Nowa, kolejna już część podręcznika Zagrajmy na saksofonie poświęcona jest jednemu z najważniejszych elementów sztuki gry na tym instrumencie, a mianowicie: interpretacji muzycznej.Należy zauważyć, że Jean-Marie Londeix jako pierwszy z autorów podjął się poruszenia tej kwestii w podręczniku. Zadanie wykonał w sposób niezrównany, kompleksowy, ilustrując świetnie dobranymi przykładami.""Znakomita, klasyczna, tradycyjna, fenomenalnie przygotowana szkoła na saksofon. Jej zaletą jest uniwersalność to szkoła na każdy saksofon: sopranowy, altowy, tenorowy i barytonowy. Uczeń prowadzony sumiennie w oparciu tylko o tę szkołę z pewnością osiągnie poziom paraakademicki, predestynujący go do wkroczenia cum laude w progi szacownych akademii. Pozycja bezcenna!!!"" [Piotr Baron]
Tradycyjna szkoła dla saksofonistów klasycznych. Pierwsza część szkoły Zagraj na saksofonie przeznaczona była dla początkujących instrumentalistów. W obecnej, drugiej części autor czyni naukę gry na saksofonie jeszcze bardziej interesującą i wciągającą. Bierze pod uwagę różne stopnie uzdolnienia uczniów, ale stara się wpoić wszystkim ten sam nawyk systematycznej pracy (bez taryfy ulgowej), dającej konkretne efekty. Problematyka poruszana w tym zeszycie nie ogranicza się jedynie do ćwiczenia oddechu i artykulacji, lecz poszerzona jest o frazowanie i sposoby akcentowania.""Znakomita, klasyczna, tradycyjna, fenomenalnie przygotowana szkoła na saksofon. Jej zaletą jest uniwersalność to szkoła na każdy saksofon: sopranowy, altowy, tenorowy i barytonowy. Uczeń prowadzony sumiennie w oparciu tylko o tę szkołę z pewnością osiągnie poziom paraakademicki, predestynujący go do wkroczenia cum laude w progi szacownych akademii. Pozycja bezcenna!!!"" [Piotr Baron]
Trzecia część podręcznika Szkoła na kontrabas Maxi zawiera uzupełnienie oraz podsumowanie zagadnień technicznych i wykonawczych zawartych w dwóch poprzednich częściach Mini i Midi. W całości Szkoły na kontrabas opracowany został kompletny zestaw pozycji obejmujący całą skalę instrumentu. Pozycja kciukowa, dotychczas pomijana w nauczaniu podstawowym, opisana jest tutaj szeroko i na różne sposoby. Zastosowany został podział na trzy stopnie, wyznaczone przez oparcie kciuka na kolejnych flażoletach naturalnych. Wyodrębnienie trzech stopni pozycji kciukowej, choć czysto teoretyczne, może ułatwić uczniowi orientację na gryfie w wysokich rejestrach. Pozycja kciukowa może być wprowadzona na dowolnym etapie edukacji ucznia równolegle do innych pozycji. Ćwiczenia w niższych pozycjach powinny być wtedy transponowane o oktawę i wykonywane z zastosowaniem palcowania w pozycji kciukowej.Pracę dopełniają: kompletny zakres flażoletów naturalnych stosowanych w praktyce wykonawczej, zasady dobrego ćwiczenia niezbędne na każdym etapie edukacji oraz nowe wzory ćwiczenia gam i pasaży. Te ostatnie, mało popularne wśród uczniów, zostały przedstawione w kreatywny sposób i uzupełnione ćwiczeniami kształtującymi świadomość dźwiękową, stając się wstępem do nauki improwizacji. Kontynuację tego zagadnienia uczeń znajdzie już w fachowej literaturze tematu.Podsumowaniem Szkoły na kontrabas Maxi jest zestaw gam w obrębie dwóch oktaw, obejmujący całą skalę instrumentu oraz progresja pasaży oparta na kolejnych stopniach koła kwintowego. To ostatnie ćwiczenie rozwija wyobraźnię harmoniczną ucznia, zmuszając do budowania kolejnych akordów nowej tonacji od tego samego dźwięku oraz doskonale dopełnia materiał całego podręcznika w zakresie poznania kompletnej topografii gryfu we wszystkich jego rejestrach.
