Książka "Socmodernizm. Architektura Europy Środkowej czasu zimnej wojny" to fascynująca i bogato ilustrowana podróż w głąb historii modernizmu socjalistycznego, który przez dekady pozostawał niedoceniany i marginalizowany w badaniach nad architekturą XX wieku. Publikacja stanowi nie tylko analizę zjawisk architektonicznych, ale także próbę rekonstrukcji pełniejszej opowieści o powojennych przemianach Europy Środkowej. Skojarzenie socmodernizmu z uprzemysłowioną i skolektywizowaną architekturą zbyt często przesłaniało wybitne osiągnięcia twórców, którzy rozwijali własne, unikalne języki estetyczne i prowadzili dialog z bogatym dziedzictwem poprzednich epok. Ta książka rzuca światło na architektów pewnych swojej wizji, działających w rzeczywistości pełnej ograniczeń w NRD, Czechosłowacji, Jugosławii, PRL-u, Litwie, Łotwie, Estonii, i wykorzystujących na swoją korzyść możliwości wynikających z utopijnego ducha tamtych czasów. Autorzy - dr Łukasz Galusek i dr Michał Wiśniewski - zwracają uwagę, że historia powojennej Europy była przez lata narracją pełną przemilczeń i nieobecności - zarówno w obszarze politycznym, jak i kulturowym. O ile te luki w historii społeczno-politycznej powoli zapełniano w ciągu ostatnich 30 lat, architektura nadal pozostaje obszarem pełnym przeoczeń. Publikacja ta jest odpowiedzią na potrzebę nowego spojrzenia, przywracającego równowagę w narracji o modernistycznym dziedzictwie Europy Środkowej. Książka zmusza do refleksji nad współczesnym odbiorem i znaczeniem architektury powojennej. To także apel o bardziej zniuansowane spojrzenie na spuściznę epoki zimnej wojny - pełnej sprzeczności, ale też bogactwa artystycznych poszukiwań.
Współczesne miasto jest miejscem sprzeczności; zamieszkiwane przez wiele grup etnicznych, przedstawicieli wielu różnych kultur, warstw społecznych, wyznawców rozmaitych religii. Jest pełne kontrastów i tarć, a więc ma wiele twarzy, bo jedna nie wystarczy. Co ważne, miasta nieustannie się zmieniają, a na ich kształt mają wpływ na przykład rozwój technologii informacyjnej, zmiany społeczne, ale także decyzje jego indywidualnych użytkowników. Aby zrozumieć miasto i być w stanie nad nim i w nim pracować, powinniśmy je zobaczyć jako splot rezultatów ludzkich czynów i woli.
Joseph Rykwert, jeden z najwybitniejszych historyków i krytyków architektury, klasyk światowej „urbanologii” próbuje odpowiedzieć na pytanie, czym jest miasto – nie tylko w jego materialnej sferze, jako nagromadzenie budynków i ulic, ale miasto jako żywy organizm, dzieło sztuki, produkt skomplikowanych procesów społecznych, owoc nawarstwiających się kultur, idei i wartości.
"Czas nie jest sprzymierzeńcem dzieła sztuki. Powoduje nieuchronny proces starzenia, niesie ryzyko pogarszania się stanu technicznego dzieła i, co za tym idzie, osłabiania wyrazu artystycznego. Dzieło sztuki traci świeżość i blask nowości. Ażeby temu procesowi stawić czoło - gdyż zapobiec mu nie sposób - od tysiącleci działali artyści zajmujący się, oprócz własnej działalności twórczej, "odświeżaniem", "odnawianiem" czy restaurowaniem dzieł swoich kolegów, żyjących i tworzących w poprzednich epokach lub pokoleniach. Działalność tych restauratorów uważana była zawsze za twórczą. Nie istniało rozróżnienie pomiędzy współczesnymi twórcami i konserwatorami dzieła sztuki. Wszyscy umieli działać na obu polach, z tym samym talentem i tą samą wiedzą".
