W serii "Życie codzienne" przypominamy "Życie codzienne magnaterii polskiej w XVII wieku". Monografia przedstawia codzienność polskiej magnaterii w okresie największej świetności tej warstwy - jak piszą autorzy - "odgrywającej wówczas w państwie przodującą rolę, [] która stawała się wzorem dla prawie całej szlachty". Opisuje wszystkie aspekty życia magnaterii, od diety, strojów, przez wykształcenie, rozrywki, mentalność i światopogląd, aż po działalność publiczną. Autorzy szeroko czerpią z obfitych zasobów źródłowych, przytaczając liczne anegdoty. Budują obraz polskiego magnata w okresie gdy warstwa ta jeszcze nie była utożsamiana z egoistycznym "sobiepaństwem" i przyczyną późniejszego upadku Rzeczypospolitej, ale cieszyła się poważaniem wśród szlachty. Niemniej, obraz ten niewątpliwie odsłania przyczyny nieuchronnej klęski stanu, który w XVIII wieku pociągnie za sobą upadek państwa.
Tym razem przedstawiamy czeskie niesamowitości, plejadę świetnych autorów 19 i 20-wiecznych, jak Josef Ji Kolr, Jakub Deml , Emanuel z Leehradu, Ladislav Klma Karel Hynek Mcha, Ji Karsek ze Lvovic, Karel apek Jaroslav Seifert. Podstawą tomu jest książeczka "Czas i śmierć. Antologia czeskich opowiadań grozy" skomponowana i wydana w 1989 roku przez Andrzeja S. Jagodzińskiego. Wybór ten został znacznie poszerzony.
Antonio Tabucchi to jeden z najbardziej znanych włoskich pisarzy II połowy XX wieku. Zmarły w 2012, laureat wielu nagród, tłumaczony na wszystkie języki europejskie, ale też japoński i kurdyjski. Mistrz krótkiej formy. W Polsce dość dobrze obecny, ale jego książki, które spotkały z żywą reakcją krytyki i czytelników, od lat są niedostępne. Przypominamy Tabucchiego reprezentatywnym, przekrojowym tomem opowiadań wybranych. W zamyśle autorki wyboru i tłumaczki Tabucchiego, Joanny Ugniewskiej, to tom złożony z najlepszych tekstów z pięciu wydanych już w Polsce tomów („Słowa na opak”, „Robi się coraz później”, „Sny o snach”, „Czas szybko się starzeje”, „Opowiadania ilustrowane”) oraz nieznanego dotąd po polsku tomu: „Piccoli equivoci senza importanza” (Drobne pomyłki bez znaczenia) oraz kilku nieznanych w Polsce opowiadań. Począwszy od wczesnych zbiorów, gdzie klaruje się metoda pisarska Tabucchiego: zostawianie pustych miejsc, niedopowiedzenia, efekt rebusu i szarady - przez listy anonimowych mężczyzn do kobiet, kochanych niegdyś, utraconych, zmarłych; gdzie miłosna relacja, nieoczywista, niekiedy pełna resentymentu czy wręcz nienawiści, ilustruje dobrze absolutną przypadkowość, niejasność przyczyn, zgodnie z lejtmotywem pisarza: „Jak to się rzeczy mają i co nimi kieruje. Byle drobiazg” - przez miniatury opisującymi sny słynnych pisarzy i artystów (od Dedala do Freuda) i z prawdziwym mistrzostwem wykorzystujace elementy ich twórczości, tworzące sieć odwołań i aluzji - przez opowiadania o pamięci i utracie, wielkich tematach pisarza - po nowe opowiadania, które dzieją się w Toskanii, Paryżu, Nowym Jorku, Lizbonie, w których przeszłość miesza się z teraźniejszością, sen z jawą, czytelnik otrzymuje tylko drobne fragmenty fabuły, którą musi (lub nie) zrekonstruować.
