Publikacja koncentruje się na późniejszym okresie twórczości malarza, między latami 60/70. Liczne powstałe wówczas prace artysty wyzbyte znamion konwencjonalnej portretowości dają się ująć terminem głowy lub maski. Ich wyjątkowość pozwala na wyodrębnienie z całego ouvre artysty i skonfrontowanie z jego doświadczeniem egzystencjalnym. Nacht-Samborski był w jednej osobie świadkiem i niedoszłą ofiarą Zagłady, ocalonym i ocalającym innych. Dzisiejsza socjologia umieszcza go w grupie żydowskich Polaków. Wystawa nie zawężając możliwości interpretacyjnych jego dzieła ma za zadanie podsunąć jedną z wielu odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób malarz spłacał, wedle słów jego przyjaciela Adolfa Rudnickiego, dług wyobraźni i pamięci wobec historii. Nacht-Samborski ukrywał i zacierał rozmaite wątki swojej biografii. Z wyjątkiem najbliższych niemal nikomu nie wspominał o swych przeżyciach z okresu Holokaustu, a podobną dyskrecję zachowywał w odniesieniu do swych obrazów niezbyt chętnie je pokazywał i nieczęsto wystawiał. Nie datował ich, bardzo rzadko je sygnował i tytułował. Późne obrazy pozycjonują artystę na uboczu kapistowskiego koloryzmu. Dużo częściej bywał wtedy ekspresjonistą. Tym samym obecna wystawa skupia się na wyjątkowej sile ekspresji malarza w nawiązaniu do jego niezwykłego życia (Ryszard Stanisławski). Jej linia narracyjna prowadzi od wczesnych przykładów dialogu malarza z awangardami lat 20., przez lata tuż powojenne i krótki epizod socrealistyczny, po ewolucję zarysowującą zagadnienie portret przekształca się w głowę-maskę i jego apogeum idiom całkowicie wyemancypowanej z cech indywidualnych głowy czy popiersia. To właśnie wtedy Nacht dochodzi do szczytów cierpkiej, aforystycznej prostoty (Joanna Pollakówna). Artur Tanikowski
"Widziałem prawdziwe arcydzieło: Rodakowskiego Portret matki. Obraz ten godzien jest poprzedniego, który tak olśnił mnie na wystawie" zanotował 8 kwietnia 1853 roku w swoim Dzienniku Eugene Delacroix po wizycie w paryskiej pracowni Henryka Rodakowskiego. Portret, namalowany podczas pobytu artysty w rodzinnym Lwowie, został wówczas zaprezentowany na Salonie i entuzjastycznie przyjęty przez francuskich krytyków. Artysta nigdy tego obrazu nie sprzedał. Uczynił to dopiero w 1937 jego syn Zygmunt. Dzięki usilnym staraniom Mariana Minicha, ówczesnego dyrektora Miejskiego Muzeum Historii i Sztuki im. J. i K. Bartoszewiczów, dzieło zostało nabyte do łódzkiej kolekcji. Obejmując stanowisko w 1934 roku, Minich nakreślił plan rozwoju Muzeum. Wskazał dwa najważniejsze cele o kluczowym, jego zdaniem, znaczeniu. Pierwszym był dalszy rozwój kolekcji sztuki nowoczesnej, drugim zaś gromadzenie XIX- i XX-wiecznych dzieł sztuki polskiej o dużych walorach artystycznych. Dzięki konsekwencji w działaniu jeszcze w latach 30. zbiory łódzkiego Muzeum wzbogaciły się o obrazy, które również obecnie stanowią najcenniejszą część kolekcji malarstwa polskiego. Spośród tych nabytków nie sposób nie wymienić choćby Wizji Jacka Malczewskiego, Pana w czerwonym fraku Aleksandra Gierymskiego czy Napoleona na koniu Piotra Michałowskiego, a także obrazów Leona Wyczółkowskiego Rybak i Autoportret z paletą oraz namalowanego przez Jana Matejkę Portretu syna na koniu. Te i wiele innych cennych dzieł z naszej kolekcji prezentujemy na niniejszej wystawie.