Adriatyk morze wiążące ze sobą wybrzeża i ludy, odnoga kolebki cywilizacji europejskiej. Morze jest nie tylkoorganizmem czy mechanizmem jest także drogą, którąwędrują dobra i ludzie, a także idee, wynalazki, języki i kultury. Adriatyk w książce Egido Ivetica stanowi przestrzeńsymboliczną, w której przeglądają się lokalne i narodowewspólnoty, miejsce styku interioru i wybrzeża, Wschodui Zachodu, katolicyzmu i prawosławia, kultury rzymskieji słowiańskiej. Historia Adriatyku to jednocześnie historiaEuropy Środkowej, ale też opowieść o formowaniu się jejgranic.
Karl Jaspers (1883–1969), niemiecki filozof i psycholog, jeden z głównych przedstawicieli filozofii egzystencjalnej.
Napisana wkrótce po II wojnie światowej Idea uniwersytetu (wyd. drugie zmienione, 1946) jest wyrazem pogłębionej refleksji nad misją uniwersytetów, mającą niewątpliwe znaczenie dla kondycji człowieka i wielu aspektów jego działalności.
Nici historii oraz wątków politycznych stanowią podstawę publikacji poświęconej wystawie o relacjach Polski i Ukrainy od końca XVII wieku do współczesności. Zawiera on 75 dzieł, autorstwa 57 artystów. Skupienie na kulturze sprawia, że reprodukcje w nim zwarte układają się w wielowątkową tkaninę, bo właściwie przez całą historię nowoczesną kultura stanowiła dla obu narodów substytut nieistniejącego państwa.Osnowa, jaka ukazuje się w albumie, jest niezwykle skomplikowana: składają się na nią najbardziej mitotwórcze obrazy, ale jednocześnie między nimi przeciągane są kolejne sploty zupełnie współczesne, nowe nici: ukraiński tożsamościowy mit kozaczyzny okazuje się pokrewnym wątkiem wobec polskiego mitu powstańczego, symbolika ukraińskiej chaty wiąże się z polskim dworem, kozacy i sarmaci przyglądają się sobie na portretach trumiennych z XVIII wieku, mit czarnoziemu zderza się z nowoczesnymi projektami grupy R.E.P., a Donieck i Lwów rozpoczynają kolejne, biegnące równolegle ściegi wyobraźni.Prace artystów budują bowiem zupełnie nowe konteksty, rodzi się na naszych oczach nowy kanon symboli, co przekłada się na narodziny zupełnie innej jakościowo narracji. Proces ten nie odbywa się jednak na drodze konfliktu i polemiki, ale poprzez dialog, splątanie wątków.Prezentacji reprodukcji dzieł z wystawy towarzyszą tekst kuratorski Oksany Barszynowej i Żanny Komar oraz eseje Anny Łazar i Mykoły Riabczuka.Album towarzyszący wystawie Ukraina. Wzajemne spojrzenia.Edycja trójjęzyczna: polska, ukraińska, angielska.Publikacja wydana w ramach projektu pt. Inny Kraków współfinansowanego ze środków Miasta Krakowa.
Joachim Lelewel jest znany przede wszystkim jako wybitny naukowiec (zajmował się m.in. historią i numizmatyką) oraz działacz polityczny i emigracyjny. Prezentowana w Muzeum Narodowym w Krakowie wystawa Lelewel. Rytownik Polski przybliża nieznaną szerzej działalność uczonego, który sam przygotowywał ilustracje do swoich publikacji, wycinając je z wielką precyzją w miedzianych płytach. Oprócz matryc i powstałych z nich odbitek zaprezentowano też wybrane zagadnienia z biografii Lelewela, ilustrując je m.in. wizerunkami jego bliższych i dalszych krewnych, przyjaciół czy osobistości z życia publicznego, które odegrały w jego życiu istotną rolę, a także widokami miast, z którymi był związany. Godne uwagi w tej części ekspozycji są przykłady wykonanych przez Lelewela prac rysunkowych i malarskich oraz zachowane po nim pamiątki, takie jak np. kolebka, czapka, okulary, kałamarz, farby i przybory kreślarskie.Oba wątki wystawy znakomicie oddaje obszerny katalog. W pierwszej części zamieszczono kalendarium życia uczonego, omówiono jego działalność rytowniczą i rysunkową, a także przedstawiono zagadnienia związane z przeprowadzoną przez Muzeum Narodowe w Krakowie konserwacją płyt i rycin. Część druga to prezentacja 268 matryc i wykonanych z nich odbitek, którą ilustruje przeszło 600 fotografii.
