Monografia analizuje pojawienie się i upowszechnienie nowoczesnych rozwiązań w architekturze na przykładzie Lwowa w oparciu o szczegółowe badania archiwalne i terenowe w Lwowie. Szeroko zaprezentowano różne zagadnienia dotyczące architektury lwowskiej: działających tam środowisk architektonicznych i architektów oraz różnych nurtów architektury historyzmu, secesji i modernizmu. Pozwoliło to uchwycić przekształcanie się historyzującej lwowskiej architektury XIX-wiecznej w nowoczesne rozwiązania charakterystyczne dla sztuki XX w.
Przekazywana do rąk czytelnika książka Rafała Łatki dotyczy różnych aspektów działalności najważniejszych hierarchów Kościoła katolickiego w okresie Polski ludowej. Tom składa się z czternastu pogłębionych studiów. Zostały one celowo zgromadzone w jednym miejscu żeby pokazać jak wiele można jeszcze napisać o roli biskupów w trudnej rzeczywistości społeczno-politycznej Polski pod rządami komunistów. Autor przygotował analizy poświęcone m.in.: kard. Stefanowi Wyszyńskiemu, abp. Antoniemu Baraniakowi, abp. Bronisławowi Dąbrowskiemu, abp. Ignacemu Tokarczukowi, kard. Józefowi Glempowi, kard. Franciszkowi Macharskiemu, abp. Jerzemu Strobie i kard. Henrykowi Gulbinowiczowi.
Książka jest poświęcona wnętrzu kościoła św. Andrzeja Boboli w Lublinie, ukazującym fundamentalną dla Chrześcijan prawdę o Przymierzu Boga z Człowiekiem. Historia ta opowiedziana jest przy użyciu oryginalnego języka sztuki współczesnej. Dzieło, w przeważającej mierze stworzone przez Dobrosława Bagińskiego pozwala odkryć wyjątkowość miejsca, którą człowiek wierzący utożsamia ze świętością. Artysta zbudował przekaz ideowy w oparciu o typologię biblijną, uwzględniając najstarsze, często zapomniane, kody symboliki chrześcijańskiej. Nowoczesna plastyka wnętrza odsłania opowieść osnutą wokół przemyślanej wizji teologicznej, tworzącą spójny program ikonograficzny.Autorka książki rozpatruje plastykę świątyni w kontekście literatury patrystycznej i średniowiecznej. Zestawia wypowiedzi Dobrosława Bagińskiego z interpretacjami teologicznymi wieków minionych. Ukazuje poszukiwania twórcze artysty w obszarze sztuki sakralnej, przedstawiając jego inne wcześniejsze realizacje. Pozwoliły one wykrystalizować myśl na temat roli artysty w przekazie wiary.
Wprowadzenie i opracowanie Małgorzata Mieszek
“Proponowana edycja naukowa dramatu jezuickiego napisanego już nie po łacinie, a w języku polskim, i co więcej wystawianego oraz drukowanego w Lublinie w połowie stulecia osiemnastego będzie w serii ważnym dopełnieniem tworzonej poprzez kolejne tomy panoramy osiągnięć współtworzących kulturę literacką miasta. […]
Tragedia Stanisława Sadowskiego w opracowaniu Małgorzaty Mieszek pozwala poznać warsztat dramaturgiczny nie byle jakiej próby i klasyczne zabiegi oswajania z tragizmem, przysposabiania odbiorców do kształtowania postaw heroicznych, wyboru stoickiego ideału umiaru czy dyskusji nad słusznością zemsty czy też ofiarną miłością lub takąż przyjaźnią”.
(z recenzji prof.dr hab. Barbary Judkowiak)
Niezwykły, bogato ilustrowany album ukazujący życie i twórczość Wojciecha Sadleya (ur. 1932), profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Niesie on wiedzę o jednym z czołowych polskich artystów, któremu udało się zainteresować swoimi pracami największe galerie i muzea na świecie. Jest to podróż przez ponad 80 lat życia artysty, śladem jego pasji, twórczości i wystaw, uzupełniona o klarowne wypowiedzi o sztuce i teksty krytyków. Twórca, na przełomie lat 50. i 60. XX w., m.in. wraz z Magdaleną Abakanowicz był współautorem światowego sukcesu polskiej tkaniny eksperymentalnej - fenomenu, który do dziś jest analizowany i przywoływany przez badaczy.
