Swój Obcy Wróg. Wędrówki w labiryntach kultur, red. Tomasz Michał KorczyńskiInny jest trwałą figurą naszego myślenia. Zdaje się, że napisano już o tym wszystko, rozpisując Inność na wszelkie możliwe warianty. Wynika to z faktu, że świat zawsze był wielokulturowy, był zatem od zarania dziejów melang różnych konwencji życia, które ścierały się ze sobą, rywalizowały, ale potrafiły także zgodnie współżyć na mocy przyjętych reguł. Historia kultury to dzieje kontaktów, dyfuzji, wzajemnych inspiracji, dzięki którym budowało się przekonanie, że istniejemy wprawdzie my, ale nigdy nie jako samotna wyspa, lecz w otoczeniu innych. Stąd właśnie tendencja na równi indywidualna jak zbiorowa do kategoryzowania owych innych i wpisywania ich w szerokie spektrum wariantów: swój przyjaciel wróg obcy monstrum etc. Również ta książka pokazuje, iż najpierw rodzą się społecznie fundowane kategorie ludzi, a dopiero potem przypisuje się im odpowiednie charakterystyki, które następnie mają walor obowiązujących wyobrażeń o konkretnym gatunku. Dlatego właśnie inność i obcość nie mają granic, w tym sensie, że mają tendencję do multiplikowania się i rozsiewania w społecznych imaginarium każdej grupy ludzkiej.Tom składa się z trzech części tematycznych, odrębnych formalnie, ale korespondujących ze sobą w wielu momentach. Część pierwsza zawiera rozważania teoretyczno-metodologiczne nad aporiami i horyzontami badań nad obcością, niestroniące także od pewnych ogólniejszych przesądzeń filozoficznych. Część druga gromadzi wypowiedzi autorów na temat krajowej rzeczywistości w kilku odsłonach, traktując najpierw o historycznych, a potem także o współczesnych odmianach konstruowania opozycji my oni. Część trzecia opowiada wreszcie o doświadczeniach swojskości, obcości i wrogości w różnych kulturowych kontekstach, będąc wprawdzie wędrówką poza polską rzeczywistość kulturową, ale wskazującą na wspólne punkty przecinania się nastawienia rodzajowego, które zawsze skutkuje klasyfikacjami kategorialnymi grup ludzi, tracących własną indywidualność na rzecz charakterystyk grupowych.
Monografia, którą oddajemy do rąk czytelnika, ze względu na swą tematykę wpisuje się w pola teoretyczne i praktyczne szeroko pojętej edukacji międzykulturowej. Jako autorki podjęłyśmy wysiłek rozpoznania i zrozumienia dziecięcych doświadczeń, które generują sytuacje społeczne są komplikowane kontekstami i problemami (wielo)kulturowymi. Książka jest przyczynkiem do dyskusji o wikłanie dziecka w zasięg oddziaływania różnicy kulturowej i w praktyki edukacyjne, które są lub nie są wrażliwe na (wielo)kulturowość sytuacji społecznych, w tym sytuacji szkolnych. Mamy zatem cichą nadzieję, że nasza praca choć w minimalny sposób wzbogaci pole teoretyczne tych subdyscyplin pedagogicznych, które zajmują się sprawami dziecka i (wielo)kulturowości. Jednocześnie książka może być przydatna w praktyce edukacyjnej, wspierając szeroko pojętą edukację i integrację dzieci w sytuacji zróżnicowania kulturowego. Może również wzbogacać wiedzą te programy edukacyjne, których celem jest wytwarzanie postawy otwartości wobec różnicy kulturowej.
