Erich Fromm (1900-80) – amerykański psycholog i filozof pochodzenia niemieckiego, uznawany za jednego z najwybitniejszych humanistów XX wieku, twórca psychoanalizy humanistycznej. Autor kilkudziesięciu książek, w tym tak ważnych jak Ucieczka od wolności, Zapomniany język, Patologia normalności, Zdrowe społeczeństwo, Rewolucja nadziei, Psychoanaliza a religia. Tym razem w książce O miłości do życia czyli w cyklu wykładów czy raczej audycji radiowych przedstawia najważniejsze elementy swojego typu humanistycznego myślenia. Ale nie tylko. Książka w znacznej mierze przedstawia skrajnie przeciwne do miłości uczucia - analizuje Fromm przyczyny pasywności ludzi ale i przyczyny agresji, analizuje polityczne i psychiczne przyczyny wojen. W tym kontekście nie może zabraknąć analizy systemu hitlerowskiego. Zajmuje się także nieodłącznym dla niego tematem czyli kryzysem paternalistycznego porządku świata. Znaczna część poświęcona jest polemice z innymi widzeniami człowieka. Mamy więc stały u Fromma dyskurs z poglądami Zygmunta Freuda. A na koniec zadaje zasadnicze nie tylko w psychoanalizie pytanie: Kim jest człowiek? Ta książka jest po raz pierwszy publikowaną pracę Ericha Fromma w języku polskim!
Kolejny tom Antoniego Pieńkowskiego - autora takich książek jak "Dookoła pajaca", "Prosto do raju" czy "Ożeń się, ja nie wrócę" - to tom przede wszystkim poetycki. Znajdziemy tu kilkaset wierszy , ale także pewien zbiór prozy poetyckiej. Jak zwykle Pieńkowski jest liryczny, ale bywa spostrzegawczy, krytyczny. A Zbigniew Masternak w kwartalnika literackim "Wyspa" określa twórczość Pieńkowskiego takimi słowami: A. Pieńkowski dołączył do takich mistrzów pióra jak Ignacy Krasicki. I nic dziwnego, że przy takich recenzjach każdy kolejny tom Pieńkowskiego przynosi po prostu kawał dobrej literatury.
Joseph Conrad, a właściwie Teodor Józef Konrad Nałęcz Korzeniowski (1857-1924) to bodaj najsłynniejszy w świecie polski pisarz. Tyle że to przecież pisarz angielski. W wieku 16 lat wyjechał z Polski. Najpierw trafił do Marsylii, został marynarzem, bpływał do Indii, na Malaje, odwidził zarówno afrykańskie Kongo jak i Australię; prowadził burzliwe, pełne przygód życie stąd w jego twórczości mnóstwo wątków marynistycznych. W roku 1894 porzucił morze i ostatecznie zajął się pisarstwem. Napisał kilkanaście książek. zrewolucjonizował literaturę, pisząc charakterystycznym oszczędnym stylem, ale jednoczęsnie zerwał z linearną chronologią. Łączył awanturnicze wątki z głęboką analizą psychologiczną, odkrywając w ludzkiej naturze głębikie pokłady mroku. Do jego najsłynniejszych dzieł należą "Jądro ciemności", "W oczach Zachodu", "Tajny agent", "Lord Jim", "Nostromo", "Złota strzała" i właśnie "Ocalenie": książka - klasyczna wręcz dla Conrada, związana z tematyką morską, malajską, ale przecież dotycząca wartości uniwersalnych jak honor, dotrzymywania słowa, moralność, walka dobra ze złem. Conrad jak zawsze genialnie stawia pytania dotyczące ludzkiej natury, sensu życia i nihilizmu., główny bohater powieści kapitan Tom Lingard to człowiek heroiczny choć jego bohaterstwo musimy przyjąć na wiarę, bo w zasadzie nic o nim tak do końca nie wiemy. Natomiast pani Travers główna bohaterka kobieca "Ocalenia" jest wg krytyków bodaj najlepiej zarysowaną postacią kobiecą ze wszystkich powieści Conrada. Jak pisze Zdzisław Najder "Zawartość "Ocalenia" ma niewiele cech czegoś materialnego i namacalnego. Miejsce realnych postaci zajmują w tej powieści schematyczne duchy, a akcja jest w znacznej części zastąpiona przez pajęczyny iluzji (...). Jest utworem bardzo charakterystycznym dla tego, co potocznie i przysłowiowo nazywa się typowo Conradowską problematyką moralną."
