"Samotny tłum" Davida Riesmana to jedna z najważniejszych książek XX-wiecznej socjologii. W zasadzie nie ma na świecie żadnego podręcznika socjologii, w którym nie padłoby nazwisko Riesmana i stworzonego przezeń pojęcia samotnego tłumuCóż znaczy samo pojęcie rozróżniajać społeczeńtwa na sterowane tradycję, wewnątrz-sterowne i zewnątrz-sterowne zauważa Riesman, iż w niewielkich wspólnotach, także w dawnych społeczeństwach istniały różnego rodzaju więzi społeczne, natomiast w społeczeństwach współczesnych więzi zanikają, ulegają degradacji bądź instrumentalizacji, a często są przedmiotem manipulacji. I jak pisze w Socjologii prof. Piotr Sztompka W efekcie naturalne wspólnoty zanikają. Ludzie ulegają wykorzenieniu, atomizacji, roztapiają się w anonimowej masie pracowników, urzędników, elektoratu, konsumentów czy publiczności. Więxi wspólnego zamieszkania, podobieństwa etnicznego, religijnego bądź klasowego zostają zerwane. W to miejsce (...) pojawia się samotny tłum łatwo podatny na hasła demagogów, poszukujący silnych, ojcowskich autorytetów, ulegający pokusie autokratycznych czy nawet totalitarnych rządów prawa i porządku, gorliwie przyłączający się do różnych ruchów społecznych w poszukiwaniu zastępczych więzi i alternatywnych wspólnot, rekompensujący frustrację i osamotnienie w działaniach destrukcyjnych i antyspołecznych. Czy tych słów o samotnym tłumie nie można odnieść do naszego społeczeństwa? Czy coś się zmieniło? Wszystko wskazuje na to, że nie, że książka Riesmana pozostaje ciągle aktualna, czasami przerażająco wręcz aktualna. Ale właśnie dlatego warto ją czytać!I jeszcze sprawa klarowności wywodu - choć Riesman używa czasami (a czasami sam je tworzy) pojęć naukowych, to jednak jest to książka, którą przeczytać może każdy, kto chciałby się nieco więcej dowiedzieć o mechanizmach rządzących społeczeństwami.
Gdzie leży granica między szaleństwem, a geniuszem. Czy ludzie wybitni mają większe skłonności do chorób psychicznych? Czy przekraczanie tabu to objawy geniuszu czy szaleństwa? Dlaczego wybitni twórcy tak często miewają swoje natręctwa, swoje skłonności do alkoholu, hazardu, seksu itp? Na te i nie tylko te pytania próbuje odpowiedzieć włoski psycholog, psychiatra, antropolog i w zasadzie jeden z pierwszych kryminologów Cesare Lombroso (1835-1909) w swojej klasycznej pracy Geniusz i obłąkanie. I choć wiele elementów teorii włoskiego naukowca zostało już obalonych choćby teza o istnieniu współzależności wyglądu i skłonności patologicznych, przestępczych, czy też teorię o dziedziczności cech przestępczych. Według Lombroso przestępca to odmienny typ biologiczny. O tym, czy człowiek stanie się przestępcą decydują przede wszystkim cechy antropologiczne, a także osobowościowe. Przestępcy dzielą się na tych, którzy: są nimi od urodzenia (2/3 wszystkich przestępców)przestępcy z namiętnościprzestępcy z nawyknienia (ich rodzice byli przestępcami)pseudo-przestępcy (przypadkowi)kryminoloidzi (podatni na przestępstwo).I choć jak pisaliśmy te teorie są już obecnie uznawane za przestarzałe to jednak Geniusz i obłąkanie to nie tylko rozprawa kryminologiczna, w tej pracy bowiem autor koncentruje się nie na przestępcach, a na ludziach wybitnych i w tej części praca ta wydaje się ciągle aktualna
Platon (427 p.n.e.- 347 p.n.e.) - grecki filozof, uczeń Sokratesa, założyciel Akademii, twórca idealizmu i racjonalizmu. Mozna wręcz powiedzieć, że nie byłoby filozofii bez Platona. Napisał 35 dialogów. A zaliczany do dialogów późnych, napisany ok 350 r. p.n.e. Fileb - jak pisze Bogdan Dembiński - poświęcony jest problematyce związku, jaki zachodzi między rozumem a rozkoszą. Dotyczy więc kwestii etycznej związanej z właściwą postawą wobec świata, postawą, która gwarantowałaby najwłaściwszy sposób postępowania. Pyta Platon: Czy w postępowaniu tym należy kierować się rozumem, czy też należy odwołać się do czynnika emocjonalnego? Rozstrzygnięcie tej kwestii zależy jednak od stopnia rozpoznania struktury świata, w którym przychodzi działać poszczególnym podmiotom. Właściwe działanie bowiem jak wcześniej zauważył Sokrates zależy każdorazowo od wiedzy dotyczącej okoliczności tego działania. Wymaga zatem precyzyjnego rozpoznania obszaru, w którym owo działanie ma się spełnić. Dlatego warunkiem analiz uczyni Platon wiedzę o strukturze świata, w jakim przychodzi człowiekowi działać.
