Ostatni weekend września 2018 roku miał stanowić jedynie przygrywkę do cyklu rozmów planowanego na całą jesień. […] Byliśmy umówieni na telefon, by ustalić termin następnego spotkania. Były więc kolejne daty i coraz więcej zmęczenia w głosie pana Kazimierza, między jednym szpitalem a drugim. Do spotkań w cztery oczy już więcej nie doszło. Pozostało kilka godzin nagrań, tym cenniejszych, że okazały się rejestracją rozmów ostatnich.
Andrzej Gwóźdź
Przewodnik dokumentalisty skierowany jest przede wszystkim do studentów, ale również do osób zainteresowanych dydaktyką. Prezentowane, tym razem, na stronie internetowej filmy są odniesieniem do wszystkich wskazówek zawartych w skrypcie. Można je również potraktować jako sprawdzone sposoby realizacji oraz inspirację do tworzenia własnych ćwiczeń-filmów.
Omawiany w skrypcie materiał filmowy dostępny jest na stronie internetowej: wersja w języku polskim i angielskim.
"Książka Grażyny Kędzielawskiej o filmie dokumentalnym jest wyjątkowa – to podręcznik, można tak powiedzieć, napisany latami doświadczenia dydaktycznego w łódzkiej szkole filmowej. Doświadczenia, które zaowocowało kilkudziesięcioma, nagradzanymi na całym świecie, etiudami dokumentalnymi studentów zrobionymi pod jej opieką artystyczną. Grażyna Kędzielawska, jak nikt inny potrafi uczyć dokumentu. Jej unikalny program, zapisany w książce i poparty przykładami etiud, zadań, ćwiczeń, prowadzi krok po kroku przez wszystkie podstawowe zagadnienia przed którymi staje początkujący filmowiec. Nazywa je, opisuje, systematyzuje, odnosi do tego co już w filmie dokumentalnym powstało. To pierwsza tego typu książka w Polsce, niezwykle ważna w czasach niesłychanej popularności tego gatunku filmowego". Maria Zmarz-Koczanowicz
Książka upamiętnia osobę i twórczość Mieczysława Jahody (1924-2009), wybitnego operatora filmowego, autora zdjęć do filmów m.in. Wojciecha J. Hasa ("Rękopis znaleziony w Saragossie"), Aleksandra Forda ("Krzyżacy"), Andrzeja Wajdy ("Bramy raju"), Tadeusza Konwickiego ("Jak daleko stąd, jak blisko"), oraz pedagoga PWSFTviT w Łodzi i mistrza dla kilku pokoleń filmowców polskich. W części głównej Marcin Maron analizuje metody tworzenia obrazu filmowego stosowane przez Mieczysława Jahodę, omawia jego współpracę z reżyserami, oraz wkład w unowocześnienie techniki i estetyki zdjęć filmowych (system szerokoekranowy i film barwny), w kontekście rozwoju sztuki operatorskiej w kinie polskim i światowym. W części biograficznej, Anna Leśniewska-Zagrodzka rekonstruuje krakowską genealogię operatora i przedstawia portret Mieczysława Jahody jako nietuzinkowej osobowości - indywidualisty, cenionego i lubianego w środowisku artystów. Ważną częścią książki są wypowiedzi osób znających Mieczysława Jahodę - reżyserów i autorów zdjęć filmowych, byłych studentów. Teksty uzupełnione są bogatym materiałem ilustracyjnym: fotosami, kadrami filmowymi, zdjęciami prywatnymi, fotokopiami dokumentów, reprodukcjami plakatów filmowych i innymi.
Niezastąpiona pozycja dla tych, którzy dopiero myślą o zawodzie aktora. Bogate źródło wiedzy
dla studentów i wykładowców - znajdziemy tu ciekawy opis pierwszego semestru studiów aktorskich,
wzbogacony licznymi ćwiczeniami. Pozycja zainteresuje również wszystkich tych, którzy chcieliby
zdobyć warsztatową wiedzę na temat zawodu.