Jedenasty tom Opowiadań powojennych najbardziej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego WIECHA. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz tworzy język, gwarę warszawskich drobnych cwaniaczków. Opisując świat z puntu widzenie przeciętnego Warszawiaka cwaniaka, zawsze pewnego swych racji zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. Wiech częstokroć kpi sobie z władzy, ale ponieważ robi to jako pan ""Wątróbka"" (bo tak się nazywa główny bohater opowiadań Wiecha) to zdaje się, iż można to traktować z przymrużeniem oka. A tym czasem Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją specyficzną formę bo może ułatwiała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka. A o języku swojej twórczości sam Wiech stwierdził ambiwalentnie Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za duże słowo. Starałem się zawsze wiernie ją tylko odtworzyć. Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, ale wypadków tych było niewiele tej gwary już prawie nie ma powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, ale może przede wszystkim to po prostu pisarz znakomity, o którym M. Choromański pisał nawet; Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych. W tym tomie znajdziecie opowiadania z lat 1965-67. Kto czyta Wiecha, ten się uśmiecha!
Kolejna książka Andrzeja Nazara historyka sztuki, dziennikarza, wielbiciela Krakowa przedstawia nam kolejny aspekt dziejów Krakowa.Tym razem autor opowiada nam o krakowskich aniołach. Opowieść zaczynamy, a jakżeby inaczej, na Wawelu. A dokładnie od wawelskiej katedry, będącej domem wielu aniołów, z najstarszym z 1526 roku. Ale mamy bo też i Anioła strażnika katedry oraz aniołów-tragarzy. Z Wawelu schodzimy do centrum i na drodze królewskiej na ulicy Grodzkiej spotykamy anioły kolejne - tak w kościele świętego Andrzeja, jak i świętych Piotra i Pawła, gdzie na szczególną uwagę zasługują aniołowie-muzycy. A jeszcze bliżej krakowskiego Rynku w kościołach Franciszkanów i Dominikanów także spotkamy anielskie szeregi. Oczywiście nie zabraknie także opowieści o aniołach z najsłynniejszego polskiego kościoła - kościoła Mariackiego im NMP, a także z wielu innych krakowskich kościołów. Mamy też i opowieść o aniołach tragarzach, o aniele łasuchu, aniele tancerzu, anielskich żałobnikach . Anioły pomsty, anioły smutku, anioły upadłe. A wszystko to w lekkim gawędziarskim tonie. A więc zapraszamy do podróży po Krakowie tajemniczym, Krakowie niezwykłym , Krakowie przepełnionym aniołami!
Dziesiąty tom Opowiadań powojennych najbardziej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego WIECHA. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz tworzy język, gwarę warszawskich drobnych cwaniaczków. Opisując świat z puntu widzenie przeciętnego ""Walerego Wątróbki"" zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. Wiech częstokroć kpi sobie z władzy, ale ponieważ robi to jako pan ""Wątróbka"" to zdaje się, iż można to traktować z przymrużeniem oka. A tym czasem Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją specyficzną formę bo może ułatwiała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka. A o języku swojej twórczości sam Wiech stwierdził ambiwalentnie Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za duże słowo. Starałem się zawsze wierniej tylko odtworzyć. Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, ale wypadków tych było niewiele tej gwary już prawie nie ma powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, ale może przede wszystkim to po prostu pisarz znakomity, o którym M. Choromański pisał nawet; Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych. W tym tomie znajdziecie opowiadania z lat 1962-64. Kto czyta Wiecha, ten się uśmiecha!
