freudowska - mimo wszelkiej schizmy w ruchu psychoanalitycznym - zrobiła oszałamiającą karierę już w Europie, ale przede wszystkim w Ameryce, gdzie podobnie jak dobry katolik powinien mieć swego spowiednika, tak każdy szanujący się człowiek musi mieć swojego freudowskiego psychoanalityka. Czy dzisiejszy czytelnik ma dostateczną wiedzę o Freudzie i psychoanalizie Nie nam oceniać. Niewątpliwie jednak by poznać teorię Freuda wato sięgnąć po Wstęp do psychoanalizy dostarcza ono bowiem kompendium wiedzy na temat psychoanalizy, a zatem pośrednio także całej późniejszej psychologii (choćby nawet rozwijającej się w opozycji do Freuda). Książka zawiera 28 wykładów wygłoszonych przez Freuda w latach 1915-17 na Uniwersytecie Wiedeńskim. Podzielona jest na 3 części: Czynności pomyłkowe, Marzenia senne i Nauka ogólna o nerwicach.
Krzysztof Mroziewicz – dziennikarz, komentator „Polityki” i TVP, znawca problematyki międzynarodowej, doradca w MSZ, korespondent wojenny, wreszcie ambasador Polski w Indiach, którym poświęcił książki Ćakra, czyli kołowa historia Indii, Ucieczka do Indii, Pastwisko świętych byków, a w innych jego pracach spore fragmenty Indii dotyczyły. Tu jednak, w książce Teat Wspaniały Krzysztof Mroziewicz - reporter, korespondent wojenny, dyplomata i ceniony komentator spraw międzynarodowych, dzieli się z nami swoją pasją do teatru. Nie jest to zjawisko w życiu autora nowe ani marginalne, mowa wszak o aktorze Teatru Hybrydy, ważnej postaci studenckiego ruchu teatralnego czasów, gdy to właśnie studenckie teatry poszerzały przestrzeń wolności, a także – zwłaszcza w ostatnich latach – stałym recenzencie teatralnym. W prezentowanym Czytelnikowi zbiorze esejów, Mroziewicz prowadzi nas od źródeł teatru w najstarszych, świętych księgach ludzkości, poprzez awangardę XX wieku ku jej godnej kontynuacji w czasach współczesnych. Znajdziemy tu zarówno subtelne analizy z pogranicza filozofii sztuki i historii, recenzje ważnych z punktu widzenia wywodu spektakli, jak i laudacje na cześć wybitnych współczesnych twórców teatru. Stanowiący trawestację postulatu Leona Schillera tytuł zbioru wskazuje na konieczność i możliwość uzupełnienia marzeń ludzi teatru sprzed stu lat. Sama zresztą książka, której lekturę serdecznie polecamy Czytelnikowi, nie będąc ogromną, pozostaje w naszej ocenie wspaniała!
Święty Augustyn (354-430) - jeden z Ojców Kościoła, filozof, teolog, początkowo wyznawał manicheizm, później był neoplatonikiem (pod wpływem pism Plotyna), by wreszcie pod wpływem kazań biskupa Ambrożego nawrócić się na chrześcijaństwo; w 387 roku został ochrzczczony, a w 395 roku został już biskupem ostro zwalczającym wszelkie herezje; jest autorem wielu pism, z których bodaj najważniejsze jest ogromne "Państwo Boże", najbardziej zaś osobistym są właśnie Wyznania. Jak pisze W. Tatarkiewicz Augustyn położył podwaliny pod nową chrześcijańską filozofię. Zerwał z klasyczną postawą Greków (...), jego postawa była introspekcyjna, a wola miała dlań pierszeństwo przed rozumem. (...) Augustyn pojął Boga jako nieskończonego, aświat jako twór nadprzyrodzony i dzieło łaski.(...) Cała koncepcja filozoficzna Augustyna [co najlepiej widać wlaśnie w "Wyznaniach"] oparta była na większym zaufaniu do woli, wiary, miłości i łaski niż do roumu i doświadczenia.
