Rozważanie poszczególnych stacji jest dla człowieka wierzącego spojrzeniem we własne serce. Współczesny człowiek, na co dzień zagoniony potrzebuje zatrzymać się, by spojrzeć w oczy Jezusa Miłosiernego, by doświadczyć Jego spojrzenia! To spojrzenie jest spojrzeniem miłości, która przebacza, która daje nową nadzieje! Publikacja Za życie świata. Rozważania Drogi Krzyżowej wpisuje się w Nadzwyczajny Rok Miłosierdzia. Jednocześnie jest zaproszeniem do wyruszenia na krzyżową drogę, by tam doświadczyć ogromu Bożego miłosierdzia. Każda Droga Krzyżowa przeżywana z wiarą jest również drogą nawrócenia i uleczenia z bolących nas ran.

Aby wejść w tajemnice męki i śmierci Jezusa trzeba najpierw pochylić się nad słowem Boga. W klimacie wielkopostnej ciszy każdy jest zaproszony do głębszej refleksji i modlitwy, która może pomóc nie tylko mocniej przeżyć ten święty czas, ale przede wszystkim pomoże odkryć jego prawdziwe oblicze jako czas miłości i przebaczenia. Proponowane rozważania na każdy dzień Wielkiego Postu mogą stać się ciekawą pomocą w przeżywaniu tajemnicy odkupienia. Mogą też być – obok Biblii – pokarmem życia duchowego, które prowadzić ma do zmartwychwstania.

Kolejny już zeszyt Przewodnika… składa się z kilku części. W pierwszej części o. Innocenzo Gargano podkreśla, że sercem lectio divina jest przede wszystkim słuchanie Słowa, które rozwija więź miłości między tajemniczą Osobą, która posługuje się księgą, a czytającym. Aby czytać Biblię, nie trzeba być specjalistą od pracy z tekstem, ale trzeba „mieć serce” do czytania tekstu Biblii. Druga część autorstwa ks. Krzysztofa Wonsa poświęcona jest towarzyszeniu uczestnikom w przełomowych momentach rekolekcji z Ewangelią św. Marka, które są pierwszym etapem czteroletniej formacji: Cztery Ewangelie jako cztery etapy dojrzewania chrześcijańskiego. Polecamy również Dodatek, w którym zamieszczona jest rozmowa z o. Gargano na temat praktykowania lectio divina we współczesnym świecie.

Miłosierdzie Boże jest ofiarowane wszystkim skruszonym grzesznikom, niezależnie od przynależności narodowej czy płci, majątku czy wieku. Doznając miłosierdzia od Boga, trzeba się nim dzielić z bliźnimi. Prezentowane w kolejnym tomie teksty homilii ks. Henryka Sławińskiego przygotowane zostały głównie do Ewangelii wg św. Łukasza i są propozycją na rok liturgiczny C. Jednocześnie wpisują się one tematycznie w ogłoszony przez papieża Franciszka Święty Rok Miłosierdzia. W centrum rozważań znajduje się misterium paschalne Chrystusa. Dlatego, jak zauważa Ojciec Święty w adhortacji Evangelii gaudium, homilia może być intensywnym i radosnym doświadczeniem, spotkaniem ze zmartwychwstałym Panem oraz przeżyciem bliskości kochającego nas Ojca.

Człowiek poszukujący w swoim życiu prawdy o Bogu i o sobie samym potrzebuje źródeł, z których może czerpać. Dla chrześcijanina najważniejszym źródłem jest Pismo Święte. Kardynał Gianfranco Ravasi pomaga poznawać Boga przez pryzmat Księgi Psalmów. W pierwszej części przedstawia sposoby objawienia się Boga człowiekowi, a w drugiej różnorodne sytuacje życiowe człowieka związane m.in. z cierpieniem, starością. Jeśli jesteś poszukujący, jeśli chciałbyś być świadomym chrześcijaninem, który pragnie odnaleźć się w modlitwie – ta książka jest zdecydowanie dla Ciebie.

