5-meo-DMT to jedna z najpotężniejszych substancji psychoaktywnych, jaką poznała ludzkość. W świecie przyrodywystępuje w niektórych proszkach sporządzanych do wdychania i noszących nazwę epena bądź paricá. Przygotowuje się je z żywicy wyciągniętej z kory niektórych drzew z rodzaju Virola. Specyfików tych używają Indianie z plemion Tukano, Waika i Yanomama oraz innych ludów zamieszkujących zachodnią Amazonię i dorzecze Orinoko. W Ameryce Południowej są one nazywane „nasieniem słońca”. Ich zażycie wywołuje doświadczenie wyjścia z ciała i stan dysocjacji, dzięki któremu szamani mogą nawiązać kontakt z dobrymi, podtrzymującymi życie duchami, pomagającymi w leczeniu i we wróżbach, a także w przeciwdziałaniu złym duchom.
5-meo-DMT występuje też w jadzie ropuchy z gatunku Bufo alvarius, która zamieszkuje amerykańską pustynię Sonora. Tej właśnie niezwykłej substancji jest poświęcona niniejsza książka, zawierająca opisy prowadzonych od ponad trzydziestu lat eksperymentów ujawniających jej potencjał leczniczy.
From Timothy Leary's first trip (on psilocybin) in Mexico in 1960, his life;s work became exploring and preaching the benefits - social, aesthetic and spiritual - that psyche-delic drugs had to offer. Leary, with fellow psychologists Metzner and Alpert, began experimenting with LSD on themselves and others at Harvard, and from this came The Psychedelic Experience and, with it, the future of the counterculture.
Ayahuasca jest halucynogennym, amazońskim wywarem roślinnym, stosowanym od setek, a może nawet tysięcy lat przez szamanów indiańskich i metysów w Peru, Kolumbii i Ekwadorze. Służy wróżeniu i uzdrawianiu. W różnych plemionach występuje pod innymi nazwami, miedzy innymi jako: caapi, natema, mihi i yage. Nazwa ayahuasca pochodzi z południowoamerykańskiego, indiańskiego jeżyka keczua: huasca oznacza „pnącze" lub „lianę", natomiast aya oznacza „duszę", „umarłych" lub „duchy". Co za tym idzie, należałoby przełożyć to słowo jako „pnącze umarłych", „pnącze dusz" lub „pnącze duchów". Warto pamiętać o tym, że jest to zwodnicza nazwa, ponieważ pnącze Banisteriopsis caapi jest tylko jednym z dwóch podstawowych składników tego halucynogennego wywaru; drugim jest roślina liściasta Psychotria viridis, zawierająca silną psychoaktywną dimetylotryp-tamine (DMT). To właśnie DMT, którego pochodne są obecne także w różnych innych naturalnych halucynogenach, włączając w to meksykańskie magiczne grzybki, odpowiada za przeżywanie wizji, a wiec za dostęp do krainy duchów i dusz zmarłych przodków. DMT nie jest aktywne przy doustnym spożywaniu, ponieważ trawi je enzym znajdujący się w żołądku, oksydaza monoaminowa (MAO). Pewne związki chemiczne zawarte w pnączu hamują aktywność tego enzymu, dlatego nazywa się je inhibitorami MAO. Dzięki ich obecności w wywarze możliwa jest cyrkulacja substancji psychoakty w-nej w krwioobiegu. Dociera ona do mózgu, gdzie inicjuje wizje pozazmy-słowych krain i istot. Szczegóły dotyczące nadzwyczaj skomplikowanego systemu rozprowadzania tego naturalnego związku psychoaktywnego oraz historia odkrywania go przez naukę stanowi przedmiot niniejszej książki.
Jako roślinny narkotyk lub lekarstwo, ayahuasca należy do grupy podobnych substancji, które opierają się klasyfikacji. Znajduje się w niej psylo-cybina wywodząca się z azteckiego świętego grzyba teonandctl, meskalina pochodząca z meksykańskiego i północno-amerykańskiego kaktusa pejotlu, DMT oraz różne pokrewne związki chemiczne, pochodzące z południowoamerykańskich proszków do wciągania nosem, funkcjonujących jako epena lub cohoba, zniesławione LSD pochodzące ze sporyszu, grzyba który rośnie na zbożach, ibogaina wywodząca się z korzenia afrykańskiego drzewa Tabernanthe iboga oraz wiele innych. Na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat, naukowcy badali te substancje pod postacią ekstraktów roślinnych i syntetycznych narkotyków, w szczególności rozpatrując ich potencjalne zastosowanie w psychoterapii, w poszerzaniu świadomości, dla rozbudzenia kreatywności oraz wzmacniania poszukiwań duchowych. Nazywano je substancjami psychozomimetycznymi („naśladującymi szaleństwo"), psycholi-tycznymi („rozluźniającymi psyche"), psychodelicznymi („manifestującymi umysł"), halucynogennymi („wywołującymi wizje"), enteogenicznymi („łączącymi z wewnętrzną świętością"). Różnorodność określeń odzwierciedla dalece różne nastawienie i intencje, tzw. set and setting\ z którymi podchodzono do tych substancji. W tej książce zajmiemy się także tym, w jaki sposób zachodnia psychologia i psychiatria podchodzi do ayahuaski.