Monografia W stronę wspólnotowości jest książką arcyciekawą, ważną i potrzebną. W świecie rozpadania się tradycyjnych wspólnot i osłabiania więzi społecznych istnieje nagląca potrzeba, by przyjrzeć się bliżej nie tylko zróżnicowaniu wspólnot, ale i mechanizmom ich konstruowania, destrukcji oraz de(re)konstrukcji. Artykuły zgromadzone w tej książce spełniają to zadanie w stopniu wysoce satysfakcjonującym. Udowadniają, że wspólnotowość jako idea podlega nieustannym przemianom, a samą ponowoczesność można opisać w kategoriach nie tyle rozpadu wielkiej wspólnoty, co jej rozbicia na wiele mniejszościowych wspólnot i narracji wchodzących ze sobą w rozmaite zależności i interakcje. (prof. Tomasz Kaliściak)
Książka Między empatią a okrucieństwem stanowi trzeci tom serii „Zielona Historia Literatury” i wpisuje się w nowoczesny nurt badań z kręgu studiów nad zwierzętami (animal studies), próbującymi opisać między innymi związki między człowiekiem a pozostałymi istotami zamieszkującymi glob ziemski. Przedłożony Czytelnikowi tom ma charakter interdyscyplinarny – głos w dyskusji na temat zwierząt zabierają nie tylko literaturoznawcy, ale także etycy, osoby walczące o prawa zwierząt, kulturoznawcy, językoznawcy, którzy starają się „wyjść poza granicę naszego własnego gatunku”, dowodząc, iż cierpienie nie dotyczy wyłącznie ludzi. Prezentowana książka jest wewnętrznie zróżnicowana, ukazuje szerokie spektrum problemów związanych z cierpieniem istot, które ciągle bywają traktowane przedmiotowo.
Podstawowym celem prezentowanej monografii jest przedstawienie i przedyskutowanie możliwie najszerszych kontekstów konstruktywizmu. Przyjmując, iż konstruktywistyczny model kształcenia stanowi alternatywę dla edukacji o charakterze transmisyjnym, zrywając jednocześnie z dotychczasową ideologią funkcjonalistycznego społeczeństwa, wskazywaliśmy choćby na mocy formuły zaproponowanej książki na deliberatywny charakter zarówno samego konstruktywizmu, jak i koncepcji kształcenia zeń wyprowadzanej. W konsekwencji monografia Edukacyjne konteksty konstruktywizmu przybrała postać dwoistą z jednej strony będąc pozycją o tematyce interdyscyplinarnej, obejmującej zagadnienia z epistemologii, filozofii nauki, pogranicza psychologii, teorii komunikacji i socjologii, a także szeroko pojmowanej pedagogiki; z drugiej zaś ogniskując ową interdyscyplinarność na problematyce edukacyjnej, gdzie poruszana tematyka tyczy się zagadnień stricte dydaktycznych
Zebrane w tym tomie studia układają się w dwa nurty. Pierwszy odnosi się do zjawisk będących świadectwami życia kulturalnego w PRL-u, stanowiących rodzaj kroniki PRL-u. Drugi, znacznie obszerniejszy, związany jest z pamięcią o PRL-u dotyczącą różnych obszarów życia społecznego i kulturalnego oraz wiążącą się z nią pokoleniową odmiennością „lektur” PRL-u dokonywanych przez młodych badaczy. Zakres poruszanych w tomie problemów jest szeroki, a przedstawione w nim analizy są prowadzone z różnych perspektyw badawczych i różnią się potraktowaniem tematu, ale łączy je rozpoznawanie postaw i ujęć, które można opisać kategoriami sentymentu, re-sentymentu i resentymentu.