John Wyndham (1903-1969) - angielski pisarz i futurolog, uznawany jest za jednego z najważniejszych pisarzy SF, tworzył pesymistyczne dystopie. Napisał kilkanaście powieści a najsłynniejszą z nich jest właśnie "Dizeń tryfidów" - trzykrotnie sfilmowany. Po raz pierwszy w 1962 roku, a potem w postaci dwóch mini seriali z 1982 roku i z 2009 roku. Już samo to świadczy jak klasyczną opowieścię jest "Dizeń tryfidów" A wszystko zaczyna się niewinnie. Oto niespecjalnie wiadomo skąd pojawiają się nasiona, z których można uzyskać rośliny, z których wytwarza się najwyższej jakości olej, i to ponosząc minimalne nakłady. Rośliny są specyficzne, mają jeszcze i tę cechę, że potrafią zjadać owady czy inne małe zwierzęta, ale to wszak zdarza się w tropikach. Ale wkrótce okazuje się, że tryfidy, bo tak ostatecznie nazwano ten gatunek roślin potrafią się także przemieszczać. Aż w końcu któryś tryfid swoim parzydełkiem atakuje człowieka. Ataki nasilają się. Ale to ciągle rośliny nie ma problemu z ich opanowaniem. Ale co się wydarzy gdy nagle cała (prawie) ludzkość oślepnie, gdy wszyscy w wyniku działania dziwnej komety stracą wzrok? Czy tryfidy opanują ziemię, czy ludzkość jest w stanie przetrwać, czy czegoś się nauczyliśmy i potrafimy wyciągnąć wnioski, czy dalej będziemy bezceremonialnie podbijać naturę? A czym ona się nam odpłaci? A może tę ogólnoświatową ślepotę spowodował jakiś inny czynnik niż nieznana kometa? Może to my sami do tego doprowadziliśmy umieszczając na jednej z satelit jakąś zabójczą substancję? Opowieść Wyndhama to ponura ekodystopia, ostrzeżenie. Książka mimo upływu lat ciągle niezwykle aktualna, wszak ciągle bezrozumnie, ponad wszelką miarę, eksploatujemy naszą planetę!
Joseph Conrad, a właściwie Teodor Józef Konrad Nałęcz Korzeniowski (1857-1924) to bodaj najsłynniejszy w świecie polski pisarz. Tyle że to przecież pisarz angielski. W wieku 16 lat wyjechał z Polski. Najpierw trafił do Marsylii, został marynarzem, bpływał do Indii, na Malaje, odwidził zarówno afrykańskie Kongo jak i Australię; prowadził burzliwe, pełne przygód życie stąd w jego twórczości mnóstwo wątków marynistycznych. W roku 1894 porzucił morze i ostatecznie zajął się pisarstwem. Napisał kilkanaście książek. zrewolucjonizował literaturę, pisząc charakterystycznym oszczędnym stylem, ale jednoczęsnie zerwał z linearną chronologią. ŁĄczył awanturnicze wątki z głęboką analizą psychologiczną, odkrywając w ludzkiej naturze głębikie pokłady mroku. Do jego najsłynniejszych dzieł należą "Jądro ciemności", "W oczach Zachodu", "Tajny agent", "Lord Jim", "Nostromo", "Złota strzała" i właśnie "Zwycięstwo": książka - jak pisze bardzo trafnie w Lubimy czytać internauta - "jest niezwykle gorzka i uważam, iż równie dobrze mógłby pasować tu tytuł "Przegrana". Conrad jak zawsze genialnie stawia pytania dotyczące ludzkiej natury, sensu życia i nihilizmu. Zastanawiam się dalej czy ojciec Heysta nie ma przypadkiem racji, oraz czy sam Axel postąpił słusznie. Ogólnie polecam wszystkim zwłaszcza kobietom. Książka jest apoteozą miłości i oddania a przede wszystkim "Zwycięstwo" jest drogowskazem, mapą dla ludzi, którzy pytają jak żyć." A jak pisze w przedmowie sam Joseph Conrad: "Ale jeśli katastrofa dorównywa w tajemniczości rządzącemu nam losowi, najlepszy nawet przedstawiciel ludzkiej rasy może stracić równowagę. Widzimy wyraźnie, że z przybyciem dystyngowanego pana Jonesa, prostodusznego Ricarda i wiernego Pedra, Heyst, człowiek zupełnie od świata oderwany, traci wewnętrzne opanowanie, tę piękną postawę wobec nieuniknionej konieczności, postawę, która się zwie stoicyzmem. Wszystko jest kwestią wzajemnego stosunku zjawisk. Powinien był się znaleźć jakiś sposób wyjścia z sytuacji. A jednak nie było rady. W tym drobnym przykładzie igraszek losu Heyst czuje siłę ślepego przeznaczenia. A przy tym w swym pięknym oderwaniu się od życia Heyst zatracił zdolność samoobrony. Nie mówię tu o odwadze przeciwstawienia się faktom, moralnej czy fizycznej, ale o umiejętności wzięcia się do rzeczy, o sprężystości ducha i odruchowym geście, które przychodzą bez namysłu i prowadzą człowieka do doskonałości w życiu, w sztuce, w zbrodni, w cnocie i jeśli o to chodzi, nawet w miłości. Refleksja jest wielkim wrogiem powodzenia. Muszę wyznać, że zwyczaj głębokich rozmyślań jest najszkodliwszym ze wszystkich zwyczajów wytworzonych przez cywilizowanego człowieka."