Knut Hamsun właść. Knut Pedersen(1859-1952) - norweski pisarz, laureat nagrody Nobla za 1920 rok, łączył neoromantyzm z egzystencjalizmem, ale też elementami realizmu przedstawiciel tzw nurtu subiektywistycznego w literaturze skandynawskiej, odwoływał się do Dostojewskiego, mocno wpłynął na twórczość takich pisarzy jak Franz Kafka. Nienawiść do świata anglosaskiego (np w satyrze "Z życia duchowego współczesnej Ameryki") a z drugiej strony jego patriarchalizm i biologizm zbliżyły go do niemieckiego mitu "krwi i ziemi", co zaowocowało zajęciem przez niego pronazistowskiego i kolaboracyjnego stanowiska w czasie II Wojny światowej (został za to po wojnie osądzony i ukarany bardzo wysoką grzywną, w zasadzie już nie powrócił "na salony"). Jednak uznawany jest - obok S. Undset i H. Ibsena - za najwybitniejszego norweskiego pisarza. Misteria to jedna z jego wcześniejszych powieści. Jak pisze w przedmowie Czesław Kędzierski Jest to powieść najbardziej wybuchowa, niepokojąco paradoksalna. (...) Bohater jej, Jan Nagel, rozsadza sobę po prostu całą powieść. Fantasta - neurastenik. Zabłąkany na tym łez padole ziemskim. Krańcowy indywidualista, nieobliczalny w czynach, którego trawi niczym nieugaszony płomień tęsknoty za czymś nieznanym, niepojętym, a tylko przeczuwanym. W paradoksalności swojej miota się z jednej ostateczności w drugą. Z hulaszczej wesołości wpada nagle w stan ciężkiej melencholii lub panicznego lęku, pełnego halucynacji. Bicz na kołtuństwo małomiasteczkowe... I jeszcze: bywa krzykiem nienawiści przeciwko wszelkiej moralności kołtuńskiej, maskującej fałsz, obłudę, hipokryzję, bezmyślność, bezduszność. Całość jest potężnym krzykiem protestu przeciwko pętom dogmatyki współczesnego ustroju społecznego, przeciwko małości i bezsensowi życia współczesnego.
Na przestrzeni dziejów każda epoka uważała się za bardziej kompetentną niż poprzednia. Humaniści renesansu postrzegali średniowiecze jako erę ciemności, myśliciele oświeceniowi próbowali zmieść przesądy za pomocą rozumu, nowoczesne państwo opiekuńcze próbowało zabić giganta ignorancji, a w dzisiejszym hiperpołączonym świecie pozornie nieograniczone informacje są dostępne na żądanie. A co z wiedzą utraconą na przestrzeni wieków? Czy naprawdę jesteśmy mniej ignorantami niż nasi przodkowie? Próbuje odpowiedzieć na te pytania Peter Burke, profesor historii kultury w Cambridge w Ignorancji: historii powszechnej
W tej niezwykle oryginalnej relacji Peter Burke bada długą historię ignorancji ludzkości w zakresie religii i nauki, wojen i polityki, biznesu i katastrof. Burke odkrywa niezwykłe historie o wielu formach ignorancji prawdziwej lub udawanej, świadomej i nieświadomej od umyślnych polityków, którzy odnowili granice Europy w 1919 r., po politykę sygnalizowania nieprawidłowości i zaprzeczania zmianom klimatycznym. Rezultatem jest ożywiona eksploracja wiedzy ludzkiej na przestrzeni wieków i znaczenie rozpoznawania jej ograniczeń. Książka doczekała się szergu entuzjastycznych recenzji od New York Timesa (Badanie sposobów, w jakie przeszkody, zapomnienie, tajemnica, zaprzeczenie, niepewność, uprzedzenie, nieporozumienie i łatwowierność wpłynęły na bieg historii, od ponownego wytyczania granic po zaprzeczanie zmianom klimatu i wiele innych. New York Times Book Review Peter B. Kaufman) po Wahington Post (bada niezliczone sposoby, w jakie niewiedza wpływa na nasze życie, Burke uważa całą ignorancję a nie całą wiedzę za swoją domenę. Burke zasypuje czytelników lawiną uderzających faktów, cytatów i anegdot. Michael Dirda)