Gnter Grass (1927-2015) - niemiecki pisarz, laureat Nagrody Nobla 1999, honorowy obywatel miasta Gdańska. Pewnie dlatego, że jego najsłynniejsze dzieło to Trylogia gdańska a zwłaszcza jej pierwsza część - czyli słynny Blaszany bębenek (kolejne tomy to Kot i mysz oraz Psie lata). Powieść z jednej strony groteskowa, z drugiej czasem skrajnie naturalistyczna, napisana w niezwykłym, niepodrabialnym stylu. Jej głównym bohaterem jest Oskar Matzerath wychowany w trzech kulturach. Kaszubów reprezentuje matka Agnes, a czy jego ojcem był faktycznie Niemiec Alfred Matzerath, czy też wielka miłość jego matki Polak Jan Broński tego do końca nie wiadomo. A losy Niemców i Polaków, a także Kaszubów przeplatają się tu ze sobą, bo to przecież historia nierozerwalnie związana z Wolnym Miastem Gdańskiem i z rodzącym się, dojrzewającym i wybuchającym faszyzmem, aż po jego nieuchronny upadek. Po beztroskim dzieciństwie Oskara przeżywamy więc wraz z nim Kryształową Noc, Obronę Poczty Gdańskiej ale i koniec hitleryzmu, wkroczenie wojsk sowieckich do Gdańska, ucieczkę Niemców i początki nowych Niemiec - Republiki Federalnej Niemiec. A wszystko to oczami Oskara, który postanowił nie rosnąć w wieku 3 lat (w dalszej części książki postanawia urosnąć jeszcze o 30 cm do 121), ale oczywiście był niezwykle sprawnym umysłowo obserwatorem tego co dzieje się wokół. I do tego postacią niezwykłą, rozerotyzowaną, rubaszną. Aż w końcu stał się ikoną niemieckiej literatury, a w Gdańsku ma nawet pomnik. Książkę rozsławił dodatkowo film Volkera Schlondorffa (Oscar za najlepszy film nieanglojęzyczny) z Danielem Olbrychskim jako Janem Brońskim
Arthur Schopenhauer (1788-1860) jeden z najwybitniejszych niemieckich filozofów, choć w zasadzie nigdy nie stworzył żadnej filozoficznej szkoły, a jednak wywarł wielki wpływ na takich myślicieli jak Bergson (ze swoim intuicjonizmem), Nietzsche (ze swoją filozofią życia), a czerpali z niego także neokantyści i pragmatycy. Zwykło się nazywaćwydają Schopenhauera twórcą pesymizmu filozoficznego. Jak pisze Jan Garewicz jego pesymizm nie miał nic współnego z katastrofizmem, a negacja postępu z zaprzeczeniem rozwoju nauki i techniki Uczył rezygnacji bez pokory, współczucia bez miłości bliźniego, buntu bez działania. Mity religijne przetransponował w filozofię świecką, a nadzieje i zwątpienia przeciętnego człowieka w światopogląd na wskroś arystokratyczny. I właśnie tej transpozycji poświęcony jest ten tom. A co chyba najbardziej zaskakujące: rozważania zawarte w O religii wydają się być ciągle niezwykle współcześnie brzmiące, jak choćby myśl taka: Lecz w jaki sposób tłumom dać poznać, że coś jest równocześnie prawdą i nieprawdą? Skoro wszystkie religie, jakie znamy, w mniejszym lub większym stopniu noszą cechę alegoryczności, musimy przyznać, że człowiekowi absurd jest do pewnego stopnia potrzebny, a nawet jest jego żywiołem, i że złudzenie jest dla niego konieczne, co także i inne zjawiska potwierdzają. Albo niezmienie aktualne rozróżnienie: W każdym razie wiara wiedza są to rzeczy zasadniczo różne, które dla swego własnego dobra powinny się trzymać z dala jedna od drugiej i kroczyć każda włlasną drogą...
