Autor zapoznaje czytelnika z biografią artystyczną twórcy obiektu, Zygmunta Gorgolewskiego, omawia tło przedsięwzięcia, kalendarium budowy. Obok szczegółowego opisu architektonicznego tego pięknego gmachu zamieszczono analizę funkcjonalną, formalną i ideową obiektu na tle realizacji architektonicznych tego typu w Europie i Polsce. Praca zawiera również ciekawy materiał ilustracyjny.
To historia powstania arrasów heraldyczno-monogramowych króla Zygmunta Augusta oraz burzliwe ich losy w okresie późniejszym /do XX wieku/. Autor uwzględnił szeroki kontekst kulturowo polityczny czasów panowania króla, historię zakupu tych dzieł sztuki, dzieje ich twórców a także historię rezydencji Zygmunta Augusta w Knyszynie i Tykocinie.
Dla klientów znad Wisły paryski rynek wyrobów luksusowych stanowił nietylko hurtownie rzeczy piękniejszych, ale przede wszystkim hurtownierzeczy tańszych niż ich dostępne w Rzeczpospolitej odpowiedniki. Częstobył także składem rzeczy nad Wisła niemal nieosiągalnych. Przy planowaniuzakupów i importów magnateria musiała się jednak liczyć z faktem, ze ichorganizacja wiąże się z koniecznością przynajmniej częściowego wyjściapoza pasywistyczny model gospodarczy, koniecznością podjęcia ryzyka czynarażenia na szwank własnego spokoju. Mimo tych trudności bilans potencjalnychzysków i strat równoważył się. Stawka transakcji było bowiem nietylko zdobycie rzeczy tańszych, ale także pozyskanie zakodowanychw nich znamion wysokiej pozycji społecznej. Rzeczy paryskie pozwalałybowiem pozyskać wysoki kapitał symboliczny bez proporcjonalnegoosłabienia kapitału ekonomicznego, a przez to w sposób niemal niezauważonyoszukiwać innych uczestników pola. W ramach magnackiej obyczajowościparyskie zakupy i importy stanowiły wiec inwestycje ze wszech miarracjonalna. Dotyczyły wizerunku, który nie tylko był w pewnym stopniubezcenny, ale także sam mógł przynosić zysk.
Książka jest studium przygotowanym przez dwoje doświadczonych badaczy o jednymz najsłabiej zbadanych problemów dotyczących dziejów Polski w II wojnie światowej i relacjipolsko-brytyjskich. Brakowało na rynku czytelniczym krytycznej syntezy historii SekcjiPolskiej Kierownictwa Operacji Specjalnych (SOE) i o roli Polski w brytyjskiej strategiiwspierania ruchu oporu.W książce szeroko ukazano uwarunkowania i miejsce Polski w brytyjskich planach strate-gicznych w latach 1939-1945 oraz scharakteryzowano genezę i kontakty polsko-brytyjskiew zakresie wspierania Polskiego Państwa Podziemnego. Praca przynosi także nowe ustaleniadotyczące sfery polityki Wielkiej Brytanii wobec sprawy polskiej, w tym m.in. Katynia,konferencji jałtańskiej i prób wykorzystania SOE przez Winstona Churchilla do usunięciarządu Tomasza Arciszewskiego.Monografia została oparta na wielu nowych i do niedawna tajnych źródłach, które znaczącoposzerzają wiedzę o stosunkach polsko-brytyjskich w czasie II wojny światowej. W efekciepowstało interesujące opracowanie, w którym przedstawiano brytyjską politykę i strategięwspierania polskiego ruchu oporu oraz jego miejsce i znaczenie w planach Londynu w czasiewojny.
Trzeci tom źródeł dotyczących bizantyńskiego ikonoklazmu zawiera polskie przekłady – wraz z ich opracowaniem – greckich i łacińskich źródeł ukazujących jego dzieje od synodu w Hierei (754) do soboru nicejskiego II (787). Obejmuje pełne teksty (rozprawy doktrynalne, Żywot Szczepana Młodszego i inne biogramy świętych tego okresu), jak też odnośne fragmenty obszerniejszych źródeł (bizantyńskie kroniki, łacińskie roczniki, listy papieskie, akta synodalne). Źródła te potwierdzają, że po 754 roku bizantyński spór o obrazy rozszerzył się o bardziej zaawansowaną problematykę i nabrał nowej intensywności.
