Druga wojna światowa rozpoczęła się dla Australii w dniu 3 września 1939 roku, i została ją nieprzygotowaną do obrony swego terytorium.Oczywiście wówczas nikt w Krainie Kangurów nie myślał, że kontynent na antypodach może stać się obiektem agresji.Szczególnie trudna sytuacja panowała w lotnictwie wojskowym. Royal Australian Air Force hojne wyposażone w samoloty wielozadaniowe i szkolne, całkowicie pozbawione było nowoczesnych myśliwców i bombowców. Z Niemcami jako przeciwnikiem, zaradzenie tym brakom nie było oczywiście tak pilne, bowiem dywizjony skierowane do Europy, a potem do Afryki otrzymywały standardowy sprzęt RAF-u. Tym niemniej dostrzeżono konieczność przyspieszonego przezbrojenia RAFF i zadanie to otrzymało priorytet na liście wydatków rządowych. Japonia, wobec agresywnych poczynań na terenie Chin i Mandżurii, zaczęła być traktowana jako potencjalny napastnik. We wrześniu 1940 roku podpisała pakt z Niemcami i Włochami. Wojna na Pacyfiku była już tylko kwestią czasu.
Niniejsze opracowanie omawia prototypowe działa samobieżne SU-14 na podwoziu czołgu ciężkiego T-35, T-100X i T100Y wykonane w oparciu o czołg ciężki T-100. Działa samobieżne Obiekt 212 i KW-7 zaprojektowanych na podwoziu czołgu ciężkiego KW-1.
Niniejsza publikacja została poświęcona zasadom malowania i oznakowania najsłynniejszego czołgu III Rzeszy - czołgu ciężkiegoPzKpfw VI Sd Kfz 181 "Tiger" i PzKpfw VI Sd Kfz 182 "Tiger" II("Konigtiger"). W książce zostały przedstawione podstawowe informacje o malowaniu w jednostkach armii lądowej (Heer): batalionach czołgów ciężkich i jednostkach improwizowanych oraz w jednostkach Waffen SS: kompaniach i batalionach czołgów ciężkich. Książka jest ilustrowana licznymi kolorowymi planszami przedstawiającymi różne wzory malowania czołgów ciężkich "Tiger" i "Konigtiger" w latach 1942-1945.
Niniejsze opracowanie zostało poświęcone czołgom zdobycznym używanym w armii niemieckiej (Panzerwaffe, Waffen SS, i policji w latach 1940-1945) i stanowi uzupełnienie pierwszej części publikacji Militaria nr 439
Tank Power 484 Sherman 75 mm vol. IMonografia amerykańskiego czołgu średniego M4 Sherman uzbrojonego w armatę kalibru 75 mm. W publikacji opisano wersje używane w czasie II wojny światowej przez armię USA i jej sojuszników.
Nowymi czołgami rozpoznawczymi, którymi planowano zastąpić w jednostkach Wojska Polskiego tankietki, miały być: lekki czołg rozpoznawczy 4TP (PZInż 140) i czołg pływający oznaczony PZInż 130. Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, PZInż 130 nie był rozwinięciem brytyjskiego czołgu pływającego Vickers-Armstrong Light Amphibious Tank Model 1931, bowiem reprezentował wyższy poziom techniczny i odpowiadał pojazdom, klasy sowieckich czołgów pływających T-38.
W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki pancerne na dość szeroka skalę używały czołgów zdobywczych. Niektóre były bezpośrednio kierowane do jednostek, np. zdobyte wiosną 1943 roku i wyremontowane w Charkowie czołgi T-34, biorące w szeregach dywizji SS ""Das Reich"" udział w bitwie pod Kurskiem, w lipcu 1943 roku. Natomiast większość czołgów została poddana modyfikacji, polegającej najczęściej na przebudowie (podwozie) na działa samobieżne.W niniejszym opracowaniu zostaną przedstawione czołgi (a także ""małe czołgi"" - tankietki), pochodzące z armii austriackiej, czecho-słowackiej, polskiej, belgijskiej i francuskiej.