Według "The Times" "Zbrodnia" jest zdecydowanie najbardziej powściągliwym i przemyślanym dziełem IRVINE"A WELSHA (ur. 1958), jednego z najwybitniejszych, najpopularniejszych i najbardziej kontrowersyjnych angielskich (w zasadzie szkockich) pisarzy, autora słynnego, faktycznie kultowego już Trainspotting i 15 innych powieści (m.in. Porno, Martwa natura z brzytwą, Życie seksualne bliźniąt syjamskich czy Sekrety sypialni mistrzów kuchni). Komisarz Ray Lennox poleciał na Florydę, żeby uciec z Edynburga przed skutkami załamania nerwowego, wywołanego przez stres, nadużywanie kokainy i przerażającą sprawę zabójstwa dziecka wykorzystywanego seksualnie. Jednak Trudi, jego narzeczona, jest zainteresowana jedynie planowaniem ich ślubu, i niebawem Lennox zostaje na Florydzie sam i bez wsparcia. W trakcie napędzanej kokainą balangi spotyka inną ofiarę molestowania seksualnego, dziesięcioletnią Tiannę, po czym ucieka z nią w poprzek stanu, zdecydowany ochronić ją za wszelką cenę. Czy jednak może ufać własnym instynktom? I czy potrafi zająć się Tianną, gdy nadal próbuje dojść do siebie po edynburskim morderstwie? Po Zbrodni. Przekonajcie się sami, a jak pisze "Observer" Nigdy nie wiadomo, co, poza gwarantowaną inteligencją, znajdziesz u Irvinea Welsha. Tym, co dostajesz tym razem, jest triumf. Śmiałe stawienie czoła kręgom pedofilów i kierującym nimi umysłom, bystrym i tępym A "Daily Telegraph" dodaje: Mocna poruszająca i wciągająca lektura:
Knut Hamsun (1859-1952) - norweski pisarz, laureat nagrody Nobla za 1920 rok, łączył neoromantyzm z egzystencjalizmem, ale też elementami realizmu przedstawiciel tzw. nurtu subiektywistycznego w literaturze skandynawskiej, odwoływał się do Dostojewskiego, mocno wpłynął na twórczość takich pisarzy jak Franz Kafka. Nienawiść do świata anglosaskiego (np. w satyrze "Z życia duchowego współczesnej Ameryki") a z drugiej strony jego patriarchalizm i biologizm zbliżyły go do niemieckiego mitu "krwi i ziemi", co zaowocowało zajęciem przez niego pronazistowskiego i kolaboracyjnego stanowiska w czasie II Wojny światowej (został za to po wojnie osądzony i ukarany bardzo wysoką grzywną, w zasadzie już nie powrócił "na salony"). Jednak uznawany jest - obok S. Undset - za najwybitniejszego norweskiego pisarza.Napisany w latach 1888-1890 (opublikowany w 1890) Głód uznawany jest za jego najwybitniejsze osiągnięcie, przyniósł mu zresztą natychmiastowy rozgłos i uznanie.Wymiar fizyczny głodu oddaje Hamsun niezwykle realistycznie, wręcz odczuwamy fizyczne, cielesne męki bohatera, początkującego artysty-pisarza, nie mogącego zaspokoić tej elementarnej potrzeby. Jednak w miarę fizycznego wygłodzenia, gdy bohaterowi zaciera się już jawa i sen pojawia się także drugi wymiar głodu głód metafizyczny, w wymiarach moralnym, intelektualnym, uczuciowym. I okazuje się on równie dotkliwy jak ten fizyczny, zarazem jednak wyobcowuje on bohatera spośród ludzi, każe mu buntować się przeciwko Bogu. Jak pisze sam autor: Co mnie interesuje, to nieskończona różnorodność mojej duszy, dziwność mojego życia umysłowego, tajemnica nerwów w wygłodzonym ciele. Silnie wyalienowany bohater powieści - nawiasem mówiąc sam Hamsun przebywając w USA doznał bardzo ciężkich chwil, tak więc jest w powieści i wątek autobiograficzny - coraz bardziej staczający się w obłęd, a czasem w ekstazę, z powodu własnej psychiki determinowanej głodem, gdy trafia się okazja nie jest już w stanie (zwłaszcza tego duchowego) głodu zaspokoić.Wnikający do najciemniejszych zakamarków ludzkiej psychiki Głód uznawany jest za najbardziej osobistą z powieści pisarza.