Słowo od Redakcji
Współczesność stwarza niespotykane dotychczas możliwości rozwoju, urzeczywistniania twórczego potencjału jednostki, a jednocześnie niesie ze sobą szereg zagrożeń życia, od ekologicznych po cywilizacyjne. Niezbędny jest zatem pedagogiczny namysł nad wychowaniem do życia wartościowego, z całym bogactwem znaczeń, które wywołuje ta kategoria aksjologiczna. Analiza złożonej i trudnej sytuacji współczesnego człowieka została w niniejszej monografii zogniskowana na kwestiach, które kształtują przestrzeń wartości odkrywanych, akceptowanych i tworzonych przez człowieka poszukującego swojego miejsca w świecie. Przedmiotem rozważań czynimy etyczny wymiar człowieczeństwa, powiązany z odpowiedzialnością wobec Innego, wolnością i sprawiedliwością, jako wartościami kreującymi dialogiczne relacje ze światem, a także wychowanie moralne będące egzemplifikacją rozstrzygnięć w zakresie aksjologicznego i etycznego uniwersum conditio humana człowieka XXI wieku
Wartość materiału zebranego przezGretę Gober wynika nie tylko z konsekwentności i ukierunkowania badań, ale także z faktu, iż były one prowadzone w instytucji medialnej, do której nie jest łatwo przeniknąć. Jak się okazuje, fakt, że przedmiotem badania była polska telewizja publiczna, wcale nie ułatwiał autorce tego zadania. Zaprezentowane w książce analizy oraz obserwacje pokazują, iż struktura tej instytucji pozostaje hermetyczna i hierarchiczna, bez względu na przypisany jej status i funkcje, także te związane z realizacją polityki równościowej.prof. Małgorzata RadkiewiczAutorka ukazuje kwestie męskiej hegemonii w instytucji medialnej w perspektywie diachronicznej, posiłkując się rozmaitymi memuarami i dokumentami sporządzonymi przez telewizyjnych bossów (nigdy nie miałem wysokiego mniemania o zarządcach i władcach telewizyjnego świata, ale czasem, przyznaję, podczas lektury ich wynurzeń włos się na głowie jeżył), a przesuwając się po osi czasu, cytuje (niekiedy przejmujące) głosy respondentów uwikłanych dziś w dziennikarstwo telewizyjne. Ta panoramiczność spojrzenia pozwala wzajemnie oświetlać się przeszłości i współczesności. A zarazem dowodzi, że jeśli mowa o dziennikarskich rolach społecznych, tak wiele się nie zmieniło.prof. Mariusz CzubajGreta Gober doktor nauk humanistycznych (w dyscyplinie kulturoznawstwo). Feministka, badaczka mediów, matka. W latach 20052009 była zawodowo związana z telewizją publiczną. Od tamtej pory naukowo zajmuje się badaniem mediów i działa na rzecz eliminacji dyskryminacji ze względu na płeć w mediach. Jako stażystka w Departamencie Mediów Rady Europy wspierała zespół ekspercki zajmujący się równością kobiet i mężczyzn w mediach. Stypendystka Fulbrighta. Badania naukowe prowadziła m.in. w Centrum Badań Genderowych na Uniwersytecie w Oslo, w Departamencie Gender i Studiów Kobiecych na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, w Departamencie Mediów na Uniwersytecie Sztokholmskim. Członkini zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenie Kobiet w Radiu i Telewizji (IAWRT) oraz członkini Globalnego Sojuszu na Rzecz Równości w Mediach (GAMAG). Założycielka i w latach 20122018 liderka Hollaback! Polska inicjatywy będącej częścią międzynarodowego ruchu na rzecz przeciwdziałania molestowaniu w przestrzeni publicznej.
Anna Drożdż w swej książce podejmuje się dwóch zadań. Po pierwsze, rekonstrukcji zaplecza metodologicznego badań prowadzonych w ramach Polskiego Atlasu Etnograficznego (PAE) oraz analizy tychże badań w odniesieniu do przesłanek współczesnej antropologii społeczno-kulturowej oraz memory studies, po drugie, prześledzenia przemian kulturowych polskiej wsi w oparciu o materiały zgromadzone w ramach Atlasu. Owe na pierwszy rzut oka nie do końca zborne cele podyktowane są zarówno potrzebą krytycznego zrelacjonowania metody etnogeograficznej na gruncie współczesnej antropologii społeczno-kulturowej oraz na gruncie współczesnego stanu memory studies, jak i potrzebą wykazania, że trudno przeoczyć wnioski płynące z analizy materiałów PAE, nawet jeśli sceptycznym okiem patrzymy na sposoby i warunki ich pozyskiwania. Nie da się ich wstecznie poprawić, lecz trudno je zignorować zwłaszcza komuś, kto zajmuje się historią kultury. (prof. Jan Kajfosz)
Anna Drożdż ? etnolożka i antropolożka, doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Śląskim. Współautorka publikacji na temat kultury wiejskiej i jej przemian. Badaczka terenowa (prowadziła liczne badania terenowe, m.in. na Podlasiu, Mazurach, Kujawach, Żuławach) i popularyzatorka wiedzy o kulturze wsi polskiej. Szczególnie zainteresowana kulturą dnia codziennego oraz jej przemianami. Swoje rozważania buduje w oparciu o materiały archiwalne, z których stara się wydobywać obrazy „małych światów przeżywanych”. Od wielu lat związana jest z pracownią i archiwum Polskiego Atlasu Etnograficznego. Członkini m.in. cieszyńskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i rady redakcyjnej czasopisma „Národopisný věstník”.