Nie wszyscy dostrzegli, że z naszymi zmysłami dzieje się coś złego. Także dlatego, że do uświadomienia sobie, że je tracimy, potrzebne są nam... zmysły. „Mamy oczy pełne obrazów, a stajemy się coraz bardziej krótkowzroczni, zewsząd otaczają nas dźwięki, a już niczego nie słyszymy. Zapach rzeczy jest niejasnym wspomnieniem: przyjmujemy substancje sprawiające, że powonienie staje się bezużyteczne. Dotykamy wszystkiego, ale nas już nic «nie dotyka»”. W czasach gdy grozi nam znieczulenie ludzkich zmysłów, musimy dążyć do tego, by odkryć na płaszczyznach psychologicznej, filozoficznej i teologicznej to, co w szczególny sposób związane jest z naszym człowieczeństwem. „Czy utraciliśmy zmysły?” – Amedeo Cencini nie pozostawia nas z tym pytaniem, ale uczy, w jaki sposób należy je ukierunkować i nadać im sens. Z powodzeniem możemy stawić czoło pokusie urządzeń cyfrowych, kulturze pozorów, wyzwaniom codzienności dopiero wtedy, gdy nasze zmysły i wrażliwość zakorzenią się w inteligencji i dojrzałej uczuciowości. Trzeba o nie dbać w szczególny sposób, aby uszlachetnić życie naszych wspólnot i rodzin.

Temat wydaje się prowokacyjny: przecież my, ludzie religijni, znamy Jezusa i często słyszymy lub czytamy Ewangelię według św. Jana. Jednak łatwo może umknąć naszej uwadze głębokie przesłanie, jakie autor zawarł na kartach swej księgi, niekiedy jakby między linijkami. Często też ograniczamy się do rozważania najbardziej znanych scen z tej Ewangelii: Kana, Nikodem, Samarytanka... Może warto więc zajrzeć też do innych rozdziałów tej naprawdę niewyczerpanej Ewangelii.

Wiara i kryzysy w świetle Słowa Bożego, to rozważania w świetle Słowa Bożego dedykowane zwłaszcza tym, którzy szczególniej “utykają w wierze”, przeżywają bolesne próby, cierpią jak Abraham i nie przestają ufać; którzy idą za Jezusem do końca, także wtedy, gdy ich wiara staje się jedynie krzykiem w bezradności. Ks. Krzysztof Wons podkreśla, że wiara każdego z nas karmi się Słowem i rozwija się dzięki Słowu. Jest ściśle związana z Jego słuchaniem. Nie chodzi tu o słowo abstrakcyjne, o pustą literę czy tępy dźwięk, ale Słowo, które pochodzi od Ojca. Książka dostępna również w języku słowackim Uniesť krízu vo svetle Božieho Slova

Kolejny tom z serii Zgłębiać Biblię, w którym zamieszczony został czwarty już wybór Psalmów, obejmujący omówienie wybranych Psalmów zawartych pomiędzy numerem 104-150. Nie będzie przesadą traktować poszczególne rozdziały tej książki jako opracowania monograficzne, z których każde zajmuje się odrębnym Psalmem. Mimo braku kompletności w przedstawieniu wszystkich Psalmów, prezentowane nam dzieło stanowi wielką wartość i dostarcza niezwykle bogatego materiału objaśniającego.

Kim jest Bóg? - to pytanie od dzieciństwa nurtowało umysł św. Tomasza z Akwinu. Dziś pytamy: „kim jest człowiek?”, mając przed oczami historię i różnorodną rzeczywistość, jaka nas otacza. Te dwa pytania wydają się sobie przeciwne, ponieważ wynikają z dwóch postaw uważanych za przeciwstawne. Jeśli pierwsze rodziło się w środowisku religijnym, to owocem drugiego zdaje się ateizm. Pierwsi autorzy chrześcijańscy woleli jednak zaczynać od człowieka. Bóg jest niewidzialny, poznajemy Go tylko dzięki Jego obrazowi. Jego najdoskonalszym obrazem jest bez wątpienia ten, który nakreślił On, stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo. Dlatego poznając człowieka, poznajemy Boga. Teologię Ojców Kościoła można zatem określić jako antropologiczną. Tymczasem religijni myśliciele rosyjscy zgłębiali ten temat, podkreślając inną zależność: nie można ocenić obrazu, ignorując to, kogo wyobraża. Aby poznać człowieka, należy odnieść jego istnienie do Boga. Wtedy antropologia staje się w sposób konieczny teologiczną. Książka Micheliny Tenace jest kontynuacją zgłębiania tematu przez Marka I. Rupnika SJ - Powiedzieć człowiek. Michelina Tenace proponuje syntezę badań nad myślicielami rosyjskimi i nad antropologią Ojców, przedstawiając rozważania prawdziwie trafne i aktualne.

