,,Szkoła na kontrabas MINI, autorstwa Grzegorza Frankowskiego, to pierwsza w Polsce szkoła gry na kontrabasie dla małych dzieci, już od 6 roku życia.Poznawanie tajników gry, opiera się przede wszystkim na nauczaniu melodii, które dzieci znają i łatwo zapamiętują, mają one także okazję zapoznać się z podstawami improwizacji. Najmłodsi od początku swej przygody z muzyką wykonują nie tylko solowe utwory, ale grają w duecie z drugim kontrabasem lub fortepianem.W ,,Szkole na kontrabas"" Grzegorza Frankowskiego znajdziemy przejrzysty układ treści, bogactwo i różnorodność stylów gry oraz zabawne i barwne ilustracje. Wszystko to sprawia, że nauka staje się łatwa i przystępna.
„Jedynym i niepowtarzalnym” nazwał Fryderyka Chopina jego rówieśnik, sam też nader utalentowany kompozytor, Ignacy Feliks Dobrzyński. „On ma osobny styl, osobną formę, czarujący wdzięk, jakieś nowe, ze sfer wyższych, a może i najwyższych – czerpane modulacje – pisał w roku 1865. – Słowem, posiada to wszystko, czego przed nim nikt w swych dziełach ani okazał, ani zamarzył. On jest solus et unicus. A zatem postawienie jakiegokolwiek bądź imienia obok Chopina jest usiłowaniem bezsilnym”.
W głosach twórców kolejnych pokoleń, począwszy od dostrzegającego Chopinowski „geniusz muzyczny” Józefa Elsnera, poprzez Stanisława Moniuszkę, Karola Szymanowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, aż po Witolda Lutosławskiego – by wymienić jedynie kilku – odnajdujemy ten sam zachwyt, przekonanie o niedościgłości Chopina. Tego fenomenu, tajemnicy jego muzyki, zapewne nie uchwycimy nigdy. Jednak zdaje się, że szczególnie dzięki spisanym przemyśleniom tych, którzy najgłębiej, z własnego doświadczenia, pojmują sekret procesu twórczego – innych kompozytorów – jesteśmy tego uchwycenia i zrozumienia jak najbliżej.
Ze znawstwem i wyczuciem wybrane przez Mieczysława Tomaszewskiego wypowiedzi polskich twórców składają się w narrację o obecności Fryderyka Chopina w kulturze, jego dla niej nieodzowności. „Jedyny i niepowtarzalny” – pozostaje zarazem Chopin najtrwalszym, najważniejszym fundamentem polskiej muzyki.
Album zatytułowany Tadeusz Kościuszko Artysta to wyjątkowa publikacja, powstała z okazji 200. rocznicy śmierci bohatera. Zaprezentowana została po raz pierwszy na uroczystym koncercie w Pałacu Prezydenckim, zorganizowanym wspólnie z Kancelarią Prezydenta RP w ramach obchodów Roku Tadeusza Kościuszki.Na całość publikacji składają się trzy komponenty. Pierwszy stanowi bogato ilustrowana książka, zawierająca popularnonaukowe eseje historyka sztuki dra Pawła Ignaczaka oraz muzykologa Adama T. Kukli, redaktora prowadzącego i autora koncepcji albumu.Dopełnieniem obu tekstów jest drugi i trzeci element, czyli dwanaście reprodukcji dzieł rysunkowych Kościuszki oraz zeszyt nutowy. Znajdziemy w nim dwa polonezy i walca, których autorstwo przypisuje się samemu bohaterowi oraz z nim powiązane utwory innych twórców: Marsz triumfalny Józefa Elsnera, Kaprys i wariacje op. 10 Franciszka Lessla oraz Pomnik Tadeusza Kościuszki ułożony w muzyce i ofiarowany Kazimierza Nowakiewicza. Wszystkie dzieła przeznaczone są na fortepian.Publikacja objęta jest Patronatem Honorowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy.