Shogun to bodaj najsłynniejsza (także dzięki kultowemu serialowi) część azjatyckiej sagi Jamesa Clavella (1924-94) jednego z najpopularniejszych amerykańskich pisarzy, słusznie nazywanego Mr. Bestseller, a był także wziętym scenarzystą filmowym (m.in. Mucha i Wielka ucieczka). Ale także orientalista, zafascynowany kulturą Dalekiego Wschodu. Świetnie znał kilka azjatyckich języków, w tym malajski, chiński i japoński. Przełożył np. Sztukę wojny Sun Tzu. I kto wie czy właśnie ta jego fascynacja Wschodem nie przyniosła mu największej sławy. Jego azjatycki cykl: Król szczurów, Shogun , Tai-Pan, Gai-Jin, Noble House i Whirlwind to absolutne światowe hity dziesiątki milionów sprzedanych egzemplarzy. I nic dziwnego to się po prostu świetnie czyta, choć każda z książek to ponad 1000 stron, jak w przypadku ponad 1100- stronicowego Shoguna. To zresztą obok Króla szczurów najsłynniejsza część serii przetłumaczona na ponad 30 języków i wydana w łącznym nakładzie ponad 20 milionów egzemplarzy i uznawana za jedną z najlepszych powieści przygodowych wszechczasów. Shogun był najwyższym stanowiskiem, jakie śmiertelnik mógł osiągnąć w Japonii. Shogun oznaczał tytuł najwyższego wojskowego dyktatora. Mógł go posiadać w określonym czasie tylko jeden daimyo. I tylko Jego Cesarska Wysokość, władający cesarz, Boski Syn Niebios, który żył w odosobnieniu z Cesarską Rodziną w Kioto, mógł go przyznać.W parze z mianowaniem na shoguna szła absolutna władza cesarska pieczęć i mandat. Shogun rządził w imieniu cesarza. Cała władza pochodziła od cesarza, gdyż jego ród wywodził się bezpośrednio od bogów. Dlatego każdy daimyo, który przeciwstawiał się shogunowi, chcąc nie chcąc buntował się przeciwko tronowi cesarskiemu, od razu stawał się wyrzutkiem, a jego dobra ulegały konfiskacie. Panujący cesarz był czczony jako bóstwo, ponieważ pochodził w prostej linii od bogini słońca Amaterasu Omikami, córki bóstw Izanagi i Izanami, które ze sklepienia niebieskiego stworzyły wyspy Japonii. Z mocy boskiego prawa do władającego cesarza należała cała ta ziemia, a władał on i miał posłuch absolutny. W praktyce jednak od ponad sześciu wieków prawdziwa władza spoczywała poza cesarskim tronem. W rękach shoguna.
Soren Kierkegaard (1813-1855) - duński filozof, myśliciel religijny, pisarz, bodaj najważniejszy z prekursorów egzystencjalizmu. Początkowo pozostawał pod wpływem myśli Hegla, ale stał się jego zagorzałym krytykiem. Twierdził, wbrew Heglowi, iż bytu nie można ująć w ramy jakiegoś intelektualnego systemu, sam zresztą nie tworzył żadnego całościowego konstruktu filozoficznego dotyczącego świata, a zajmował się jedynie człowiekiem i jego egzystencją i jego stosunkiem do Boga, interesowało go konkretne ludzkie istnienie i stąd nazwa, którą nadał swej filozofii: egzystencjalna. Do jego najważniejszych dzieł należą "Albo-Albo" "Trwoga i drżenie" i właśnie Choroba ku śmierci. Jakie jest doświadczenie tej choroby, czym ona jest, jaka jest kondycja ludzka? - rozpaczą, odpowiada, pisząc w największym skrócie, Kierkegaard. Rozpaczą, która podświadoma lub świadoma towarzyszy człowiekowi we wszelkich jego działaniach i czynnościach, która stanowi esencjonalny element człowieczej egzystencji. Jako człowiek głęboko religijny usiłuje w Chorobie ku śmierci przeciwstawić rozpaczy wiarę, jednak jego głęboki pesymizm i dojmujące przekonanie o rozpaczy jako elemencie konstytuującym egzystencję sprawiają, że z tej próby przeciwstawienia, "zwycięsko" wychodzi rozpacz, bo wszak wiara, tym bardziej wiara w istnienie wieczne napełniać może wyłącznie grozą.