Brian Lumley -angielski pisarz, mistrz horroru stworzył wielki cykl powieściowy - NEKROSKOP. Od nieumarłego wampira spoczywającego w rumuńskim grobowcu Borys Dragosani próbuje wydobyć sekret diabelskiej potęgi, tak wielkiej, że przy jej pomocy będzie mógł zdominować ściśle tajną agencję sowieckiego wywiadu paranormalnego. Dragosani to nekromanta – człowiek, dla którego śmierć nie jest granicą. Przy pomocy wampira Tibora Ferenczyego, Dragosani posiadł zdolność wydzierania tajemnic dusz i umysłów umarłych. Borys ma jednak godnego siebie przeciwnika. To Harry Keogh – NEKROSKOP. Harry także potrafi siłą swego umysłu pokonać śmierć. Keogh zostaje zwerbowany przez brytyjskie służby specjalne, aby przeciwstawić się atakowi zza Żelaznej Kurtyny. Rozgrywka między Dragosanim, a Keoghiem staje się coraz bardziej przerażająca. Harry zyskuje jednak potężnych sojuszników: umarłych, którzy, aby go chronić, zrobią wszystko, powstaną nawet z grobów...
Erich Fromm (1900-80) - amerykański psycholog i filozof pochodzenia niemieckiego, uznawany za jednego z najwybitniejszych humanistów XX wieku, twórca psychoanalizy humanistycznej. Autor kilkudziesięciu książek, w tym tak ważnych jak Ucieczka od wolności, Zapomniany język, Patologia normalności, Zdrowe społeczeństwo, Rewolucja nadziei, Psychoanaliza a religia. W książce Czy nadal kochamy życie? opowiada nam Fromm o tym, iż miłość i nienawiść stanowiły potężne siły psychologiczne od niepamiętnych czasów. Erich Fromm dostrzegał głęboko sięgającą zmianę tych podstawowych sił w XX wieku: nienawiść innych ludzi i samo środowisko są coraz bardziej owładnięte chęcią zniszczenia dla samego zniszczenia. Ludzie czują się coraz bardziej bez życia i przyciąga ich to, co może być spowodowane przemocą. Fromm nazwał miłość do zmarłych „nekrofilią”. Można spotkać się z równie silną miłością do wszystkiego, co żyje, rośnie i rozwija się, czyli z „biofilią”.
Książka ilustruje te podstawowe siły „biofilii” i „nekrofilii” w prosty sposób i posługując się żywymi przykładami.
Platon (427 p.n.e.- 347 p.n.e.) - grecki filozof, uczeń Sokratesa, założyciel Akademii, twórca idealizmu i racjonalizmu. Mozna wręcz powiedzieć, że nie byłoby filozofii bez Platona. Napisał 35 dialogów. A zaliczany do dialogów późnych, napisany ok 350 r. p.n.e. Fileb - jak pisze Bogdan Dembiński - poświęcony jest problematyce związku, jaki zachodzi między rozumem a rozkoszą. Dotyczy więc kwestii etycznej związanej z właściwą postawą wobec świata, postawą, która gwarantowałaby najwłaściwszy sposób postępowania. Pyta Platon: Czy w postępowaniu tym należy kierować się rozumem, czy też należy odwołać się do czynnika emocjonalnego? Rozstrzygnięcie tej kwestii zależy jednak od stopnia rozpoznania struktury świata, w którym przychodzi działać poszczególnym podmiotom. Właściwe działanie bowiem jak wcześniej zauważył Sokrates zależy każdorazowo od wiedzy dotyczącej okoliczności tego działania. Wymaga zatem precyzyjnego rozpoznania obszaru, w którym owo działanie ma się spełnić. Dlatego warunkiem analiz uczyni Platon wiedzę o strukturze świata, w jakim przychodzi człowiekowi działać.