Publikacja poświęcona Dziennikom Włodzimierza Pawlaka - trwającej trzydzieści lat malarskiej rejestracji doświadczania codzienności. Prezentacja kompletu Dzienników, szczególnej części malarskiego dorobku Włodzimierza Pawlaka, następuje w czasie kryzysu cech i wartości, które zręby tego właśnie cyklu konstytuują przede wszystkim: ekstremalnej introwersji, benedyktyńskiej pracy i trwania przy efektach odwiecznego medium. Pomimo niekończących się prób powtórzeń tych samych zdawałoby się czynności, malarstwo to nie ma w sobie nic mechanicznego. Jest instynktowne, nieprecyzyjne, swobodne. Jak wyjdzie. Bo choć Pawlak od dawna nie maluje postaci ludzkich, to, co maluje, jest niesłychanie ludzkie. Rodzaj tej jego malarskiej humanistyki, mimo że zredukowanej do najprostszych gestów, angażuje nasze ośrodki zarówno intelektualne, jak i emocjonalne, dając przeżycie totalne. Efekt ten wyraźnie rysuje się na tle bezładu części dzisiejszej sztuki snobującej się na naukową dyskursywność, ale pozbawionej warsztatowej dominanty decyzji. Pseudooffowej, bo tolerującej współistnienie reguł nie do pogodzenia w ramach jednej całości. Gdzie przestrzeń kreacji wypełniają twory hybrydowe, pozostające w związkach ze sztuką i między sobą ledwie frazeologicznych. W przeszłości także wyobraźnia Pawlaka zdawała się dryfować w rejony wielkiej herezji publicystyki sztuki kuratorskiego horrendum. Chociaż akurat on sam, bez reszty zafrapowany najgłębszym sensem dociekań Malewicza i Strzemińskiego, starał się owe odloty poskramiać hamulcem praw, formułowanych dla sztuki przez ten wielki tandem. Już w heroicznym okresie rozsocjologizowanej i rozpolitykowanej Gruppy wszystkie obce naturze malarstwa serwituty (nawet jeśli wyrażane tylko narracyjną tytulaturą) starał się Pawlak redukować do sedna takiego wyrazu, którego w inny sposób niż farbą zrobić niepodobna! Wręcz w sprzeczności z misją ugrupowania/matecznika, o którego dokonaniach, nasyconych ambicją społecznej służby i politycznej rewolty, pewna pilnie sekundująca mu krytyczka wyraziła się jednoznacznie: Pamiętam, jak sama bardzo się starałam, żeby mi się to podobało. Ponieważ to było słuszne. W malarstwie Pawlaka coś stawało się słuszne tym bardziej, im celniej trafiało w reguły dziedziny, której historię znaczyły ślady na skałach Lascaux i Altamiry. No i te, które na polecenie ojca sam jako dziecko zostawił na słynnej zielonej furtce wiodącej do ogrodu rodzinnego domu w Korytowie. Blisko kultury wsi. Tam, gdzie niezręczność jest świętą słabością, ale też największą tajemnicą wyrazu. Gdzie trywialne spotyka się ze wzniosłym, dystans z powagą, tymczasowe z ostatecznym, a wszystko razem w poetyce błędu ręcznej roboty. Logicznym efektem takiej drogi stały się Dzienniki. Separujące treść od tematu wyrażonego tytułem i ograniczone do dwóch wariantów bieli. Z jednym wyjątkiem/prologiem z przełomowego w najnowszej historii Polski roku 1989. Biało-czerwona abstrakcja z narracyjną frazą tytułu Polacy formują flagę narodową od progu, od pierwszego płótna, zawierała pełnię malarskich cech całego cyklu. Farba przestaje być farbą. Staje się obrazem. Sensualna delektacja przechodzi w stan czystej kontemplacji. Wszystko tu pracuje na korzyść. Zwłaszcza, jak to z kronikami bywa, na korzyść działa upływający czas. To on wydobywa z ektodermy unistycznie białych płócien nieoczekiwane efekty kontrastu temperatur. Intensywnie żółknąca biel cynkowa stopniowo staje w opozycji do bieli tytanowej, przyprószonej siwizną grafitowego pyłu. To czas improwizuje tu ciepło-zimną, arcyważną dla malarstwa opozycję dur-moll.