To drugi tom źródeł do dziejów długiego sporu ikonoklastycznego w cesarstwie wschodniorzymskim (726-843).Zawiera - po raz pierwszy w polskim przekładzie źródła greckie i łacińskie dotyczące najwcześniejszego okresu bizantyńskiej kontrowersji, od jej wybuchu (726) do synodu w Hierei (754). Wraz z trzema /Mowami/ Jana z Damaszku w obronie obrazów (tom I /Biblioteki Bizantyńskiej/) przybliżają one główne wydarzenia początkowej fazy ikonoklazmu, ukazują jego podłoże i pierwotny charakter, ale też jego złożoność i znaczenie.Zestawienie źródeł greckich i łacińskich potwierdza kulturową i religijną wspólnotę, jaką jeszcze wtedy przeżywał świat grecko-rzymski, rozdzielony politycznie od czasu, gdy na ruinach zachodniego cesarstwa rzymskiego rodziła się oddzielna cywilizacja europejska. Pozwala także postawić w nowym świetle niedocenianą dotąd rolę papieskiego Rzymu w bizantyńskim sporze.
Tytułowy bohater Jędrzej Wowro był artystą z Bożej łaski, analfabetą. Ciężko pracował fizycznie, a swoje dzieła wykonywał prymitywnymi narzędziami (szewskim nożem). Rzeźby i drzeworyty były kreacją jego wewnętrznego świata: religijnego, prostego, wypełnionego ciężką pracą, i należą do klasyki polskiej rzeźby ludowej z początku XX wieku.
Dawne Kongo było afrykańskim państwem, którego władcy i znaczna część elit politycznych od końca XV w. uważała się za chrześcijan. Praca przedstawia politykę Garcii II (16411660) wobec duchowieństwa katolickiego. Władcy temu udało się przerwać monopol portugalski na kontakty ze światem europejskim, do czego w znacznym stopniu przyczynili się kapucyni wysłani tam przez Kongregację Propagandy Wiary. Zakonnicy ci wspierali władcę w działaniach ograniczających rolę lokalnych ośrodków kultu oraz promujących wspólną dla całego państwa ideologię.
Ta książka jest pierwszą częścią syntetycznego zarysu epoki, wynikającego z badań szczegółowych autorki nad kulturą wieku XVII. Przedstawia problematykę europejskich i na jej tle dorobek polskich badań nad barokiem. Śledzi prądy filozoficzne inspirujące piśmiennictwo, nurty chrześcijaństwa europejskiego i polskiego, rzeźbiące mentalność społeczną i indywidualną. Rozważa sarmatyzm jako formułę tożsamości narodowej, rekonstruuje myśl polityczną i militarną oraz idee estetyczne, kształtujące polskie siedemnastowiecze.
Koty nie mają zazwyczaj wartości materialnej. W sposobie ich traktowanianajlepiej odzwierciedla się stosunek społeczeństwa do zwierzęcia jakotakiego, a nie do zwierzęcia jako własności. Były w II Rzeczypospolitej nietylko domowymi pupilami, ale także zwierzętami użytkowymi, hodowlanymioraz tępionymi szkodnikami. W każdej z tych ról ludzie traktowalije inaczej. Stosunek społeczeństwa do kotów może być zatemswoistym zwierciadłem, w którym odbijają się różnorodne związki ludzize zwierzętami. Jest to praca nie tylko o kotach, ale może przede wszystkim,o zmieniającej się ludzkiej wrażliwości.