James Clavell (1924-94) – jeden z najpopularniejszych amerykańskich (pochodzenia angielskiego) pisarzy, słusznie nazywany „Mr. Bestseller”, także wzięty scenarzysta filmowy, m.in. Mucha i Wielka ucieczka.
Również orientalista, zafascynowany kulturą Dalekiego Wschodu. Świetnie znał kilka języków, w tym malajski, chiński i japoński. I kto wie czy ta jego fascynacja Wschodem nie przyniosła mu największej sławy.
Jego azjatycki cykl: Król szczurów, Tai-Pan, Shogun, Noble House, Gai-Jin i Whirlwind to absolutne literackie hity. Kilkanaście milionów sprzedanych egzemplarzy! I nic dziwnego – to się po prostu świetnie czyta. Ta powieść to maraton – ale maraton najszybszy w Twoim życiu.. Na przekór przeciwnościom losu dwie handlowe potęgi rywalizują ze sobą o władzę (nie tylko ekonomiczną ale też i poltyczną) nad brytyjską kolonią w Hongkongu i o monopol na handel z Chinami – źródło niewyobrażalnych zysków. Dwóch kupców, a zarazem żeglarzy, a jednocześnie śmiertelnych wrogów walczy o dominację w Hongkongu nie przebierając w środkach. Pierwszy z nich to Dirk Struan zwany Tai-Panem, szef handlowej spółki Noble House. Jego antagonistą jest Tyler Brock, właściciel spółki Brock i Synowie. W wirze nieudolnej polityki, szalejącej malarii, uknutych intryg, rosnącej zazdrości i podsycanej nienawiści toczy się ta pasjonująca opowieść o XIX-wiecznych przemytnikach opium (wszak to czasy wojen opiumowych) i kupcach, którzy w pogoni za fortuną i prestiżem przemierzali nieznane wody, walczyli z piratami, byli gotowi podjąć każde ryzyko, a niebezpieczeństwo traktowali jak chleb powszedni.
Zygmunt Freud (1856-1939) - austriacki psycholog, psychoterapeuta, neurolog, neuropatolog, twórca psychoanalizy i psychologii głębi, bodaj jedna z najważniejszych postaci w nauce o człowieku. W zasadzie nie byłoby współczesnej psychologii bez freudyzmu, choć wiele z jego tez zostało zweryfikowanych czy wręcz prawie całkowicie odrzuconych. Pochodził z rodziny żydowskiej i pozostawał całe życie wierny kulturze - choć nie religii - żydowskiej, uległ jednak w młodości wpływowi kabały. Studiował medycynę, przede wszystkim neurologię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Był wręcz fanatycznym zwolennikiem nauk przyrodniczych w duchu materialistycznym. Zajmował się histerią, pracował nad hipnozą, stworzył koncepcję podświadomości (nieświadomości), na którą składa się id, ego i superego. Obok czynnika erotycznego w życiu psychicznym człowieka uznał również rolę siły popędu śmierci - Thanatosa. Popędowi seksualnemu przyznawał jednak główną rolę w życiu psychicznym człowieka, dopatrując się go już także u dzieci - jedno i drugie było twierdzeniem wręcz skandalicznym w tamtych czasach. Jednocześnie Freud zajął się dynamiką powstawania marzeń sennych, w których widział zarówno królewską drogę do psyche nieświadomej, jak i funkcję spełniania pragnień człowieka. Rewolucja freudowska - mimo wszelkiej schizmy w ruchu psychoanalitycznym - zrobiła oszałamiającą karierę już w Europie, ale przede wszystkim w Ameryce, gdzie podobnie jak dobry katolik powinien mieć swego spowiednika, tak każdy szanujący się człowiek musi mieć swojego freudowskiego psychoanalityka. Czy dzisiejszy czytelnik ma dostateczną wiedzę o Freudzie i psychoanalizie Nie nam oceniać. Niewątpliwie jednak by poznać teorię Freuda wato sięgnąć po Wstęp do psychoanalizy dostarcza ono bowiem kompendium wiedzy na temat psychoanalizy, a zatem pośrednio także całej późniejszej psychologii (choćby nawet rozwijającej się w opozycji do Freuda). Książka zawiera 28 wykładów wygłoszonych przez Freuda w latach 1915-17 na Uniwersytecie Wiedeńskim. Podzielona jest na 3 części: Czynności pomyłkowe, Marzenia senne i Nauka ogólna o nerwicach.