Niniejsza publikacja oraz wystawa, której towarzyszy, to efekty zainicjowanego w Muzeum Sztuki dialogu pomiędzy twórczościami Aubreyego Williamsa, malarza z Gujany związanego z Wielką Brytanią, oraz Erny Rosenstein, urodzonej we Lwowie polskiej artystki żydowskiego pochodzenia. Współobecność ich prac w kolekcji Muzeum Sztuki oraz powinowactwa odnajdywane w twórczości obojga stanowią punkt wyjścia do refleksji o sztuce, w której praca z trudną historią i diasporyczną tożsamością znajduje wyraz w abstrakcyjnych i surrealistycznych formach. Dialog ten inicjuje dyskusję na temat powidoków Holokaustu i kolonializmu w latach 50. i 60. xx wieku oraz dziś, a także nad tym, jak nawiedzają one naszą teraźniejszość i na nią wpływają. Konfrontacja dwóch wyjątkowych ścieżek artystycznych nie tylko daje okazję, by przyjrzeć się ich specyfice w nowym świetle, ale także, by przemyśleć kategorie z historii powojennego malarstwa i studiów nad pamięcią społeczną. Spotkanie to pozwala ukazać sposoby, w jakie niegeometryczna abstrakcja przenosiła traumę przemocy dwóch historycznych tragedii, sposoby tworzenia się pamięci o nich oraz sposoby ich reprezentacji, zadając pytania o relacje i możliwości porównań pomiędzy nimi. Autorzy czynią rozróżnienie pomiędzy tragicznymi przeżyciami Rosenstein naocznej świadkini Holokaustu a biografią Williamsa jako potomka afrokaraibskich przodków. Jednocześnie zwracają uwagę na życie po życiu przemocy. Tekstom esejów towarzyszą reprodukcje wybranych obrazów i rysunków prezentowanych na wystawie, a także innych omawianych w nich prac.
Herbstowie. Historia fabrykantów to pierwsza próba przedstawienia dziejów rodziny, ale też przyczynek do poznania kultury życia codziennego klasy średniej i wyższej Łodzii Sopotu.
Książka autorstwa Nicka Wadleya to pierwsza monografia twórczości Franciszki Themerson. Składa się z trzydziestu pięciu rozdziałów, zawierających opisy jej prac malarskich, projektów typograficznych i scenograficznych, a także wypowiedzi samej Franciszki o jej pracy twórczejKsiążka autorstwa Nicka Wadleya jest pierwszą monografią poświęconą w całości twórczości Franciszki Themerson. Składa się z trzydziestu pięciu części zawierających opis jej prac malarskich, rysunków, ilustracji, projektów typograficznych, scenografii, projektów kostiumów teatralnych. Znajdziemy tu także szereg fotografii - portretów artystki podczas twórczej pracy, teksty poświęcone jej ilustracjom dla dzieci; uwagi Stefana Themersona na temat wystawy Franciszki w Warszawie; zapis eksperymentu współpracy z poetą, a także wypowiedzi samej Franciszki o jej pracy twórczej oraz rozdziały autorstwa Edwarda Lucie-Smitha, Michaela Meschkego i Marka Sebastiana.
Druga z kolei książka z serii Biblioteka SEPR poświęcona spuściźnie Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Publikacja skupia się na postaci założyciela i wieloletniego kierownika placówki, muzykologa Józefa Patkowskiego.Książka Agnieszki Pindery Patkowski. Ambasador muzyki z Marsa opowiada historię człowieka, który poświęcił życie sztuce, chociaż sam nie był artystą w powszechnym rozumieniu tego słowa. Swoją pasję realizował dzięki współpracy z kompozytorami i animacji życia koncertowego, a dla jego audycji nadawanych począwszy od 1959 roku zasiadali przed radioodbiornikami spragnieni nowej muzyki słuchacze.Ta druga z kolei książka wydana w serii Biblioteka SEPR i poświęcona spuściźnie Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia skupia się na postaci założyciela i wieloletniego kierownika placówki, muzykologa Józefa Patkowskiego. Co ukształtowało człowieka, który tworzył historię muzyki elektroakustycznej w Polsce? Jak zetknął się z nią po raz pierwszy? Z czym mierzył się w stanie wojennym? Dlaczego w 1982 roku nie odbył się festiwal Warszawska Jesień? Co doprowadziło do zwolnienia Patkowskiego z zajmowanego w rozgłośni stanowiska w połowie