Lao She, syn ubogiej rodziny mandżurskiej i ofiara rewolucji kulturalnej, jest powszechnie uznawany za jednego z najwybitniejszych pisarzy chińskich, którego utwory należą do kanonu literatury XX wieku. Jedenaście opowiadań składających się na ten tom - powstałych w latach 30., a teraz po raz pierwszy dostępnych w polskim tłumaczeniu - to przykład kunsztu, który po latach lśni jeszcze jaśniejszym blaskiem. Pełne nieokiełznanego humoru teksty potrafią bawić do łez, ale też - w znakomicie oddanych portretach ludzi zepchniętych na margines - zawierają przejmujący smutkiem obraz starań o przetrwanie i zachowanie człowieczeństwa. Lao She traktuje swoich bohaterów z tym większą czułością, im bardziej odrzuca ich świat, zachowuje jednak ostrze ironii dla tych, którzy pozostają ślepi na swoje wady. W małych formach, eksplodujących bogactwem języka, wielki pisarz podarowuje nam salwy śmiechu, ale i zwierciadło odbijające ludzką naturę.
Wbrew prowokującemu tytułowi książka Pierre'a Bayarda nie jest poradnikiem dla ignorantów, którzy chcieliby udawać erudytów. Francuski literaturoznawca zajmuje się zjawiskiem dość powszechnie występującym, ale otoczonym swoistym tabu: nie-czytaniem. Nie-czytanie, szczególnie jeśli dotyczy kanonu klasyki, jest powodem do wstydu, choć, jak stwierdza Bayard, występuje nagminnie nawet wśród specjalistów. Może więc nadszedł czas, żeby owo nie-czytanie uznać za równoprawny z czytaniem sposób obcowania z książkami, równie twórczy i wiele mówiący o nas samych? Pierre Bayard (ur. 1954) - francuski literaturoznawca i psychoanalityk, autor licznych prac, w tym przewrotnych analiz powieści kryminalnych (Qui a tu Roger Ackroyd?, 1998; L'Affaire du chien des Baskerville, 2008) i wydanej po polsku książki "Jak mówić o miejscach, w których się nie było?" (2012, wyd. polskie 2021). "Jak rozmawiać o książkach, których się nie czytało?" (2007, wyd. polskie 2008) to najpopularniejszy esej Bayarda, pod prowokacyjnym tytułem ukrywający błyskotliwą i pełną humoru analizę sposobów obcowania z książkami: ich czytania i nie-czytania, wraz z całą gamą stopni pośrednich, oraz sytuacji, kiedy to zmuszeni jesteśmy do wypowiedzenia się o dziełach, których nie znamy - co może być źródłem zawstydzenia albo też okazją do refleksji nad czytaniem w ogóle.
X i ostatni już tom "Dzieł zebranych" Stanisława Rembeka. "Aneksy" przynoszą utwory, które bądź ukazały się wyłącznie na łamach prasy, jak opowieść dla młodzieży "Ekspedycja karna", bądź też nigdy nie doczekały się publikacji, jak wiersze czy obszerny esej o Bolesławie Piaseckim, założycielu PAX-u. Autorem wyboru i opracowania jest Maciej Urbanowski.
Pianistę bez palców, nową książkę Wojciecha Rohatyna Popkiewicza, można nazwać wręcz powieścią historyczno-muzyczną. Akcja rozpoczyna się w Wigilię 1943 roku w Warszawie, kończy w sierpniu 1980, we Wrocławiu w słynnej zajezdni MPK, w której rozpoczął się strajk wspierający robotników Wybrzeża. Wydarzenia historyczno-polityczne Polski wyznaczają los Tadeusza, młodego, zdolnego pianisty, przedstawiciela pokolenia Kolumbów, który po wojnie brał udział w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, a w wyniku przesłuchania przez bezpiekę pozbawiony zostaje możliwości dalszej gry
"Przygody Simplicissimusa" to słynna powieść łotrzykowska z 1669 roku, postrzegana jako najważniejsze siedemnastowieczne dzieło w obrębie tego gatunku. Jest ona również uważana za jedną z pierwszych powieści przygodowych z motywami autobiograficznymi. Grimmelshausen opublikował "Simplicissimusa" pod pseudonimem German Schleifheim von Sulsfort, co – podobnie jak nazwisko protagonisty Melchiora Sternfelsa von Fuchshaima – jest anagramem prawdziwego nazwiska autora (Christoffel von Grimmelshausen).