"(…) Chodzi o początek. O start w zawodzie, który niezmiennie wywołuje fascynację (...). Ale czy tego zawodu w ogóle można się nauczyć? Czy ten zawód nie jest czymś, co człowiek może jedynie wyssać z mlekiem matki? Czy można się nauczyć sztuki? Tak, można. Lecz aby poważnie i przez długi czas kreatywnie pracować w zawodzie aktora, potrzebne jest wykształcenie. Bowiem bez opanowania podstawowych metodycznych środków zużyje się nawet najlepszy materiał. Metoda sztuki aktorskiej, o której traktuje ta książka, oraz jej dydaktyka zostały podsumowane przez profesora Rudolfa Penkę na podstawie metod pracy Bertolta Brechta i Konstantyna S. Stanisławskiego".
Fragment Wstępu
Monografia "Bruszewski. Sztuka generatywna" omawia nieanalizowany dotąd obszar w rozległej twórczości Wojciecha Bruszewskiego. Punktem wyjścia jest hipoteza, że sztuka generatywna jest znaczącym, indywidualnym i pionierskim poszukiwaniem artysty. Ten szczególny obszar wymagał przygotowania odpowiedniej bazy teoretycznej i pojęciowej. Realizowane przez Bruszewskiego prace generatywne i permutacyjne wymagały przywołania dorobku muzyków eksperymentalnych, zrozumienia pojęć pochodzących z teorii informacji, kombinatoryki czy prac Maxa Bensego. Analiza prac lingwistycznych domagała się wkroczenia w przestrzeń poezji eksperymentalnej i idei Noama Chomskiego. Z kolei zrozumienie osobowości twórczej Wojciecha Bruszewskiego ułatwiło przybliżenie paradygmatu trzeciej kultury i związków pomiędzy sztuką a nauką.
Książka kierowana jest do czytelników zainteresowanych filmem eksperymentalnym, poezją i muzyką eksperymentalną. Monografia wypełnia lukę bibliograficzną dotyczącą sztuki generatywnej, sztuki permutacyjnej oraz pogranicza sztuki i nauk ścisłych.
Nawiązując do amerykańskiego antropologa Gordona Graya, możemy mówić tu o pewnych wbudowanych socjo-kulturowych normach i wartościach, uwikłanych w film jako część kontekstu produkcji5. „Żaden film nie
powstaje w kulturowej próżni”6 i zdaje się istnieć pewien rytuał tworzenia przekazów medialnych, którego zbadanie, opisanie i przede wszystkim zrozumienie będzie stanowiło obiekt badawczy niniejszej książki. Będzie
to jednocześnie (w pewien sposób) próba odczarowania fabryki snów, w tym wypadku niekoniecznie hollywoodzkiej. Można by rzec – ostateczne zburzenie „czwartej ściany”, uchwycenie esencji surowości tworzenia, wreszcie próba przywrócenia tego, co społeczne, procesualne, w fenomenie, który
w tradycji pisarskiej dyscypliny częściej występuje pod postacią rozważań o jego efekcie.
z Wprowadzenia, Iwona Morozow
Zabrzmi to może trywialnie, niepoetycko i przyziemnie, lecz bez pieniędzy nie ma filmu. Z tego względu badanie rynku finansowego produkcji filmowej w Polsce wydaje się niezwykle istotne. Niniejsza książka podejmuje właśnie taki wysiłek badawczy. Pisanie o pieniądzach wymaga skupienia się zarówno na kontekstach ekonomicznych i instytucjonalnych. W czterech rozdziałach omówiono kolejno główne źródła finansowania
filmów fabularnych, funkcjonowanie i politykę głównego funduszu, czyli Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, by następnie zaprezentować alternatywne formy finansowania – tak publiczne, jak prywatne – oraz otoczenie ekonomiczne i autorską typologię producentów filmowych w naszym kraju.
Taki podział wynika z jednej strony z
przekonania, że produkcja filmowa w Polsce wciąż zbyt uzależniona jest od publicznych środków, z drugiej zaś z potrzeby wskazania nowych możliwych rozwiązań z zakresu finansowania produkcji filmowej dla rodzimego rynku. Za kilka lub kilkanaście lat książka stanie się historycznym źródłem wiedzy o finansowym aspekcie produkcji filmowej w pierwszym dwudziestoleciu XXI wieku. Autorzy kontynuują studia kultury produkcji
(production culture studies) rozpoczęte w lokalnym krajowym wymiarze przez działalność naukową Edwarda Zajička, a następnie podjęte przez Marcina Adamczaka w jego książce Obok ekranu (2014). Poszerzają badania realizowane wcześniej przez Michała Zabłockiego w Organizacji produkcji filmu fabularnego w Polsce (2013) oraz Annę Wróblewską w Rynku filmowym w Polsce (2014).