Stała wystawa Przedmioty. Galeria Designu Polskiego XX i XXI wieku w Kamienicy Szołayskich im. Feliksa Jasieńskiego to pierwsza w historii Muzeum Narodowego w Krakowie prezentacja najciekawszych osiągnięć polskiego designu od projektów graficznych, przez modę i meble, po gry komputerowe podkreślająca jego znaczenie oraz odrębność wobec sztuk pięknych i rzemiosła artystycznego. Wśród eksponatów można zobaczyć przedmioty codziennego użytku, które dziś uznawane są za kultowe, a także wybitne dzieła polskich projektantów.Towarzysząca wystawie bogato ilustrowana publikacja przybliża zagadnienia związane z polskim designem. Omówiono w niej wzornictwo Młodej Polski, modernizmu i awangardy w II RP, czasów PRL i po roku 1989, a także trendy obecne w sztuce plakatu i w modzie. We wstępie natomiast zostały zaprezentowane założenia przyszłej działalności nowego oddziału Muzeum Narodowego w Krakowie w dawnym hotelu Cracovia, której galeria Przedmioty jest zapowiedzią.
Danuta Wróblewska poświęciła swoje życie przede wszystkim krytyce artystycznej, pisała również prace naukowe z zakresu historii sztuki, uprawiała eseistykę, a nawet poezję. Poszukiwała sztuki opierającej się czasowi, ciążącej ku nieśmiertelności.Sztuka prawdziwa jest sprawą bardzo poważną. Szukamy jej, zdając sobie z tego sprawę albo nie zdając, tak jak się szuka okrucha wieczności. I każde spotkanie galeryjne i muzealne jest u wielu ludzi podbite nadzieją na odkrycie czegoś ważnego w obrazie, czego jeszcze nie znamy. Czy jeden milion malarzy zajętych rywalizacją ze sobą albo odkrywaniem nowych rewolucyjnych technik wie, że w gruncie rzeczy nam nie chodzi o wyścig, ani tym bardziej o rewolucję? Tylko o tajemnicę świata i nasz w tej tajemnicy udział? pisała w 1997 roku na łamach Pokazu.fragment wstępu Karoliny ZychowiczPisarska twórczość krytyczna Danuty Wróblewskiej-Frączak realizowała się w trzech podstawowych nurtach: w artykułach prasowych publikowanych zarówno w prasie specjalistycznej jak i popularnej, we wstępach do licznych katalogów wystaw i pokazów artystycznych oraz w publikacjach książkowych poświęconych sztuce i projektowaniu. Artykuły i teksty krytyczne, pisane żywym, sugestywnym piórem były charakterystycznym i bardzo ważnym elementem polskiego życia artystycznegoProf. dr hab. Wiesław Juszczak
Traktat "Lacon" Kaspra Siemka został wydany w 1635 roku. Niniejsza publikacja, dwujęzyczne, łacińsko-polskie wydanie dzieła "Laconseu de reipublicae recte instituendae" / "Lakon, czyli dialog o arkanach dobrego urządzenia rzeczpospolitej" zawiera oryginalny tekst łaciński i pierwsze tłumaczenie utworu na język polski. W dziele, utrzymanym w formie dialogu Lakona, Spartanina, i Augusta, w domyśle Oktawiana Augusta, autor wypowiada się na temat państwa, jego ustroju i wolności. Analizuje warunki, w jakich jednostka może rozwijać swe cnoty obywatelskie i równocześnie korzystać z obywatelskich swobód. Kasper Siemek w traktacie tym kontynuuje rozważania dotyczące relacji państwo - obywatel zawarte w jego wcześniejszym utworze "Dobry obywatel". Seria Biblioteka Staropolskiej Myśli Politycznej, w ramach której ukazały się obydwa dzieła Kaspra Siemka, stanowi wspólne przedsięwzięcie Narodowego Centrum Kultury oraz Centrum Myśli Polityczno-Prawnej im. Alexisa de Tocqueville'a i Fundacji Wspierania Badań nad Staropolską Myślą Polityczno-Prawną im. Andrzeja Maksymiliana Fredry. "Lakon" to piąty tom tej serii, która w całości poświęcona jest siedemnastowiecznej refleksji politycznej, ustrojowej i prawnej.