lat osiemdziesiątych? I czym był czarny pokój? Odpowiedzi na te pytania autorka książki szukała w archiwach i wspomnieniach kilkudziesięciu osób, z którymi udało jej się porozmawiać.Agnieszkę Pinderę zafascynowały łatwość, z jaką Patkowski łączył wiedzę z różnych dziedzin, oraz intuicja pomagająca mu wyławiać nowe, wartościowe przejawy twórczości. Zgromadzony materiał pokazuje, że można Patkowskiego uznać za jednego z pierwszych kuratorów sztuki w Polsce, oddanego artystom opiekuna projektów na pograniczu nowych mediów, performansu i instalacji. Tak jak awangarda w muzyce ukształtowała Patkowskiego jako muzykologa, tak neoawangarda na polu wszystkich sztuk ukonstytuowała przyjętą przez niego rolę mediatora między dziełem a odbiorcą. Ambasador muzyki z Marsa jest więc nie tylko biografią Józefa Patkowskiego, ale też raportem z kształtowania się nowego interdyscyplinarnego zawodu kuratora, który upowszechnił się wraz z nadejściem XXI wieku i wyszedł poza mury muzeów i galerii sztuki współczesnej.Książka jest kolejnym przykładem zaangażowania Muzeum Sztuki w Łodzi w badania nad eksperymentalną i interdyscyplinarną twórczością artystów drugiej połowy XX wieku, obok projektów Daniela Muzyczuka i Davida Crowleya Dźwięki elektrycznego ciała. Eksperymenty w sztuce i muzyce w Europie Wschodniej 1957 1984 (2012-2013) i Notatki z podziemia. Sztuka i muzyka alternatywna w Europie Wschodniej 1968 1994 (2016-2018) oraz organizowanej we współpracy z Instytutem Adama Mickiewicza i ZKM Zentrum fr Kunst und Medien w Karlsruhe wystawie Through the Soundproof Curtain. The Polish Radio Experimental Studio (2018-2019). To zarazem kolejna po książkach Czarny pokój i inne pokoje (2018) i Ultra Sounds. The Sonic Art of Polish Radio Experimental Studio publikacja kontynuująca badania nad dziedzictwem Studia Eksperymentalnego prowadzone przez Muzeum Sztuki w Łodzi.Agnieszka Pindera kulturoznawczyni i kuratorka wystaw. Autorka tekstów o sztuce i kulturze współczesnej, w tym także o Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia. Redaktorka katalogów wystaw i inicjatorka książek Praktyczny poradnik dla artystów oraz Inicjatywy i galerie artystów. Członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA. Pracuje w Muzeum Sztuki w Łodzi.
Książka ujawnia fakty z życia rodziny Herbstów tworząc niezwykle wyrazisty obraz rodu, wnikliwy opis często skomplikowanych losów poszczególnych osób.Herbstowie. Historia fabrykantów to pierwsza próba przedstawienia dziejów rodziny, ale też przyczynek do poznania kultury życia codziennego klasy średniej i wyższej Łodzii Sopotu. Autorki biografii Herbstów, Dorota Berbelska i Magdalena Michalska-Szałacka, opierają się przede wszystkim na nieznanych, nowo odkrytych i niewykorzystywanych dotąd archiwaliach, które umożliwiły wypełnienie luki w dotychczasowym stanie wiedzyo fabrykanckim rodzie. Narracyjny rdzeń książki tworzy traktowana nielinearnie historia rodziny Herbstów, dla której chronologia nie jest ramą relacji. Główne wątki rozgrywają sięw czasach dwudziestolecia międzywojennego i II wojny światowej. Na pierwszy plan wysuwają się losy Leo, jednego z synów Matyldy i Edwarda Herbstów, i jego żony Alexandry. Wieloletnie poszukiwania źródłowe prowadzone w archiwach polskich, niemieckich i rosyjskich, pozyskiwanie często śladowych informacji, pozwoliły ukazać losy poszczególnych przedstawicieli rodziny Herbstów prawie do czasów nam współczesnych. Znaczącym uzupełnieniem kwerend archiwalnych są relacje świadków, czyli historia mówiona. Przełomem w pracach badawczych było nawiązanie kontaktu z Ursulą Hadrian wnuczką Matyldy i Edwarda Herbstów.Książka nie rozwija pełnego katalogu wątków związanych z aktywnością Herbstów. Autorki kreślą przede wszystkim obraz życia codziennego jednej z wielkich rodzin fabrykanckich, a mając świadomość wielowarstwowości realiów, w których funkcjonowali