""Psychomagia"" to najważniejsze dzieło słynnego reżysera, dramaturga i autora komiksów, przedstawiające system terapeutyczny posługujący się siłą wyobraźni, mocą aktów symbolicznych. Psychomagia to magia pozbawiona przesądów, dzięki której można wyczarować swoje życie na nowo. Jodorowsky inspiruje się medytacją, sztuką, snami, pewnymi uświęconymi substancjami, magią, alchemią, językiem, poczuciem humoru i tarotem. Jednocześnie nie toleruje żadnych dogmatów oraz kultów ""guru"", wychodząc z założenia, że wszyscy jesteśmy dziedzicami (i ofiarami) swych genealogii i biografii, w związku z czym tylko my sami możemy pisać swoje życie.
Ayahuasca jest halucynogennym, amazońskim wywarem roślinnym, stosowanym od setek, a może nawet tysięcy lat przez szamanów indiańskich i metysów w Peru, Kolumbii i Ekwadorze. Służy wróżeniu i uzdrawianiu. W różnych plemionach występuje pod innymi nazwami, miedzy innymi jako: caapi, natema, mihi i yage. Nazwa ayahuasca pochodzi z południowoamerykańskiego, indiańskiego jeżyka keczua: huasca oznacza „pnącze" lub „lianę", natomiast aya oznacza „duszę", „umarłych" lub „duchy". Co za tym idzie, należałoby przełożyć to słowo jako „pnącze umarłych", „pnącze dusz" lub „pnącze duchów". Warto pamiętać o tym, że jest to zwodnicza nazwa, ponieważ pnącze Banisteriopsis caapi jest tylko jednym z dwóch podstawowych składników tego halucynogennego wywaru; drugim jest roślina liściasta Psychotria viridis, zawierająca silną psychoaktywną dimetylotryp-tamine (DMT). To właśnie DMT, którego pochodne są obecne także w różnych innych naturalnych halucynogenach, włączając w to meksykańskie magiczne grzybki, odpowiada za przeżywanie wizji, a wiec za dostęp do krainy duchów i dusz zmarłych przodków. DMT nie jest aktywne przy doustnym spożywaniu, ponieważ trawi je enzym znajdujący się w żołądku, oksydaza monoaminowa (MAO). Pewne związki chemiczne zawarte w pnączu hamują aktywność tego enzymu, dlatego nazywa się je inhibitorami MAO. Dzięki ich obecności w wywarze możliwa jest cyrkulacja substancji psychoakty w-nej w krwioobiegu. Dociera ona do mózgu, gdzie inicjuje wizje pozazmy-słowych krain i istot. Szczegóły dotyczące nadzwyczaj skomplikowanego systemu rozprowadzania tego naturalnego związku psychoaktywnego oraz historia odkrywania go przez naukę stanowi przedmiot niniejszej książki.
Jako roślinny narkotyk lub lekarstwo, ayahuasca należy do grupy podobnych substancji, które opierają się klasyfikacji. Znajduje się w niej psylo-cybina wywodząca się z azteckiego świętego grzyba teonandctl, meskalina pochodząca z meksykańskiego i północno-amerykańskiego kaktusa pejotlu, DMT oraz różne pokrewne związki chemiczne, pochodzące z południowoamerykańskich proszków do wciągania nosem, funkcjonujących jako epena lub cohoba, zniesławione LSD pochodzące ze sporyszu, grzyba który rośnie na zbożach, ibogaina wywodząca się z korzenia afrykańskiego drzewa Tabernanthe iboga oraz wiele innych. Na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat, naukowcy badali te substancje pod postacią ekstraktów roślinnych i syntetycznych narkotyków, w szczególności rozpatrując ich potencjalne zastosowanie w psychoterapii, w poszerzaniu świadomości, dla rozbudzenia kreatywności oraz wzmacniania poszukiwań duchowych. Nazywano je substancjami psychozomimetycznymi („naśladującymi szaleństwo"), psycholi-tycznymi („rozluźniającymi psyche"), psychodelicznymi („manifestującymi umysł"), halucynogennymi („wywołującymi wizje"), enteogenicznymi („łączącymi z wewnętrzną świętością"). Różnorodność określeń odzwierciedla dalece różne nastawienie i intencje, tzw. set and setting\ z którymi podchodzono do tych substancji. W tej książce zajmiemy się także tym, w jaki sposób zachodnia psychologia i psychiatria podchodzi do ayahuaski.