Theodor W. Adorno (1903-1969) - niemiecki filozof, socjolog, myśliciel polityczny, muzykolog i kompozytor. Jeden z czołowych przedstawicieli szkoły frankfurckiej, reprezentant teorii krytycznej. Prezentowane eseje poruszają problem powszechnej komercjalizacji oraz standaryzacji procesu produkcji dóbr kultury, które stają się podobne do innych towarów. Autor wskazuje na banalność i szkodliwość kultury masowej, na jej globalny negatywny skutek, jakim jest zanik indywidualności. Na tom składa się dziesięć esejów poświęconych m.in. muzyce, telewizji, filmowi, fetyszyzmowi, pojęciu czasu wolnego czy mechanizmom faszystowskiej propagandy. Dla Adorna przemysł kulturalny przede wszystkim stanowi zagrożenie dla naszego doświadczenia sztuki: po pierwsze, degraduje dzieło sztuki poprzez sprowadzenie go do obiektu w dobie reprodukcji technicznej [...] oraz po drugie, niweluje on samo przeżycie estetyczne jako coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Z jednej strony mamy zatem powtarzalność "dzieła", reprodukowanego wedle zestandaryzowanych wzorców, z drugiej zaś - standardowe reakcje na obiekty oferowane przez przemysł kulturalny. dr hab. Tomasz Maślanka, dr hab. Rafał Wiśniewski, prof. ucz. (fragment Wstępu)
Krajobraz europejskich miast zapełnił się pomnikami, muzeami, tablicami pamiątkowymi, instalacjami artystycznymi, których celem jest przypominanie o historii. Niejednokrotnie forma upamiętniania staje się powodem do dyskusji czy punktem zapalnym. Czy istnieje tylko jeden model uobecniania przeszłości, czy też Europa staje się dziś domem dla różnych form świadomości historycznej i różnych sposobów czynienia przeszłości naszą teraźniejszością? Próbą odpowiedzi na te pytania jest interdyscyplinarna monografia autorstwa Sharon Macdonald, wybitnej antropolożki kulturowej związanej z Uniwersytetem w Yorku oraz Uniwersytetem Humboldtów w Berlinie.W XX i XXI wieku w Europie i w innych częściach świata pamięć stała się jednym z najważniejszych i najczęściej podejmowanych zagadnień współczesności. Pamięć od dawna wikłana była w usprawiedliwianie wojen i konfliktów. Używano jej też, by wzywać do przeprosinza wyrządzone w przeszłości krzywdy. Spora część opinii publicznej ubolewa dziś nad dotykającą nas kulturową amnezją, lękając się utraty pamięci o przeszłości i co za tym idzie istotnego punktu odniesienia. Dochodzi do tego lęk przed znikaniem świadków ważnych wydarzeń historycznych oraz dewaluacja pamięci międzypokoleniowej. Jednocześnie procesom tym towarzyszy swoisty rozkwit różnych form (i pracy) pamięci zbiorowej i indywidualnej. Europa stała się wręcz krainą pamięci mającą obsesję na punkcie zanikania i utraty pamięci zbiorowej oraz sposobów jej zachowywania pisze Sharon Macdonald.