Noam Chmsky (ur. 1928) to chyba obecnie najsłynniejszy amerykański naukowiec, na pewno najczęściej cytowany. Jest lingwistą, psychologiem, filozofem, a także niezwykle zaangażowanym politycznie działaczem lewicowym, Intelektualistą lewicowym, sam deklaruje się jako zwolennik anarchosyndykalizmu, a właściwie ""libertariańskiańskiego socjalizmu"", u którego podstaw leżą m.in. idee anarchizmu. W ""Requiem dla amerykańskiego snu"" ukazuje w jaskrawym świetle utopijną ideologię neoliberalizmu, absurdalnej idei, według której rynki powinny decydować o wszystkich aspektach funkcjonowania ludzkości. Wskazuje także jak bardzo odległy jest dzisiejszy neoliberalny świat i neoliberalna ideologia od założeń liberalizmu w wersji ""ojca"" liberalizmu Adama Smitha. Rozprawia się z fatalnymi konsekwencjami tej ideologii dla społeczeństwa, kultury i polityki. Tłumaczy, jak korporacje zindoktrynowały ludzi, środowisko akademickie i środki masowego przekazu, aby uczestniczyli w projekcie, który zniszczył życie pracujących mężczyzn i kobiet i unicestwił powszechne dobro. Każda obietnica orędowników neoliberalizmu to kłamstwo. Jest narzędziem służącym do dokonania największego w dziejach transferu bogactwa ""wzwyż"", do 1 procenta (Chomsky mówi wręcz o promilu) najbogatszych, powodując spadek zarobków, redukcję świadczeń i doprowadzając do ubóstwa ludzi pracy. Niszczy demokratyczne instytucje. Wykorzystuje umowy handlowe do unikania podatków i zakładania firm wyzyskujących tanią siłę roboczą. Jak dowodzi Chomsky, możliwość wprowadzania własnych praw i przepisów doprowadziła do powstania mafijnego systemu ekonomicznego i mafijnego systemu politycznego. Wskazuje też ewentualne drogi wyjścia. Warto sprawdzić!
Fryderyk Nietzsche (1844-1900) uznawany jest za jednego z najważniejszych niemieckich filozofów, a był także poetą i filologiem. Jego poglądy znacząco wpłynęły na całe późniejsze myślenie o kulturze, cywilizacji, człowieku, religii. Nietzsche głosił upadek cywilizacji zachodniej, opartej na myśli greckiej, sokratejskiej, a zatem z gruntu apollińskiej (połączonej dodatkowo z chrześcijańską etyką). Tej postawie przeciwstawiał postawę dionizyjską, witalną (połączoną dodatkowo z pojęciami woli mocy i pojęciem nadczłowieka.Swoją książkę Henryk Lichteberger napisał w pięć lat po tragicznej śmierci Nietzschego, ale już wtedy pojmowano jak epokowa to była filozofia. Pisze Lichtenberger: "Nietzsche w pierwszej połowie swojego życia zjał jako myśliciel wobec cywilizacji stanowisko, które określamy najłacniej, mówiąć, że był to filozof tragik. Istnienie człowieka pojmował jako walkę bohaterską przeciwko wszelkim złudzeniom i błędom. Na świat spoglądał oczami pesymisty..."Autor zajmuje się oczywiście przede wszystkim poglądami Nietzschego ale odtwarza nam także jego duchowy rozwój od najmłodszych lat.