José Ortega y Gasset (1883-1955) - hiszpański filozof, eseista, socjolog, profesor filozofii na Uniwersytecie w Madrycie, jeden z twórców hiszpańskiej konstytucji, po hiszpańskiej wojnie domowej na emigracji, z której wrócił do Madrytu w 1946 roku i objął z powrotem katedrę filozofii, autor kilkunastu książek i setek artykułów i esejów. Jego najważniejszym dziełem, publikowanym pierwotnie w formie artykułów w gazecie "El Sol" w 1929 roku, a następnie w formie książki to tłumaczony na wiele języków i uznawany za jeden z ważniejszych tekstów socjologicznych Bunt mas. Zajmuje się w nim Ortega y Gasset sytuacją społeczną w Europie w początkach XX wieku. Przerażało go zwłaszcza dojście do głosu szerokich mas społecznych, a zwłaszcza związanej z tym – jak pisze B.A.G. Fuller - we wzbierającej fali wulgarności, bezprawia i barbarzyństwa znikają wszelkie drogowskazy postępowania, co powoduje demoralizację i dezorientację wszystkich ludzi, a zwłaszcza współczesnej młodzieży. A przecież trzeba mieć jakiegoś przewodnika, w przeciwnym bowiem przypadku cały tok życia, jego dzieje i perspektywa są chaosem. Paradoksem może się wydawać to, iż autor w pewnym sensie wini za zaistniałą sytuację „buntu mas” demokrację liberalną, a jest jednocześnie jej gorącym orędownikiem i zdecydowanym przeciwnikiem rządów dyktatorskich, faszyzm, bolszewizm uważał za z gruntu masowe w najgorszym tego słowa rozumieniu. Idealistycznie zakłada, iż znakomicie przygotowana, moralna elita winna stanowić rząd autorytetów, które masy utraciły, a które winny uznawać. Teza jakże aktualna w naszych czasach, gdy rządzą populiści (vide stricte "masowy" prostak Trump w USA), gdy jak zauważa J. Kuźniar: Kiedy upadają autorytety, chamstwo nie jest wadą. Jest walutą. Przed tym i dzisiaj przestrzega nas José Ortega y Gasset.
Tomasz Mann (1875-1955) - niemiecki pisarz, eseista, uznawany za najwybitniejszego niemieckiego pisarza XX wieku (a przez wielu za najwybitniejszego obok Goethego pisarza w całej historii niemieckiej literatury), po dojściu do władzy przez nazistów wyemigrował do Szwajcarii, następnie do USA, skąd nadawał antyfaszystowskie audycje radiowe. Napisał kilkanaście powieści, setki opowiadań i esejów. Do najsłynniejszych należą „Czarodziejska góra”, „Doktor Faustus”, „Józef i jego bracia”, „Lotta w Weimarze” i oczywiście „Buddenbrokowie”, za których w 1929 roku otrzymał wcześniej Nagrodę Nobla. Akcja tej dwutomowej sagi rodzinnej rozgrywa się na przestrzeni 42 lat w Lubece (rodzinnym mieście Manna) i opisuje dzieje 4 generacji zamożnej mieszczańskiej rodziny Buddenbroków, od rozkwitu aż do ekonomicznej (i nie tylko katastrofy). Reputacja ich – wydawałoby się – solidnej firmy, codziennie wystawiana jest na próbę: sytuacja na giełdzie, rynki zbytu, a nawet zwykła plotka mogą zachwiać pozycją firmy. Jak pisze M. Szyrocki (w Dzieje literatur europejskich): Proces „upadku rodziny” idzie w parze z procesem jej kulturalnej sublimacji. (…) Mistrzostwo Manna polega m.in. na niezwykłym darze obserwacji. Odsłania on tajniki psychiki człowieka z całym bogactwem jej problemów, walk wewnętrznych, wzlotów i potknięć. Jego wyczulony język, posługujący się niejednokrotnie techniką impresjonistyczną, potrafi oddać najbardziej subtelne stany psychiczne. W połączeniu z znakomitym, wyczulonym „okiem” społecznym i doskonale prowadzonej fabule mamy powieść, którą śmiało można określić, jako jedną z najwybitniejszych w XX wieku.