„Jedynym i niepowtarzalnym” nazwał Fryderyka Chopina jego rówieśnik, sam też nader utalentowany kompozytor, Ignacy Feliks Dobrzyński. „On ma osobny styl, osobną formę, czarujący wdzięk, jakieś nowe, ze sfer wyższych, a może i najwyższych – czerpane modulacje – pisał w roku 1865. – Słowem, posiada to wszystko, czego przed nim nikt w swych dziełach ani okazał, ani zamarzył. On jest solus et unicus. A zatem postawienie jakiegokolwiek bądź imienia obok Chopina jest usiłowaniem bezsilnym”.
W głosach twórców kolejnych pokoleń, począwszy od dostrzegającego Chopinowski „geniusz muzyczny” Józefa Elsnera, poprzez Stanisława Moniuszkę, Karola Szymanowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, aż po Witolda Lutosławskiego – by wymienić jedynie kilku – odnajdujemy ten sam zachwyt, przekonanie o niedościgłości Chopina. Tego fenomenu, tajemnicy jego muzyki, zapewne nie uchwycimy nigdy. Jednak zdaje się, że szczególnie dzięki spisanym przemyśleniom tych, którzy najgłębiej, z własnego doświadczenia, pojmują sekret procesu twórczego – innych kompozytorów – jesteśmy tego uchwycenia i zrozumienia jak najbliżej.
Ze znawstwem i wyczuciem wybrane przez Mieczysława Tomaszewskiego wypowiedzi polskich twórców składają się w narrację o obecności Fryderyka Chopina w kulturze, jego dla niej nieodzowności. „Jedyny i niepowtarzalny” – pozostaje zarazem Chopin najtrwalszym, najważniejszym fundamentem polskiej muzyki.
Album zatytułowany Tadeusz Kościuszko Artysta to wyjątkowa publikacja, powstała z okazji 200. rocznicy śmierci bohatera. Zaprezentowana została po raz pierwszy na uroczystym koncercie w Pałacu Prezydenckim, zorganizowanym wspólnie z Kancelarią Prezydenta RP w ramach obchodów Roku Tadeusza Kościuszki.Na całość publikacji składają się trzy komponenty. Pierwszy stanowi bogato ilustrowana książka, zawierająca popularnonaukowe eseje historyka sztuki dra Pawła Ignaczaka oraz muzykologa Adama T. Kukli, redaktora prowadzącego i autora koncepcji albumu.Dopełnieniem obu tekstów jest drugi i trzeci element, czyli dwanaście reprodukcji dzieł rysunkowych Kościuszki oraz zeszyt nutowy. Znajdziemy w nim dwa polonezy i walca, których autorstwo przypisuje się samemu bohaterowi oraz z nim powiązane utwory innych twórców: Marsz triumfalny Józefa Elsnera, Kaprys i wariacje op. 10 Franciszka Lessla oraz Pomnik Tadeusza Kościuszki ułożony w muzyce i ofiarowany Kazimierza Nowakiewicza. Wszystkie dzieła przeznaczone są na fortepian.Publikacja objęta jest Patronatem Honorowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy.
Uwerturki to seria kartonowych książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Czarno na białym, czyli jaki kolor ma muzyka? od odgłosów zwierząt przechodzi z kolei do kolorów, pokazując, że instrumenty mienią się barwami, a dodatkowy koloryt wprowadzają stroje muzyków, a także batuta dyrygenta.
Z okazji przypadającej w tym roku 110. rocznicy urodzin Romana Palestra przygotowywana jest książka Roman Palester, Słuch absolutny. Niedokończona autobiografia i listy z lat wojny, opracowała i komentarzami opatrzyła Zofia Helman. Książka ukaże się 30 stycznia 2018 roku nakładem Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego i Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Pierwszą część publikacji stanowi opowieść kompozytora o sobie samym siedem rozdziałów nieukończonej autobiografii Palestra, którą opatrzył tytułem Słuch absolutny. Autobiografię tę dopełniają fragmenty wspomnień z lat 19391945, spisane w 1980 roku, w których dominują opisy kompozycji powstałych w czasie okupacji oraz listy Palestra z lat 19401945 do rodziny Przypkowskich z Jędrzejowa, ukazujące realia codziennego życia w latach wojny i okupacji nazistowskiej. Publikację otwiera eseistyczny wstęp wybitnej znawczyni twórczości kompozytora, prof. dr hab. Zofii Helman, która jest jednocześnie autorką opracowania i komentarzy książki.