Z jednej strony korzystam z koncepcji analogicznej do proponowanej przez W. J. T. Mitchella i staram się badać to, w jaki sposób funkcjonuje sama kultura, a dyskurs studiów kultury wizualnej widzę jako narrację, podobną do studiów kulturowych, które zajmują się między innymi pojęciem kultury. Z drugiej zaś strony badam samą wizualność i funkcjonowanie metafor wizualnych, które odnoszą się do kultury, ale również do samej rzeczywistości realnej. Metafory wizualne obrazują idee, poglądy i koncepcje teoretyczne, które odnoszą się do naszego postrzegania świata. (Ze Wstępu)Książka Konrada Chmieleckiego nie jest podręcznikiem, ale z uwagi na uporządkowanie pola badawczego, bogactwo zawartego w niej materiału, systematyczny charakter wywodu i pogłębioną refleksję będzie nieocenioną pomocą dla studentów wszystkich tych dyscyplin, które zajmują się w jakikolwiek sposób kulturą wizualną. (prof. Alicja Helman)
Konrad Chmielecki ? doktor nauk humanistycznych, specjalista w dziedzinie medioznastwa i filmoznawstwa. Autor książki Estetyka intermedialności oraz redaktor pracy zbiorowej Teoria obrazu w naukach humanistycznych. Publikuje w czasopismach „Kultura Współczesna”, „Przegląd Kulturoznawczy”, "Kwartalnik Filmowy”, „Art Inquiry”, „Kultura i Historia” i monografiach zbiorowych. Należy do Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego i Polskiego Towarzystwa Estetycznego. Wykłada w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.
Problematyka podjęta w książce Jarosława Marca dotyczy bardzo aktualnego i istotnego zagadnienia: współczesnych sposobów wytwarzania podmiotowości u członków zachodnich społeczeństw, wśród których ważną rolę odgrywają te wywodzące się z dziedziny psychologii humanistycznej. Można powiedzieć, że zjawisko to staje się coraz pilniejszym problemem społecznym i wyzwaniem dla badaczy kultury, w tym także dla pedagogów (prof. Edyta Zierkiewicz).Zagadnienie pedagogicznego dyskursu psychologii humanistycznej traktuję podobnie jak autor jako kwestię dużej wagi w refleksji pedagogicznej. Nie tylko ze względu na to, że jest to teoria i praktyka niezwykle interesująca i znacząca z perspektywy pedagoga, ale przede wszystkim dlatego, że jest ona, a raczej jej przeformułowania, istotnym kontekstem współczesnej kultury neoliberalnej. Efekty wysiłku autora postrzegam jako ważny wkład w rozumienie pracy tego dyskursu, w rozumienie współczesnej kultury i praktyk edukacyjnych. Czytanie tej książki jest w tym kontekście przyjemnością obcowania z dojrzałą, nietuzinkową refleksją, która daje do myślenia (prof. Małgorzata Lewartowska-Zychowicz).