Książka jest wyjątkowo wartościowa, bo powstała na podstawie prywatnego archiwum artysty, licznych z nim rozmów oraz w oparciu o dogłębną kwerendę archiwalną.
Książka stanowi próbę spojrzenia na jedną z najprężniej działających uczelni II Rzeczpospolitej z perspektywy studentów. W okresie międzywojennym na Uniwersytecie Jana Kazimierza doszło do zaostrzenia konfliktów pomiędzy słuchaczami różnych narodowości. Wpływ na taki stan rzeczy wywarła nie tylko kampania środowisk nacjonalistycznych, ale i ogólna sytuacja społeczno-polityczna w mieście i kraju. Autorka, odwołując się do wątków dotyczących życia codziennego i problemów lwowskiej młodzieży akademickiej stara się wyjaśnić przyczyny konfliktów pomiędzy studentami. Zwraca również uwagę na przykłady współpracy i przyjaźni wśród słuchaczy mieszanych narodowości.
Książka niniejsza jest pierwszą krytyczna edycją łacińskiego poematu Sebastiana Fabiana Klonowica Philtron (1582), propagującego idee miłości chrześcijańskiej (charitas)wśród członków mieszczańskiego bractwa literackiego w Lublinie. Sytuujące się na przecięciu różnych estetyk i konwencji gatunkowych dzieło odsłania autora jako uzdolnionego filologa, humanistę, wreszcie zdeklarowanego konfesyjnie moralistę chrześcijańskiego, który tradycję biblijną, antyczną i renesansową (w duchu erazmiańskim) uzgadnia z koncepcjami odnowy życia religijnego epoki potrydenckiej.
Dwujęzyczna edycja utworu Klonowica poszerza wiedzę o związkach poety z Lublinem, daje wgląd w życie kulturalne lubelskich mieszczan pod koniec XVI w. i funkcjonowanie tamtejszych placówek oświatowych, dostarcza także materiału do badań nad szesnastowieczną recepcją twórczości Erazma z Rotterdamu w Polsce.
Monografia poświęcona jest procesowi kreowania struktur architektonicznych powstających na terenach po dawnych obozach koncentracyjnych utworzonych przez Główny Urząd Gospodarki i Administracji SS. Przeprowadzone prace badawcze są kontynuacją badań naukowych podjętych w latach 2006-2010, których podsumowaniem stała się monografia ""Polskie założenia pomnikowe. Rola architektury w tworzeniu miejsc pamięci od połowy XX wieku""Architektura w niniejszych badaniach jest ujmowana jako szeroko rozumiane zaangażowanie w przeorganizowanie przestrzeni w celu stworzenia miejsca jako nośnika pamięci o ważnej dla ogółu przeszłości. Jest sztuką kształtowania przestrzeni, a jej przedmiotem są nie tylko pojedyncze obiekty budowlane, ale na procesie organizowania fizycznie zdefiniowanego obiektu. Realizacje architektoniczne mogą funkcjonować jako nośnik pamięci , stanowiąc przede wszystkim świadectwo realności upamiętnianych wydarzeń.