Herbstowie, sygnalizują wybrane zagadnienia, takie jak ich szeroko rozumiana działalność gospodarcza, konteksty polityczne, narodowościowe czy społeczne.Z pewnością książka Herbstowie. Historia fabrykantów będzie atrakcyjną lekturą dla osób zainteresowanych przeszłością Łodzi i Sopotu oraz losami ludzi, którzy tworzyli historię tych miast.Wydawcą publikacji jest Muzeum Pałac Herbsta, oddział Muzeum Sztuki w Łodzii Muzeum Sopotu.Z recenzji prof. dr. hab. Kazimierza Badziaka (UŁ)Jednym z ważnych wątków, godnym podkreślenia, stały się osobiste losy poszczególnych przedstawicieli rodziny Herbstów, i to prawie do czasów nam współczesnych. Przedstawiony wynik wieloletnich poszukiwań źródłowych, pozyskiwanie często śladowych informacji, pozwolił na stworzenie niezwykle wyrazistego obrazu tej rodziny, często skomplikowanych jej losów, także w okresie I i II wojny światowej oraz po zakończeniu tej ostatniej. Należy więc pochwalić autorki, iż mimo stale piętrzących się trudności wytrwały w realizacji założonego celu, który w ostatecznym wyniku przerósł najśmielsze oczekiwania. Podkreślam też dążność autorek do takiego przygotowania tekstu, opracowania od strony językowej i stylistycznej, aby mógł liczyć na wyjątkowo korzystny odbiór wśród potencjalnych czytelników.Z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Stegnera (UG)Ustalając fakty z dziejów rozgałęzionej rodziny Herbstów, autorki podjęły niemal detektywistyczną pracę, zbierając rozproszone po różnych źródłach informacje. Chwała im za to. Nie do wszystkich udało się dotrzeć, ale może ta publikacja spowoduje, że pojawią się nowe materiały. Ciekawie pokazany jest stosunek i problem lojalności poszczególnych członków rodu względem zmieniających się w Łodzi władz państwowych: rosyjskich, polskich bądź niemieckich. Dzieje rodu zostały przedstawione na dość szerokim tle, zwłaszcza rozwoju Łodzi i Sopotu. Pracę dobrze się czyta, jej lektura wciąga czytelnika.
Wnikliwe studium Teorii widzenia Władysława Strzemińskiego, jego rysunków wojennych i powojennego cyklu kolaży Moim przyjaciołom Żydom.Dynamiczna i śmiała książka Luizy Nader napisana w ramach autorskiego projektu afektywnej historii sztuki, swoimi wnikliwymi analizami prac Władysława Strzemińskiego angażuje nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Badania archiwalne i znajomość literatury przedmiotu czynią z tej publikacji kompetentne studium Teorii Widzenia, rysunków wojennych, a przede wszystkim cyklu Moim przyjaciołom Żydom. Do ich interpretacji autorka wykorzystuje instrumentarium badawcze, którego dostarczają nowe tendencje w refleksji humanistycznej a zwłaszcza badania pamięci, teoria afektu i neuroestetyka. Zdeczydowane twierdzenia, krytyczne podejście do istniejących ustaleń, dosadna argumentacja i świeże interpretacje powodują, ze książka Nader staje się prawdziwą przygodą intelektualną, która zarówno uczy, jak i sprawia przyjemność oraz porusza. Afekt Strzemińskiego to obowiązkowa lektura dla każdego, kto jest zainteresowany nie tylko nowym odczytaniem oeuvre wybitnego artysty, lecz także tużpowojenna historia sztuki oraz chakterem panujących wówczas relacji polsko--żydowskich. To głęboko humanistyczna książka przeniknięta wiarą w człowieka i w siłę sztuki.prof. dr hab. Ewa DomańskaLuiza Nader - dr, historyczka sztuki, adiunkt w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Autorka książki na temat sztuki konceptualnej w Polsce (Konceptualizm w PRL, Warszawa 2009) oraz szeregu tekstów poświęconych sztuce po 1939 r. Jej badania koncentrują się na sztuce nowoczesnej, awangardowej i neoawangardowej (szczególnie w Europie Centralnej), na związkach pola kulturowego z wydarzeniami granicznymi na relacjach sztuki i Holokaustu. Inspiruje się teoriami związanymi z problematyką afektu, emocji, pamięci, traumy, koncepcjami łączonymi z materialnym zwrotem oraz humanistyką i etyką afirmatywną.