Wzbogacają te dokonania pionierskimi próbami opisu narzędzi finansowania rynku kinematograficznego.
Książka adresowana jest przede wszystkim dla badaczy zainteresowanych instytucjonalnymi aspektami polskiej kinematografii, ale także dla przyszłych kierowników produkcji i producentów.
Przedmiotem książki Krzysztofa Pijarskiego jest „modernizm”, choć jej celem nie jest ustalenie pewnej czy też dającej się obronić definicji problemu, lecz w gruncie rzeczy jego ponowne opisanie, skomplikowanie, wzbogacenie, jako problemu właśnie. Przyjęło się opisywać krytyków modernistycznych jako dogmatycznych i nierefleksyjnych, jako tych, którzy nie rozpoznali najważniejszych przemian w sztuce XX wieku. Sztandarowym przykładem był oczywiście Clement Greenberg oraz tytułowy Michael Fried. Teksty tego drugiego zostały tu potraktowane jako swego rodzaju „soczewka” pozwalająca wyraźniej zarysować kontury przedmiotu dociekań. Równie istotna dla książki jest metafora fotograficzna, która wynika z przeświadczenia, że to właśnie wejście fotografii w pole sztuki nie tyle, jak chcieliby niektórzy krytycy, położyło kres modernizmowi artystycznemu, co dokonało dogłębnej zmiany naszego rozumienia sztuki w ogóle. Metafora fotograficzna stała się w związku z tym zasadą konstrukcyjną książki, podzielonej nie na rozdziały, lecz na serię migawkowych ujęć nieostrego przedmiotu refleksji, ukazujących go w detalach, aspektach, przebłyskach, raczej niż w pełni go eksponując.
Monografia naukowo-artystyczna w artystycznym opracowaniu graficznym. Tom 1 obejmujmuje pierwszą połowę XX wieku.
Na twórczość nowatorów łódzkich wpłynęła specyfika życia zamieszkujących miasto przedstawicieli różnych narodowości. Indywidualizm Łodzi wynikał dodatkowo z jej niezwykłej architektury gdzie przenikały się fragmenty starej osady polskiej, z niemal średniowiecznym gettem Żydów i koloniami osadników niemieckich. Nad miastem panowały wielkie fortece przemysłu i pałace fabrykantów we wszystkich możliwych stylach, od gotyku i renesansu, do baroku i klasycyzmu. Opisując wyraz plastyczny Łodzi, Witold Wandurski i Karol Hiller dostrzegli wyjątkowe uwarunkowania, które umożliwiły przekształcenie się „złego miasta” w „miasto awangardy”: „Łódź nie została jeszcze odkryta pod względem artystycznym. Łódź czeka na swego Kolumba”.
"Awangarda łódzka", termin utożsamiany dotychczas z twórczością artystów z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych, zyskał obecnie nowe znaczenie dzięki wystąpieniom artystów początku wieku, Samuela Hirszenberga, Leopolda Pilichowskiego i Henryka Glicensteina i twórców następnej generacji działających w drugiej dekadzie XX wieku, w różnorodny sposób nawiązujących do ekspresjonizmu, jak przykładowo Jankiel Adler, Wincenty Brauner czy Marek Szwarc. Łódź miała również malarza futurystę Konstantego Mackiewicza, który po przyjeździe z Rosji wpłynął na wyraz plastyczny łódzkiego teatru, opracowując scenografie do m. in. obrazów dramatycznych Witkacego. Najbardziej znane postaci łódzkiej sceny artystycznej dwudziestolecia międzywojennego: Karol Hiller, Władysław Strzemiński i Katarzyna Kobro nie potrzebują już żadnej rekomendacji. Ale twórcy z kręgu łódzkiego awangardowego czasopisma „Formy” jak m. in.: Stefan Wegner, Aniela Menkes, Bolesław Hochlinger, czy przedstawiciele najmłodszego pokolenia lat trzydziestych: Julian Lewin czy Samuel Szczekacz, nie zostali jeszcze w pełni ujawnieni.