Niniejszą publikację kierujemy do wszystkich osób, którym problematyka i idee edukacji równościowej są szczególnie bliskie. Jej zamierzony interdyscyplinarny charakter w zamyśle redaktorów ma odpowiadać celowi poznawczemu, przez co może stać się ona przydatna dla studentek i studentów pedagogiki, socjologii, psychologii społecznej, pracy socjalnej czy kulturoznawstwa. (Z Wprowadzenia)
Refleksja na temat równości, możliwości jej urzeczywistniania, sposobów jej badania i opisu jest możliwa w praworządnych społeczeństwach demokratycznych, które gwarantują i poszerzają katalog praw i wolności indywidualnych oraz uznają różnorodność. Bez owych infrastruktur – praworządności i demokracji – jako warunków minimalnych idea równości staje się kategorią pustą, w którą można wpisać dowolne znaczenia. Autorytaryzm władzy i zafundowany przez nią demontaż państwa prawa odbywający się przy milczącej akceptacji polskiego społeczeństwa wskazuje, że w niedalekiej perspektywie będziemy świadkami pogłębiających się problemów z równością i wolnością, przejmowaniem równościowego języka przez autorytarną władzę oraz jego rozbrajaniem. Z tego względu inicjatywy badawcze poświęcone problematyce równości, edukacji równościowej i antydyskryminacyjnej zasługują na szczególną uwagę. (prof. Lucyna Kopciewicz)
Z całym przekonaniem polecam ten tom jako wpisujący się w ważny wysiłek otwierania pola badań, debat i integracji społecznej wokół idei, obrastającej w uprzedzenia i stereotypy, a mającej wielkie znaczenie współczesne. Zasługuje na uznanie kolejny podjęty wysiłek pozytywnego ukazywania możliwych dokonań pod hasłem „edukacji równościowej”, mającej całe bogactwo kontekstów kulturowych i społecznych, o wymowie zarówno moralnej, jak i politycznej. (prof. Monika Jaworska-Witkowska)
Prognozowanie teraźniejszości. Myślenie z wnętrza kryzysu Redakcja i wstęp - Przemysław Czapliński, Joanna B. Bednarek Książka, którą Czytelnik ma przed sobą, traktuje o tym, jak ""społeczeństwo ryzyka"", by posłużyć się efektowną formułą Ulricha Becka, ustępuje przed ryzykiem życia w społecznościach opartych na reaktywności i resentymencie. Można wzruszyć ramionami i powiedzieć: nic nowego. Wszak pojęcie kryzysu i jego doświadczenie jest wpisane w kulturę Zachodu (dla niektórych myślicieli było i jest jej stanem organicznym), zawsze jednak poczuciu przesilenia towarzyszyły środki zaradcze, dające nadzieję na jej uzdrowienie. Pytanie, co można zrobić z widmem kryzysu krążącym dziś, nurtuje autorki i autorów tego znakomitego i przemyślanego zbioru esejów. W /Prognozowaniu teraźniejszości/ dominuje wieloaspektowy ogląd, w którym spojrzenie na procesy ekonomiczne krzyżują się z refleksją kulturoznawczą, a śledzenie napięć ideologicznych sprzęga się z ruchem emocji i wyobraźni. Nie jest to monografia z zakresu mgławicowej futurologii, ale studium tego, co już nas spotkało, a wciąż jest niedostatecznie wypowiedziane i dopowiedziane. Studium pod każdym względem poruszające.
Książka Krzysztofa Stachury to znakomicie napisany, wsparty badawczą pasją opis nowych porządków w ramach procedur uspołecznienia. Jest to rozprawa o potrzebie nienakierowanego na praktyczny cel „wychodzenia do ludzi” w dobie sieci, o głodzie towarzyskości w czasach, gdy ci głodni siedzą przed monitorami, o „atmosferze”, „klimacie” i przyjemności jako kryterium oceny wspólnoty, o delokalizacji „przyjaźnienia się” i o przechodzeniu od stosunków face-to-face do stosunków interface-to-interface.