W cywilizacji zachodniej trwa proces wypierania śmierci zarówno z życia społecznego, jak i jednostkowej świadomości. Umieranie i śmierć ulegają zbanalizowaniu, śmierć wydaje się obca i nieoswojona. Śmierć jest raczej tabuizowana i uznaje się ją za niepożądaną, dlatego jest objęta zakazem manifestowania, który ma powstrzymać ludzi od nadmiernego okazywania smutku i żalu. Tabu dotyczy rzeczy wyjątkowych, nienormalnych, form pośrednich między dwoma stanami odpowiednio sklasyfikowanego przez człowieka Uniwersum, na przykład sacrum i profanum, nadprzyrodzonego i ziemskiego. Śmierć Jana Pawła II zakwestionowała większość współczesnych przekonań i wyobrażeń dotyczących umierania oraz społecznej roli umierających. Odchodzenie polskiego papieża, poprzedzone wieloletnim zmaganiem się z chorobą i niedołęstwem, przypomniało świadkom tego aktu, że tradycja żegnania członka społeczności wymaga od nich spełnienia odpowiednich rytuałów i obrzędów. Stało się tak w świecie, w którym towarzyszenie umierającemu jest zaniechaną praktyką, dawna sztuka dobrego umierania – ars bene moriendi – ulega zapomnieniu, a konającego człowieka umieszcza się w szpitalu, gdzie dochodzi do jego urzeczowienia i gdzie nie ma miejsca na długie pożegnanie w rodzinnym gronie.

Odbywamy dalekie podróże, szukając nowych doznań i wrażeń. Ciągle jednak nie znajdujemy zaspokojenia. Tymczasem najważniejsza jest podróż w głąb siebie. Jest to podróż w nieskończoność. Tak niezmierzona, że nigdy nie dotrzemy do jej końca. Novalis opisywał podróż do wnętrza słowami: Śnimy o podróżach w kosmos: czyż kosmos nie jest w nas? Nie znamy głębi naszego ducha – do wnętrza wiedzie droga pełna tajemnic. Wieczność ze swoimi światami, przeszłość i przyszłość są w nas albo nigdzie. Dla wielu z nas Duch Święty to pojęcie zbyt abstrakcyjne. Czy to nie absurdalne wierzyć w Ducha Świętego? - pyta prowokacyjnie autor. Wykorzystując swoje doświadczenie psychologa, Műller zbliża się do Nieskończonego. Opisuje, w jaki sposób każdy człowiek, jeśli tylko zechce, może czerpać siłę i radość z bliskości i mocy Boga, której można doświadczyć w dowolnym miejscu i czasie. Zarówno w klasztorze, jak i w Las Vegas, jednak przede wszystkim w głębi naszego wnętrza.

Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem jest wyjątkową propozycją dla każdego, kto chce zaczerpnąć ze skarbca modlitwy jaki zostawiła nam Święta z Łagiewnik i zanurzyć się wraz z nią, niezwykłą mistyczką XX wieku, w bezmiar tajemnicy Bożego Miłosierdzia. Przypominając o tej największej prawdzie naszej wiary, że Bóg bogaty jest w miłosierdzie, siostra Faustyna staje się dla nas mistrzynią życia duchowego i autentycznym świadkiem wiary w drodze do domu Ojca. Teksty modlitw, medytacji i rozważań różańcowych i Drogi Krzyżowej zostały oparte przede wszystkim na słowach Apostołki Miłosierdzia Bożego, której modlitwy-rozmowy z Bogiem, powinny nas zainspirować do wielkodusznego zanurzenia się w misterium Boga pełnego miłosierdzia, wbrew wszystkim ludzkim uprzedzeniom czy niepowodzeniom, by móc spojrzeć w duchu wiary na bliźniego żyjącego obok nas, wołającego w dzisiejszym świecie o miłosierdzie i potrzebującego naszej miłości. Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem, są szczególnym zaproszeniem dla tych wszystkich, którzy we współczesnym, pędzącym na oślep świecie zagubili się do dialogu z Miłością, która nas rozumie. To książka dla tych, którzy mają odwagę poświęcić choć kwadrans ze swego życia i pochylić się nad Źródłem Bożego Miłosierdzia, by zaczerpnąć wiary, nadziei i miłości, potrzebnej do bycia uczniem Mistrza z Nazaretu, Jezusa Chrystusa każdego dnia. Przedmowa Kiedyś mało znany kult Miłosierdzia Bożego dziś staje się centralną myślą i troską Kościoła. Obok kultu maryjnego i szczególnego nabożeństwa do Matki Bożej rozwija się na całym świecie kult Miłosierdzia Bożego, a to za sprawą wyniesienia na ołtarze świętej zakonnicy z Łagiewnik, siostry Faustyny, oraz wzniesienia świątyni — sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Wielu dziwi się czasem temu, że tak późno, że dopiero teraz. Przecież o Miłosierdziu Bożym mówi już Stary Testament w Księdze Psalmów. Ewangelia Jezusa Chrystusa to Ewangelia Bożego Miłosierdzia. Na kartach wszystkich kanonicznych Ewangelii — jak nić pajęcza — przewija się temat Bożego Miłosierdzia. Wszystkie znaki i cuda, jakie Jezus czynił, błogosławienie dzieci, słowa pełne miłości o człowieku i do człowieka, a także o rzucaniu kamieniem: jeśli ktoś jest bez grzechu, świadczą o miłosiernej postawie Mistrza z Nazaretu. Całe Kazanie na górze i wiele przypowieści Jezusa to piękne słowa o Miłosierdziu Bożym i nieskończonej miłości Boga, posuniętej — w obrazie biblijnym — aż do miłości nieprzyjaciół, czyli miłości bez granic, bo miłosierdzie to miłość nieznająca granic. Także Listy św. Pawła Apostoła, napominające różne Kościoły, z reguły kończą się optymistycznym akcentem mówiącym o Miłosierdziu Bożym i tym, że jest ono nieskończone, a Ojcowie Kościoła pierwszych czterech wieków często mówią o miłosierdziu, które na sądzie ostatecznym z pewnością będziemy podziwiać bardziej niż sprawiedliwość, bo Bóg jest Miłością i Miłosierdziem. A jednak pomimo tego miłosierdzia, obecnego praktycznie na każdym etapie rozwoju młodego chrześcijaństwa pierwszych wieków i historii Kościoła, dopiero dziś, na początku XXI wieku kult Miłosierdzia Bożego wszedł w szczególne łaski u ludzi. I może dlatego powstają książki, modlitewniki i Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem, takie jak te, które trzymam w dłoniach, oparte na Miłosierdziu Bożym, które nie tylko jeszcze raz chcą powrócić do Ewangelii i objawić