Eduard Schure (1841-1929) - francuski okultysta, filozof, teozof, muzykolog, autor kilkunastu książek z pogranicza wiedzy, historii i ezoteryki. Napisał między innymi "Od Sfinks do Chrystusa", "Dzieci Lucyfera", "Historia muzyki dramatycznej" i swoje najważniejsze dzieło czyli właśnie "Wielcy wtajemniczeni".Jest to książka z pogranicza wiedzy, teozofii, ezoteryki.Pisze autor o próbie połączenia nauki z religią i opisuje tak postacie religijne jak i realnie istniejących dwóch wielkich starożytnych mędrców - Pitagorasa oraz Platona. Zaczyna swoją opowieść o Wielkich wtajemniczonych w Indiach na początku opisując historię boga Ramy, kolejną z omawianych postaci jest także hinduski Kryszna. Kolejne postacie to Hermes, Mojżesz i Orfeusz. Następnie wspomniani już Pitagoras i Platon, a książkę zwieńcza postać Chrystusa. Eduard Schure twierdził iż wszyscy ci Wielcy wtajemniczeni weszli na tajemną ścieżkę wiedzy. Schure twierdził, że posiedli oni tajną wiedzę ezoteryczną i idąc ścieżką tej wiedzy stali się wielcy wtajemniczeni filarami cywilizacji.
Peter L. Berger (amerykański socjolog, wykładowca uniwersytetu w Bostonie, autor wielu ksiązek w tym jednego z najlepszych wprowadzeń do socjologii) oraz Anton C. Zijderveld (holenderski filozof i socjolog związany z rotterdamskim Uniwersytetem im. Erazma) napisali książkę, której największą zaletą jest przypominanie rzeczy najważniejszych i dlatego - tak łatwo zapomnianych. Przede wszystkim obrona uniwersalnych, ponadczasowych osiągnięć myśli ludzkiej przed z jednej strony fundamentalizmem (zarówno religijnym jak i świeckim)a z drugiej przed wszechogarniającym relatywizmem i tak modnym dzisiaj postmodernizmem. Jak piszą autorzy Każdy światopogląd jakoś umiejscawia człowieka. Fundamentalizm czyni to zarówno w wersji rekonkwisty, jak i w wersjach subkulturowych. Tożsamość ma być uważana za rzecz oczywistą, wyposażoną w oczywistą słuszność. Fundamentalizm czy to religijny czy świecki jest zawsze wrogiem wolności. Ale z drugiej strony czeka na nas pułapka sceptycyzmu, relatywizmu czy postmodernizmu, a wszystkie postacie relatywizmu przeczą zdroworozsądkowemu doświadczaniu codziennego życia. Jakie mamy zatem wyjście z pułapki zastawionej na nas przez z jednej strony fundamentalizm a z drugiej relatywizm. Tym wyjściem jest Pochwała wątpliwości
James Clavell (1924-94) – jeden z najpopularniejszych amerykańskich (pochodzenia angielskiego) pisarzy, słusznie nazywany „Mr. Bestseller”, także wzięty scenarzysta filmowy, m.in. Mucha i Wielka ucieczka.
Również orientalista, zafascynowany kulturą Dalekiego Wschodu. Świetnie znał kilka języków, w tym malajski, chiński i japoński. I kto wie czy ta jego fascynacja Wschodem nie przyniosła mu największej sławy.
Jego azjatycki cykl: Król szczurów, Tai-Pan, Shogun, Noble House, Gai-Jin i Whirlwind to absolutne literackie hity. Kilkanaście milionów sprzedanych egzemplarzy! I nic dziwnego – to się po prostu świetnie czyta. Ta powieść to maraton – ale maraton najszybszy w Twoim życiu.. Na przekór przeciwnościom losu dwie handlowe potęgi rywalizują ze sobą o władzę (nie tylko ekonomiczną ale też i poltyczną) nad brytyjską kolonią w Hongkongu i o monopol na handel z Chinami – źródło niwyograżalnych zysków. Dwóch kupców, a zarazem żeglarzy, a jednocześnie śmiertelnych wrogów walczą o dominację w Hongkongu nie przebierając w środkach. Pierwszy z nich to Dirk Struan zwany Tai-Panem, szef handlowej spółki Noble House. Jego antagonistą jest Tyler Brock, właściciel spółki Brock i Synowie. W wirze nieudolnej polityki, szalejącej malarii, uknutych intryg, rosnącej zazdrości i podsycanej nienawiści toczy się ta pasjonująca opowieść o XIX-wiecznych przemytnikach opium (wszak to czasy wojen opiumowych) i kupcach, którzy w pogoni za fortuną i prestiżem przemierzali nieznane wody, walczyli z piratami, byli gotowi podjąć każde ryzyko, a niebezpieczeństwo traktowali jak chleb powszedni.