prof. Tomasz Szlendak
Krzysztof Stachu - socjolog i badacz społeczny. Pracuje w Instytucie Filozofii, Socjologii i Dziennikarstwa Uniwersytetu Gdańskiego. Założyciel Fundacji Ośrodek Badań i Analiz Społecznych. Jego głównymi obszarami zainteresowań są antropologia nowych technologii komunikacyjnych, praktyki uczestnictwa w kulturze i metodologia badań online. Członek Pomorskiego Centrum Analiz i Badań Kultury. Współautor monografii poświęconych poszerzaniu się pola kultury (2012), nowym formom i modelom uczestnictwa w kulturze (2014), problemom środowiska artystycznego (2015) oraz hierarchiom kulturowym (2016)
„Nieustanne i powszechne wykorzystanie mediów jest możliwe dzięki temu, że powstają coraz nowsze odmiany urządzeń pozwalających na mobilny dostęp do treści i aktywności, takich jak czaty czy fora. Do takich fenomenalnych urządzeń informacyjno-komunikacyjnych XXI wieku należą smartfony. Powstanie i szerokie rozpowszechnienie smartfonów zmieniło podstawy komunikacji w skali globalnej. Analizując wpływ smartfonów na losy świata, należy zwrócić uwagę na istotę zmiany, którą obserwujemy. [...] Niniejsza książka proponuje rozważania na temat roli współczesnych technologii w przestrzeni społecznej. Publikacja składa się z trzech części. Część pierwsza koncentruje uwagę na edukacyjnym kontekście mediów, a więc także smartfonów. Oba teksty w niej przedstawione wnoszą nowe spojrzenie na edukacyjną rolę smartfonów w edukacji. Część druga prezentuje możliwości stosowania nowoczesnych mobilnych urządzeń informacyjno-komunikacyjnych przez studentów. Urządzenia te ułatwiają studiowanie, ale także mogą sprzyjać rozwijaniu kompetencji i zainteresowań. Natomiast część trzecia zawiera teksty pokazujące rolę smartfonów w życiu. Pierwszy z prezentowanych artykułów dotyczy wykorzystania tych urządzeń przez osoby niedowidzące i niewidome, kolejny ukazuje bogactwo zastosowań smartfonów przez studentów. Wszystkie artykuły pokazują cząstkę rzeczywistości, która ze względu na dużą dynamikę rozwoju technologii jest zmienna i wymaga nieustannych badań i refleksji”. (prof. Grażyna Penkowska)
Niniejsza książka nie jest kolejnym klasycystycznym manifestem. To już było. Moje rozważania podyktowane są przekonaniem o potrzebie nieustannego przypominania o kulturowej ciągłości, bez której nic dobrego nas nie czeka. Rozrachunku domaga się w szczególności wiek XX, w którym mimo gigantycznego skoku technologicznego dokonano największych spustoszeń w sferze kultury. Krytycznego namysłu wymaga też kultura masowa, schlebiająca coraz niższym gustom i instynktom, będąca dowodem na fiasko kulturowego egalitaryzmu.
Czy kultura retromanii jest jedynie odtwórczym kolażem istniejących już elementów, bezrefleksyjną modą odcinającą produkty kultury od ich rzeczywistego kontekstu, zabijającą inwencję i sprawiającą, że już nigdy nie doczekamy się kolejnego rewolucyjnego, przełomowego zjawiska, czy też ciągłym przedefiniowywaniem kultury, przejęciem jej przez fanów, którzy w jej ramach tworzą pole oporu przeciwko jednej narracji, jednej ideologii, jednemu odczytaniu? Jak wyglądają zmagania między nostalgiczną stylizacją a krytycznym potencjałem oddolnych działań fanów, twórców kultury remiksu, we współczesnym kinie, telewizji, muzyce, komiksie? Wreszcie czy retromania jest twórcza, czy raczej odtwórcza i jakie są – i mogą być – jej konsekwencje? To pytania istotne dla badaczy kultury nie tylko głównego nurtu w momencie, w którym tak skutecznie retromania zdefiniowała – by nie rzec zawłaszczyła – XXI wiek i otaczającą nas przestrzeń kulturową, opisywaną prawie wyłącznie takimi terminami, jak revival, remiks, cover, sequel, seria, otwarty/seryjny model produkcji.