światu Jego nieskończone miłosierdzie i przypomnieć o nim dzisiejszemu człowiekowi, ale też przywołać Chrystusowe: Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Ewangeliczne Miłosierdzie Boże i to, objawione światu za sprawą siostry Faustyny, staje dziś przede mną w całej swojej rozciągłości. Problem w tym, że nie bardzo chcę z niego korzystać. Nie podchodzę do kratek konfesjonału, by uporządkować swoje sprawy z Bogiem, nie rozmyślam o Męce Pańskiej, nie wsłuchuję się w Ewangelię i w słowa Chrystusa skierowane do siostry Faustyny i zbyt mało przejmuję się Miłosierdziem Bożym, żeby nie powiedzieć — w ogóle się nie przejmuję, bo jestem mądrzejszy i na pozór miłosierdzia nie potrzebuję; bo mało we mnie pokory i zdaje mi się, że bez Boga sobie poradzę. Pozostaję głuchy na Jego wezwanie zawarte w Ośmiu błogosławieństwach, a moja sytuacja w życiu nie skłania mnie do naśladowania postawy miłosiernego Samarytanina. I gdybym dziś znalazł się w sytuacji Samarytanina z przypowieści O miłosiernym Samarytaninie, w której notabene tak naprawdę codziennie się znajduję, nawet nie wiem, czy w ogóle bym przystanął. Może bym się zatrzymał, bo nie wypada przejechać obojętnie obok leżącego. Może bym się użalił nad nim w stylu: O biedaku, ależ cię pobito, bardzo ci współczuję. Kto ci to zrobił? Jak mógł to zrobić?! Miałeś jednak mnóstwo szczęścia. Mógł cię przecież zabić, a tylko pobił... Wiedz, że Kościół cię kocha. A na razie żegnaj, bo się bardzo spieszę. I tyle. I nic więcej. Podobnie jest z miłością posuniętą aż do granic miłości nieprzyjaciół. Nie przystaje do modelu współczesnego człowieka, w którym liczy się konsumpcyjny styl życia, troska o pracę, kariera za wszelką cenę, bardziej mieć niż być. Takiemu człowiekowi obce wydają się też słowa Jezu, ufam Tobie, a te o byciu wszystkim dla wszystkich niemal jak chleb, do którego każdy może przyjść i wziąć tyle, ile potrzebuje, stają się puste. I dlatego Świętej Faustyny rozmowy z Bogiem tak cieszą, bo w takiej właśnie perspektywie się zrodziły. Powstały po to, by uderzyć... w twarde serc naszych opoki. By je przeczytać — przeżyć, trzeba poświęcić piętnaście minut dziennie na chwilę refleksji, by zatrzymać się nad swoim życiem i podumać o jego celowości, zrobić rachunek sumienia i stanąć w prawdzie przed sobą. Potrzeba też świadomości swojej niedoskonałości, grzeszności i tego, że nie posiadłem wszystkich rozumów świata i mam w sobie dość pokory, by uderzyć się w pierś i powiedzieć: kiepska ta moja duchowość. Nie modlę się. Nawet nie wiem, czy jestem jeszcze człowiekiem wierzącym... To książka właśnie dla tych, którzy klęczą nie przy ołtarzu, chwaląc się przed Bogiem swoimi zasługami, ale klękają pod chórem i biją się w pierś, bo odwagi nie mają, by uklęknąć przed ołtarzem i Bogu spojrzeć w oczy, albo choćby tylko głowę lekko unieść ku górze, przez swoją grzeszność i życie, jakie prowadzą, a właściwie jak się prowadzą w życiu. To książka dla tych, którzy potrafią pochylić głowę przed Źródłem i pić z niego bezpośrednio. To rekolekcje dla zdrowych i chorych; dużych i małych; inteligentów i niedouczonych; starych i młodych; dla każdego, kto szuka miłosiernej miłości Boga i chce ją znaleźć albo choćby zrozumieć. W końcu to książka dla tych, którzy wierzą w Boże Miłosierdzie. Czekają na nie i często powtarzają: Jezu, ufam Tobie. Moc tych słów jest wielka! A po przeczytaniu tej książki zapewne ją zrozumiesz. Paweł Piotrowski