Uwerturki to seria kartonowych książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Koło, trójkąt i pięć linii, czyli jaki kształt ma muzyka? ukazuje rozmaitość form, jakie przybierają instrumenty. Oprócz kształtów geometrycznych mamy tu także inspiracje ze świata przyrody w postaci dobrze znanych dzieciom zwierząt.
Uwerturki to seria książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Muzyka z patyka, czyli skąd się biorą dźwięki? jest opowieścią o tym, co sprawia, że instrumenty grają. Na kolejnych kartach poznajemy odmienne sposoby wydobycia dźwięku, które pozwalają odróżnić od siebie kolejne grupy instrumentów. Dowiadujemy się także, jak różnorodne są materiały, z których buduje się instrumenty, a także, że cisza to też muzyka!
Uwerturki to seria kartonowych książeczek przeznaczonych dla najmłodszych melomanów, które w sposób odpowiedni do wieku czytelników, wprowadzają w świat instrumentów. Odwołując się do pojęć, które dziecko nabywa wraz z rozwojem mowy, autorki przedstawiają rozmaite aspekty muzyki od kształtu i koloru instrumentów po sposób wydobycia z nich dźwięku. Każda z książeczek zawiera krótką narrację skierowaną bezpośrednio do czytelnika, dzięki czemu lektura staje się wspólną przygodą rodzica i dziecka w myśl zasady, aby uczyć bawiąc.Czarno na białym, czyli jaki kolor ma muzyka? od odgłosów zwierząt przechodzi z kolei do kolorów, pokazując, że instrumenty mienią się barwami, a dodatkowy koloryt wprowadzają stroje muzyków, a także batuta dyrygenta.
''Abecadło'' przeznaczone jest dla dzieci w wieku przedszkolnym, które rozpoczynają naukę gry na fortepianie - stąd jego niezbyt skondensowany układ i uproszczony sposób wykładu. W czasie pierwszych lekcji uczeń zapoznaje się z instrumentem, z wydobywaniem dźwięków, z ruchami rąk i palców. W dalszym etapie uczeń śpiewa już melodie znanych piosenek, powtarza głosem melodie grane na fortepianie przez nauczyciela, wystukuje lub wyklaskuje rytmy śpiewanych lub granych melodii. Autor słów: Tadeusz Nowak Autor okładki: Witold Abako Autor wstępu: Janina Garścia Seria: Seria Pedagogiczna ISMN 979-0-2740-1089-8 Wersja językowa wydania: pol Wersja językowa słów: pol Liczba stron: 92 Oprawa: miękka Nr wydania: 25 Rok wydania: 2021 Postaci: instrument solo Format: N4 leżący (305x235 mm)
Utwory zawarte w niniejszym zeszycie zgrupowano według narodowościkompozytorów - Francja, Włochy, Niemcy; pozwoli to uczniom dostrzec pewneodrębności stylistyczne. Taki układ nie pozwala na przestrzeganie zasadyścisłego stopniowania trudności; pedagog zdecyduje według swego uznania, wjakiej kolejności uczeń ma opracowywać utwory zbioru.
Zamierzeniem moim było opracowanie takiej szkoły, która by w początkach nauki nie była zbyt trudna, a jednocześnie zawierała materiał muzyczno-dydaktyczny niezbędny do właściwego i systematycznego opanowania instrumentu oraz kształtowania wrażliwości muzycznej ucznia. Starałem się tak stopniować trudności, aby były dostosowane do przeciętnie zdolnych uczniów. Moje usiłowania szły również w tym kierunku, aby materiał zawarty w tej szkole przez odpowiednie uszeregowanie problemowe pozwolił na przyswojenie uczniowi pierwszych zasad gry, a jednocześnie sprawiał mu jak najwięcej przyjemności i zadowolenia. [Tadeusz Hejda].
Część pierwsza ''Solfeżu'' zawiera ćwiczenia w tonacji C-dur i a-moll wraz ze zmianami chromatycznymi (alteracje) oraz w tonacjach do trzech znaków. Większość czytanek stanowią wyjątki z dzieł kompozytorów polskich i obcych oraz polskie pieśni ludowe. Ćwiczenia należy wykorzystywać jako materiał: a) do opracowania na lekcjach w szkole, b) do czytania a vista, c) do samodzielnego opracowania przez ucznia w domu.