Zbiór artykułów poświęconych szaleństwu w fotografii. Autorzy w ciekawy sposób poruszają temat opisując m.in. próby portretowania szaleństwa w XIX wieku, a także udział tego medium w zamykaniu zakładów psychiatrycznych we Włoszech. Podejmują również próbę opisu procesu twórczego w kryzysie psychicznym, a także wpływ substancji psychoaktywnych na sztukę. W tomie nie pominięto różnych osobliwości fotograficznych, takich jak cieszące się niezwykłą popularnością w ostatnich latach selfie.
Niewątpliwym atutem publikacji jest podjęcie tematu zarówno przez teoretyków, jak i artystów. W książce znajdziemy artykuły Marianny Michałowskiej, Kordiana Skwarczka, Aleksandry Makowskiej-Ferenc, Anny Marii Zarychty, Pawła Żaka, Adama Mazura, Marka Domańskiego, Wojciecha Sternaka, Agnieszki Szuścik, Krzysztofa Olechnickiego, Łukasza Głowali, Marka Szyryka, Rafała Drozdowskiego i Aleksandry Wysokińskiej.
Dwujęzyczny (polsko-angielski) tom autorstwa Krystiana Lupy i Łukasza Maciejewskiego.
W publikacji znajdują się m.in. rozmowy Maciejewskiego z Lupą, wywiady, a także materiały przygotowane do przedstawień teatralnych oraz teksty prywatne. Część rozmów była publikowana w "Notatniku Teatralnym", "Dzienniku", "Filmie" czy "Machinie". Znajdziemy tu również recenzje i eseje o teatrze Lupy. Ciekawym uzupełnieniem są rozmowy o reżyserze przeprowadzone z Janem Fryczem, Romanem Gancarczykiem oraz Anną Polony.
Książka bogato ilustrowana zdjęciami z przedstawień Krystiana Lupy, w tym wieloma unikatowymi fotografiami szkiców scenograficznych z początkowych lat kariery reżysera.
"Rozmawiam z Krystianem Lupą o jego dzieciństwie, pierwszych zawodowych latach, o fascynacji Swinarskim i polemice z jego sztuką, o teatrze, kinie, plastyce, ale i o życiu społecznym, polityce. O Picassie i pop-arcie, Brigitte Bardot i Isabelle Huppert. W naszych spotkaniach wracają najważniejsze dla teatru Lupy nazwiska pisarzy: Bernhard, Musil, Broch, Dostojewski, Czechow, wędrujemy szlakiem miast (Jastrzębie-Zdrój, Kraków, Łódź, Jelenia Góra, Wrocław, Warszawa, Wiedeń, Moskwa, Paryż) i kolejnych spektakli, dyskutujemy o aktorstwie, przekroczeniach w sztuce, o nagości. Ta książka to owoc trwającej wiele lat intensywnej wymiany myśli, spostrzeżeń i wątpliwości".
Łukasz Maciejewski - fragment Wstępu
Książka jest próbą spojrzenia na współczesną rodzima animację zarówno pod kątem kulturowym i artystycznym, jak i instytucjonalnym, prawnym, finansowym oraz społecznym.
W tomie znalazły się teksty omawiające animację zaangażowaną, kierunki przemian polskiej animacji oraz kwestie rozpowszechniania najnowszego filmu animowanego.
Książka dotyczy badań nad nieznanym i nieopisanym w Polsce zjawiskiem tak zwanego exploitation cinema. Rozwijający się symultanicznie wobec głównego nurtu kinematografii styl eksploatacji filmowej dotyczy szeroko rozumianego eskapizmu połączonego z edukacją. W złotym okresie istnienia - przypadającym na lata 1929-1959 - twórcy zrealizowali filmy dotyczące następujących kwestii:
- higiena seksualna (np. Mom and Dad, 1945 reż. William Beaduine),
- prewencja narkotykowa (np. Marihuana, 1936 reż Dwain Esper),
- rasizm (np. Mau-mau, 1955 reż. Elwood Price),
- gender (np. Glen or Glenda, 1953 reż. Ed Wood jr.).
Exploitation cinema to dziesiątki filmów zrealizowanych poza faktyczną kontrolą Hollywood. To kino undergroundowe, odważne i pełne brawury. To filmy trafiające w zapotrzebowanie widowni żyjącej w erze przed rewolucją obyczajową Alfreda Kinseya. To kino na wskroś współczesne i nie majace faktycznego i rzetelnego opisu historiograficznego.