Bez względu na wszelkie okoliczności jedzenie może i powinno być pyszne. Nawet najprostsze kompozycje mogą stać się spektakularnym daniem przywołującym najmilsze wspomnienia. Szczególnie w piątki - postne dni - zdarza nam się redukować do minimum plany kulinarne, bo po całym tygodniu nie chce nam się wysilać. Jednak nie warto rezygnować w piątki z dobrego smaku.Z prawdziwą radością zapraszamy Czytelników w podróż po daniach na piątki - klasycznych i szalonych propozycjach na zdrowe, bezmięsne, rozmaite posiłki zgodne z założeniami postu. Zasadnicza większość z nich jest zupełnie łatwa i nie wymaga żadnych szczególnych umiejętności. Wystarczą dobre chęci i chwila czasu. Nie bójmy się kuchni, możemy w niej tworzyć prawdziwe arcydzieła. Czy quiche z kalafiorem, tort rurkowy, sezamowe tofu, łosoś teriyaki, lasagne z bakłażanem, zupa truskawkowa z waniliową manną nie brzmią smakowicie?

Smaki miłości ks. dr. Mieczysława Kinaszczuka to zbiór krótkich esejów opisujących codzienne wydarzenia, w których autor uczestniczył lub których stał się obserwatorem. Ukazano w nich rozmaite zachowania i postawy zarówno osób anonimowych, przypadkowo poznanych księży i pielgrzymów, jak też postaci znanych, a niekiedy nawet filmowych bohaterów. Te małe formy, ilustrowane cytatami z Pisma Świętego, łączy jeden wątek

 Wywiady zebrane w tej książce to symfoniczny zapis świętości Jana Pawła II. Każda z przedstawionych tu opowieści jest ważna i pochodzi z innego źródła. Każda jest zapisem osobistego doświadczenia obecności Jana Pawła II, ale łączy je jedno - przekonanie, że mowa o osobie bliskiej i kochanej. Każdy rozmówca przynosi inny promień światła lub inny dźwięk dla stworzenia portretu świętości Jana Pawła II. Odważne zaproszenie autora książki dociera do różnych osób, także tych pozornie stojących z daleka. I to właśnie dzięki nim zyskujemy nieoczekiwane światło. Szczerość wypowiedzi urzeka. Różni rozmówcy ukazują nam głębię spotkania i rozmowy z Janem Pawłem II. Głębię jego bezinteresownego bycia dla innych. W każdej wypowiedzi powraca też myśl, że nie dorastamy do niego, do sytuacji, które aranżował, bo spotkania z nim stawały się przełomem w życiu O sppotkaniu z Janem Pawłem II opowiadają:Ojciec Jan Góra OP, ks. bp Adam Dyczkowski. ks. Jan Sikorski, prof. Gabriel Turowski, Halina Młyńczak, Kazimiera Gramacka , ks. Feliks Folejewski , abp Szczepan Wesoły, Grzegorz Gałązka abp Tadeusz Kondrusiewicz , prof. Szewach Weiss , prof. Stanisław Rygiel, gen. Mirosław Hermaszewski , Wiesław Słowik SJ, Siergiej Kowalowi, gen. Wojciech Jaruzelski, abp Stanisław Szymecki, ks. infułat Bronisław Fidelu, s.Tarsycja Frankowska, s. Maria Gratia Wargacka , ks. bp Marcjan Trofimiak, abp Tadeusz Gocłowski, gen. Mirosław Gawor, Stanisław Milewski.

Jak pokonać depresję - Jean Venier

Własna choroba nowotworowa stała się dla autoki punktem wyjścia do rozważań nad kwestią choroby i cierpienia, bólu i śmierci. Przede wszystkim stara się tutaj odpowiedzieć na pytanie, jak nie ulegać pokusie zwątpienia w Boga w obliczu nieszczęścia. Jak to uczynić?Autorka nie udziela prostych odpowiedzi. Wie jednak, że pomoc przychodzi od Pana, ""który nas chroni"" i u kresu życia pozwala doświadczyć przebudzenia. Jest to książka w pełni autentyczna i głęboko poruszająca. Autorka wydaje się nie mieć cienia wątpliwości, że Bóg ma wobec niej plan, którego ona wprawdzie nie rozumie, ale w pełni się mu podporządkuje.Rozważania o cierpieniu i śmierci uzupełniają urocze proste bajki, w których dobre zakończenie jest oczywiste, a treść służy ilustracji starej prawdy, że miłość między ludźmi bywa silniejsza od śmierci.