Herodot z Halikarnasu przedstawia tu wyniki swych badań [ἱστορίης historíēs], żeby ani dzieje ludzkie z biegiem czasu nie zatarły się w pamięci, ani wielkie i podziwu godne dzieła, jakich bądź Hellenowie, bądź barbarzyńcy dokonali, nie przebrzmiały bez echa, między innymi szczególnie wyjaśniając, dlaczego oni nawzajem ze sobą wojowali. – Tymi słowy Herodot rozpoczyna swoje dzieło i na wielu jego stronach stara się postawionemu sobie zadaniu sprostać. Herodot, pierwszy historyk i geograf – ur. ok. 484 przed Chr. w Halikarnasie, dzisiejszym Bodrum w Turcji, zm. ok. 426 przed Chr. w Turioj lub Atenach – na kartach Dziejów zabiera czytelnika w podróż po Helladzie, Persji, Egipcie i innych krainach, by z Homera godną, zdumiewającą bezstronnością opisać zarówno te współczesne sobie, jak i te wcześniejsze zmagania Greków z Persami. Dzieje Herodota w niedoścignionym przekładzie Seweryna Hammera, a w niniejszym wydaniu opatrzone dodatkowo szczegółowymi i ułatwiającymi lekturę przypisami rzeczowymi oraz – za BIBLIOTHECA AUGUSTANA – numeracją ułatwiającą lokalizację tekstu w oryginalnych wydaniach greckich.
Tomasz Mann (1875-1955) - niemiecki pisarz, eseista, uznawany za najwybitniejszego niemieckiego pisarza XX wieku (a przez wielu za najwybitniejszego obok Goethego pisarza w całej historii niemieckiej literatury), po dojściu do władzy przez nazistów wyemigrował do Szwajcarii, następnie do USA, skąd nadawał antyfaszystowskie audycje radiowe. Napisał kilkanaście powieści, setki opowiadań i esejów. Do najsłynniejszych należą „Buddenbrokowie”, „Doktor Faustus”, „Józef i jego bracia”, „Lotta w Weimarze” i oczywiście bodaj jedna z najsłynniejszych powieści świata Czarodziejska góra. Akcja tej wielkiej 2-tomowej powieści rozgrywa się w szwajcarskim sanatorium dla gruźlików do którego przybywają ludzie z różnych stron świata, w tym główny bohater Hans Castorp o duszę którego walczą z jednej strony włoski pisarz Settembrini, humanista, liberał, a z drugiej Naphta wielbiciel dyktatury, wychowanek Jezuitów.Ale prócz ideologicznych rozmów, mamy tu wybitną literacką fabułę, rozważania o życiu i śmierci. Trudno opisać w kilku zdaniach bodaj najwybitniejszą powieść XX wieku!
Święty Augustyn (354-430) - jeden z Ojców Kościoła, filozof, teolog, początkowo wyznawał manicheizm, później był neoplatonikiem (pod wpływem pism Plotyna), by wreszcie pod wpływem kazań biskupa Ambrożego nawrócić się na chrześcijaństwo; w 387 roku został ochrzczczony, a w 395 roku został już biskupem ostro zwalczającym wszelkie herezje; jest autorem wielu pism, z których bodaj najważniejsze jest ogromne "Państwo Boże", najbardziej zaś osobistym są właśnie Wyznania. Jak pisze W. Tatarkiewicz Augustyn położył podwaliny pod nową chrześcijańską filozofię. Zerwał z klasyczną postawą Greków (...), jego postawa była introspekcyjna, a wola miała dlań pierszeństwo przed rozumem. (...) Augustyn pojął Boga jako nieskończonego, aświat jako twór nadprzyrodzony i dzieło łaski.(...) Cała koncepcja filozoficzna Augustyna [co najlepiej widać wlaśnie w "Wyznaniach"] oparta była na większym zaufaniu do woli, wiary, miłości i łaski niż do roumu i doświadczenia. Poprzez osobisty ton składających się z 13 ksiąg "Wyznań" ukazuje nam Augustyn swe błędy młodości, daje jasno do zrozumienia, iż człowiek obciążony jest grzechem pierworodnym, a remedium na nie jest łaska Chrystusa, którą się otrzymuje poddając swe życie Bogu przez sakramenty.