Publikacja „Władysław Strzemiński. Obrazy słów” autorstwa prof. Janusza Zagrodzkiego w opracowaniu graficznym prof. Sławomira Iwańskiego to naukowo-artystyczna rozprawa o łódzkiej typografii i drukarstwie wyrosłych z pracowni Władysława Strzemińskiego działającej w Łodzi w l. 30 XX w.
Opisana w publikacji międzywojenna działalność Strzemińskiego, jak i jego wykłady z lat 1945–1950, które stały się podstawą widzenia sztuki dla wielu absolwentów powojennych łódzkich uczelni (nie tylko Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, ale w równym stopniu Wyższej Szkoły Filmowej), są tu wprowadzeniem i historycznym kontekstem dla punktu widzenia Strzemińskiego na „myślenie wzrokowe”, z którego wyrosła nowa koncepcja układu typograficznego – tak charakterystyczna dla przedwojennej łódzkiej grafiki projektowej.
Książka naukowo-artystyczna, bogato ilustrowana - ponad 50 ilustracjami - m.in. archiwalnymi fotografiami oraz pracami powstałymi w łódzkiej pracowni nowej typografii.
Nagroda za Najtrafniejszą Szatę Edytorską Książki Naukowej podczas XXI Targów Książki Naukowej we Wrocławiu
I Wyróżnienie Specjalne w Konkursie ACADEMIA 2015 za opracowanie edytorskie
Wyróżnienie w Konkursie PTWK na Najpięjniejsze Książki Roku 2014
Łukasz Barczyk podkreśla we Wstępie, że dla niego właśnie z Lśnienia możemy dowiedzieć się tego wszystkiego, czego Kubrick nie chciał ujawniać wprost – możemy odkryć jak wyglądał u niego proces tworzenia i jakim był człowiekiem. Aby zbliżyć się do rozumienia wspomnianego tu procesu Wrota percepcji odpowiadają podziałowi na części samego Lśnienia. Książka i film zazębiają się ze sobą. Pierwsza część to opis struktury kompozycyjnej, i podobnie jak w filmie Kubricka, to nawiązanie dialogu z widzem-czytelnikiem, stworzenie fundamentów, „matematycznych struktur”, które w części drugiej pozwolą na wzniesienie się na poziom abstrakcji, subtelnych sygnałów i możliwych odczytań poszczególnych warstw znaczeniowych. Część trzecia to próba alternatywnego rozsupłania wątków ukrytych w fabule i inscenizacji – wątków nigdy nie opisywanych i nie analizowanych, mimo że powstały setki publikacji poświęconych Kubrickowi. Tym razem ten film-labirynt będący niezwykłym, metaforycznym studium ludzkiego zła, odkrywa przed nami zaskakujące przesłanie-ostrzeżenie przed „patologicznym przestępcą z siekierą w ręku”, o którym pisał Albert Einstein, i za którego „przepraszał” Robert Oppenheimer mówiąc: „Now I am become Death...”
Najlepszy amerykański kurs pisania scenariuszy realizowany na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA).
„Jedynym powodem, dla którego tak wiele osób nie zostało scenarzystami, jest to, że poddali się zbyt szybko” – twierdzi Lew Hunter.
Swoją wiedzę od lat przekazuje w kursie pisania scenariuszy, który szybko zyskał miano kultowego, ponieważ wywarł ogromny wpływ na całe pokolenia amerykańskich scenarzystów, takich jak David Koepp ("Azyl", "Park Jurajski", "Życie Carlita"), Alexander Payne ("Schmidt", "Bezdroża") czy Joel Schumacher ("Klient", "Upadek").
Niniejsza książka jest przeznaczona dla wszystkich, którzy nie mogą wziąć udziału w legendarnym kursie. Z poczuciem humoru i pozbawioną skrupułów bezpośredniością Lew Hunter nie tylko prowadzi Czytelnika przez każdy etap tworzenia scenariusza, ale pisze go razem z nim, od pomysłu po pierwszą wersję.
Jest to publikacja z pogranicza finansów i marketingu (...), wpisująca się w nurt badań prowadzonych na świecie, których celem jest poszukiwanie nowej płaszczyzny integracji wiedzy o finansach i marketingu. Do podstawowych celów Autor książki zaliczył wyjaśnienie trzech kwestii:
- co wpływa na wartość przedsiębiorstw internetowych?
- w jaki sposób budować wartość przedsiębiorstw internetowych?
- w jaki sposób mierzyć wartość przedsiębiorstw internetowych?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