Koncepcje szamana i szamanizmu nie są obce Ameryce Południowej; same pojęcia wywodzą się z jeżyka tunguskiego, używanego na Syberii. Współcześnie zaczęły być używane dla nazwania wszelkich praktyk uzdrawiania i dywinacji, obejmujących celowe wchodzenie w stan odmiennej świadomości nazywany „podróżą szamańską", podczas której szaman wkracza w „odrębną rzeczywistość" i poszukuje w tych światach wiedzy i uzdrawiającej mocy u duchowych istot. Dwie najbardziej rozpowszechnione, z szamańskich technik wkraczania w ten odmienny stan, to rytmiczne uderzanie w bęben, praktykowane głównie na półkuli północnej (Azja, Ameryka i Europa) oraz przyjmowanie halucynogennych roślin i grzybów, praktykowane szerzej w tropikach, a zwłaszcza w Ameryce Środkowej i Południowej. Antropolodzy uznają ayahuaske za prawdopodobnie najsilniejszy i najszerzej rozpowszechniony szamański halucynogen. W społecznościach plemiennych, gdzie te rośliny i preparaty roślinne są stosowane, uznaje sieje za uosobienie świadomych, inteligentnych istot, widzianych tylko w szczególnych stanach świadomości i funkcjonujących jako duchowi nauczyciele oraz źródła wiedzy i uzdrawiających mocy. Odnosi się do nich jako do „\ekarstw"(medicines), czyli czegoś ważniejszego od leków.2 Stanowią coś na kształt uzdrawiającej mocy, która może być utożsamiana z rośliną, osobą, zwierzęciem, a nawet miejscem. Są także uznawane za „rośliny - nauczycieli". Nadal istnieją tradycje wieloletnich inicjacji i szkoleń w stosowaniu tych „lekarstw". Miejsce ayahuaski w kontekście amazońskiego szamanizmu jest kolejnym tematem poruszonym w tej książce. - z wprowadzenia do ksiązki
Ayahuasca Święte pnącze duchów
Spis treści:
WPROWADZENIE
Amazońskie pnącze wizji dr ralph metzner
Część 1.
AYAHUASCA: HISTORIA ETNOFARMAKOLOGICZNA
Dr dennis J. mckenna
Cześć 2.
Psychologia ayahuaski lek. med. charles S. grób
Część 3.
Fltochemia i neurofarmakologia ayahuaskl dr J.C. callaway
Część 4.
Doświadczenie ayahuaski
Nauki duchów amazońskich roślin
CZĘŚĆ 5.
Wnioski, refleksie i domysły dr ralph metzner
NOTA O AUTORACH
Do późnych lat sześćdziesiątych XX wieku zachodnia cywilizacja przemysłowa niemal w ogóle nie interesowała się problematyką śmierci i umierania. Jedynym wiarygodnym wytłumaczeniem tego fenomenu jest masowe wypieranie się śmierci i tłumienie wszystkiego, co się z nią wiąże". Topimy śmierć we łzach, odpędzamy śmiechem, zagłuszamy szumem medialnym. W Najdalszej podróżyStanislav Grof proponuje nam wyprawę aż po kres istnienia w celu zobaczenia, co znajduje się dalej. Czym jest śmierć - końcem czy początkiem wszystkiego? Jakie towarzyszą jej wizje? Dokąd prowadzą? Książka Grofa nie zabiera ostatecznego głosu w tej kwestii, ale dostarcza fascynującego spojrzenia na problematykę, która dotyczy każdego.
Stanislav Grof należy do najwybitniejszych współczesnych psychologów i psychoterapeutów, którym nie jest straszne poszerzanie granic ludzkiej świadomości. Jego myśl, podobnie jak dokonania Carla Gustawa Junga, Berta Hellingera, Jamesa Hillmana, Arnolda Mindella i Kena Wilbera, rzuca wyzwanie dotychczasowemu paradygmatowi. Grof, czerpiąc z dorobku psychoanalizy i psychologii humanistycznej, podkreśla znaczenie odmiennych stanów świadomości w ciągłym formowaniu ludzkiej psychiki. Proponuje jej nowy model, który obok wymiaru biograficznego uwzględnia znaczenie doświadczeń okołoporodowych i transpersonalnych. Najdalsza podróż jest jednym z ostatnich dzieł tego wybitnego myśliciela, dotyczącym zagadnienia śmierci w kontekście dawnych i współczesnych mitologii, rytuałów, praktyk religijnych i magicznych, a także eksperymentów psychodelicznych z ludźmi umierającymi, prowadzonych przez niego w latach siedemdziesiątych XX w. w Marylandzkim Ośrodku Badań Psychiatrycznych.?