Publikacja jest przeznaczona dla dzieci rozpoczynających swoją muzyczną przygodę z wiolonczelą. Powstała ona na bazie niezwykle popularnego podręcznika o tym samym tytule przeznaczonego dla dzieci uczących sie gry na skrzypcach. Materiał nutowy w Ładnie gram na wiolonczeli jest wyposażony w teksty dodane do melodii, dzięki czemu uczeń wkracza w krainę muzyki, jak w świat fascynującej przygody.
Uwerturki to seria kartonowych książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Czarno na białym, czyli jaki kolor ma muzyka? od odgłosów zwierząt przechodzi z kolei do kolorów, pokazując, że instrumenty mienią się barwami, a dodatkowy koloryt wprowadzają stroje muzyków, a także batuta dyrygenta.
Uwerturki to seria kartonowych książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Koło, trójkąt i pięć linii, czyli jaki kształt ma muzyka? ukazuje rozmaitość form, jakie przybierają instrumenty. Oprócz kształtów geometrycznych mamy tu także inspiracje ze świata przyrody w postaci dobrze znanych dzieciom zwierząt.
Uwerturki to seria książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Muzyka z patyka, czyli skąd się biorą dźwięki? jest opowieścią o tym, co sprawia, że instrumenty grają. Na kolejnych kartach poznajemy odmienne sposoby wydobycia dźwięku, które pozwalają odróżnić od siebie kolejne grupy instrumentów. Dowiadujemy się także, jak różnorodne są materiały, z których buduje się instrumenty, a także, że cisza to też muzyka!
Uwerturki to seria kartonowych książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Czarno na białym, czyli jaki kolor ma muzyka? od odgłosów zwierząt przechodzi z kolei do kolorów, pokazując, że instrumenty mienią się barwami, a dodatkowy koloryt wprowadzają stroje muzyków, a także batuta dyrygenta.
''Abecadło'' przeznaczone jest dla dzieci w wieku przedszkolnym, które rozpoczynają naukę gry na fortepianie - stąd jego niezbyt skondensowany układ i uproszczony sposób wykładu. W czasie pierwszych lekcji uczeń zapoznaje się z instrumentem, z wydobywaniem dźwięków, z ruchami rąk i palców. W dalszym etapie uczeń śpiewa już melodie znanych piosenek, powtarza głosem melodie grane na fortepianie przez nauczyciela, wystukuje lub wyklaskuje rytmy śpiewanych lub granych melodii. Autor słów: Tadeusz Nowak Autor okładki: Witold Abako Autor wstępu: Janina Garścia Seria: Seria Pedagogiczna ISMN 979-0-2740-1089-8 Wersja językowa wydania: pol Wersja językowa słów: pol Liczba stron: 92 Oprawa: miękka Nr wydania: 25 Rok wydania: 2021 Postaci: instrument solo Format: N4 leżący (305x235 mm)
''Kolędy to pieśni śpiewane z okazji świąt Bożego Narodzenia. Różne: wokalne, wokalno-instrumentalne, a także instrumentalne opracowania tych popularnych utworów pojawiają się rokrocznie na naszym rynku wydawniczym. Przedstawione ''Kolędy i pastorałki'' na 'solowe'' skrzypce powstały z myślą o naszej młodzieży skrzypcowej, która zyskała obecnie możliwość zagrania ich w wersji koncertowej. Za najbardziej odpowiednią dla tego typu utworów uznałem formę quasi-capricciów krótkich kompozycji o charakterze popisowym. Obok podstawowej melodii, grający znajdzie tutaj cały arsenał efektów wirtuozowskich: dwudźwięki, akordy, pasaże, arpeggia, tremolanda, przeskoki smyczka przez struny, bariolaże, ricochety, podwójne staccato, glissando chromatyczne, flażolety, pizzicato lewą ręką, a nawet grę sul ponticello. Podobieństwa zamieszczonych w zbiorze kolęd do kaprysów N. Paganiniego, H. Wieniawskiego, H. W. Ernsta, a także do