W pracy zaprezentowano listy Dawida Lazera i Marka Chagalla. Dawid Lazer pochodził z Krakowa. Był synem Szymona Menachema Lazera, hebraisty i redaktora „Ha-Micpe”, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, redaktorem „Nowego Dziennika” (syjonistycznej gazety w języku polskim). W 1941 r. przez ZSRR dotarł do Palestyny i osiadł w Tel Awiwie. Należał do grona założycieli izraelskiej gazety „Maariw”. Wchodził w skład zarządu Związku Pisarzy Hebrajskich, był sekretarzem i skarbnikiem hebrajskiego PEN Clubu. Podróże literackie były pasją Lazera i tematem wielu jego prac publicystycznych, część z nich poświęcona została spotkaniom z Markiem Chagallem, który obok Picassa był najwybitniejszym malarzem w swoim pokoleniu, przy czym, jak mawiał Lionello Venturi: „Picasso prezentuje tryumf inteligencji, Chagall chwałę serca”. Książka obejmuje problemy polskiej literatury w Izraelu, dużo miejsca poświęcono utworowi Jerzego Ficowskiego „List do Marc Chagalla”, a także relacjom Chagalla z Izraelem i kulturą żydowską.
Współpraca Jerzego Giedroycia i Györgya Gomöriego przyniosła wymierne korzyści dla obu stron - Redaktor miał pod ręką eksperta, korespondenta, pośrednika do spraw węgierskich dla „Kultury” i „Zeszytów Historycznych”, dzięki czemu tematyka węgierska była obecna na łamach paryskich czasopism przez dekady. Węgierski polonista literaturoznawca uzyskał w ten sposób forum, możność przekazu swych myśli w jednym z najważniejszych periodyków polskiej emigracji, gdzie reprezentował „węgierski punkt widzenia”,co z kolei przyniosło mu w kręgach polskiego uchodźstwa politycznego pewna rozpoznawalność. W dodatku Węgier uzyskał stały i łatwy dostęp do wydawnictw Instytutu Literackiego, przedstawianych, recenzowanych później w węgierskich lub anglosaskich czasopismach, więc i promowanych wśród szerszego kręgu czytelników, co w oczywisty sposób pasowało także i Giedroyciowi. Redaktor zaś był „kluczem” do innych literatów emigrantów (Gombrowicz, Mrozek, Hłasko), których dzieła Gömöri tłumaczył na język węgierski(i w związku z tym prosił ich o prawa autorskie dotyczące przekładów).
Liberalizm stanowi społeczno-polityczne wyobrażenie o porządku, które współkształtowało proces powstawania nowoczesności. W centrum liberalnego modelu społecznego znajduje się obywatel, będący jednostką za siebie odpowiedzialną. Liberalne społeczeństwo to takie, w którym każdy człowiek może działać jako równouprawniony obywatel. Liberalne obywatelstwo opiera się zaś na sprawiedliwym dostępie do dóbr i możliwości rozwoju. Związane z tym ideałem oczekiwania oraz szanse ich realizacji zmieniały się z biegiem lat i były dyskutowane także przez samych liberałów. Historia liberalizmu jako idei i praktyki politycznej może być zatem traktowana i rozumiana tylko jako nieustanna walka o znaczenia. Jej rozwój opisywany jest w tej książce począwszy od XIX w. Autor zadaje następujące pytania: jak w najważniejszych okresach niemieckiej i europejskiej historii zmieniały się możliwości działania polityki liberalnej?, czym są naród i państwo narodowe widziane z pozycji liberalnych?
Zbiór szkiców, esejów i rozpraw autora poświęconych życiu zesłańców polskich przybyłych na Syberię Wschodnią w pierwszej połowie XIX w., dotąd rozproszonych po wielu edycjach, często trudno dziś dostępnych. Teksty te, zebrane razem, ujawniają swoją oryginalność. Autor nie epatuje cierpieniem zesłańców, a odsłania niezauważane dotąd aspekty ich życia; analizuje z pietyzmem materiały archiwalne, wydobywając z nich ważne szczegóły.
Niniejszy zbiór studiów historycznych jest dedykowany Profesorowi Markowi Kazimierzowi Barańskiemu, wybitnemu mediewiście i badaczowi polskiego społeczeństwa średniowiecznego. Zamieszczone w nim studia są pokłosiem sesji naukowej pt. "Kościół w Polsce a sąsiedzi", która odbyła się 11 października 2013 r. w Wyższej Szkole Przymierza Rodzin w Warszawie z okazji siedemdziesiątej rocznicy urodzin Profesora. Zbiór prac napisanych przez przyjaciół, kolegów i uczniów poświęcony jest różnym zagadnieniom historycznym, choć dominują w nim opracowania dotyczące historii Kościoła i religijności w średniowieczu. Autorami tekstów są badacze z Polski, Czech i Słowacji, zarówno starszego, średniego, jak i młodszego pokolenia historyków, z różnych ośrodków naukowych. .
