Można śmiało postawić tezę, że czołgi Sherman 17 pdr. lub Sherman Firefly uratowały alianckie wojska pancerne przed klęską w Normandii w czerwcu 1944 roku i zepchnięciem z powrotem do morza alianckich wojsk lądowych. Czołg Firefly był wówczas jedynym alianckim wozem bojowym mogącym skutecznie zwalczać niemieckie straszliwe bliźniaki"" czołgi średnie PzKpfw V Sd Kfz 171 Panther i czołgi ciężkie PzKpfw IV Sd Kfz 181 Tiger.Czołgi Firefly znajdowały się na uzbrojeniu pułków pancernych PSZ w składzie 1. dywizji pancernej i 2. brygady pancernej walczącej we Włoszech. Ponadto czołgów Firefly używały jednostki kanadyjskie i czechosłowackie w Europie Zachodniej oraz nowozelandzkie i południowoafrykańskie we Włoszech. Czołgi Firefly zostały także dostarczone do jednostek amerykańskich, lecz tylko kompania C z 555. batalionu czołgów 5. armii walczącej w Italii otrzymała czołgi Firefly przed zakończeniem wojny.
Historię powstania czołgów lekkich M3 warto poprzedzić wyjaśnieniem dotyczącym nomenklatury używanej w USA. Otóż w okresie przed wybuchem II wojny światowej (do 1940 roku) broń pancerna znajdowała się zarówno w gestii dowództwa piechoty, jak i kawalerii. Pewnym namacalnym dowodem tej dwoistości były metalowe plakietki mocowane do wież czołgów: ze skrzyżowanymi karabinami (piechota) lub szablami (kawaleria) oraz przyjęcie odmiennych nazw, czasami dla tych samych typów wozów bojowych. Określenie TANK dotyczyło wozów bojowych piechoty, natomiast kawaleria nazywała swoje czołgi COMBAT CAR.Był to rezultat przyjęcia ustawy o obronie narodowej (1920), która rozwiązywała istniejący w okresie wojny światowej Tank Corps i kierowała wszystkie czołgi pod sztandary piechoty. W ten oto sposób czołgi zostały niejako przypisane do piechoty, zresztą wówczas taktyka użycia, przewidywała ich zastosowanie tylko do wsparcia piechoty.
Za przykład gigantomanii i braku znajomości taktyki użycia broni pancernej na polu walki mogą służyć dwa pojazdy pancerne skonstruowane i wyprodukowane w okresie II wojny światowej. Czołg superciężki „Maus” i działo samobieżne (szturmowe) „Sturmtiger”. W rozkazie z 5 sierpnia 1943 roku Adolf Hitler polecił skonstruowanie ciężkiego działa samobieżnego przeznaczanego do zwalczania silnie umocnionych punktów oporu. Nie była to pierwsza konstrukcja tego typu w armii niemieckiej, bowiem już wcześniej, wiosną 1942 roku, prowadzono prace projektowe nad nowym działem szturmowym typu „Bar” uzbrojonym w haubicę kalibru 305 mm, która mogła przemieszczać się w pionie w zakresie od 0 do 70. Planowano wykorzystać w tej konstrukcji nieznacznie zmodyfikowane podwozie czołgu „Tiger”. Jednak pojazd nie został ukończony nawet w formie prototypu. Produkowano natomiast lżejsze pojazdy na podwoziach czołgów PzKpfw III Sd Kfz 141 (np. Sturmgeschutz III/40) i PzKpfw IV Sd Kfz 161.
`(...) Pojawienie się czołgów T-34 i KW, z którymi nie mogły sobie poradzić niemieckie armaty przeciwpancerne kalibru 37 mm (pogardliwie przez żołnierzy nazywane `Kołatkami`) wymusiło konieczność natychmiastowej modernizacji uzbrojenia i wprowadzenia do uzbrojenia jednostek artylerii przeciwpancernej armat kalibru 50 mm i 75 mm. O rozmiarach kryzysu świadczy fakt, że wykorzystano także zdobyczne sowieckie armaty kalibru 76,2 mm, które zresztą okazały się najlepszym orężem w walce z czołgami Stalina.`
Na podwoziu czołgu PzKpfw 38(t) skonstruowano kilka udanych dział samobieżnych, m.in. działa samobieżne „Marder” III, czy „Gepard” – Flakpanzer 38(t). Ostatecznie na podwoziu „38” zostało też zamontowane działo piechoty kalibru 150 mm typu sIG 33. 15 cm sIG 33 była wprawdzie armatą piechoty, lecz z powodu możliwości uzyskania bardzo wysokiego kąta podniesienia lufy zazwyczaj używano tego typu działa jako haubicy. Ze wstępu
W momencie oblotu Handley Page HP.52 "Hampden" był jednym z najnowocześniejszych bombowców na świecie. Starannie dopracowanie konstrukcji pod względem aerodynamicznym sprawiało, że miał wysoką prędkość, bardzo dobrą zwrotność i prawidłowe własności pilotażowe. Jednak nierozwojowa konstrukcja płatowca i słabe uzbrojenie wynikające z niedużej szerokości kadłuba (brak możliwości montażu wieżyczek strzeleckich), przesądziły o jego szybkim wycofaniu z jednostek bojowych Bomber Command.
Wodnosamoloty Heinkel He 115 stanowiły podstawowe uzbrojenie jednostek niemieckiego lotnictwa morskiego w latach 1939-1941. Heinkle były przeznaczone do prowadzenia rozpoznania, wykonywały ataki bombowe i torpedowe. W latach 1939-1940 załogi He 115 prowadziły wojnę minową u wschodnich wybrzeży Wielkiej Brytanii.
Niniejsza publikacja omawia działanie bojowe jednostek lotnictwa polskiego uzbrojonych w P.11c we wrześniu 1939 roku i lotnictwa rumuńskiego, używającego bojowo internowanych w Rumunii polskich P.11c.
Samolot liniowy, czyli bombowo-rozpoznawczy PZL.23 ("Karaś" I/II)stanowił podstawowe uzbrojenie jednostek liniowych w latach 1937-1939. Wyprodukowano wliczając produkcję eksportową, ponad 300 samolotów tego typu.Niniejsze opracowanie opisuje działania bojowe jednostek lotnictwa polskiego uzbrojonych w samoloty PZL.23 "Karaś" I/II i internowanych samolotów Karaś I/II, które trafiły do jednostek lotnictwa rumuńskiego i zostały użyte bojowo na froncie wschodnim w latach 1941-1943.
Samolot liniowy, czyli bombowo-rozpoznawczy PZL.23 "Karaś" stanowił podstawowe uzbrojenie jednostek liniowych w latach 1937-1939. Wyprodukowano wliczając produkcję eksportową, ponad 300 samolotów tego typu.
Samolot bombowy PZL.37 Łoś, to niewątpliwie obok myśliwca PZL P.11 najsłynniejszy i najbardziej rozpoznawany samolot II Rzeczpospolitej. Jednocześnie był to najnowocześniejszy, produkowany seryjnie samolot wojskowy. Konstrukcja PZL.37 Łoś nie ustępowała zagranicznym samolotom bombowym, a wiele z nich znacznie przewyższała. Samolot posiadał nowe rozwiązania techniczne, niektóre zastosowane po raz pierwszy w lotnictwie polskim.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