Autorska monografia prof. Mariana Golki, dotycząca pojęcia czasu, analizowanego w różnych ujęciach, w różnych epokach, z punktu widzenia różnych kultur. Autor przytacza spojrzenia na czas prezentowane przez pisarzy, filozofów i myślicieli oraz rozważa zagadnienia związane z czasem, z którymi stykamy się na co dzień. Co oznacza zawsze, nigdy, teraz? Dlaczego czas czasem leci, a czasem się wlecze? Czy rzeczywiście potrafi leczyć? Jak i kiedy można się z nim pogodzić?Choć czas determinuje ludzkie życie, w najogólniejszych ramach wyznaczając brzegowe warunki trwania tego życia, to w licznych sytuacjach, w jakich znajduje się człowiek, nie tylko czas wpływa na człowieka i jego zachowania, ale to przede wszystkim postawy człowieka, jego kultura i sytuacja oddziałują na pojmowanie czasu, na stosunek do niego i odczucia względem niego. Tak więc zawsze, gdy mówi się o wzajemnych relacjach czasu i człowieka, to tak naprawdę mówi się o człowieku i jego społeczno-kulturowym usytuowaniu.- fragment Wstępu
Piąty tom piątej częściMateriałów do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitejobejmuje monografie 19 kościołów i kaplic, w 17 miejscowościach zlokalizowanych w południowo-zachodniej części województwa brzeskolitewskiego, w okolicach Brześcia i Kobrynia. Ponad połowa obiektów o charakterze sakralnych została na tym terenie zniszczona, przetrwały nieliczne i tylko kilka z nich pozostało świątyniami rzymskokatolickimi. Dawne kościoły w Stawach i Wistyczach są obecnie cerkwiami prawosławnymi pełnią więc nadal funkcję kultową i dzięki temu zachowały wygląd zbliżony do pierwotnego.Obecnie wszystkie te miejscowości leżą w obwodzie brzeskim Republiki Białorusi, w rejonach brzeskim, kobryńskim i drohiczyńskim (Zakoziel i Popina).W czasie działań wojennych w latach 19391945 zniszczeniu uległy kościoły w Żabince i Zaościu. Ocalałe kościoły w Antopolu, Horodcu, Popinie i Dywinie decyzją władz radzieckich zostały przeznaczone na budynki użyteczności publicznej; świątynie w Zbirohach, Popinie i Dywinie zostały zdewastowane, a następnie rozebrane, kościół w Horodcu rozbudowano i przekształcono na szkołę z całkowitym zatarciem formy architektonicznej, zaś rozbudowana świątynia w Antopolu służy jako remiza strażacka (jako jedyna ma możliwą do odczytania pierwotną formę). Zachowane kościoły w Stawach i Wistyczach zostały zamknięte obecnie użytkowane są jako cerkwie prawosławne. Niemal cudem przetrwała neogotycka kaplica dworska w Zakozielu nieużytkowany, popadający w ruinę obiekt doczekał się w ostatnim roku remontu. Druga z omawianych w niniejszym tomie kaplic dworskich kaplica w Hruszowej nie istnieje została zniszczona wraz z dworem i folwarkiem, zapewne już po wojnie, kiedy majątek przejął kołchoz. Jedynym nieprzerwanie czynnym pozostawał nadal kościół w Kobryniu, zamknięty przez władze radzieckie w r. 1962, wówczas część wyposażenia rzeźby i obrazy wywiezione zostały do Narodowego Muzeum Sztuki Białoruskiej w Mińsku pozostałe elementy wystroju uległy zniszczeniu. Po upadku ZSRR zostały reaktywowane parafie w Żabince i Horodcu, wzniesiono na ich potrzeby nowe świątynie.
Książka omawia wielokierunkową propagandę sowiecką, która kształtowała obraz Polski i Polaków oraz relacje polsko-rosyjskie na przestrzeni blisko trzydziestu lat (1917–1945). Pokazuje, że niezależnie od nasilenia działań propagandowych przekaz ten był niezmiennie negatywny. W zależności od bieżących celów zmieniał się jedynie rozkład akcentów: początkowo podważano prawa Polski do panowania nad ziemiami na wschodzie, wzmacniano poczucie narodowej odrębności Białorusinów i Ukraińców, zarzucano Polakom prześladowanie mniejszości narodowych. Po roku 1926 pojawiły się wobec Polski oskarżenia o dążenie do wojny z ZSRS, w latach 30. zaś – o jej faszyzację. Po agresji we wrześniu 1939 r. propaganda miała z kolei legitymizować zagarnięcie polskich ziem – podkreślano aprobatę Białorusinów i Ukraińców dla sowieckiego panowania, przypominano o nędzy pod polskimi rządami, deprecjonowano dorobek państwa polskiego.
Wychodząc od opisu organizacji aparatu propagandy, autor omawia metody jego działania, koncentrując się na kulturze i historiografii. Monografia została oparta na szerokiej podstawie źródłowej: zbiorach dokumentów, artykułach prasowych, licznych utworach literackich, plakatach, sowieckich filmach propagandowych i tekstach historiograficznych.
Autor poddaje wnikliwej analizie wypowiedzi niemieckich elit politycznych i umysłowych na temat Polski i Polaków, ukazując w ten sposób motywy i mechanizmy niemieckiej propagandy skierowanej przeciwko Polsce w okresie Republiki Weimarskiej i od przejęcia władzy przez Adolfa Hitlera do roku 1945. Składająca się z trzech obszernych rozdziałów książka wykorzystuje liczne źródła, w tym przemówienia i dzienniki polityków i dyplomatów, zawiera także omówienie artykułów prasowych i niemieckiej kinematografi i propagandowej.