Historię powstania czołgów lekkich M3 warto poprzedzić wyjaśnieniem dotyczącym nomenklatury używanej w USA. Otóż w okresie przed wybuchem II wojny światowej (do 1940 roku) broń pancerna znajdowała się zarówno w gestii dowództwa piechoty, jak i kawalerii. Pewnym namacalnym dowodem tej dwoistości były metalowe plakietki mocowane do wież czołgów: ze skrzyżowanymi karabinami (piechota) lub szablami (kawaleria) oraz przyjęcie odmiennych nazw, czasami dla tych samych typów wozów bojowych. Określenie TANK dotyczyło wozów bojowych piechoty, natomiast kawaleria nazywała swoje czołgi COMBAT CAR.Był to rezultat przyjęcia ustawy o obronie narodowej (1920), która rozwiązywała istniejący w okresie wojny światowej Tank Corps i kierowała wszystkie czołgi pod sztandary piechoty. W ten oto sposób czołgi zostały niejako przypisane do piechoty, zresztą wówczas taktyka użycia, przewidywała ich zastosowanie tylko do wsparcia piechoty.
Za przykład gigantomanii i braku znajomości taktyki użycia broni pancernej na polu walki mogą służyć dwa pojazdy pancerne skonstruowane i wyprodukowane w okresie II wojny światowej. Czołg superciężki „Maus” i działo samobieżne (szturmowe) „Sturmtiger”. W rozkazie z 5 sierpnia 1943 roku Adolf Hitler polecił skonstruowanie ciężkiego działa samobieżnego przeznaczanego do zwalczania silnie umocnionych punktów oporu. Nie była to pierwsza konstrukcja tego typu w armii niemieckiej, bowiem już wcześniej, wiosną 1942 roku, prowadzono prace projektowe nad nowym działem szturmowym typu „Bar” uzbrojonym w haubicę kalibru 305 mm, która mogła przemieszczać się w pionie w zakresie od 0 do 70. Planowano wykorzystać w tej konstrukcji nieznacznie zmodyfikowane podwozie czołgu „Tiger”. Jednak pojazd nie został ukończony nawet w formie prototypu. Produkowano natomiast lżejsze pojazdy na podwoziach czołgów PzKpfw III Sd Kfz 141 (np. Sturmgeschutz III/40) i PzKpfw IV Sd Kfz 161.
Brytyjskie czołgi szybkie Mk VIII A27M `Cromwell` weszły na szeroką skalę do uzbrojenia alianckich wojsk pancernych tuż przed lądowaniem w Normandii. Brały udział w zmaganiach pancernych na terenie Francji latem 1944 roku. Konstrukcja czołgu wywodziła się, z opracowanej wcześniej rodziny czołgów szybkich Mk III (A13), Mk IV i Mk IVA (A13 Mk II i Mk IIA), Mk V `Covenanter` (A13 Mk III) i wreszcie najbardziej znanego Mk VI A15 `Crusader`. Jednak najbliższe konstrukcyjnie `Cromwellowi` czołgi to A24 `Cavalier` i A27L `Centaur`. Czołgi szybkie Mk VIII A27M `Cromwell` były używane w polskich jednostkach pancernych (PSZ) stacjonujących na terenie Wielkiej Brytanii w latach 1944 - 1945. W pierwszej części monografii zostaną omówione wersje produkcyjne czołgu oraz plany, zamieszczony opis techniczny i fotografie pojazdów muzealnych, natomiast w drugiej części zostanie przestawiony opis działań bojowych z udziałem tego czołgu. ze wstępu
`(...) Pojawienie się czołgów T-34 i KW, z którymi nie mogły sobie poradzić niemieckie armaty przeciwpancerne kalibru 37 mm (pogardliwie przez żołnierzy nazywane `Kołatkami`) wymusiło konieczność natychmiastowej modernizacji uzbrojenia i wprowadzenia do uzbrojenia jednostek artylerii przeciwpancernej armat kalibru 50 mm i 75 mm. O rozmiarach kryzysu świadczy fakt, że wykorzystano także zdobyczne sowieckie armaty kalibru 76,2 mm, które zresztą okazały się najlepszym orężem w walce z czołgami Stalina.`
Na podwoziu czołgu PzKpfw 38(t) skonstruowano kilka udanych dział samobieżnych, m.in. działa samobieżne „Marder” III, czy „Gepard” – Flakpanzer 38(t). Ostatecznie na podwoziu „38” zostało też zamontowane działo piechoty kalibru 150 mm typu sIG 33. 15 cm sIG 33 była wprawdzie armatą piechoty, lecz z powodu możliwości uzyskania bardzo wysokiego kąta podniesienia lufy zazwyczaj używano tego typu działa jako haubicy. Ze wstępu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