solowych kompozycji J. S. Bacha i E. Ysaye'a nie są przypadkowe. Różnorodność stylistyczna była moim celem w założeniu. Ocenę eksperymentu harmonicznego zastosowanego przeze mnie w jedynej niepolskiej kolędzie (''Cicha noc'') pozostawiam wykonawcy. Zróżnicowany jest stopień trudności wybranych do zbioru kolęd - od stosunkowo prostych, mogących znaleźć zastosowanie w szkole I stopnia, do trudnych, będących w zasięgu skrzypków o znacznym już zaawansowaniu technicznym. W układzie całości zastosowałem zasadę kontrastu - utwory żywsze przedzieliłem spokojnymi, stricte wirtuozowskie - nastrojowymi. Mam nadzieję, że młodzi, ambitni skrzypkowie zechcą włączyć ''Kolędy i pastorałki'' do swojego repertuaru solowego. Opanowanie ich i zaprezentowanie na różnego rodzaju koncertach bożonarodzeniowych i noworocznych powinno przynieść im tyleż satysfakcji, co pożytku. Grajmy więc i śpiewajmy na chwałę Pana! [A. Cofalik]
Utwory zawarte w niniejszym zeszycie zgrupowano według narodowościkompozytorów - Francja, Włochy, Niemcy; pozwoli to uczniom dostrzec pewneodrębności stylistyczne. Taki układ nie pozwala na przestrzeganie zasadyścisłego stopniowania trudności; pedagog zdecyduje według swego uznania, wjakiej kolejności uczeń ma opracowywać utwory zbioru.
Przeznaczona zarówno dla pedagogów jak i uczniów oraz koncertujących muzyków kompendium wiedzy o zagadnieniach gry skrzypcowej pióra znanego i cenionego skrzypka i pedagoga Tadeusza Wrońskiego.W I tomie autor omawia zagadnienia związane z intonacją, zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej. Porusza kwestię zależności intonacji od aparatu gry i proponuje specjalne ćwiczenia służące uzyskaniu czystej intonacji. Omawia też sposoby odpowiedniego palcowania utworów oraz powiązań pomiędzy psychiką instrumentalisty a intonacją gry.Tom II poświęcony jest właściwemu palcowaniu utworów. Autor rozważa kwestię obiektywnych praw rządzących palcowaniem, zależności pomiędzy palcowaniem a artykulacją lub akcentami. W publikacji znajdują się także analizy opracowań palcowania konkretnych utworów.W tomie III autor koncentruje się na technikach pracy nad utworem, uczenia się, sposobami doskonalenia pamięci i metodami radzenia sobie z tremą.W IV tomie autor omawia aparat lewej i prawej ręki oraz postawę ciała podczas gry. Porusza problem korekty aparatu gry i związanych z nim trudności. Rozważa też zagadnienie pracy ze zdolnymi i mniej zdolnymi uczniami.
Zbiorek 14 utworów o wielkich walorach dydaktycznych przeznaczony jest dla uczniów bardziej zaawansowanych. Zawiera najpopularniejsze tańce o oryginalnej budowie formalnej i tradycyjnym akompaniamencie. Popisowy charakter utworów kwalifikuje je do wykonywania przed publicznością.
Jednym z założeń pracy nad niniejszym podręcznikiem było oparcie się przy doborze materiału ćwiczeniowego na melodyce ludowej, a możliwie maksymalna eliminacja materiału jałowego, zbyt mechanicznego, nie zawierającego żadnej treści muzycznej, nużącego i często zniechęcającego młodego ucznia do dalszej gry. W myśl podstawowej zasady dydaktycznej zachowałem progresywny układ materiału pod względem stopnia trudności oraz systematycznie wprowadzałem coraz to nowe zagadnienia teoretyczne. [Marian Międlar]
Kolejny pod względem stopnia trudności zbiór utworów, w których kompozytor umiejętnie połączył zagadnienia techniki i rytmu z atrakcyjną stroną melodyczno-wyrazową, dzięki czemu trudności stały się łatwe do pokonania, a utwory przyjemne do grania i do słuchania.
