Ku nowej filozofii dziedzictwa

„Czas nie jest sprzymierzeńcem dzieła sztuki. Powoduje nieuchronny proces starzenia, niesie ryzyko pogarszania się stanu technicznego dzieła i, co za tym idzie, osłabiania wyrazu artystycznego. Dzieło sztuki traci świeżość i blask nowości. Ażeby temu procesowi stawić czoło – gdyż zapobiec mu nie sposób – od tysiącleci działali artyści zajmujący się, oprócz własnej działalności twórczej, „odświeżaniem”, „odnawianiem” czy restaurowaniem dzieł swoich kolegów, żyjących i tworzących w poprzednich epokach lub pokoleniach. Działalność tych restauratorów uważana była zawsze za twórczą. Nie istniało rozróżnienie pomiędzy współczesnymi twórcami i konserwatorami dzieła sztuki. Wszyscy umieli działać na obu polach, z tym samym talentem i tą samą wiedzą”. Książka gromadzi artykuły i eseje profesora Andrzeja Tomaszewskiego, m. in. na temat teorii, filozofii i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i ich realizacji w praktyce konserwatorskiej, niemiecko-polskiej współpracy w zakresie wspólnych badań i ochrony zabytków oraz ochrony i konserwacji zabytków w Polsce. Teksty dotyczące praktyki konserwatorskiej często nawiązują do osobistych doświadczeń autora. „Profesor Andrzej Tomaszewski to jedna z najbardziej rozpoznawalnych w świecie osobistości polskiej ochrony i konserwacji zabytków przełomu XX i XXI wieku. Przez całe życie związany z Warszawą – miastem tak ciężko doświadczonym przez los – nie tylko nie uległ nacjonalizmowi kulturowemu charakterystycznemu dla Europy Środkowej, ale stał się powszechnie szanowanym budowniczym mostów – prawdziwym pontifeksem” – prof. Jacek Purchla.