KSIĄŻKA JEST PRZEZNACZONA TYLKO DLA OSÓB DOJRZAŁYCH I POZBAWIONYCH UPRZEDZEŃ! ?Babalon to bogini powstała z gęstych wizji biblijnej księgi Objawień. Bogini pojawiająca się jakby znikąd, w towarzystwie siedmiogłowej Bestii, obdarzająca chrześcijańskie dzieci kusząco seksownymi koszmarami o nadchodzącej wojnie w niebie. To Święta Nierządnica, odziana w szkarłat i złoto, gotowa wydać na świat swego syna, Antychrysta, ostateczną broń w arsenale upadłych aniołów. Archetypowa niegrzeczna dziewczynka, ociekająca seksem, z nabrzmiałymi krwią wargami i błyszczącymi paznokciami. Ona doskonale wie co robi. Jej uda zaciskają się z rozkoszą na umięśnionej Bestii. Jej wiernym miłośnikiem był niegrzeczny chłopiec epoki wiktoriańskiej, "czarny mag" Aleister Crowley. Odnalazł w Babalon narzędzie pomocne mu w ostatecznym starciu jego nieustannej erekcji z siłami represji. Wianuszek szkarłatnych kobiet z lubością lgnął do niego jak do swej apokaliptycznej Bestii. W latach sześćdziesiątych Babalon stała się obiektem fantazji seksualnych, archetypem modnej lubieżności. Muzyka Stonesów i filmy Kennetha Angera rozpalały ją do czerwoności. Ale wraz z nadejściem lat osiemdziesiątych epidemia AIDS przykryła jej twarz czarnym woalem. Obecnie stanowi ona niezbędne akcesorium dla zbuntowanych, młodocianych aniołów, rozjuszonych hormonami i słusznie wkurwionych na nowy porządek świata. Tyle tylko, że nie jest to takie proste. Opowieść o Babalon jest znacznie bardziej złożona i głęboka. Ujawnia Graala wypełnionego krwią, przekazywanego z pokolenia na pokolenie, w historii pełnej namiętności, poświęcenia i iluminacji. Przedstawia Świętą Nierządnicę wykorzystaną i wdeptaną w ziemię. Postaram się opowieść tą przekazać wam jak najdokładniej.?
Teonanácatlem czyli „świętymi grzybami” Aztekowie nazywali grzyby przynoszące wizje podczas starożytnych ceremonii magicznych i szamańskich obrzędów uzdrawiania. Hiszpańscy zakonnicy, którzy w trakcie konkwisty zetknęli się z tymi obyczajami, traktowali je jako diabelskie rytuały. Dopiero w XX wieku zachodni badacze – antropolodzy, religioznawcy i mykolodzy – przyznali godne miejsce tej tradycji jako autentycznej ścieżce poszukiwań duchowych. Niektórzy z nich pozwolili sobie nawet na twierdzenie, że stanowi ona pozostałość po najstarszych praktykach religijnych, dzięki którym doszło do uczłowieczenia istot człekokształtnych. Rozwój wyobraźni i słowotwórstwa pod wpływem grzybów psylocybinowych skłonił wielu badaczy do uważniejszego przyjrzenia się tej tematyce, a wyizolowanie z tych grzybów substancji pycho-aktywnej czyli psylocybiny przez dr. Alberta Hofmanna przyczyniło się do wybuchu rewolucji psychodelicznej w latach sześćdziesiątych XX wieku.
Teonanácatl to kompendium wiedzy na temat fascynującej biologii, historii i psychofarmakologii „świętych grzybów”, a także zbiór niezwykle intrygujących opowieści oraz świadectw ich użytkowników. Dzieło bez którego niemożliwe jest zrozumienie fenomenu kultury psychodelicznej, ale i kultury w ogóle.
Kim jest Hermes Trismegistos ? legendarny mag i mędrzec, twórca synkretycznego ruchu filozoficzno-religijnego nazywanego hermetyzmem? Jaką rolę odgrywa w zachodniej tradycji ezoterycznej? Jak doszło do powstania jego kultu w wielkim tyglu cywilizacji antycznej? Co nowego wniósł hermetyzm do cywilizacji europejskiej i czemu był piętnowany przez chrześcijaństwo?
Niniejsza książka stanowi unikalną próbę odtworzenia środowiska i okoliczności, w których doszło do skonstruowania postaci Hermesa Trismegistosa oraz sformułowania podstawowych założeń myśli hermetycznej. Niezwykle ważną rolę odegrała tu Aleksandria epoki hellenistycznej i rzymskiej oraz przenikające się tam rozmaite tradycje, przede wszystkim: grecka, egipska, żydowska, babilońska i perska. W kręgu Hermesa Trismegistosa wyłonił się nowy nurt religijny, który, choć uległ chrześcijaństwu, powraca z impetem we współczesnym świecie.