Jaroslav Haek (1883-1923) przeszedł do historii literatury jako twórca postaci dobrego wojaka Szwejka. Ale był także satyrykiem, występował w kabarecie, współtworzył grupę artystyczną Anarchistyczni Burzyciele, a nawet handlował psami. W czasie I Wojny Światowej został wcielony do wojska (to właśnie wyniesione z tego okresu doświadczenia zaowocowały jego najsłynniejszą powieścią), później służył w Armii Czerwonej, wreszcie był także założycielem Partii Umiarkowanego Postępu w Granicach Prawa. Współpracował z pismem o tematyce zoologicznej, wymyślając niejednokrotnie nieistniejące zwierzęta. Lubił kobiety, wino (może raczej piwo był w końcu Czechem) i śpiew. Oprócz Przygód dobrego wojaka Szwejka podczas wojny światowej opublikował kilka tomów satyrycznych opowiadań. Część z nich prezentujemy w tym tomie. A wszystkie znakomite, niektóre na wskroś współczesne. I zawsze z lekką nutką kpiny ze świata, Czechów, ludzi, z samego siebie choćby np. "" Dlatego też mówię całkiem otwarcie: w dziejach ludzkości istniał jeden człowiek tak absolutnie doskonały, a jestem nim ja. Weźcie na przykład którąś z mych niezwykle udanych humoresek. I cóż widzicie przewracając strona za stroną? Każde zdanie ma głęboki sens, każde słowo znajduje się na właściwym miejscu""... itd. No nic dodać nic ująć!!
Mechaniczna pomarańcza Anthonyego Burgessa to obok ""1984"" Orwella, ""Nowego wspaniałego świata"" Huxleya, czy ""My"" Zamiatina - najważniejsza współczesna antyutopia. I nie to jest w niej najokropniejsze, co jej bohaterowie wyczyniają, ale to, co się przy tym dzieje w ich tylko pozornie ludzkiej świadomości.Książka - legenda. Dodatkowo rozsławiona przez słynny film S. Kubricka. Tym razem proponujemy wyjątkową specjalną edycję. Znajdują się w niej dwie werje przekładu czyli wersja z rucyzmami i wersja z anglicyzmami oraz kilkanaćie stron wersji N czyli wersji z germanizmami, a ponadto may tu jeszcze posłowie Kingsleya Amisa, rysunki i projekty autora, mnóstwo opinii i komentarzy wybitnych, angielskich intelektualistów o ""Mechanicznej.., fragmenty sztuki teatralnej, która powstała na jej podstawie i mnóstwo innych informacji o tej wyjątkowej książce.I jeszcze: jak to jest przetłumaczone! Anthony Burgess stworzył dla tej powieści osobny język. Przekład Roberta Stillera to nie tylko brawurowy popis wynalazczości językowej. To coś przerażająco realnego: istnieje szansa, że takim językiem Polacy będą rzeczywiście mówić! Albo w takiej albo w takiej wersji.Akcja powieści toczy się w przyszłości nieokreślonej i w mieście też nie całkiem określonym. Tylko nieliczne realia wskazują, może niechcący, że to Anglia czy Stany Zjednoczone i poniekąd Londyn raczej niż Nowy Jork. W późniejszej o ćwierć wieku adaptacji scenicznej autor wyraźniej powiedział, że miejscem akcji jest ""jakaś stolica w nieprzewidywalnej przyszłości"", umieszczając zaś nad wejściem do baru jego rosyjską nazwę cyrylicą stwierdził, że może się to dziać również za Żelazną Kurtyną, ale od razu dodał, że ta cyrylica może być po prostu kaprysem projektanta szyldu.Więc jakby science fiction w tej specyficznej i nadzwyczaj ważkiej odmianie zwanej dystopia: na krytyce politycznej i społecznej zbudowany, posępny, do katastrofizmu skłaniający się rodzaj utopii.Kolejne w szeregu imponujących dzieł, jakie stworzyli nie tylko George Orwell, bo i Zamiatin, Aldous Huxley, Ayn Rand. I oczywiście Anthony Burgess! Mechaniczna pomarańcza - ponad 60 tysiećy egzemplarzy sprzedanych w Polsce!
