Historię powstania czołgów lekkich M3 warto poprzedzić wyjaśnieniem dotyczącym nomenklatury używanej w USA. Otóż w okresie przed wybuchem II wojny światowej (do 1940 roku) broń pancerna znajdowała się zarówno w gestii dowództwa piechoty, jak i kawalerii. Pewnym namacalnym dowodem tej dwoistości były metalowe plakietki mocowane do wież czołgów: ze skrzyżowanymi karabinami (piechota) lub szablami (kawaleria) oraz przyjęcie odmiennych nazw, czasami dla tych samych typów wozów bojowych. Określenie TANK dotyczyło wozów bojowych piechoty, natomiast kawaleria nazywała swoje czołgi COMBAT CAR.Był to rezultat przyjęcia ustawy o obronie narodowej (1920), która rozwiązywała istniejący w okresie wojny światowej Tank Corps i kierowała wszystkie czołgi pod sztandary piechoty. W ten oto sposób czołgi zostały niejako przypisane do piechoty, zresztą wówczas taktyka użycia, przewidywała ich zastosowanie tylko do wsparcia piechoty.
Za przykład gigantomanii i braku znajomości taktyki użycia broni pancernej na polu walki mogą służyć dwa pojazdy pancerne skonstruowane i wyprodukowane w okresie II wojny światowej. Czołg superciężki „Maus” i działo samobieżne (szturmowe) „Sturmtiger”. W rozkazie z 5 sierpnia 1943 roku Adolf Hitler polecił skonstruowanie ciężkiego działa samobieżnego przeznaczanego do zwalczania silnie umocnionych punktów oporu. Nie była to pierwsza konstrukcja tego typu w armii niemieckiej, bowiem już wcześniej, wiosną 1942 roku, prowadzono prace projektowe nad nowym działem szturmowym typu „Bar” uzbrojonym w haubicę kalibru 305 mm, która mogła przemieszczać się w pionie w zakresie od 0 do 70. Planowano wykorzystać w tej konstrukcji nieznacznie zmodyfikowane podwozie czołgu „Tiger”. Jednak pojazd nie został ukończony nawet w formie prototypu. Produkowano natomiast lżejsze pojazdy na podwoziach czołgów PzKpfw III Sd Kfz 141 (np. Sturmgeschutz III/40) i PzKpfw IV Sd Kfz 161.
Nieznanym epizodem z dziejów niemieckich jednostek pancernych w okresie II wojny światowej, są walki oddziałów pancernych sformowanych w ramach policji porządkowej (Ordungspolizei). Zadaniem tych jednostek była służba patrolowa, wsparcie pieszych oddziałów policji w zakresie prowadzenia rozpoznania i niszczenia umocnionych punktów oporu przeciwnika, a przede wszystkim walka z oddziałami partyzanckimi na terenach okupowanych.
W okresie drugiej wojny światowej armia niemiecka używała obok klasycznych pojazdów kołowych także wielu typów pojazdów półgąsienicowych. Najbardziej popularne były transportery opancerzone typu Sd Kfz 250 i Sd Kfz 251 oraz ciągniki półgąsienicowe.
Niemcy wprowadzili też do jednostek pojazdy półgąsienicowe powstałe w wyniku przebudowy standardowych samochodów ciężarowych.
Już pierwszy rok walki w Rosji pozwolił uzyskać cenne doświadczenia w zakresie sprawności transportu na froncie wschodnim. W okresie wiosennym i jesiennym rosyjskie i ukraińskie drogi zmieniały się w bajora błota, w którym została unieruchomiona większość pojazdów kołowych Wehrmachtu i Waffen-SS, oczywiście, oprócz wówczas nielicznych, pojazdów z napędem na obie, lub dwie osie (4x4 lub 6x4).
Klasyczne samochody ciężarowe, posiadające napęd tylko na tylną oś (4x2) doskonale sprawdzały się na dobrych drogach, natomiast na froncie wschodnim stawały się zupełnie bezużyteczne.
Czołg Panzerkampfwagen III w zamiarach niemieckiego dowództwa miał być podstawowym typem czołgu średniego armii niemieckiej. Czołgi PzKpfw III Sd Kfz 141 stanowiły podstawowe wyposażenie jednostek Panzerwaffe w latach 1941-1943. Czołgi tego typu były, obok czołgów PzKpfw IV Sd Kfz 161, najliczniej produkowanymi niemieckimi pojazdami pancernymi. Pierwsze pojazdy pancerne odrodzonego Wehrmachtu – czołgi lekkie PzKpfw I Sd Kfz 101 i PzKpfw II Sd Kfz 121 traktowane były jako wozy szkolne, przeznaczone do doskonalenia kadr jednostek pancernych. Pierwszym czołgiem bojowym miały być PzKpfw III, przeznaczony dla dowódców plutonów (Zugfuhrerwagen – stąd nazwa ZW). Z powodu opóźnienia prac projektowych o dużych strat pojazdów podchodzących z serii Ausf. A-D dopiero czołgi wersji PzKpfw III Ausf. E stały się pełnowartościowym sprzętem pancernym i w małej ilości trafiły do jednostek Panzerwaffe podczas kampanii w Polsce, a potem w większej we Francji wiosną 1940 roku.