Studia, które wchodzą w skład tomu, są z jednej strony kontynuacją i poszerzeniem stałych zainteresowań autora epoką renesansu i oświecenia, z drugiej zaś nawiązują do kwestii bardziej uniwersalnych kultury europejskiej i słowiańskiej, jak również do związków polsko-włoskich. Jestem głęboko przeświadczony o celowości udostępnienia studiów Sante Graciottego polskim odbiorcom nieznającym języka włoskiego. Nie tylko wzbogacają one z pewnością ich wiedzę i świadomość własnej tradycji, ale mogą stać się ponadto inspiracją dla tych, którzy nie mieli dotychczas okazji zetknąć się z metodami badawczymi i sposobem myślenia tradycyjnej i rygorystycznej włoskiej filologii.[ z recenzji wydawniczej Piotra Salwy]
"Czasy kultury 1789-1989" to okres od Rewolucji Francuskiej po unifikujące Europę aksamitne rewolucje poprzedzające powstanie Unii Europejskiej kiedy to ukształtowało się i zostało uznane za obowiązujące pojęcie kultury. Kultura stała się w tym czasie religią - jej działacze kapłanami. Instucje kultury zaczęto nazywać "świątyniami sztuki". Doszło do procesu podobnego jak w upadającym Rzymie, gdzie dla utrzymania jedności cywilizacyjnej imperium domagano się zgody podbitych na ustawienie lokalnych Bogów w Panteonie wszystkich religii zawłaszczonych. Podobnie się dzieje dziś w dobie globalizacji. Przyjmując miejsce w kulturalnym Panteonie, poszczególne kultury wyrzekają się tego, co stanowi o ich istocie: wiary w swą kreacyjną moc, w identyczność, w niepowtarzalność i niezastępowalność.
Okres ten rozumiany podobnie jak odrodzenie czy oświecenie bardziej jako kategoria ideologiczna niż artystyczna nazywa Kijowski "romantyzmem", z którym kojarzy takie kategorie ery nowożytnej jak: wiara w równość wszystkich ze wszystkimi – również nierównych z lepszymi. Wolność: także dla wrogów wolności. Braterstwo, w ujęciach skrajnych podważające wartość naturalnych więzów krwi, przejawiające się w afirmacji dla wszelkich patologii. Ideologia romantyzmu zrodzona z pięknych idei: oświecenia ludu, ulżenia doli ludzi pracy, uznania wartości wewnętrznych pojedynczego człowieka - jak każda epoka w swej końcowej fazie uległa degeneracji zmieniając: wolność w anarchię, równość w bezhołowie, braterstwo w rozwiązłość. Epoka romantyczna to także czas rozwoju demokracji i dominacji kapitalizmu z jego, obejmującą wszystkie sfery życia, ze sztuką włącznie, ekonomią opartą o gospodarkę rynkową. Łączy się z dochodzeniem do głosu stanu trzeciego czyli mieszczaństwa. Warstwa ta gloryfikuje pojęcie wolności: z prawem do przemieszczania się, zakazem niewolnictwa, swobodami dla płci pięknej choć słabej, a z czasem dla wszelkich - już niekoniecznie jak kobiety wrażliwych i ponętnych - form bezsiły: niepełnosprawnych, niedojrzałych, biednych, niewykształconych, obcych, kolorowych. Cały szereg pojęć ustawia się w ordynku by tworzyć podstawy myślowe nowej epoki. Te romantyczne hasła to m.in: "młodość", "narody", "równość", "sztuka" i kantowska "bezinteresowność". Wreszcie "kultura" i jej instytucje.