Lwów nowoczesny to pierwszy tak obszerny album poświęcony zupełnie nieznanemu obliczu międzywojennego modernizmu znad Pełtwi. Na przeszło 150 współczesnych fotografiach, przygotowanych specjalnie na potrzeby tego wydawnictwa, zaprezentowano ikoniczne realizacje polskich, ukraińskich i żydowskich architektów: budynki hoteli, banków, biur, sklepów, kin, kamienic, willi, ale również obiektów sakralnych, teatrów, szpitali i szkół. Uzupełnieniem wydawnictwa są często publikowane po raz pierwszy archiwalne zdjęcia i plany pochodzące z polskich i ukraińskich zbiorów.Lwów, mimo konsekwencji I wojny światowej i wielkiego kryzysu gospodarczego z 1929 roku, prężnie i dynamicznie się rozwijał, stawiając na modernizację i kreatywność. Miasto wyróżniało się jako siedziba cenionej Politechniki Lwowskiej kuźni architektury i ważnego ośrodka kształcenia inżynierów, konstruktorów i planistów. Działający tu twórcy interesowali się koncepcjami innych modernistów w Europie i przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, co nie oznaczało ich bezrefleksyjnego naśladownictwa.Przedwojenny Lwów inspirował i zajmował istotne miejsce na mapie nie tylko II Rzeczypospolitej, ale także całej Nowej Europy. Zrealizowano tu wiele wybitnych dzieł modernizmu, które wyznaczały nowe kierunki rozwoju miasta. Architektoniczna nowoczesność stała się częścią lwowskiego genius loci, dawała nowy impuls i co najważniejsze, nie była skierowana przeciw tradycji miasta o wielowiekowej i wielonarodowej historii.
Tom jubileuszowy w 50. rocznicę śmierci Romana Ingardena, gromadzący artykuły naukowe i eseje autorstwa wybitnych współczesnych humanistów na temat twórczości wybitnego filozofa. Autorzy podejmują refleksję nad najważniejszymi zagadnieniami z obszaru badań i fascynacji naukowych polskiego myśliciela, m.in. fenomenologii, metafizyki, estetyki, kultury, sztuki, teorii literatury. Ukazują jego dorobek z perspektywy najnowszych ustaleń badawczych.Publikacja przygotowywana w ramach obchodów Roku Romana Ingardena 2020Książka Doświadczanie świata. Eseje o myśli Romana Ingardena - oprawa twarda - Wydawnictwo Narodowe Centrum Kultury.
Monografia ""Jan Paweł II - miara wielkości człowieka"" stanowi próbę omówienia wielowymiarowego pontyfikatu Jana Pawła II, jego twórczości, myśli, nauczania. Jej autorzy ukazują papieża Polaka jako głowę Kościoła katolickiego, przywódcę i dyplomatę, twórcę idei, a przede wszystkim człowieka kultury i dialogu.Zbiór esejów jest kolejnym tomem z serii Jubileusze wydawanej przez Narodowe Centrum Kultury, w której prezentowane są sylwetki wybitnych Polaków.
W swoim dziele Franz Uri Boas omawia relacje między rasą a kulturą, poruszając takie tematy jak dziedziczenie biologiczne i kulturowe, błędna ocena rasowa, kulturowa lub etniczna, naukowe podstawy ludzkiej indywidualności, czy porównanie kultury pierwotnej i współczesnej.Franz Boas dostrzegał i podkreślał z jednej strony jedność, z drugiej strony różnorodność kultury ludzkiej. Przejawiało się to w podkreślaniu jednej wspólnoty ludzkiej jako gatunku, uniwersalności podstawowych wzorców kulturowych, ale też pomysłowości człowieka w znajdowaniu różnorodnych, specyficznych rozwiązań. Wskazywał, iż każda kultura jest tworem złożonym, w pewnym sensie stabilnym, ale jednocześnie zmiennym. - ze wstępu Jarosława Różańskiego OMI, Rafała Wiśniewskiego
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