Ralph Waldo Emerson (1803-1882) - amerykański pisarz, filozof, myśliciel polityczny, zwolennik idealizmu (do swoich mistrzów zaliczał św. Augustyna, Platona czy Brekleya), a w polityce zwolennik egalitaryzmu i demokratycznego systemu rządów, także wielki mówca i poeta. Wywarł wielki, porównywalny wręcz z wpływami Nietzschego, na filozofię współczesną, twórce tzw. filozofii życia, wcześniej niż Nietzsche ukuł pojęcie "śmierci Boga". Wpłynął na poglądy W. Jamesa twórcy pragmatyzmu oraz na na poglądy H. Bergsona twórcy intuicjonizmu. Podobnie ja Nietszche zwracał uwagę na wpływ wielkich ludzi na dzieje świata. W Przedstawicielach ludzkości zajmuje się właśnie rolą wielkich jednostek w historii. Rozważa rolę i wpływ na filozofię i kulturę Platona, Swedenborga, Montaigne'a, Szekspira, Napoleona oraz Goethego. Jak pisze Emerson w naturze naszej tkwi wiara w wielkich ludzi. (...) Wszelka mitologia zaczyna się od półbogów i związana jest z wyniosłymi, poezją opromienionymi szczytami; bohaterzy bowiem zawsze przebywają na szczytach. (..) Natura zdaje się istnieć dla doskonałych. Świat trwa dzięki prawdziwości dobrych ludzi: przez nich ziemia staje się pobytem zdrowym. Kto kiedykolwiek żył z takimi ludźmi, ten miał życie wesołe i krzepiące. Tak, jedynie wiara w możliwość takiej wspólności czyni życie słodkim i znośnym; dlatego zawsze staramy się obcować z ludźmi "wyższymi", chociażby tylko w duchu...
Szesnasty ostatni już, kończący całą serię tom Opowiadań przedwojennych najbardziej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego WIECHA. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz tworzy język, gwarę warszawskich drobnych cwaniaczków. Opisując świat z puntu widzenie przeciętnego "Walerego Wątróbki" zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. A tym czasem Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją specyficzną formę bo może ułatwiała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka. A o języku swojej twórczości sam Wiech stwierdził ambiwalentnie Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za duże słowo. Starałem się zawsze wiernie ją tylko odtworzyć. Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, ale wypadków tych było niewiele Tej gwary już prawie nie ma powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, ale może przede wszystkim to po prostu pisarz znakomity, o którym M. Choromański pisał nawet; Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych. W tym tomie znajdują się ostatnie nieopublikowane jeszcze wcześniej przez nas i oczywiście nigdy dotychczas niepublikowane w formie książkowej reportaże Wiecha zamieszczane w gazecie. "Dobry Wieczór. Kurier Czerwony" przede wszystkim z lat 1938-39 do wybuchu II Wojny Światowej. Te reportaże to oczywiście zupełnie odmienne teksty od Opowiadań Wiecha z tych lat, które zamieściliśmy w tomie "Kusicielka w opałach". Kto czyta Wiecha, ten się uśmiecha! Ten tom jest jednak szczególny, po latach pracy nad pełną edycję utworów przedwojennych Wiecha, tego ostatniego nie dokończył już ostatecznie Robert Stiller, którego wskazówki zostały jeszcze szczęśliwie wykorzystane.