Romantycznej "świątyni sztuki" nie ma bowiem bez pragmatycznego zarządu, a to znaczy: zamówienia, zapłaty, kontroli treści czyli cenzury oraz ideologii i intencji wychowawczej. Analizując te wszystkie "sposoby organizacji kultury w społeczeństwie obywatelskim na tle gospodarki rynkowej" wskazuje autor wewnętrzną aporię epoki romantycznej, która stawiając na jednostki, wyzwalając artystę spod władzy autorytetu - prowadzi do zastąpienia gloryfikowanego gustu indywidualnego werdyktem zbiorowym, wydawanym przez ustanowione przez ten sam romantyczny porządek - ciała kolegialne. Abstrahowanie pojęć kultury i sztuki jest zdaniem autora wielkim nieporozumieniem współczesności. Gigantycznym oszustwem, które poprzez ekststrahowanie, swoistą destylację przedmiotu, oderwanie go od duchowych korzeni doprowadziło w ciągu minionych 250 lat do swoistego kulturalnego barbarzyństwa.
Kultura istnieje - lecz jedynie jako element związku, jest wobec rodzinny, ojczyzny, kościoła. Samotna kultura umiera. Wyznawcy bożka kultury, wynosząc ją na piedestał unifikując i globalizując, czyniąc masową, utylitarną i sprzedajną w istocie niszczą zdaniem A.T.Kijowskiego kulturalne korzenie cywilizacji judeo-chrześcijańskiej.
Opracowany przez prof. Wiktorię Śliwowską szkicownik z rysunkami autorstwa Cypriana Dunin-Wąsowicza przedstawiającymi współwięźniów i współzesłańców z lat 1850–1857. Powstawały one w Cytadeli Warszawskiej oraz na zesłaniu w Omsku. Obok portretów zamieszczono biogramy przedstawionych osób, które udało się zidentyfikować. Tom uzupełniono o notatki sporządzone przez Henryka Wiercieńskiego na podstawie rozmów z żoną Dunin-Wąsowicza, Apolonią, oraz o zdjęcia z archiwum rodzinnego spadkobierców rysownika.
Wyznanie i przebaczenie ukazane zostało jako dynamiczna i często kontrowersyjna „instytucja” Kościoła charakteryzująca się wielością form i rytów. Punktami zwrotnymi w historii spowiedzi okazały się Sobór Laterański IV oraz reformacja. Niemieccy reformatorzy Marcin Luter i Filip Melanchton uważali spowiedź za cenne narzędzie duszpasterskie oraz konieczny warunek, przygotowujący wiernych do przyjęcia Wieczerzy Pańskiej. XVI-wieczni ewangelicy uznawali ją, obok chrztu i komunii, za trzeci sakrament Kościoła.
Zamieszczone w tomie prace wykazują, że w całym okresie epok dawnych mnemonika i pamięć kulturowa pozostawały w ścisłej zależności, inspirując się wzajemnie i dostarczając sobie stosownego aparatu pojęciowego, wyznaczając mentalne obszary wspólnego uniwersum. Nić tych powiązań śledzona jest w wielu działach dawnej kultury: w piśmiennictwie, sztukach plastycznych, muzealnictwie, teatrze tudzież w reperkusjach całej tej złożonej tradycji w kulturze współczesnej.
Książka jest kolejną publikacją powstałą i w wyniku prac historyczek i historyków skupionych wokół Komisji Historii Kobiet PAN. Prezentowane studia przedstawiają przede wszystkim uwikłanie kobiet w różnego rodzaju podziały polityczne, zależności lokalne czy rozdarcie między realizację w strefie publicznej i prywatnej, których granice w polskim kontekście kulturowym nierzadko były płynne.
Dr Bogusław Gogol - historyk, politolog, od 1988 roku wykładowca w Instytucie Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Przedmiotem jego zainteresowań badawczych jest propaganda i cenzura w systemach politycznych państw totalitarnych i autorytarnych XX wieku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