W "Czerwonym ołówku" Elżbieta Isakiewicz po raz kolejny sięga po niezwykłą, a praktycznie nieznaną historię z okresu II wojny światowej. Jej bohater, Henryk Sławik, delegat rządu londyńskiego, uratował życie prawie 30 tysiącom polskich uchodźców, w tym około 5000 Żydów. 23 sierpnia 1944 roku "polski Schindler" przypłacił to życiem. Nowe wydanie książki zostało przez autorkę gruntownie przejrzane i uzupełnione.
Najnowsza książka Wojciecha Kudyby, laureata Nagrody im. Marka Nowakowskiego (2022), to tom opowiadań zebranych. Tworzą go przejrzane i poprawione teksty z tomów "Nazywam się Majdan" (2015), "Kamienica" (2019) o raz wyróżnionego Nagrodą im. Marka Nowakowskiego "I co dalej?" (2021), a także premierowe opowiadanie "Z drugiej strony". Utwory składają się na zbiorowy portret współczesnych Polaków, zwyczajnych, przeciętnych, a zarazem konfrontujących się z wydarzeniami i procesami, które znamy z pierwszych stron gazet (dzika prywatyzacja, Amber Gold, konsumpcjonizm). Kudyba nie używa jednak tych wielkich słów, nie ma u niego abstrakcyjnych idei. Pisarz pochyla się nad jednostkami, które są owych idei i procesów niekiedy ofiarami, a niekiedy świadkami, czasem nieświadomymi. Każe czytelnikowi patrzeć na świat ich oczyma.
Nowe, poprawione i uzupełnione w oparciu o trzecie brytyjskie wydanie cieszącej się wielką popularnością książki z serii Rodowody Cywilizacji, pióra dwojga antropologów - wybitnego badacza kultury Majów oraz znawczyni kuchni prekolumbijskiej. Nie ograniczając się do historii pochodzenia cenionego przysmaku, autorzy odmalowują arcyciekawą drogę, jaką czekolada przebyła na stoły całego świata, oraz kulturowe i społeczne implikacje całego wyrosłego na jej bazie przemysłu.
Prezentujemy tom "Nowel filmowych" Wernera Herzoga, literackich wersji scenariuszy najdonioślejszych i najbardziej intrygujących filmów niemieckiego reżysera. Po raz pierwszy po polsku "Aguirre", "Stroszek", "Nosferatu", "Tam, gdzie śnią zielone mrówki", "Kaspar Hauser", "Cobra Verde" oraz wznowienie wydanego w 1988 roku przez PIW "Fitzcarralda". Nieprzegadane, lakoniczne arcydziełka o jednostkach mierzących się ze światem, przekraczających siebie, pozbawione patosu traktaty o zagadce, jaką jest człowiek.
Niezwykła, okraszona wspomnieniami biografia dwójki wielkich artystów Janusza Stannego i Teresy Wilbik, pióra ich córki, Katarzyny Stanny, utalentowanej ilustratorki i wykładowczyni warszawskiej ASP. Bogato ilustrowana opowieść o całej epoce polskiej kultury i sztuki, zachwyca żywym językiem i bogactwem wykorzystanych źródeł.
"Próba" jest książką tak samo wyjątkową co trudną do zaklasyfikowania. Marta Zelwan (dawniej Krystyna Sakowicz) i Grzegorz Strumyk stworzyli ? korespondencyjnie ? wspólnie prozę, która poszukuje odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące znaczenia literatury i formalnie wykracza poza standardowe ramy gatunków literackich. Dla tych doświadczonych i wybitnych autorów życie i literatura nieustannie się przenikają, wpływają na siebie i nie mogą bez siebie wzajemnie żyć. Jeśli czytelnik zanurzy się w te rozważania o pisaniu i czytaniu, będzie mógł na nowo odnaleźć tak potrzebne w życiu zaufanie do literatury.
Laurence Sterne, osiemnastowieczny erudyta, miłośnik kultury humanistycznej, teatru, muzyki, ciekawy nauk przyrodniczych i wynalazków proboszcz anglikański zasłynął jako autor wyrafinowanej dowcipnej i przenikliwej powieści. "Życie i myśli JW Pana Tristrama Shandy" to klasyka literatury, dzieło na miarę "Don Kichota" czy "Gargantui i Pantagruela", inspirujące tuziny artystów. Powieść obszerna, pełna aluzji i dygresji, niepoddająca się streszczeniu, rozpięta między dwoistością postaw bohaterów: niepokojem racjonalności i spokojną religijną pewnością. Nie pierwszy raz po polsku, ale po raz pierwszy w edycji, która stara się oddać szaloną typografię Sterne'owską.