Encyklopedia magicznych ingrediencji to pierwszy w Polsce przewodnik, który pomoże Ci w stworzeniu zaklęcia w pełni odpowiadającego Twoim potrzebom. Poznasz dzięki niej magiczne właściwości różnych ziół, przypraw, owoców, kamieni, gwiazd, kart, kwiatów, metali, barw. Ta książka nie tylko umożliwi Ci rozpoczęcie przygody z czarami poprzez stosowanie najprostszych składników, ale pozwoli Ci także na stworzenie własnych zaklęć przy użyciu prostych składników. Poznasz magiczne zastosowania różnych ingrediencji, dzięki czemu możesz osiągnąć sukces na różnych polach – miłości, seksu, przyjaźni, szczęścia, dobrobytu. Jeśli nie jesteś skrajnym racjonalistą i choć trochę wierzysz w magię ta książka jest Ci po prostu niezbędna. Warto zwrócić też uwagę na postać autorki Lexy Rosean - współczesną czarownicę, wiccanską kapłankę stosującą starożytną magię w nowym tysiącleciu. Znajdziesz dzięki tej książce porady dotyczące wykorzystania magicznego ponad 500 różnych składników!
Ósmy tom Opowiadań powojennych najbardziej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego WIECHA. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz tworzy język, gwarę warszawskich drobnych cwaniaczków. Opisując świat z puntu widzenie przeciętnego "Walerego Wątóbki" zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. A tym razem tom stanowi osobną całość, a głównymi bohaterami są Pan Walery wraz z rodziną. A rzecz dzieje się nie tylkow warszawie, ba pan Walery wybiera się nawet do Londynu! Ale nie masz cwaniaka nad Warszawiaka - i tam sobie poradzi i opisze zgodnie ze swym oglądem świata. Wiech częstokroć kpi sobie z władzy, ale ponieważ robi to jako pan "Wątróbka" to zdaje się, iż można to traktować z przymrużeniem oka. A tym czasem Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją specyficzną formę bo może ułatwiała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka. A o języku swojej twórczości sam Wiechstwierdził ambiwalentnie Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za duże słowo. Starałem się zawsze wiernieją tylko odtworzyć. Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, ale wypadków tych było niewieleTej gwary już prawie nie ma powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, ale może przede wszystkim to po prostu pisarz znakomity, o którym M. Choromański pisał nawet; Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych
„Samotny tłum” Davida Riesmana to jedna z najważniejszych książek XX-wiecznej socjologii. W zasadzie nie ma na świecie żadnego podręcznika socjologii, w którym nie padłoby nazwisko Riesmana i stworzonego przezeń pojęcia „samotnego tłumu”Cóż znaczy samo pojęcie – rozróżniajać społeczeńtwa na sterowane tradycję, wewnątrz-sterowne i zewnątrz-sterowne zauważa Riesman, iż w niewielkich wspólnotach, także w dawnych społeczeństwach istniały różnego rodzaju więzi społeczne, natomiast w społeczeństwach współczesnych więzi zanikają, ulegają degradacji bądź instrumentalizacji, a często są przedmiotem manipulacji. I jak pisze w „Socjologii” prof. Piotr Sztompka W efekcie naturalne wspólnoty zanikają. Ludzie ulegają wykorzenieniu, atomizacji, roztapiają się w anonimowej masie pracowników, urzędników, elektoratu, konsumentów czy publiczności. Więxi wspólnego zamieszkania, podobieństwa etnicznego, religijnego bądź klasowego zostają zerwane. W to miejsce (...) pojawia się „samotny tłum” łatwo podatny na hasła demagogów, poszukujący silnych, ojcowskich autorytetów, ulegający pokusie autokratycznych czy nawet totalitarnych rządów „prawa i porządku”, gorliwie przyłączający się do różnych ruchów społecznych w poszukiwaniu zastępczych więzi i alternatywnych wspólnot, rekompensujący frustrację i osamotnienie w działaniach destrukcyjnych i antyspołecznych. Czy tych słów o „samotnym tłumie” nie można odnieść do naszego społeczeństwa? Czy coś się zmieniło? Wszystko wskazuje na to, że nie, że książka Riesmana pozostaje ciągle aktualna, czasami przerażająco wręcz aktualna. Ale właśnie dlatego warto ją czytać!
I jeszcze sprawa klarowności wywodu – choc Riesman używa czasami (a czasami sam je tworzy) pojęć naukowych, to jednak jest to książka, którą przeczytać może każdy, kto chciałby się nieco więcej dowiedzieć o mechanizmach rządzących społeczeństwami.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