Największym i najcięższym pojazdem niemieckich wojsk pancernych, użytym bojowo w czasie II wojny światowej, było działo samobieżne 12,8 cm Pak L/55 Sd Kfz 186 Panzejager „Tiger” Ausf. B, nazywane zgodnie z rozkazem Adolfa Hitlera z 26 lutego 1945 roku, „Jagdtiger”.
Chcielibyśmy poinformować, że w naszym sklepie internetowym nie ma jeszcze opisu produktu NR 561 Breda BA. 65. Pracujemy intensywnie nad uzupełnieniem opisu NR 561 Breda BA. 65 i jak najszybszym udostępnieniem go na stronie sklepu. Przepraszamy za wszelkie niedogodności związane z brakiem pełnej informacji o produkcie. Jeśli mają Państwo jakieś pytania lub wątpliwości dotyczące produktu, zachęcamy do kontaktu z naszym działem obsługi klienta. Dziękujemy za wyrozumiałość i cierpliwość.
Samolot bombowy PZL.37 Łoś, to niewątpliwie obok myśliwca PZL P.11 najsłynniejszy i najbardziej rozpoznawany samolot II Rzeczpospolitej. Jednocześnie był to najnowocześniejszy, produkowany seryjnie samolot wojskowy. Konstrukcja PZL.37 Łoś nie ustępowała zagranicznym samolotom bombowym, a wiele z nich znacznie przewyższała. Samolot posiadał nowe rozwiązania techniczne, niektóre zastosowane po raz pierwszy w lotnictwie polskim.
Niniejsza książka należy do cyklu publikacji poświęconych malowaniu i oznakowaniu niemieckich pojazdów pancernych, w czasie II wojny światowej. Zawiera bogaty materiał dokumentacyjny, opisujący stosowane w szeregach oddziałów zmotoryzowanych i pancernych Waffen-SS i policji, wzory malowania i oznakowania pojazdów bojowych w latach 1939-1945.
Najliczniej wytwarzanym w czasie II wojny światowej czołgiem w Niemczech był PzKpfw IV Sd Kfz 161. Na bazie jego podwozia (i czołgu PzKpfw III) i kadłuba zostało skonstruowanych wiele pojazdów pancernych o różnorodnych zastosowaniach. W niniejszym opracowaniu przedstawione zostanie ciężkie działo samobieżne: 8,8 cm Pak 43/1 L/71 Fgst auf Geschutzwagen III und IV Sf - Sd Kfz 164 Nashorn/Hornisse.
Jednym z najbardziej znanych włoskich samolotów wojskowych z okresu II wojny światowej był bombowiec SIAI (Savoia-Marchetti) S. (SM.) 79. Skonstruowany w latach 1934-1935 pozostawał w uzbrojeniu jednostek lotnictwa włoskiego do 1945 roku.Był używany bojowo podczas wojny domowej w Hiszpanii w latach 1937-1939 (Militaria nr 530), podczas krótkiej wojny z Francja w czerwcu 1940 roku, kampanii greckiej w 1940 i w 1941 roku, walk w Afryce Północnej w latach 1940-1942, kampanii we włoskiej Afryce Wschodniej 1940-1941, ataków na Maltę. Samoloty S. 79 były z powodzeniem używane również do wykonywania ataków torpedowych, m.in. atakowały okręty alianckie w Gibraltarze. Savoie trafiły także do jednostek transportowych. Samoloty S. 79 były eksportowane m.in. do Jugosławii, Rumunii, Iraku. Zdobyczne samoloty używało lotnictwo brytyjskie i Luftwaffe. W zakładach IAR w Braszow podjęto produkcję licencyjną wersji dwusilnikowej pod oznaczeniem IAR JRS-79B/B1
Niniejsze opracowanie stanowi kontynuację monografii czołgu lekkiego Light Tank M3 "Stuart", która została opublikowana w 2016 roku (militaria nr 430). Obecnie zostaną przedstawione czołgi lekkie Light Tank M3A3, M5 i M5A1, będące rozwinięciem wcześniejszych wersji : M3 i M3A1. Podobnie, jak w przypadku czołgów średnich Medium Tank M4, w okresie wojny rozpoczęto produkcję nowej generacji czołgów lekkich. Modyfikacja standardowego Light Tank M3 polegała na modernizacji opancerzenia i wymianie silnika, bowiem lotniczy silnik gaźnikowy Continental W670, napędzający czołgi M3, uznano za nieodpowiedni, zresztą podobnie oceniono ten sam silnik, napędzający czołgi średnie M4, a finalnym etapem rozwoju czołgu M4 było powstanie M4A3 napędzanego silnikiem FORD GAA - (Militaria nr 542). Ze wstępu Janusz Ledwoch
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