Bezkompromisowość, zamiłowanie do eksperymentu i dążenie do przekraczania utrwalonych schematów charakteryzowały artystyczną postawę Franciszki i Stefana Themersonów.Publikacja Themersonowie i awangarda to zbiór esejów, bogato ilustrowany reprodukcjami prac i archiwalnymi materiałami. Wśród autorów analizujących twórczość artystycznego małżeństwa znalazł się kurator wystawy Themersonowie i awangarda Paweł Polit oraz osoby zaangażowane w program towarzyszący wystawie (m.in. Stuart Bailey). Książka zawiera również teksty autorstwa samych Themersonów, kolaże Stefana oraz scenariusz filmu - Stefan Themerson i język autorstwa Erika van Zuylena.
Dwujęzyczna polsko-angielska publikacja towarzysząca wystawie o tym samym tytule. Zawiera eseje analizujące twórczość artystów, a także teksty naukowe, fotografie dzieł oraz zdjęcia dokumentujące samo wydarzenie.Dwujęzyczna, polsko-angielska publikacja o charakterze katalogu wystawy zawiera:1. Tekst kuratorski Michała Jachuły,2. Esej Jamesa Voorhiesa będący pogłębioną analizą twórczości C.T. Jaspera,3. Esej Novy Benway o charakterze pogłębionej analizy twórczości Joanny Malinowskiej,4. Tekst naukowy prof. Gabrieli Świtek poświęcony zagadnieniom historii biografiki artystycznej i mitologizacji artysty w odniesieniu do historii sztuki i współczesności,5. Tekst naukowy dr. Iwa Zmyślonego na temat legitymizacji wiedzy przez naukę i kulturotwóczej roli nauki.Ponaddto publikacja zawiera notki biograficzne artystów oraz autorów tekstów, listę prac, fotografie dzieł oraz zdjęcia dokumentujące ekspozycję.
Publikacja poświęcona awangardowej rzeźbie zgłębia temat relacji pomiędzy rzeźbą a przestrzenią, cielesnością i ruchem. Antologia tekstów konfrontująca teorie rzeźby Katarzyny Kobro z twórczością innych awangardowych artystów i przemyśleniami współczesnych badaczy sztuki.Pierwsza połowa XX wieku to czas intensywnych poszukiwań formalnych w dziedzinie rzeźby. Katarzyna Kobro pisała w 1929 roku: Rzeźba jest kształtowaniem przestrzeni. [] rzeźba nie jest ani literaturą, ani symboliką, ani indywidualną psychologiczną emocją. To nowe, rewolucyjne podejście do rzeźby znajduje odzwierciedlenie w tekstach składających się na naszą książkę. Ich autorami są artyści i artystki, m.in.Katarzyna Kobro, Władimir Tatlin, Georges Vantongerloo, Lszló Moholy-Nagy, Naum Gabo czy Barbara Hepworth, a także badacze i badaczki sztuki Carola Giedion-Welcker, Rosalind E. Krauss, Yve-Alain Bois i Megan R. Luke.Większość opublikowanych w książce tekstów została po raz pierwszy przełożona na język polski, co mamy nadzieję przyczyni się do ich stałej obecności w polskich badaniach nad sztuką XX wieku. Liczymy również na to, że publikacja ta zainteresuje międzynarodowe grono czytelników. Po raz pierwszy bowiem wszystkie samodzielne wypowiedzi teoretyczne Katarzyny Kobro zostały zestawione z manifestami współczesnych jej twórców i twórczyń oraz z refleksją historyków i historyczek sztuki działających w różnych latach od lat 30. XX wieku po drugą dekadę wieku XXI.