Wydany w 1624 r. tom Pia desideria autorstwa jezuity Hermana Hugona, przestawiający drogę wiernego do Boga w kategoriach erotyki oblubieńczej, okazał się najpopularniejszą książką emblematyczną o tematyce religijnej. W XVII i XVIII w. była ona bestsellerem również w Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Dotąd znane były jedynie spolszczenia łacińskich elegii i poetyckie komentarze do atrakcyjnych rycin zbioru. W oryginale jezuickiego tomu poszczególne emblematy zaopatrzone zostały także w obszerne wypisy z dzieł teologicznych, które na użytek świeckich czytelników zazwyczaj pomijano. W odkrytych niedawno karmelitańskich rękopisach zachowały się jednak trzy rodzime adaptacje owych ekscerptów: Wzdychania pobożne, Pragnienia Duszy pobożnej oraz Strzały serdeczne z „Pisma świętego” i ojców świętych zrobione, krytycznie wydane w niniejszej publikacji. Dwa spośród wykorzystanych odpisów wykaligrafowane zostały ręką karmelitanki bosej Agnieszki od Pana Jezusa Baranka, córki sędziego ziemskiego lubelskiego, która zakonny habit przyjęła w klasztorze Niepokalanego Poczęcia NMP w Lublinie. Odnalezione adaptacje znacząco dopełniają naszą wiedzę o kulturze literackiej baroku oraz o klimacie intelektualnym środowisk zakonnych dawnej Rzeczypospolitej.
Opracowany przez Beatę Mielczarek tekst Autobiografii Wlastimila Hofmana (ur. 27 IV 1881 w Karlínie, obecnie dzielnicy Pragi) przywraca pamięć o malarzu, debiutującym w okresie Młodej Polski i tworzącym do końca długiego życia (zm. 6 III 1970 w Szklarskiej Porębie). Jego dzieła, które cechuje charakterystyczny styl wypracowany pod wpływem symboliczno-alegorycznej sztuki Jacka Malczewskiego, znajdują się w kilkunastu muzeach i galeriach polskich oraz zagranicznych. W Autobiografii spisanej w latach 1951-1958 roku artysta wyjaśnia nie tylko skomplikowaną sprawę swej tożsamości (ojciec był Czechem, matka Polką, nazwisko miał niemieckie, imię czeskie, sam postanowił zostać Polakiem i zawsze przekonywał, że w tym, co tworzy, ujawnia się „polski duch”), ale przypomina także swoich licznych krewnych, przyjaciół, nauczycieli i znane postaci krakowskiego środowiska przełomu XIX i XX wieku.
Życie szachowe w Warszawie rozpoczęło się na dużą skalę pod koniec lat dwudziestych XIX w. Mistrzowie gry królewskiej spotykali się w kawiarni “Honoratka”. Przez ponad 100 lat rozwijało się na tyle dynamicznie, że pod koniec 1899 r. powstało Warszawskie Towarzystwo Zwolenników Gry Szachowej, z docelową siedzibą w lokalu przy ul. Wierzbowej. Wśród czołowych zawodników, w drugiej połowie XIX oraz na początku XX w., zwracali na siebie uwagę: Aleksander Hoffman, Szymon Winawer, Jan Kleczyński (ojciec), Józef Żabiński, Artur Popławski, Aleksander Flamberg, Salomon Langleben, Akiba Rubinstein oraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości: Zdzisław Belsitzman, Dawid Przepiórka, Mojżesz Łowcki, Kazimierz Makarczyk, Paulin Frydman, Regina Gerlecka i Mieczysław Najdorf. Do Warszawy, zwabieni siłą gry lokalnej czołówki, przyjeżdżali najwybitniejsi mistrzowie i arcymistrzowie, w tym m.in. Aleksander Pietrow, Michaił Czigorin, Książę Abdria Dadiani z Mingrelii, Emanuel Lasker, Frank J. Marshall, José Raúl Capablanca, Jefim Bogolubow, Aleksander Alechin, Rudolf Spielmann i Gideon Stahlberg. Wybuch wojny w 1939 r. i jego następstwa, w tym zbrodnie niemieckich i sowieckich agresorów, zniszczyły, po 110 latach rozwoju, potęgę polskich szachów. Nie udało się jej niestety odbudować po zakończeniu wojny w 1945 r.
Szkoły dominikańskie i ich system kształcenia miały istotne znaczenie dla rozwoju kulturowego Polski. W pracy przedstawiono dzieje najstarszego i największego konwentu dominikanów na ówczesnych ziemiach polskich. Zrekonstruowano powstanie i rozwój tamtejszej szkoły oraz jej organizację, a także ewolucję programu nauczania (w tym treści i metody nauczania oraz organizację toku studiów). Poruszono także problem relacji z Uniwersytetem po jego fundacji w 1400 roku.