Czym jest moc, która wprawia w ruch wszelkie istnienie? Skąd pochodzi i dokąd zmierza? Jaka jest jej natura? Do czego służy i jak można z niej korzystać? Odpowiedź na te pytania (i nie tylko) znajdziecie w pismach Paschala Beverly Randolpha poświęconych magii seksualnej. Randolph zawarł w nich szereg technik służących rozwojowi zmysłowości i woli, wywieraniu wpływu na innych, tworzeniu zwierciadeł magicznych, komunikowaniu się z istotami z innych światów, ożywianiu przedmiotów nieożywionych oraz płodzeniu magicznych dzieci. "Magia seksualna" to kompendium wiedzy o elektromagnetycznym potencjale seksu; dzieło niezwykle osobliwe i niepodobne do niczego w zachodniej tradycji ezoterycznej.
Paschal Beverly Randolph był "szarą eminencją" wielkiego odrodzenia magicznego w XIX wieku, osobą odpowiedzialną za przekształcenie spirytyzmu w okultyzm, propagatorem higieny seksualnej oraz równouprawnienia kobiet. Jego pismami pasjonowali się Emma Hardinge Britten - główna brytyjska spirytystka, Helena Pietrowna Bławacka - twórczyni teozofii oraz członkowie niezwykle wpływowego Hermetycznego Bractwa Luxor. Wolicjonalistyczna filozofia Randolpha stanowiła też ważną inspirację dla thelemy Aleistera Crowleya oraz magii hermetycznej Franza Bardona. Niniejsze, pierwsze polskie wydanie pism Randolpha poprzedzone jest wstępem opisującym jego barwne życie oraz miejsce w dziejach magii seksualnej.
Jeśli chcecie się dowiedzieć, skąd się wzięło współczesne czarownictwo i jego bardziej oswojona wersja, wicca, nie musicie szukać dalej. Natrafiliście na właściwą książkę. Charles Godfrey Leland napisał Aradię w 1899 roku, kiedy nie istniały żadne sformalizowane grupy czarownic, poza krążącymi o nich legendami i opowieściami o ich rytuałach zachowanymi w folklorze ludowym. Aradia, ewangelia czarownic stanowi taki właśnie zbiór osobliwych przypowieści i pełnych pikanterii wskazówek na temat starożytnego kultu Diany i Lucyfera, oraz ich córki, Aradii, praktykowanego w ukryciu poprzez wieki. Przez pewien czas zapomniana, ponownie odkryta w połowie XX wieku, stała się inspiracją dla wielu współczesnych czarownic.
Czarownictwo, znane wśród swych wyznawców jako stara religia, jest kultem, w którym czci się boginię Dianę oraz jej córkę Aradię, która jest żeńskim mesjaszem. Owa mała książeczka opowiada o tym, jak Aradia przyszła na świat, nauczała pierwsze czarownice, a następnie powróciła do niebios. Wraz z tym materiałem otrzymamy
tutaj ceremonie oraz inwokacje, którymi należy zwracać się do Diany i Aradii, egzorcyzm Kaina, zaklęcie świętych kamieni, ruty, werbeny, a także opis regularnych obrządków, które powinny być odprawiane podczas spotkań czarownic. W książce znajdujemy również dziwaczne inkantacje, bądź błogosławieństwa miodu, posiłku,
soli oraz ciastek spożywanych podczas uczt czarownic, które mają bardzo klasyczną postać i najpewniej są reliktem rzymskich misteriów.
Fragment książki
Przełamując umysł to odyseja psychodeliczna człowieka, który ze świata wielkomiejskiego blichtru, szybkiego życia i gry pozorów trafił do afrykańskiej dżungli, gdzie zetknął się z ibogą, szamańską rośliną przynoszącą wizje i całkowicie odmienił swe życie.
Książka Daniela Pinchbecka w fascynujący sposób rejestruje przebieg tej przemiany, ukazując na przykładzie jednostki procesy zachodzące obecnie w naszym świecie. Opowiada o spotkaniach zachodnich twórców i myślicieli ze światem roślin przynoszących wizje: ibogą - rośliną czczoną w Gabonie, w cudowny sposób leczącą z nałogów i przynoszącą wizje telepatyczne; amazońską ayahuaską oraz meksykańskimi grzybami psylocybinowymi. Pinchbeck opisuje zwrot w podejściu do tych roślin, jaki dokonał się w świecie Zachodu w minionych dekadach, omawiając najnowsze odkrycia naukowców i twórczy potencjał kultury psychodelicznej.