Publikacja dotyczy jednego z najważniejszych problemów współczesnej sztuki jej możliwej i oczekiwanej skuteczności.Publikacja dotyczy jednego z najważniejszych problemów współczesnej sztuki jej możliwej i oczekiwanej skuteczności. W obszernym tomie pod redakcją Tomasza Załuskiego, w ponad dwudziestu esejach i wywiadach temat ten zostaje przeanalizowany przez teoretyków i praktyków sztuki współczesnej. Dzięki tej wielości perspektyw publikacja jest pełną aktualnych odniesień prezentacją różnych poglądów, doświadczeń i postaw.Pojęcie skuteczności jest przez autorów ujęte w krytyczny sposób i szeroko sproblematyzowane. Eseje i wywiady zostały pogrupowane wokół sześciu zagadnień: Jak sztuka odnosi się do współczesnych zjawisk ekonomicznych i rodzajów pracy oraz produkcji? Czy dizajn może kształtować zachowania i relacje społeczne? Kolejne części stawiają pytania o kwestie kolektywności, partycypacji i politycznego zaangażowania artystów, w tym o związki sztuki i miejskiego aktywizmu. Wreszcie podjęte zostają problemy dotyczącego tego, czy sztuka może być narzędziem społecznej zmiany oraz czy istnieje dziś miejsce dla sojuszu sztuki i nauki?Publikacja jest podsumowaniem trzyletniej dyskusji prowadzonej w Muzeum Sztuki na temat zagadnienia skuteczności sztuki.
Publikacja poświęcona fotografii miasta, ukazującej je jako przestrzeń obcą i groźną a zarazem tajemniczą
Miasto nie moje to fotograficzna opowieść o mieście brutalnym, obcym i groźnym, a zarazem niemożliwym i ulotnym, tajemniczym i romantycznym. Tytuł odnosi się do dwóch spojrzeń. Miasto jest nie moje, bo wizja miasta, jego tajemniczość i odrealnienie powodują, że jest ono odległe od tego, co z doświadczenia o nim wiemy oraz co widzimy w reklamach i przewodnikach.
Z drugiej zaś strony, miasto jest nie moje, bo część reporterska ukazuje to, czego, na co dzień nie chcemy widzieć, obrazy miejskich przestrzeni niewygodnych, niechcianych, brudnych. Więc miasto czyje? Publikacja prezentuje wizję miasta jako skomplikowanego żywego organizmu mającego szczególną władzę nad jego mieszkańcami. Punktem wyjścia do tych rozważań są fotografie ukazujące kilka polskich miast. Każda z nich opowie własną historię, czasem dramatyczną i przejmującą, to znów smutną i pełną lęków, melancholijną lub nawet nostalgiczną.
Publikacja towarzyszyła wystawie poświęconej fotografii miasta ""Miasto nie moje"", która miała miejsce w Muzeum Sztuki w Łodzi w 2006 roku.
Album prezentujący 111 najcenniejszych dzieł z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi (j.ang)Album prezentujący 111 najcenniejszych dzieł z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.W poczatkowej części publikacji znajdziemy zwięzły opis historii kształtowania się muzealnej kolekcji.Dalsza część albumu to prezentacja najcenniejszych dzieł zawierająca fotografie poszczególnych prac, którym towarzyszą opisy obejmujące biografię artysty i analizę dzieła.Wyselekcjonowane zarówno dzieła sztuki nowoczesnej jak i dawnej mają cechę wspólną, sa w jakiejś mierze wyjątkowe, unikatowe w skali kraju. Nie jest to tylko wyjątkowość dzieła sztuki, które z racji swej niepowtarzalności jest unikatowe z definicji. Jest to kwestia rzadkości, zarówno z punktu widzenia autora, jak i rodzaju czy klasy samej przedstawionej pracy.
Publikacja podejmuje kluczowe kwestie z dziedziny ekologii, polityki i ekonomiiĆwiczenia w autonomii to propozycja pracy nad wyobraźnią ekologiczną przyszłych mieszkanek i mieszkańców Ziemi. Wystawa i powstała w relacji do niej publikacja spekulują o formach wspólnotowego życia, które przetrwa po rozpoczętej już implozji nowoczesnego systemu-świata opartego na organizowaniu natury na potrzeby kapitału.Publikacja zawiera bogato ilustrowany katalog odnoszący się do głównych problemów wystawy i jednocześnie najważniejszych wątków indywidualnej twórczości Tamsa Kaszsa i jego działań podejmowanych we współpracy z Anikó Lornt w ramach ex-artists' collective. Natomiast eseje Maji i Reubena Fowkes, Anna-Sophie Springer, Marka Styczyńskiego, Marka von Schlegla i Joanny Sokołowskiej proponują ich interpretacje i rozwinięcia. Zamykający publikację Leksykon terminów archaicznych z książki The Collapse of Western Civilization Erika M. Conwaya i Naomi Oreskes podsuwa narzędzia domyślenia o zmianie obecnych warunków życia na Ziemi ze spekulatywnej perspektywy nowej formacji ekologii-świata opisanej w roku 2393.