"...okres ten przyniósł wiele interesujących realizacji oraz koncepcji rozwoju przestrzennego miasta (...) Wszystko to, co dokonało się w grodzie Kopernika w ciągu zaledwie 50 lat jego przynależności do Cesarstwa Niemieckiego rzutuje w znacznym stopniu na charakter i wygląd Torunia także w chwili obecnej, a więc już w pierwszych latach XXI wieku..."
Autorka przełożyła traktat znanego rosyjskiego malarza ikon i rysownika Josifa Władimirowa, napisany w związku z reformami patriarchy Nikona, postulujący ujednolicenie wzorów ruskich ikon z greckimi oraz wprowadzenie w życie postanowień Soboru 100 Rozdziałów nadzoru nad malarzami ikon przez duchownych i godnego sposobu handlu ikonami. Praca zawiera obszerną interpretację autorki, która obala stereotyp o prozachodniej orientacji artystycznej Josifa Władimirowa i dowodzi, że reprezentował on nurt bizantynizujący, ale w oparciu o rodzimą tradycję.
„Inicjatorzy projektu i autorzy tomu traktują wystawy jako ważne zjawisko związane z nowoczesnymi przemianami i, jednocześnie, lustro tychże przemian. Fenomen ekspozycji został tu umieszczony w centrum dziewiętnastowiecznej formacji kulturowej, określanym przez najważniejsze odkrycia i pytania epoki. Autorów interesuje zatem wystawa przede wszystkim jako przedsięwzięcie, które pokazuje ówczesny porządek świata i porządek wiedzy, a także ujawnia sprzeczności i napięcia związane z doświadczeniem nowoczesności, ulokowane, generalnie rzecz biorąc, pomiędzy utopią a melancholią”. Prof. Ewa Paczoska
Książka narodziła się z potrzeby opisu zjawiska, które pomału przestaje
istnieć. Codziennie przechodzimy obok obiektów, które nie są w stanie
zwrócić na siebie uwagi z powodu niewłaściwych przekształceń, zaniedbania,
pokrycia wielkoformatowymi reklamami, wreszcie późnomodernistycznej
formy, niełatwej do zrozumienia przez przeciętnego odbiorcę. Budynki
te jedynie dla znawców maja wartość artystyczną, historyczną i naukową.
Powstały dzięki zaangażowaniu i pracy pokolenia żyjącego w bardzo trudnych
realiach komunistycznej Polski. Praca ta jest pierwszym tak szerokim
ujęciem problematyki architektury i urbanistyki śródmieścia Nowych Katowic
– jednego z najciekawszych zespołów architektonicznych i najszerzej
zakrojonych projektów modernizacyjnych PRL-owskiej Polski. Jej główną
część poświecono prezentacji bogatego materiału – nie tylko ikon architektury
takich jak „Spodek” czy „Superjednostka”, ale również tych mniej
znanych, a często równie interesujących – „Zenitu”, katowickich Plant,
Małpiego Gaju czy Niebieskich Bloków. W publikacji zaprezentowano
również ogólne uwarunkowania powstawania urbanistyki i architektury
w powojennej Polsce, sylwetki twórców i charakterystyki biur projektowych.
Unikatowe archiwalne fotografie pozwalają wczuć się w klimat tamtych lat,
pokazując świat, który pomału odchodzi w zapomnienie.
Tom 2 Archiwum Sztuki Polskiej XX wieku poświęcono twórczości Krystyny Wróblewskiej, wileńsko- krakowskiej graficzki, matki malarza Andrzeja Wróblewskiego, którego kilkudziesięcioletni dorobek artystyczny stanowi ważne ogniwo w historii powojennej sztuki polskiej. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stafana Batorego, gdzie kształciła się pod kierunkiem m.in. Ludomira Slendzińskiego i Jerzego Hoppena, należała do Grupy Wileńskiej, a po wojnie przewodniczyła ugrupowaniu Dziewięciu Grafików. Bogata, długa droga twórcza artystki związana była głównie z tradycjami: klasycyzmu, realizmu i ekspresjonizmu oraz techniką drzeworytu.
Praca pod redakcją Jerzego Malinowskiego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