Jezus zaprasza nas do tego, by stanąć przed Nim w prawdzie. On zna nasze radości i sukcesy, nasze porażki, zmęczenie i trud, naszą siłę i słabość. Mówi nam: ""Przyjdźcie wy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię"". Chce, byśmy stawali przed Nim bez fałszu i udawania. Czy pamiętamy o tym? A może traktujemy spotkanie z Jezusem jak wizytę w gabinecie, który nazywa się Kościół? I przychodzimy do Niego tylko wtedy, gdy jesteśmy chorzy. Jezus jest kimś więcej. On jest przyjacielem. Kontemplacja Serca Jezusa jest kontemplacją miłości, jest spoglądaniem, patrzeniem, nasycaniem się po to, by wejść w głębię, by przez kontemplację odnaleźć swoje miejsce w Sercu Jezusa.

Niniejsza książka to pewnego rodzaju przewodnik po świecie wolontariatu misyjnego. Autorzy wciągają nas w historie pełne barwnych opisów, relacji międzyludzkich, ważkich przemyśleń i bezcennych praktycznych porad. Dzielą się cząstką tego, czego doświadczyli. Tak właśnie wygląda przygoda z wolontariatem misyjnym - jest ciężką pracą, ale wciągającą i pełną satysfakcji. Dla niektórych szczególnie uzależniającą!Jerzy JaskułaRatownik medyczny, instruktor-wykładowca, wolontariusz Polskiej Misji MedycznejDzisiejszy świat bardzo potrzebuje młodych misjonarzy, odważnych świadków Jezusowej Dobrej Nowiny. Pytanie: co znaczy być misjonarzem? Konkretną odpowiedź znajdujemy w książce Skok na głęboką wodę. Zawiera ona wskazówki i opis cech, które powinien posiadać potencjalny młody wolontariusz misyjny, aby jego misja była owocna. Świadectwa młodych z Wolontariatu Misyjnego ,,Salvator"" nie tylko bardzo jasno ukazują, jaką osobowością powinien cechować się młody misjonarz, ale są też dowodem na to, że wciąż nie brakuje młodych ludzi, którzy chcą się dzielić wiarą i doświadczeniem Boga, przywracać nadzieję i rozdawać miłość.+ Andrzej CzajaBiskup opolskiBłogosławieni są świadkowie i ambasadorzy Boga na ziemi! Ta książka opowiada o takich właśnie osobach, które jako wolontariusze postanowili wziąć na serio polecenie Jezusa: ,,Idźcie na cały świat..."". To solidny i szczegółowy przepis na wolontariusza misyjnego. To bardzo cenna publikacja dla każdego, kto chce stać się nowym ewangelizatorem dla ludzi, którzy jeszcze o Chrystusie nie słyszeli, dla tych, którzy potrzebują odnowienia swojej wiary, a także dla... samego siebie.Ks. Marek DziewieckiKrajowy Duszpasterz Powołań, psycholog, ceniony wśród młodzieży za porady, jak ,,wygrać życie""Książka pomyślana jest jako swoisty podręcznik wolontariusza, opisujący cechy, które ma on posiadać i o których stały rozwój powinien się troszczyć. Aby zdecydować się na skok na głęboką wodę, trzeba umieć pływać. Niemniej i tak jest on zawsze pewnym ryzykiem. Kto jednak umie pływać, wie, jaka to przyjemność, choć nieźle się trzeba napracować. Z wolontariatem jest podobnie. Jest to swoista przygoda. Niełatwo się na nią zdecydować, ponieważ niesie w sobie pewną dozę ryzyka. Jeśli ktoś się zdecyduje, musi być wstępnie przygotowany, musi wiedzieć, czego się spodziewać. Co więcej, musi być gotowy na dalszy trud i wysiłek. Kto się go jednak podejmie, wiele zyska. Radość i spełnienie, które się wówczas odczuwa - mimo prób - są nie do opisania.Może ktoś z czytelników po przeczytaniu tej książki ""da się porwać"". Bo przygoda z wolontariatem - choć niełatwa - może być naprawdę fascynująca!Kolejne rozdziały książki to świadectwa misyjnej przygody. Albania, Ukraina, Białoruś, Kenia, Węgry i Słowacja.