Na niemal 800-stronicowy tom składają się teksty kuratorów: Jarosława Lubiaka i Pauliny Kurc-Maj oraz Christiny Lodder, Andrzeja Szczerskiego, Agnieszki Rejniak-Majewskiej i Pawła Mościckiego. Wydawnictwo uzupełniają reprodukcje prac artysty oraz fragmenty jego powieści.Publikacja Powidoki życia. Władysław Strzemiński i prawa dla sztuki powstała w związku z wystawą prezentowaną w sezonie 2010/2011 w ms. Na niemal 800-stronicowy tom składają się teksty kuratorów: Jarosława Lubiaka i Pauliny Kurc-Maj oraz Christiny Lodder, Andrzeja Szczerskiego, Agnieszki Rejniak-Majewskiej i Pawła Mościckiego. Wydawnictwo uzupełniają reprodukcje prac artysty oraz fragmenty jego powieści.Ideową ramę wystawy wyznaczyły trzy pojęcia zaczerpnięte z pism teoretycznych Strzemińskiego: powidok, architektonizacja i prawo. Odczytane na nowo przez kuratorów, zostały rozpisane na cztery części dzielące wystawę. Podobny podział zastosowano w publikacji, tworząc cztery rozdziały - Prawa sztuki, Architektonizacja życia, Powidoki śmierci i Prawa dla sztuki.
Publikacja w retrospektywnym ujęciu przybliża artystyczną aktywność Krzysztofa Wodiczki, przede wszystkim wszelkie jego działania na rzecz marginalizowanych grup i demokracji a także projekty sprzeciwiające się wojnie.Publikacja Krzysztof Wodiczko. Na rzecz domeny publicznej w retrospektywnym ujęciu przybliża artystyczną aktywność Krzysztofa Wodiczki oraz inne jego działania na rzecz marginalizowanych grup i demokracji w tym projekty sprzeciwiające się wojnie.Krytyczny i utopijny wymiar jego sztuki jest tematem otwierającego katalog, obszernego wywiadu z artystą, przeprowadzonego przez Bożenę Czubak. Szerszy kontekst jego działań znajduje omówienie w tekstach wybitnych badaczy kultury wizualnej: Toma Ecclesa, Piotra Piotrowskiego i Rosalyn Deutsche.Na drugą część katalogu składa się rozbudowana dokumentacja, prezentująca działania artysty od 1968 do 2014 roku. W części tej opisane i zilustrowane zostały najważniejsze akcje w przestrzeni miejskiej, projekty i realizacje Pojazdów oraz Instrumentów począwszy od wczesnych prac z radykalną analizą języka artystycznego i roli artysty, poprzez pionierskie działania w zakresie sztuki publicznej, aż po antywojenne projekty z ostatnich lat, inicjujące dyskusje na temat potrzeby zanegowania tego sposobu rozwiązywania konfliktów.
Książka towarzysząca wystawie o tym samym tytule, dotycząca twórczości polskich awangardowych artystów pochodzenia żydowskiego.Książka niniejsza powstała w wyniku ponad dwuletnich badań i kwerend prowadzonych przez zespół pracowników i współpracowników Muzeum Sztuki w Łodzi w licznych archiwach i zbiorach zarówno polskich jak i zagranicznych.Ich podsumowanie stanowiła wystawa otwarta w listopadzie 2009 roku w nowym budynku Muzeum Sztuki - ms oraz towarzyszące jej sympozjum, które zgromadziło badaczy z Polski, Francji, Kanady, Niemiec i Stanów Zjednoczonych. W swoim układzie książka odzwierciedla strukturę tego badawczego projektu. W pierwszej części odnajdziemy teksty wygłoszone na sympozjum. Część drugą tworzy materiał ilustracyjny i tekstowy zaprezentowany w ramach wystawy w Muzeum Sztuki. Część trzecia gromadzi artykuły prasowe, wywiady i wypowiedzi o charakterze programowym autorstwa bądź samych artystów, bądź też uważnych obserwatorów ówczesnego życia artystycznego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