Pochodzący z 2003 roku esej filozoficzny nieżyjącej brytyjskiej filozof, Mary Midgley (19192018) to jej pierwsza praca przetłumaczona na język polski.Autorka opisuje trzy mity, które odziedziczyliśmy po epoce oświecenia, a które ciągle kształtują wyobraźnię społeczną: mit umowy społecznej, mit postępu i mit wszechkompetentnej nauki, wykazując, że wszystkie one mają istotną cechę wspólną: urok redukcji przynoszącej przyjemność twierdzenia, że rzeczywistość jest prostsza, niż się wydaje.
"Zapiski z Hiroszimy" to książka wyjątkowa w bogatym dorobku laureata nagrody Nobla (1994) Kenzabur e. Ten reportaż lub - jeśli ktoś woli - zbiór esejów napisany został z punktu widzenia hibakusha, czyli "ludzi hiroszimskich". Autor, jako młody pisarz i aktywista ruchu antynuklearnego, w 1963 roku był świadkiem politycznego rozpadu w japońskim obozie lewicowym podczas IX Światowej Konferencji Przeciwko Bombom Atomowym i Wodorowym, a tym samym rozpadu ruchu antynuklearnego. Faktyczne ofiary bomby atomowej zostały zepchnięte na peryferia społeczeństwa i polityki przez okupacyjne siły pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych, a następnie przez japoński konserwatywny rząd. e w swojej książce oddaje głos tym, którzy zostali skazani na "walkę ku tragicznej śmierci", ale również miejscowym lekarzom, którzy poświęcili im swoje życie. Bezustanna walka z chorobą, walka o godność, próba niepopadania w rozpacz ani w przesadny optymizm. Ta książka przypomina nam - słowami autora - że "Hiroszima nigdy się nie kończy".
Po raz pierwszy po polsku w jednym tomie i pod wspólnym tytułem "Nasi przodkowie". "Chciałbym, żeby można było patrzeć na te nowele jak na drzewo genealogiczne przodków współczesnego człowieka", pisał Calvino. Przedstawiamy trzy fascynujące powieści: "Wicehrabia przepołowiony" to parafraza siedemnastowiecznej powieści - w przewrotny sposób przedstawiająca wieczną dwoistość ludzkiej natury i karkołomne konsekwencje, jakie ze sobą niesie; "Baron drzewołaz" jest historią chłopca, który w geście buntu przeciwko rygorom wychowania wszedł na drzewo i już z niego nie zszedł; "Rycerz nieistniejący" to splatająca wątki tradycji karolińskiej i arturiańskiej opowieść o miłości i zazdrości.
Trzy opowiadania młodego (ur. w 1983 r.) uznanego za objawienie pisarza chińskiego z regionu Dongbei, czyli tzw. chińskiego pasa rdzy. Chwalony przez takich mistrzów jak Yan Lianke czy Mo Yan, Shuang Xuetao tworzy własny język, by odmalować niespokojny czas przemian, w którym chaos i przemoc splatają się z nagłym zwrotem ku religii i mistycyzmowi.
Bohaterowie "Miejsc obługi podróżnych" - najnowszego zbioru opowiadań Jarosława Jakubowskiego, są nieustająco w drodze. Podróżują w czasie i przestrzeni, środkami transportu, pieszo i za pomocą wehikułów swoich umysłów. Przeżywają przygody i trudno wyznaczyć przebieg granicy tego, co w ich doznaniach fizyczne i metafizyczne. Bohaterowie, postawieni są zwykle wobec przejmujących sytuacji, które autor poddaje prozaizacji i kolokwializacji, zachowując jednocześnie typową dla siebie poetyckość języka. Te frapujące opowiadania wciągają czytelnika w inteligentną grę, w której odnaleźć można echa "Pieśni Maldorora" Lautreamonta, Jorge Luisa Borgesa lub surrealizmu spod znaku Henriego Michauxa.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