Jego książka stanowi najlepsze wprowadzenie w świat współczesnego szamanizmu. Wywołuje kontrowersje. Namawia do zmiany naszego myślenia o świecie.
Od tysiącleci ludzie darzyli czcią wizje wywoływane pod wpływem spożywania grzybów halucynogennych. Stanowiły one nieodłączną część misterium religijnego. ? pisze Terence McKenna w Prawdziwych halucynacjach, historii z życia wziętej, choć zawierającej fabułę niczym z filmów SF czy powieści przygodowych. Dzieło McKenny to fascynująca opowieść o niezwykłych przygodach w Azji, Amazonii i Ameryce, to historia relacji pełnych fantazji podróżników ze "świętymi roślinami" i grzybami psylocybinowymi. McKenna zaprasza nas w podróż po egzotycznych zakątkach świata, która staje się podróżą w głąb ludzkiego umysłu i tajemnic istnienia.
Prawdziwych halucynacji nie sposób poddać prostej klasyfikacji. Nie da się odróżnić w nich prawdy od złudzenia. Gdyby zaakceptować płynące z tej opowieści wnioski o charakterze filozoficznym, trzeba by całkowicie zweryfikować popularne wyobrażenia na temat otaczającego nas świata. McKenna konstruuje w tym dziele ?teorię czasu falowego?, zgodnie z którą, pod wpływem gwałtownie zagęszczających się innowacji, współczesną ludzkość czeka wejście w nową epokę, rządzącą się nowymi prawami. Czy będzie to tylko koniec znanego nam świata, czy coś znacznie bardziej radykalnego? ? na to pytanie autor tej książki nie udziela odpowiedzi. Zamiast tego zachęca do otwartości umysłu i większego zaufania do wyobraźni.
„Niniejsza książka przedstawia nie tylko jednego z najwybitniejszych naukowców naszych czasów, który dostarczył ludzkości potężnego narzędzia badania świadomości. Prezentuje też rozwój intelektualny, wizje i myśli człowieka, który pomimo sędziwego, stuletniego wieku, potrafił zachować młodzieńczego ducha i przejrzystość umysłu... Jak wielu prawdziwych naukowców, Hofmann podczas badania struktury chemicznej świata odkrył znacznie głębsze misteria. Zgłębiając tajemnice materii, dotarł na skraj tego, co niezwykłe, niepojęte, nieodgadnione – tego, co tworzy krainę świadomości, krainę ducha… To właśnie LSD, związek chemiczny stworzony przez Alberta Hofmanna, z niezwykłą precyzją przekracza granice między duchem a materią…
Zgromadzone w niniejszej książce eseje i wykłady Alberta Hofmanna obejmują jego niezwykłe przeżycia i przemyślenia, które mogą się przyczynić do lepszego zrozumienia świata natury, życia i świadomości. Ukazują nie tylko wielce utalentowanego chemika w jego pracy naukowej nad rozpracowywaniem mechanizmów medycyny naturalnej. Zaznajamiają nas także z wyzwaniami, które stawia ‘nowa’ nauka o świadomości: eksperymentami, w których obserwator staje się jednocześnie przedmiotem obserwacji, przez co badanie świata zewnętrznego równa się zgłębianiu własnej jaźni.”
fragment książki
Doświadczenie psychodeliczne to nie tylko znakomity przewodnik po meandrach wizji psychodelicznych, ale także bardzo ciekawa, choć kontrowersyjna interpretacja Tybetańskiej księgi umarłych, świętego tekstu buddyzmu tybetańskiego, będącego najbardziej wnikliwym opisem fenomenologicznym doświadczenia śmierci i umierania. Podręcznik inspirowany tybetańską Księgą Umarłych
Doświadczenie psychodeliczne to nie tylko znakomity przewodnik po meandrach wizji psychodelicznych, ale także bardzo ciekawa, choć kontrowersyjna interpretacja Tybetańskiej księgi umarłych, świętego tekstu buddyzmu tybetańskiego, będącego najbardziej wnikliwym opisem fenomenologicznym doświadczenia śmierci i umierania. Leary, Alpert i Metzner traktują Tybetańską księgę umarłych jako scenariusz wydarzeń, z którymi mamy do czynienia także w codziennym życiu, podczas snów, inicjacji, wizji psychodelicznych oraz wszystkich doświadczeń chwilowego wyjścia poza własne ego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