Koncepcje szamana i szamanizmu nie są obce Ameryce Południowej; same pojęcia wywodzą się z jeżyka tunguskiego, używanego na Syberii. Współcześnie zaczęły być używane dla nazwania wszelkich praktyk uzdrawiania i dywinacji, obejmujących celowe wchodzenie w stan odmiennej świadomości nazywany „podróżą szamańską", podczas której szaman wkracza w „odrębną rzeczywistość" i poszukuje w tych światach wiedzy i uzdrawiającej mocy u duchowych istot. Dwie najbardziej rozpowszechnione, z szamańskich technik wkraczania w ten odmienny stan, to rytmiczne uderzanie w bęben, praktykowane głównie na półkuli północnej (Azja, Ameryka i Europa) oraz przyjmowanie halucynogennych roślin i grzybów, praktykowane szerzej w tropikach, a zwłaszcza w Ameryce Środkowej i Południowej. Antropolodzy uznają ayahuaske za prawdopodobnie najsilniejszy i najszerzej rozpowszechniony szamański halucynogen. W społecznościach plemiennych, gdzie te rośliny i preparaty roślinne są stosowane, uznaje sieje za uosobienie świadomych, inteligentnych istot, widzianych tylko w szczególnych stanach świadomości i funkcjonujących jako duchowi nauczyciele oraz źródła wiedzy i uzdrawiających mocy. Odnosi się do nich jako do „\ekarstw"(medicines), czyli czegoś ważniejszego od leków.2 Stanowią coś na kształt uzdrawiającej mocy, która może być utożsamiana z rośliną, osobą, zwierzęciem, a nawet miejscem. Są także uznawane za „rośliny - nauczycieli". Nadal istnieją tradycje wieloletnich inicjacji i szkoleń w stosowaniu tych „lekarstw". Miejsce ayahuaski w kontekście amazońskiego szamanizmu jest kolejnym tematem poruszonym w tej książce. - z wprowadzenia do ksiązki
Ayahuasca Święte pnącze duchów
Spis treści:
WPROWADZENIE
Amazońskie pnącze wizji dr ralph metzner
Część 1.
AYAHUASCA: HISTORIA ETNOFARMAKOLOGICZNA
Dr dennis J. mckenna
Cześć 2.
Psychologia ayahuaski lek. med. charles S. grób
Część 3.
Fltochemia i neurofarmakologia ayahuaskl dr J.C. callaway
Część 4.
Doświadczenie ayahuaski
Nauki duchów amazońskich roślin
CZĘŚĆ 5.
Wnioski, refleksie i domysły dr ralph metzner
NOTA O AUTORACH
Teonanácatlem czyli „świętymi grzybami” Aztekowie nazywali grzyby przynoszące wizje podczas starożytnych ceremonii magicznych i szamańskich obrzędów uzdrawiania. Hiszpańscy zakonnicy, którzy w trakcie konkwisty zetknęli się z tymi obyczajami, traktowali je jako diabelskie rytuały. Dopiero w XX wieku zachodni badacze – antropolodzy, religioznawcy i mykolodzy – przyznali godne miejsce tej tradycji jako autentycznej ścieżce poszukiwań duchowych. Niektórzy z nich pozwolili sobie nawet na twierdzenie, że stanowi ona pozostałość po najstarszych praktykach religijnych, dzięki którym doszło do uczłowieczenia istot człekokształtnych. Rozwój wyobraźni i słowotwórstwa pod wpływem grzybów psylocybinowych skłonił wielu badaczy do uważniejszego przyjrzenia się tej tematyce, a wyizolowanie z tych grzybów substancji pycho-aktywnej czyli psylocybiny przez dr. Alberta Hofmanna przyczyniło się do wybuchu rewolucji psychodelicznej w latach sześćdziesiątych XX wieku.
Teonanácatl to kompendium wiedzy na temat fascynującej biologii, historii i psychofarmakologii „świętych grzybów”, a także zbiór niezwykle intrygujących opowieści oraz świadectw ich użytkowników. Dzieło bez którego niemożliwe jest zrozumienie fenomenu kultury psychodelicznej, ale i kultury w ogóle.
Doświadczenie psychodeliczne to nie tylko znakomity przewodnik po meandrach wizji psychodelicznych, ale także bardzo ciekawa, choć kontrowersyjna interpretacja Tybetańskiej księgi umarłych, świętego tekstu buddyzmu tybetańskiego, będącego najbardziej wnikliwym opisem fenomenologicznym doświadczenia śmierci i umierania. Podręcznik inspirowany tybetańską Księgą Umarłych
Doświadczenie psychodeliczne to nie tylko znakomity przewodnik po meandrach wizji psychodelicznych, ale także bardzo ciekawa, choć kontrowersyjna interpretacja Tybetańskiej księgi umarłych, świętego tekstu buddyzmu tybetańskiego, będącego najbardziej wnikliwym opisem fenomenologicznym doświadczenia śmierci i umierania. Leary, Alpert i Metzner traktują Tybetańską księgę umarłych jako scenariusz wydarzeń, z którymi mamy do czynienia także w codziennym życiu, podczas snów, inicjacji, wizji psychodelicznych oraz wszystkich doświadczeń chwilowego wyjścia poza własne ego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