Drugi tom błyskotliwych felietonów napisanych przez znakomitego muzykologa, teoretyka muzyki i krytyka Andrzeja Chłopeckiego. Teksty te były żywą reakcją na wydarzenia związane z muzyką nową. Chociaż powstały kilka, kilkanaście lat temu, to jednak nie straciły na swej wartości. Celne, nierzadko ostre, ironiczne uwagi nadal prowokują do refleksji, nawet tych, którzy nie są specjalistami. Kiedyś wielu czytelników "Gazety Wyborczej", "Tygodnika Powszechnego" czy "Ruchu Muzycznego" z niecierpliwością czekało na kolejne felietony Chłopeckiego. Niektórzy skrupulatnie gromadzili wycinki, by móc wracać do tych doskonałych objaśnień zjawisk ze świata muzyki. Niniejsza publikacja da taką możliwość szerszemu gronu odbiorców, którzy są ciekawi opinii np. na temat muzyki Wojciecha Kilara, Pawła Mykietyna, a nawet Piotra Rubika.
Opracowując Podręcznik początkowego nauczania gry na fortepianie miałam na uwadze przede wszystkim opracowanie metody zaznajamiania dziecka w wieku przedszkolnym z grą na fortepianie oraz pouczenie, szczególnie początkujących nauczycieli, jak należy rozłożyć materiał przewidziany do opracowywania podczas poszczególnych lekcji, jakie przyjąć tempo pracy, jak dozować trudności zarówno muzyczne, jak i techniczne, aby nie przeciążyć dziecka i nie zniechęcić go. Z tego też względu wskazane jest aby nauczyciel przed rozpoczęciem nauki zapoznał się dokładnie z treścią części metodycznej, w której znajdzie opracowanie 70 kolejnych lekcji, obejmujących zarówno pierwsze lekcje, poprzedzające wprowadzenie łatwiejszych bajeczek, jak też i ogólne rady, ułatwiającymi pracę nad dalszymi bajeczkami oraz ćwiczenia pomocnicze, których celem jest zapoznanie ucznia z różnymi problemami techniki gry. [Krystyna Longchamps-Druszkiewiczowa]
"Oto bajka się zaczyna, A wystąpi w niej rodzina Bardzo liczna, ale zgrana I z muzyką obeznana. W jej skład wchodzą instrumenty I nie ważne, czy jest dęty, Czy strunowy ów jegomość, Warto zawrzeć z nim znajomość (...)"
W książeczce zamieszczono teksty piosenek oraz zagadki o instrumentach muzycznych. Na dołączonej do książeczki płycie zamieszczono tekst bajki, utwory muzyczne oraz instrumentalne wersje piosenek.
Podręcznik do nauczania początkowego dla dzieci w różnym wieku. Można go wykorzystywać zarówno w nauczaniu szkolnym, jak i przedszkolnym. Materiał uzupełniają gamy, krótkie ćwiczenia, etiudy oraz opatrzone tytułami drobne utworki. Całość została podzielona na dwie części. W pierwszej części uczeń zapoznaje się z podstawowymi elementami techniki skrzypcowej. Część druga obejmuje zmiany pozycji, jeden z najbardziej skrzypcowych rodzajów artykulacji - staccato, bardziej skomplikowane układy rytmiczne - rytm sicilianowy, triole, synkopy, oraz ozdobniki.
Zeszyt III, podejmujący problem gry w podwójnych dźwiękach, składa się z dwóch części. Część I - obejmuje gamy i związane z nimi ćwiczenia wstępne. Część II - zawiera wybór celniejszych etiud i odpowiednich utworów z XIX i XX wieku. Szczególną uwagę poświęcono tu problemom aplikatury. Często zaprezentowano kilka wariantów do wyboru. Podane palcowania są jednak tylko propozycjami; wykonawca może je zmieniać stosownie do indywidualnych warunków i dyspozycji.
Wznowienie wielce poszukiwanej publikacji Włodzimierza Kotońskiego. II zmienione wydanie Muzyki elektronicznej ukazuje się 14 lat od pierwszej edycji. Książka miała być przede wszystkim podręcznikiem instrumentacji elektronicznej, miała uczyć posługiwania się instrumentami oraz łączenia ich w grupy i w orkiestrę. Jako uboczne cele stawiałem sobie zorientowanie czytelnika w historii, rozwoju i zmieniających się modach w tej dziedzinie, a także umożliwienie mu przyswojenia pewnej dawki wiedzy technicznej, nieodzownej do swobodnego poruszania się w tym terenie. [Włodzimierz Kotoński]
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