Gustave Le Bon (1841-1931) należy do ojców psychologii społecznej. Jego Psychologia tłumu to dzieło do dziś niezwykle często przypominane w analizach społecznych. Jest bowiem pierwszą w historii nauki próbą psychologicznej analizy zachowań ludzkiego tłumu. Napisana w 1895 roku książka stała się w pewnym sensie prorocza, wkrótce masy doszły do władzy to tłem doprowadził w znacznej mierze do władzy Lenina, Mussolliniego czy Hitlera. Jest oczywiście Le Bon elitarystą, tłum charakteryzuje najczęściej jako impulsywny, zmienny, drażliwy, podatny na sugestie, przesadny w emocjach, nietolerancyjny. Poddaje analizie czynniki mające wpływ na działanie tłumu, ocenia rolę wiecowych przywódców. Dokonuje także klasyfikacji tłumów np zgromadzenia parlamentarne nazywa tłumami heterogenicznymi wyraźnie opowiadając się za rządami elit. Mimo upływu ponad 100 lat od czasu powstania Psychologii tłumu wiele zawartych w niej spostrzeżeń (i ostrzeżeń) pozostaje aktualna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
Strona korzysta z plików cookies, w celu zapewnienia najwyższej jakości usług. Dowiedz się więcej w sekcji Polityka plików cookie.
Niezbędne pliki cookie
Są to pliki są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania strony internetowej i służą do zapamiętywania np. sesji logowania, preferencji językowych, wypełniania formularzy, wybranej opcji prywatności, produktów w koszyku / schowku. Możesz je zablokować w przeglądarce, ale wtedy niektóre części witryny mogą nie działać prawidłowo.
Pliki cookie związane z reklamami
Reklamowe pliki cookied dla Google Ads pozwalają na dopasowanie wyświetlanych treści reklamowych do Twoich zainteresowań, nie tylko na naszej witrynie, ale też poza nią. Mogą być instalowane przez partnerów reklamowych za pośrednictwem naszej strony internetowej. Na podstawie informacji z tych plików cookie i aktywności w innych serwisach jest budowany Twój profil zainteresowań. Reklamowe cookies nie przechowują bezpośrednio Twoich danych osobowych, ale identyfikują Twoją przeglądarkę internetową i sprzęt. Jeśli nie zezwolisz na stosowanie tych plików cookie, dalej będziemy mogli wyświetlać Ci reklamy, jednak nie będą one dopasowane do Twoich preferencji.
Pliki cookie związane ze statystykami
Analityczne pliki cookie dla Google Analytics umożliwiają sprawdzenie liczby wizyt i źródeł ruchu w naszym sklepie. Pomagają nam ustalić, które strony są bardziej, a które mniej popularne, i zrozumieć, jak użytkownicy poruszają się po stronie. Dzięki temu możemy badać statystyki i poprawiać wydajność naszego sklepu. Informacje zbierane przez te pliki cookie są agregowane, nie mają więc na celu ustalenia Twojej tożsamości. Jeśli nie zezwolisz na ich stosowanie, to nie będziemy wiedzieć, kiedy odwiedziłeś naszą stronę internetową.