''Najpiękniejszy Chopin'' jest zbiorem 24 najpopularniejszych utworów z edycji ''Dzieł Wszystkich'', które ukazały się pod redakcją I. J. Paderewskiego, L. Bronarskiego i J. Turczyńskiego. Wydanie zawiera najpiękniejsze walce, etiudy, preludia, polonezy i mazurki naszego kompozytora. Celem edycji jest rozpowszechnienie muzyki Chopina w najszerszych kręgach młodych wirtuozów, zarówno profesjonalistów, jak i amatorów.
Zamierzeniem moim było opracowanie takiej szkoły, która by w początkach nauki nie była zbyt trudna, a jednocześnie zawierała materiał muzyczno-dydaktyczny niezbędny do właściwego i systematycznego opanowania instrumentu oraz kształtowania wrażliwości muzycznej ucznia. Starałem się tak stopniować trudności, aby były dostosowane do przeciętnie zdolnych uczniów. Moje usiłowania szły również w tym kierunku, aby materiał zawarty w tej szkole przez odpowiednie uszeregowanie problemowe pozwolił na przyswojenie uczniowi pierwszych zasad gry, a jednocześnie sprawiał mu jak najwięcej przyjemności i zadowolenia. [Tadeusz Hejda].
Część pierwsza ''Solfeżu'' zawiera ćwiczenia w tonacji C-dur i a-moll wraz ze zmianami chromatycznymi (alteracje) oraz w tonacjach do trzech znaków. Większość czytanek stanowią wyjątki z dzieł kompozytorów polskich i obcych oraz polskie pieśni ludowe. Ćwiczenia należy wykorzystywać jako materiał: a) do opracowania na lekcjach w szkole, b) do czytania a vista, c) do samodzielnego opracowania przez ucznia w domu.
Drugi tom błyskotliwych felietonów napisanych przez znakomitego muzykologa, teoretyka muzyki i krytyka Andrzeja Chłopeckiego. Teksty te były żywą reakcją na wydarzenia związane z muzyką nową. Chociaż powstały kilka, kilkanaście lat temu, to jednak nie straciły na swej wartości. Celne, nierzadko ostre, ironiczne uwagi nadal prowokują do refleksji, nawet tych, którzy nie są specjalistami. Kiedyś wielu czytelników "Gazety Wyborczej", "Tygodnika Powszechnego" czy "Ruchu Muzycznego" z niecierpliwością czekało na kolejne felietony Chłopeckiego. Niektórzy skrupulatnie gromadzili wycinki, by móc wracać do tych doskonałych objaśnień zjawisk ze świata muzyki. Niniejsza publikacja da taką możliwość szerszemu gronu odbiorców, którzy są ciekawi opinii np. na temat muzyki Wojciecha Kilara, Pawła Mykietyna, a nawet Piotra Rubika.
Opracowując Podręcznik początkowego nauczania gry na fortepianie miałam na uwadze przede wszystkim opracowanie metody zaznajamiania dziecka w wieku przedszkolnym z grą na fortepianie oraz pouczenie, szczególnie początkujących nauczycieli, jak należy rozłożyć materiał przewidziany do opracowywania podczas poszczególnych lekcji, jakie przyjąć tempo pracy, jak dozować trudności zarówno muzyczne, jak i techniczne, aby nie przeciążyć dziecka i nie zniechęcić go. Z tego też względu wskazane jest aby nauczyciel przed rozpoczęciem nauki zapoznał się dokładnie z treścią części metodycznej, w której znajdzie opracowanie 70 kolejnych lekcji, obejmujących zarówno pierwsze lekcje, poprzedzające wprowadzenie łatwiejszych bajeczek, jak też i ogólne rady, ułatwiającymi pracę nad dalszymi bajeczkami oraz ćwiczenia pomocnicze, których celem jest zapoznanie ucznia z różnymi problemami techniki gry. [Krystyna Longchamps-Druszkiewiczowa]
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