Książka ta jest zorientowana na poznanie kategorii znaczących dla współczesnej rodziny dziecka z niepełnosprawnością w obliczu zachodzących zmian społecznych. [] Moją pracę oparłam na wyznaczonych przez Halinę Borzyszkowską kluczowych kategoriach funkcjonowania rodziny z dzieckiem z niepełnosprawnością. Starałam się jednocześnie zachowywać otwartość na poznanie bądź wyznaczenie kategorii nowych. Dokonałam analizy społecznej rzeczywistości posttransformacyjnej z uwzględnieniem zmian uwarunkowań funkcjonowania człowieka z niepełnosprawnością oraz jego rodziny. Przeprowadziłam również badania uwzględniające nowe trendy cywilizacyjne oraz zmiany w obszarze komunikacji społecznej. [] Książka ta stanowi pracę pedagoga specjalnego, dla którego temat rodziny dziecka z niepełnosprawnością jest ważny z dwóch głównych powodów: po pierwsze ze względu na jego implikacje teoretyczne w obszarze pedagogiki specjalnej; po drugie zaś w związku z codzienną współpracą z rodzicami w obszarze działań praktycznych autora (praca w przedszkolu specjalnym).
Orbis interior kurpiensis mieszkańców gminy Kadzidło i okolic. Eseje etnograficzneRecenzowana książka jest pozycją ważną co najmniej z trzech powodów. Po pierwsze w znakomity sposób kontynuuje tradycje badań etnograficznych na Kurpiowszczyźnie, dzięki czemu prace m.in. Adama Chętnika, Anny Kutrzeby-Pojnarowej, Mariana Pokropka czy Krzysztofa Brauna są kontynuowane i możliwe jest dokonywanie studiów porównawczych. Po drugie pokazuje, jak ważne jest badanie obcych obok nas, monitorowanie tego, co się cały czas dzieje wśród społeczności lokalnych i regionalnych oraz jak na poziomie regionalnym radzą sobie społeczności z kulturą masową, ale i swoją własną. I po trzecie (i może najważniejsze) ta książka to apoteoza lokalności i badań nad lokalnością. Książka ma też wymiar edukacyjny dla studentów, którzy dzięki jej lekturze mają możliwość uczenia się tego, jak robić porządną etnografię oraz dla bohaterów książki jest wszak ona i formą podziękowania dla tych, którzy zechcieli być przewodnikami po współczesnej Kurpiowszczyźnie
Książka Karoliny Dudek i Sławomira Sikory wymaga spokojnej, uważnej lektury, w ich opowieści liczy się bowiem każdy szczegół. […] To świetna etnograficzna robota miejska. Antropolodzy zainteresowani badaniem miast zwykli mówić, że istnieje zasadnicza różnica między poznawaniem ich z perspektywy specjalistów od komunikacji, w sposób socjologiczny i etnograficzny. Mówiąc najkrócej – antropolog chodzi po mieście, przemieszcza się po nim, nie omijając żadnego zakątka i próbując nawiązać kontakt z ludźmi, bada właściwie nie miasto samo, ale „ludzi w mieście”. Dzięki takiej perspektywie, opartej na powolności i bezpośrednich doświadczeniach, badacz zwraca uwagę na heterogeniczność miasta i heterogeniczność skupiska ludzkiego, które je zasiedla. Miasto to wielość form życia, związków, mikrokontekstów, w jakich żyją mieszkańcy, a także funkcji, ról i aktywności, strategii oraz taktyk. „Powolny obchód miasta” nie omija typowych miejsc antropologicznych, ale nie wzdraga się przed analizą nie-miejsc, przestrzeni tranzytowych czy konsumenckich świątyń. Chodzi o zrozumienie towarzyszących życiu miejskiemu okoliczności. I o tym właśnie jest ta książka. (prof. dr hab. Wojciech J. Burszta)
Autorom udało się dokonać rzeczy niezwykle trudnej: odkryć nieznane wymiary świata bliskiego, zabrać czytelnika w fascynującą podroż po dzielnicy, którą obiegowo uznaje się za mało atrakcyjną. Co ważne, Autorzy nie osiągają tego efektu, egzotyzując Grochów. Pokazują po prostu, jak dzielnica – pojmowana tylko częściowo jako przestrzeń, a głównie jako ludzie, sieci powiązań, narracji, splecionych losów – tętni życiem, wynajduje i wytwarza siebie na nowo. (dr hab. Anna Horolets)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