W 1941 roku, 17-letni James Clavell, został wysłany na wojnę do Malezji. Przez wiele miesięcy ukrywał się w tropikalnej dżungli, żył w malezyjskiej wiosce.
Schwytany jednak przez Japończyków trafił do obozu jenieckiego Changi w pobliżu Singapuru. Ze 150 tysięcy więźniów, którzy tu trafili, przeżyło zaledwie 10 tysięcy. Pozostałych wykończyły głód i tropikalne choroby. Clavell przeżył. I właśnie to obozowe doświadczenie stało się kanwą jego debiutanckiej powieści – Króla szczurów. To książka o zachowaniu człowieka w sytuacji ekstremalnej. Ale nawet w piekle można być człowiekiem wolnym i zachować resztki godności – jak dwuznaczny moralnie amerykański kapral, nazywany przez współwięźniów Królem, albo jak kapitan Marlowe, literackie alter ego pisarza, zaznaczmy jednego z najpopularniejszych amerykańskich pisarzy, zwanego MR. Bestseller. Jego książki sprzedały się w łącznym nakładzie kilkudziesięciu milionów egzemplarzy na całym świecie!!!
Shogun to bodaj najsłynniejsza (także dzięki kultowemu serialowi) część azjatyckiej sagi Jamesa Clavella (1924-94) jednego z najpopularniejszych amerykańskich pisarzy, słusznie nazywanego Mr. Bestseller, a był także wziętym scenarzystą filmowym (m.in. Mucha i Wielka ucieczka). Ale także orientalista, zafascynowany kulturą Dalekiego Wschodu. Świetnie znał kilka azjatyckich języków, w tym malajski, chiński i japoński. Przełożył np. Sztukę wojny Sun Tzu. I kto wie czy właśnie ta jego fascynacja Wschodem nie przyniosła mu największej sławy. Jego azjatycki cykl: Król szczurów, Shogun , Tai-Pan, Gai-Jin, Noble House i Whirlwind to absolutne światowe hity dziesiątki milionów sprzedanych egzemplarzy. I nic dziwnego to się po prostu świetnie czyta, choć każda z książek to ponad 1000 stron, jak w przypadku ponad 1100- stronicowego Shoguna. To zresztą obok Króla szczurów najsłynniejsza część serii przetłumaczona na ponad 30 języków i wydana w łącznym nakładzie ponad 20 milionów egzemplarzy i uznawana za jedną z najlepszych powieści przygodowych wszechczasów. Shogun był najwyższym stanowiskiem, jakie śmiertelnik mógł osiągnąć w Japonii. Shogun oznaczał tytuł najwyższego wojskowego dyktatora. Mógł go posiadać w określonym czasie tylko jeden daimyo. I tylko Jego Cesarska Wysokość, władający cesarz, Boski Syn Niebios, który żył w odosobnieniu z Cesarską Rodziną w Kioto, mógł go przyznać.W parze z mianowaniem na shoguna szła absolutna władza cesarska pieczęć i mandat. Shogun rządził w imieniu cesarza. Cała władza pochodziła od cesarza, gdyż jego ród wywodził się bezpośrednio od bogów. Dlatego każdy daimyo, który przeciwstawiał się shogunowi, chcąc nie chcąc buntował się przeciwko tronowi cesarskiemu, od razu stawał się wyrzutkiem, a jego dobra ulegały konfiskacie. Panujący cesarz był czczony jako bóstwo, ponieważ pochodził w prostej linii od bogini słońca Amaterasu Omikami, córki bóstw Izanagi i Izanami, które ze sklepienia niebieskiego stworzyły wyspy Japonii. Z mocy boskiego prawa do władającego cesarza należała cała ta ziemia, a władał on i miał posłuch absolutny. W praktyce jednak od ponad sześciu wieków prawdziwa władza spoczywała poza cesarskim tronem. W rękach shoguna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
